Aparycja

Z początku małe kocię wyrosło w smukłą, wysoką kocicę o długich łapach i cienkim ogonie. Nie jest przy tym przesadnie duża, a jej łapy, pozornie kruche, potrafią porządnie obić komuś pysk, jednak reszta jest faktycznie delikatna i czuła.
Niestety, nie zawsze się da to zauważyć, gdyż jej chude ciało skutecznie maskuje krótkie, ale gęste futro. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że jest całkowicie biała, ale jeśli odpowiednio przyjrzeć, to można zauważyć lekki nalot, który miejscowo jest znacznie ciemniejszy. Gdzieniegdzie da się dostrzec nawet ledwo zauważalne pręgi, które wyraźniej widać na łbie i ogonie. Nic dziwnego, bowiem jest kotką maści czarny-srebrny szynszylowy.
Jej okrągłą mordkę zdobi krótki pysk z różowym noskiem, czułe uszy z pędzelkami oraz piękne, błyszczące ślepia o głębokim błękicie.

Charakter

Jest to kotka preferująca spokój, chociaż to wcale nie przeszkadza jej być ciekawą świata. Chłonie wiedzę bez problemu, ale zawsze dogłębnie ją analizuje i przepuszcza przez swoje dotychczasowe poglądy.
Mimo wysokiego wzrostu zazwyczaj nie patrzy na koty z góry na dół. Robi to jedynie wtedy, gdy faktycznie chce się wywyższyć. Charakteryzują ją też uporczywość i pracowitość, gdyż często z chęcią wykonuje wszystkie obowiązki, wkładając w to wszystkie siły i stara się od razu nie poddawać, gdy coś jej nie wychodzi.
Mało porywcza, unika niepotrzebnego wysiłku i posiada stalowe nerwy, przez co trudno jest ją sprowokować, jednak nawet te mogą się u niej wyczerpać. Nie oznacza to jednak, że jest bardzo impulsywna i za każdy zły krok jest gotowa rozszarpać na strzępy.
Kiedy coś się jej nie podoba, zawsze spokojnie, lecz stanowczo daje o tym znać, gdyż nie chce wszystko trzymać w sobie. Szczególnie nie lubi, gdy coś nie idzie po jej myśli, a jej wszelkie próby powrócenia na odpowiedni trop są nieskuteczne. Robi to jednak mądrze i rzadko kiedy tak intensywnie wypuszcza emocje, że można nazwać ją wylewną, a siłę swoich łap używa tylko w ostateczności.
Poza tym Księżyc jest osobą kreatywną, zawsze lubiącą myśleć "poza pudełkiem" i coś tworzyć z najdziwniejszych rzeczy.
Ceni lojalność, rodzinę i tradycje plemienia. To dusza towarzyska, dlatego z chęcią spędza czas ze znajomymi. Przy nowych znajomościach zachowuje ostrożność i jeśli widzi, że coś z tym kotem jest nie tak, to prawdopodobnie będzie trzymać się od niego z daleka, nawet jeśli to są jedynie pozory. Może się wydawać, że to czyste ocenianie po okładce, ale Księżyc woli nie docenić dobrego kota, niż zaufać złemu.

Historia

Kocię
Ta urocza kotka stała się szczęściem dla Mżawki Szepczącej o Świcie oraz Zająca Nurkującego W Norze Na Wrzosowisku. Jej rodzimym domem stało się Plemię Niedźwiedzich Kłów. Urodziła się nocą w porze Kwitnących Drzew, a więc pod znakiem Sarny i pierwsze, co ujrzała jej matka, to niebo, akurat, kiedy księżyc był lekko zakryty mgłą, stąd też pochodzenie imienia. Razem z nią urodziło się jeszcze pięcioro kociąt. Byli to Szczyt (Ośnieżony Szczyt Sięgający Nieba), Robak (Robak Wspinający się po Wielkim Dębie), Przepiórka (Przepiórka Skryta Wśród Wysokich Traw), Kwiat (Kwiat Rosnący u Boku Rzeki) i Wilk (Wilk Wypatrujący Swojej Ofiary).

