Po dzisiejszym treningu z Reniferem otrzymałem zadanie bojowe - kolejny raz miałem zmieniać mech. Tym razem w legowisku chorych. Nie ma to jak spędzanie czasu ze smarkającymi w mech futrzakami. Będzie fajnie! To sarkazm oczywiście.
Nazbierałem kolejnego, nędznie wyglądającego teraz mchu i ruszyłem do Zacisznych Głazów. Oby tylko nikogo tam nie było, nie miałem ochoty na pogawędki, zwłaszcza miałem nadzieje, że z chorymi nie będzie Wieszcza. Pomimo iż chętnie przyjął nas z powrotem do grupy, nadal dziwnie się przy nim czułem. Czułem się... jakbym zawiódł swojego przywódcę moim zniknięciem.
Na szczęście jednak chyba nikogo tam nie było, a przynajmniej nikt nie rzucił mi się w oczy. Skupiłem się więc na swojej robocie i zacząłem wyrzucać stary, zelżały mech.

//Księżyc

Wzdrygnąłem się lekko zaskoczony, słysząc nagle czyjś głos. Ehh, czyli nie byłem sam. Spojrzałem w kąt, z którego dochodził głos. Księżyc. Dobra, mogłem trafić gorzej. W porównaniu na przykład do Żywicy, tą kotkę nie kojarzyłem aż tak dobrze. Jedynie z tej całej akcji z klanami, degradacją no i raz malowaliśmy jej ścienę. Zdażyłem już się dowiedzieć, że srebrna z powrotem była strażniczką i w dodatku miała nowicjusza.
- O... Cześć, Księżyc - mruknąłem odwracając się do niej na chwilę, po czym wróciłem do wyciągania starego mchu. - Bolą łapki? - zapytałem luźno, gdyż w oczy zdążyły mi się rzucić opatrunki z pajęczyny na jej łapach. Nie wyglądało to na coś poważnego, ani też niezbyt przejmowałem się jej stanem. Nie chciałem jedynie, by między nami była jakaś niezręczna cisza, podczas mojego sprzątania.

- Yhmm.. - zmaruczałem tylko z lekkim zamyśleniem, by kotka wiedziała, że słucham. Mh, może wypadało by zapytać o konkretny powód stanu jej łap? Nie chciałem jednak wyjść na mruka typu mojego ojca. - Poraniłaś je?
Wyrzuciłem ostatnia kupkę mchu z części pomieszczenia od której zacząłem. Podeszłem następnie do części, w której Księżyc leżała. Na szczęście postanowiła się odsunąć, i nie leżała jak ciele.
- Dzięki - miauknąłem, usuwając mech na którym leżała. Planowałem najpowrw wyciągnąć całe stare zielsko, i na koniec położyć nowe, jednak nie chciałem by wyglądało to tak, że przeszkadzam kotce w odpoczynku, zwłaszcza jeśli ktoś postanowłby tu teraz wbić, więc od razu zacząłem mościć dla chorej nowe miejsce do leżenia.
- Czyli z powrotem jesteś strażniczką? Masz pierwszego nowicjusza, nie? - zagadnąłem, uklepując łapami mech.

Na odpowiedź o stanie jej łap pokiwałem jedynie głową, ze zrozumieniem.
- Już, kładź się - powiedziałem, kończąc tym samym układać jej nowe legowisko. Odczekałem chwilę, na wypadek, gdyby potrzebowała jakiejś pomocy w przejściu na mech. Kiedy trafiłem do Wawrzyna sam miałem spękane łapy i nadal dobrze pamiętałem ten ból, więc trochę ją rozumiałem.
Gdy Księżyc już się położyła, zabrałem się za usuwanie mchu z legowisk obok niej. Słuchałem przy tym, jak mówiła o swoim nowicjuszu. Kojarzyłem jego imię, ale nie miałem jeszcze okazji nigdy z nim rozmawiać. W końcu kot urodził się już po moim zaginięciu. Powstrzymałem chęć zaśmiania się w rekacji na to, jak dumnie strażniczka przedatawuła mi swojego podopiecznego.
- Czyli gówaniarzeria mnie wyprzedziła, mówisz? - zaśmiałem się, chcąc ukryć irytacje spowodowaną przedłużaniem się treningu, choć mogło to zabrzmieć jak mała pochwała dla kocurka.

Ja zazdrościłem? Ja zazdrościłem?! No dobra, zazdrościłem. Ale mogło być inaczej jeśli jakiś szczaw który zaczął trening, a nawet urodził się po tym, jak ja zacząlem trening, kończy go szybciej niż ja.
- Też byłabyś zazdrosna w mojej sytuacji - parsknąłem, po raz kolejny wyrzucając stary mech.
Strzepnąłem uchem, gdy Księżyc zapytała o moje blizny. Jak długo jeszcze będę musiał odpowiadać na jedno i to samo pytanie?
- Zaatakował mnie jastrząb - oparłem zdawkowo.

