Na miejscu spotkania Brzask pojawił się punktualnie, a do tego w dobrym nastroju i pełen sił. W końcu poprzedni dzień był tak bardzo pełen emocji, że wymęczony do granic możliwości zasnął niczym głaz wraz z zachodem słońca. Nie zdążył nawet przejąć się za bardzo nowym legowiskiem, tak miło ukołysany do snu zapachem świeżego mchu. Do tego tuż przed wschodem słońca Orzeł obudziła go z samodzielnie upolowaną myszą w pyszczku, którą, mimo lekkich wyrzutów sumienia, że matka specjalnie dla niego wyruszyła na tak wczesne łowy, zjadł ze smakiem.

- Dzień bardzo dobry Księżycu Schowany We Mgle. Mam nadzieję, że czuwanie minęło ci dobrze – przywitał kotkę z uśmiechem na pyszczku, pierwszy raz używając jej pełnego imienia, które zapamiętał z ceremonii. – Wczoraj nie zdążyłem ci powiedzieć, ale twoje ślady wyglądają bardzo ładnie. Moje cóż… nieco się rozmazały – dodał nieco speszony, ale i z widocznym rozbawieniem związanym z tym faktem. W końcu jego policzki stały się teraz zupełnie purpurowe, prawie jakby oblewał go olbrzymi rumieniec.

Na słowa kotki o jej śladach odpowiedział uśmiechem, chociaż wciąż jej wydawały mu się zdecydowanie lepiej zachowane niż jego własne. A szkoda, bo przecież był z nich bardzo dumny. Były jego pierwszymi i, co było zapewne zupełnie naturalnie, najchętniej nosiłby je na sobie jak najdłużej. Nie ciągnęli jednak dalej dyskusji na temat zdobień futra. Z pyszczka Księżyc padło polecenie, na które jedynie skinął głową, ruszając za nią.
To był pierwszy raz, kiedy opuszczał bezpieczny Obóz, rozglądał się więc z zachwytem na boki, czasami spoglądając również na własne łapy. Był przyzwyczajony do stąpania po twardym gruncie jaskini, tymczasem wędrówka po ziemi przypominała trochę chodzenie po mchu. Mimo, że jego krok był ciężki, to nie roznosił ze sobą tak charakterystycznych odgłosów tupania, do tego źdźbła łaskotały jego palce, wywołując rozbawiony uśmiech na pyszczku nowicjusza.

- Tak… ale nie miałem pojęcia, że jest więcej klanów niż jeden! Albo że są tu dopiero od trzech obiegów pór roku! Jejuniu, myślałem, że tak jak my, mieszkali tu po prostu od zawsze – odparł przenosząc spojrzenie na Mistrzynię, wysłuchując następnie jej planów na ten dzień. Nie miał nawet wystarczającej wiedzy, aby zaprotestować i zaproponować inny przebieg treningu, skinął więc jedynie już po raz kolejny potakująco łbem.
– Ślimacze Drzewa – odpowiedział nie ukrywając zadowolenia z samego siebie, że dzięki rozmowom z matkami, mógł odpowiedzieć na pierwsze pytanie poprawnie. – Ach zanim przejdziemy dalej… Wygrałaś nasz zakład – przypomniał z lekkim uśmiechem. Nie chciał, żeby Księżyc myślała, że będzie teraz się zachowywał, jakby nic takiego nie miało miejsca. – Mam nadzieję, że mogę liczyć na twój kredy zaufania, że no wiesz, wypełnię moją część trochę później. Najpierw chciałbym w ogóle poznać tereny i dowiedzieć się czegokolwiek, zanim spróbuję złapać zwierzynę.

Wiedza Brzasku na temat klanów naprawdę nie była spektakularna. Nie tylko jeszcze przed ceremonią nie miał pojęcia, że klany znajdowały się na sąsiednich terenach dopiero od trzech obiegów pór roku (co swoją drogą, dla kocura, który jeszcze nie skończył nawet jednego, wciąż wydawało się dość długim czasem, ale krótszym od „zawsze”), również nie miał pojęcia czym taki klan miał różnić się od plemienia, albo dlaczego te koty były w jakiś sposób inne od nich. Swoje wiadomości czerpał w końcu od matek, które też za wiele nie wiedziały, albo nie chciały mu powiedzieć, aby nie zaszczepić swojemu synowi niezdrowej ciekawości obcymi.

