Odetchnęła z ulgą, kiedy usłyszała, że Księżyc zrozumiała o co jej chodzi. Pokiwała z entuzjazmem łebkiem i zajęła wygodne miejsce przed kotką po czym niczym pilna uczennica wlepiła w nią zainteresowane spojrzenie. Nieco rozczarowała się kiedy usłyszała kolejne słowa strażniczki, jednak nie zamierzała się tak łatwo poddawać. Wiedziała, że na razie nikt nie nauczy ją mówić lepiej niż może zrobić to Księżyc, więc znowu położyła swoją łapę brzuchu szynszylowej i trzymała ją tam tym razem dłużej.
- Fienie. - powtórzyła uparcie i spojrzała kotce prosto w oczy.
- Ty steś epsza. - dodała znowu nieco ciszej, gdyż poprzednie głośniejsze słowa nieco wyczerpały jej zdarte gardło.

Kotka niemal podskoczyła z radości kiedy usłyszała, że Księżyc w końcu zgodziła się ją uczyć. Znaczy normalnie prawie podskoczyła a teraz musiała podskoczyć. Wiedziała że zwykły uśmiech to może być dla szynszylowej nieco za mało żeby pokazać jej jak bardzo się cieszy. No cóż, czasami trzeba po prostu nieco zwiększyć swoje reakcje.
Uważnie wysłuchała słowa. „Mówienie” nie mogło być aż tak trudne do powiedzenia, prawda? Na szczęście Strażniczka powiedziała to w miarę powoli i Wiatr mogła na spokojnie wyłapać każdą sylabę.
- Me- my- me- zaczęła niepewnie, niezbyt rozumiejąc jak wypowiedzieć pierwszą głoskę. Ok, to jednak było trudniejsze niż sądziła. Wymówiła ją jeszcze kilka razy zanim stwierdziła, że może na spokojnie przejść do kolejnej części słowa.
- My -fie - nie - stwierdziła że najłatwiej będzie jej po prostu najpierw zająć się sylabami a dopiero później połączeniem tego jakoś w całość.
- Me- nie, znowu powiedziała źle! Cicho warknęła pod nosem. Dlaczego to musiało być takie trudne? To tylko jedno głupie słowo!
- My- myfienie - miauknęła w końcu zadowolona z siebie. Jej „y” na pewno nie brzmiało tak dobrze jak „ó” ale nie było od niej aż tak oddalone. Dumna z siebie wyprostowała się, po czym stanęła w swojej „atakującej” pozycji czyli nieco dziwniejszej wersji tej, które dorosłe koty używają do polowanie, jakby gotowa na kolejne wyzwania.
- Eście! - rzuciła jakby już była doświadczona w mówieniu i chciała składać całe zdania.

Uśmiechnęła się od razu, kiedy usłyszała śmiech starszej. To musiało znaczyć, że robi coś dobrze, prawda? Nieco zamyśliła się jednak, kiedy okazało się co miała powiedzieć jako następne. Słowo Wieszcz miało zdecydowanie zbyt dużo szeleszczących głosek jak na jej gust. No cóż, musi spróbować. Dokładnie wysłuchała tego jak wymawiała słowa Księżyc i kiedy to robiła jednocześnie z nią powtarzała po cichu po kolei sylaby. W końcu powtórzyła wszystko powoli jeszcze raz po cichu i kiedy czuła, że jest gotowa odchrząknęła cicho i otworzyła pyszczek przygotowując się na kolejne słowa.
- Gł- gła- głoska - powiedziała powoli imię matki. Nie brzmiało aż tak źle. Wypowiedziała je jeszcze kilka razy. Może i "s" nie zmieniło się jeszcze w "z" ale było już bliżej niż dalej. No dobra, to teraz pora na imię jej ojca. Tutaj musiała nieco dłużej pomyśleć i poćwiczyć.
- Fie- fie-ści Fieści! - w końcu jej się udało! Zadowolona zamruczała dumnie, po czym czując się pewnie stwierdziła, że jeszcze musi nauczyć się wymawiać jednego imienia.
- Fsie- Ksieź- Ksiezis! - miauknęła zadowolona z siebie, po czym wlepiła swoje zielone oczy w strażniczkę. Chyba uczenie się imion to nie tak zły pomysł, prawda? W końcu są bardziej przydatne niż tylko kilka słów. Po za tym kiedy je wypowiadała zdawały się nieco bardziej naturalne niż słowa. I brzmiały jakby... ciepło? Przy każdym z nich rzeczywiście czuła kota o którym mówi, a wraz z tym wszystkie emocje i wspomnienie które z nim powiązała.

