Dzisiejszej nocy miałam piękny sen. Znajdowałam się na pięknej i kolorowej łące pełnej ślicznie pachnących kwiatów, które sypały na mnie swe delikatne płatki. Nie, chwila...Ten zapach...Nie był tylko wytworem mojej wyobraźni... Wokół naprawdę pachniało kwiatami. I woń ta ostatecznie rozbudziła do końca moje zmysły, a ja otworzyłam i przetarłam zaspane oczy. Rozejrzawszy się, stwierdziłam, że cały obóz skąpany jest w wielobarwnym kwieciu i to stąd brał się ten niezwykły aromat. No tak, przecież dziś miał się odbyć Taniec Kwiatów, a ja omal go nie przespałam! Chyba nie miałam jeszcze okazji brać udział w jakiejkolwiek świątecznej tradycji Plemienia Niedźwiedzich Kłów, więc tym bardziej nie mogłam tego przegapić. Od razu zerwałam się z posłania i po szybkiej porannej toalecie wybiegłam z legowiska nowicjuszy. Na szczęście, słysząc wezwanie Wieszcza, przybyłam pod Strzeliste Skały jako jedna z pierwszych kotów. W zbierającym się tłumie członków plemienia dostrzegłam sylwetki Księżyc i Tafli, siedzących niedaleko siebie. Zajęłam więc wolne miejsce blisko nich. Uśmiechnęłam się do obu kotek na powitanie.
- Witajcie, Taflo. Księżycu. - skłoniłam głową z szacunkiem przed starszymi kocicami, po czym zamilkłam, nie chcąc przerywać dorosłym w ich podjętej rozmowie.

Huragan lubiła ucztę, bo... bo mogła zjeść. Co by tu dużo mówić, lubiła jeść, chociaż oprócz tego też uwielbiała taką rodzinną atmosferę, jaka panowała przy zakończeniu Tańca Kwiatów. Czuła się po prostu dobrze, komfortowo, nawet już nieważne, z kim - doceniała, że mogła być w plemieniu i że w gruncie rzeczy nigdy nie była sama.
Podeszła bliżej, i widząc dwie znajome kocice, szybko podeszła bliżej, bo czemu nie! Uśmiechnęła się szeroko, a następnie usiadła obok, witając się po kolei z każdą:
- Księżyc, Tafla, Promyk, hej!! - zerknęła równocześnie na boki, nawet nie kryjąc się za bardzo z tym, że wyczekiwała Szczytu i Błotka. Liczyła, że zaraz się zjawią.

Ozdabianie legowisk z Błotkiem było przyjemne. Był to sympatyczny moment z moim adoptowanym kociakiem na zawiązanie bliższej więzi, no i też mogłem mieć na nią oko, nie martwić się, że coś ją zjadło. No... w obozie raczej by nic się nie stało, ale... tatusiowe instynkty kopały po zadzie, aby mieć na uwadze co się z Błotkiem działo i w ogóle. W końcu też Wieszcz mi i Huragan ufał na tyle, aby przydzielić nam kocię, prawda?
Pojawiłem się, kiedy usłyszałem wołanie Wieszcza, wołając też Błotko, aby ze mną wyszła. W końcu święta to była nieodzowna część życia w Plemieniu i chciałem, aby kotka poznała wszystko, co mamy do zaoferowania. Też jakiś czas temu tłumaczyłem jej, o co chodzi z danymi świętami i tradycjami, dlatego jeszcze bardziej się cieszyłem, że dzisiaj będzie miała szansę to wszystko doświadczyć.
Zauważyłem Huragan, w towarzystwie Tafli, Promyk i Księżyc. Same kotki, huh. No, pora to zepsuć.
— Cześć wam — mruknąłem ciepło w stronę zebranych, gdy tylko zbliżyłem się bardziej do małego zgromadzenia, zaraz pyszczkiem dotykając czule policzka Huragan z miękkim pomrukiem.
— Błotko powinna za moment przyjść — dodałem jeszcze, spoglądając na swoją partnerkę.

