Koszmar. Istny koszmar na jawie! Jak nie skończył się jeden, gdy się obudziłem to zaczyna się drugi. Słyszałem o ceremonii. Próbowałem jednak o niej nie myśleć wcześniej. A teraz... teraz nie mogę udawać, że nic nie wiem! W kociarni aż dymi się od kolorów, którymi przystraja moja mama moje rodzeństwo. Widząc, żem wstał, macha do mnie łapą, że moja kolej. o. nie. O NIE. A co zostanie Nowicjuszem to nie wystarczająca kara dla mej biednej duszy! Pachnące słodko owoce i jagody, lepkie, czekające na moje biedne, wyczyszczone futro. W ŻYCIU. W ŻYCIU NIE DAM SIĘ TYM UKAZAĆ. Próbuje uciekać, ale mama wytrwale próbuje mnie przekonać. Że to ważne. Że tradycja. Że co inni pomyślą. Że każdy tak robił i każdy robić będzie WIĘC ja też MUSZĘ. Co za! Co za bzdura >:[! Syczę i warczę, ale wiem, że Jeż nie da mi spokoju. Daje się wymazać tym czerwonym i jasnym paskudztwem. Przez moje ciało przechodzą cały czas dreszcze, gdy matka rozprowadza na moim grzbiecie różne fale i odbija łapy. Wzdrygam się gotowy złożyć w ofierze pawia u łap mojej mamuśki, gdy ta zaczyna mazać mi po pysku. Ojciec odbija mi łapę na czole i super. Oni są zadowoleni, ja nie. Szybko siedam, gdzieś z boku, gdy Jeż zaczyna maziać kolejnego nieszczęśliwca. Nie żebym był taki pokorny, malowidła na moim futrze szybko zaczynają znikać. A przynajmniej rozcierać się. Szoruje łapą, językiem, żeby je choć trochę ściągnąć. Jedyne co mi się udaje to zepsuć efekt wizualny i ubrudzić łapy. Chodzę w podskokach, bo lepię się do ziemi i wychodzę zły na polane, gdy Wieszcz zwołuje ceremonię. Wiem, że rodzice są zawiedzeni moim zachowaniem. Ale przykro mi, najbardziej niezadowolony ze wszystkich jestem ja. Odczuwam frustrację związaną z nową rangą. Nie chce być kimś innym niż jestem teraz. Żyło mi się dobrze. Nienawidzę robić czegoś bo inni to robią. Nienawidzę nowych rzeczy, do których jestem zmuszany i nienawidzę słuchać się innych. To są wystarczająco dobre powody do rozpaczy nad myślą, że zaraz będę Nowicjuszem. Nie chce się uczyć, nie chce mieć obowiązków i w ogóle nic nie chce oprócz cofnięcia się parę księżycy wstecz. Jedyne co będę mieć dobrego z ceremonii to możliwość wyjścia poza obóz. Ale jaką nagrodą było to za resztę męczarni! Ah cóż za katastrofa. To już chyba mój koniec. Siadam blisko kociarni, nie wychodzę na środek. Nie zamierzam się pokazywać. Może Wieszcz mnie nie zauważy. Czy coś. Nie zamierzam siedzieć na środku cały drżący ze złości i frustracji w tych całych Lśniących Śladach.

Kolejne zwołanie, ale tym razem, na szczęście nie na pogrzeb. I na szczęście również nie było jeszcze żadnego z jej rodzeństwa, bo jakoś nie miała ochoty ich tykać w jakikolwiek sposób. Przydreptała na miejsce, miauknęła po krótkim ,,Cześć~" do wszystkich których mogły jej oczy dojrzeć (czyli niezbyt wielu) i usiadła sobie w losowym miejscu czekając na rozwój sytuacji. Mogłaby w sumie podejść do tego pyrpecia wymalowanego siedzącego tak jakoś nie za bardzo na środku ale HM. Dobra, podbijamy, nikogo innego do kogo podbić by mogła w chwili obecnej nie ma.
- Wyglądasz, jakby ktoś na ciebie nasrał - Odezwała się stojąc już blisko i patrząc z góry na jasne pręgowane stworzenie. Jej słowa nie były jakieś wredne. Bardziej nieco rozbawione i stwierdzające fakty.
- To chyba źle - Siadła obok, owijając łapy grubym zimowym ogonem i czekając na jakąś reakcję od strony młodzika.

