Zgadnijcie, co znowu spotkało Pąk? No jasne, że stróżowanie przy jednym z wejść. Już myślała, że się nad nią zlitowano, że zrozumiano, że ona nie lubi tak siedzieć i nic nie robić jak ktoś jej każe (bo z własnej woli, naturalnie, uwielbiała). Dzisiejszego dnia zlecone jej jednak zostało stróżowanie przy Szczypiącym Piasku, na szczęście już popołudniu, gdy słońce go tak nie grzało i dało się przejść bez parzenia łap. Wzdychała więc teatralnie, gdy ktokolwiek przechodził, albo robiła głupie zaczepki, bo nikt nie pomyślał, by dać jej drugiego strażnika dla towarzystwa i zabicia nudy. Z drugiej strony była jednak już nieco zmęczona; była rankiem na patrolu w kilka kotów i nieco ją zirytowali, bo chcieli sprawdzić granice w bardzo okrężny i nieoptymalny sposób i dopiero po trzech turach argumentowania, czemu nie ma to sensu, posłuchali się Pąk. Chyba nie potrzebowała więcej socjalizacji...w jej oko wpadło jednak, że Wieszcz doczekał się bachorów. Mm, ciekawe, które odziedziczy tytuł swojego staruszka. Akurat zaczynały zwiedzać obóz, więc może się na jakiegoś natknie...

— niedźwiedź

Krok za krokiem, krok za krokiem... To nie było takie trudne, jak się z początku mogło drobnej, kasztanowo-beżowej kulce futra wydawać.
Może dla niej nie było to trudne? Może słowa ojca nie przeszły jednym uchem, a wyszły drugim, gdy opowiadał o obozie? Kotach, które kiedyś same uczyły się chodzić i nie wychodziło im to?
Nauka chodzenia nadal była jednak czymś nowym dla młodej córki Gałązki Targanej Przez Wiatr, więc nic dziwnego, że gdy zaszła aż tutaj - do miejsca gdzie starsze koty zbierały się, a niektóre dzieliły ptasie trele, które to dopiero młoda szylkretka miała poznać w przyszłości i ich znaczenia, to tak, gdy poczuła dziwne mrowienie pod swymi tycimi łapkami w formie czegoś ciepłego, to z jej pyszczka wydał się leciutki pisk, lecz żadna ucieczka przy jej łapkach nie była widoczna.
Kociczka nie spodziewała się, że coś będzie próbować ją łapać za łapkę! Kto albo co tego próbował?!
Szaro - niebieskie oczka wlepiły się w podłoże, gdzie malutka kotka tylko zmarszczyła w pocie czoła swe kocie brewki, próbując to przemyśleć, jak takie coś mogło ją tak zaskoczyć? Przecież to tylko piasek... Przynajmniej tak Niedźwiedziczce się wydawało.
Malutka kotka powąchała swoją łapkę, lecz już po chwili z jej pyszczka wydobył się kolejny odgłos - apsik! Kolorowa koteczka przetarła ciemny nosek z piasku, który to wdarł się w jej pyszczek.
Tak, to piasek.
Jak o starszych kotach mowa... Beżowa kuleczka futra dopiero teraz zauważyła czyiś wzrok na sobie i to nie byle kogo, a jednookiej kocicy o bliznach znacznych na swej mordce.
Plamiasta córka Wieszcza nawet nie zorientowała się, że trochę przydługo patrzy się na popielatą kocicę, o której bez dwóch zdań opowiadały niektóre kotki, które czasami rozmawiały z jej mamą. Przecież jak tak pomyśleć, to nie było takiego drugiego kota, a przynajmniej sama Niedźwiedziczka takiego nie znała, który dla pobratymców rzuciłby się do walki, nie zważając na ból! A przecież taka rana musiała boleć... Czy nadal boli?
Szaro-oka koteczka zamachała ogonkiem, ah, znów się patrzy!
Tak więc beżowa kuleczka futerka, o mieszanych kasztanowych plamkach, odwróciła szybko swój wzrok na łapki, a z jej pyszczka poleciało tylko ciche przywitanie ku szarej strażniczce.