Zadowolona z siebie znowu usiadła dumnie czekając na kolejne wyzwanie. Tym razem było to już jednak nie słowo a całe zdanie! No cóż, może nie będzie aż tak źle? Kotka potrzebowała jednak chwili żeby ułożyć sobie wszystko w głowie. Skoro miała się przedstawić, to chyba nie mogła po prostu powiedzieć swojego imienia, prawda? Może powinna powiedzieć "Mam na imię Wiatr"? Nieee to było strasznie długie i wyczerpujące zdanie. Po za tym nikt chyba tak nie mówi. W końcu jednak zdecydowała się na nieco krótszą wersję.
- Mam- na -imje- Mam na imje Fiatr! - w końcu wydobyło się z jej pyszczka. Jej oczy zabłysły z ekscytacji. Mimo, że wypowiedziała dopiero kilka słów, już czuła się jakby co najmniej przebiegła maraton (gdyby bieganie maratonów polegało na używaniu swoich gardeł). Mimo wszystko chciała nadal kontynuować lekcję. Z każdym kolejnym wyrażeniem czuła się również nieco lepiej z samą sobą. Już nie mogła się doczekać aż będzie mogła się pochwalić nowymi umiejętnościami rodzicom albo rodzeństwu!

Nieco zasmuciła się słysząc słowa Księżyc, jednak rzeczywiście musiała przyznać, że jej gardło było już dość zachrypnięte. Skinęła więc tylko łebkiem i przytuliła się do kotki mrucząc cicho.
- Si- siekuje Ksiezis - miauknęła zadowolona, po czym, mimo że chciała skakać z radości, oddaliła się spokojnym krokiem w stronę Rogu Obfitości. Miała nadzieję, że coś jeszcze zdąży przekąsić a później również wypić, a wtedy jej gardło już na pewno powróci do normalnego, tylko nieco zepsutego stanu, a on będzie mogła kontynuować lekcje z strażniczką. Oczywiście nie zamierzała jej co chwilę męczyć, ale może raz na dzień? Albo nawet raz na dwa, taka lekcja to zawsze dużo! Zadowolona oddała się swoim myślom, w głowie już odliczając czas do następnej lekcji.

//zt

Postanowiła zrobić sobie mały postój po chodzeniu po jaskini. Czekała, aż otrzyma miano nowicjusza by móc wyjść poza obóz i zwiedzić świat, który oddziela ich tą jaskinią. W obozie może i czuła się bezpiecznie, ale nic nie zastąpi tej chęci poznania czegoś więcej. Potrzebował jeszcze chwili na urządzenie sobie legowiska, które odkrył. Znalazł miejsce, gdzie znajdowało się trochę mchu, ale nie był on tak wygodny jak myślał, że będzie. Ułożyła się pozycją typową na chlebka, podwijając łapy pod siebie. Kręciła się z boku na bok, chcąc zgarnąć trochę mchu dla wygody, ale średnio to wychodziło. Cóż, będzie musiała zdać się na swoje futerko.
// Brzask

