No i dobrze. Poszedł sobie, a ja mogłam w spokoju spać dalej. Ułożyłam się wygodnie na posłaniu, próbując znów zasnąć. Na mym pyszczku gościł błogi uśmiech zadowolenia. Wreszcie upragniona cisza. Po krótkiej chwili przekręcania się z boku na bok ponownie zmorzył mnie sen.

[zt]

Trochę urosłem w ostatnim czasie, zacząłem więc organizować wyprawy do innych legowisk. Dziś, wybrałem się do Omszonych Stopni, z nadzieją spotkania jakiegoś kota, z którym można było by pogawędzić. Lubiłem to. Niektóre koty miały inne opinie na różne tematy, i wtedy mogliśmy się nimi wymienić. To było bardzo ciekawe! Ale wracając do wyprawy. Zatrzymałem się przy miejscu zwanym bodajże Nietoperzymi Łebkami. Chciałbym zobaczyć kiedyś prawdziwego nietoperza. Bo to niestety są tylko nacieki. Poprzyglądałem się im chwilę z zaciekawieniem, po czym rozglądnąłem się w około. Niedługo potem zauważyłem obok kota. Wyglądał on na większego ode mnie i rodzeństwa, ale mniejszego od łowcy czy strażnika. Podszedłem do niego, myśląc, że może uda mi się porozmawiać. Zwróciłem na niego wzrok. - Witaj!.. Jiak masz na iimię? - zapytałem. - Oh, naziwam się Melodia. - dodałem nieśmiało i powoli, ponieważ przypomniałem sobie, że zapomniałem się przedstawić.

Co niektórych mogło zadziwić, rozpoczęcie treningu niezwykle rozleniwiło Błotko. Znacznie więcej czasu spędzała teraz ciesząc się nic nie robieniem, w przerwach od ćwiczeń i nauki. W tym momencie wylegiwała się, zwinięta w kłębek z nosem przykrytym ogonem i z półprzymkniętymi oczami. Zastrzygła uchem, słysząc jak ktoś się do niej zwraca. Niespiesznie wyprostowała się i zmieniła pozycję na bardziej siedzącą. Z zaciekawieniem spojrzała na małego przybysza. Oh, to jeden z tych nowych kociaków! Uśmiechnęła się wesoło. Może i miło było sobie leżeć, ale kociaki zawsze znają się na dobrej zabawie, jeśli przypominają Błotko w jakimkolwiek stopniu.
- Hejka Melodia - miauknęła i przeciągnęła się - Jestem Błoto Pokrywające Podnóża Gór. Fajne imię, co? Ogółem możesz mi mówić Błoto po prostu, co chyba brzmi jeszcsze lepiej niż pełne imię - powoli zbliżyła się do kocurka i obejrzała go dokładnie. Nie miała jeszcze okazji poznać żadnego z kociąt bliżej.
- Ty jesteś dzieciakiem tej.. Uh jak jej tam. Pajęczyny? - kotka zdawała sobie sprawę, że obecnie mamę młodego otaczała dość, w jej mniemaniu, dziwna atmosfera niezadowolenia i nieufności. Ale co ona, ma oceniać? Ma to wszystko gdzieś, zresztą jako przybłęda nie ma prawa się wypowiadać.
- Przyszedłeś sprawiać problemy? - zapytała z nadzieją i zaczepnym uśmiechem. Chętnie się w coś wkręci! Może i nie jest już malutka, ale w przeciwieństwie do niektórych, nie straciła swojego poczucia humoru i figlarnej natury.

Nadal wpatrywałem się w starszą kotkę. Wzrok spuściłem tylko na chwilę, gdy ona również posłała mi ciekawskie spojrzenie. Próbowałem przez jakiś czas zauważyć, jakim tonem się do mnie zwraca, lecz nic nie wyłapałem. - Błoto? Brzmi fiajnie. I widaje mi się, że do ciebie pasiuje. - odpowiedziałem. W końcu błoto było brązowe. Tak jak kotka. - stwierdziłem w myślach. Zdziwiła mnie jej następna wypowiedź. A raczej ton głosu, którym ją powiedziała. Zaczynałem zauważać bowiem, że nie wszyscy są dobrze nastawieni do mojej matki, czasem nawet do mnie. I takie też odczułem wrażenie tym razem. - Tak..? - miauknąłem z dziwną, pytającą nutą w głosie, bo nie mogłem oprzeć się temu wrażeniu. - Um.. Raczej nie. Trafiłłaś na złego kiociaka. - powiedziałem. - Chociaż.. W siumie, jeśli żaden dorosły się nie diowie.. - odparłem. To co powiedziałem wcześniej było prawdą, nie lubię sprawiać kłopotów, ale nowicjuszka wydawała się fajna. Jeśli tym, mogę się z nią lepiej zaznajomić, to czemu nie!

