Bardzo źle spało, budząc się praktycznie co chwilę, dręczone przez koszmary. Wrzask Tafli więc poskutkował tym, że... Robak panicznie się wystraszyło leżąc w legowisku. Sierść stanęła na niem dęba, a nogi zadrżały w strachu. A gdy ujrzało byłą mistrzynię i czemu płakała... zamarło. Paraliż obladnął jeno ciałem, a oczy otworzył się szeroko, zwężając żrenice.
Królik nie żył.
Jeno ukochany, najwspanialszy wujek pod słońcem. Zmarł. Tak... nagle. W śnie? Było wcześnie. Przypatrywało się poczynaniom Kaczki i zrozpaczonej Tafli nie mogąc wydobyć z siebie żadnego ruchu. Robak było tak... absolutnie puste i przerażone. Co jeszcze przyniesie Plemieniowi los? Robak nie chciało się przekonywać. Zakopało się na początku głęboko w mchu, nie mogąc znieść napięcia w jeno ciele. Ale nie płakało. Czuło taką bezsilność, że nie potrafiło się do tego zmusić. Do tej pory płakało przy każdej najmniej nawet okazji jak szalone. A gdy przychodziło co do rzeczy to nie umiało nawet uronić łez dla wujka? Było żałosne. Miało już dosyć od dawna. Ale musiało przyjść na pogrzeb prawda? Prawda?
Nie byłoby sobą, gdyby instynkt nie podpowiadał nu, żeby uciekać. Ale się mu nie poddało. Na razie nie. Zaczęło schodzić po paru schodach Omszonych Półek, żeby zejść w stronę Tafli i Księżyc. No i. Królika. Chyba. Czy puste ciało można było nazwać jeszcze jeno wujkiem? Po drodze potknęło się, bo łapy drżały nu jak szalone, ale nic nu się nie stało, bo zaamortyzowało upadek łapami. Można by rzec, że się ześliznęło z Omszonych Półek. Po tym wszystkim... zamarło na parę uderzeń serca. Bało się podejść. Nie chciało podchodzić. Ale szacunek do zmarłego i swojej zrozpaczonej rodziny mówił nu inaczej.
Usiadło nieco z tyłu od zgromadzonych. Całe spięte, wyprostowane i patrzące się w pustkę. Nie miało odwagi spojrzeć na nikogo konkretnego. Jeno wzrok mógł być jedynie pochylony w dół, prawie jakby patrzyło się na swoje łapy. Puchate, czarne i obrzydliwe łapy. Jedyne co dawało znać, że Robak nie zamieniło się w laleczkę były powtarzające się co jakiś czas drgania uszami.

  Słonecznik nie rozmyślała o śmierci. Owszem, zdawała sobie sprawę, że kiedyś każdy będzie musiał się z nią spotkać, każdy kiedyś będzie miał swój ostatni dzień po tej stronie, ale…nie myślała. Nie zbliżała się do tego tematu, przekonana, że każdemu w jakiś magiczny sposób uda się dożyć starości i odejść w spokoju, zadowolonym ze swojego długiego życia. Dlaczego więc musiało się stać…to?
  Nowicjuszkę ze snu wyrwały przeraźliwe odgłosy - pełne rozpaczy, emocji, które wywołały u niej nieprzyjemny dreszcz. Zerwała się na równe nogi, nim zdążyła się w pełni obudzić, machinalnie wręcz pędząc w stronę odgłosów. W głowie miała tylko tyle, że nieważne co się działo - musiała działać, musiała pomóc! Oczywiście, pierwszą jej myślą było jakieś zagrożenie: może się paliło, waliło, ktoś kogoś atakował? Jej obowiązkiem było coś w tym momencie zrobić, ruszyć się i komuś przydać. Zdyszana, zatrzymała się w tym wirze myśli dopiero kilka kroków od Tafli i…Królika?
– Och. – bąknęła, nawet nie uświadamiając sobie tego, że wypowiedziała to na głos. Wciąż łapiąc oddech, wpatrywała się tępo w malujący się przed nią obraz, nie wiedząc co czuć.
  Jej ciało zareagowało jako pierwsze - łapy jej zesztywniały, chwilowa adrenalina którą czuła gdzieś uciekła, a w gardle pojawiła się nieprzyjemna gula. W zielonych oczach zeszkliły się łzy, rozmazując jej na moment widok. Pokręciła gwałtownie głową, próbując się wyrwać z tego, w czym tkwiła: zwidy, sen, cokolwiek to było - nie mogło być prawdziwe. To nie mógł być Królik, jej mistrz, do ch*lery, leżący bez życia. Martwy. Jednak nieważne, co próbowała wymyślić - wszystko wskazywało na to. Nie dało się pomylić Strażnika, w końcu jego blizny były w tych miejscach, co zawsze, ogon był dalej tak samo krótki, sierść taka sama…
  Dopiero wołanie Księżyc, było w stanie przekonać córkę Żaby, że to…to chyba działo się naprawdę. Jej mistrz nie żył. Dlaczego nagle? Dlaczego teraz, kiedy wszystko zdawało się na nowo układać - Słonecznik w końcu wyzdrowiała, mieli plany na wznowienie treningu, ba, jeszcze tego dnia miał ją nauczyć czegoś nowego! Wszystko miało być już dobrze…
  Na sztywnych łapach, podeszła bliżej, próbując się zmusić do zaakceptowania przerażającej prawdy.


