Przyszła z pewnego rodzaju ekscytacją w środku. Jakby Żywicy pozwolić, to na pewno byłaby jedną z tych osób, co shipuje wszelakie możliwe pary z anime czy kreskówek, jeśli tylko miałaby do tego jakiś powód. A tu był spory powód! Co prawda Wiatr stanowczo oznajmiła, że czekoladowa ciocią nie zostanie, ale kogo to obchodzi, a kto wie, może jeszcze zmieni kiedyś zdanie...? No a przynajmniej na to szylkretka liczyła, nie? Przydreptała sobie z Cieniem, z dobrym nastrojem na pyszczku, czując jakby się unosiła z podekscytowania, chociaż to nawet nie był jej dzień! W momencie w którym cieniowany łowca podbiegł do Robak, Żywica zatrzymała się na moment przy Niedźwiedziu.
- Patrz no, jak nam ptaszek z gniazda wylatuje - Zażartowała może troszkę głośniej niż jak gdyby mówiła normalnie, patrząc z pewnego rodzaju satysfakcją na lilową kotkę. Niby na razie fajnie, ale co, jak potem się w jakie bagno wpakuje? Partnerstwo to jak wielki kawałek zwierzyny, co trzeba dobrze przeżuć by połknąć, inaczej można się udusić. Ale huh, może siostra już przeżuła? A może po prostu lubi umierać przez brak możliwości dostarczenia tlenu do mózgu? Strażniczka podbiła do jasnofutrej, jeszcze w drodze unosząc wyżej ogon w geście powitalnym do Robak. Jeno też trzeba będzie wymęczyć, ale może potem. Na razie celem była lilowa.
- Jak tam Wiaterku, czujesz, że poszerzasz swoje horyzonty?

Gdy Wodogrzmot otrzymał zaproszenie od Robaka na jeno własny Głos Serca, srebrny niezwykle się ucieszył. Już od paru księżyców wiedział jak ważna w życiu kota jest ta ceremonia, a jeszcze ważniejszy był wybór partnera na zapewne całe życie. Oczarowany samym zamysłem ceremonii Głosu Serca, kocurek wręcz w podskokach udał się nad Brzeg Stawu gdzie owa ceremonia miała się odbyć. Jako prezent wziął ze sobą kawałek kamienia z Ruchomych Kamieni i obwiązał je mchem z Wiszących Ogonków. Chciał, aby para ponownie powróciła do swych kocięcych lat, kiedy jeszcze mogli robić co tylko im się podoba!
Gdy zauważył dwójkę swojego rodzeństwa, uśmiechnął się pod nosem. Skinął delikatnie głową w stronę Księżyc, a następnie podszedł do Robaka i Wiatr. Oboje wyglądali przepięknie, ich Lśniące Ślady były wręcz obłędne. Emanowała z nich miłość, a także szczęście.
- Na Lśniący Szlak! - westchnął z oniemienia. - Jesteście oszałamiający, piękni! - wymruczał ciepło, po czym położył przed dwójką swój podarek. - Daruję wam mech i kamień z legowiska matek oraz kociąt, abyście chociażby dziś doznali prawdziwej beztroski! - wymruczał, po czym sugestywnie mrugnął w stronę Wiatr.