edit 1: A jednak dla Miód
edit 2: Wygasła

Przez fakt, że praktycznie cały swój wolny czas poświęcała Robak całkowicie zapomniała o swoich "lekcjach mówienia". Z resztą czy w ogóle ich jeszcze potrzebowała? Mówiła już całkiem dobrze a i dzięki temu, że często to robiła, nie musiała już ograniczać się aż tak bardzo. Jednakże, kiedy tylko przypomniała sobie o lekcjach, przypomniała sobie o tym, że dawno nie widziała się z Księżyc. Przez fakt, że kotka nie miała za dużo relacji z innymi, starała się pielęgnować te, które już posiada. Szczególnie jeśli Księżyc była byłą strażniczką. A strażnika Wiatr teraz potrzebowała. Dlaczego? Każdy kto zna kotkę pewnie już mógł się domyślić. Odkąd zaczęła naukę postanowiła sobie, że rozwinie każdą umiejętność. A walka nie była zbyt ważna kiedy było się łowcą. Do tej pory skupiała się z Taflą na technikach polowania. Co jednak gdyby Wiatr ktoś zaatakował? No właśnie. Potrzebowała tego. Miała już ponad 18 księżyców, a nadal nie umiała walczyć. Nie umiała sobie tego odpuścić!
Tak też tego popołudnia kotka wyjątkowo zamiast szukać czarnego futra przyjaciela, zaczęła rozglądać się, za tak podobną do niej, szynszylową nowicjuszką. Nie musiała szukać zbyt daleko. Spotkała ją bowiem odpoczywającą na Omszonych Stopniach.
- Hejjjjjjjjjjjjjjjjjjj pamiętasz jah uszyłaś mnie mófić? - zapytała żeby nie wyskakiwać z kolejną prośbą. Ona wolała kiedy się tak robi, jednak nie każdy tak miał. Dobra jedno zdanie to chyba wystarczający wstęp.
- To chsesz mnie nauszyć jeszsze jednej szeczy? Falki. - zapytała. Była pewna, że Księżyc będzie do tego najlepszą nauczycielką.


//Księżyc

Kłamałaby gdyby przyznała, że spodziewała się, że Księżyc tak po prostu się zgodzi. Tak więc, kiedy to zrobiła, kotka już otwierała swój pyszczek aby wytłumaczyć dokładnie swój proces myślowy. Okazało się jednak, że nie było takiej potrzeby, a przynajmniej nie przez pierwsze kilka sekund. Już po chwili bowiem kotka zaczęła dopytywać o wybór Wiatr. Na szczęście i na to liliowa była przygotowana.
- Lubię byś łofsą ale falto umieś się bloniś i atakofaś. No bo so jak soś mnie saatahuje? Nie samieszam usiekaś. - wypaliła niemal od razu, starając się brzmieć najdumniej jak tylko potrafiła. Myślała już o tej kwestii od dłuższego czasu i z jakiej strony na nią nie spojrzała, wydawało się, że miała rację. Z reguły co prawda każdy łowca zabiera ze sobą na polowanie chociaż jednego strażnika, żeby być bezpiecznym, ale co jeśli nie byłoby dostępnych strażników? Albo wszyscy leżeliby chorzy? Albo strażnik, z którym wyszła sam dostałby obrażenia? Możliwości byłoby wiele, a wynik wszędzie taki sam: Wiatr zostałaby bezbronna. A jeśli czegoś nienawidziła najbardziej na świecie, to właśnie uczucie bezsilności. Walka z resztą przyda się nie tylko podczas przechadzek czy polowań, no bo nigdy nie wiadomo co te dziwne klany wymyślą. Z plotek, które słyszała, podobno koty zamieszkujące te dziwne klany umieją dobrze walczyć. Oczywiście Plemię jest w tym o wiele lepsze, nie wspominając już o fakcie, że ma wsparcie przodków, ale jakaś szansa na atak ze strony klanów zawsze była. A Wiatr nie zamierza wtedy siedzieć i bezczynnie patrzeć jak atakowany jest jej dom. Musiała nauczyć się walczyć. Najzwyczajniej w świecie nie widziała innej opcji.

Skinęła głową, starając się pokazać, że rozumie o co chodzi Księżyc. Oczywiście że będzie wychodziła z strażnikiem, po prostu... no nie zawsze są dostępni. Ale nie chciała tego tłumaczyć, za dużo gadania a za mało roboty! A ją już łapy świerzbiły, żeby zacząć coś robić. Musiała przyznać, że coraz bardziej ekscytowała się perspektywą walki. Musiała jednak najpierw przyznać się do tego, jak mało o niej naprawdę wie. Może i kilku rzeczy umiała się domyślić ze względu na logikę, ale oprócz tego nie wiedziała praktycznie niczego.
- No lobi się unihi i... No i szeba atahofać w jahieś szułe punkty... Na pszyhłat bszuch. Plafda? - nienawidziła się przyznawać do własnej niewiedzy, ale teraz nie miała praktycznie wyboru. Po za tym lepsze jest powiedzenie, że się nie umie, niż udawanie że wszystko się wie. W końcu i tak wszystko wyjdzie.

