Nie wiedziałem jak zareagować na wieści ze strony Wieszcza. Wieści... brzmi za wesoło. Wiadomość. Na wiadomość ze strony Wieszcza. O tym, że Robak zmarło. Czułem... pustkę. Nic innego, jak pustkę. Nie wiedziałem jak zareagować, bo w końcu jak to. Robak zmarło? Byliśmy młodzi. Jakim cudem więc Robak mogło umrzeć? Nie wiedziałem czy winić o to przodków, że zabrali tak młodego kota ponownie zbyt wcześnie do siebie czy... kogo.
To było wszystko zbyt ogłuszające dla mnie.
Czułem pustkę. Siedziałem z boku zgromadzenia, po prostu tępo się patrząc na to, co zostało z Łowcy. Owinąłem ogon wokół swoich łap dla dodatkowego... ukojenia swoich uczuć. Spojrzałem na Wieszcza. Wyglądał okropnie. A nawet nie był z rodziny Robaka. A ja nie mogłem się zmusić na nawet jedną łzę. Pusty jak konar uderzony piorunem.

Błoto nie myślała za dużo.
Było w końcu tyle rzeczy, na których ten młody kot musiał się skupić! Trening i pogłębianie relacji z członkami plemienia skutecznie odwracały jej uwagę od jakiegokolwiek zmartwienia o Robak. Nie mogła oczywiście po prostu zapomnieć o tym, że się leczy. Jednak, no właśnie. Leczy. Tak, taka informacja była znacznie łatwiejsza do zniesienia. Koty wiedziały. I może ona też wiedziała, tylko nie chciała tego przyjąć.
Nie chciała o tym myśleć.
Nie, tylko trening, rodzina i przyjaciele. Tylko tym jej ostatnie dni były wypełnione. Tylko na tym się skupiała i ciemny kot nie zawitał w jej myślach ani razu. Bo nie chciała jeno tam, nie chciała tych zmartwień, tego smutku, tego niezrozumienia. Nie, to za dużo. A Błoto było świetne w unikaniu konfrontacji z problemami. Ale nie mogło uciekać wiecznie. Życie zawsze goniło, złe wieści zawsze znajdowały brudnego kota i zawsze koniec końców musiało spojrzeć zaistniałej sytuacji w twarz. I nie było gotowe. Na zawołanie wieszcza szło jak w transie. Wie po co się zbierają. Nie, nie wie. Nie może wiedzieć. Przecież nic się nie dzieje.
Odrzucało od siebie myśl o tym, co oczywiste.
Ale przecież widziała. Jej wzrok padł na Robak i nie umiała spojrzeć gdziekolwiek indziej. A w jej sercu panowała cisza. Kompletna, przerażająca cisza. Prawie nie czuła łap, kiedy zbliżała się do wujka. Do osoby, która być może nieświadomie, tak jej pomogła w odnalezieniu siebie. Osoba, której ciepły uśmiech i miłe słowa nadal rozbrzmiewały w jej pamięci. Ta osoba, która miała być częścią jej rodziny. Patrzyła na ciemne futro i nie wierzyła. Nie rozumiała. Znowu, znowu jej dom jest skażony. Jednak tym razem nie czuła złości. Bo na co? Nic się nie stało. Nic się nie stało. Ot sobie leży. O co się martwić? Nic się nie stało. Absolutnie nic! Nic, nigdzie i nigdy. Nic się nie stało. Z jakiegoś powodu trudno jej się oddychało. Błoto niewiele myśląc wyciągnęło łapę i delikatnie szturchnęło ciało. Nic. Ponowiło próbę. Zmarszczyło brwi niezadowolone, że musi zrozumieć te wnioski. Musi to przyjąć, musi po prostu zrozumieć. Że jest tylko jeden, oczywisty powód, dla którego ciało leży tutaj, przed nią.
I teraz musiała o tym myśleć.
Nie mogła przestać. Właśnie dlatego próbowała to wcześniej powstrzymać. Dlatego, że teraz w jej klatce piersiowej rosło to okropne, ciężkie uczucie. Panika. Skuliła się przy ciele.
- Robak – wyszeptała – Robak wstawaj – przygryzła wargę próbując powstrzymać łzy i łkanie. Czemu miałaby płakać? Nic się nie stało. Nie chciała, żeby coś się stało. Nie chciała, żeby znowu ktoś ją zostawiał. Robak miało być jej wujkiem. Miało być jej rodziną, co więc teraz wyprawia? Czemu? Czemu okazało jej miłość, jeśli teraz… umarło. Wstała. Zdrajca. Uciekł, uciekł do Plemienia Wiecznych Łowów. Znowu ktoś zniknął z jej życia, znowu nikt nie zapytał jej o zdanie. Jej oddech był urywany. Chyba… Chyba chce płakać. Ale nie, nie przecież nic się nie stało! Nic! Nie ma się o co martwić, co rozpaczać. Odsunęła się. Odwróciła.
Robak umarło.
Przecież to nie zaskoczenie. A jednak czuła się tak zdradzona. Nie obchodzi jej nic, absolutnie nic! Ona nie słyszała, nie rozumiała i nie wierzyła, że tak to się miało skończyć. Bo nie chciała! A Robak odeszło, znienacka mimo tego, że wiedziała. Czuła krew. Za mocno przygryzła wargę. Oczy ją piekły.
Nie chciała o tym myśleć.
Tata. Tata siedział tak blisko. Błoto podeszła. Jego oczy były puste. Jakby go tu w ogóle nie było. Widok Szczytu nie pomagał. Nie, jego mina tylko pogarszała to wszystko. Czemu tak wygląda? Przecież nic się nie stało. Po co się martwi? Powinien się uśmiechać. Nic się nie stało! Niech się rozchmurzy, zabierze ją daleko stąd. Niech odwróci jej uwagę, bo nie chce tu być, nie chce wiedzieć. Usiadła tuż obok. Jeśli się nie odsunął, przytuliła się. Zamknęła oczy i wsunęła nos w jego futro. Coś nią wstrząsnęło. Coś było w jej gardle, ciężkie i palące. Chciała krzyczeć, ale nie ma po co! Nic się nie stało. Jeśli tylko tak będzie myśleć, to będzie dobrze. Więc skupiła się na zapachu futra ojca.
I Błoto starała się nie myśleć za dużo.

