Wstaliśmy. Chciałem iść blisko boku brata, ten jednak zaczął iść za szybko, abym mógł za nim zdążyć. Chciałem nadążyć, ale później pomyślałem, że hej, chyba Robak ma powód. Dlatego stanąłem w miejscu.
Przez chwilę stałem. Dłuższą chyba nawet, bo powoli było mi coraz to zimniej! Ciężko klapnąłem na ziemi, usiadłem, a nogi się pode mną ugięły. Szumiało mi w głowie. Kręciło mi się w głowie. Spojrzałem na moje łapy, ale były one rozmazane. Oh?
Oh.
Płakałem. Znowu. Głowa mi krzyczała. Zamknąłem oczy. Czyli było tak jak myślałem. Po prostu Robak się przyznać nie chciał. Nie chciał przyznać, że zepsułem wszystko, i teraz w ogóle... mnie nie chciał znać. Zepsułem wszystko, ale byłem zbyt głupi, aby to jakoś naprawić. Nie potrafiłem rozmawiać z kotami. Nic nie umiałem. Byłem bezużyteczny.
Wróciłem do obozu późno. Przy okazji na coś zapolowałem, aby nie było. A później się zaszyłem w legowisku.

[zt]

Nie mogła wychodzić daleko. Więc wyszła blisko! A na celownik poszła właśnie łuska. Bo czemu nie? Była przecież nie za daleko, więc nie powinno być problemu! Nie, żeby Żywicy podobało się brodzenie w śniegu. Bo komu się podoba? No dobra, raz na jakiś czas jest fajny i czasem nawet ciekawy. Można się w nim tarzać, jeść, kopać dziury, lepić figury z dowolną interpretacją. Ale po jakimś czasie nawet jej gruba, szylkretowa sierść zaczyna przepuszczać chłód, a śnieg, jeszcze przy odpowiedniej temperaturze: zbryla się i przylepia. No jak tu żyć. Dobra, nie czas na marudzenie, przygoda czeka! Tak więc, z zadowoleniem i nową chęcią do życia podreptała na miejsce, by stanąć nad zamarzniętą taflą. Położyła jedną z łap w miejscu, gdzie zaczynał się lód. Stabilnie chyba? Zmarszczyła na krótko nos. Tylko czy ona chce na to wchodzić.

//Grom?

Wcześniej Grom sobie powtarzał, że na zamiaru wychodzić poza obóz, tak jak zalecił Szczyt, ale ciekawość wzięła górę nad kocurem. Ale, nie jest nieporadnym kocięciem. Potrafi zadbać o swoje futrzaste cztery litery i poradzić sobie z zagrożeniem. A raczej, tak mu się zdawało. Podążył ścieżką w stronę łuski, nieświadomie szedł za zapachem współplemieńca. Szedł po prostu jak go łapy niosły, aż dostrzegł. Dostrzegł córkę Wieszcza, czego jeszcze nie wiedział.
— Oh - tyle wyrwało się z jego pyska, co mogło zdradzić, że tutaj jest. A cóż miał więcej do powiedzenia?

Jedno z uszu kotki, poleciało lekko w tył. Czyżby to doleciał do niej jakiś interesujący dźwięk? Zdjęła łapę z zamarzniętej tafli i odwróciła głowę w stronę... jak się okazało, osoby z jej własnego plemienia! Nie, żeby to było coś niezwykłego, czy coś, ale przecież mogło to być cokolwiek!
- Heeejj osobo której imienia nie pamiętam. Mroźno dzisiaj całkiem, nie? - Zawołała na przywitanie, zaczynając od... tematu pogody. W końcu każdą dorosłą, poważną i inteligentną rozmowę zaczyna się od narzekania lub chwalenia np: takich opadów atmosferycznych
- Przyłączysz się do sprawdzania grubości lodu? - Dodała po chwili. W końcu nie powinno się nic stać, jeśli będą się trzymać brzegu, gdzie nawet jakby lód się złamał, to jedyne co ucierpi to końcówka ich łap zamoczona w wodzie.