Przygotowania do Głosu Serca zaczęły się na długo przed tym zanim on się w ogóle odbył, tak też, kiedy długo wyczekiwany dzień finalnie nadszedł, szczęście Wiatr było jakby podwojone, gdyż aż tak bardzo cieszyła się z tego, że w końcu udało im się wszystko dopiąć na ostatni guzik. Zaczęło się niewinnie, od rozmowy z każdym kotem z jej rodziny i przekazywaniu informacji oraz zaproszenia. I patrząc na to z perspektywy czasu Wiatr nie mogła narzekać, przede wszystkim nie spotkała się z jakimikolwiek negatywnymi reakcjami na nowinę, plus jakby nie patrzeć, miała jednak o wiele mniej kotów do zaproszenia od Robak, gdyż zaproszenia od niej dostali tylko jej rodzeństwo i rodzice. Jednakże biorąc pod uwagę jeszcze całą rodzinę Robak i kilku pojedynczych bliskich nu kotów, wychodziła dość spora grupka. A oni musieli jeszcze przygotować dla nich wszystkich posiłek. Na tą część jednak Wiatr nie zamierzała narzekać. Polowanie z Robak połączeniem dwóch rzeczy, które kochała najbardziej. Nawet jeśli zebranie odpowiedniej ilości zwierzyny było dość czasochłonne i zajęło im to kilka długich polowań. Na szczęście odpowiednio zadbali o to, aby zwierzyna się nie zepsuła, więc nie trzeba było chodzić na żadne dodatkowe polowania i wszystko chyliło się ku końcowi. Po przygotowaniu stosu zwierzyny na Głos Serca, w końcu mogli skupić się na, najważniejszym według Wiatr, wykonaniu Lśniących Śladów i przystrojeniu sobie nawzajem futer. Do tego kotka przygotowała się chyba jeszcze lepiej niż do samego przystrojenia miejsca, w którym miało się odbywać wydarzenie. Robak było najpiękniejszym kotem jaki znała i nie zamierzała tej piękności zniszczyć. Najpierw zebrała wszystkie czerwone i pomarańczowe kwiaty, które udało jej się znaleźć i powoli wplotła je w futro Robak, aby następnie z zebranej jeszcze wcześniej jarzębiny i cisu utworzyć podobne czerwono-pomarańczowe kwiatki, tylko już jej autorstwa. I na początku miała na tym zakończyć, ale finalnie dodała jeszcze małe słońce na środku prawego boku Robak, gdyż mimowolnie kojarzyła jeno właśnie z takim słońcem. I mimo iż wiedziała już, że nie do końca jest ono z charakteru zawsze takim promykiem, nadal niezwykle rozjaśniało jej życie i nie umiała temu nijak zaprzeczyć.
Kiedy słońce finalnie chyliło się ku zachodowi para przyniosła zgromadzoną wcześniej zwierzynę i w końcu Wiatr pozwoliła sobie na chwilę oddechu, siedząc i wtulając się w futro Robak po prostu ciesząc się z tego, że mogą tę chwilę razem dzielić. I mimo stresu, który towarzyszył jej przez cały czas przygotowań, teraz nie czuła już jego ani grama, a zamiast tego wypełniało ją po prostu szczęście i to miłe ciepłe odczucie, które czuła do partnera.
Goście zaczęli zbierać się niezwykle szybko. Pierwszym przybyłym był Cień, który dość głośno ogłosił swoje przybycie. O dziwo Wiatr to jednak nie przeszkadzało i zamiast tego tylko posłała kocurowi ciepły uśmiech i skinieniem głowy podziękowała za życzenia. Zdziwiła się też, oczywiście pozytywnie, że Cień cokolwiek przyniósł i jeszcze raz podziękowała mu za złapaną zwierzynę. Jednocześnie gdzieś z tyłu głowy pojawiła się jej przypominajka żeby porozmawiać z pointem odnośnie jego relacji z Żywicą... W tym samym momencie dostrzegła też Niedźwiedź, która co prawda nie podeszła stricte do nich, ale Wiatr to nie przeszkadzało. Miśkowi również posłała ciepły uśmiech i skinęła głową w podzięce za prezent. Gdzieś przez głowę jej przeszła myśl odnośnie niepotrzebnego łapania takiej ilości zwierzyny skoro wszyscy i tak przynosili swój własny posiłek, ale myśl ta miała charakter bardziej żartobliwy.
Następna podeszła Żywica, którą co prawda Wiatr już wcześniej zauważyła, aczkolwiek domyślała się, że szylkretka do nich podejdzie, tak też nie witała się z nią z daleka. I oczywiście, że Żywica musiała dodać komentarz w swoim żywicowym stylu.
- Kiedyś tszeba, szczególnie jeśli spotyka się same fspaniałe koty f swoim szyciu. A jak tam tfoje horysonty? - miauknęła posyłając kotce sugestywne spojrzenie i przekierowując je na Cienia.
- Ale kiedyś jeszcze fybieszemy się na tę wycieczkę do jaskini i jusz nie będziesz miała fyboru i fszystko mi opofiesz. - zaśmiała się, powoli przekierowując uwagę na kolejnych nadchodzących gości.
A byli nimi nikt inni jak jej rodzice, od którzy przez ostatnie kilka dni byli jej największym oparciem. Wieszcz nawet zaproponował pomoc z polowaniem, którą zarówno Wiatr jak i Robak chętnie przyjęli. Liliowa przywitała się z rodzicami, dziękując im za przyjście i za całą pomoc jaką ofiarowali jej ostatnimi czasy jednocześnie czując jak w jej oczach wzbierają się drobne łzy wzruszenia widząc jakie upominki im przynieśli.  
- Dziękuje, są psześliczne! Na pefno je fykoszystamy. - miauknęła nie umiejąc oderwać wzroku od upominków, które tak idealnie zdawały się oddawać zarówno ją jak i jej partnera. Liliowa jeszcze raz podziękowała rodzicom i przytuliła się do nich, po czym odprowadziła wzrokiem, kiedy ci zajmowali miejsce obok Niedźwiedź.
Kolejne dwa koty, którymi byli kolejno Księżyc i Królik, może nie były jej aż tak bliskie, tak też nie odzywała się za dużo, a jedynie posłała im ciepły uśmiech, jednocześnie dziękując za gratulacje Królika i piękny bukiet Księżyc który zdawał się idealnie pasować do tego co wykonała dla nich siostra Wiatr.
I mówiąc szczerze przy kolejnym członku rodziny Robak miała zrobić dokładnie to samo. Chociaż tutaj, słysząc jak młodziak zachwyca się ich wyglądem nie umiała powstrzymać nieco większego uśmiechu na pyszczku. Była ona bowiem z Lśniących Śladów niezwykle dumna i cieszyła się, że innym też się one podobały. Chociaż kolejne słowa kociaka dość mocno wybiły ją z rytmu. Że co proszę. Nie wiedząc jak zareagować sepia podziękowała młodemu, nadal starając się utrzymać na pysku uśmiech, jednocześnie niemal od razu kiedy Wodogrzmot odszedł posyłając Robak dość zdziwione spojrzenie. Czym była ta dzisiejsza młodzież to ona nie wiedziała. Kiedy liliowa była w jego wieku... Dość szybko jednak uciszyła te myśli. Jeszcze aż tak stara nie była aby tak myśleć. Zamiast tego, zgarnęła prezenty, które otrzymali i przełożyła je nieco bardziej z boku, aby podchodzące do nich koty ich nie zdeptały. Mówiąc szczerze nie wiedziała czy będzie zbyt dobrze czuć się wiedząc o intencji z jaką dany im był kamień i mech, aczkolwiek starała się o tym na razie nie myśleć. Przecież to tylko prezent od kociaka, z resztą jakże ważnego dla Robak kociaka, który nie do końca rozumiał znaczenia swoich słów. Przynajmniej taką nadzieję miała.
Oprócz tego "incydentu", wszystko zdawało się na razie przebiegać idealnie, a kotka nie umiała opanować cichego pomruku, który wydobył się z jej pyszczka. A Głos Serca był dopiero początkiem tego ile jej dane będzie przeżyć wraz z Robak.