Dzień przed plemię zostało powiadomione, dzień przed po powrocie z przechadzki na trening Misiek usłyszała kątem uszka co ma się stać, tak jak zawsze, bez zmian. Bo tylko to się liczyło, nawet po śmierci jej brata - by nic nie zmieniać, by plemię mogło żyć spokojnie. Niedźwiedź wiedział, że obraza na cały obóz i dalej ma tyle sensu, co kociak tuptający łapką, bo chce dostać zabawkę, a rodzice nie pozwalają. Było to frustrujące, lecz bez krzty efektu, no bywa. Jednakże misiek trzepnął tylko kątem ucha na tą informację z początku, oddalając się do swego zacienionego, kamiennego legowiska. Nie miał ochoty przychodzić, tyle w temacie. Trening nie zbyt mu szedł, brat umarł, a tu młodziaki będą piszczeć z radości - troche, uh, nie klimaty miśka.

Dzień ceremonii małych jednak nadszedł, a misiek westchnął - na własną głupotę, przejechał łapą po pysku  i wstał, gdy usłyszał głos ojca wołający współplemiennych.
Jego kroki nie śpieszyły się, były spokojne - a jego oczy wypatrywały za znajomym, rudym futrem, dla którego w szczególe, małym bądź dużym, się tu w ogóle zjawił.
Kasztan - rudy kocurek siedział nie na przedzie, a gdzieś przy półkach legowisk matek, na co dźwiedź uniósł swą kocią brewkę, przy czym tylko zanotował słoną....Gorzką minę pręguska. Misiu już miał skierować się ku rudemu, lecz uprzedziła ją szylkretowa, podobna do jej własnej, lecz bez plam kawy i z grubą tuszą, sylwetka siostry.
Misiek westchnął i podszedł, by przejechać ogonem po barkach najpierw rudego o gorzkim wyrazie mordki, następnie siostry.
-Wyglądasz super, Kasztan. Uśmiechnął się misiek, nie wiedział, czemu Kasztan ma rozlane na całym ciele lśniące ślady, bo nie podejrzewałby, że Jeż czy Czosnek...No, zrobiliby gównianą robotę, brzydko mówiąc tato wybacz. Zielony wzrok następno, troche ze zmęczeniem w ich blasku spadł na Żywicę. -Nie zjedz kociaka, to jego ceremonia. - Odparł prosto. No, byleby nie dawała rudzielcowi jakichś sugestii, by uciekać, czy coś. Wszystko było możliwe, nie?
Z pacnięciem puchatego ogona siostry jak małego robaczka wystającego z ziemi, Niedźwiedź po swoich krótkich słowach odsunął się od kociarni, by usiąść zadkiem gdzieś z boku, witając to ewentualnie, po cichu, się z przybywającymi kotami, które miałyby ochotę przechodzić lub siadać w jego towarzystwie.

Nareszcie nadszedł ten dzień! To właśnie dziś zostanę łowczynią! Albo strażniczką. Albo kimkolwiek Wieszcz zechce, bym była. Kto wie, może uczynić ze mnie lub kogoś z mojego rodzeństwa swoim następcą? Ktokolwiek to będzie, wiedziałam że tak czy siak będę z niego (lub niej) dumna. Tego dnia wstałam dosyć wcześnie i to ja byłam tą, którą obudziła całą resztę - mamę, Krupę oraz obu moich braci. I to ja jako pierwsza otrzymałam swoje Lśniące Ślady. Wcześniej poprosiłam mego kolegę Brzaska o pomoc przy ich tworzeniu. A to nie było za łatwe zadanie nawet dla trzech kotów - obojga rodziców oraz młodszego kocurka, gdyż chciałam mieć na sobie emblematy słońc. Będą żółte od soku z jagód jarzębiny, gdyż tylko te owoce udało nam się odnaleźć w Porze Białych Zasp. Mama mówi, że i tak będę lśnić, bo moje szylkretowe futerko jest piękne i zadbane. Ufam jej, że ma rację. Cała trójka wymalowała na mojej trójkolorowej sierści słoneczne znaki, a na koniec Czosnek odcisnął mi na czole odcisk swojej łapy. Wyglądałam ślicznie i tak też się czułam. Po tych zabiegach wybiegłam jak najszybciej ze żłobka, chcąc pokazać się światu. Czy spodobam się starszym współplemieńcom, takim jak Tafla, Księżyc, Jezioro czy nawet sam Wieszcz? Zatrzymałam się dopiero tuż przed Strzelistymi Skałami, chcąc być w samym centrum uwagi. To przecież był mój wielki dzień i miałam do tego pełne prawo, prawda?