Już od pierwszych księżyców miała wiele do przeżycia. Niechętnie, ale słuchała lekcje rodziców, mimo że wtedy wydawały jej się zupełnie niepotrzebne. Często spędzała czas ze swoim rodzeństwem, a kiedy zaczęła opuszczać kociarnię, to w miarę zaznajomiła się z resztą plemienia. Chętnie wysłuchiwała ich historie i sama o sobie powiadała, co mogła.
Oczywiście, jak większość kociąt, bardzo ją ciągnęło do tajemniczych terenów, które znajdowały się poza obozem i nieraz próbowała się tam wybrać, ale w większości kończyło się to porażką. Jedyny raz, kiedy faktycznie udało jej się opuścić obóz, był gdy dogadała się z Pąk na mały spacer do Łuski i przy okazji dowiedziała się o tym, jak ta straciła swoje oko.
Będąc kocięciem, Księżyc mocno wierzyła w to, że ranga jest ściśle powiązana z płcią kota, pomimo że nawet jej matka stanowiła wyjątek. Próbowała narzucić swój pogląd Szczytowi, ale nie wychodzi i przez to dochodzi do sparingu. W finale Szczyt ucieka, co Księżyc odbiera za jej zwycięstwo. Ta teoria zostaje ostatecznie obalona dopiero na ceremonii, gdzie bracia będą uczyć się na łowców, sama zostaje nowicjuszką na strażnika uczącą się pod okiem Królika Kicającego Ku Kwiecistej Kniei, mimo przekonania, że Wieszcz przydzieli jej ścieżkę łowcy. Mimo lekkiego zaskoczenia akceptuje swoje przeznaczenie, jako że ważniejsi był dla niej sam fakt uzyskania nowej rangi, niż kierunek nauki.

Nowicjuszka
Jej trening przebiegał spokojnie. Wszystko szybko łapała i podchodziła do swej nauki poważnie, wierząc, że to jej pozwoli w zostaniu najlepszym strażnikiem. Można by rzec, że była chodzącym marzeniem każdego mistrza. Oczywiście, aktywnie się rozwijała i poza treningiem, zarówno jako strażnik, jak i osoba. Nowicjuszctwo było też czasem, w którym zaczęła opuszczać tereny plemienia oraz aktywnie poznawać kotów spoza jej grupy.
Pierwsze spotkanie z samotnikiem obyło się bez problemów, chociaż niedoświadczona nowicjuszka na początku odczuwała stres i podchodziła do nieznajomej nieufnie. Samotnik przedstawia się jako Kózka i w swej opowieści wspomniała o gniazdach "ludziów", co Księżyc bardzo zainteresowało. Nigdy bowiem nie słyszała o tym miejscu i nie miała pojęcia, kim byli ludzie. Niestety, zanim zdążyła się dowiedzieć więcej od samotniczki, ta zniknęła z terenów.
Najczęściej jednak widywała się z klanowiczami. Jednym z pierwszych była Rozgrzana Łapa, którą poznała, gdy zabłądziła na terenach Niczyich. Okazało się, że ta kotka nie jest samotnikiem, tylko należy do jakiejś nieznanej grupy - klan Rzeki. Poznaje też Iskrę, która miała podobny zapach, chociaż nie przyznawała się do tego, że także pochodzi z tego klanu, na co Księżyc odchodzi zirytowana, nie dając nawet kocicy możliwości na zadawanie pytań.
W ten sposób poznała też Iskrzącego Pyła, który pochodził już z innego klanu - klanu Wichru, który wtedy błędnie zinterpretowała jako Wiatru. Już przy pierwszym ich spotkaniu szybko znaleźli wspólny język i wymieniali się informacją na temat ich grup, często je porównując. To właśnie dzięki niemu dowiedziała się wiele o klanach, obowiązujących tam rangach, zwyczajach, tradycjach i wierze. Także poznała przyczynę przybycia klanów na te tereny - pożar, prawdopodobnie spowodowany przez ludzi.