Słysząc od Królika, że dostali zaproszenie na Głos Serca Robak i Wiatr, nie była jakoś zaskoczona. Już od jakiegoś czasu widziała te dwójkę razem i chociaż nie uważała liliowej kotki za dojrzałego kota, zdawali się wyglądać ze sobą szczęśliwie, dlatego... Sama czuła jakiś rodzaj radości. W końcu Robak było jej nowicjuszem i chcąc nie chcąc, czuła z nim jakąś więź. Naturalnie zgodziła się by towarzyszyć Królikowi i zobowiązała się do przyniesienia drobnych upominków dla przyszłych partnerów. Może dlatego się nieco spóźniła? Gdy szli, poprosiła Królika by ruszył przodem, a gdy zjawiła się przy stawie, miała w mordce drobny upominek. Odszukała spojrzeniem Królika, a następnie Wiatr i Robak, kierując się w ich stronę. W pyszczku miała małe zawiniątko z którego wystawały dwa długie pióra płomykówki i kilka polnych kwiatów. Gdy podeszła bliżej tej dwójki, przywitała ich ciepłym pomrukiem i odłożyła pakuneczek. Gdy ten się otworzył, pomiędzy piórami i kwiatami wyłonił się średniej wielkości, błyszczący i czarny kamień o ostrych bokach (krzemień). - Moje szczere gratulacje, Wiatr, Robak. Mam nadzieje, że wam się spodobają. - zamruczała, wskazując nosem na podarunki, a gdy zamieniła z nimi jeszcze parę miłych słów i gratulacji (w tym pogratulowała Wieszczowi i Gałązce), oddaliła się i podeszła do Królika, ocierając się delikatnie o jego bok, a następnie policzkiem o ten jego, kładąc końcówkę ogona na jego grzbiecie. Chyba atmosfera Głosu Serca udzieliła jej się na tyle, że postanowiła obdarzyć partnera odrobiną czułości.
- Słodko razem wyglądają. - zamruczała cicho. - Oby byli ze sobą szczęśliwi.

