Kotka nie orientowała się który to był miot Mżawki, ale nadal uważała kotkę za bardzo ładną, co przez cały czas zajmowało jej umysł, zamiast skupić się na mianowaniu nowych kociąt. No bo, czemu Szysza taka nie była? Albo mogła wyglądać jak taki Królik. Królik też był ładny, miał długą jasną sierść... z tą jasnością sierści kotka zazdrościła również Księżyc. Podobnie jak budowy ciała, przez co teraz na wołanie Wieszcza, z tą myślą przysiadła się gdzieś w losowym miejscu, zdając sobie sprawę, że nawet ojca (któremu swoją drogą posłała uśmiech na powitanie) ma ładniejszego od siebie. No żałosne no. Mimo wszystko zaraz potrząsnęła dość widocznie głową, jakby chcąc odpędzić uporczywą muchę. Wracamy do rzeczywistości i czekamy aż się ktoś nie przysiądzie, a jak nie, to podbijemy sami! No, może nie do mianowanych nowych, bo ostatnio jej coś nie wyszło. Jeszcze nastawi wszystkie młode koty przeciwko sobie! Była również ciekawa, czy kogoś dostanie, chociaż szczerze wątpiła, patrząc na Rozmaryn, która postanowiła wybyć, a Żywica nadal była przekonana, że głównie z jej winy, o czym nie miała zamiaru głośno prawić, tylko z uśmiechem na pysku i ekscytacją w oczach rozglądała się dookoła, chcąc zaspokoić swoją ciekawość, kto zjawi się jako pierwszy.

W końcu moja ceremonia! Wielkie wydarzenie! Nad moimi malowidłami wraz z matulą spędziłam wiele czasu - różnorakie odciski łap oraz narysowane śnieżynki! Heh, w końcu od mojego imienia zapewne. Malowidła były niesamowicie staranne, musiałam w końcu wyglądać najlepiej! Nie mogłam się doczekać już zwołania plemienia aż usłyszałam głos wieszcza! Dumnym krokiem podeszłam, i usiadłam przed kotami zbierającymi się już. Moje Lśniące Ślady symbolizują moją odwagę i dumę! Ciekawe na jaką rolę będę się specjalizować, każda z nich ma w sobie coś niezwykłego i ciekawego.


Z pozoru spokojna w głębi serca niesamowicie się ekscytowałam. Zaraz moje życie zmieni się nie do poznania! Obym już więcej nie chorowała, wieszcz już pewnie ma dość mojego pobytu w lecznicy. Rozejrzałam się podekscytowana, przybyłam tu jako pierwsza z mojego rodzeństwa. Cóż, pewnie jeszcze ogarniają swoje futro albo rozmawiają między sobą.

Z rozmyślania przerwał mnie znany już głos. Kocur którego znałam dosiadł się do mnie.
- Trochę się stresuję, w końcu za chwilę całe moje życie się zmieni. - odpowiedziałam kocurowi poważnym tonem. Nie, że miałam jakoś ekscytujące kocięce księżyce, głównie chorowałam. Teraz jednak mam szansę pokazać na co mnie stać, robić to co chcę!
- Ciekawe, jakiego mistrza będę mieć... - szepnęłam cicho.
Było to skierowane do kocura obok, jednakże i sama nie mogę się już doczekać na wieść o swojej przyszłej randze. Wiele członków rodziny było strażnikami, może i ja nim zostanę? Ale łowca to też ważna rola! Ugh.

- A jak u Ciebie samopoczucie, wujku? - podpytałam się chcąc "zdjąć" temat z mojej osoby.

Robak cieszył moment ceremonii jeno rodzeństwa. W końcu to prawie jakby ono samo miało swoje własne mianowanie! Tak, dokładnie tak ważne było dla Robak to wydarzenie. Kochało swych młodszych braci i młodsze siostry. Na ceremonii zjawiło się jak najprędzej, a w pysku trzymało parę kwiatów. Po jednym dla każdego z rodzeństwa. Widząc, że Śnieżynka już zjawiła się na miejscu Robak od razu skierowało się w jej stronę. Siedział z nią również Królik, któremu kot skinął głową pogodnie. Podeszło do siostry i położyło przed jej łapami błękitne niezapominajki.
- Cześć! Lśniące ślady Śnieżynki wyglądają przepięknie. To kwiaty dla Śnieżynki, prezent z okazji mianowania.
Usiadło przy wolnym boku siostry i czekało na resztę z promieniującym uśmiechem.