- Jejuniu… - szepnął na wzmiankę o pożarze. Nigdy nawet nie widział ognia, a co dopiero takiego wielkiego, żeby urósł do skali, w której można by go było nazwać w taki sposób. Przejęcie jednak szybko zastąpiło miejsca nieco dumnemu uśmieszkowi, gdy Księżyc potwierdziła, że odpowiedział poprawnie na pytanie.
Pewnie pozostałby tak zadowolony z siebie jak mysz, która dostała kawałek kiełbasy, gdyby nie kolejna wypowiedź Mistrzyni, która strąciła go z pantałyku. Księżyc brzmiała inaczej.  W jej głosie dało się usłyszeć stanowczość. Opuścił uszy spoglądając na nią niepewnie i przez chwilę zastanawiał się czy ta go nie beszta, szybko jednak odsunął te myśli od siebie. Mieli skupić się na treningu, a to było zdecydowanie bardzo po jego zamiarze. W końcu sam chciał go skończyć jak najszybciej i oficjalnie wkroczyć w pierwszą fazę dorosłości. Skinął więc jedynie stanowczo łbem, na potwierdzenie, że rozumie i się zgadza. Mieli jeszcze czas aby coś dla niej złapał.

Następnie odwrócił wzrok i skupił się po raz kolejny na terenach. Do tej pory krzewy przy Obozie z sukcesem zasłaniały ich znaczną część, więc tego dnia pierwszy raz mógł spoglądać w dół na dolinę w pełnej okazałości, dopiero teraz rozumiejąc również jak wielka była. Miał wrażenie, że rozciągała się nieskończenie po horyzont. Po chwili zwrócił łeb w przeciwnym kierunku, spoglądając na opisywane przez Księżyc tereny niczyje i ziemie klanów.
- Dziwne nazwy… Klan Gromu, Rzeki i Wichru – powtórzył dla utrwalenia, a w głowie kłębiło mu się mnóstwo pytań związanych z obcymi. Upewniwszy się, że kotka nie wyglądała, jakby miała coś przeciwko zadaniu ich, zastanowił się przez chwilę nad tym co najbardziej go ciekawiło. - Czy wiesz czemu właściwie te klany są trzy, Księżycu Schowany We Mgle? – Zagadnął dotrzymując jej kroku. – Skoro wcześniej mieszkali razem i… i teraz mieszkają razem, znaczy po sąsiedzku razem, to czemu trzy? Czemu nie żyją po prostu jako jedna grupa? To tak jakbyśmy stworzyli dwa plemienia u nas, ale po co, skoro mamy wspólnych Przodków. I czemu te koty nie mają Wieszcza tylko tych Przewodników?

- Aż s-stu? – Wydukał w szoku. Czy kiedykolwiek widział coś w takiej ilości? Gdyby każdy z tych kotów miał zjeść przynajmniej jedną mysz dziennie, jak wielki musiał być ich Róg Obfitości? Albo jeżeli każdy z nich miałby mieć w Obozie kawałek miejsca dla siebie, jak wiele miejsca musiałyby zajmować ich legowiska? Czy kiedykolwiek widział cokolwiek w takiej ilości?

Przejęty tak niewyobrażalną liczbą przez chwilę nie odzywał się i dopiero na pytanie, które padło z mordki mistrzyni skinął powoli głową, skołowany nieco tym, czego ta nie rozumie. Przecież jeszcze wczoraj Wieszcz mówił, że idzie się z nimi spotkać. Szybko jednak okazało się, że to wina jego przejęzyczenia z czego zaśmiał się, jak zawsze dość głośno. Ciężko było spamiętać tyle nowych, obco brzmiących nazw, tak więc sam poczuł się jedynie rozbawiony swoim błędem. Tymczasem Księżyc zdradziła mu kolejną. Medycy.