Wiedział, że był zaproszony. Wiedział, że powinien był przyjść... jednak nigdy nie był dobry w określaniu czasu i odległości. Nie sądził, że się spóźni, nie sądził, że spóźni się aż tak.
Mimo to pojawił się długo po innych kotach, dość głośno stawiając kroki, aby zwrócić na siebie uwagę i aby nie przestraszyć nikogo tym, że nagle się za kimś zmaterializował zupełnie bez słowa. Gdy tylko wyłapał spojrzenie Wiatr, uśmiechnął się do niej lekko i pochylił głowę, kładąc po sobie uszy w przepraszającym geście. Zaraz jednak wyprostował się i podszedł do siostry i Robaka. Głośny, wesoły pomruk zabulgotał mu w gardle, gdy dotknął nosem policzka Robaka, a następnie otarł się policzkiem o bok mordki swojej siostry. Następnie zrobił mały krok do tyłu i uśmiechnął się do nich wesoło i mrugnął powoli, zadowolony z tego, że byli szczęśliwi i chyba nie wyglądali na bardzo złych z powodu jego spóźnienia. Majtnąwszy ogonem, postanowił oddalić się i podejść do Niedźwiedź, z którą na powitanie stuknął się czołami.

Razem z głośnym przybyciem na miejsce Cienia z Robak stres wyleciał niczym z przebitego igłą balonika. Przyjaciel czarnego kota to jednak był wyjątkowy gość. Emanował taką ciepłą energią i po prostu nie dało się nie uśmiechać przy nim. Zamruczało szczęśliwe spotykając się z niebieskim wzrokiem Cienia. Jego słowa rozpuszczały serce Robak. Nie wyobrażało sobie zapomnieć o tym by zaprosić przyjaciela, ale rozumiało co czuł. Pewnie też by tak skakało, jakby to ono zostało zaproszone jako gość.
- Robak dziękuje za prezent od Cienia! Nie trzeba było, ale to kochane ze strony przyjaciela! Robak cieszy się, że Cień jest z niem w tym dniu.
Potem zjawiła się Niedźwiedź, której Robak podziękowało za gratulacje. Znało ja najmniej z całego miotu Wieszcza. W sumie trochę szkoda. Może zmieni się to w przyszłości. Z uśmiechem zauważyło, że Niedźwiedź przyniosła też kwiaty i skinęło jej głową, gdy kładła swój bukiet. Nie spodziewało się, że dostaną jakieś prezenty… a to był dopiero ich początek. Przyszła też Żywica i zaczęła rozmawiać z Wiatr, na co Robak tylko spojrzało się na czekoladową i skinęło jej głową w podzięce, że przyszła. Niech sobie siostry pogadają. Później zjawili się razem rodzice Wiatr. Wieszcz, który pomógł im wcześniej w polowaniu i Gałązka. Przynieśli im prezenty w postaci pióra i kamieni w kolorach ich futer i oczu. To było… naprawdę miłe! W szczególności, że Robak jak i Wiatr lubili zbierać takie drobiazgi. Czegóż innego można było się spodziewać po rodzicach. Znali swoją córkę.
- Tak, naprawdę śliczne pióro i kamyczki! Robak też dziękuje za prezenty od taty i mamy.
No aż korciło zwrócić się do Wieszcza i Gałązki jako już rodziców. Robak nie czuło większego skrępowania przed tym by ich tak nazwać. Chciało się w ten sposób przed nimi otworzyć! Uśmiechem powitało również obecność Księżyc. Nachyliło pyszczek w jej stronę, gdy podeszła z niem zamienić parę słów.
- Robak dziękuję Księżyc. Trzyma też łapki za to, że i Księżyc znajdzie takiego kota dla siebie – poklepało ją delikatnie w bark, oczywiście nie psując jej ułożenia futra.