Usłyszałam ciężkie wołanie Wieszcza. Cóż, kto by go nie słyszał? Wołał donośnie, jednak brzmiał bardzo smutno. Z jakiego to powodu? Zbliżyłam się do zbiorowiska kotów, zauważając dopiero wtedy czarne futro, leżące na środku obozu. Huh. To dlatego każdy był smutny? Rozglądnęłam się dookoła. Każdy pyszczek był smutny.
Ah.
On umarł.
No tak. Pachniał teraz ziołami, które kojarzyłam z zapachu z lecznicy. Hm...
Podeszłam do zmarłego i szybko do niego kucnęłam. Pożegnałam się z nim i życzyłam szczęścia, nawet jeśli tego kota nie znałam. Później szybko odeszłam, aby zrobić miejsce innym i nie przeszkadzać, i przysiadłam się do Dębu. Nie płakałam. Po prostu patrzyłam się na puste ciało, na koty. Później spojrzałam na brata. Później znowu na obóz i... siedziałam.

Róg jest zawsze pierwszy do obserwowania tego co dzieje się w obozie. Bawi się nad stawem, jak to ma często w zwyczaju. Woda jest przyjemnym towarzyszem, spokojnym jak on. Niczego nie mówi, więc i on nie musi jej odpowiadać. W pewnym momencie dzieje się jednak w obozie coś ciekawego. Na środku jaskini kładzie się, bądź jest kładziony przez Wieszcza, jakiś czarny kot. Sądząc po czarnym futrze i kotach jakie zaczynają się zbierać ze smutnymi minami i napiętymi zapachami, Robak. Róg nie zna teno Łowcy. Na początku też nie wie co się w ogóle dzieje, więc niepewnym krokiem rusza w stronę zebranych kotów. Lubi towarzystwo, ale coś wisi w powietrzu. Woli zachowywać się ostrożnie i nie wychylać z tłumu. Niektórzy płakali, a inni siedzieli w milczeniu. Dziwnie. Jak Róg znosi wiele emocji ze strony innych kotów to tutaj było skupowisko na prawdę nieszczęśliwych kotów, że i on zaczyna czuć się niepewnie. Spogląda na Dęba zdziwiony. Ten to w ogóle jest wepchany w centrum wszystkiego i jeszcze obok Wieszcza. Dymny kociak machnął ogonem poirytowany. Zielarz nie wyglądał zbyt przyjemnie więc nie chce im przeszkadzać jeszcze sobą. I tak jest tam już i Dąb i Blask. Róg mruczy niekomfortowo pod nosem i wycofuje się ze zbiorowiska żeby bawić się dalej wodą i kamyczkami. To Robak całe chyba nie żyje. On nie chce siedzieć i opłakiwać czegoś czego jeszcze nie do końca rozumie. W towarzystwie dorosłych kotów, którym jest smutno. Woli się pobawić.
//zt

Niedźwiedź nie kojarzył żadnego pacjenta, który zmarł by ojcu...Od tak. Tak drastycznie.
Robak chorowało - tyle Niedźwiedź się domyślał, gdy ich odwiedzał, by mogli odpocząć, regenerować siły zostało ułożone w lecznicy.