Kotka napuszyła się dumnie słysząc, że jej imię do niej pasuje. Oczywiście wiedziała to już, ale i tak milutko to usłyszeć od kogoś innego. Wyglądało na to, że Melodia był spokojnym i może trochę nieśmiałym kotem. Błotku to nie przeszkadzało, to znaczyło po prostu, że ona przejmie stery w ich nowo zaczętej przygodzie.
- Żaden dorosły? Jak mamy sprawiać kłopoty, jeśli nikt się nie ogarnie? Wtedy to żadne kłopoty - miauknęła niezadowolona. Westchnęła. Biedaczysko, kocię kompletnie nie wiedziało jak się do tego wszystkiego zabrać. Na szczęście nowicjuszka już uruchamiała swój organ myślący w przygotowaniu, na największe kłopoty tego stulecia.
- Ale jak jesteś mały, to się nie dziwię. Jeszcze nie widziałeś kłopotów - poczochrała łapą łeb Melodii. Już ona coś mu zaraz zaproponuje. Coś ciekawego!
- Wiesz, jestem pewna, że damy radę znaleźć jakieś liście w obozie. Koty nawet nie patrzą, kiedy przynoszą je zalątane w futrze i w ogóle. Powinieneś był widzieć mnie podczas mojego pierwszego dnia w plemieniu, to dopiero było! W każdym razie, mokre liście są śliskie. Gdyby je zamoczyć w stawie i położyć w dobrym miejscu, to tylko patrzeć, jak się koty wywracają - w jej oczach zabłysnęło rozbawienie na samą myśl. Czy jest coś lepszego, niż niewinny psikus? Nie martwiła się tym, czy komuś mogłoby się coś stać. W końcu nie spadnie z wysokości ani nic, ot poślizgnie się. Jeśli w ogóle uda im się kogoś na to złapać. I jeśli Melodia w ogóle odważy się na ten plan.
- Co ty na to, młody? Czy się za bardzo cykasz?

Obserwowałem puszącą się kotkę krótko. Cieszyłem się, że moje słowa sprawiły jej radość. Czy cokolwiek to było. W każdym razie to była pozytywna emocja.
Później zrobiło mi się dość głupio, ale nie dałem tego po sobie poznać. Chciałem wyjść na bardziej wyluzowanego, albo coś w tym rodzaju. Poczułem się dość dziwnie, gdy nowicjuszka poczochrała mi futro. Nikt nigdy tego nie robił. Byłem dość ciekawy, co zamierza wymyślić, ale również się bałem. - Liście? - miauknąłem. Na razie nie rozumiałem jej planu. - Mhm - przytaknąłem szybko. Nie za bardzo wiedziałem co innego powiedzieć, po prostu dałem znak, że rozumiem. - Ziamoczyć w stawie? Hm. - powiedziałem, powoli zaczynając rozumieć ideę Błota. To sprowadzało się do czegoś, za co mógłbym dostać sporą karę, lecz było to interesujące. - Ciekawy piomysł! - miauknąłem, chcąc brzmieć jak wyluzowany kot, który zna się na takich rzeczach. Ale nie umiałem zbyt dobrze udawać.
Nie chciałem  zawieść kotki, więc postanowiłem się zgodzić. Bardzo zależało mi na tym, żeby zaimportować komuś starszemu i fajnemu. A to była dobra okazja. - No cio ty! Nie boję się! Jiestem chętny! - powiedziałem, tym samym tonem co wcześniej.

Obserwowałem puszącą się kotkę krótko. Cieszyłem się, że moje słowa sprawiły jej radość. Czy cokolwiek to było. W każdym razie to była pozytywna emocja.
Później zrobiło mi się dość głupio, ale nie dałem tego po sobie poznać. Chciałem wyjść na bardziej wyluzowanego, albo coś w tym rodzaju. Poczułem się dość dziwnie, gdy nowicjuszka poczochrała mi futro. Nikt nigdy tego nie robił. Byłem dość ciekawy, co zamierza wymyślić, ale również się bałem. - Liście? - miauknąłem. Na razie nie rozumiałem jej planu. - Mhm - przytaknąłem szybko. Nie za bardzo wiedziałem co innego powiedzieć, po prostu dałem znak, że rozumiem. - Ziamoczyć w stawie? Hm. - powiedziałem, powoli zaczynając rozumieć ideę Błota. To sprowadzało się do czegoś, za co mógłbym dostać sporą karę, lecz było to interesujące. - Ciekawy piomysł! - miauknąłem, chcąc brzmieć jak wyluzowany kot, który zna się na takich rzeczach. Ale nie umiałem zbyt dobrze udawać.
Nie chciałem  zawieść kotki, więc postanowiłem się zgodzić. Bardzo zależało mi na tym, żeby zaimportować komuś starszemu i fajnemu. A to była dobra okazja. - No cio ty! Nie boję się! Jiestem chętny! - powiedziałem, tym samym tonem co wcześniej.