  Schyliła się, zanurzając ostrożnie nos w długą sierść kocura, łzy spływające po jej policzkach, malując przerażający obraz kotki. Tej zawsze uśmiechniętej, kipiącej energią i radością, nagle spiętej, przestraszonej, rozżalonej.


  Myślała chwilę nad słowami, którymi go pożegna. W końcu, wydusiła z siebie drżące, ciche ”Dziękuję za wszystko. Przeprrraszam, że nie udało nam się dokończyć trrreningu. Obiecuję, że cię nie zawiodę i zostanę Strrrażniczką…Najlepszą, jaką zostać mogę. Prze-...Przeprrraszam.” Choć nie miała wpływu na postęp swojej choroby, czuła się winna. Gdyby nie ta choroba, może skończyliby trening.


  Cofnęła się o krok, próbując się nie rozpłakać. Nie chciała się rozsypać, pęknąć, kiedy wokół było wiele kotów, które były o wiele bliżej kocura. Spojrzała na Taflę, która cały ten czas opłakiwała Królika, cierpiąc pewnie o stokroć więcej, niż Słonecznik mogła sobie wyobrazić. Współczuła jej.
Nie odzyska już tego, co straciła przez chorobę. Przez ten czas mogła dowiedzieć się o nim tylu rzeczy, których teraz nie będzie dane jej się dowiedzieć.
  Chcąc okazać jakieś wsparcie, dotknęła nosem boku Tafli, w zmartwieniu cofając uszy. Nie chciała jednak nadmiernie naruszać jej przestrzeni osobistej i - nie wiedząc jak inaczej pomóc - zrobiła miejsce dla innych kotów, siadając blisko Robak. Spojrzała na mordkę Łowcy, jenu również próbując okazać jakieś wsparcie, opierając ostrożnie jedną z łap na jeno barku.
  Ciężko było jednak wspierać innych, kiedy sama Słonecznik nie była w stanie dłużej wytrzymać, teraz już pociągając nosem i chlipiąc cichutko. Nienawidziła, kiedy inni byli smutni. Szczególnie, gdy nie była w stanie nic zrobić, by złagodzić ich ból.

