Kocur leżał sobie w pobliżu legowisk strażników. W sumie nie wiedział co go tu przygnało, często tak miał. Po prostu położył się pod ścianą w najbardziej odludnym miejscu, tak by nikomu nie przeszkadzać i by nikt go nie zauważył. O ile z początku, kiedy koty przechodziły obok niego, efekt go zadowalał tak po czasie zaczęło go to męczyć. Próbował uciąć sobie drzemkę, jednak nie udawało mu się to. Przejechał znudzonym wzrokiem po otoczeni aż nagle w oczy wpadła mu pewna charakterystyczna ściana. Wypełniona była najróżniejszymi malowidłami, podobnymi do tych, które nadal nosił na futrze po ceremonii mianowania na nowicjusza. Co prawda nie były już tak widoczne co z początku ale nadal było je trochę widać. Tak czy inaczej, zawijasy i odciski łap na ścianie bardzo mu się spodobały. Wstał i przeciągnął się. Zaczął iść w stronę ściany i nagle zjeżył się nieznacznie. Gdy podszedł bliżej okazało się, że w owym legowisku znajduje się jego właścicielka. Jego nakrapiany nos nabrał lekkiego czerwonego odcienia a uszy spłaszczyły się z zażenowania.

- Dzień dobry, Księżycu... - miauknął, siląc się na uśmiech.
Owa sytuacja była dla niego ekstremalnie żenująca, jednak starał się tego po sobie nie poznawać. Gdy by teraz szybko uciekł, wyszedł by na jeszcze większego głupka. Skoro już podszedł do kotki, nie zamierzenie, ale jednak podszedł, to wypadało już porozmawiać. Ale... O czym? Nowicjusz i strażniczka, chociaż teraz znów nowicjuszka przez sytuację z kotami z tamtego klanu... jak mu tam? Wiatru? Chyba nie, nie ważne. Oboje nigdy ze sobą nie gadali, więc kocur nie bardzo wiedział jak ową rozmowę zaczął. W końcu nie może z nią rozmawiać o jej degradacji.
- Chciałem tylko z bliska przyjrzeć się twoim... malowidłom... Z daleka nie widziałem, że tu siedzisz... Nie chciałem ci przeszkadzać...

Jezioro uśmiechną się lekko do kotki, nadal z nieco zaczerwienionym nosem z zażenowania. Podszedł kilka kroków bliżej by dokładniej przyjrzeć się malowidłom. Widział takie coś tylko podczas ceremonii mianowania na nowicjusza, na futrze swoim i rodzeństwa. Wtedy uważał je za coś niewygodnego, co tylko skleja mu futro, jednak na kamiennej ścianie wyglądały nawet... ciekawie? Smugi soku z owoców miejscami przypominały mgłę, chmury albo i gwiazdy!
Z tej jakże fascynującej kontemplacji wyrwał go głos Księżyca. Jezioro machną ogonem z zadowoleniem, niczym mały kociak, który dostał prezent.
- Jeśli nie będą ci przeszkadzać moje koślawce - zaśmiał się lekko. Zanurzył białą łapę w soku z jagód i przejechał kilka razy po ścianie. Jego ''rysunek'' nie był duży. W sumie tylko wielkości myszy. Było to coś na kształt krzywego okręgu a wokół niego kropki. W sumie wyglądało trochę jak tarcza księżyca w otoczeniu gwiazd.

Jezioro uśmiechnął się lekko na słowa Księżyc.
- Trafiłaś! To właśnie księżyc i gwiazdy! - stwierdził zadowolony. Może jego koślawce nie wyglądały tak źle i były przynajmniej w jakimś stopniu czytelne.
- Cieszę się, że mogłem być tym pierwszym. Jak wpadłaś na pomysł zdobienia ściany jaskini w taki sposób? Jeszcze nigdy nie widziałem, by jakiś inny kot malował takie obrazki - zapytał zaciekawiony, zaczynając czyścić łapę z soku z owoców.
Jeszcze raz rzucił wzrok zielonych oczu na resztę malowideł. Niektóre to były zwykłe odciski łap, inne to były po prostu linie i inne szlaczki. Przez podobieństwo do znaków malowanych na futrze w czasie ceremonii, przywodziły one na myśl Jezioru jakieś magiczne miejsce z opowieści starszych kotów.

