Samotny Mech

Niedawno nastała nowa pora. Co prawda, było jeszcze w miarę ciepło i czuło się jeszcze tak, jakby nadal było lato, to jednak dało się już zauważyć pierwsze zmiany w przyrodzie. Opady stały się częstsze, dni krótsze, a liście zaczęły powoli nabierać nowych, ciepłych barw. Widać, że pora Złotych Liści była nieunikniona. Księżyc nadal od czasu do czasu wychodziła na spacery po terenach, szczególnie te z Niedźwiedziem, to zaczęła stopniowo szykować się do ograniczenia tych przechadzek.
Kocica usiadła wygodnie w jednym z niewielkich wgłębień jaskini, aby tam, jak zwykle, sobie spokojnie jeść. Jadła powoli, zerkając przy tym co jakiś czas na obóz. Zastanawiała się, czy ktoś do niej się dosiadzie. Chwila luźnych pogaduszek wcale jej nie przeszkadzała, a nawet za tym przepadała. I tak teraz nie miała nic większego do roboty. Niedawno wróciła z patrolu, Niedźwiedź był w tej chwili zajęty, a jej jedyny nowicjusz coś nie przychodził na treningi, więc mogła spokojnie oddać się zacieśnianiu więzi ze swoimi współplemieńcami.

//Echo

Echo rośnie nie tylko fizycznie, ale i rozwija swoją wiedzę o świecie… i o konwenansach społecznych, oczywiście w wydaniu Pajęczyny. Zaczyna powoli jednak doceniać rolę kultury w komunikacji z obcymi kotami – zauważa, jak go irytuje, gdy ktoś jej nie przejawia… i że o wiele łatwiej uzyskać informacje, które chce się mieć, kiedy jednak nie jest się cały czas burkliwym gburem, tylko trochę udaje.
– Dzień dobry. Mogę się dosiąść? – pyta, podszedłszy do Strażniczki siedzącej na uboczu. Słowa z pewnym trudem przechodzą mu do gardła; wnioski, do jakich doszedł, to jedno… a wprowadzenie ich w życie, kiedy było to sprzeczne z tym, jak do tej pory się zachowywał, to drugie.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

Księżyc siedziała sobie spokojnie w kącie, już prawie skończywszy spożywanie piszczki, dopóki nie zauważyła zbliżające się do niej kocię Pajęczyny. Strażniczka przerwała posiłek, unosząc lekko swój okrągły, szynszylowy łeb.
– Dzień dobry. Pewnie! – odpowiedziała łagodnie na uprzejme pytanie kocurka, po czym przesunęła się nieco, żeby zrobić mu miejsce. – Jak masz na imię? – spytała po chwili. Głupio byłoby siedzieć i rozmawiać z kimś, czyjego imienia się nie znało.

– Senne Echo Szepczącego Strumienia – odpowiada pewnie, oficjalnym tonem, prostując się lekko. Chociaż jeszcze nie jest w stanie tego zwerbalizować i wytłumaczyć, to lubi zarówno sens, jak i brzmienie swojego imienia, te szeleszczące, syczące dźwięki, brak twardych głosek; wypowiadanie go przynosi mu pewną przyjemność. – A ty – dodaje zaraz, nieco porzucając ten śmieszny pytający ton, co wcześniej, bo jednak nie jest w jego stylu.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