Błotko nie lubi myśleć o negatywnych rzeczach. Znacznie łatwiej jej zignorować wszelkie zło tego świata i z uśmiechem na pyszczku przeć naprzód. I mimo iż lubiła myśleć, że nie jest strachliwa, to zawsze unikała wszelkich konfrontacji. Tego ranka ze snu wybudził ją odłgos, tak przeraźliwy i przeszywający, że jej pierwszym odruchem było wstać i uciekać. Rozbudziła się, ale zamieszanie nie ustawało. Przytulona do ściany jaskini czekała z zapartym tchem. Przez myśl przeszło jej, że to atak. Że ktoś na nich napadł, że jako przyszły strażnik powinna teraz ruszyć w kierunku całęgo wydarzenia. Jednak dopiero zawołanie Księżyc pozwoliło jej przemóc się i powolutku zbliżyć się do zbierającej się grupy kotów. Jej wzrok powoli przemieszczał się po znajomych pyskach, po Robaku i Słoneczniku, po Księżyc, po Tafli i po... Po ciele. Bo to właśnie leżało na ziemi i Błoto nie mogła odwrócić wzroku, mimo iż z każdą chwilą czuła większy i większy niepokój i strach w sercu. Nie było tajemnicą, że Królik nie żyje. A ona... Ona nie wiedziała co zrobić. Nagle łapy jakby ją parzyły, chociaż stała nie ruszając się niczym skała. Wydawało jej się, że stała za blisko, mimo iż obserwowała z dużej odległości.
Śmierć. Śmierć w plemieniu. Oczywiście, wiedziała. Że nawet tu, koty odchodzą. A jednak śmierć Królika wydawała się plamą na jej cudownym domu, skazą w jej raju. Co gorsza nie czuła... nic. Nic pożytecznego. Widziała twarze zebranych, widziala ból, widziała rozpacz i czuła wszystko, tylko nie żal po straconym kocie. Przymknęła ślepia. Skupiła się, musi czuć jakiś smutek, prawda? Ale nie, wypełniał ją jedynie niezwykły dyskomfort. Zastanawiała się, czy to dlatego, że go nie znała. Takie wytłumaczenie nie wydawało się wystarczające, kiedy wszyscy dookoła byli załamani. Cofnęła się o krok. O dwa. Chciała uciec. Gdyby mogła, wyszłaby z własnej skóry. Czy to dlatego, że się tu nie urodziła? Czy to kwestia jej pochodzenia? Niezwykła złość, na Królika, na resztę plemienia, na siebie, z którą nie wiedziała co zrobić, wypełniła ją bez ostrzeżenia. Czemu muszą pokazywać to obrzydliwe ciało wszytskim? Czemu Błoto musi na to patrzeć, czemu nie jest smutna? Wypełniona niechcianymi emocjam skuliła się ponownie blisko ścianay obozu. Z dala od tego wszystkiego, ale z klarownym widokiem. Nie chciała w tym uczestniczyć. A może chciała? Inni by jej tam nie chcieli. Bo nie jest jej smutno.
Widziała Taflę, tak załamaną. I była wściekła. Czemu robi scenę? Czemu zmusza wszystkich, żeby jej współczuli? Inni jej nie pomogą, z tą okropną pustką, jaką zostawia po sobie ktoś, kogo się kocha. Nic tego nigdy nie naprawi. Z tym się żyje, czemu więc wszyscy ją teraz obskakiwali? Pociągnęła nosem. Jej gardło było dziwnie ściśnięte. Błotko wolałaby się tego dnia nie obudzić. Wolałaby nie słyszeć, nie widzieć tego. Wolałaby, żeby Tafla się zakmnęła. Wolałaby, żeby wszyscy się rozeszli, żeby jej dom nie był nigdy brudny i śmeirdzący od śmierci. Czemu Królik postąpił tak samolubnie? Teraz... Tearz już się nigdy nie dowie. Nie dowie czemu on zniszczył jej raj.

Zaalarmował mnie krzyk Tafli, który był przepełniony rozpaczą. Szybko podniosłem się z legowiska, pozostawiając niedokończony posiłek i tylko lekko próbując doprowadzić się do porządku, by nie straszyć swoim wyglądem po zjedzeniu małej przekąski. Jak najszybciej skierowałem się do miejsca, skąd usłyszałem swoją siostrę i... Widok kotki w takim stanie mną wstrząsnął. Stanąłem na moment, uchylając usta i przez moment nie mogąc się ruszyć. Królik... Nie żył? Nie byli jakoś blisko, ale swojego rodzaju byli rodziną, a sam kocur miał jeszcze dużo życia przed sobą. Wiele księżyców z Taflą, a teraz... Została sama. Zwykle przy takich okolicznościach siedziałem z boku, pozwalając innym przeżywać swoją żałobę, jednak tym razem dotyczyło to jego siostry. Która straciła miłość swojego życia. Powoli ruszyłem do przodu, przybliżając się do Tafli i do martwego ciała, przez moment zawieszając wzrok na martwym i w myślach się z nim żegnając. Może nie lubiliśmy się jakoś bardzo, dlatego również unikał dotykania ciała, spodziewając się, że to nie byłoby zbyt mile widziane przez Królika, jednak chciałem okazać szacunek za wszystko, co Królik dokonał. Był jednym z najsilniejszch strażników, był obowiązkowy i nigdy nie opuszczał posterunku. I również dał radę zmiękczyć serce Tafli, która, od kiedy zdołałem ją bliżej poznać, mówiła, że nie będzie chciała dać się wepchnąć na rolę, którą wyznaczyła jej matka. Obniżyłem się na łapach, wspierając bok siostry swoim i lekko obejmując ją ogonem. Przy tym uważnie obserwowałem jej reakcję. Nie wiedziałem, w jaki sposób można pocieszyć kogoś po śmierci tak bliskiej osoby, jednak... Chciałem wesprzeć pstrokatą kotkę.
- Jestem przy tobie - powiedziałem cicho, nic więcej nie dodając. Gdyby chciała być sama ze swoim smutkiem - odsunąłbym się. Gdyby jednak przyjęła moją nieudolną pomoc, trwałbym przy jej boku nawet do samego końca mojego życia.

