Nie przepadał, kiedy inne koty próbowały mu… coś narzucać, albo chociaż sugerować, żeby spróbował z kimś porozmawiać, i tym podobne. Kiedy robiła to Mama albo Tata to inna sprawa, chociaż i tak zazwyczaj za bardzo się bał, by podejmować się jakichś interakcji z obcymi, ale teraz czuł po prostu dyskomfort, nawet jeśli na pewno kotka nie chciała dla niego źle. Wpatrywał się więc w swoje łapki, milcząc i czekając, aż starsza albo zrezygnuje z rozmowy z nim, albo zmieni temat… może na jakiś minimalnie mniej przerażający. No, przynajmniej mógł się łudzić, heh.
– Trch – wymamrotał niewyraźnie. Tak naprawdę na pewno nie tak bardzo, jak jego rodzeństwo, ale nie był to raczej powód do chwalenia się. – Ale w-wolę… M-m-…miękkie…półki.

Kocię pozostawało niepewne i napięte, jak w prawie każdej interakcji z innymi kotami. Musiało jednak przyznać, że w głosie nowopoznanej kotki jest coś… kojącego. Miękkiego. Głos jednak nie był mu tak dobrze znany, jak ten należący do matki, więc ciężko było mu postrzegać Taflę jako kogoś… bezpiecznego, przynajmniej na razie. Plus był taki, że Łowczyni zaprzestała zagadywania go o młodsze kocięta, a nawet poczuł z nią lekką nić porozumienia, kiedy usłyszał, że jako kocię kryła się przed oczami swego rodzeństwa, bo on czasem też tak przecież robił…
Ale… teraz nie wyglądała na kogoś, kto się krył w jakiejkolwiek sytuacji. Wydawała się Płatkowi raczej bardzo… hm, towarzyska? Czyli jak jego przeciwieństwo.
Huh.
– J…ja… Bły…błysczące…k-k…amyczki – odpowiedział nie aż tak drżąym głosem, jak zwykle. – Lu…bię… je liczyć… i-i…! układać.

Woda rozlana wśród kamieni podnosiła się i obniżała na prawdę nieznacznie w Rybich Ogonach. Jaki ten ruch jednak był dokładny, gdyby położyć łapy na tych drobnych skałach. Robakowi znane było to uczucie. Czarne łapy wyciągnięte były w stronę głębi stawu. Dziecię Mżawki leżało oparte o ścianę jaskini i wyczuwało się głęboko w to co czuło poprzez wodę odbijającą się wśród kamieni pod jego łapami. Nie czuło tak wiele jak byłoby to możliwe z krótkim futrem... ale dalej sporo. Taki plusk ukształtowany przez kamyczki dawał ciekawe odczucie. Nie rozlewał się równo po ciele, a robił takie pyk. Takie odczucia przynajmniej posiadał Robak. Przymrużone żółte oczy skierowane były na ten cały widok. Spokojna Woda Ruszana przez Wiatr. Ładne imię by z tego wyszło. Ciekawe czy będzie dane i Robakowi kiedyś jakieś nadać.
//Jerzyk

Obserwował Robaka Wspinającego się po Wielkim Dębie już od jakiegoś czasu, zainteresowany tym, co robił... a wyglądał tak, jakby po prostu leżał pod ścianą i w ciszy i skupieniu patrzył w wodę, całkowicie pogrążony w myślach. Wyglądało to całkiem ciekawie i Jerzyk postanowił dołączyć do kocura, ciekaw, czy uda mu się rozmyślać na ten sam temat, co Robak.
Spokojnie szedł w stronę stawu, chcąc po prostu położyć się nieopodal i naśladować Robaka, jednak nieopatrznie trącił łapą niewielki kamyk, który poturlał się i wpadł do stawu, wzburzając maleńkie fale na powierzchni wody i naruszając jej niemalże nieruchome lustro. Stulił po sobie uszy i spojrzał przepraszająco na czarnego kocura. Ojej.