Więc czemu teraz nastało...T o?
Gdy wszystko miało się ułożyć? Być dobrze? Wyjść na prostą?
Wiele, wiele pytań. Mało odpowiedzi. Niedźwiedź poczuł zimno na całym swym ciele.
Martwe ciało partnerskiej duszy Wiatr, jedno z  lepszych łowców, jakie stąpało po terenach....Po prostu znikło?
Leżało, jeno zimne, bezduszne ciało na skalnej pokrywie groty?

Przybył na ojcowski głos od razu, a już tego żałował.
Stał w miejscu, zerkając zielonym wzrokiem tylko na ciało, na nikogo innego.

Jedynym, co wyrwało szyretową sylwetkę z szoku był głos - nie ten ojcowski, nie ten pełny bólu i smutku, a... Kocięcy. Pełny...Naiwności. On też uciekł.
Niedźwiedź, gdyby był człekiem w owym momencie, poczułby dreszcz, a tak jego łapa skierowała się ku czarnemu futru o złotych ślepiach - jak dusza uciekająca w stronę Szczytu, lecz zielony wzrok zamrugał, a jego właściciel wziął wdech. No tak, Błotko. Czy przodkowie nie znają granic?

Po chwili partnerka zjawiła się również, lecz jej sylwetka usiadła przy drugim z braci. Niedźwiedź chciał do niej po prostu podbiec. Przytulić. Jednak poczuł się rozdarty - widząc ojca przy ciele łowcy samego, jak i samo Robak.
Spojrzał się ku Księżyc zapewniająco, gdy ruszył finalnie do boku ojcowskiego, lecz skinając łba do Robak.
-Niech przodkowie rozja-rozjaśnij...Rozjaśniają twą ściężke, duchu łowów. - I o ile ciało było już oczyszczone, to tak zmrużony wzrok wpatrywał się chwilę w futro czarne, by polizać je po czole kilka razy. Może nie byli bliscy, lecz byli rodziną. Znaną sobie rodziną.
Niedźwiedź oparł się o bark ojca - mrucząc kojąco, jak to było w jego mowie ciała, chcąc kogoś wesprzeć. Nawet zwykłymi dźwiękami, niżeli słowami.
Słów nie ronił wiele, gdyż cierpieli jego przyjaciele, a nawet rodzina, przy której musiał być, a ojciec....
Oh. Myśli Misia uciekały w różne kierunki, lecz jednak droga wydawała się dziwnie jasna - To ojciec mógł się obwiniać za śmierć leczonego. Cholera.

Z dzisiejszego snu wyrwał mnie głos Wieszcza, wzywającego nas do siebie. Co to? Czyżby kolejna ceremonia? Ale czy ktoś był już na tyle duży, aby jej dostąpić? Me szkolenie wciąż jeszcze trwało, więc to na pewno nie mogło chodzić o mnie. Minie jeszcze wiele księżyców, nim stanę się pełnoprawną łowczynią, a Robak i rodzice będą mogli patrzeć na mnie z dumą i miłością w swoich sercach. Byłam już tak rozbudzona, że nawet nie próbowałam ponownie zasnąć. Wstawałam więc tylko, doprowadziłam swoje futerko do porządku i ruszyłam na zebranie plemienia. Zjawiła się na nim całkiem spora grupka kotów, ale nastrój panujący wśród nich był raczej jakiś taki...smutny i przygnębiony. Chyba nie taki powinien być, gdy ktoś wstępował na wyższą rangę, mam rację? Przy takim wydarzeniu każdy powinien chodzić szczęśliwy i radosny, witając w plemieniu kolejnego dorosłego już kota. Musiało więc chodzić o coś innego. Gdy przepchnęłam się przez tłum pobratymców, uzyskałam wreszcie odpowiedź na nurtujące mnie pytanie. Albowiem na środku obozu leżało sztywne i nieruchome ciało mego mentora, Robaka. Nie, to nie mogła być prawda! To tylko zły sen, z którego zaraz się obudzę! Ktoś mi bliski nie mógł tak po prostu być martwy. Ale długo nie mogłam się oszukiwać. Tą czarną sierść nie dało się pomylić z nikim innym. Po raz pierwszy miałam do czynienia ze śmiercią kogoś, kogo uważałam ze swego przyjaciela. Z mojego gardła wydarł się rozdzierający krzyk, a z oczu strumieniami lały się łzy. Nie wiedziałam nawet, że tak potrafię. Dlaczego Plemię Wiecznych Łowów musiało jeno tak szybko do siebie wezwać? Przecież to był jeszcze taki młody kot... Kto teraz zajmie się moim szkoleniem? Nie mogłam przecież przerwać go w połowie i liczyć na to, że reszta plemienia, jak i sam Wieszcz, przymkną na to oko. Musiałam zostać łowczynią, to było moje przeznaczenie!