Mruknęła, słysząc imię młodego kocurka. Podobało jej się to, z jaką pewnością i dumą je wypowiedział. Wyglądało to dla niej uroczo w wykonaniu kocięcia. Zresztą, sam fakt, że podał pełną wersję swojego imienia, również wywarł wrażenie na kocicy. Raczej nie tyle z inteligencji - nie brakowało kotów, które w tym wieku potrafili wymówić całe ich imię - co raczej z tego, że młody w ogóle się na to zdecydował, chociaż mógł po prostu posłużyć się skróconą wersją. Nie musiał, ale zrobił to, jakby chciał pochwalić się swoją wiedzą i możliwościami.
– Księżyc Schowany we Mgle, strażniczka. Miło mi cię poznać. – odpowiedziała uprzejmie, naśladując młodzika. Dziwnie byłoby odpowiadać zwykłym "Księżyc" na tak staranne przedstawienie Echa, więc również zdecydowała się na użycie tej dłuższej, "oficjalnej" wersji swojego imienia. Poza tym ujawniła swoją rangę, żeby jej rozmówca wiedział, jaką funkcję pełni w plemieniu i może przy okazji go tym zainteresuje.
– Zdecydowałeś się już, kim chcesz zostać, czy jeszcze nad tym nie myślałeś? – spytała luźnym tonem, podobnie jak w rozmowie z Rogiem, żeby poznać preferencje młodego bez nakładania na niego presji. Ot, z ciekawości.

Kocica również podaje swoje pełne imię. Dobrze, to znaczy, że traktuje go poważnie, stwierdza Echo. Teraz najchętniej by przeszedł do tego, co go interesuje: jakiejś nowej wiedzy o świecie, może czegoś więcej o życiu Strażnika, o walce… cokolwiek, jednak jest mu ciężko przejść do tego w naturalny sposób. Na szczęście Księżyc Schowany we Mgle sama nadaje tor rozmowie.
– Mhm – odpowiada cichym pomrukiem. – Wieszczem – dodaje tonem takim, jakby to była najbardziej oczywista rzecz pod słońcem. – Myślisz, że jest coś, co powinien wiedzieć, nim zostanę Wieszczem? – pyta zaraz.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

Zamruczała zaintrygowana. Kolejne kocię, które chce zostać Wieszczem? Cóż, musiała przyznać, że Pajęczyna trzymała tutaj rekord, bo z jej miotu poznała już trzy takie kocięta i to jeszcze nie zdążyła zaznajomić się z resztą. Chyba nawet sam Wieszcz paradoksalnie nie miał aż tylu chętnych kociąt, co u tej dziwacznej kocicy, która związała się z jakimś typem spoza plemienia.
– Cóż, nie mogę ci ot tak powiedzieć, bo tego jest sporo. Muszę najpierw wiedzieć, co już takiego wiesz i jakie podjąłeś kroki w stronę realizacji swojego celu. Albo konkretnego pytania. – odparła na pytanie Echa. Istniało wiele rzeczy, jakie wiedziała i przydałyby się kocurkowi, ale ponieważ sama nigdy nie robiła "wieszczowych" rzeczy, była to bardzo ogólna wiedza, której większość Echo pewnie sam już posiadał, a Księżyc nie chciała się powtarzać.

Kocurek marszczy czoło, niezadowolony z odpowiedzi, jakiej uzyskał, ale w ramach bycia takim kulturalnym i och ach ą ę nie wyraża tego, przynajmniej na razie. Sam siebie uspokaja długim, głębokim oddechem.
– Moja matka mówiła mi dużo o hierarchii i obowiązkach kotów, o wierze i o S…Znakach Przodków. – Pomija tu inne nauki matki, bardziej… moralne. Mimo wszystko oddziela wiedzę od poglądów, choć właściwie w całości absorbuje je od Pajęczyny. – Nie pamiętam jednak dużo o, na przykład, świętach – przyznaje z lekką nutą irytacji, ale bardziej na siebie, bo wyraźnie pamięta, że Pajęczyna mu o tym opowiadała, ale nie jest w stanie sobie przypomnieć konkretów. Musiał być mocno młodszy, kiedy to mówiła, a z wiekiem ta wiedza zniknęła; nie podoba mu się to.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

