Łowczyni siedziała spokojnie wykorzystując chwile ciszy na własne rozmyślenia; była pewna, że sama w jakiś pokrętny sposób chce Głosu Serca, a z drugiej - nie. Czuła, że gdyby pozwoliła na jakiś głośniejszy rodzaj tej tradycji, zaprzeczyłaby wszystkiemu co do tej pory mówiła i w co wierzyła. W końcu nie bez powodu od tylu księżyców zarzekała się, że żadnego partnerstwa, Głosu Serca czy kociąt u niej nie będzie. Jednak teraz.. sprawy się trochę skomplikowały. A może bardziej rozwiązały? Nie negowała swoich uczuć, doskonale zdawała sobie sprawę z tego jakie one są i... chyba właśnie to podpowiadało jej, że Głos Serca, taki kameralny, tylko dla ich dwójki, byłby idealny. Jak po chwili wyszło - dzieliła ten pogląd z Królikiem. No, prawie.
— Hm. — mruknęła krótko. — Ja w sumie nigdy nie myślałam o Głosie Serca w innej kategorii niż czegoś, co nie ma mieć miejsca w moim życiu. No, chyba, że chodzi o Głosy Serca innych kotów, wtedy byłam do tej tradycji mniej krytyczna. — westchnęła z lekkim rozbawieniem w głosie, po czym krótko odchrząknęła i na nowo spoważniała. — Wydaje mi się, że dobrym rozwiązaniem byłby taki Głos Serca tylko dla nas, a najbliższym kotom po prostu o tym powiemy? Hm, nadal nie czuje się zbyt komfortowo z myślą, aby kogokolwiek zapraszać na coś takiego, a jednocześnie głupim i szczeniackim byłoby tajenie takiej informacji. Wątpię, by ktokolwiek był nią jakoś przesadnie zaskoczony, ale... Chyba rozumiesz co mam na myśli? Możemy się po prostu za jakiś czas spotkać w jakimś ładnym miejscu i spędzić go tylko we dwoje, to... brzmi jak miły Głos Serca i coś, co można nawet nazwać porządną randką! Same plusy! Poza tym, jednego jestem pewna, wypadałoby powiedzieć o tym chociaż najbliższym, a co do dokładnego wyglądu i... hm, terminu Głosu Serca, jeszcze się dogadamy, co ty na to? — miauknęła. Mimo wszystko dzisiaj omówili tyle ważnych spraw, że dokładanie kolejnej mogło być nieprzyjemnym ciężarem; nawet Tafla zaczęła odczuwać lekkie zmęczenie dzisiejszym dniem i coś czuła, że nie chciała rozważać jakoś głęboko i dogłębnie tematu tradycji. Dlatego rzuciła własnym pomysłem i tym, że przegadają to dokładnie później, wcześniej jeszcze informując co bliższe koty i... tyle? Gdy Królik jakkolwiek na to odpowiedział, Tafla zaproponowała powrót do obozu i drzemki; w końcu na pewno nie tylko ona była padnięta!

[zt? <3]

Wysłuchał dokładnie, co Tafla miała do powiedzenia. Nie miał wobec niej żadnych oczekiwań; Głos Serca czy nie, najbardziej liczyło się dla niego to, żeby byli razem szczęśliwi. Żeby nie doszło znowu do sytuacji, w której prawie rzucają się sobie do gardeł przez jakieś głupie plotki, żeby po prostu mogli spędzać wspólnie czas i być razem, a jak, w jakiej formie, z ceremonią czy bez – to już się nie liczyło. A jednak fakt, że Tafla chciała mieć taki kameralny Głos Serca, w jakiś sposób go ucieszył. Faktycznie, brzmiało jak porządna randka. Na Wiecznych Łowców, pomyśleć, że on, w wieku ponad siedemdziesięciu księżyców, czuł jakąś wewnętrzną uciechę na myśl o randkach... Gdyby miał większe poczucie humoru, chyba śmiałby się w myślach sam z siebie.
– Mn. Brzmi dobrze – powiedział. Niedługo później Tafla zaproponowała natomiast powrót do obozu, na co szybko przystał i wspólnie udali się z powrotem do Niedźwiedziej Groty. Dopiero teraz, kiedy to wszystko przegadał, kiedy miał przy sobie Taflę, kiedy poruszyli tak wiele różnych, ważnych tematów i jego myśli w jakiś sposób uwolniły się od Jaskini, w której zdawały się uwięzione, odkąd tylko zobaczył jej przysypane wejście, był skłonny przyznać przed samym sobą, że faktycznie był zmęczony – i faktycznie powinien odpocząć od zasypywania się obowiązkami, bo wcale mu to nie pomagało... a przynajmniej zdecydowanie nie tak, jak kojąca obecność Tafli. Nie wiedział, jak to było, że jednocześnie przez to, że byli ze sobą tak blisko, tylko bardziej bał się ją stracić, ale i była w stanie uspokoić jego myśli w jakiś pokrętny sposób... ale chyba nie musiał wiedzieć. Na swój sposób, nawet jeśli wciąż był trochę wstrząśnięty wszystkim, co się działo, czuł się szczęśliwy. I tyle chyba mu wystarczyło.