Czarne nie wyruszyło na polowanie, bo specjalnie czekało na ceremonię kociąt Jeż i Czosnka. Gdy Wieszcz zwołał Plemię Robak ruszyło w stronę centrum obozu, mało żwawym krokiem. Było zmęczone od dłuższego czasu i nie chciało nu już się tego aż tak kryć. Zobaczyło, że parę kotów już zdążyło się zebrać. Nie podeszło jednak do nikogo w grupce, ani do Promyczek siedzącej samemu. Czekała już chyba na mianowanie. Usiadło po prostu gdzieś z boku.

Jakby gorzej być nie było, w moją stronę od razu zaczęła iść jakaś tłusta kocica. Super. Czy ona jest ślepa lub tępa, że nie widzi mojego nastroju? Chyba nie wyglądam zachęcająco do tego by do mnie podejść.
Gdy usłyszałem co mówi... zamarłem na chwilę. Co? Ona nie jest normalna. Jakby, ja też nie, ale ona jest BARDZIEJ nienormalna. Niekocia. Nie słucham się rodziców, a jednak znalazł się ktoś bardziej niewychowany. Moja sierść staje dęba w złości i wstaje odskakując od niej jak oparzony.
- Zostaw mnie stara, wredna, niewychowana glizdo! Jedyne na kogo nasrało to na ciebie, spójrz na swoje futro. I życzę żeby nasrało na ciebie drugi raz, ale na twój niewyparzony język debilko.
Gdy przychodzi Niedźwiedź i jej posyłam zdenerwowany wzrok. Nie umiem inaczej. Cały drżę aż ze złości i irytacji. Odchodzę od nich najszybciej jak potrafię i siadam obok Promyczek. A w dupie było to, że siedzę w centrum. Mam nadzieję, że jak siądę gotowy do tej całej walonej ceremonii to grube, stare, brzydkie, wredne, niewychowane kocice dadzą mi spokój. Prycham pod nosem i tre dalej sierść na grzbiecie. Próbuje nawet zmazać malunki na twarzy. Obrzydliwy sok z jagód.

Nadszedł czas w którym Bóbr zyska rangę nowicjusza i zostanie oddany pod opiekę jednego z wyszkolonych kotów. Wczoraj kocura zżerał stres i strach z nadchodzącej chwili, która dla wielu powinna być okazją do radości i dumy. Za bardzo myślał o jego przyszłości i nowych obowiązkach. Chciał usnąć i o wszystkim zapomnieć, ale nie dał rady. Ośmieszy się przed wszystkimi, gdy okaże się, że buras nie potrafi nawet wystawić łapy za bezpieczne siedlisko plemienia. I jaka ranga zostanie mu przypisana? Nie ma nic czym mógłby się bardziej wyróżnić. Tak jakby stał na idealnym środku pomiędzy byciem strażnikiem, a łowcą, lecz nadal nie pasując do żadnej ze stron. W końcu jednak Bóbr zasnął późnej nocy wyczerpany własnymi myślami.
Niestety sen nie potrafi rozwiązać wszystkiego. Nie chciał się budzić ani wstawać. Czuł jak ktoś próbuje go obudzić czy przepchnąć, ale jedyne co z siebie wydawał to pomruki irytacji. - Zostawcie mnie! Nie mam ochoty na zostanie kimkolwiek! - myślał czując jak powoli ktoś zaczyna go babrać jakąś cieczą. Jednak nawet to nie wybiło go z głębokiego snu. Przewracał się z boku na bok przez co jego malunki musiały być ciągle poprawiane przez jego rodzicielkę. Nawet Czosnek musiał się wtrynić by choć trochę utrzymać lśniące ślady w porządku. Gdyby nie to, że aktualnie spał pewnie dałby upust zgromadzonych łez.
- AU! - pisnął głośno wybudzając się z niespokojnego snu. Poczuł mocny ból na czole wywołany przez jego tatę. Z tego miejsca spływała też kapka fioletowego soku. Najwidoczniej ojciec postanowił przy okazji zostawić swój znak na ciele swego syna. Bóbr zaspany nie potrafił skupić się na poirytowanym głosie mamy wynikający z odpowiednich przyczyn. Wszystko wyglądało tak bez wyrazu, nawet i jego pysk. To wyglądało tak jakby wszystkie złe emocje przeżył w swym śnie i po wybudzeniu czuł typową pustkę po wyrzuceniu niechcianych uczuć. Jego malunki na pysku były bardzo ładne i chlujne. Dodatkowe wąsiki wymalowane słodkim sokiem znajdowały się na obu jego policzkach, a odcisk łapy ojca pozostał na jego nadal obolałym czole. Przez środek jego głowy przebiegała kreska ciągnąca się po jego karku aż po środek grzbietu. Niestety malunki na jego bokach już takie ładne nie były. Widać wiele prób poprawiania śladów, które sugerowały, że miały być to pasy przypominające fale. No cóż, na razie prędzej to wygląda na jakiś bardzo skomplikowany i kręty labirynt.
- Idę spać - rzekł po krótkiej obserwacji miejsca wokół i już miał walić się na posłanie gdyby nie mama, która popchnęła go w stronę wyjścia. Obecność tak wielu kotów w jednym miejscu zaczęła przytłaczać zaspane oczy kocura. Jedynie na czym mógł się skupić to na futrze jego rodzeństwa, które stało już w centrum gotowe do ceremonii. Rozejrzał się wokół i postąpił łapę do przodu ciągnąć ogon za sobą. Nie miał siły wpatrywać się nikomu z zebranych w oczy, więc i z tego powodu jego głowa była lekko spuszczona.
- Niech to się już kończy - wymamrotał, gdy dotarł do swego rodzeństwa. Usiadł za nimi mniej więcej po środku. Przez jego wzrost nadal mógł bardzo dobrze widzieć to co się dzieje za rudawymi futrami, ale nie miał zamiaru się jakkolwiek prostować, nawet jeśli miałoby to wyglądać marnie. Nie za bardzo go teraz obchodziła egzystencja zebranych tu kotów, lecz nie mógł uniknąć przeszywającego uczucia wywołanego spojrzeniami skierowanych na niego. Czym bardziej wybudza się z swego znurzenia tym bardziej narasta odczuwany przez niego stres. W tej sytuacji lepiej by jego życzenie się spełniło.