Wierzyło w to, że i Księżyc pisany jest jakiś kot w gwiazdach. Może i Misiek, z którą często przesiaduje? Hm? Kto wie! Na pewno nie Robak! Zjawił się także wuj Królik, któremu Robak podziękowało za życzenia i uśmiechnęło się równie ciepło co do siostry przed chwilą. Zaczynało nu się podobać na Głosie Serca, a nawet nie zaczęli! Przybył nawet i młody Wodogrzmot, który był dosyć zabawny. Uroczy, może bardziej to pasuje. Czarne zamruczało poruszone reakcją brata na lśniące ślady. Na wspomnienie o beztrosce zaśmiało się cicho rozbawione. Ale ten Wodogrzmot jęzorem wywija. Wiatr chyba za to była zaskoczona takimi słowami od młodego kocurka.
- Robak i Wiatr dziękują Wodogrzmotowi!
Na zdziwone spojrzenie partnerki Robak podniosło swoje łuki brwiowe utrzymując dalej uśmiech na pysku, chcąc ją wprowadzić w zakłopotanie jeszcze bardziej. Stwierdziło, że tak będzie zabawnie! Przyszła też i Tafla jako towarzyszka Królika i podarowała im naprawdę wyjątkowy kamień.
- Ojej! Ale się błyszczy! Robak i Wiatr dziękują za prezent Taflo!
Posłał ciepłe spojrzenie byłej mistrzyni ciesząc się z jej obecności. W końcu są teraz rodziną. Fajnie, że przyszła. W dalszym ciągu nie pojawił się Szczyt… i Robak szczerze zaczęło wątpić w to by się zjawił. Chyba będzie musiało się pogodzić, że z jeno relacji z bratem nic nie pozostało. Jakby się nie starało, to jest ona pogrzebana głęboko w przeszłości. Ale starało się tym nie przejmować, miało przy sobie tego wyjątkowego dnia resztę swoich bliskich, rodziców, rodzeństwo, no i oczywiście Wiatr. Zjawił się nawet na sam koniec Jerzyk. Na głośny pomruk liliowego kocura Robak odpowiedziało mu tym samym i przyjęło gest Nowicjusza, jakim był dotyk jego mokrego nosa na policzku.
- Robak cieszy się, że Jerzyk przyszedł – przywitało się z kocurem i poczekało aż usiądzie. Trzeba było po woli zaczynać. Może i nie było całej młodzieży, ale trudno. Na Szczyta także nie było co liczyć. Czas zacząć!
- Robak i Wiatr jeszcze raz dziękują wszystkim że przyszli, a niektórzy nawet przynieśli coś od siebie. Fajnie, że wszyscy przybyli biorą udział z Robak i Wiatr w Głosie Serca. Przygotowali z Wiatr oraz Wieszczem dużo zwierzyny, więc czas zacząć świętować! Niech każdy się częstuje i dobrze się bawi, noc przed nami długa!
No i Głos Serca się rozpoczął! Robak czekało aż wszyscy goście poczęstują się przygotowaną dla nich zwierzyną i samo też wzięło coś dla siebie. Tak rozpoczęły się godziny wspólnych rozmów, Robak podchodziło często do przybyłych kotów by spędzić z każdym z nich choć chwilę tego wieczoru na pogawędce. Było naprawdę szczęśliwe, oczywiście spędzało także czas u boku Wiatr. Jakże by mogło być inaczej. Siedzieli i siedzieli, ciesząc się wzajemnym towarzystwem, żegnając każdego z gości, gdy się po woli rozchodzili. Później zostało już tylko sprzątanie po uroczystości i cieszenie się Głosem Serca we dwójkę przy wschodzie słońca.
//zt

---

Wieszcz i Gałązka uśmiechnęli się bardzo ciepło do Robak, kiedy podziękowało i nazwało ich mamą i tatą. Później witali się z kolejnymi kotami, rozmawiali, jedli i ogólnie bawili się, po prostu ciesząc się z okazji, na jaką się tu wszyscy zebrali. Starali się chociaż krótko porozmawiać z każdym, chociaż najwięcej czasu spędzili w towarzystwie rodziny.

zt

Cień był w swoim świecie jak zawsze, szczególnie od momentu gdy oficjalnie rozpoczęło się świętowanie. Jego myśli wirowały między Robak a Żywicą, na której ostatecznie się skupił w zupełności. Oczywiście, i z innymi rozmawiał kiedy przyszła okazja, głośno i wesoło komentując różne sprawy, ale przyjaciółka była - jak zawsze - jego oczkiem w głowie. I tak było praktycznie do samego końca Głosu Serca, bo cóż innego miał robić niż jeść i dobrze się bawić...!