No, oczom Pąk nie umknęło, że gdzieś niedaleko zaczęła nieśmiało stąpać jakaś pstra kuleczka. Kociak Wieszcza i Gałązki, sądząc po rozmiarach. Po kolorze futra Pąk skojarzyła, że była to Niedźwiedź - po narodzinach przyszła do kociarni zapoznać się z najmłodszymi członkami, a i też Plemię nie było wielkie - wszyscy raczej się znali. Obserwowała więc, co szylkretka robi i gdzie idzie, bo przy obozie i tak praktycznie nigdy nie było żadnych niebezpieczeństw, a poza tym - może jak zobaczą, że Pąk beznadziejnie wykonuję pracę na straży, to przestaną jej ją dawać? Piękne marzenie. Niedźwiadka zaczęła maszerować, o! W jej stronę. Ale nie za bardzo patrzyła na strażniczkę, tylko na piasek, przy którym siedziała. W pewnym momencie piasek nawet dostał się do jej małego noska i koło niebieskiej rozeszło się cichutkie "apsik!". Ale śmieszna, taka głupiutka. Pąk kontynuowała udawanie kamienia, gdy Dźwiadka rozglądała się wokół i nareszcie napotkała się na strażniczkę. I jak już się na nią napotkała, to patrzyła na nią aż dziwnie długo. Może się przestraszyła? Albo zachwyciła? No, wiadomo, Pąk była bardzo przystojna.
— Cześć — mruknęła w końcu zrelaksowanym, niskim głosem, gdy po raz kolejny kocię osadziło swój wzrok na jej facjacie.

Niebieska strażniczka odezwała się, a szarawy wzrok małej niedźwiedzicy szybko zamrugał, a sama kotka machnęła ogonkiem.

-Siem..Hej! Fitaj!  - Kocięce powitanie nie należało tutaj, więc młodziutka poprawiła się w połowie. Jak przy rodzeństwie mogła im zarzucic tekstem, to nie wypadało przy kimś takim jak przed strażnikiem, a szczególnie takim, jakim była Pąk Zakwitający na Bratkowej Łące. Niebieska być może była główną postacią historii przed snem które opowiadała matka czekoladowej kuleczki, co już było impresywne, że niebieska przeszła orzez tyle bólu! Niedźwiedź w pewnym momencie się zaciekawiła - czy jej mama pozwoli jej kiedyś na taką fajną bliznę?
Niebieska, starsza kotka jednak miała w głosie coś, co nie dawało młodszej kulce beżu odczucia... Hm. Czegoś formalnego - jakby szara kocica już ją znała, lecz sama dźwiedź nie była do końca pewna, co to mogło być.
-S-sio robis? Coś waśnekio?

Och, Pąk wcale by się nie obraziła, gdyby przywitano ją soczystą 'siemą". Śmieszyło ją nieco, że się tak szybko poprawiła, jakby Pąk była kimś baardzo ważnym i wymagającym respektu, jak Królik. Cóż, najwyraźniej brak oka robił robotę.
— Och, tak, bardzo ważnego — odparła teatralnie — normalnie beze mnie tutaj plemię już dawno by upadło. A tak serio, to pilnuję wejścia do obozu, jakby coś lub ktoś chciało nas zaatakować — wyjaśniła z uśmieszkiem na pysku, rozciągając nieco swoją nóżki zasiedziane od tego stania w jednym miejscu. — Okropnie nudna robota.