Ich spokojny patrol, a raczej powrót z niego przerwał ryk pełen goryczy. Niedźwiedź był przy boku partnerki, lecz spojrzał na nią z lekkim oszołomieniem, kto mógłby wydać z siebie taki dźwięk. Pełen żalu, smutku i...Bólu.
Odpowiedź pojawiła się jakby sama - Tafla Jeziora Zmącona przez Płatek Śniegu przy sztywnym jak głaz, jasnofutrym ciele.
Zielone oczyska Niedźwiedzia spadły na scenę, która rozwinęła się z instynktu partnerki - ta pobiegła pomóc.
Jak zawsze Niedźwiedź doceniał pomoc jasnej, to tak poczuł dziwne przeczucie, że Tafla...Miała poważny powód do płaczu.


Założenia okazały się trafne. Na sto skał i piorunów. Misiek przeklinał się w myślach, gdy usłyszał głos partnerki wołający Plemie. Nie był to dobry znak.
Szybko znalazł się przy jej osobie, nie będąc daleko od całego zamieszania, a niebieskooka już po chwili znalazła się przy plamiastej kocicy.
Niedźwiedź od razu pomyślał, patrząc na ciało przed nimi, o tradycji - że ciało będzie trzeba przygotować, przynieść dla ducha otuchę podczas chowania, lecz gdy ujrzał żałobę w całym ciele starszej z łowczyń, która w szokach łkała i łkała. Powstrzymał się od wypomnienia o procesie. Nie miał serca. Będzie na preparacje jeszcze czas, stety lub niestety, lecz teraz...
Misiek westchnął ciężko i zgarbił się przy boku partnerki, a przy ciele starszego ze strażników - jednego z najlepszych, ktoś śmiałby rzec. Najbardziej pracowitego, o. Takiego, który zawsze był.
Dopiero teraz docierało do sepii, że Królika już nie będzie. Nie znali się bliżej po za patrolami oraz wartami, lecz był to wuj Księżyc, a sama sepia podziwiała jego rodzaj uparcia w życiu, czy to w służbie.
Teraz już tego nie będzie. Całego uparcia, jego ostrych docinek na same niedoświadczenie niektórych(w tym niedźwiedzia) strażników, które bądź co bądź szylkretowy potomek Wieszcza doceniał.
Plamista kotka dalej szlochała, a już po chwili coraz więcej znajomych i rodziny zaczęło się zbierać przy ciele. Misiek poczuł niepokój - czy powinien być tak blisko ciała, gdy to było miejsce przyjaciół i rodziny? Do której sama sepia...Nie należała?
Posłał otoczce cielesnej Królika ostatnie spojrzenie. Odpocznij, strażniku. Spokojnie, bo na to zasługujesz.
Z ciężkim sercem modlitwa o spokój dla kocura niosła się w jego głowie - Ze wszystkich kotów...Czemu właśnie on?

Spojrzał się zielony wzrok szylkretki ku Księżyc - Jak się czuła? Tafli nie było co pytać, bo było widać.
Mogła nie mówić, lecz sepia wiedział, że będzie od teraz ciężej.
Oh na wiecznych łowców ... Co to za czasy.
A nie wspomnieć o partnerze zaginionej siostry, przy którym usiadła Słonecznik. Misiek poczuł pewnego rodzaju gorycz, lecz wiedział, że martwemu na nic jego szlochy się zdadzą.