Niedźwiedź ostatni Taniec Kwiatów przeżył niezbyt ekscytująco - było to coś normalnego już w jego życiu, po prostu, co jakiś czas, na pierwszy księżyc pory ciepłych wichrów, on się odbywał.
Droga sepia wtedy nie znikała w swych obowiązkach, jak robiła to na codzień, a ulegając namowom, zabiegała o ładne wystrojenie obozu kwieciem i ślicznymi kamieniami o różnych kolorach.
Cały dzień spędzony był w miłej atmosferze, a na wieczór sepia uśmiechała się do zbierających się kotów - do tych starszych z szacunkiem skinała łba, a do młodszej zgrai łapą rozpraszała ich futerka na głowach.
Scena była niemal że bajeczna.

Niedźwiedź Wędrujący Przez Las usiadł się niedaleko miejsca bytu ojca i matki, przy czym i im posłał ciepłe spojrzenie. Zanim jednak to zrobił, wziął udział w rozbudowie kręgu zwierzyny.
Ojciec zabrał głos, a Niedźwiedź uniósł uszek, lecz jego nos wydał z siebie cichy świst. Kolejna formułka. Dobrze by było ich się nauczyć, wiedzieć, co nastąpi. Ojciec jednak nie zawsze mówił to samo, a wszystko było zmienne. Ostatni obieg pór o tym wykazał - miśkowi, jak i całej jego rodzinie. Mogła sepia wyłącznie się cieszyć, że tak burzliwy okres już minął.
Nie chciał go psuć, za nic w świecie.

Nie chciał też przeszkadzać swej przyjaciółce, Księżyc, w jej rozmowach - jej rodzina, brat Szczyt i znajomi zebrali się wokół niej, a misiek cieszył się na widok jej uśmiechniętej - jego nos nabrał cieplejszej, czerwonej barwy, a na licu pojawił się po prostu uśmiech.
Nie gapił się, nie tak po prostu - po prostu, jak już, to podziwiał ciepłą scenę, jaka rozgrywała się przy stole. Plemie powoli zbierało się w komplecie, nawet, jeśli niektórzy się spóźnią.

Może nikt nie zauważy jego gapiostwa, oby. Jego wzroku skierowanego z ojca obok na grupkę jasnoszarych przeważnie kotów.
Bo co jak co, lecz nie było to kulturalne z jego strony.

Pierwszy Taniec Kwiatów Błotka był niezwykle dla małej ekscytujący. Słysząc o nim już wcześniej nie mogła się doczekać. Mogła ze Szczytem ozdobić obóz. Jej osobistym celem było umieszczenie największej ilości kwiatów w najpiękniejszych kombinacjach i z satysfakcją mogła przynzać, że ona i Szczyt wykonali kawał dobrej roboty. Ich drużyna nie miała sobie równych! Szkoda, że nie dają nagród za najelepiej wykonane ozdoby, ponieważ na pewno by wygrali. Poza tym po prostu cieszyła się z poświęconej jej uwagi i spędzania czasu z opiekunem.
Szczyt poszedł przodem, kiedy wieszcz wezwał plemię do siebie. Jednak Błotko nadal walczyła z ostatnią rzeczą, którą chciała tego dnia przyozdobić kwiatami - sobą. Wplecenie małych kwiatków w własne futro okazało się trudniejsze, niż się spodziewała. Wybrała same najładniejsze, wszystkie w ciepłych kolorach żółci i pomarańczu. Będą pasowały jej do oczu. Kiedy już uda jej się chociaż jednego bezpiecznie umieścić w jej krótkawym futrze. Zazwyczaj nic jej w nim nie przeszkadzało, ale gdyby było dłuższe, to nie miałaby nawet w połowie tak trudnego zadania, jak ma teraz.
Ostatecznie udało jej się kilka kwiatków wplątać w miarę stabilnie na swoim grzbiecie i nasadzie ogona. Tylko tak mogła się wygodnie wygiąć nadal mając pole do manewru, aby zaczepić roślinki o futro. Dumna skierowała się w końcu w kierunku jej opiekunów, którzy już siedzieli razem i rozmawiali. Cóż, może i ma spóźnione wejście, ale jakie! Szybko podbiegła do nich, zostawiając za sobą ślady w postaci kilku opadłych kwiatków, które nie utrzymały się w jej futrze podczas biegu.
- Dzień dobry! - wykrzyknęła pewnie, witając całą grupkę siedzącą obok jej opiekunów. Stanęła przed Huraganem i Szcytem z dumnym uśmiechem. Okręciła się wokół własnej osi.
- Ozdobiłam też siebie - obwieściła zadowolona z siebie.

