---

Końcówka Pory Kwitnących Drzew była bardzo ciepła – i nie inaczej było z początek Pory Ciepłych Wichrów. Powietrze było wilgotne, opady częste, ale krótkotrwałe, a zwierzyna i medykamenty obfite; w skrócie, warunki były idealne.
Dzień wcześniej Wieszcz Szepczących Kamieni rozpoczął przygotowania do Tańca Kwiatów. Łowcy i ich Nowicjusze dostali standardowe instrukcje, żeby upolować więcej zwierzyny, niż zwykle, a jeśli Strażnicy dysponowali umiejętnościami i mieli możliwość, to również mogli polować. Reszta kotów miała zebrać najpiękniejsze nietrujące kwiaty, jakie tylko można było znaleźć, i wspólnie z kociętami ozdobić cały obóz i legowisko każdego kota. Sam Wieszcz również udał się na polowanie, a także zbieranie kwiatów, i towarzyszył swojej rodzinie w szykowaniu jaskini.

Kiedy nadszedł wieczór, kolorowy kocur zajął miejsce w pobliżu Strzelistych Skał.
– Niech wszyscy zbiorą się na Wielką Ucztę!

Kiedy koty zaczęły się pojawiać w okolicy, zaczął wraz z nimi szykować okrąg takiej wielkości, żeby każdy zdrowy kot z Plemienia mógł w nim znaleźć miejsce przy zwierzynie.

– Pora Ciepłych Wichrów zaczęła się naprawdę pięknie – zaczął ciepłym głosem, kiedy koty już się zebrały. – I moje serce się raduje, że możemy świętować kolejny Taniec Kwiatów w tak dobrych okolicznościach pogody. Dzięki pracy Łowców, ich Nowicjuszów, a także niektórych Strażników, możemy dzisiaj pozwolić sobie na odpoczynek od obowiązków i cieszenie się Wielką Ucztą, a wspólna praca całego Plemienia sprawiła, że obóz wygląda naprawdę świetnie. Mam nadzieję, że jedzenie będzie wszystkim smakować, a Pora Ciepłych Wichrów będzie tak obfita, jak nasz stos zwierzyny tego wieczoru!

Wiatr nie mogło zabraknąć na Wielkiej Uczcie. Taniec Kwiatów był bowiem jej ulubionym świętem i już od kilku dni chodziła niecierpliwie po obozie starając się pomóc we wszystkich przygotowaniach jakich tylko mogła. Już po raz drugi w swoim życiu brała udział w Tańcu Kwiatów, a już udało jej się załapać na Sarnią Gonitwę co uważała za dość duży sukces. Jednak to na wspólne dekorowanie obozu czekała najbardziej. Nazbierawszy najładniejsze nietrujące kwiaty jakie mogła znaleźć udała się z nimi do obozu i resztę dnia poświęciła na upiększaniu wszystkiego w raz z rodziną i innymi kotami z plemienia. Jednak mimo wszystko to nie o samo upiększanie obozu chodziło. Oczywiście Wiatr kochała to jak teraz wyglądała jaskinia - cała kolorowa i pachnąca - aczkolwiek o wiele bardziej liczył się czas, który spędziła w tedy z rodziną. Niby widziała ich codziennie, a jednak przez obowiązki rzadko kiedy spotykali się wszyscy, a już szczególnie żeby zrobić coś tak przyjemnego jak dekoracja jaskini. Niby wiedziała, że jak na swój wiek dość mocno ogranicza się jeśli chodzi o relację z innymi kotami, oprócz swojej rodziny, kociaków Mżawki i Zająca oraz Tafli nie znała prawie nikogo. Jednakże nie umiała sobie odpuścić aby ten moment również spędzić z rodziną. Przecież czasu na poznawanie kotów będzie miała jeszcze wiele!