Brzask, który uczestniczył w przygotowaniu jednego z kociąt na jego ceremonię, oczywiście musiał się na niej znaleźć. Kiedy usłyszał wołanie Wieszcza, był akurat pochłonięty w sympatycznej dyskusji z Kaczką, więc to właśnie z nią udał się na Kamienną Ziemię. Zajęli miejsce z boczku, gdzie nie przeszkadzając nikomu mógł dalej słuchać opowieści kotki o jej kociakach, kiedy były jeszcze maleńkimi berbeciami i jednocześnie przyjrzeć się reszcie zebranych.

Pierwszą osobą, na której skupiły się błękitne ślepia była oczywiście Promyczek. Posłał jej szeroki uśmiech przymykając jedną powiekę i podnosząc przy tym łapkę. Gdyby był człowiekiem, pewnie uniósłby kciuka do góry, życząc w ten niemy sposób szylkretce powodzenia, ale musiał ograniczyć się do tego, czym natura go obdarzyła. Kiedy kotka poprosiła go o przygotowanie znaków nie mógł być bardziej wzruszony i oczywiście popłakał się troszeczkę. W końcu bardzo lubił to maleństwo (czy raczej już dziewczynkę, bo przecież od ich pierwszego spotkania tak wyrosła!) i mógł trochę poczuć się jak starszy brat, zaangażowany w tak ważne wydarzenie w jej życiu. Z tej perspektywy dobrze widział jedno ze słoneczek, które to on, oczywiście za zgodą rodziców kotki, namalował na jej plecach. Przypominały mu jego własne, które Księżyc stworzyła na jego ceremonię. A jak już o niej mowa, to widząc kotkę z kolorową kopią Wieszcza posłał, posłał i tej dwójce lekki uśmiech, łapiąc się jednak na tym, że przecież wciąż nie porozmawiał z nią o degradacji. Ceremonia, potem Pogrzeb, potem zaś Długa Noc… żaden moment nie wydawał się odpowiedni, co szczerze powiedziawszy nieco ciążyło mu na serduszku. Aż westchnął, dalej jednak przyglądając się reszcie zebranych. Kasztan i Bóbr byli już na miejscu. Oboje z łapkami odciśniętymi na czołach i przynajmniej jedno z nich z ładnym Lśniącymi Śladami na futerku, rudzielca bowiem wyglądały niezbyt porządnie. Zmarszczył brwi, kojarząc okrzyki, które dosłyszeli z Kaczką w drodze na swoje miejsce. Czyżby wyszły one z pyszczka młodzika? Może ktoś w ramach psikusu doprowadził ozdoby syna Jeża do takiego stanu? To byłoby okropne! Brzask potarł niepewnie nos i nawet podniósł zadek, zastanawiając się czy nie pożegnać się z Łowczynią i nie podejść do kociąt, jednak w ostatniej chwili się rozmyślił, ponownie ciężko siadając. W końcu rudzielec siedział z siostrą i bratem, do tego Wieszcz oraz kilka innych dorosłych osób, lepiej rozeznanych w tym co się stało, było obecnych. Zamiast tego posłał jeszcze Żywicy i Robak po uśmiechu, skupiając się jednak ponownie na opowieści o maleńkich Jeziorze, Grom i ich rodzeństwie.