Obserwowałam koty. Płakały. Na moment nawet można powiedzieć, że się wyłączyłam, przemyślając swoje słowa i czyny. Śmierć... była tutaj zbyt częsta.
— Jest mi bardzo przykro z powodu twojej straty, Wieszczu — miauknęłam cicho, przerzucając wzrok na starszego kocura. I się odsunęłam na bok, nie powinnam być aż tak blisko. Szkoda, że sobie to uświadomiłam tak późno, ale... błędy są popełniane, i mogę się z nich uczyć. Usiadłam z boku, daleko od kotów. I patrzyłam, dalej, w spokoju.

Księżyc wciąż siedziała jakiś czas z zamkniętymi oczami. Tak bardzo nie chciało jej się wierzyć w to, co się w tej chwili stało i już tym bardziej na to patrzeć. Ani na Robak, ani na zebranych. Chciała... nie wiadomo czego. Nic już się teraz nie poradzi. Robak musiało umrzeć, jak bardzo by tego nie życzyła.
Nie zwracała uwagi na zbierających się kotów. Po prostu siedziała, opierając się o bok Szczyta, wydając z siebie cichy szloch. Nawet przybycie Niedźwiedzia nie odciągnęło ją od tego stanu. Dopiero pytanie Echa wzbudziło w niej jakąś reakcję. Powoli unosi łeb i spogląda zapłakanymi ślepiami na młodego kocurka, łykając swe łzy.
– R-Robak... O-Ono... – wydobyła z siebie lekko drżącym, słabym głosem, lecz zaraz urwała. Ponownie zmrużyła swe oczy i pyskiem wtuliła się w futro swojego jedynego starszego brata. Nie. Nie mogła tego z siebie wydusić. Nie w takim stanie. Chciała pierwsza odpowiedzieć, ale nie miała siły, żeby teraz cokolwiek mówić. Zresztą, nie chciała, żeby młody myślał, że to wina Wieszcza. Nikt nie był temu winny.
Mijały kolejne chwile, Księżyc znowu utknęła w jednej pozycji, nie patrząc na ciało. W jej łbe wciąż grały wspomnienia związane z Robak. Nic ją z tego nie wyrwało, nawet zszokowanej krzyk Promyk, aż nie przemówił sam Wieszcz. Strażniczka wzięła głęboki wdech i spróbowała się skupić na teraźniejszości.
– Nie masz za co przepraszać, Wieszczu. To... nie twoja wina. – odparła cicho na słowa szylkretowego kocura. Widziała, jak bardzo on cierpiał. Nie dość, że Robak było jego pacjentem, to należało jeszcze i do jego rodziny, co musiało być podwójnym ciosem.
Kocica wkrótce wstała i przyjęła się za pomoc w najcięższym etapie - pochówek. Niewątpliwie było to dla niej ciężkie, tak bardzo, że nawet nie starała się tego ukrywać. Jednak chciała okazać szacunek swojemu bratu, dlatego mimo szczerej niechęci zmusiła się do należytego wykonania rytuału. Wyniosła wraz ze swoją rodziną ciało Robak na zewnątrz, wzięła udział w przygotowaniach grobu i jego dekorowaniu, na koniec kładąc na usypanym kopcu swój kamień, jak ostateczne pożegnanie. Tym razem to nie ona wybierała zwierzynę dla niego. Robiła tak już na pogrzebie Królika, więc wolała, żeby zrobił to ktoś inny. Później, gdy wystarczająco się nasiedziała przy nim, wróciła do obozu, żeby to wszystko przetrawić w swoim lęgowisku. Samotnie.

//zt