W końcu nastał wieczór, a uśmiech nadal nie zniknął z pyska Wiatr nawet na sekundę. Zjawiła się ona jako jedna z pierwszych na Wielkiej Uczcie i skinęła głową zarówno Tafli jak i Księżyc jednak na razie nie odezwała się do żadnej z nich, gdyż kotki wyglądały jakby były pogrążone w rozmowie. Zamiast tego udała się w miejsce w okręgu, dzięki któremu mogła być blisko ojca, ale jednocześnie nie jakoś nachalnie blisko, przy okazji zostawiając trochę miejsca dla rodzeństwa. Jeszcze jednak nie zabierała się za jedzenie udając, że czeka aż Wieszcz skończy swoją wypowiedź, jednocześnie jej oczy jednak uważnie śledziły zbierające się koty w poszukiwaniu, tak znajomego jej, czarnego futra.

A, Wielka Uczta. Czy mnie czasami na ostatniej nawet nie było? Nie wiedziałem, nie obchodziło mnie specjalnie. Obchodził mnie fakt, że na razie nie widziałem Huragan, a chciałem z nią spędzić to święto. Może jeszcze przyjdzie, na razie było mało kotów. Jaskinia była ślicznie ozdobiona, wszyscy się postarali. Było wystarczająco pożywienia, aby nie było z tym problemów. Zasiadłem do uczty, skinąłem głową Tafli oraz Wiatr. I to tyle. Na razie sobie siedziałem, bez większego celu.

Gdy do uszu kocurka dobiegło wołanie Wieszcza, zerwał się nieco nerwowo ze swojego kawałka mchu, nasłuchując uważnie. Może będzie to jego ceremonia! Nie, jak się szybko okazało, nie miało to z tym nic wspólnego, jednak nie odczuł zbyt wielkiego rozczarowania. W końcu nie uczestniczył jeszcze w żadnym święcie plemienia, miał to więc być jego pierwszy raz. Poprawił trochę futro, po czym wyszedł z kociarni.

- O jejuniu! - Stalowo-błękitne ślepka zdawały się stać jeszcze bardziej okrągłe niż były naturalnie, kiedy dotarł do nich obraz obozu. Kwiaty, tak dużo pięknych kolorowych kwiatów, których słodka woń mieszała się z apetyczną wonią zwierzyny w takiej ilości, że przez chwilę aż zastanawiał się jak kamienne podłoże utrzymuje się pod jej ciężarem. Ten widok nie był nawet w najmniejszym stopniu bliski temu, co opowiadały mu o Tańcu Kwiatów matki.

Oczarowany tym widokiem, dopiero po chwili zwrócił uwagę na zgromadzone koty. Posłał szeroki uśmiech sympatycznej Księżyc, z którą ostatnio rozmawiał. Była zajęta dyskusją z kotką, której nie znał. Cóż tak naprawdę nie znał nikogo prócz Księżyc i Wieszcza, skierował więc swoje łapy w jego stronę, sadzając ciężko dupkę niedaleko, ot jak się okazało, jasnofutrej nieznajomej.

- Dzień dobry – rzucił w stronę szylkretowego kocura, a następnie zwrócił spojrzenie na Wiatr. – Dzień bardzo dobry też tobie. Jestem Brzask i mam nadzieje, że mogę tu siedzieć? – Zagadnął dla pewności.

Skupiona na poszukiwaniach dopiero po chwili zauważyła, że ktoś się do niej dosiadł. Odruchowo starała się wyczuć, przy którym z jej rodzeństwa tym razem będzie siedzieć, kiedy zrozumiała, że nie jest to bynajmniej kot, którego znała. Przyjrzała mu się dokładnie jednak szczerze mówiąc za nic w świecie nie umiała sobie przypomnieć kim ten kocur właściwie był. Jednak nie zamierzała narzekać, przynajmniej miała towarzystwo i to w dodatku kogoś innego niż swoją rodzinę (nie żeby coś do nich miała).
- Um oczyfiście, czekam tylko na sfoje lodzeństfo ale fszyscy na pefno się smieszczą taksze na spokojnie. A i Fiatl jestem. - przedstawiła się szybko, jednocześnie dokładnie badając sytuację naokoło. Rodzeństwa czy Robak nadal ani widu ani słychu, a miejsca rzeczywiście było dużo, także Brzask na pewno się zmieści. Uśmiechnęła się kocurka zachęcająco, po czym sama schyliła się do swojej zwierzyny, aby oderwać od niej mały kęs. Nie była zbyt głodna, a rozmowa w tej sytuacji wydawała jej się znacznie ciekawsza.
- To pefnie tfoje pielfsze śfięto, plafda? - nigdy nie umiała zaczynać rozmów, tak też wybrała najprostszy temat jaki mogła znaleźć, mając nadzieję, że reszta się jakoś potoczy.