Cóż, śmiało można było powiedzieć, że starsza łowczyni kompletnie nie kontaktowała z rzeczywistością. Była tak roztrzęsiona i przytłoczona nagłą śmiercią partnera, że mało który bodziec do niej docierał. Pewnie gdyby nie była w takim szoku, odganiałaby wszystkich, którzy próbowali okazać jej współczucie; nigdy go nie potrzebowała, ale teraz... O Przodkowie! Obraz miała rozmazany przez łzy i pulsujący ból głowy. Ledwo słyszała co koty do niej mówiły i co działo się wokół niej, również ledwo orientowała się w tym kto w ogóle do niej podszedł! Widziała Kaczkę i białe futro Renifera, może Księżyc? Nie wiedziała, nie obchodziło jej nic oprócz znieruchomiałego ciała Królika. To na nim skupiła całą swoją rozdygotaną uwagę i ból. Szumiało i dudniło jej w uszach, a jedyne co słyszała to własny szloch i żałosne zawodzenie. Chciała się pozbierać i strzelić samej sobie w pysk za to żałosne przedstawienie, ale... ale nie potrafiła. Wiedziała, że strata strażnika będzie dla niej trudna, ale że nie aż tak.
Czuła, że ktoś przysiadł obok niej, dotknął barku, przytulił... Jednak to jej nie pomagało. Wciąż zawodziła i łkała; coraz ciszej, przez wciąż obolałe  gardło, ale daleko jej było do całkowitego uspokojenia się. Miała ochotę krzyczeć z bólu, ale i złości. Na kogo? Na Królika, że od tak sobie umarł we śnie? Czy na Plemię Wiecznych Łowców, że miało czelność przedwcześnie odebrać jej partnera? A może na samą siebie, że nie zdążyła się odpowiednio pożegnać i teraz... została z niczym? Na moment zamilkła tylko po to by ponownie żałośnie jęknąć i skulić się przy ciele. Na ten moment chciała umrzeć, zniknąć, zapaść się pod ziemię; cokolwiek. Ból ściskający jej gardło, klatkę piersiową i żołądek ani myślał by zelżeć. To wszystko było jak okropny, zbyt realistyczny koszmar, ale chociaż Tafla bardzo chciała - nie mogła się z niego wybudzić.
Pierwsza, najgorsza fala minęła. Powoli odzyskiwała kontakt z otoczeniem. Nie wiedziała ile minęło, ale dopiero gdy poczuła na sobie kolejny dotyk, do jej uszu dostał się czyjś głos. Wieszcz. Podciągnęła nosem i zamrugała otępiała, powoli się podnosząc. Oczy miała przekrwione i... puste. Zupełnie jakby wypłakała wszystko; emocje, uczucia, wspomnienia. Sztywno poprawiła się na łapach, garbiąc się brzydko. Musiała wyglądać żałośnie. Była żałosna. Miała nigdy nie pozwolić, by ktokolwiek ją tak zranił, żeby kogokolwiek opłakiwała w tak obrzydliwy sposób, jednak nie mogła inaczej. Królik nie był zwykłym kotem, był jej częścią. Jak ma żyć bez połowy samej siebie? Przykleiła uszy do czaszki i zasyczała sucho. Królik naprawdę zmarł. Zmrużyła ślepia i westchnęła żałośnie, podnosząc się na równe łapy. To co opłakiwała, to do czego się przytulała i co sprawiało jej tyle bólu nie było już jej ukochanym Królikiem, a jedynie pustą, śmierdzącą śmiercią, skorupą. Powinna pożegnać go jak nakazywała tradycja, ale... nie mogła. Czuła obrzydzenie do nieruchomego ciała i samej siebie. Zacisnęła szczęki i nastroszyła sierść, parskając w żałośnie bolesnej frustracji. Na co jej to wszystko było? Pokręciła głową i przepychając się przez zebranych, ruszyła w stronę swojego legowiska. — Zakopcie to. To nie jest już m-mój partner. Ja... nie chce na to patrzeć — wycedziła jąkliwie, ale twardo. Nawet nie odwróciła się za siebie, nie zareagowała na żadne możliwe nawoływania, a jeżeli ktokolwiek próbował za nią iść, nasyczała na niego ostrzegawczo i po prostu zniknęła gdzieś w głębi jaskini, zaszywając się najdalej jak tylko mogła, gdzie zwinęła się w ciasny kłębek i... wciąż szlochała. Ciszej, żałośniej, boleśniej. Już nawet nie wiedziała dlaczego; czy przez jego śmierć, czy przez to, że nie miała siły go pożegnać. Była... taka żałosna. Głupia, emocjonalna sarna.