Wypuściła z ulgą wstrzymywane powietrze kiedy okazało się, że ma rację. Przynajmniej całkowicie się nie ośmieszy. Niestety jednak nie udało jej się również wymienić wszystkich elementów, ale trudno i tak sądziła, że poradziła sobie nawet nieźle. Jak na łowcę. Ten cały podział zaczynał ją nieco wkurzać, jednak wiedziała, że nie dałoby rady go zmienić. W końcu taka była wola przodków, nie ważne czy jej to pasowało, czy nie - musiała się stosować. Na razie jednak nie czas na takie przemyślenia, a zamiast tego Wiatr w głowie powtarzała sobie kolejne słowa wypowiedziane przez Księżyc, starając się jak najlepiej zapamiętać każde kolejne miejsce, w które najlepiej atakować. Musiała przyznać, że nie pomyślała o oczach, gdyż wydawało się to nieco zbyt brutalne, aczkolwiek gdyby walczyła o własne życie nie miałaby wyboru. Czasami lepiej oślepić niż zabić. Wzdrygnęła się jednak nieco bardziej, kiedy doszła ją wzmianka o ogonie. Jasne, była to dobra taktyka którą mogła wykorzystać. Nieco gorzej jednak się robiło, kiedy zdała sobie sprawę, że to samo mógł ktoś zastosować na niej. A kto jak kto, ale ona niezwykle ceniła sobie swój ogon. No cóż, po prostu rzecz na którą będzie musiała zwracać o wiele więcej uwagi podczas walki. W ogóle nie podobała jej się sama kwestia otrzymywania obrażeń i niszczenia sobie futra, ale przecież zawsze muszą być jakieś słabe strony. W końcu jako łowca też musiała sobie brudzić futro.
Jakoś do tej pory nie wpadło jej do głowy, że do walki również potrzebna jest określona pozycja. Gdy przy polowaniu było to raczej oczywiste, tak przy walce... Myślała, że będzie to raczej coś w stylu "ugnij łapy i się rozglądaj" i w zasadzie tyle. Nieco zdziwiła się więc, kiedy Księżyc zaczęła demonstrować pozycję walki. Mimo wszystko jednak wyglądało to dość sensownie. Liliowa w głowie kilka razy odtworzyła sobie wszystkie rzeczy, które musiała zrobić, po czym zabrała się za ustawianie w pozycji. Łapy niemal automatycznie powędrowały do pozycji łowieckiej i kotka musiała uważnie poprawić ich ustawienie tak, aby rzeczywiście były na wysokość bioder. To będzie cięższe niż myślała. Musiała również nieco walczyć z sobą, żeby ogon podnieść na głowę, jak się bowiem okazało, wyuczonych taktyk ciężko się wyzbyć. Starała się ułożyć ciężar ciała tak, żeby był równomiernie rozłożony na każdą łapę, po czym lekko opuściła głowę. Może nie było to idealne, ale nie mogło być tak źle, prawda? Z dobrych stron okazało się również, że ta pozycja nie wydawała się aż tak niewygodna jak łowiecka na początku. Nadal jednak czuła się nieco dziwnie. Uniosła pytające spojrzenie na Księżyc, czekając na jej zdanie.