Rozglądałam się po kotach, przybyłych już na plemienne zebranie. W tłumie dostrzegałam parę znajomych pyszczków, w tym te należące do Księżyc i Brzaska, którzy pozdrowili mnie uśmiechami. Odpowiedziałam więc im tym samym. Dobrze było ich widzieć wśród tych, którzy będą dziś śledzić mą ceremonię. Brzask był dla mnie jak starszy brat, a Księżyc...No cóż, zdążyłam już polubić tą śliczną, jasną kotkę. Zależało mi na tym, by byli ze mną w tym wielkim dniu. Resztę współplemieńców znałam jedynie z widzenia, więc ponownie zwróciłam swój wzrok na sylwetkę Wieszcza, stojącego na Strzelistych Skałach. Dopiero po krótkiej chwili zauważyłam Kasztana, siedzącego obok mnie. Ale...co mu się stało? Przecież miał takie piękne Lśniące Ślady, a teraz wyglądał tak, jakby ktoś specjalnie chciał je zniszczyć. Dlaczego? Wtem kątem oka wychwyciłam rudą łapkę, podnoszącą się z ziemi, by zetrzeć znaki, namalowane na futrze brata. A więc to sam rudasek starał się sabotować swój wielki dzień, jak i ciężką pracę naszych rodziców! Jak on mógł?! Jeż i Czosnek tak się napracowali, by cała nasza czwórka wyglądała przepięknie na naszym mianowaniu, a teraz cały ich wysiłek poszedł na marne za sprawą ich rodzonego syna! Trzepnęłam ogonem z irytacji, klepiąc brata po jego wyrywającej się do złego czynu łapie. Syknęłam mu do ucha tak cicho, aby nikt nas nie usłyszał:
- Przestań! Co robisz?! Psujesz sobie te piękne malunki! - odparłam, strofując go jak nieznośnego kociaka. - Nie zachowuj się jak głupie, rozkapryszone kociątko! Dzisiaj dorastasz i powinieneś się z tego cieszyć. - dodałam, teraz już nieco spokojniejszym tonem, wygładzając swe futro, które nieco się nastroszyło, przerażone zachowaniem kocurka. Nie daruję mu tego, jeśli odwali jeszcze jakiś numer i tym samym zrujnuje zarówno mój, jak i jego wielki dzień. W tym momencie poczułam za sobą obecność drugiego z mych braci, Bobra. Też nie wyglądał mi na zadowolonego tym, że to dzisiaj my byliśmy w samym centrum zainteresowania całego Plemienia Niedźwiedzich Kłów. No naprawdę, czy tylko ja odczuwałam ekscytację i podniecenie czekającym nas awansem? Wreszcie będziemy mogli wychodzić poza bezpieczne ściany plemiennej groty i poznawać otaczający nas świat. Czyżby moi bracia woleliby do końca życia gnić wśród zamkniętej przestrzeni jaskini, w której to mieścił się nasz obóz? Nie mogłam tego zrozumieć. Miałam tylko nadzieję, że przynajmniej Krupa podzieli ze mną szczęście związane z dzisiejszym wydarzeniem.

Jej ucho na chwilę powędrowało w tył, jednak zaraz się wyprostowało podczas słuchania odpowiedzi młodego. Wow, czyżby miał mrówki w odbycie?
- No przecież nie jem, pewnie nawet nie jest smaczny. Chociaż kto wie? Można spróbować - Odpowiedziała do przybyłego miśka, a gdy ten postanowił pacnąć jej ogon, obdarowała szylkretową posturę spojrzeniem spod przymrużonych oczu. Znów to pacnięcie! Potem kompletnie nie zrażona wędruje wzrokiem za odchodzącym młodziakiem, którego znaki nie poprawiły się ani odrobinkę.
- Mnie się tam podoba! - Odpowiada jeszcze odnośnie swojego futra, zanim szczyl się całkowicie oddalił. No nic i tyle by było dobrego. Wcześniej te dzieci były jakieś bardziej wesoło rozmowne. Wzruszyła więc ramionami i powędrowała przysiąść się do Niedźwiedzia, gdzie oczywiście się odwdzięczyła za pacanie jej ogona i pacnęła również jaśniejszy ogon siostry, zanim siadła obok.
- Jakieś takie to wszystko nerwowe, jakby kleszcze pozjadało. - Miauknęła, obserwując młodziaki. - Kto obstawiasz pójdzie na jaką rangę?