/zt

Śnieg coraz to bardziej opuszczał ich góry, a misiowemu sercu już mniej leżała sytuacja jego rodziny, poniekąd, po tym wszystkim. Ojciec...Chyba przyjął jego przeprosiny, a Wiatr? Z nią nie było wiadomo, czy jej słowa przeprosin nie padną...w Wiatr, lecz misiek wierzył, że siostra zrozumiała swoje błędy i za co dostała wtedy karę od ojca na tle ich Plemienia. Wierzył, że uda im się poniekąd znów być rodziną.

Musiał rozmówić się jeszcze z resztą rodzeństwa. Żywica i Jerzyk....Mało misiek ich widział w obozie, lecz Żywica pewno nie miałaby zaprzeczeń, by wyjść z sepią na jakiś spacer, czy polowanie. Niby nie potrafią polować, ale jak trudne mogło by to być? Rozglądasz się, chodzisz cicho i tyle! Chociaż, może nie tyle? Wiatr i Jerzyk pewnie by wiedzieli ...Może warto ich kiedyś minimalnie podpytać? To nic wielkiego, raczej.

Wracając do teraźniejszych rzeczy - sepia czuła pod swymi łapami mokrą trawę, ceche niemal charakterystyczną zawsze żabiej doliny. Niedźwiedź skierował swój łeb ku jasnofutrej koteczce. - Chyba nadchodzi odwilż i to spory. - Miauknął spokojnie.

Odbiegł kawałek ku bardziej trawiastym terenom, a jego łapy przesunęły kępy starej trawy, by po chwili znaleźć małe, białe kwiatki o okrągłych, dołkowatych płateczkach. Pyszczek misia złapał za kwiatki i pokazał je znajomej, by po chwili wpleść je za jej ucho.
-Tutaj. Wiesz co sobie przypomniałam? Że nigdy nie przyszło mi się tobie odwdzięczyć za tamte fiołki, wtedy, na mej ceremonii.

Spędzanie czasu z jasnofutrą należało do tych przyjemniejszych, spokojniejszych chwil w sytuacjach, jakie spotkały sepie po śmierci brata.
Do tej pory same słowa śmierć brata, grały w głowie Niedźwiedź jak poranny śpiew ptaków - była to rzecz codzienna. Codziennie już nie będzie z nimi płatka, nie będzie jego głosu, ciamajdowatego ukrywania się, a jednak...Misiek za tym tęsknił, nadal. Co jednak dawało mu nadzieje, że może kiedyś, spotka go w plemieniu wiecznych łowów, a tam...Po prostu przeprosi go, że go nie ochronił. Nie ochronił go nawet po części, lecz...Widać było, że wszyscy byli zmęczeni takim ciągłym obrzucaniem w siebie winy - czy to Wieszcz, po śmierci syna, czy to rodzeństwo Płatka.

Niedźwiedzica nie sądziła, że Żywica jakoś rozpaczała, przynajmniej nie na wierzchu, lecz i tak...Wypadało by zamienić z nią zdanie, czy chociażby pokazać wsparcie. Jeśli to się nie uda, to misiek o ognistych plamach na beżowym tle wiedział, że chociaż próbował, a niebieskooka przyjaciółka również. Nie wiedział, jak miał jej za to wszystko...Podziękować, lecz był jej dłużny, był od jej porad zależny, co jak co, a taki spacer był jedną z przyjemnych form odpoczynku, chociaż, że chodzili już kilka razy wspólnie, gdy na terenach coś się działo. Pierwszy śnieg, czy też spadające skrawki na niebie - to były momenty, które misiek chciałby przeżyć jeszcze raz, czy nawet dwa, jak odzywała się w nim zachłanność.