-Oh. Odparła beżowa kulka - tak po prostu, bez namysłu jakby to miało zabrzmieć, a zabrzmiało trochę zaskoczenie, gdyż kulka w kolorze sepii nie mogła, a raczej nie chciała tego ukrywać.
Początkowe słowa Niedźwiedziczka nie wiedziała, czy ma uznać za żart, czy bądź co bądź, prawdziwy stan rzeczy, gdyż... Poniekąd gdyby nie ochrona strażników, to tak, plemie byłoby upadłe na bezpieczeństwie.
-Nudnia? A nadial tfu jesteś. Cio jest ciekawsie twoim zdaniem? - Odparła Dźwiedź - teraz już po namyśle, gdyż młodą córkę wieszcza zaitrygowała osoba szarej strażniczki. Z opowieści szlachetna i dzielna, a jak się okazuje szara była spokojną osobniczką, kto by pomyślał. Może czegoś młoda Niedźwiedzica się nauczy, co zdaniem szarej jest ciekawe? Cóż, nauka była ważna, tak mówili rodzice, a oni byli na tym świecie dłużej i wiedzieli swoje.

Spokojną osobniczką, tak, tak, oczywiście. Najspokojniejszą ze wszystkich, oazą spokoju i stoicyzmu, większą od Królika Kicającego Ku Kwiecistej Kniei! Normalnie gdybyś nie wiedział, że jej znak to Lis, to pomyślałbyś, że na pewno jest Niedźwiedziem, bo w końcu ma taki dostojny charakter. Dobrze, że Pąk nie słyszała przemyśleń Niedźwiedź, bo wybuchłaby śmiechem.
— Patrol. Spanie. Denerwowanie Królika. Obgadywanie Królika z Taflą — wymieniała. No, niekoniecznie bardzo edukacyjny materiał dla Niedźwiedź...ale jeśli dzięki temu Plemię zyska kolejnego, dokuczającego Królikowi kociaka, to można powiedzieć, że Pąk była bohaterem. Plusy denerwowania Królika? Było to 1. śmieszne, 2. takiego kota jak on to i tak nie bolało, a najwyżej tak przekonana była Pąk, która nie myślała o tym w ogóle za wiele. Minusy? Jakie minusy, panie. Jedynie profit.

Obgiadywanie Kfólika? Zagarnęła młoda, po czym usiadła się miękko na cztery łapki i przekręciła łebkiem.
-A jiak takiego...Kfólika obgadiwiać? Czy to dobre? Kolejne pytania mgliły się na ciekawski język córki Wieszcza Szepczących Kamieni, po czym z zamruganiem bladokolorowych oczek dodała. -A jak z takiom Taflom Wiody rozmafiać?

Czyżby szara strażnika rozmawiała z wodą o zwierzynie? Tak to wyglądało i brzmiało w młodym uumyśle czekoladowo-rudej kuleczki futra, która teraz zastanawiała się, czemu tata nie dawał szarej koteczce możliwości rozmowy z wodą. Pewnie było jej niefajnie bez tej Tafli! A szczęśliwy kot w Plemieniu, to szczęśliwe Plemie!