Coraz więcej kotów pojawiało się na uroczystości. Rozpoznałam wśród nich Szczyta, kocura, którego poznałam jakiś czas temu. Siedziała z nim dwójka kotów - dorosła kotka i kociątko, również płci żeńskiej. Domyśliłam się więc, że muszą być jego rodziną - partnerką i ich wspólnym kociakiem. Szczęściarz z niego. Moja rodzina ostatnio zaczęła się sypać po tym, jak Kasztan, ten sarni móżdżek, gdzieś się zawieruszył, a na nową jak na razie nie miałam żadnych widoków, będąc jeszcze w tak młodym wieku. Szukałam go wszędzie, a jedyne, na co się natknęłam, to ślad jego słabego już zapachu. Mój kochany braciszek...A jeśli stało mu się coś poważnego, że zachorował lub, co gorsza, już dawno nie żyje? Nie, nie dam sobie zepsuć święta mrocznymi myślami o losie tego samolubnego kociaka. Przyszłam się tu zabawić, a nie zamartwiać byle czym. Może to będzie okazja, by poznać kogoś nowego? Tylko do kogo by tu zagadać? ~ z tymi myślami rozglądałam się po zebranych współplemieńcach.

Przyszło i Robak. Nieco spóźnione, bo i owszem, ale nie chciało przegapić świąt. Ceniło sobie tradycję. Gdy zjawiło się w obozie, na miejscu była już cała gromada jeno rodziny. Wśród nich Szczyt, Huragan i Błotko, którzy niestety nie zjawili się na tak ważnym dla nieno wydarzeniu jak jeno własny Głos Serca, ale nie chciało się obrażać. Nie lubiło napiętych relacji. A tak to chociaż poudaje, że wszystko miód malina idealnie. Przywitało się machnięciem ogona z Niedźwiedziem i podeszło do gromadki jego rodziny i jak się okazało, Nowicjuszki.
- Hej wszystkim -
Zasiadło sobie z tyłu za Promyk, bo było na tyle wysokie, że żadnego problemu w tym nie widziało by siedzieć jakby w drugim rzędzie towarzystwa.
Szkoda, że nie było Wiatr, ale może jeszcze przyjdzie.

Błoto przerwała swój pokaz najnowszej mody, który prowadziła dla swoich opiekunów. Nowa osoba przysiadła się do ich grupy i jej uwaga od razu skierowała się właśnie w tym kierunku. O to te. Te. Uh. Rrrrrr. Rrrrooo? Ro. Robak. Pamiętała od razu. Młoda, teraz przepełniona dumą i pewnością siebie, z powodu jej jakże cudownych ozdób na futrze, skierowała się z uśmiechem do Robak.
- Hej! Robaaak! - miauknęła przedłużając imię kota. Z zaciekawieniem zbliżyła się do łowcy. Nie miała okazji się bardziej z niem się jeszcze zgadać. Tak więc znała tylko jeno imię i że dziwnie o sobie mówi. Ale hej, Błotko umie docenić oryginalność.
- Ja jestem Błotko, nie wiem czy pamiętasz - powiedziała prostując się dumnie - Ty kręcisz z Wiatr prawda? Czujecie do siebie miętę? - spytała, chociaż znała już odpowiedź, bardziej żeby nawiązać konwersację, niż się czegoś dowiedzieć - Bo ogółem to teraz to ten, jakby jesteśmy no ten. Rodziną - to słowo nadal brzmiało dziwnie kiedy je wypowiadała - A no wiesz, na przykład z Księżyc to się już bawiłam, a ciebie to w sumie praktycznie nie poznałam - powiedziała z wyrzutem. Jak mają się bawić w rodzinę patchworkową, to wszyscy powinni się o to starać! Skończywszy w końcu się wypowiadać umilkła, teraz wpatrzona w Robak, oczekując jakiejś odpowiedzi. Najlepiej pozytywnej.