[zt]

Kierując swoje spojrzenie na Robak podczas Wodogrzmot indycent spodziewała się tak naprawdę wszystkiego, oprócz reakcji jaką otrzymała od partnera. Szybko stłumiła dziwne ciepło, które poczuła w środku i zamiast tego tylko przewróciła oczami, śmiejąc się pod nosem i na chwile chowając pyszczek w czarnym futrze łowcy. Obydwoje byli dorośli i właśnie byli na swoim własnym Głosie Serca, a jednak Wiatr nadal czuła się dość dziwnie z taką perspektywą. Może to dlatego, że tak naprawdę nigdy o tym nie myślała? Po za tym gdyby cokolwiek poszło nie tak, wylądowała by w Miękkich Półkach, a ona nie zamierzała tak skończyć. Już dostatecznie pluła na kociaki, nie wyobrażała sobie aby kiedykolwiek mieć własne.
Nie mieli jednak zbyt dużo czasu na takie momenty między nimi, gdyż już po chwili kolejne koty zaczęły do nich podchodzić z gratulacjami. Nie, żeby Wiatr narzekała, wręcz przeciwnie. Na jej pysku znowu pojawił się nieco większy uśmiech, kiedy podeszła do nich Tafla. Liliowa podziękowała jej zarówno za przyjście, życzenia jak i piękny prezent, który im podarowała, po czym odprowadziła mentorkę wzrokiem. Cieszyła się, że tak wiele kotów przyszło na Głos Serca, chociaż wiedziała, że nie wszyscy. Mimo, że było to tylko kilka sekund, sepia dojrzała szybkie rozglądanie się po tłumie partnera i niemal od razu zrozumiała kogo szuka. W jej gardle stanęła gula poczucia winy. Wiedziała, że to przez jej osobę Szczyt nie pojawił się na Głosie Serca Robak i mimo iż wiedziała, że nie powinna, nie umiała nie czuć się z tym faktem okropnie. Jednocześnie jednak nie rozumiała jak ogromne pokłady nienawiści strażnik musiał do niej żywić, żeby nie pojawić się na czymś tak ważnym dla jego rodzeństwa. Gdyby Robak poprosiło ją o byciu na Głosie Serca Szczyta i Huragan, pewnie by poszła. Z wielką obrazą i postanowieniem nieodzywania się do nikogo, ale by poszła, dla Robak. Ale nie miała czasu aby się nad tą kwestią zbyt długo rozwodzić, w końcu koty nadal przychodziły. W głowie jednak zrobiła sobie mentalną notkę, aby później porozmawiać z Szczytem. Nie chciała tego, ale nie zamierzała pozwolić sobie na to, żeby całkowicie zepsuć relację między rodzeństwem, szczególnie iż wiedziała ile ona dla Robak znaczyła.
Ostatnim gościem, który się pojawił był Jerzyk. Wiatr jednak nawet nie zwróciła uwagi na to, który przyszedł, cieszyła się, że wszystkie najważniejsze koty dla niej przyszły i mogła z nimi dzielić tą piękną chwilę. Chociaż nie umiała ukryć, że przez chwilę z przyzwyczajenia rozglądała się za znajomym burym futrem.
- Cieszę się sze jesteś. - powiedziała Jerzykowi, ocierając się o jego mordkę. Mimo, że nic jak zwykle nie mówił, Wiatr czuła jego radość, która wydawała się większa niż gdyby była wyrażana przez słowa. I nie umiała się nią nie zarazić. Czując jak wypełnia ją ta radość, pozwoliła sobie zapomnieć o wszystkich problemach i po oficjalnych podziękowaniach Robak ona również rzuciła się w wir rozmów i jedzenia, chociaż najwięcej czasu mimo wszystko spędziła w towarzystwu partnera. W pewnym momencie nawet zdziwiła się ile czasu z niem spędza, jednocześnie czując się jakby ciągle jej było mało. Wiedziała jednak, że teraz czasu im nie zabraknie, w końcu mieli spędzić całe życie razem, a ona już nie mogła się doczekać każdej sekundy spędzonej z Robak. Jasne, nadal miała problemy, a to jak zachowywała się w przeszłości najprawdopodobniej nigdy nie przestanie ją w pewien sposób ścigać, aczkolwiek czy naprawdę się to wszystko w tym momencie liczyło? Czuła jakby rzeczywiście wraz z tą ceremonią zaczynała nowy etap w życiu, zostawiając wszystko co miała za sobą, jakoby porzucając złe sny przeszłości. A z każdego złego snu prędzej czy później się trzeba wybudzić i wejść w realne życie. A skoro jej życie miało być od tego momentu u boku Robak, czuła że już nigdy nie przyśni jej się żaden koszmar.