Zachłanność też była i teraz, gdy tak dużo roślinności znalazło się za uchem koleżanki, strażniczki, która tak mu pomogła. Małe gesty, lecz coś musiały znaczyć, czyż nie?
Misiek uśmiechnął się delikatnie i choć odwilż, szare niebo które jakby grało ze słońcem w chowanego, jak i zimna bryza mu w połowie przeszkadzały, to tak uśmiech jasnofutrej strażniczki wszystko to nadrabiała.
Sepia chciała, by jej współplemiency byli uśmiechnięci, nawet, jeśli sam nie potrafił tego w większości przypadku zrobić.
-Nie dane mi było zapomnieć. Lśniące ślady od rodziców i taki prezent? Wtedy to były dwie najwyjątkowsze rzeczy dla takiego kociaka, jakim było mi być. - Odparł spokojnie. - Może powinniśmy to przywrócić, razem? Kwiatów nie zawsze będzie, ale jakieś miłe słowo, czy coś, do kociaków powiedzieć - takich maluchów nigdy nie brak, aż czasem mnie to dziwi. - Cóż, plemie nie było największe, lecz byli wspólnością i to się liczyło. Przynajmniej dla misia.
Na słowa znajomki, misiek westchnął. -Ojciec chyba przyjął me przeprosiny za wtedy, a Wiatr.....Ona mnie przeprosiła, a ja ją, lecz mam swe obawy, bądź co bądź. Nie tak silne jak....Wtedy. - Spojrzał z żalem na końcówkę swego ogona lecz zielony wzrok nie trzymał już żalu łez, przynajmniej. - Jednak nie zwróce już na nie uwagi. Ważne, że o ile będziesz chciała, to ja spróbuje być...Może nie silniejszą, a po prostu spokojniejszą, gdybyś chciała, no wiesz, spędzać czas ze mną w mojej części półek, jak wtedy.

Jasnofutra najwyraźniej kontemplowała słowa sepii, a za to sama zielonooka szylkretka tylko popatrzyła na kwiaty, które zdążyły wyrosnąć w Żabiej Dolinie przez okres czasu, gdy sama siedziała w jaskinii.

Na słowa niebieskookiej, sepia miauknęła. -oh. - w sumie, jak tak pomyśleć, to rzeczywiście nie była żadna nowość. -Masz rację. - Odparła spokojnie beżowo-futra, choć nie przeczuwała, żeby jasnofutra nie chciała spędzać z nią czasu. Może po prostu nie chciała zbierać kwiatów? W sumie to też była opcja.
Niedźwiedź wiedział, że dał znajomej...Przyjaciółce? Powody, by go opuściła - lecz nie zrobiła tego. To było wyjątkowe uczucie przywiązania, które czuł do niebieskookiej, którego nie umiał wyjaśnić. Oby nie musiał. Przyjaźń jasnofutrej była dobrą rzeczą.
Niebieskooka za to nadała inny ton, a sepia uniosła uszka. - W...W sumie. To dobry plan. A znając życie, plemienne koty ucieszą się z kolejnych kamieni....Pf. - Ostatnie słowo powiedział z przewrotem ocząt i parsknięciem. Ta. Kamienie dla kotów żyjących w dziurze z kamienia - to brzmiało śmiesznie, jakby nie spojrzeć z drugiej strony. Może kiedy trzeba by było znaleźć jakieś kryształowe kamienie? Wtedy to by było czym się pochwalić. Chociaż sam gest podarunku nie był jakkolwiek zły.

Opuściła sepia łba na słowa przyjaciółki, po czym miauknęła. -Taka wiara jest dobra.... - Uśmiechnął się. Byleby owa wiara nie był ślepa.
Misiek na ostatnie zdanie koteczki opuścił uszu z zaskoczenia, a jego poliki stały się odrobinkę cieplejsze, niż zwykle. -Pomalować ścianę? Ja i- ty? M-możemy. To byłby dobry pomysł. - Musiał się pozbierać. Nie wypowiedział nic z zachłystką, może lekkim zaskoczeniem i niepewnością.
Do tej pory malował ściany wyłącznie z rodziną, chociaż, czy Księżyc nie była już jak część rodziny?

Misiek wyrwał się ze swoich myśli, z przypatrywania się na podarowany niebieskookiej kotce kwiat, gdy na jego głowę spadło coś zimnego.

Kropi!