Robak raczej nie spodziewało się tego, że zostanie od razu zaczepione przez Błotko. Jej słowa okazały się sensowne, trochę może bolesne w jakimś stopniu, ale je rozumiało. Chyba nie było najlepszym wujkiem. Eh. Z początku nie potrafiło podchodzić do Błotka jak do innego Plemieniowicza, bo pochodziła spoza ich grupy, ale chyba stłumiło to w sobie. Szkoda tylko, że efekt był taki, że nie znało własnej bratanki.
- Oczywiście, że Robak pamięta imię Błotko. W końcu tak jak mówi są rodziną, to że nie mieli okazji lepiej się poznać nie znaczy, że Błotko jest mniej ważna dla Robak! I Wiatr jest partnerką Robak tak co do tego całego kręcenia. Mieli Głos Serca ostatnio.
Nie wspominało o tym, że zapraszało Szczyta z całą gromadką na to wydarzenie bo nie chciało być nie miłe. Poczochrało po głowie kotkę pieszczotliwie i uśmiechnęło się ciepło w jej stronę.

— Wyglądasz ślicznie — mruknąłem ciepło widząc burą koteczkę i to, jak się wystroiła. Uśmiechałem się cały czas, będąc szczęśliwy, że Błotko miała okazję w uczestniczeniu w święcie i poznaniu większej ilości kotów.
Przyszedł też Robak. Skinąłem delikatnie łbem w jego stronę, jako przywitanie. Zaraz jednak moje kocię odeszło od nas, a ja zamrugałem kilka razy na jej słowa.
— Błotko, nie można o takie rzeczy pytać każdego — mruknąłem, drżąc delikatnie wibrysami. Chodziło mi oczywiście o pytanie dotyczące "kręcenia" z kimś. Jak wielka szkoda, że kocięta nie mają wrodzonej kultury. No, codziennie się czegoś uczymy.
— Cieszę się, że Robak ciebie nie zdzieliło po głowie, za to pytanie. Cieszę się też, że Robak chce spędzić z tobą czas, ale pamiętaj, aby nie zamęczyć swoją energią, mhm? — zamruczałem ciepło do Błotka, mrużąc oczy.
Jednak nie mówiłem nic więcej, nie zamierzałem bardziej przeszkadzać łowcy i Błotko. Po prostu sięgnąłem po zwierzynę, aby zacząć spożywać. W końcu po to tutaj się każdy zjawił, prawda?

Jej szantaż emocjonalny zadziałał. Robak nie tylko okazało skruchę, ale też poczochrało ją po łebku! Trzeba też przyznać, że ukoiło to niektóre, głęboko ukryte, niepokoje Błotka. Została wciśnięta do naprawdę dużej rodziny i miała szczerą nadzieję mieć jak najlepsze kontakty z każdej jej członkiem. Wtedy na pewno nigdy nie będzie sama. Nawet jeśli jedna osoba się od niej odwróci, to reszta zostanie! I jest ważna dla Robak. Jej uśmiech poszerzył się.
Szybko do rozmowy wciął się Szczyt.
- Kiedy ja właśnie to zrobiłam - powiedziała, na wzmiankę o zadawaniu nieprzyzwoitych pytań. Jak nie można, jak jej się właśnie udało. Więcej wiary!
- Postaram się - burknęła. Wcale nie. Kłamała! Hahahaha! Nikt nie jest w stanie przejrzeć jej niecnych planów! Planów intergacji. Tak. Znowu zwróciła uwagę na Robak. Skoro było już po poczuaniu, to oznaczało, że przyszedł czas na złamanie każdej możliwej zasady dobrego zachowania.
- To dobrze. Gdybyś mnie nie lubiło to miałobyś duży problem, bo ja jestem jeszcze młoda i będę tu, aż ty umrzesz - stwierdziła z ulgą - Czyli teraz Wiatr też jest moją rodziną? Ciotką? Czy coś. Bo wiesz, ona też wydawała się ostatnio mnie jakoś tak mniej lubić - powiedziała marudnym tonem, ale szybko rozpogodziła się - Ale pewnie jej minie. Kotki tak czasem mają, że zmieniają szybko zdanie - dodała zamyślając się na chwilę. Jej mama mogła nagle swteirdzić, że lepiej jej będzie tu, to Wiatr może stwierdzić, że jednak ją lubi.
- A tak wo ogóle - wypięła tyłek - Patrz, jakie ładne kwiatki - kwiatki naprawdę trzymały się już ostatkami sił i było ich znacznie mniej, niż na początku - To się robi na Głosie Serca, nie? Ale ja wyglądam dobrze zawsze, więc dzisiaj też mam takie.