Ceremonia miotu mojej matki. Miałem nadzieję, że dostanę któregoś z młodszego rodzeństwa na nowicjusza, ale wyszło dziecko, heh. Słysząc wołanie Wieszcza złapałem Błotko, i zacząłem jej czyścić futro. Mimo krzyków i czegokolwiek jeszcze dopiąłem swego. Jakim byłbym ojcem zastępczym, jakby moje dziecko chodziło brudne, brr.
Wyszedłem finalnie z kociarni wraz z kociakiem, mówiąc jej, że to ceremonia mojego młodszego rodzeństwa na nowicjuszy, a swoją będzie miała za dość niedługi czas. Powiedziałem też kotce, aby była cichutko, że nie musiała ze mną siedzieć, jeśli nie chciała i czekałem na dalszą część ceremonii... i na Huragan. Bo na razie jej nie widziałem.

Jedno z mojego starszego rodzeństwa dosiadło się do mnie i wujka. - Cześć Robaku!  - przywitałam się skinieniem głowy. Na podarunek który znalazł się przed moimi łapkami cicho zamruczałam. - Dziękuję! Napracowałyśmy się z matulą, żeby dobrze wyglądały. ale było warto. I jakież śliczne kwiaty... nie trzeba było!- dodałam. Byłam wdzięczna za tak miły gest czarnego kota. Gdy tylko potrzebuję pomocy zawsze mogę liczyć na starsze rodzeństwo, Jak i całą rodzinę! Każdy w większym lub mniejszym stopniu okazuje swoje wsparcie.


Ciekawe, czy ktoś z mojej rodziny zostanie mym mistrzem? Już doczekać się nie mogę na moje mianowanie! Ta jedna chwila zadecyduje o całym moim życiu. Poprawiłam swoją pozycję prostując się, ogon położyłam na swoich łapkach. Denerwuję się i to bardzo, aczkolwiek nie chcę tego pokazywać. Nie ma co mówić o swoich obawach, nie każdy przecież chce też o nich słuchać! - Jak twoje samopoczucie?- podpytałam kota który się przed chwilą dosiadł, musze jakoś rozładować swoje emocje, rozmowa więc z rodziną jest najlepszym co mogę w tej chwili zrobić.

Od wczesnego poranka Wodogrzmot był poddenerwowany zbliżającą się ceremonią mianowania na nowicjusza. Czuł, że spadnie wówczas na niego ogromna presja ze strony plemiennych pobratymców, a szczególnie własnej rodziny. Nie miał sposobu radzenia sobie ze stresem, więc po prostu siedział cicho i czuł się jak mysie serce.
Zgodnie ze zwyczajami, na jego futrze wyryte zostały Lśniące Ślady, które nieco odprężyły srebrnego. Nie miał nic przeciwko, aby jego matka użyła do tego pazurów. Kochał ją całym swoim sercem, tak samo jak ojca. Finalnie na jego futrze mieściły się najróżniejsze ślimaczki, linie, a nawet zwykłe ciapki. Kocurek był niezwykle z siebie dumny. Udało mu się! Już niedługo zostanie nowicjuszem i rozpocznie szkolenie!
Stres całkowicie został zastąpiony przez podekscytowanie w momencie, w którym Wodogrzmot udał się pod Strzeliste Skały. Wszyscy mogli podziwiać jego Lśniące Ślady. Niech każdy wie!
Zauważył Robaka które właśnie podarowywało swojej siostrze kwiaty. Kocurek zauważył jednak także Księżyc, która wydawała się nie chcieć z nimi rozmawiać. Od razu do niej podreptał. Gdyby nie był aż tak podekscytowany, on też usiadłby gdzieś z boku, ale ten dzień wymagał od niego innego nastawienia.
- Cześć Księżyc! - przywitał się z siostrą, rzucając jej nonszalanckie spojrzenie.