Kocica wysłuchała odpowiedzi Echa. Aha, czyli chodziło o takie najbardziej podstawowe rzeczy, które właściwie powinien znać każdy kot. Nieco się zaskoczyła, że kocurek nie wiedział dużo o świętach, bo w jej mniemaniu była to najciekawsza rzecz ze wszystkiej teorii, wraz z pozostałymi tradycjami. Być może matka opowiedziała mu o nich za wcześnie i on po prostu zapomniał, chociaż powinna była to dopilnować. Ceniła jednak odwagę Echa. Nie każdy potrafił się przyznać do swoich słabości.
– Hm, zobaczmy... Mamy dwa święta. W tej chwili najbliżej nam jest do Długiej Nocy, która przepada na początku Pory Białych Zasp. W skrócie polega ono na tym, że Wieszcz wybiera trzech kotów do zrobienia kamiennych stosów, do których każdy musi dołożyć jakąś rzecz. Jeden samodzielnie upolowaną zwierzynę, drugi - przygotowane przez Wieszcza zioło, a trzeci - roślinę symbolizującą dobrą pogodę. Wieczorem, w dniu likwidacji stosów Wieszcz zwołuje plemię i w oficjalny sposób przekazuje prośby przodkom o dostatek zwierzyny, brak chorób i pomyślną pogodę podczas tej ciężkiej pory. Tyle. Mówi się, że jeśli stosy zostaną przygotowane byle jak, albo święto w jakiś sposób nie zostanie dopełnione, to można się spodziewać ciężkiej Pory Białych Zasp. – wyjaśniła, po czym zrobiła krótką pauzę. Chciał czegoś się dowiedzieć i odświeżyć swoją pamięć, to proszę bardzo. Postanowiła zacząć od Długiej Nocy z dość oczywistej przyczyny. – Drugim świętem jest Taniec Kwiatów, przypadający na początku Pory Ciepłych Wichrów. Wtedy całe plemię na pełnię księżyca porzucają swoje obowiązki, żeby cieszyć się nową porą i pożegnać starą. Wcześniej jest łapana większa ilość zwierzyny, a na dzień święta dorośli udają się na zbiory różnych kwiatów, aby potem wraz z kociętami udekorować cały obóz. Wieczorem odbywa się Wielka Uczta, w czasie której wszyscy jedzą więcej, niż zwykle, ciesząc się z urodzaju. Następnego dnia chętne koty wybierają się na Sarnią Gonitwę, gdzie znajdują sarnę i gonią ją najszybciej, jak tylko mogą, w stronę Orlej Przełęczy. W Sarniej Gonitwie mogą brać udział wszyscy oprócz kociąt i starszyzny, a sarnie nie wolno robić krzywdy, bo inaczej następna Pora Kwitnących Drzew będzie nieurodzajna. I... to tyle. – objaśniła kolejne święto w tak dużym skrócie, jak umiała. W końcu nie chciała zanudzić Echo długimi monologami o każdym najmniejszym szczególe tych świąt. Tego się już nauczy sam wraz z wiekiem, bo bądźmy szczerzy, piękno święta nie da się opisać prostymi słowami, więc najlepiej jest na takie święto przyjść i wziąć udział osobiście. – Znasz pozostałe nasze zwyczaje? – spytała, bo w sumie to Echo nic nie wspominał o innych tradycjach plemienia.

Marszczy nos, niezadowolony sam z siebie i swojej zawodnej pamięci; ten wstyd jednak nie był silniejszy niż ciekawość i chęć rozwinięcia wiedzy. Strażniczka na szczęście tego nie komentuje, a zamiast tego przechodzi do opisu świąt. Echo słucha każdego jego słowa z wyraźnym zainteresowaniem, nie tylko zapamiętując, ale i analizując to, co słyszy. O szczegóły niewątpliwie dopyta jeszcze matkę, również by upewnić się, że Księżyc mówi prawdę, jednak teraz jest zafascynowany. To wszystko brzmi tak… misternie, uroczyście, oficjalnie i… jak wyraz wiary. Ciekaw jest, czy faktycznie dużo kotów bierze udział w obchodach świąt. Taniec Kwiatów brzmi… sam nie wie, jak. Tak… mdło nieco, ta część z kwiatami, ale musi zobaczyć na własne oczy, żeby ocenić z całą pewnością.
Zagadnienia są jasne, więc kociak nie zadaje pytań. Właściwie to nic nie mówi, jedynie krótko kiwa łbem.
– Mh – odpowiada krótkim pomrukiem. – Chyba że jest coś więcej, niż ptasie trele, święta i Lśniące Ślady.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