Huh, nietypowy sposób przywitania innego kota. Niespotykany, musi przyznać. Nie zbliżał się do nowicjuszki, gdyż nie widział takiej potrzeby. Na jej słowa przekręcił tylko łebek zaintrygowany.
— Mroźno dzisiaj - powiedział trochę ciszej, jakby odpowiadał sam sobie albo nie widział już potrzeby odpowiadania głośniej, kiedy to Żywica przeszła do dalszego tematu.
— Sprawdzanie grubości lodu? - zagadnął. O czymś takim nigdy nie słyszał, ale nie brzmi to również jak dobry pomysł. Nie żeby takie ryzyko nie intrygowało nowicjusza, oj wręcz przeciwnie! Ale, co może to konkretnie oznaczać? Może mija się ze znaczeniem tego stwierdzenia?

No sprawdzanie. Oh, przecież nic w tym trudnego! Kotka wyskoczyła na większy kamień, by potruchtać sobie w stronę nowego plemiennego kotka. Nowego, bo nigdy wcześniej z takowym nie rozmawiała!
- A no! Można iść tak brzegiem. Takim brzegiem, brzegiem iiii zobaczyć czy jest gruby. Albo! Można poskakać w te takie takie fajne, cienkie lodowe płytki, co się tworzą... Tu gdzieś obok by- O TAM JEST! - Po tych słowach, wyskoczyła w bok, by wyciągnąć łapy i z satysfakcją patrzeć jak po różowymi opuszkami, pękła szklista, lodowa powierzchnia, wydając z siebie ten taki fajny dźwięk. Zwróciła swoje paczały wypełnione iskierkami w stronę burasa.
- Widzisz? - spytała, z uśmiechem na pysku.

Grom uważnie obserwował Żywicę biegającą w tą i z powrotem. Nie rozumiał do końca sensu w robieniu czegoś takiego, ale skoro to robią, może to ma jednak jakiś sens? Może i ma, tylko Grom jeszcze o nim nie wie. Podążył powoli za Żywicą i obserwował, co ona robi. Przez chwilę w głowie pojawił mu się obraz kotki uwięzionej pod taflą lodu, która swoimi nieumiejętnymi zabawami doprowadziła do samo destrukcji i skrócenia swojego pobytu w Plemieniu. Dość długo nad tym rozmyślał, aż zbyt długo. Uniósł potem głowę na jej zachętę i podszedł do lodu. Pod jego ogromną łapą i ciężarem lód pękł szybciej i nie wydał takiego dźwięku jak u Żywicy. Ale miał za to całą łapę mokrą.
— Tak? - spytał spoglądając na nowicjuszkę. To trochę jak uczenie kota, wyciągniętego z izolacji, ponownego życia w plemieniu.

Zerknęła pod łapę Gromu, by chwilę popatrzeć w jeden punkt oceniająco. W końcu wzruszyła ramionami.
- Hm, ujdzie - Lekki ton w głosie kotki oznajmiał, iż ta wcale nie chciała być teraz złośliwa. Tylko czy jej to wyszło? Nie miała jednak czasu ani chęci, by się nad tym zastanawiać, bo przecież można było zrobić wiele innych rzeczy!
- Słuchaj, bo tak właściwie, to ty mi się tu nie wiem, przedstaw czy coś, bo kompletnie cię nie kojarzę. A ja wymyślę co można robić poza obozem, dobra? Bo ten lód kusi powiem ci szczerze. I podobno się fajnie ślizga - Po tych słowach, skierowała swój wzrok znów na zamarzniętą taflę. Kusiło. Jak będzie się trzymać brzegu, to jedynym zagrożeniem będą przemoczone łapy. Nic strasznego.
- ALBO ZROBIMY BAZĘ Z KAMIENI I PATYKÓW - W kotce nagle odezwało się wewnętrzne kocię. Musiała korzystać z bycia terminatorem, skoro większość dzieciństwa spędziła w lecznicy. Trza nadrobić, nie?