Ważka siedział gdzieś na uboczu, patrząc na zebrane koty. Trochę stresowała go ta cała ceremonia, w końcu mianowanie na nowicjusza jest tylko jedno. Choć mało kto mógł się spodziewać, że kociak przyłoży się jakoś do swoich lśniących śladów, ten strasznie pilnował, żeby nie doszło do przypadkowego uszkodzenia malowideł. Poprosił matkę o namalowanie na sobie kształtu, przypominającego ważkę, dlatego kociak miał teraz na czole kolorową plamę przypominająca owada na tyle, na ile Mżawka mogła to uczynić. Czarny również włożył sobie małego, niebieskiego kwiatka za ucho, nawet jeśli trochę obawiał się, że ktoś go za to wyśmieje.
Jak na razie, Ważka zdecydował, że będzie trzymał się z dala od towarzystwa i póki nie będzie to konieczne, posiedzi sam ze sobą.

Uspokajające słowa kocura o dziwo działały. Sprzeczne emocje jakie odczuwałam zaczęły się uspokajać. Faktycznie, przecież jeżeli nie będzie mi odpowiadać profesja w której będę się szkolić zawsze mogę zmienić kierunek swojego treningu. Nie będzie to tak banalne ale z pomocą rodziny nie może być źle. - Całe moje życie się zmieni, to nie drastyczne? - mruknęłam dość nieśmiało. Może przesadzam po prostu? "ktoś z kim się dogadasz" no.. nie wiem... nie podchodzę zbyt przychylnie do kotów, nie znam intencji innych mruczków więc można ich unikać.

- Już nie mogę się doczekać aż usłyszę kto będzie czyim mistrzem. - Oby kot który będzie mnie szkolił był wyrozumiały i mądry. Chcę być mądrą kotką, a w przyszłości zdolna i podziwiana! Oh, gdyby mym mistrzem był ktoś uwielbiany... Podniosłam swój wzrok i spojrzałam na wieszcza. Jak długo jeszcze mamy wszyscy czekać.

Wzięłam głęboki wdech, znów nakręcam się bez sensu. Spojrzałam w stronę srebrnego wuja i mruknęłam cicho. - Wiadomo... kiedy Wieszcz zabierze głos?- mruknęłam cicho do Królika oraz Robaka

Pomimo że choroba przeminęła, nadal nie czułem się zbyt dobrze. Nie fizycznie, psychicznie. Czułem, że wstąpiłem w okres stagnacji, w którym nic nie robię dla plemienia... I nawet nie miałem pomysłu, jak temu zaradzić. Jedyne, co wpadło mi do głowy, to przygotowanie się na przyjście na ceremonię kolejnych kociąt, które dorastały. W plemieniu tak dużo się działo... Sam za tym nie nadążałem. Chciałem się ponownie wbić do aktywnego trybu życia, jednak było to naprawdę ciężkie. Byłem w obozie w chwili, gdy Wieszcz ogłaszał nadejście ceremonii, ale czy tak naprawdę chciałem tam się znaleźć? Wśród kotów, które nagle stały mi się tak obce? Jednak zamierzałem się trzymać obranej we wcześniejszych planach ścieżki i wyszedłem w kierunku centrum obozu, by zasiąść na uboczu. Jak najbardziej na uboczu tak, by nie przeszkadzać innym kotom. Widziałem Taflę z Królikiem w otoczeniu kociąt Zająca, parę młodych, paru łowców i strażników... I witałem się z tymi, którzy zwrócili na mnie uwagę. Przywitałem się też z Wieszczem kiwnięciem głową i... Czekałem, aż rozpocznie się ceremonia. Bo co więcej mogłem zrobić?

Dziś nadszedł ten długo wyczekiwany dzień nie tylko przeze mnie ale i moje rodzeństwo, w końcu zyskamy mentorów i zaczniemy swe szkolenie! Tak bardzo nudziło mi się w miejscu chorych a teraz będę miała łapy pełne roboty i będę mogła w końcu przysłużyć się plemieniu! Tak więc przyozdobiona w Lśniące Ślady które przybierały na mym ciele rozmaite, dokładne, gwiazdki, kropki czy też odciski łap ruszyłam więc w stronę zgromadzonych pod Strzelistymi Skałami. U podnóża skał na których stał Wieszcz dostrzegłam Śnieżynkę moją siostrę z miotu obok której przebywał Królik, Robak jak i Tafla. Kawałek dalej siedział mój brat Wodogrzmot wraz z moją straszą siostrą Księżyc. Na samym skraju zaś siedział Ważka, był on jednak tam samotnie. Postanowiłam dotrzymać towarzystwa bratu, jeśli kocurek rzecz jasna będzie chciał! - Witaj Ważko! Jak myślisz, na kogo będziesz się szkolić?- powiedziałam z lekkim szczęściem w głosie. Nie żebym się nie cieszyłam, ale po prostu nie chciałam ukazywać tak bardzo emocji przy innych!