Chwilę jeszcze postała w pozycji walki, aby przyzwyczaić do niej ciało, po czym w końcu wróciła do normalnej pozycji, skupiając się już w pełni na tym co mówiła Księżyc. Może i nie mówiła za dużo, jednakże raz na jakiś kiwała ze zrozumieniem łbem, aby pokazać, że rozumie i chłonie przekazaną jej wiedzę. Wiedziała, że nie powinna mieć problemu jeśli chodzi o ocenę przeciwnika, w końcu zajmowała się tym przez długi czas, kiedy jeszcze nie umiała mówić. Gorzej jednak będzie jeśli chodzi o ocenienie jej samej. Dlaczego? Wiatr po prostu kochała sądzić, że jest we wszystkim najlepsza - nawet jeśli nie taka była prawda. No bo jak ma przyznać się przed samą sobą do tego, że rzeczywiście jest tylko zwykłym kotem i ma również słabe strony? Niby było to normalne, ale ona tego nienawidziła. Chciała być najlepsza i ciągle, niczym naiwne kocię, sądziła, że może ten cel osiągnąć. Tak też na razie odepchnęła myśli o określaniu swoich umiejętności na bok. Miała nadzieję, że wyjdą one "przy okazji" może kiedy już rzeczywiście zacznie ćwiczyć walkę. Wtedy kwestia ta będzie mogła być określana nie jako "czego nie umiem" a raczej "w czym jestem najlepsza" a to było dla niej wystarczającą iluzją bycia idealną.
Myśli znowu skierowała w stronę tego co mówiła jej Księżyc. I musiała przyznać, że nieco się zdziwiła. Co prawda kwestia "wbijania czegoś ostrego w przeciwnika" po dłuższym namyśle zdawała się być oczywista, jednakże kotka po prostu nigdy o tym nie myślała. No bo po co? Mimo to, raczej nie sądziła, żeby kiedykolwiek z tej taktyki skorzystała. Wprowadzenie przeciwnika w pułapkę? Jasne, czemu nie, jednakże rzeczywiste ranienie go innym przedmiotem zdawało się nieco zbyt... niebezpieczne? Mimo wszystko wymagało podejścia niezwykle blisko. I tak jak jest to raczej normalny element w walce, tak przy chęci zrobienia tego manewru nieco bardziej wystawiałaby się na atak. Aczkolwiek gdyby połączyć to z oślepieniem przeciwnika i od razu zadanie takowego ciosu... Wiatr powoli zaczynała żałować, że z nikim nie będzie mogła rzeczywiście tego przećwiczyć. A bicie się z nieznajomymi kotami na razie sobie odpuści ze względu na niski poziom swoich umiejętności. Wszystkie wymyślone taktyki będą na razie musiały jeszcze trochę poczekać.
Szybkie rozkojarzenie kwestią kolejnych taktyk na atak zdążyło ją skutecznie odciągnąć od wcześniejszej rozterki. Niestety jednak wróciła ona z zdwojoną siłą i tym razem Wiatr nie mogła od niej uciec. W końcu Księżyc, która właśnie przeprowadza jej "trening" je zadała, więc oczywiste jest to, że będzie oczekiwać odpowiedzi. Ba, może nawet to właśnie na niej będzie bazować resztę nauki walki? Tak też liliowa musiała podjąć ostateczną decyzję. Wbiła pusty wzrok w ziemię starając się zebrać myśli.
Może powinna przygotować jakąś formułkę? Coś co będzie tylko wyuczonym schematem odpowiedzi, dzięki czemu sama nie uzna tego za realną odpowiedź i ucieknie od wyrzutów sumienia? Wiedziała, że czegokolwiek nie wybierze, będzie się tym zamęczać przez kolejne kilka księżyców, starając się być lepsza w tym co określa jako gorszą umiejętność.
- Mam... Mam silne łafy, ale pszes bysie łofsą jesem lepsia f bysiu sfinną i szybką. - miauknęła w końcu, czując jakby właśnie wypowiadała swoje największe grzechy. Nie była wystarczająco silna, żeby móc określić się jako silnego kota. Musiała być silniejsza. Przecież bez tego daleko nie zajdzie. Jednocześnie kogo ona oszukiwała, nie była wystarczająco szybka. Widziała niektórych starszych łowców, którym nie sięgała nawet do pięt jeśli chodzi o szybkość. Może dlatego to robi? Może dlatego stara się nauczyć również walki? Żeby być przynajmniej średnia w obu dziedzinach. Nadal jednak jej to nie wystarczało.