Robak miał swoje momenty. Było ogólnie pogodnym i energicznym kotem, ale nie zawsze. Lubiło też czasem po prostu poleżeć i myśleć o bzdurach. Obserwować to co go otacza. Dlatego też zbierał kwiaty. Odprężało go to. Nie spodziewało się towarzystwa w takim zajęciu jak moczenie sobie łap na kamyczkach. Tak jednak się stało.  Robak wyczuł zapach Jerzyka. Zamachał uszami, gdy usłyszał jak kamień robi plum i wpada do wody. Poszła lekka fala, która oblała i miejsce w którym siedział Robak.
- Hej Jerzyk - powiedział nieprzejęty w stronę liliowego.
Spojrzał na jego pyszczek i zaskoczył się nieco. Nie miało nigdy do czynienia z tym synem wieszcza. Czymś nowym więc dla czarnego były oczy Jerzyka. Ciekawiły go. Były błękitne, ale widać w nich było lekko żółć.
- Jerzyk ma bardzo ładny kolor oczu - powiedziało uśmiechając się luźno.
Stwierdziło, że w sumie to czemu nie miałby tego powiedzieć. To było miłym gestem by skomplementować czyjś wygląd.

Nie wyglądało na to, żeby Robak był na niego zły. Gdy się przywitał, wyprostował więc kark i kiwnął mu głową. Uchylił nieco mordkę, po czym ją zamknął, robiąc zębami dźwięk "klik" i uśmiechnął się. Wymyślił sobie, że to może być jego sposób na witanie się i chciał zobaczyć, jaka będzie reakcja innego kota. Dla niego takie kliknięcie zębami było podobne do krótkiego "hej" zarówno werbalnie, jak i niewerbalnie. Natomiast nie spodziewał się komplementu, w dodatku na temat jego oczu; zamrugał dwukrotnie, po czym spojrzał na swoje odbicie we wciąż kołyszącej się powierzchni stawu, jakby zupełnie nie pamiętał, jak wyglądały jego oczy. A wiedział, że miał je jasnoniebieskie, w sumie to prawie szare, ale było też tam trochę żółci. Jakby, mimo wszystko, jego oczy nie pozwalały mu na ukrycie tego, że był dzieckiem Wieszcza i Gałązki, którzy mieli właśnie takie oczy: bladożółte. Uśmiechnął się lekko i zamruczał, odrobinę zawstydzony tym, że Robak powiedział o nim coś miłego. Raczej nie słyszał komplementów, a przynajmniej nie od innych kotów niż mama i tata, więc to było dla niego coś nowego. Potarł palcami lewej przedniej łapy o nadgarstek prawej.

Jerzyk był dla Robaka Wspinającego się po Drzewie kotem dosyć tajemniczym. Zachowywał się inaczej niż inni. Czarne zadrgało uszami na ciche kliknięcie zębami. Zastanawiało się co mógł oznaczać taki gest. Na pewno nic złego, bo liliowy się po tym uśmiechnął. Robak postanowił więc... też tak szczelić zębami. Nawet jeśli zadrżały mu wąsy w lekkim rozbawieniu. Może nie do końca rozsądnym było powtarzanie rzeczy której się nie rozumiało, ale była zabawna, więc czarne nie widziało w tym nic złego. Przejechało gładko poduszką łapy po powierzchni kamyków. Lekka fala zaczęła uderzać po powierzchni wody z powodu tego ruchu. A Robak po prostu wlepił swój wzrok w swoje łapy z powrotem. Ale był świadom tego, że siedzi niedaleko Jerzyk i czekał aż ten się odezwie, bo może właśnie po to przyszedł. Pogadać.
//Wygasła

Wiadomym już było, że Noc nie należała do najodważniejszych kotów; jedni mówili, że jej przejdzie, że jest tylko kocięciem, które ma jeszcze czas na to, by wyrosnąć i przestać się bać. Inni być może we własnych głowach już dawno spisali ją na straty - w przeciwieństwie do matek. Chociaż Żaba nie była obecna w życiu kociąt na samym ich początku, tak z biegiem księżyców Noc potrafiła odnaleźć w niej ukojenie i bezpieczeństwo, podobnie u Orzeł; obie zachęcały młodą do zwiedzania obozu i zapoznawania się z kotami, dopingując córkę w jej staraniach. Mimo to w głowie Chłodnej Nocy Pozbawionej Gwiazd zrodziła się myśl, że była ciężarem.
I ta właśnie myśl nawiedzała ją, kiedy usadowiła się na brzegu stawu, przy kamyczkach łudząco podobnych do rybich ogonków. Poprzednimi razami sprawiały one koteczce sporo radości, jednak tego dnia liliowa pointka zamiast w nie, wpatrywała się w wzburzoną wodospadem wodę. Nie chciała być problemem dla swoich mam, a dzisiaj czuła, że jednak nim była. I nawet, jeśli to nieprawda, to nie potrafiła wyrwać z własnej głowy żalu do samej siebie.