- Więc Klany mają dwóch Wieszczów… ale oni są tylko połowicznie Wieszczami – powtórzył, powoli „trawiąc” nowe informacje. – I przodkowie nie kontaktują się u nich z Przywódcami, którzy są odpowiedzialni za całe Plemię… znaczy klan, tylko z Medykami, którzy leczą chorych. Dziwne, nie wydaje ci się? – Zagadnął podnosząc wzrok na okrągły pyszczek kotki. – Chociaż z drugiej strony… może jak dwa koty mogą podzielić się takimi obowiązkami to życie jest trochę łatwiejsze. Wieszcz zdaje się czasem jakby trochę bardzo zmęczony. Może gdyby ktoś mu pomagał, to miałby więcej czasu na odpoczynek .

Księżyc skinęła. Więc podzielała jego zdanie? Kąciki warg kocurka uniosły się na chwilę ponownie z ulgą w górę. Przez sekundę przez głowę przebiegła mu myśl, że może nie powinien tego mówić na głos. A co jeżeli ktoś pomyślałby, że uważa klanową strukturę za lepszą, podczas kiedy po prostu była to na tyle trzeźwa obserwacja, na ile wiek i związany z tym brak doświadczenia mu pozwalały. Daleko mu jeszcze było do jakichkolwiek poważnych osądów czegokolwiek. Następnie sam skinął łbem, gdy padło imię przywódcy klanu Wichru. Nie był pewny, czy mu się to kiedykolwiek przyda, ale postanowił, że warto je zapamiętać.

- To bardzo krótkie imiona… ciężko mi sobie wyobrazić, aby można było w nich wiele wyrazić – nie mógł się powstrzymać od skomentowania kolejnej rewelacji. - Więc w klanie nazywaliby mnie teraz Brzaskową Łapą – zaśmiał się szczerze rozbawiony. Brzmiało to przynajmniej głupio. Dlaczego w ogóle łapa? Czemu nie ucho albo ogon? – Jak myślisz jak ty byś się nazwała Księżycu Schowany We Mgle? – Machnął ogonem i wyszczerzył się do niej w zębiastym uśmiechu. Sama zapytała, czy ma jakieś pytania i może to nie było bardzo istotne, ale wszak i tak wciąż jeszcze nie doszli do miejsca treningu, a to teraz zajęło jego myśli. – Może… Księżycowa Mgła? Albo Zamglony Księżyc?  

Posłał kotce w odpowiedzi lekki uśmiech. Zamglony Księżyc. Wciąż bardziej podobało mu się jej prawdziwe imię, a koniec końców jego ciekawość została zaspokojona, z tego powodu przystał bez oporów na zakończenie ich niezobowiązującej rozmowy o klanach. Ta nieco poszerzyła jego wiedzę o świecie i o tym o co chodziło na ceremonii, więcej chwilowo mu nie było potrzebne.

Kiedy czekał na nowe informacje, Księżyc przystanęła. Od kiedy wyruszyli z obozu jego wzrok jedynie ślizgał się pomiędzy Mistrzynią i mijanymi terenami, nie chcąc zbyt często niegrzecznie zupełnie odwracać od niej głowy, teraz jednak, gdy sama wskazała jakiś kierunek, oderwał od niej pyszczek. Spoglądając wprost na górę, nawet stojąc na miękkiej trawie u jej podnóża, mógł dojrzeć pasy kosodrzewiny porastające jej stok oraz samotną sosnę na wierzchołku. Zmarszczył brwi, gdy Księżyc się zająknęła, wypowiadając nazwę tego miejsca, przyglądając jej przez chwilę kątem oka. Zakrztusiła się? A może kłaczek? Cóż zdarzało się każdemu, ale nie mógł powstrzymać lekkiego uśmiechu.

- Matki wczoraj powiedziały mi, że Strażnicy i Łowcy idą tam po mianowaniu na nocne czuwanie, ale nie wiem po co ono jest i czemu akurat tam – przyznał szczerze.