---

Kocur posłał bardzo, bardzo zmęczone spojrzenie Kasztanowi i Żywicy, cofając jednocześnie uszy. Miał wrażenie, że Żywica im jest starsza, tym rzadziej wie, jak się zachowywać… natomiast Kasztan, cóż. Przecież nie zamierzał go nie mianować na Nowicjusza za parę głupich słów i brak poszanowania dla swoich Lśniących Śladów. Jak już, to powinien się tym zająć jego przyszły mistrz, a tego musiał wybrać rozważnie, ponieważ rudy był… trudnym przypadkiem. Nikt więcej nie miał się chyba zjawić, więc kocur odkaszlnął lekko i rozpoczął ceremonię.
– Zebraliśmy się, by pod okiem członków Plemienia Wiecznych Łowów uroczyście powitać nowych Nowicjuszy. Bobrze Płynący wraz z Nurtem, Mały Kasztanie Ukryty w Liściach i Promyku Słońca Przebijający Chmury, proszę, wystąpcie i zaprezentujcie nam swoje Lśniące Ślady – odezwał się, na niechlujny wygląd Kasztana spuszczając zasłonę milczenia. Wieszcz nie winił za to Jeż… tak naprawdę nie winił nawet samego Kasztana. Po prostu obawiał się, że będzie miał ogromnego pecha w przyszłości. – Bobrze Płynący wraz z Nurtem, rozpoczniesz trening na Strażnika, a twoją mistrzynią będzie Księżyc Schowany we Mgle. Mały Kasztanie Ukryty w Liściach, twój trening na Łowcę będzie prowadziła Tafla Jeziora Zmącona przez Płatek Śniegu, natomiast Promyk Słońca Przebijający Chmury jako przyszła Łowczyni będzie się szkoliła pod okiem Robaka Wspinającego się po Wielkim Dębie. Jak zwykle, jeśli któreś z was wolałoby obrać inną ścieżkę, wystarczy, że mi to zgłosicie… teraz, lub w dowolnym momencie w przyszłości – ogłosił. Następnie zszedł ze swojego miejsca i, jeśli nikt nie miał żadnych spraw, oddalił się.

zt

Wystąpiłam do przodu na polecenie Wieszcza, prezentując swoje piękne Lśniące Ślady, błyszczące w słabym słońcu Pory Białych Zasp. W tej chwili czułam się jakby cały blask wokół mnie brał się z mojego wnętrza. Niech mnie ktoś uszczypnie, bo chyba zaraz eksploduję od nadmiaru emocji! A może to tylko sen i zaraz obudzę się z powrotem na rodzinnym posłaniu wśród Miękkich Półek? Nie, na pewno w tej chwili nie śniłam! To działo się naprawdę! Za momencik zostanę nowicjuszką i dostanę własnego mistrza! Moi bracia otrzymali już swoich mentorów. Bobra wyszkoli na strażnika Księżyc, Kasztan natomiast będzie się uczył łowieckiego fachu pod okiem Tafli. Szkoda, że to nie mnie trafiła się ta piękna, biało-czarna kotka, miałam jednak nadzieję, że mój nauczyciel będzie równie miły i przyjazny, jak znana mi już starsza łowczyni. W końcu Wieszcz wypowiedział i moje imię, łącząc je w parę z Robakiem Wspinającym się po Wielkim Dębie. Chwila...ale kto to był? Pierwszy raz w życiu słyszałam to miano. Rozejrzałam się po zebranych kotach, mając nadzieje, że ujrzę w tłumie jego podniesioną łapę. Sama nie wiedziałam jeszcze, jak ów Robak wyglądał, więc wszelka pomoc w identyfikacji jej/jego sylwetki byłaby jak najbardziej wskazana.