Igła pędził! Pędził przez obóz, jak kula błyskawicy zaczepiając koty w biegu i oddalając się jeszcze szybciej. Robił piruety w jednym miejscu. Cud, że nikt go jeszcze nie zbeształ za to.

Po chwili wpadł na brzegi stawu. Jeju, niemalże wpadł do wody! W tych swoich wygłupach zauważył znającą już mordkę swojej siostry, Nocy. Wyglądała na trochę zamyśloną w oczach Igły. Rudy usiadł na zadku, wiedząc, że jeśli tak posiedzi więcej niż pięć minut, to wystrzeli jeszcze bardziej z energią. Trochę przypatrując się z sekundą, wyglądała też na trochę... smutną? Kocurek musiał wejść do akcji, ale to już! Na jego warcie nikt nie może się smutać.

— Sssiostra! — powiedział głośno, po czym wystawił język i spróbował zrobić zeza. Może tak uda mu się ją jakoś rozbawić? Co prawda Igła był naprawdę rzadko smutny. Nie pamiętał, kiedy to było ostatni raz. Rozpierany energią nie był w stanie myśleć o smutaśnych rzeczach i złych myślach! Jednak jak na kociaka, zdawał sobie sprawę, że jakiś inny kot już może być smutny. Jednak nie umiał sobie wyobrazić powodów. Chociaż Igła mógł się zdawać głupim kocięciem, który być może miał nigdy nie być inteligentniejszy niż wiewiórka, to pozory mylą. Owszem, był w stanie słuchać! To, że nie umiał się skupić, nie było do końca jego problemem; przecież świat jest ekscytujący! I te wszystkie głośne dźwięki ze swoją własną historią do opowiedzenia, no cud! Ale nawet tak był stanie coś mądrego zapamiętać i wzbogacić swój umysł. Może nie pełną porcją, ale stopniowo, powolutku.

Gdy oczka zaczęły go trochę boleć, schował język, spojrzał na liliową pointkę i wyszczerzył swoje ostre ząbki, mrużąc charakterystycznie oczy.

Drgnęła gwałtownie, a futerko na jej karku uniosło się, kiedy do jej uszu dopadło głośno wypowiedziane słowo. Serce zabiło mocniej, przerażone, zupełnie, jakby zaraz miała zejść na zawał, jednak kiedy szeroko rozszerzone ślepia, jeszcze moment temu tak przecież zamyślone, namierzyły Igłę, koteczka powoli uspokoiła się. Futerko opadło gładko, serce przestało bić jak szalone, a w niebieskich oczach zatańczyło ciepło.
A potem zaśmiała się cichutko, nieśmiało pod nosem, kiedy zobaczyła głupawą minę brata. Znaczy - absolutnie nie pomyślała o tym, że jest głupia! Po prostu... Zabawna. Posłała uśmiech w odpowiedzi, a po chwili uniosła się lekko. Podeszła bliżej rudego Igły, z uniesionym ogonem, po czym otarła się lekko o niego, w powitaniu. Lubiła bliskość rodzeństwa, matek też.
— Co tu... Robisz? — zapytała. Pytanie brzmiało nieco głupio, o czym zdała sobie sprawę, kiedy je wypowiedziała, ale była szczerze zaciekawiona poczynaniami brata i czemu akurat tutaj - do niej! - przyszedł. Rozejrzała się dookoła... A potem niemalże podskoczyła, kiedy namierzyła spojrzeniem dorosłą, srebrną kotkę. Zmieszała się, wyprostowała jak struna, spoglądając na Igłę przez ułamek sekundy, jakby szukała w nim ratunku, nim wybąkała pospiesznie: — S-smacznego...!