/zt

Robak niekoniecznie zdawało sobie sprawę z tego jakie koty przychodziły na pogrzeb. Zdawało się być odcięte od rzeczywistości. Zareagowało dopiero na dotyk. Dreszcz przeszedł jeno ciało. Nie chciało, żeby ktoś kładł łapy na jeno ciele. Tak obrzydliwym ciele, obrzydliwego kota. Odsunęło się, czując jak serce nu przyśpieszyło. Zwróciło łeb w stronę kota, który go dotykał. Była to Słonecznik. Ile księżycy minęło od kiedy ostatnio z nią rozmawiało? Dużo. Powinno odwiedzać ją, gdy była w lecznicy. Szybko ściągnęło z niej wzrok, a pysk zmarszczył się niesmacznie. Czuło się źle. A najgorszym było to, że kolejny kot no opuścił. Królik. To był jego pogrzeb. Wszyscy płakali, albo byli smutni. A Robak siedziało jakby pozbawione było życia lub jakichkolwiek uczuć. Było całe napięte, ale łez nie potrafiło z siebie wycisnąć. Nie umiało podejść do ciała, pożegnać się z wujkiem. Siedziało sztywno, drgając niekomfortowo uszami aż do momentu pogrzebania ciała. Nie udało się pomóc w tym innym kotom, bo nie było w stanie. Było żałosne. Wyprane z jakiejkolwiek siły. Jak ono mogło. Powinno wspierać bliskich w żałobie. A jedyne co robiło to dystansowało się od innych. Ale może tak będzie dla nich tak właściwie najlepiej? Robak okazało się być beznadziejnym kotem do wspierania innych emocjonalnie. Po pogrzebie wyszło z obozu, żeby zaczerpnąć chłodnego powietrza w lesie.
//Zt

Zdaje się, że nie ma jak odpowiednio to rozpocząć. Bo nie ma.
Pojawiłem się na pogrzebie jak tylko mogłem. Widziałem już większość kotów. Taflę, Wieszcza, Błotko... oh, Błotko. Skierowałem swoje kroki od razu do niej, nie zwracając uwagę na resztę. Przysiadłem przy swojej córce, nosem delikatnie trącając jej polik. Nie płakała. Nie wymagałem, aby płakała, bo w końcu nie znała aż tak wuja.
Zaraz wstałem, skierowałem się w stronę ciała Królika. Przykucnąłem na moment, zatapiając nos w futrze. Czułem smutek, jednak byłem zbyt wymęczony chorobą, aby płakać. Życzyłem udanej podróży do Plemienia Wiecznych Łowów... i powodzenia. Spojrzałem jeszcze na swojego wuja, i wróciłem do Błotka. Wątpiłem, że cokolwiek miałoby się jeszcze stać... jednak może przyjdzie Huragan. Chciałem ją wspierać wszystkimi swoimi siłami, nawet jeśli sam ledwo co ich miałem.

Część kotów zdążyła już opuścić obóz, gdy Jerzyk w końcu wyściubił nos ze swojej kryjówki.
Płonął w nim wstyd. Z jednej strony: że zawiódł Królika. Z drugiej — że po raz trzeci będzie musiał znów zaczynać trening, z kolejnym mistrzem, którego zawiedzie. Nie myślał teraz w kategorii tego, co mógł czuć Królik... bo Królik niczego nie czuł. Królik nie żył. Jakkolwiek egoistyczne nie było to podejście, dla Jerzyka dużo bardziej liczyli się żywi, którzy będą musieli żyć dalej pomimo śmierci strażnika. Wziął głęboki wdech i podszedł powoli do ciała, by samemu również pożegnać się z mistrzem. Z zaciśniętym gardłem wycofał się o dwa kroki kilka uderzeń serca później, by przylgnąć bokiem do Niedźwiedzia.

Początkowo po prostu siedziała przy Tafli, w miarę jak jej szok postępował. Wciąż nie mogła uwierzyć w to, co się stało. Przecież wszystko było tak pięknie. Plemię powoli pogodziło się ze stratą Płatka, w międzyczasie witając nowych nowicjuszów, strażników, łowców... i tu nagle wszystko zaczęło się sypać. Początkowo zaginęła Wiatr i teraz... Królik. Martwy. Chociaż czy aby na pewno? Może ten pogrzeb był jednym wielkim fałszywym alarmem? Koszmarem, który minie po przebudzeniu, jak każdy inny absurdalny sen? Albo jeśli nie... To może w Plemieniu Wiecznych Łowów istniała reinkarnacja? Drugie życie? Tak, Królik po prostu postanowił trochę głębiej pospać i już zaraz się przebudzi, żeby wszystko wróciło do normy. Żeby było tak, jak kiedyś.
Z czasem szok zaczął ustępować, stopniowo zastępowany przez uświadomienie sytuacji, lecz jednocześnie to tylko pogłębiało jej niedowierzanie, a we łbie rodziło się tylko więcej pytań, zamiast odpowiedzi. Nie patrzyła na zebranych. Nie patrzyła już na Taflę, Niedźwiedzia czy resztę jej rodziny. Jedyne, na czym jej cały umysł był skoncentrowany, to na nieżyjącym już wujku. Pamiętała, jak spędzała z nim chwile, te dobre i te złe. Jak u niego się trenowała, jak dzielił się z nią całą swą wiedzą i jak malował Lśniące Ślady na jej futrze. A potem oberwała za to, że rozmawiała z klanowymi kotami na granicy. Później długo musiała odkupywać jego zaufanie, żeby przywrócić relację do normy i chociaż pewnie nigdy nie uda jej się odkupić swojej winy w pełni, to przynajmniej ułożyły się ich stosunki. Kolejna fala euforii, wytrenowała swojego pierwszego nowicjusza i mogła znowu cieszyć się życiem wraz z całą swoją rodziną. Lecz teraz... wszystkie patrole, walki, rozmowy... wszystkie te momenty, nawet te najmniej znaczące, przepadły na zawsze. Już nigdy nie będzie mogła go spytać o radę, albo wyjść na wspólny patrol, przyznać co czuje do Niedźwiedzia, czy po prostu razem posiedzieć. To wszystko było teraz przeszłością. Wspomnieniem. Czymś, co już nigdy nie wróci.