Robak siedziało. Nie robiło absolutnie nic. Nawet się nie rozglądało, ani nie podsłuchiwało żadnych rozmów. Dopiero się ruszyło, gdy Księżyc się o nieno otarła. Wtedy na jeno pysku pojawił się uśmiech. Ten jednak szybko zgasł, gdy siostra odeszła. Czarne odprowadziło ją wzrokiem. Po czym wróciło do siedzenia wgapionym w pustke, czekając na głos Wieszcza. Zanim szylkret się jednak odezwał do uszu Robak dotarło inne brzmienie. Królik. Na mordce kota z powrotem zakwitł subtelny uśmiech, a oczy skierowały się w stronę pysku wujka. Cieszyło się. Było teraz bardziej oddalone od Królika niż w młodości, ale dalej go kochało prawda. Dalej lubiło jego obecność. A dreszcze wyrzutów sumienia sprzed pór już znikły.
- Pewnie - odpowiedziało pogodnie i poklepało ziemię ogonem.
Nie widziało powodu by odmówić.
Zadrżało nieco uszami, gdy w końcu odezwał się Wieszcz. Skierowało pysk w stronę szylkretowego kocura. Gdy nastał moment prezentacji Lśniących Śladów przyjrzało się kociętom. Wszystkie były ładnie umalowane. Oprócz Kasztana, ale nie rozumiało o co chodzi. Bo na pewno nie pomalowali go tak rodzice. Ale zostawiło to bez komentarza, zadrżało jedynie wąsami. Niechlujne Lśniące Ślady nie wróżą dobrze przyszłości. Odnotowało nieobecność Krupy. Dalej była chora? A może chodzi o coś innego?
W każdym bądź razie sluchało Wieszcza dalej. W pewnym momencie padło i jeno imię. Robak szczerze nie wiedziało czy się cieszyć czy bardziej płakać. Nie czuło się aż tak kompetentne na to by powierzać nu kolejnego nowicjusza. Obawiało się też tego... że zaniedba Promyczek przez to jak się czuje. Ale nie zamierzało mówić tego na głos. Po prostu... będzie się starało. Pozwoliło sobie odejść od wujka i podejść do Nowicjuszki. Posłało jej uśmiech i stanęło przed nią.
- Dzień dobry Promyk, Robak zajmie się jej treningiem. Chciałaby zacząć już teraz, a może woli zająć się najpierw nowym legowiskiem i takimi tam, a na trening pójdą z Robak jutro?

Nienawidzę siedzieć na środku obozu. Wszyscy ślą wzrok w stronę mą. Niewidzialny dotyk rozprasza się po moim ciele, gdy widzę ich ślepia wlepione we mnie i mianowanego wraz z mną rodzeństwa. Na tym polegała ceremonia. Dlatego jej nienawidze.
Nienawidzę również znajdywać się tak blisko Promyczycy. Siostra zachowuje się jakby zjadła cały świat. Wie wszystko, jest idealna, ma ładne futro, zachowuje się dorośle, chce zacząć trening, bo tak trzeba, nie rozmazuje tych obrzydliwych mazideł. Dlatego jej nienawidzę.
- Zamknij się! - pada cichy warkot, gdy ta na mnie krzyczy.
Nienawidzę Nowicjatu. Nie chce mieć obowiązków, które ktoś od górnie mi narzuca. Nie chce spełniać jedynie zachcianek starych, perfekcyjnych kotów. Chce być sobą. Robić rzeczy po swojemu. A mianowanie mi to utrudni. Będą słane w mą stronę wszelakie oczekiwania. Nadawane będą mi zadania. Zostanę ptaszkiem, którego ktoś trzyma siłą w dziupli. Dlatego go nienawidzę.
Nienawidzę Krupy. Której jakimś cudem z Plemion Wiecznego Łowu udaje się wymieszać z powietrzem. Jakim prawem matka jej nie dorwała, a mnie już tak? CO ona takiego zrobiła, że jej się to udało. Jestem zazdrosna. Oh tak zazdrosna, że aż się we mnie gotuje. Dlatego jej nienawidzę.
Nienawidzę Wieszcza. Zaczynam trzeć futro jeszcze mocniej, gdy słyszę głos przeklętego. Kot panujący nad śmierdzącą lecznicą pełnej ziół zaczyna mówić. Niestety. Dlaczego. Dlaczego on to robi. Jakim prawem skrzywdzi mnie zaraz wyrokiem nadania nowego tytułu! Dlatego go nienawidzę.
Nienawidzę Łowców. Dlaczego muszę zostać jednym z nich. Nic tylko polują. Dzień. W dzień. jak tata. Który cały czas musi szukać jakiś zasranych ptaków w lesie. Zamiast siedzieć całymi dniami ze mną, tak jak mama. A teraz ja mam podzielić jego los? W życiu! Dlatego nienawidzę Łowców.
Nienawidzę Tafli Jeziora Zmąconej przez Płatek Śniegu. Bo została moją mistrzynią. Jakaś byle pierwsza z brzegu kocica. Która pewnie życia nie ma poza wypełniania obowiązków. Która codziennie musi zapierdalać po lesie i górach, bo tak Wieszcz chciał. Bo tak Plemię Wiecznych Łowów chciało. A teraz ma mnie uczyć. Uzależnić od rangi. Wykończyć. Dlatego jej nienawidzę.
Nienawidzę Plemienia Wiecznych Łowów. Ponieważ oni wszyscy wymyślili nam wszystkim ten głupi sposób w jaki mamy żyć. Bo tak jest najlepiej dla wszystkich. Że każdy codziennie wykonuje ten sam zestaw zadań, nie mając swobody. Nie mając wyboru. Dlatego ich nienawidzę.
Nienawidzę obozu. Bo całe życie musiałem się w nim kisić. Trzymano mnie siłą bo poza obozem jest NIEBEZPIECZNIE. Twoja stara a nie niebezpiecznie. A nawet jeśli. N I E  O B C H O D Z I  M N I E  T O. Nie pozwalano mi zobaczyć żadnego jeziorka, żadnej góry, żadnego kwiatka, o którym opowiadano. Bo zobaczę jak BĘDĘ NOWICJUSZEM. No i ha! Teraz jestem, wielki szok. I co to za różnica jak teraz wychodzę bez żadnego słowa poza obóz, niż jakbym zrobiła to księżyc, czy dwa księżyce temu? Żadna. Tak więc opuszczam jaskinie. Idę na spacer. I nikt nie może mnie zmusić by tego nie zrobić. No chyba, że strażnicy- to wtedy zostanę obrażona gdzieś w kącie obozu. Dlatego nienawidzę obozu.
//zt