//zt

Robak cieszyło się oczywiście, że w Plemieniu zawitały kolejne kocięta. Mniej jednak radziło się faktem, że Pajęczyna nie chce powiedzieć kto jest ich ojcem. To raczej jednoznacznie wskazywało na to, że podjęła się czegoś tak absurdalnego jak spotkanie się z jakimś samotnikiem. Czarne jednak starało się nie panikować i po prostu udawać, że nie domyślało się takich rzeczy. Kociętom nie służy patrzenie na nie pod pryzmatem ich biologicznych rodziców. Już przy Błotku się stresowało i nic dobrego z tego nie wyszło oprócz tego, że nie jest blisko bratanki.
Tak więc angażowało się w poznanie nowych maluszków na ile mogło z dwoma treningami na karku. Widząc więc Dęba bawiącego się przy stawie postanowiło podejść. Przytuptało na swoich długich nogach i zasiadło obok kociaka. Zdawał się być zainteresowany swoim odbiciem na tafli wody. Może nie wiedział jeszcze że to on jest tam widoczny?
- Cześć Dąb. Odbija się jego mordka w stawie hm?
Zaczepiło kociaka, ale później jeno uwagę przykuło to, że lizał on łapę. Chyba się umoczył i teraz miał problem. Ale nie wiele się z tym dało zrobić.
- Łapka sama wyschnie po jakimś czasie, nie na co się martwić.

Najerzona sierść Dęba była nie lada zaskoczeniem dla Robak. Nie wiedziało czemu dzieciak się napuszył. W końcu nic takiego nie zrobiło? Unosi lekko łuk brwiowy zaskoczone. Być nazwanym cieniem... było ciekawe. Trochę jakby zamienił się w swojego najlepszego kumpla. Haha! Zamrugało w szoku, gdy padło pytanie czy... czy Robak nie przyszło zjeść Dęba. O przodkowie! Dzieciak się no boi. Nigdy nie pomyślało, że może kogoś zjeść. Albo że ktoś tak pomyśli!
- Nie, nie! Ja Robak. Łowca z Plemienia, nie je innych kotów.
Pomachało głową na boki chcąc bardzo stanowczo zaprzeczyć chęć pożerania dzieci.

Pokiwało uważnie łbem, jakby nie słyszało już wcześniej imienia Dębu. Nie chciało psuć takiego momentu kociakowi. Ono na pewno przedstawiało się innym jako kociak. A tak właściwie to czarne nie przedstawiło się pełnym imieniem, a może burasa to ciekawiło, więc czas to zmienić!
- Robak Wspinający się po Wielkim Dębie. Miło poznać!
O byciu Łowcy to generalnie dosyć obszerny temat był. Zastanawiało się tylko jak to ciekawie przedstawić buremu. W szczególności, że po Pajęczynie sądząc, pewnie bardziej interesował się rangą strażniczą.
- Będąc Łowcą zapewnia się całemu Plemieniu zwierzynę. Nikt nie jest głodny dzięki Łowcą. Łowiąc można spotkać wiele ciekawych zwierząt i poznać jak się zachowują. Co prawda nie walczy się z tymi niebezpiecznymi, ale to może być dla niektórych lepiej, jeśli chcą czuć się bezpieczniej. Ale za to niektórzy polują na drapieżne ptaki! Więc nie jest nudno.
Chyba tak było to najciekawiej opowiedziane? Robak miało nadzieję, że Dębowi się spodoba.