Ostatnio Księżyc nie czuła się najlepiej. Rzadko rozmawiała z kotami, ograniczając kontakt jedynie do swojej rodziny, a właściwie tego, co po niej pozostało. Starała się im okazywać jakieś wsparcie, najlepiej jak tylko mogła, szczególnie Robakowi i Tafli. Lecz jednocześnie samej ciężko było się pogodzić ze stratą Królika, a przy wszelkich rozmowach czuła, że tylko traci coraz więcej energii. Powoli odcinała się od świata, coraz częściej spędzając czas w samotności. Co prawda, wciąż chodziła na patrole, w znak uszanowania swojego mistrza i po prostu, żeby na czas żałoby nie wyglądała na kompletnie bezużyteczną, wywijająca się z obowiązków jednostkę. W końcu życie się toczyło dalej, a emocje były rzeczą zmienną. Cała ta tęsknota o Króliku musi kiedyś minąć, prawda?
W tej chwili przebywała sama w swoim lęgowisku, głową zwrócona w stronę ściany. Leżała tak już od jakiegoś czasu. Nic przy tym szczególnego nie robiła. Nie chciało jej się nic, nawet malować. Leżenie było jedynym zajęciem, które teraz ją zadowalało. Wpatrywała się przy tym w swoje nieco wyliniałe malunki - widać, że stare. Szczególnie na ten jeden odcisk łapy, który kształtem przypominał jej królika. Doskonale pamiętała, jak malowanie jego dawało jej przyjemność. Stało się to jeszcze przed śmiercią wujka. Dawna radość teraz przekształciła się w melancholię i ciągłe myśli o strażniku, który już nigdy nie wróci.

//Niedźwiedź

Księżyc leżała w swoim legowisku i czyściła sobie futro, ciesząc się chwilą spokoju jaką teraz miała przed kolejnym patrolem. Czuła się przy tym całkiem dobrze - pewnie jeśli pójdzie tak dalej, to będzie żyć dokładnie tak, jak przed stratą bliskich. Malunki na jej ścianie również zaczęły powoli wracać - niedawno zrobiła tam kolejne odciski łap. Co prawda, dalej gdzieś z tyłu jej głowy kręciła się tęsknota za Królikiem i Robak, ale starała się koncentrować na tych, kogo teraz miała - rodzicach, Szczycie, Ważce, Niedźwiedziu i Tafli. Także skupiała się na tych pozytywnych wydarzeniach, jak niedawno odbyta Długa Noc albo nadciągająca ceremonia kociąt Pajęczyny. Zaczęła się już nawet zastanawiać nad założeniem własnej rodziny - wraz z Niedźwiedź rozmyślali nad ich Głosem Serca. Już rozmawiała o tym z rodzicami i na szczęście, nie mieli nic przeciwko. Na razie jednak musieli trochę poczekać, bo dobrze byłoby go zorganizować w następnej porze, kiedy zrobi się nieco cieplej.

//@Szczyt

Widziałem kątem oka, jak moja siostra odpoczywała w swoim legowisku. Nie miałem co innego robić... nie miałem patrolu obecnie, a też dawno z kotką nie rozmawiałem. Dlatego podszedłem do jasnej strażniczki, nie ukrywając tego, że odchodzę. Z delikatnym uśmiechem się przywitałem.
— Cześć Księżyc — zamruczałem ciepło. — Można usiąść?

Uśmiechnąłem się do siostry, przysiadając się obok niej. Cieszyłem się, że miałem okazję porozmawiać z siostrą. Dawno tego nie robiłem.
— Ah, nic ciekawego — mruknąłem, mrużąc oczy. Bo od czasu, kiedy wyszedłem z lecznicy to... nic się nie działo. Od dawna już mieliśmy ze sobą Błotko, więc to nie była żadna ciekawa wiadomość dla siostry i praktycznie... to nic się nie działo.
— Po prostu jestem szczęśliwy, że na razie nie trafiłem do lecznicy. Jak ty się czujesz Księżyc?

Zmrużyłem tylko delikatnie ślepia na słowa Księżyc. Ja... jakkolwiek to okrutnie by nie brzmiało, nie bolała mnie śmierć Królika czy Robaka. Czułem po prostu pustkę i nic więcej po tych wydarzeniach, o której też pustce szybko zapomniałem. Bywa i tak, po prostu.
— Nie, spokojnie. Ty się zajmuj swoim patrolowaniem. Dodatkowo przecież nie tylko ja jestem łowcą w tym Plemieniu. Też Tafla, ale przecież jest jeszcze Żaba, Czosnek czy nasz ojciec. Raczej nie cierpimy na braki — uśmiechnąłem się delikatnie na jej słowa. Nie miała się czym martwić! Prawda była taka, że było więcej strażników niż łowców, ale to nie były jakieś wielkie ilości. Ot, trochę więcej.

— W porządku. Ważka to dobry chłopak, też chce się uczyć i się rozwijać — mruknąłem z delikatnym uśmiechem na pysku. Miałem dobre kontakty z bratem i cieszyłem się, że dostałem go pod opiekę. No i że w ogóle w końcu jakiś nowicjusz, to też fakt.
— Ty kogoś obecnie trenujesz?