Skinęła łbem. Większość plemiennych zwyczajów Echo już znał. No właśnie... większość. Kocurek nic nie wspomniał o Głosie Serca, więc pewnie tego nie znał. Nie wiedziała też, na ile dobrze to wszystko znał, chociaż z drugiej strony, ptasie trele czy lśniące ślady nie były jakoś szczególnie skomplikowanym tematem dla młodego umysłu, w porównaniu do tychże świąt.
– Mhm. Jest jeszcze Głos Serca, czyli oficjalne zawarcie partnerstwa, które może mieć bardzo różne formy. Jedne pary ograniczają się do krótkiej formułki na końcu zebrania, inne - urządzają wspólny posiłek ze swoimi najbliższymi, a ktoś może zrobić z tego całe święto dla wszystkich z plemienia. Bardzo często na tą okazję partnerzy robią sobie nawzajem Lśniące Ślady, czasami nawet z wykorzystaniem pazurów, jako wyraz największego zaufania. Oczywiście, są też i tacy, którzy organizują Głos Serca tylko dla siebie lub w ogóle się na to nie decydują. – dodała, opisując ogólny przebieg tego zdarzenia. Nie żeby brak wiedzy o Głosie Serca w tym wieku był krytyczny, ale mimo to wolała uzupełnić wiedzę malucha. Wiedzy nigdy za dużo, szczególnie w zakresie plemiennych tradycji, więc to pójdzie młodemu tylko w plus.

Głos Serca – znowu, nazwa brzmi znajomo, ale tym razem kociak Pajęczyny w ogóle nie kojarzy, co to takiego. Oficjalne zawarcie partnerstwa… pierwsze wrażenie Echa jest takie, że brzmi to przeraźliwie nudno, zaraz jednak uświadamia sobie, że to po prostu dlatego, że jest jeszcze za młody, by chcieć mieć partnerkę. W przyszłości jednak Głos Serca z pewnością okaże się przydatnym narzędziem do okazania swojej wierności plemiennym tradycjom, więc im dłużej Księżyc mówi, tym bardziej w mowie ciała – w subtelny sposób, przez lekkie uniesienie oczu i skupiony wzrok, ale wciąż! – widać zainteresowanie kocurka.
– To brzmi ciekawie – przyznaje zgodnie z własnymi myślami. Nieczęsto przedstawia w ten sposób swoje zdanie, ale chce pociągnąć rozmowę. – Jak wyglądał twój Głos Serca? – pyta po namyśle. Kocica jest wszak dorosła, jest wytrenowaną Strażniczką, na pewno ma już partnera i szykuje się do urodzenia kociąt.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