---

- Kochani! Zebraliśmy się, by pod okiem Plemienia Wiecznych Łowów uroczyście powitać nowych Nowicjuszy. Proszę o wystąpienie: Śnieżynkę Tańczącą na Wietrze podczas Zamieci, Światło Niknące w Ciemności, Ważkę Przelatującą nad Taflą Wody i Wodogrzmot, w którym Trwają Wzburzone Wody! Zaprezentujcie nam swoje Lśniące Ślady – rozpoczął ceremonię standardowo. Tym razem wszystkie kocięta prezentowały się odpowiednio – Mżawka z Zającem o to zadbali, a i żadne z kociąt nie zniszczyło swoich śladów. – Wodogrzmot, w którym Trwają Wzburzone Wody będzie szkolił się na Łowcę pod okiem Tafli Jeziora Zmąconej przez Płatek Śniegu. Śnieżynko Tańcząca na Wietrze podczas Zamieci, jako przyszła Strażniczka będziesz Nowicjuszką Królika Kicającego ku Kwiecistej Kniei. Światło Niknące w Ciemności – ty będziesz trenować na Łowczynię pod okiem Cienia Padającego na Potok, ty zaś, Ważko Przelatująca nad Taflą Wody, zostaniesz Nowicjuszem Robaka Wspinającego się po Wielkim Dębie – oznajmił przydział mistrzów. – Oczywiście, gdyby któreś z was teraz lub w przyszłości chciało jednak podjąć się innej roli, to jestem otwarty na rozmowę o tym! – dodał ciepło.
Dał chwilę kotom na podejście do swoich Nowicjuszów i rozmowy czy gratulacje, ale nie schodził ze swojego miejsca, co świadczyło o tym, że ma jeszcze jedno ogłoszenie.
– Mżawko Szepcząca o Świcie, czy potwierdzasz, że chcesz porzucić rangę Strażnika i dołączyć do Starszyzny? – spytał. Kocica potwierdziła, więc mógł przejść do jej mianowania na członkinię Starszyzny. – Plemię dziękuje Ci za służbę i wszystko, co dla niego zrobiłaś. Niech Plemię Wiecznych Łowów otacza cię swoją opieką przez długie, spokojne księżyce, Mżawko – powiedział z uśmiechem, po czym zszedł ze swojego miejsca. Pozostał w centrum obozu jeszcze jakiś czas, ale oddalił się, jeśli nikt nie miał do niego spraw.

zt?

Obserwowałem moment, jak kocięta, które za niedługo mają zostać nowicjuszami, wesoło gawędzą, by następnie zostać wywołane przez Wieszcza. Z tak daleko nie widziałem dokładnie ich Lśniących Śladów, ale na niektórych z nich naprawdę pięknie się prezentowały. Zostali mianowani, w większości na łowców, jeden z nich został nowicjuszem Tafli. Jedyny, który miał się szkolić na strażnika, został przekazany pod opiekę Królikowi. Dodatkowo Wieszcz ogłosił przejście Mżawki do starszyzny, co było... Zaskoczeniem. Nie byłem świadomy, jak szybko ten czas leciał. A ja jakby zatrzymałem się w jednym miejscu, stojąc nieruchomo pośród wszystkich osób, które mijają mnie, idąc naprzód. Wziąłem głębszy wdech, moment jeszcze przyglądając się, jak plemię wita się z nowicjuszami, każdy sobie gratuluje... I podniosłem się. Czas na mnie w takim razie. Przymknąłem delikatnie smutne ślepia, pozwalając, by na mój pysk wstąpił delikatny, ciepły uśmiech płynący prosto z serca. Naprawdę cieszyłem się, że inni mają szansę iść naprzód. To było naprawdę cenne dla plemienia. I dla ich rodzin. I dla wszystkich wokoło. Oddaliłem się do swojego legowiska, powoli stawiając duże łapy przed siebie.


//zt