Nie rozumiał w żadnym stopniu zabaw Żywicy. Jakoś... Nie widział w nich ogromnej rozrywki. Sprawdzanie grubości lodu, ślizganie się po lodzie, baza z kamieni i patyków. Kotka nie wyglądała na kociaka, a na kogoś w jego wieku, albo co najmniej na jego randze. Tak zachowuje się nowicjusz? Raczej ma swoje obowiązki.
— Grom, tak się nazywam - odparł po chwili ciszy lustrując szylkretową nowicjuszkę z góry na dół. Po co? Sam nie wiedział. Może oceniał ile lód pod nią wytrzyma z jej ciężarem ciała.
— Czy przypadkiem nowicjusz nie ma swoich obowiązków? - spytał spokojnie, przechylając lekko głowę na bok. Nie brzmiało to wyzywająco, jakby zarzucał jej niekompetencję w obowiązkach. Zbliżył się do tafli lodu i wbił w nią niebieskie oczy. — Lód może nie być tak gruby jak się zdaje. Wejdziemy na niego, oddamy się swoim myślom, a nim się obejrzymy, możemy dołączyć do wielu tych topielców, którzy spoczęli na dnie wody. Przez własną nieuwagę - zauważył, jakby wpadł w jakiś trans wypowiadając te słowa. Potem spojrzał na Żywicę nie ruszając się z miejsca. — Zachowujesz się beztrosko wobec takiego zagrożenia. Nie boisz się?

Grom. Oh, chyba to imię słyszała? O tak, rzeczywiście!
- Ah! Jesteś siostrą Jeziora? Wspominał kiedyś o tobie. - Odparła zaraz, przypominając sobie biało-czarnego zaginionego kolegę. Trochę smutno, że tak zniknął, ale przecież nie był jedynym, prawda? Może spotkał na swojej drodze jakiegoś innego plemiennego zaginionego kolegę? Słuchając kolejnych słów Gromu, trochę spadła jej energia. Kocisko było jak ten głos rozsądku, który pojawiał się w niekoniecznie dobrym momencie, psując całą zabawę. No i po co?
- Zrobiłam połowę - Odparła zaraz, ukrywając pod beztroskim tonem lekkie ukłucie irytacji, które pojawiło się wraz z wrażeniem, że Grom bawi się teraz w mentora lub typową mamę, przypominającą o obowiązkach - A kolejną połowę zrobię jak wrócę. Przecież nikt mnie nie zabije, jak zrobię to nieco później. W końcu to zrobię, ale w swoim czasie. Przecież mi nie uciekną. - szylkretka wzruszyła ramionami, by potem machnąć zbywająco przednią łapą, przygotowując kolejną odpowiedź.
- No przecież mówię, że na samym brzegu sprawdzić - Chęć zabawy już całkowicie z niej wyciekła. Wręcz przeciwnie, zmęczyła się. - Więc bać się? Pfff, kto by się bał krótkiego zamoczenia łap? Przecież się nie rozpuszczę~

— Jezioro o mnie wspominał... - powiedział sam do siebie z głębokim namysłem przez moment ignorując egzystencję Żywicy. Zignorował nawet to, że został nazwany siostrą. Brat nigdy nie miał okazji przekonać się o jego ostatecznej decyzji. Zaginął. Zniknął. Po tym jak zachęcał go do przełamania stereotypów o kotach spod znaku Lisa. Teraz sam reprezentuje sobą ten znak. Robi to specjalnie? W głębi ducha odczuwa tęsknotę z powodu zaginięcia rodzeństwa, ale z drugiej strony odczuwa lekką gorycz. Wrócił do zmysłów, kiedy Żywica poruszyła temat wody. Zmoczenia łapy.
— Skąd wiesz, czy zmoczysz tylko łapę? - spytał podnosząc wzrok z ziemi. Przejechał nim po Żywicy, której chyba popsuł humor, i utkwił spojrzenie w tafli lodu. — Nie wiesz jak to może być głębokie. Co jeśli nawet przy brzegu nie jest bezpiecznie? Postawisz łapę, lód pęknie, a przez nieuwagę znajdziesz się na dnie razem z innymi topielcami, z których pysków padły słowa podobne do twoich - powiedział prawie na jednym wdechu, ale nie było słychać by jakoś zaczerpnął powietrza. Mówił jak natchniony. — Naprawdę nie boisz się tego?