Drgnęła uchem, spoglądając z lekkim zaskoczeniem na kocurka. Chociaż w pytaniu Echa nie było nic nadzwyczajnego, to jednak nie była na nie przygotowana. Nie sądziła, że jej związek z Niedźwiedziem był tak oczywisty, że nawet kocię zdążyło się w tym zorientować. A może to ona po prostu wyglądała na tak starą, że wypadałoby jej już założyć rodzinę? Westchnęła. Jakże ten czas szybko leci...
– Ja jeszcze nie miałam, ale mój brat Robak miał. – zaczęła, bo pomyślała, że opowiedzenie o Głosie Serca jednego z członków swojej rodziny będzie dobrą opcją. – Była to taka spokojna uczta, gdzie zostały zaproszone rodziny i Robaka i Wiatr, włączając Wieszcza. Oni sami przygotowali wszystko. Trudzili się przez cały dzień na swoich polowaniach, żeby każdy z gości miał smaczny kąsek i udekorowali obóz kwiatami, żeby było przytulniej. No bo cóż to byłaby za uroczystość w pustych, szarych skałach, prawda? Sami partnerzy też mieli na swoim futrze kwiaty, no i - rzecz jasna - Lśniące Ślady. Robak miało na sobie czerwone i żółte kwiaty, a Wiatr - niebieskie. Wiatr miała też na sobie delikatnie różowo-żółte zawijasy. Takie chaotyczne, mocno powykręcane, przypominające mocny wiatr. Do tego na jej łbie widniał niewielki, namalowany kwiatek. Z kolei u Robaka... Hm... Niezbyt pamiętam, ale też miał różne interesujące wzory. I jeszcze słońce na czole. Później zebrali się wszyscy w przy stawie, o tam. – ruchem łba wskazała na miejsce, gdzie odbywał się Głos Serca. – Było dużo gości i prawie każdy z nich przyniósł ze sobą jakiś prezent. Kwiaty, pióra, kamienie... No i oczywiście, życzenia. Kiedy wszyscy się zebrali, rozpoczęła się sama uczta. Mój brat ogłosił wszystkim swoje partnerstwo z Wiatr, a później cały wieczór spędziliśmy na wspólnych pogaduchach.

– Czemu? Czy kocica w takim wieku nie powinna mieć już partnera? – pyta z zainteresowaniem, ale i lekką oceną w głosie. Jego mama nigdy nie miała partnera, ale jego mama to wyjątek. Z pewnością gdyby był jakiś godny jej kocur, to Pajęczyna już dawno by była z kimś w związku, jednak dla kogoś takiego musiałby być w Plemieniu ktoś naprawdę wyjątkowy, a nie słaby czy nieudolny. Mimo pytań w tej kwestii, wysłuchuje kolejnej wypowiedzi Księżyc, opisującej Głos Serca Robaka i Wiatr. Brzmiał on jednak przeraźliwie… nudno. I tak słodziasznie, aż do porzygu, ugh. Już otwiera pysk, by wyrazić swoją opinię na ten temat, ale szybko zmienia zdanie i mówi coś innego:
– A czy Głos Serca może być czymś… bardziej ekscytującym? Na przykład wspólnym polowaniem, albo konkursem walki?

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

– Nie zawsze miłość przychodzi tak szybko. Nie jestem w związku, bo nie znalazłam jeszcze takiego kocura, z którym faktycznie chciałabym być. – odpowiedziała. Teoretycznie już miała taką osobę, ale na razie wolała o tym nie mówić. Wciąż miała pewne obawy o tym, jak przyjmie to jej rodzina. Po prostu nie czuła się jeszcze na to gotowa i potrzebowała trochę więcej czasu.
– Może. Chociaż nie jestem pewna, co do tego konkursu walki... Nie boisz się, że ktoś sobie zrobi krzywdę? – odparła na kolejne pytanie młodzika. W sumie to zależało, kto w tym konkursie miał uczestniczyć. O ile do wyszkolonych strażników nie miała żadnych wątpliwości, to z łowcami i nowicjuszami sprawa miała się inaczej. Wspólne polowanie brzmiało bardzo interesująco, chociaż nie była pewna, czy szczególnie nadawało się na taką okazję. W końcu Głos Serca służył dla obwieszczenia partnerstwa i wspólnych rozmów, a gdzie tu można rozmawiać w środku polowania? Z drugiej strony, to było jedynie jej zdanie, a to, jak Echo zorganizuje swój Głos Serca, będzie już jego decyzją.