Trwała tak jeszcze przez nie wiadomo ile czasu, chociaż na ten moment czuła się oderwana od rzeczywistości, a czas dla niej nie istniał. Jakby zapomniała, czym to wszystko jest. Dopiero po odejściu Tafli zaczęła powoli przychodzić do siebie. W końcu rozejrzała się po zebranych. Przypomniała sobie słowa Tafli o tym, że nie chce uczestniczyć w pogrzebie, zobaczyła, że Robak również postanowił się gdzieś wybrać i zauważyła, że przyszedł Wieszcz, Niedźwiedź, Szczyt i inni, ale ci nie byli już dla niej tacy ważni. Zmrużyła ślepia, zacisnęła zęby i wysunęła pazury, czując, jak ogarnia ją coraz większa gorycz.
Minęła kolejna chwila i w końcu zaczęła się uspokajać. Ciężko oddychała, aż w końcu wcięła się w garść. Otworzyła oczy, znowu widząc ten obraz. Zamrugała parę razy, wzięła głęboki oddech i ponownie przymknęła ślepia.
"Nie wierzę, że będę musiała ci to powiedzieć... Tak bardzo chciałabym się z tobą jeszcze spotkać, jeszcze raz porozmawiać. Dziękuję ci za wszystko i życzę ci udanej drogi do Plemienia Wiecznych Łowów. Mam nadzieję, że będziesz tam szczęśliwy. Postaram się zrobić wszystko, żebym była równie dobrym strażnikiem, co i ty. Żebyś był ze mnie dumny... Żegnaj, wujku. Będę za tobą tęsknić."
Po tych myślach ponownie otworzyła oczy, tym razem nieco trzeźwiej patrząc na wszystko. Nie powiedziałaby, że czuła się teraz lepiej, ale przynajmniej mogła odrobinkę skupić się na rzeczywistości.

Spojrzała na Szczyta, jedynego brata, który tutaj pozostał. Ruchem łba wskazała mu na zwłoki, dając mu znać, że powinni teraz, zająć się ich czyszczeniem. Choć cóż tutaj można jeszcze czyścić? Królik umarł niedawno, więc jego ciało było w praktycznie idealnym stanie, ale nie mniej trzeba było uszanować tradycję. Podobny gest posłała reszcie swojej rodziny, o ile ta sama nie zaczęła się do tego szykować. Zaczęła wraz z rodziną i Wieszczem czyścić ciało wujka tak dokładnie, jak tylko umiała, w myślach wciąż żegnając się z nim i wracając do dawnych wspomnień. To było takie okropne. Nikt nie powinien doświadczać tego. Czemu... Czemu ze wszystkich kotów na świecie musiał odejść akurat jej wujek?
Następnie wynieśli ciało poza obóz, ale nie za daleko. Wybrali miejsce, gdzie była wystarczająco miękka ziemia i tam zaczęli robić dół. Kopała tak starannie, tak pracowicie, próbując wlać w to całą swoją gorycz. Chciała włożyć wszystkie swoje emocje w pracę. Gdy dół został już wykopany, ostrożnie pomogła rodzinie ułożyć Królika, a tuż przed przysypaniem położyła mu królika - cóż za przypadek - jego ostatni posiłek. Wybrała najtłustszego osobnika, żeby wujek miał wystarczająco sił na pokonanie tak długiej drogi, jaką musiało być dotarcie do Lśniącego Szlaku. Później pomogła udekorować grób igliwiem, po czym na sam koniec wraz z najbliższymi położyła na kopcu jeden z kamieni, jako ostateczne pożegnanie.