Patrzyła na pręgowanego przez chwilę, starając się zrozumieć jakże skomplikowane działania tegoż osobnika. Nie do końca usłyszała słowa Gromu, co tylko jeszcze bardziej napełniło jej głowę pustką. Przez chwilę nawet chciała rzucić ,,Mówiłaś coś?", jednak odpuściła, po prostu ignorując temat. I... znowu została zalana typowym gadaniem wyjętym z wielkiej księgi zasad BHP. Po raz kolejny ,,Nie boisz się?" NO NIE. AAAAA. Na pysku Żywicy pojawiła się wielka ścięta pozioma krecha, imitująca usta. Gościu, wyluzuj. Co się tak spinasz? Masz traumę czy jak? Przez chwilę tak jeszcze patrzyła na burasa, nie specjalnie wiedząc jak ma na to zareagować. To był inny poziom niezręczności, niż chociażby z takim Płatkiem! To była niezręczność koloru niebieskiego. Takiego basic niebieskiego.
- Popatrz na taflę - Zaczęła, podchodząc do boku Gromu, stając obok niego, by potem machnąć w kierunku zamarzniętego jeziora teatralnie łapą. - Co widzisz? - Spytała, jednak wcale nie miała zamiaru czekać na odpowiedź - Bo ja widzę brzeg, który łagodnie spada ku dołowi. Tam jeszcze dalej nawet wystaje jakiś kamień. A ja chcę tylko. O! Ot sprawdzić grubość lodu, która po -nawet jeśli- przełamaniu, zamoczy mi jedynie opuszki łap. - No tłumaczenie jak krowie na miedzy. Przecież nie wejdzie w jakieś głębokie czarne odmęty, albo na sam środek!
- A jeśli tak bardzo temu nie ufasz, to możesz sobie stanąć na brzegu i mnie popilnować czy cokolwiek.

Pręgus nie widział nic złego w swoim wywodzie. Ale może to po prostu różnica poglądów. Może też dlatego Jezioro zniknął? Może od początku miał inne przekonania co do znaku Lisa i nie zgadzał się z Gromem, ale nie miał serca by zaprzeczyć, więc po prostu poszedł tam, gdzie lisie łapy go poniosły? Gdzieś w głębi bolała go ta myśl. Może i lepiej, że Żywica nie czekała na jego odpowiedź. Lepiej jakby jej nie udzielał. Ale odpowiedział na "propozycję" ze strony nowicjuszki. Wzruszył na to ramionami i spojrzał na taflę.
— Niech będzie - wymruczał. On tylko podzielił się swoimi obawami, poglądami. Jak ona na to spojrzy? Nie jego sprawa.

Zadowolona, z iskierkami w oczach podreptała na brzeg, by powoli, łapa po łapie, wpełznąć na zamarzniętą taflę. Chwilę jeszcze tak poczłapała w tę i z powrotem, zdając sobie doskonale sprawę z faktu, że Gromowi się ten pomysł nie podobał. No, ale co z tego? Przecież sam na to nie wchodził, więc co za różnica? W końcu jej się jednak znudziło, a trzeba było zrobić wielkie wyjście!
Tak więc, korzystając z chwili, w której Grom mógłby gdzieś zerknąć, zerwała się by wyskoczyć na brzeg z łapami w przodzie, chcąc powalić burasa na ziemię.