Polowanie jak to polowanie. Robak polowało każdego dnia, dzisiaj i również. Postanowiło wyjść na łowy w miejsce oddalone od obozu. Nie było to jakieś najmądrzejsze, ale przecież nie raz tak robiło prawda? Zatrzymało się we wschodnich rubieżach i zaczęło poszukiwanie pierwszego celu. Ciekawiło no ile zwierzyny dzisiaj znajdzie. Oby jak najwięcej! Nastawiło wąsy, żeby sprawdzić w którą stronę wieje wiatr i ruszyło pod prąd. Na spokojnie, bez pośpiechu, rozglądając się dokładnie.
//mg

Brak zwierzyny był normalką dla Robak. Zazwyczaj znalezienie czegoś zajmowało dłuższy czas. Nie poddawało się więc i brnęło dalej przed siebie. Wiatr wiał nu w pysk, a kot stawiał łapy rytmicznie. Szło z uniesionym łbem i uśmiechem na mordce. Uszy ruszały się niczym antenki szukające sygnału. No dalej! Zwierzyno pspspsps!

Robak szukało swojej zwierzyny, gdy coś nagle poczuło pod łapą. Huh? Zdawało nu się, że jest wystarczająco czujnie, a jednak na coś stanęło. Było to czarne. Niemal tak samo jak kruk na gałęzi. Sierść aż stanęła dęba kotu, który spojrzał na ptaka. Wyglądał groźnie... o nie. On planował atakować prawda? O Plemię Wiecznych Łowów na co było nu chodzenie na polowanie samemu! Jak już i tak było na celowniku to złapało to czarne coś... i zaczęło jak najszybciej uciekać!!!

Jednak czarny przedmiot pozostał na ziemi, bo kruk go ukradł. A Robak uciekło bezpiecznie przed dużym ptaszyskiem. Nie chciało mieć do czynienia z tak dużym ptakiem. Wolało zapolować na coś mniejszego i mniej wrogo nastawionego. Gdy już wystarczająco się oddaliło, zwolniło kroku i zaczęło szukać zwierzyny od początku. Wiatr delikatnie muskał jeno wąsy. Było przyjemnie. Lubiło polować.

Sroka. W końcu ptak, który no nie zabije. Skupiło swój wzrok na ptaki, po czym zaczęło przechodzić do pozycji łowieckiej. Ugięło szybko łapy, tak by brzuch nie stykał się z podłożem. Łeb i ogon zrównało z kręgosłupem i zaczęło po woli podchodzić do celu. Uważało pod łapy, chowało się za elementami otoczenia takimi jak drzewa czy krzewy. Wiatr wiał nu prosto w pysk. Jeśli udałoby nu się zbliżyć do sroki to skończyłoby na nią gotowe by ją złapać i dobić.

Oczywiście, że na sroce nie zamierza zakończyć. W końcu całe Plemię nie naje się zaledwie jedynym ptakiem. Zakopało więc swoją pierwszą zdobycz i ruszyło dalej przed siebie. Nastawiło wąsy, by czuć dokładnie kierunek wiatru i ruszyło pod prąd. Miało nadzieję na jakąś szybką zwierzynę, nie kruka.

Robak początkowo przestraszyło się tego co zobaczyło. W końcu to coś poruszało się lekko. Zaczęło się skradać w stronę przedmiotu. Szybko jednak odkryło, że nie było to nic żywego. Wiatr wprawiał to w ruch. Zaczęło się przyglądać znalezisku. Można by rzec, że było one całkiem ładne? Takie nieco pstre, z cętkami przypominającymi kwiaty. Chciało sobie to wziąć do obozu. Wyglądało na coś nie groźnego. A mogło być ładnym dodatkiem do legowiska. Nie wiedziało jednak jak się z tym obejść. Czy jak to zakopie to nie będzie potem brudne? Ale chyba innej opcji nie było jeśli nie chce stracić tego zwiewnego czegoś. Po woli złapało to w zęby i chciało ściągnąć przedmiot z krzewu. Delikatnie. A potem zakopało zabawkę i ruszyło szukać zwierzyny w dalszym ciągu.

Robak się to nie podobało. Oj bardzo nie podobało. Od razu, gdy wyczuło woń psa serce zaczęło bić nu mocniej. Myślało, że to podskoczyło mu do gardła, gdy ujrzało psa. Bało się, a jednocześnie przyglądając się sylwetce zwierzęcia poczuło się dosyć dziwnie. Wyglądał niczym wujek Królik z tymi wszystkimi ranami. Nie czuło jednak współczucia, ani sympatii. Musiało się zbierać. I szczerze, po tym ile niebezpieczeństw znalazło na swojej drodze zdecydowało, że leci już do obozu. Po woli zaczęło się wycofywać, próbując schować się między krzewami. Zamierzało wrócić po rzecz, która znalazło chwilę temu i srokę, po czym udać się prosto do obozu.
//Zt