Siedziała przy grobie długo. Baardzo długo. Ile dokładnie? Nie wiedziała. Czas dla niej już nie płynął. Nie zwracała też uwagi na towarzyszących jej kotów. Nie obchodzili ją. Jedynie oparła się o swojego ojca, milcząco wpatrując się kopiec, dopóki i on nie zdecydował się odejść. Przy reszcie po prostu siedziała cicho, jak zaklęta, nie odpowiadając na żadne pytania, czy prośby.

//zt

Przyjaciele zmarłego, partnerka , ronili łzy, a jego krewniacy? Żal pomyśleć, żal ku ich dobroci podarowanej przez te wszystkie księżyce.
Kątem oka Niedźwiedź widział jak przez mgłę - ojca roniącego łzy ku przyjacielowi, dziaciaka Pajęczyny, Szczyta siadającego z Błotem, Robaka uciekającego....
To wszystko nie było tak naprawdę wszystkim - a Niedźwiedź poczuł tylko jak mokra ciecz spływa mu licho po polikach, gdy ten sam próbował powstrzymać ją łapą i wzrokiem - który musiał być teraz dla żywych, gdyż martwym spokój przyjdzie, gdy się ich porządnym stylem uchowa. Wzmocni na ostatnią podróż...
Choć niedźwiedź wiedział i teraz widział, że niektóre koty nie były gotowe na ową. Nawet, jeśli nie była to ich wyprawa.
Serce szylkreta tylko ścisło się ponownie na obraz plemienia - tak cichego. Tak....Żałobnego.
Do czasu.
Niedźwiedź poczuł na swym boku czyjąś obecność i zanim zorientował się, że liliowe futro obok jego osoby jest pręgowane, to tak z jego pyska wypadło ciche słówko. Wiatr?
Zielone ślepia zamrugały. Oh. Jerzyk. Racja. On też raczył się zjawić.
Niedźwiedź westchnął, przy czym ułożył ramię na barku brata - Królik jego mentorem. Musiał...Coś. Cokolwiek czuć.
Niedźwiedź nie był czytelnikiem myśl, lecz chciał wierzyć, że jeszcze ich serca nie stały się zamknięte na tragedie.
Rodziło się tyle pytań, a tak mało odpowiedzi. Szczególnie, gdy Tafla....
Co ona właściwie zrobiła?
Umysł Niedźwiedzia zarejestrował kotki krzyk, lecz ...

Ramie z brata zostało szybko zabrane, gdy zielony wzrok spadł z ciała, na łapy partnerki - rozgoryczonej, smutnej, w żałobie. Niedźwiedź poczuł niepokój momentalnie i szybko i sam spiął mięśnie. Jego myśli przebiegły jak stado jeleni różne scenerie dotyczące wyjętych pazurów, lecz jego oddech był jedynym, co zdradzało jego niepewne uczucia.

Modlitwy. Racja - te nigdy nie przychodziły łatwo. Szczególnie bliskim, którzy muszą pożegnać swoich najbliższych...
Dopiero teraz szylkretka zaczęła to rozumieć - Królik mógł przecie być jak nawet ojciec dla Księżyc, Niedźwiedź by zauważył. A zauważył to dopiero teraz - wspólne treningi, patrole, podobne futra. Wszystkie wspomnienia jakie partnerka mogła mieć z wujem...Nowych nie będzie. Będą tylko stare, które zagryzie ząb czasu.
Niedźwiedź opuścił uszy, wzrok i zamruczał głośno, kojąco przy boku partnerki...

Gdy nadeszła pora czyszczenia ciała, Niedźwiedź rozumiejącym spojrzeniem zerknął ku Księżyc, dając znak, że...Pomógłby, najchętniej, lecz tradycja nakazywała, by była to rodzina, wieszcz i bliscy. Ono nie należało do takowych kręgów zmarłego. Nie należało do jego rodziny krwistej, a przez partnerstwo z jego bratanicą...Cóż. Królik nie wiedział. Tego nie mogli mieć nikomu za złe, szylkret i Księżyc.

Czas minął.
Niedźwiedź chciał odszukać partnerke na terenach, lecz mijające godziny i słowa jej ojca...Defakto odradzały owego pomysłu - kotka nie była krótko mówiąc w najlepszym stanie, czy humorze.
Lecz czy ktokolwiek był?


/Zt