Zjeżyłem się zirytowany chichotem kotki. Co niby było takie śmieszne? Że nie chciałem kiblować z rangą nowicjusza?
- Nie śmniej się! - parsknąłem zmieszany, sam do końca nie wiedząc, czy też się zaśmiać czy być zły. Jej śmiech w końcu nie brzmiał złośliwie.
Zmrużyłem zielone ślepia, widząc, że na moje wielkie nieszczęście Księżyc zainteresowala się tematem mojej pożałowania wartej walki z jastrzębiem.
- No baa, jasne, że tak, przecież stoje tu przed tobą i męczę się z tym mchem - odmruczałem na jej pytanie, próbując przedzielić wielki kawałek mchu na dwie części.

Powoli miałem dość pytań Księżyc. Nawet rodzice tak bardzo nie naciskali na tak szczegółowe opowiadanie tego co się działo gdy byłem sam. Po co było jej tak drążyć?  Rozumiałem poniekąd ciekawość tych wszystkich kotów, które o to pytały. Większość z nich zapewne chciała po prostu usłyszeć relacje z jakiejś ciekawej walki. Ale moja potyczka z tym jastrzębiem była po prostu żałosna. Jeśli Księżyc chciała usłyszeć ciekawą historię o walce to nie do mnie z tym.
- Puściłem go ze złamaną nogą. Chociaż z tą nogą to pewnie długo nie pożył - odparłem, mając cichą nadzieję, że moja odpowiedź usatysfakcjonuje strażniczkę i będzie można skończyć ten temat. W między czasie zacząłem wicie z mchu kolejnego legowiska.

Na odpowiedź Księżyc o mojej walce skinąłem tylko głową, zgadzając się z jej zdaniem na temat jednonogiego jastrzębia. Cóż, może złamałem mu tą nogę bynajmniej przez przypadek, ale byłem pewien, że nie pożył długo po naszym spotkaniu. W końcu jaki jest pożytek z jastrzębia, który nigdy nie wyląduje, ani nie złapie sobie jedzenia?
Na szczęście, wyglądało na to, że strażniczce znudził się temat jastrzębia i zapytała o mój trening. Rozbudziłem się nieco. To już było coś o czym chciało mi się rozmawiać. Może byłem opóźniony z treningiem, ale bądź co bądź Renifer powiedział, że niewiele mi go zostało.
- Jest dobrze - odparłem. - Renifer powiedział, że została nam praktycznie tylko teoria - dodałem po chwili, jakby czując potrzebę okazania Księżyc, że pomimo przeciągniętego treningu, mam szansę szybko go ukończyć.

Moje lewe ucho drgnęło w lekkim zdziwieniu, gdy usłyszałem optymistyczną odpowiedź srebrnofutrej. Cóż, szczerze nie spodziewałem się, że wiadomość o zbliżającym się końcu mojego treningu ją ucieszy. Chyba czasem nadal zapominałem, że w plemieniu były milsze koty niż to co spotykałem w czasie tułaczki.
- Jeśli będziesz tylko chciała - odparłem w końcu z krzywym uśmiechem, na mordzie. Nie widziałem przeszkód, jeśli kotka chciała ze mną potrenować. W końcu dla strażnika treningu nigdy za wiele, prawda?
W końcu ułożyłem z mchu ostatnie legowisko i pchnąłem je w kąt pomieszczenia. Aż szkoda było zostawiać starą znajomą, nie najgorzej się rozmawiało.
- No to skończone - wymamrotałem, omiatając nowe legowiska wzrokiem. - Będę już szedł. To ten... wracaj do zdrowia, Księżyc.
Po tym krótkim pożegnaniu zmusiłem się do przynajmniej trochę życzliwego uśmiechu, by nie wyjść na gbura, po czym opuściłem lecznice.

//zt

Z powodu przeziębienia, Tafla zgodnie z zaleceniami Wieszcza, została w Zacisznych Głazach, zajmując jedno z wielu pustych legowisk w części dla chorych. Teraz pustych, bo gdy przyszło jej wchodzić do legowiska, minęła się z młodą Kanią, która akurat je opuszczała. Pomimo początkowego kiepskiego samopoczucia, aktualnie łowczyni czuła się naprawdę dobrze i z (o dziwo) odetkanym nosem, spokojnie odpoczywała po posiłku, który doniósł jej Królik. Gdy kocur się zjawił, porozmawiali chwilę, a gdy ten musiał już iść by kontynuować obowiązki, poprosiła by przekazał Kaczce, że czuła się już lepiej i niedługo wrócą do wspólnych polowań. Z tego co sama bura szylkretka jej mówiła, martwiła się o nią, a... cóż, trochę niepotrzebnie. Tafla nie była przecież umierająca! Chwile po tym jak Królik opuścił Zaciszone Głazy, łowczyni zaczęła się rozglądać za innym, chwilowym mieszkańcem legowisk chorych. Dokładnie za niebieskawym kocięciem z którym jednak, jak dotąd, nie miała chwili na rozmowę. Chodziło o Wodogrzmot. Kocica spokojnym wzrokiem wodziła po wnętrzu legowiska chcąc sprawdzić, czy kotka może nie śpi, albo nie przyjmuje jakiś odwiedzających.

[Wodogrzmot i Ważka]