– To chyba powinnaś się spieszyć – stwierdza bez jakiegokolwiek zastanowienia, czy to zrani Strażniczkę. Nie jest młoda, a kocurów w Plemieniu w podobnym do niej wieku zapewne nie ma zbyt wielu… a potem obudzi się w takiej sytuacji, jak jego własna matka, choć na razie Echo tego nie kwestionuje za bardzo w odniesieniu do konkretnie Pajęczyny.
– Krzywdę? – powtarza, unosząc łuki brwiowe. Najchętniej by powiedział, że takich słabeuszy, którzy się popłaczą, bo ktoś ich szturchnął za mocno, i tak by nie zaprosił, ale… pozory, trzeba utrzymać pozory! – Zakładam, że nikt nie zrani swojego współplemieńca do krwi – oświadcza poważnie, patrząc na Księżyc w oceniający sposób, jakby chciał ją spytać, czy ona by to zrobiła.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

Księżyc nic nie odpowiada na jego stwierdzenie. Może już dawno miałaby kocięta, gdyby tylko w plemieniu znalazł się ktoś, z kim mogłaby spokojnie czymś takim się zająć. Niestety, teraz obawiała się, że ten moment nigdy nie nastanie, przynajmniej nie w tradycjonalnej formie. Pozostawało już tylko jednorazowe związanie się albo z samotnikiem, albo z jakimkolwiek współplemieńcem, co budziłoby dużo kontrowersji w plemieniu.
– Cóż, niektórzy lubią wpadać na różne... ryzykowne pomysły, jak na przykład próby chwycenia czyjejś łapy zębami. Albo ktoś przeceni swoje możliwości i za mocno uderzy w pysk. Nigdy nie wiesz... Może raczej nikt od tego nie umrze, ale Wieszcz raczej nie będzie z tego zadowolony. – odparła. Wpadka z Żywicą nauczyła ją wiele, a mianowicie tego, że nigdy nie można być w czymś pewnym, szczególnie w walce, gdzie w każdej chwili możesz się nabawić jakiejś rany, nawet w czasie sparingu.

Kocurek, słuchając, unosi lekko brwi. No dobra… i co z tego? Jaki to ma związek z nim, tak w sumie?
– Jak ktoś robi takie rzeczy, to powinien ponieść za nie odpowiedzialność – odpowiada z przymrużonymi oczami i zmarszczonym czołem. Nie do końca rozumie, do czego zmierza Księżyc, i czemu miałby zorganizować swój Głos Serca inaczej, niż by chciał, tylko dlatego, że komuś może się stać krzywda. Gdyby miał w ten sposób postrzegać świat, to chyba w ogóle najlepiej byłoby nie wychodzić z legowiska.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

Strażniczka skinęła lekko łbem.
– Mówię ci to po prostu, żebyś wiedział, na co możesz narazić swoich gości i może ponieść za to konsekwencje. No chyba, że w tym konkursie mają wziąć udział tylko najbardziej rozsądnie i doświadczone koty. – wyjaśniła. Nie chciała, żeby Echo dopuścił się do głupot nawet w swoim własnym święcie, o ile w ogóle go to obchodziło. Jasne, teoretycznie mógł sobie robić, co tylko tam chce, jednak wolałaby, żeby jego uroczystość przebiegała w miarę bezpiecznie.

– Więc słabo oceniasz swoich współplemieńców, skoro to pierwsze, o czym myślisz w obliczu takiego pomysłu – odparowuje bez zawahania kocurek, poruszając ogonem z irytacją. Naprawdę, nie ma żadnego innego przemyślenia na temat tego konkursu walki, turnieju, tylko to, że ktoś sobie zrobi krzywdę… to serio musi mieć słabe zdanie na temat kotów, z którymi żyją w jednym Plemieniu. Zresztą, czemu to miałby być jego problem? Jak ktoś jest idiotą i nie umie się pohamować, to przynajmniej wszyscy się o tym dowiedzą.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

Starlight