Im dłużej przyglądał się szczytowi, tym bardziej narastała w nim ciekawość, aby pójść tam i zobaczyć jak wygląda z góry. Na pewno miałby piękny widok na tereny, które nie były widoczne z Obozu, a do tego mógłby poczuć się prawie jak mianowany Strażnik.
- Dobrze, nie pójdę – rzucił, gdy Księżyc skończyła mówić, kładąc po sobie uszy, jakby właśnie został przyłapany na gorącym uczynku. - To ma sens – mógł dostrzec teraz logikę w wyborze miejsca, jak i powodach dla których takie czuwanie miało się odbyć. – To na pewno nie jest proste, siedzieć całą noc samotnie tam na górze i nie zasnąć. Chyba lepiej jest w takim razie być mianowanym z kimś, wtedy zawsze można trochę porozmawiać, kiedy czuje się znużenie. Podobało ci się być tam dziś z Żywicą? – Wypowiedział na głos swoje myśli i gdyby wiedział, że Księżyc została kiedyś zdegradowana, na pewno dopytałby czy za pierwszym razem też miała towarzystwo… no ale wciąż nie wiedział.

Gdy ruszyli, masa najwyraźniej pomogła mu w dobrej przyczepności, bo nie miał większego problemu z schodzeniem po zboczu. Z drugiej strony, gdyby miał się poślizgnąć i spaść to toczyłby się zapewne jak jakiś obelisk… no ale nie spadł i oboje stanęli na trawie (na której wcześniej nie stali. Brzask sobie to tylko wymyślił, albo tylko na jakiejś samotnej kępce sobie stał o.) Z pyszczka Mistrzyni padło kolejne pytanie z, jego zdaniem, wcale nie tak nudnej teorii. Lubił rozmawiać, a do tej pory trening kojarzył mu się z miłym spacerem z sympatyczną koleżanką, dzięki któremu dowiadywał się wielu nowych rzeczy.
- Plemię Wiecznych Łowów to nasi przodkowie, którzy teraz żyją na Lśniącym Szlaku – to było łatwe, chyba każde kocie dowiadywało się takich podstaw już w pierwszych księżycach życia, jednak dalej musiał się na chwilę zastanowić. – Znaki Przodków pochodzą, emm, no od przodków. Ja na przykład jestem lisem. A poza tym to… że czasami wysyłają znaki dla kotów w Plemieniu, ale nigdy nie widziałem, ani nie słyszałem o żadnych – to chyba było wszystko, albo wszystko co potrafił wywołać z pamięci.

Brzask nie miał powodu, żeby buntować się przeciwko temu zakazowi. Nawet jeżeli pokusa zrealizowania wyobrażeń o tym miejscu w nim istniała, to przecież mieli całe wielkie tereny do przejścia i poznania. Tak więc jego ciekawość spokojnie mogła na razie skupić się na innych miejscach.
- Och… tak, właściwie po to tam byłyście. No, żeby je obserwować, chociaż ja pewnie nie mógłbym się powstrzymać i sporo gadał z emocji – zaśmiał się krótko. Już podczas mianowania na Nowicjuszem te go po prostu rozpierały. Był dumny z tego małego awansu społecznego i dołączenia pod względem rangi do swojego rodzeństwa, a co dopiero gdyby został Strażnikiem!

Jak na złość, teraz najwyraźniej gadał… za mało. Księżyc nie wydała się do końca zadowolona z jego odpowiedzi, co mimo dyplomatycznej formy nie umknęło Brzaskowi. Zatrzymał się na chwilkę, żeby nerwowo potrzeć łapą nos. Głupi nawyk, który pozostał z lecznicy, teraz jednak nie miał już tam smarków do wytarcia, a lekkie poczucie wstydu, bo może nie wiedział wystarczająco jak na swój wiek.

- Więc… - zaczął ruszając ponownie, wygrzebując z pamięci to co opowiadały mu matki za maleńkości. – Em, wydaje mi się, że po prostu znikają. Dlatego no, powinniśmy się starać i być wierni plemieniu, żeby… no, żeby nie zniknąć. Tylko zobaczyć naszych bliskich znowu. I… Znaki Przodków są w sumie cztery. Po lisie przychodzi mysz, a po myszy sarna, a po sarnie niedźwiedź – postanowił rozbudować wypowiedź o to co jeszcze przyszło mu do głowy.