Na pyszczku Błota ukazał się szelmowski uśmiech. Dobrze. Melodia wyglądał trochę jakby miał się posikać ze strachu, ale liczą się chęci. A Błotko zawsze takowe doceniała.
- Świetnie. Wiedziałam, że mogę na ciebie liczyć - miauknęła zadowolona. Przeciągnęła się. Nie mogła się już doczekać! Nawet jeśli nikogo nie uda im się złapać na ten niewinny żart, to fajnie będzie go przygotowywać. To była tak najprawdę najlepsza cześć takich akcji. Próba nie zostania złapanym i wiedza, że to co się robi, nie jest do końca zgodne z zasadami. Nic nie dawało takiego strzału adrenaliny.
- W takim razie, akcję czas zacząć! - oświadczyła uroczyście. Jeśli Melodia nie zmienił zdania, to razem pozbierali liście, a potem podeszli do stawu, gdzie Błotko je zamoczyła (nie chciała, aby kociak przez przypadek wpakował się do wody) i najdyskretniej jak mogli rozłożyli listki w strategicznych miejscach, gdzie koty często się przemieszczały. Następnie wróciła z Melodią na ich pierwotne miejsce spotkania, jakby nigdy nic nie zrobili. Było to tak naprawdę świetne miejsce, do tasowania obozu wzrokiem w oczekiwaniu na to, czy ktoś się przewróci.
- Świetna robota! - zachwycała się szeptem Błoto - Jesteśmy świetną drużyną! I nawet nikt nas nie złapał!

Irytacja w wypadku Cienia nie była słowem nawet w połowie odpowiednim. Czy właściwie były słowa, które mogły określić jak Łowca się czuł?...
Od jakiegoś czasu było mu zimno. Coś, co niegdyś nazywał lenistwem i poczuciem pustki, teraz zaczynało nabierać nowego znaczenia i wzmacniało się z każdym dniem. Nie było nic, co chciał robić, nie było niczego po co chciał żyć, na dobrą sprawę - na tym świecie po prostu... nie było niczego. Pobudki robiły się coraz cięższe, rozmowy coraz bardziej uciążliwe i przykre, a wszystko wokół było bardziej martwe, niż w najgorsze zimy.
Nie poszedł na jeno pogrzeb. Na żaden nie poszedł. Nie miał na to sił, czuł się jakby każdego dnia Plemię dostawało konkretnego policzka od Przodków i... może tak było. A może pewnego dnia się obudzą, i po prostu będzie nic, bo tak sobie zażyczą Przodkowie. A może ich w ogóle nie ma? Gdyby byli, czy byłoby tak źle jak jest teraz?
Parskanie obudziło spoczywającego pointa, zmuszając go do tego, by leniwie otworzył jedno z oczu. Nie kojarzył tego kocura, ale... nie musiał. Nie czuł potrzeby znać kogokolwiek w Plemieniu, bo jeszcze się przywiąże i znów będzie musiał się godzić z odejściem tego kota.
- Coś ty taki zły? - rzucił beznamiętnie, skupiając na nim wzrok. Nie mówił głośno, zdecydowanie nie mówił nawet wyraźnie. Nie podniósł głowy, a z pozycji leżącej, nie ważne jakby się starać, mowa nie była nigdy nazbyt dobrze słyszalna.

- Skąd, pytam - odparł spokojnie, nie żartem jak zwykle. Nie było po co żartować. Nie ważne jak bezczelny czy beznamiętny miałby być, Cień... chyba nie miał siły nawet się tym przejmować. Mógłby wyrwać mu uszy i rozdrapać nos, a on jedynie by odetchnął i poszedł spać dalej. Bo nie było czego innego robić. Nie miało to po prostu za grosz sensu. - Fuczysz tak wściekle, że trudno nie zauważyć, że coś cię gryzie. Po plemiennemu, wypada czasem zagadać. Wystarczająco źle jest, żeby się nie przejmować już w ogóle drugim kotem.

- Mhm... może nieco zły dobór słów. Gorzej być nie mogło. A przynajmniej nie chcę sobie wyobrażać, że może być - burknął to ostatnie ciszej, mając zupełną świadomość że przy Plemiennym szczęściu, faktycznie - zaraz może stać się kolejna tragedia. Śmierć, głód, choroba, cokolwiek by to nie miało być, może być sto razy gorzej, niż jak jest teraz. Okrutne. Całe to życie tu robiło się faktycznie nieśmiesznym żartem. - Chyba nie sądzisz, że jest inaczej? Więcej kotów umiera, niż się rodzi ostatnio. Znikają, zaginają, nie wiem. Jest źle. Nie przypominam sobie, kiedy ostatnio w Plemieniu było czysto, szczerze dobrze.