Taniec Kwiatów. Było to radosne święto, które lubiłem, nawet jak przyozdabianie kwiatami. Trochę pomogłem w tym, jednak bardziej skupiłem się na polowaniu. Samotne życie pozwoliło mi troszkę rozwinąć te umiejętności, niestety niewiele się różniły od poprzednich. Trochę udało mi się jednak wspomóc łowców, nie chciałem siedzieć bezczynnie… Jak zawsze. Chciałem się czuć użyteczny podczas tego święta, wspomóc chociaż tymi dwoma gołębiami i chudym, młodym zającem, którego jakimś cudem udało mi się złapać za pierwszym podejściem. Wszelkie gryzonie niestety pouciekały od dźwięku moich wielkich łap i dużej masy, ale… Chociaż parę zwierzyn udało mi się dorzucić. Gdy święto się rozpoczęło, niestety byłem spóźniony. Okrąg już był uszykowany, jednak udało mi się znaleźć miejsce w bardziej osamotnionym kącie, kiwnięciem głową witając się ze znajomymi pyskami. Tafli dodatkowo posłałem delikatny uśmiech. Niestety Jezioro ponownie wybrał drogę samotnika… Być może nie odpowiadało mu życie w plemieniu. A co, gdy nie odpowiadał mu trening? Pomimo starań, mogłem nie sprostać oczekiwaniom… Aż Jezioro odszedł. Zacisnąłem zęby na tę myśl, nie dałem się jednakże jej pochłonąć, jak to miałem w zwyczaju. Trwa święto. Ostatnio nie czułem się zbytnio częścią plemienia. Może taka właśnie integracja i udział chociaż w świętach pomoże mi nawiązać zerwane przez moje nagłe zniknięcie więzy?

Do naszego, już znacznie większego, tłumu dołączyło Robak, mój mentor. Posłałam więc mu przyjacielski uśmiech na powitanie, gdy tylko nasze spojrzenia się spotkały. Ono jednak wolało przysiąść się bliżej rodziny Szczyta i pogawędzić z całą trójką. Cóż, jeno wybór. Znajdę sobie innego towarzysza na dzisiejszy wieczór. Mój wzrok spoczął na siedzącym gdzieś z tyłu kocurze o pięknej, śnieżnobiałej sierści. Był w znacznie dojrzalszym wieku, niż jakikolwiek kot, którego wcześniej poznałam. Nigdy nie miałam okazji pogadać ze starszymi członkami plemienia, a ci byli często skarbnicą opowieści i wesołych anegdot, jeśli akurat byli w dobrym nastroju. Zawsze istniało ryzyko, że trafi się na jakiegoś zrzędę. Cóż, raz kotu śmierć. Gdy okaże się, że moja obecność nie jest przez niego mile widziana, zwyczajnie oddalę się, zostawiając go w spokoju. Wstałam więc i podeszłam do współplemieńca, posyłając mu na powitanie przyjazny uśmiech.
- Dzień dobry, panu. Jestem Promyk i chciałabym wiedzieć, czy miałby pan coś przeciwko, gdybym dotrzymała panu towarzystwa podczas dzisiejszego święta? - odparłam z całym szacunkiem, który żywiłam do dorosłych przedstawicieli Plemienia Niedźwiedzich Kłów.