Niedawno Robak podało strażnikom informację o tym, że na terenach Plemienia, blisko Wschodnich Rubieży, pojawił się duży pies, a to była sprawa, która nie mogła pozostać niezbadana... tym bardziej jeśli pies dalej kręcił się po terenach. Dlatego też Królik, jako jeden z bardziej doświadczonych strażników i przy okazji jeden z pierwszych, do którego ta informacja dotarła, postanowił zabrać ze sobą parę strażników i porozglądać się po Wschodnich Rubieżach za kundlem-intruzem, a gdyby natknęli się na jego ślady: żeby upewnić się, że nikomu nie stanie się krzywda.
Do patrolu, który zamierzał poprowadzić, wziął ze sobą całkiem sporo strażników, bo sytuacja była poważna: postanowił zaprosić Mżawkę, Jeż, Huragan i Księżyc. Myślał też o Nurcie... ale wtedy przypomniał sobie, w jakim wieku był Potężny Nurt Bystrego Strumienia – takim, że kwalifikował się już w sumie na starszego i o ile nie przeszkadzało mu to raczej w pełnieniu lżejszych obowiązków, to w tym wieku nie powinien już chyba walczyć z psami. Zresztą, jeszcze chwila, a i on oraz Mżawka zrobią się na takie wypady za starzy. Uch. Chyba nie chciał o tym myśleć. W każdym razie: wybór padł akurat na takie koty, bo nie chciał brać nikogo zbyt młodego i zbyt mało doświadczonego, więc celował raczej w starszych strażników, pomijając z tego właściwie tylko Gałązkę i Renifera; tą pierwszą dlatego, że ktoś z tych bardziej doświadczonych musiał też zostać w obozie i być do dyspozycji na patrole w razie czego, a poza tym Wieszcz miał ostatnio dużo na głowie i jakoś nie bardzo chciał ryzykować zdrowiem jego partnerki, a tego drugiego dlatego, że praktycznie nie widywał go w obozie, odkąd wrócił do Plemienia, więc stracił swoje pies privilages, bo nie zamierzał go szukać, żeby mu to powiedzieć. Ups.
Kiedy nadeszła pora, spotkali się przy wyjściu z obozu i wspólnie wyruszyli na Wschodnie Rubieże, a gdy dotarli w ich okolice, Królik zatrzymał się na chwilę.
– Najefektywniej będzie, jeśli się rozdzielimy. Huragan i Jeż, pójdźcie w tamtą stronę – powiedział, wskazując w stronę północnej części Wschodnich Rubieży – Mżawka i Księżyc, wy w tamtą – wskazał na południe – a ja pójdę na wprost. Żeby się nie pogubić, spotkajmy się za jakiś czas tu, na wejściu do lasu, żeby porównać ślady, a gdyby coś się działo, krzyczcie. – Wierzył, że nie musiał mówić takich oczywistych rzeczy jak "zachowujcie ciszę" albo "nie rzucajcie się na psa sami", bo miał do czynienia z rozsądnymi strażnikami... a poza tym podzielił ich trochę strategicznie, tak, żeby w razie czego ot, chociażby taka Jeż mogła kazać Huragan się zamknąć, gdyby zachciało jej się pogawędek. Poczekał na jakieś protesty czy inne uwagi od swojej grupy, a jeśli żadnych takich nie było – a przynajmniej nie na tyle poważnych, żeby zatrzymywać całą akcję – ruszył w swoim wyznaczonym kierunku, uważając, żeby być jak najciszej i jak najdokładniej się rozglądać za jakimikolwiek śladami psa.

/huragan, księżyc i benia mg:3

Czuła się pewnie w tak dużej obstawie strażników. Duży pies to nie było byle co do zignorowania, dlatego obecność wielu strażników była konieczna. Liczyła również, że wszystko pójdzie dobrze, pies zostałby pokonany, nie byłoby już zagrożenia... Nie bała się.
Skinęła głową, nie do końca zadowolona akurat z towarzystwa Jeż... ale nie zamierzała narzekać. Nie była kociakiem, żeby tupnąć nogą z powodu tego, że miała iść z kimś, z kim średnio się dogadywała. Mieli w końcu odszukać i zabić psa, prawda? Więc nie miało to żadnego znaczenia.
Nie mówiąc nic więcej, zerknęła na Jeż, a następnie ruszyły w ciszy w stronę północnej części Wschodnich Rubieży. Była cicha jak mysz! Nie powiedziała nawet słowa, a zamiast tego nasłuchiwała, wypatrywała i uważnie badała nosem powietrze, próbując wykryć jakikolwiek, najmniejszy ślad psa.

Uważnie badała powietrze, nasłuchiwała... Aż w pewnym momencie Jeż szturchnęła ją w bok i poinformowała, że znalazła trop. Strażniczka wciągnęła powietrze nosem, i po chwili ona także wyczuła nieprzyjemny, psi zapach - to musiał być ten! Skinęła głową i od razu, bez dłuższej pogadanki, ruszyła po resztę brygady.
- Już biegnę! - rzuciła i następnie zrobiła w tył zwrot, a potem skierowała się na południe, chcąc najpierw dotrzeć do Mżawki i Księżyc. Zaczęła biec, aby jak najszybciej do nich dotrzeć. Jeśli udałoby się jej znaleźć szybko tę dwójkę, to od razu poinformowałaby, żeby iść na północ, a następnie ruszyłaby na obszar, na który udał się Królik. Starała się załatwić sprawę jak najszybciej, dlatego uważnie nasłuchiwała i wypatrywała swojego mistrza, a jeśli i na jego udałoby jej się natrafić, to powtórzyłaby to samo, co powiedziała Księżyc i Mżawce - aby udać się na północ. Następnie pewnie wróciłaby z Królikiem do Jeż, aby tam spotkać się z resztą oraz wspólnie rozejrzeć się za dalszymi tropami.