No więc, nie minęło dużo czasu, gdy Żywica się w końcu ogarnęła. Wiedziała już co i jak i doszła do wniosku, iż przydzielenie jej innej roli niż strażnik, byłoby błędem życiowym. No bo umówmy się, ona i rola łowcy? Ha! Lis by się uśmiał. Ale przede wszystkim- nie wybrano przyszłego Wieszcza. Czy się cieszyła? Cóż, prawdę mówiąc miała to gdzieś. W końcu ona na to stanowisko się nie nadaje, więc po kiego miałaby się tym przejmować? Pewnie potem tata wciśnie tą rolę jakiemuś bardziej ogarniętemu z rodzeństwa. Ale hola, teraz czas miała nasza Szysza dla siebie, więc co się będzie czymś przejmować. Zadowolona z dnia, poszła w stronę jednego z wyjść z obozu, jednak najpierw musiała zahaczyć naturalnie o szczypiący piasek. Cóż, na razie nie było się czego obawiać. Dopiero zszedł śnieg, więc słońce nie powinno zamienić wszystkich w pieczone kurczaki. Znaczy, tak zgadywała, bo przecież co ona tam wie, całe życie na leczeniu spędziła. Jednak cóż to. Jakiś kot. O, chyba to to szynszylowe było mianowane razem z nią. Znaczy, rangę wyżej. Tak, dobrze pamięta? Żywica przymrużyła nieco oczy wykrzywiając pysk w jakimś dziwnym grymasie. Nie, nie pamiętała. No cóż, przecież to chyba nie jest jakoś bardzo ważne. Wzruszyła sobie ramionami, po czym poczłapała do plemiennego kota. A jako iż Żywica była, no, Żywicą, oczywistym było iż nie zauważyła tych dziwnych zawijasów na piachu, więc w nie wdepnęła, gdy chciała podejść zagadać.
- Czekasz na kogoś czy po prostu tarzasz się w piachu? - zadała czysto ciekawe pytanie, bez zamiaru jakiejś złośliwości. Jak to jednak wyszło w praktyce? Cóż, trudno powiedzieć.

Oja, czyżby czymś zirytowała szynszylową kotkę? Przekręciła nieco głowę na bok, marszcząc trochę brwi. Może obecność Żywicy kotce nie odpowiada? Może powinna sobie iść? Potem popatrzyła w punkt gdzie wylądował wzrok Księżyc. Chwila ładowania myślenia i-
- O! Wybacz - Szybko się cofnęła, unosząc łapę i otrzepując ją z resztek zbrodni, jednocześnie rozrzucając te ziarenka piachu dookoła. Sama jednak tego nie zauważyła. Jednak starsza kotka wcale nie wydawała się być na nią zła, przez co szylkretowa odetchnęła z ulgą. Gdyby się bardziej przyłożyła do rozumienia swoich zachowań, pewnie doszłaby do wniosku, iż jej głośność zazwyczaj wynika z faktu, iż nie chce być postrzegana za osobę nudną, przy której ciągle jest cisza. Jednak była Szyszą, więc nawet o takiej możliwości nie pomyślała, no bo po co to komu.
- Trening? - wydobyło się z pyska kotki, jakby słyszała to słowo pierwszy raz w życiu.
- A, tak. No więc, jeszcze nijak. W semsie się nie zaczął jeszcze, ale przez to mam więcej czasu dla siebie. Chociaż nie wiem czy nie za dużo. - Kotka wzruszyła ramionami. Co będzie to będzie, po co ma się sprzeciwiać woli wiecznego plemienia czy też po prostu jakiemuś losowi czy innych szamańskich bzdetów.
- Miałaś kiedyś za dużo czasu? Co wtedy robisz? Wychodzisz sobie pochodzić czy coś? - zadała bardzo wartościowe dla niej pytanie, gdyż wtedy już będzie wiedziała co robić w sytuacjach gdzie nic nie robisz. Znaczy, po prostu podkradanie od kogoś pomysł, bo kto jej zabroni, nie?

Żywica od razu się rozweseliła. Nic się nie stało, to dobrze! Czyli Księżyc jej teraz nie nienawidzi, prawda? To świetna wiadomość. W końcu kto chce być przez wszystkich znienawidzony, nie? Żadnej w tym pozytywnej energii.
- Spacerujesz zawsze w po tych samych znanych ścieżkach? Tak właściwie to byłaś już na wszystkich terenach plemienia? Duże są? A jest dużo wspinaczki? Poraniłaś sobie kiedyś łapy? Nie nudzi ci się to czasem? - z pyska szylkretki wypłynął potok słów zwanych pytaniami. Może było ich za dużo? Cóż, Żywica tego nie zauważyła. Ważne jest dostanie odpowiedzi, chociaż pewnie i tak zapomni po krótkiej chwili. No nic.
- Twój trening przebiegł chyba szybko nie? Bo wiesz, wyglądasz młodo. A może jesteś stara ale twoja kocia powłoka jest młoda? Od kiedy kota można tak właściwie nazywać starym. Czy jak siedzę długo w jednej pozycji i potem mi łapy drętwieją to można mnie zaliczyć jako kota starego? A wracając do pierwszego pytania, to jest jakiś limit czasowy co do kończenia treningu? Bo jakby się zdarzyło, że miałabym skończyć trening w wieku 30k... - Kolejne pytania. Szysza najwyraźniej aktualnie potrafiła tylko to robić i nic więcej. Ale cóż, może jasna szynszylowa kotka nie będzie miała jej tego za złe? Huh, nawet jeśli, to złotooka tego nie zauważy.