Wszystko było tak... normalne. W sumie to Robak trochę ulżyło z tego powodu. Szczyt zachowywał się jak gdyby nigdy nic. Tak samo jak czarny Łowca. Tak więc wszystko było jak po staremu. A Błotko za to tryskała więc energią i charyzmatem. Czarne nie miało pojęcia, że jest... taka. Teraz w końcu mogło ją poznać lepiej. Nie skomentowało reprymend Szczyta, gdyż uznało że wychowuje on swoje kocie na swój sposób.
Sięgnęło po zwierzynę, wybierając sobie gołąbka, gdy Promyk zdecydowała się odejść do kogoś innego. Może nie czuła się jak u siebie będąc wciśniętą między grono rodzinne, do którego nie należy. A wtedy Błotko odezwała się ponownie. Na wspomnienie o tym, że Robak kiedyś umrze i że Błotko wtedy jeszcze będzie żyła rozchyliło pysk w niemej odpowiedzi. Niezbyt podobało nu się to co powiedziała i pytająco spojrzało się na Szczyta przez chwilę. Ale mała kotka szybko zmieniła temat. No i dobrze. Bo nie najładniej mówiła chwilę temu.
- Tak Wiatr jest teraz ciocią Błotko. Ale Robak raczej nie uważa by nie lubiła Błotka? Zdawało nu się, że Wiatr lubi Błotko jak każdego innego kota w Plemieniu.
Nie odczuwało jakiejś niechęci Wiatr do Błotka. No chyba, że jakąś taką związaną z tym, że jest ona teraz córką Szczytu. Ale tak właściwie nie wiele wie o tym co sądzi o Błocie jeno partnerka. Ale po co to mówić. Przecież nie powie kociakowi, że nie wie czy ktoś go lubi. Oczywiście, że wszyscy powinni ją lubić żeby było jej miło prawda?
- Błotko wygląda ślicznie z tymi kwiatkami! Robak też często w takich chodzi, bo żółty i pomarańczowy pasują nu do oczu. Błotko też na żółte oczy.
W sumie to byli podobni do siebie z Błotkiem. Oboje mieli czarne futerka i żółte oczy. Prawie jakby na prawdę byli rodziną!

Hm, jak widać Robak miało zupełnie inną opinię niż ona! Co jest oczywiście absolutnie w porządku, w końcu Wiatr to jego dziewczyna teraz, więc pewnie wie lepiej. No, czyli nie ma się o co martwić. Problem ten więc szybko zniknął z umysłu Błotka, która już skupiała się na komplementach. Tak, to znacznie ciekawszy temat do rozmyślań i rozmów. Zadowolona wyszczerzyła ząbki w uśmiechu.
- O widać, że dobrałam do oczu? Super, nie? - nie ma nic lepszego na świecie, niż ktoś zauważający jaki wysiłek się włożyło w detale. Kiedy spojrzała w oczy Robak to zauważyła, że rzeczywiście, kwiaty na pewno pasowałyby do jeno wyglądu.
- To nawet mogę ci jeden dać - dodała jeszcze bardziej dumna z siebie za ten pomysł. Obróciła się i ściągnęła ze swojego grzbietu jeden z niewielu wiszących tam kwiatków. Następnie podeszła i bezceremonialnie oparła się przednimi łapami o bok Robak, aby dosięgnąć wyżej, do jeno grzbietu. Tam też niezdarnie wcisnęła kwiatek między kosmyki futra. Hmnm. Trochę jest za daleko w jedną stronę. Trochę dziwnie to musi wyglądać, jeden kwiatek, w takim miejscu. Nie przejęła się tym jednak i w podskokach znowu znalazła się przy łapach starszego kota.
- Tadaaa! - wykrzyknęła zadowolona. Ktoś doszedł do ich coraz to większego kręgu rodzinnego, ale była zbyt zaaferowana Robak, aby zobaczyć co się dzieje.
- A Robak, czemu na ciebie mówi się inaczej niż na innych? - spytała z ciekawością - Czy ja też tak mogę? Nie żebym ci chciała kraść numer popisowy, ale to fajowe, wyjątkowe - dodała. Była za mała, za mało widziała i zbyt mało uwagi przykładała uwagi do kultury rozmowy, aby pomyśleć, że to pytanie może być dość osobiste. Jeśli w ogóle zrozumiałe, bo Błotko nie martwiła się również wyjaśnianiem nagłej zmiany tematu. W jej głowie, gdzie myśli szybko przemijały i cały czas pojawiały się nowe, bardziej interesujące niż te poprzednie, miało to sens.