Niedźwiedzica szybko pozbierała się na myśl, że miałyby z przyjaciółką zmoknąć i nabawić się jakiegoś choróbska. Nie było na to mowy w myślach szylkretki.
Sepia ustała na równe łapy i wraz z Księżycem Schowanym we Mgle uciekły z powrotem do plemiennej groty, by schronić się przed nadchodzącym deszczem.


//Zt

Robak wyruszyło na polowanie. Tym w końcu zajmowało się jako łowca. Nauczyło się ostatnio od Królika podstaw walki, więc będzie mogło spróbować też polowania na większe ptaki. Czemu nie! Najwyżej ucieknie do najbliższego patrolu. Ale raczej nie przewidywało sytuacji kryzysowych. Czuło się dzisiaj pewnie siebie. Słońce prażyło przyjemnie, gdy zaczęło rozglądać się za zwierzyną w Żabiej Dolinie, a dokładniej na terenach, gdzie pojawiał się już las.
//Mg

Robak pogodnie rozglądało się za jakąś zwierzyną. W pewnym momencie dane usłyszeć nu było jakieś piski, głosy kotów. Położyło uszy po sobie czując jak serce skacze nu do gardła. O nie. Nie chciało mieć do czynienia z obcymi, bo było świadome swojej nader dużej sympatii do innych kotów. Ale musi być twarde i znaleźć tę koty i je wyprosić z terenów. Zaczęło więc iść przed siebie, nawet pewnym krokiem, kierując się w stronę źródła ogłosów.

No i Robak ukazały się sylwetki kotów. Na oko mieli wszyscy po pięć księżycy. I... i co teraz? Panoszyli się na ich terenach jak na swoich, ale byli mimo wszystko dziećmi. Z rozmowy trójki dzieciaków nie wiele wywnioskowało. Podeszłam do razu do młodzieży, nie chcąc stać i się czaić za krzakiem.
- Hej... co wy tutaj robicie? Gdzie są wasi rodzice? Opiekunowie?
Stanęło blisko trójki kociąt. Miało nadzieję, że potraktują no poważnie. Było całkiem... duże. To dawało nu chyba powagi.

No i dzieci zaczęły uciekać. Scenariusz, którego Robak nie przewidziało oraz który nu się nie podobał. Sytuacji nie pomagał fakt, że kociąt było aż trójka. Z czego jeden kotek pobiegł w inną stronę. Czarne zdecydowało się ruszyć za dzieciakiem, który zaczął kierować się w głąb terenów. Resztę złapie przy granicy. Ciemnofutry dzieciak pewnie wiedział, gdzie poszli. Starał się więc dogonić malucha i zagrodzić mu drogę.
- Poczekaj! - krzyknęło łagodnie za kociakiem.

Udało nu się dobiec do dzieciaka i powstrzymać go przed dalszą ucieczką. Przynajmniej na razie. Westchnęło i położyło po sobie uszy widząc jak kocie się no boi.
- Przeprasza-m że muszę to robić ale chcę wam tylko pomóc dobrze? Nie chcę żeby wam się coś stało, byliście też na terenie mojej rodziny. Mógłbyś mi powiedzieć gdzie wasi rodzice? Opiekunowie? Pomogę wam do nich wrócić.
Starało się nie wystraszyć jeszcze bardziej malucha. Nie chciało tego. Pragnęło tylko zaprowadzić trójkę w miejsce, gdzie nie będą już pałętać się po terenach Plemienia. Ale będzie musiało o tym powiedzieć i tak Wieszczowi i pobliskim patrolom. Kto wie, kiedy te dzieciaki wpadną na pomysł, żeby wrócić. Starało się też mówić nie zdradzając swojego imienia. Tak więc wymusiło u siebie słownictwo w pierwszej osobie.

Robak spojrzało ze smutkiem na kociaka. Może mówił prawdę, a może nie. Czarne było na prawdę słabe w rozpoznawaniu kłamstw. Miało zbyt dobre serce. Poruszyło zestresowane uszami.
- Ale nikt się wami nie zajmuje? Na pewno ktoś musi dla was polować, żebyście mięli co jeść. Proszę powiedz mi prawdę, nic wam nie zrobię, ani kotom, które się wami opiekują. Dobrze?
Próbowało upewnić się czy maluch mówi na serio, ale czuło coraz to narastającą presję. Co jeśli serio te dzieci nie mają dokąd pójść, były same i głodne?