Kotka przymknęła oczy i kiwnęła energicznie dwa razy głową, na znak, że rozumie. Chociaż w jej przypadku wyglądało to mniej więcej tak: ,,Nie mam pojęcia o co tu chodzi, ale będę udawać, że wszystko rozumiem". Jakby szynszylowa mówiła nieco wolnej, to pewnie Szysza by coś z tego zrozumiała. Aktualnie dotarły do niej tylko niektóre pojedyncze słowa czy zdania. Jakieś inne koty, lisy, znane tereny.... Phe! Brakuje tu jakiegoś smaczku. Nie wiem, pieprzu do tego rosołu. Za mało się dzieje. NIECH STANIE SIE CHAOS. Czemu nie ma jakiejś bitwy czy coś. Niech będzie zamieszanie. Wielka walka, patyki latają w powietrzu a razem z nimi rzucane przez innych koty, jako żywe ciała armatnie! Ha! Wtedy byłaby zabawa.
- To bardzo dobrze - kiwnęła znów głową, gdy Księżyc upewniła nowicjuszkę w informacji odnośnie braku limitu co do ukończenia treningu. A potem znowu zaczęło się jakieś bablanie. Jak to starość nie istnieje, przecież mamy w plemieniu stare koty, o kiego grzyba ci babo chodzi.
- Przecież, ale, ale to nie ma sensu - Zaprzeczyła, marszcząc swoje piękne wielkie czoło.
- Czyli my też jesteśmy wymysłem, skoro starość i młodość jest wymysłem? Nie rozumiem, ale przecież jestem realną prawda? Nie znikam ani nic? - aż spojrzała na swoją łapę, którą uniosła by sprawdzić czy nie jest przezroczysta. Szczerze to właśnie mózg jej się przegrzał. Zapomniała nawet słów które chwilę temu wypowiedziała.

Kotka kiwnęła energicznie głową na znak, że rozumie. Cóż. Fajnie jest jednak mieć pewność, że się nie zniknie. Chociaż akurat to było na poziomie sprawdzania na kalkulatorze ile to 2+2, bo mimo że to wiesz, to oczekujesz, że może pojawić się jakaś inna cyfra.
- A bo ja wiem? - Ah, tak, typowa Żywica. - Nie pamiętam nawet w jakim kontekście zadałam to pytanie. Ale chyba na podstawie wieku możesz określić z kim się możesz bawić a kto będzie miał ból kości po lekkim dotknięciu - Cóż, tutaj z tym ,,lekkim" to trudno było szylkretce określić co według niej jest lekkie czy mocne. Znaczy, wiadomo, taki kwiatek łatwo się łamie, ale co z resztą?
- Swoją drogą widziałaś kiedyś jakieś wielkie niebezpieczne stworzenia? - Kolejne pytanie, jakby poprzednia rozmowa zaczęła się całkowicie jej zmywać z pamięci. Cóż, pewnie i tak zaraz o niej zapomni. Jak teraz pogada z Księżyc, to dostanie informacje, które może przekazać np takiej Wiatr, dzięki czemu nie dość, że siostra będzie doinformowania to jeszcze Żywica może na tym kiedyś skorzystać.