Brzaskowi nie umknęło, że kotka nieco inaczej wymawia słowa. Nie przeszkadzało mu to, brzmiała przez to uroczo, trochę jak kociaki, chociaż tym na pewno nie była. Jedyny młodszy miot, od tego w którym się urodził wciąż urzędował w kociarni. Nie wyglądała też w żaden sposób na dziecko, musiała więc być starsza, albo... przez krótkie uderzenie serca, zanim ta się przedstawiła, wystraszył się nawet, że może jest to jedna z jego sióstr! Ależ byłoby dziwnie, gdyby nawet jej nie poznał. Przyjrzał się pyszczkowi towarzyszki, z ulgą nie zauważając na nim ciemniejszego futra.

- Miło mi cię poznać Wiatr. Ja też czekam na swoje rodzeństwo… znaczy nie umawialiśmy się tu wcale, ale cieszyłbym się gdyby przyszli. Wiesz przez chwilkę bałem się, że możesz być moją siostrą Nocką i, że o jejuniu, w ogóle cię nie rozpoznałem – zaśmiał się nieco nerwowo i zdecydowanie głośno, jak miał w zwyczaju, musząc wyrzucić z siebie informację o chwili grozy jaką przeżył. – Co do święta, to tak, to moje pierwsze. Jeszcze nigdy w żadnym nie uczestniczyłem i też tyle jedzenia nigdy na raz nie widziałem – mówiąc to jego oczy zdawały się błyszczeć. No cóż, był młodym Kocurkiem, wiele rzeczy miał przeżyć po raz pierwszy, łatwo więc również wpadał w podziw. Jednego jednego nie był pewny i chciał o to spytać, skoro rozmówczyni zgodziła się, żeby teraz koło niej siedział. Pochylił łeb nieco w jej stronę i ściszył głos - Wiatr myślisz, że to okej jak wezmę to na co mam ochotę? Nie jestem jeszcze nawet Nowicjuszem. Nikt nie będzie zły?

Zaśmiała się cicho słysząc słowa kocura odnośnie tego, że wyglądała jak jego siostra. Rzeczywiście gdyby lekko zamienić kolor futra, Wiatr nawet mogłaby być podobna do kociaka siedzącego obok. No oczywiście pomijając wzrost, aczkolwiek liliowa nie należała do najwyższych. Nie skomentowała tylko nijak, gdyż kocur niemal od razu po zaśmianiu się zaczął podziwiać święto i tutaj akurat Wiatr musiała przyznać mu rację. W każdym święcie, a już szczególnie w Tańcu Kwiatów było coś pięknego i jakby magicznego. No już pomijając ilość zwierzyny.
- Nie musisz się tym pszejmofać, biesz co chcesz Śfięta są no... od śfiętofania. Nie faszne kim jesteś f plemieniu. Dla pszodkóf fszyscy jesteśmy na lófni. - zauważyła rezolutnie, sama biorąc sobie po prostu wróbla leżącego najbliżej niej. Jakoś nie była głodna, jednak nie przeszkadzało jej to w cieszeniu się ze święta.
Porozmawiała jeszcze chwilę z Brzaskiem, gdyż żadne z jej rodzeństwa się nie pojawiło. Było to dla niej dość dziwne, jednak nie zamierzała tego kwestionować. Chociaż nie umiała ukryć, że czuła się nieco rozczarowana. Już nie mówiąc o braku Robak, ale ono ostatnio było ciągle chore, także nie miała nu tego za złe. Może powinna no jakoś za niedługo odwiedzić? Zamyślona w końcu dokończyła swój posiłek, po czym pożegnała się z Brzaskiem i oddaliła się od okręgu ze zwierzyny. Może powinna poszukać kogoś z rodzeństwa?


[zt]