- Nie przeczę, niedługo żyję... ale to co się działo za mojego życia, gorsze być nie mogło. Nie jestem nikim do oceniania przeszłości - odparł spokojnie, wzruszył ramionami. Co go obchodziły problemy, które tkwiły w obozie przed wieloma księżycami, jak go na świecie nie było? Racjonalnie... te problemy nie były jego. - I niespecjalnie mnie obchodzą przeszłe tragedie. Nie żyłem w nich. Owszem, mogę się z nich uczyć, ale nie mam po co ich przeżywać.
Ostatnie czego potrzebował, to żyć w smutku innych. Tego jego wystarczało mu na każdy dzień. Jeśli inni mieli ochotę się źle czuć i smucić, Cień najpewniej oblałby ich ciepłym moczem. Nie z zapatrzenia w siebie, rzecz jasna, a ze zwykłego braku sił na kolejne problemy.
- Nie zmienia to faktu, że koty giną bez śladu i umierają coraz częściej - wzruszył barkami. Owszem, rodziły się kociaki. Super, hura dla progresu rozmnażania Plemienia. Co z tego, skoro zaraz coś znów pójdzie nie tak. Nie wiedział, czy wszędzie indziej jest tak źle. Tu było najgorzej na świecie, ale to zostawił sobie do samego siebie. - No widzisz, a Robak nie było ani słabe, ani stare. Podobnie zresztą Wiatr. Co więcej, ja jestem prawie w wieku Robak. Jeśli takie stare czy słabe koty mają umierać, Plemię będzie funkcjonowało samymi nowicjuszami.
Co byłoby chyba faktycznie ostatecznym upadkiem.
- Nie denerwuj się. Rozmowa rozciąga się tylko wtedy, kiedy dwa koty się nie zgadzają. W ten sposób uczymy się co komu przeszkadza i co powinniśmy robić, żeby to poprawić - czy... coś. - Bo chciałbym to poprawić. Żeby było jak kiedyś, ciut lepiej.

- Temu nie przeczę. Zmieńmy więc na to, że dotychczas jest najgorzej jak być mogło, a gorzej stać się może - i prosto, bo nawet nie chciał wierzyć w to, że może dziać się cokolwiek lepszego w Plemieniu. Od śmierci się zaczyna. A to co będzie później, cóż... aż strach się bać.
- Według mnie byli tak samo silni jak ty - zgryźliwe? Może. Szczególnie że połączone z drobnym uśmiechem. Słaby. Ach... tak, słabiutki. Głupie kocię, co wyżej sra niż dupę ma, zachowuje się jakby pozeżerał wszystkie rozumy i teraz prawił mądrości. Nie zadaniem Cienia było mu tego wytykanie. - Być może. Nie siedzisz mi w głowie, malutki. Ale to i lepiej... idź być silny gdzie indziej, może tam uda ci się spotkać los lepszy niż innych silnych.
Wraz z tym zeskoczył niżej, pilnując żeby wylądował jak najbliżej Echa. Mógłby go znieść. Mógłby, za samo nazywanie Robak kimś słabym, potraktowałby go gorzej niż piszczka. Ale nie upadnie tak nisko, żeby brudzić sobie łapy byle kociakiem. Może kiedyś i jego życie kopnie w dupę. I szczerze, liczył na to że zrobi to z siłą tak wielką, że aż strach się bać.

[zt]

– Mhm… teraz mi zaimponowałeś, naprawdę. To, co mówisz, tak bardzo nie ma wartości, że próbujesz to potwierdzić, dokuczając kociakowi. Gratuluję – odpowiada z przymrużonymi oczami… i lekkim uśmiechem na pysku, który jest odbiciem tego, co robi teraz Łowca. Chce się tak bawić? Proszę bardzo.
– Dobra dobra. Twoja stara. Nara – powiedział drwiąco, zostając na swoim miejscu.

zt?

Wracałem właśnie z patrolu, przechodząc do obozu po Omszonych Stopniach. Całe szczęście zjadłem przed obchodem granic, dlatego też nie musiałem od razu iść w kierunku stosu, tylko po prostu mogłem odpocząć. Zdecydowałem się na posadzenie się na pierwszym stopniu, który był najbliżej właściwej posadzki jaskini. Usiadłem nieco z boku, po czym rozpocząłem pielęgnację długiego futra, zaczynając od przejeżdżania językiem po bujnej kryzie. Przymknąłem delikatnie ślepia, pozwalając sobie na chwilę odpoczynku.