Wsłuchiwał się jednym uchem do narzekań jego siostry na Kasztana. Za kogo ona niby się uważa? Ślepo wierzy, że zostanie nowicjuszem to coś wspaniałego, gdzie w rzeczywistości to zabranie wszelakiej wolności kotu. Bóbr nie chce trenować, nie chce zostać nikim wielkim. Chce tylko pozostać przy ciepłym boku mamy, gdzie może śnić ile tylko mu się podoba bez żadnych obowiązków. Nie rozumiał jakim cudem Promyk jest taka pełna ekscytacji. Gdzie stres? Gdzie obawy? I kto tu niby ma dorosnąć? Jednak zachował te myśli dla siebie nie odzywając się ani słowem.

W końcu przemówił Wieszcz, który kazał wystąpić jemu i jego rodzeństwu. Postąpił niechętnie do przodu wyczuwając jak wszystkie zebrane tu koty ponownie skupiły na nich wzrok. Owinął swój ogon o jedną z tylnych łap i starał się unikać kontaktu wzrokowego z jakimkolwiek kotem. Niech już ich lider nie przeciąga i powie to co ma powiedzieć. Zaraz się cały rozleje z narastającego stresu.
Po pierwszym zdaniu popadł w uczucie podobne do szoku. Już od wypowiedzenia jego pełnego imienia cały zdrętwiał. Od tego momentu nie mógł się skupić na reszcie wypowiedzi szylkretowego kocura, tak jakby pozostałe słowa nigdy nie zostały powiedziane. Zostanie strażnikiem i nie wie jak ma się z tym czuć. Jego nowa mistrzyni to ktoś kogo zupełnie nie mógł spamiętać. Wkrótce jednak poczuł obecność kolejnego kota wpatrującego się w niego z bliska. Popatrzył się na przybysza spod łba i po krótkiej chwili zastanowienia przypomniał sobie te futro z niefortunnego incydentu sprzed kilku księżycy temu. Teraz jej spojrzenie wydawało się jeszcze bardziej przeszywające.
Lekko wzdrygnął swymi wąsami na przywitanie Księżyc. Skierował swe ciało i pysk w jej stronę, lecz nadal utrzymywał zgarbioną posturę. Mruknął basowo w odpowiedzi, gdy dojrzał malujący się uśmiech na mordce biało szarej kotki. Mimo, że dzięki temu poczuł się trochę cieplej to nadal czuł tą niepewność i niezręczność, nie był wstanie spojrzeć jej wprost w oczy.
- O świcie?! - powiedział zaskoczonym i pełnym rozpaczy głosem. Chyba nigdy w życiu jeszcze nie widział świtu na własne oczy już nie mówiąc o nie spaniu w tej porze. Istny koszmar. Jak on się ma wyspać? Chyba musi pędzić już teraz i iść spać. Tylko gdzie? Nie może już spać przy mamie w żłobku! Jak on w ogóle wyjdzie z jaskinii? W jego głowie pojawiały się kolejne pytania i zmartwienia przed jutrzejszym dniem. Przez co powoli tracił energię, lecz mimo wszystko starał się tego nie ukazywać wysokiej mistrzyni. Nie mógł znaleźć odpowiednich słów do dalszej rozmowy, więc jedynie zrobił nerwowy ukłon na pożegnanie i oddalił się bez słowa rozglądając się za pustym i wygodnym miejscem do odpoczynku.

// zt