- Och, w takim razie to oczywiste, że nie widziałem, żadnych omenów – uśmiechnął się lekko rozbawiony faktem, że myślał, iż mógłby jakiekolwiek zobaczyć, zapamiętując jednocześnie nowe nazwy i informacje od Mistrzyni. – Czy inne koty też uczestniczą w Mowie Przodków? I czy Wieszcz zawsze dostaje na tej ceremonii znaki? – Zagadnął ciekawie.

Na kolejne słowa kotki zmarszczył lekko nos. Czy lubił znaki? Nigdy o tym nie myślał w ten sposób, po prostu nieco o nich wiedział, dlatego z chęci popisania się jakąkolwiek wiedzą dodając wzmiankę o nich. Teraz jednak miał obawy, że nie wiedział wystarczająco dużo.
- Lis to znak Pory Złotych Liści. Koty spod znaku Lisa powinny być sprytne i… bystre – zaczął od własnego znaku, ponieważ słyszał o nim najwięcej, zająkując się jednak przy drugiej cesze. Czy był bystry? Teraz, dukając i zbierając odłamki różnych rozmów w swojej głowie w jedną całość, aby móc powiedzieć cokolwiek, czuł się raczej głupiutki. – Ale mówi się też, że są kłamliwe i tchórzliwe i egoistyczne – na te słowa wykrzywił pyszczek. Nie podobał mu się taki opis jego osoby. - Myszy to koty urodzone w Porze Białych Zasp. Powinny być ciche i małomówne. Moja mama Żaba jest Myszą, ale w ogóle nie pasuje z opisu do tego znaku… potem są Sarny. Z Pory Kwitnących Drzew. Sarny powinny być ciepłe, w sensie miłe takie i podobno mają dużo kociąt – mruknął nieco speszony, niczym szóstoklasista na lekcji biologii o rozmnażaniu. – Mama Orzeł jest Sarną i… i to chyba faktycznie pasuje. Jest wesoła i nasz miot był spory. No i są Niedźwiedzie, to jest, z Pory Ciepłych Wichrów. Niedźwiedzie zostają Wieszczami… i są spokojne i mądre i odważne – zakończył.

Brzask przechylił głowę, na wzmiankę Mistrzyni o tym, że tylko Wieszcz uczestniczył w tej szczególnej ceremonii. Szkoda, chętnie zobaczyłby jak się taka odbywała, a co do pytania, na które nie potrafiła odpowiedzieć, zanotował sobie w pamięci, żeby zagadnąć o to samego Wieszcza, jeżeli kiedyś nadarzy im się jeszcze okazja do rozmowy… choć miał nadzieje, że ta nie będzie musiała odbyć się ponownie w lecznicy.

- Lisie serce… - powtórzył wciąż z lekkim grymasem, nie potrafiąc ukryć negatywnych uczuć. Czy ktokolwiek mógłby go tak postrzegać? Albo Słonecznik? Albo Rozmaryn? Nie wydawało mu się, że był tchórzliwy, albo egoistyczny. Przynajmniej nie bardziej, niż inni. Dalsza część wypowiedzi kotki nieco jednak podniosła go na duchu i przywróciła lekki uśmiech na pyszczku. Nie tylko lisy miały negatywne cechy, chociaż sam wolałby patrzeć na innych przez pryzmat tych pozytywnych, a i ona sama nie wydawała się kogokolwiek tak oceniać. To dobrze. – Chciałabyś mieć rodzinę? – Zagadnął, zastanawiając się czy to pasuje do jej znaku.

Następnie zastanowił się na chwilę, starając się odgadnąć powód dlaczego Mysz miałaby być złym Wieszczem, ale nie przyszło mu do głowy nic, poza zupełnie oczywistym pomysłem.
- Hmm… cóż myślę, że, jeżeli brać pod uwagę co mówią znaki, to ciężko byłoby gdyby Wieszcz się wszystkiego bał i był cichy.