- Kości możesz mi dać. A ja ci dam kamienie i pióra - odparłem tylko, z mojej strony kończąc temat handlu.
Wyszczerzyłem się mimowolnie, słysząc jej oburzenie. Wiedziałem, że było udawane, ale i tak brzmiało śmiesznie. Chociaż, trochę szkoda, że serio się nie wkurzyła. Choć trochę. Lubiłem wkurzać innych.
- Wolisz kopniaki w brzuch? - zagroziłem, ponownie naprężając łapy, bardziej by ją przestraszyć, niż rzeczywiście uderzyć. Ale szybko okazało się to niepotrzebne, bo się odsunęła. Żywica miała szczęście.
Rozciągnąłem się, korzystając z okazji, że leżałem i szybko wstałem. Otrzepałem grzbiet z lodowego błota i liznąłem go kilka razy.
Zerknąłem w górę. Śnieg padał coraz bardziej.Trzeba by się trochę streszczać z tym spacerem.
- Chcesz już wracać? Czy idziemy dalej? - zapytałem z lekkim zamyśleniem, po czym skrzywiłem się, gdy w moje oczy zaczęły wpadać płatki śniegu.

- Brzmi dobrze. Ale nad tym, jakie piórka i jakie kości to pogadamy już w obozie - Miauknęła. W końcu nie będzie handlować w ciemno, nie widząc towaru. No i też można robić negocjacje. Nie odda ładnych kości ulubionych za coś, co jej się nie spodoba, nie?
- W sumie można się jeszcze trochę przejść po te szyszki i wracać? Czuję chłód pod opuszkami i szczerze mało to przyjemne - Przyznała, podnosząc jedną z łap i zerkając na brudnoróżową, bezwłosą część. Po tym jeszcze chwilę pochodzili, by na koniec Szysza mogła wrócić do obozu z dwiema w miarę dobrze wyglądającymi szyszkami. Co prawda już bez nasion, ale były drewniane i ładnie rozłożone, końcowo dodane do jej sterty rupieci.

[zt x2]

Bardzo dobrze czuję się z decyzjami życiowymi, które podjąłem. Jest mi nieco przykro, że inni ich niekoniecznie popierają, ale nic chyba nie da rady tego zmienić. Ja sobie po prostu istnieje tak jak mi się podoba. Wstaje gdy słońce jest ku zenitu, zjadam śniadanie i sobie idę na spacerek. Dalej mam dużo do zwiedzenia! Świat poza obozem okazał się być ogromną przestrzenią do dyspozycji. Poznaje dzisiaj duże jezioro. Może to Łuska, albo Żabi Staw? Nie wiem jak Plemię na nie woła. Ale też mnie to niezbyt obchodzi. Dla mnie równe dobrze mogę wołać na to jezioro Mokra Polać. Mniejsze z tym, po jakimś czasie zaczynam zwiedzać tereny niedaleko Mokrej Połaci. A okazały się być one... koszmarne. Znajduję się właśnie w jakiejś śmierdzącej jak lecznica gęstwinie. Rosną tutaj te zielska, których używa Wieszcz? Obrzydlistwo. Wyciągam pazury i oram nimi trawę i roślinność do okoła. Nienawidzę tego zapachu i tej zieleniny.
//księżyc

Wyczuwam zapach zbliżającego się kota. Nie przejmuje się tym jednak zbytnio. Jestem zajęty destrukcją znienawidzonego zielska. Cóż za okropne miejsce, gdzie tak śmierdzi! Zdecydowanie będę unikać tejże lokalizacji. Mój ogon drży w momencie, gdy ktoś woła mnie po imieniu. Raczy też skierować w mą stronę pytanie. Głupie pytanie.
- Tępaś jakąś? Mniemam, że doskonale widać co czynię - odpowiadam, nie odwracając nawet głowy w stronę jej lica.
Jeśli przyszła zadawać bezsensowne pytania to może sobie pójść. Ja jestem zajęty. Wymierzam co kolejne ciosy pazurami we wszystko zielone w okolicy.

Me słabe pazury wbijają się mocniej w podłoże i trawy coraz mocniej, gdy kocica ignoruje moją odpowiedź. Zaczynam przebierać szybciej łapami zdenerwowany. Nie lubię jej. Już teraz to wiem. A gdy pada z jej krzywej, grubej, brzydkiej, ropuszej mordy pytanie reaguje warkotem. Czemu większe ode mnie koty myślą, że wszystko jest im znane? Że mnie rozgryźli. Że mnie rozumieją. GÓWNO PRAWDA.
To jest właśnie ich problem, gdyby tacy nie byli to dopiero wtedy by mnie zaczęli słuchać. Wtedy wiedzieliby o co mi chodzi. Ale oni są zamknięci na dialog. Przecież oni WSZYSTKO wiedzą. Oni są tacy dorośli. Oni są tacy... tacy... głupi!
- Tak? O to się gniewam? Dziękuję ci szanowna wszechwiedząca kocico, że mnie o tym uświadomiłaś bo bym nie wiedział o co się gniewam. Teraz wszystko już wiem! Lecę do Srafli wznowić trening!
Nie odwracam nawet w jej stronę pyska. Dłubie dalej pazurami w ziemi, a moje łapy stają się już zupełnie mokre i całe pokryte błotem.

Parskam rozbawiony reakcją kocicy. Taka była mądra chwilę temu, a teraz co. Jakieś przepraszam jakby poczuła się urażona czy cokolwiek. To JA tu jestem tym zranionym. Niech zna swoje miejsce.
- Oh jak dobrodusznie, nagle zmieniłaś zdanie, że nie zjadłaś rozumu całego świata? Wybacz mi jednak, nie zamierzam ci niczego mówić po tym jak już założyłaś że sama wiesz najlepiej chwilę temu. Nie wierzę ci, że zmieniłaś zdanie co do tego by nie oceniać innych samemu. I tak nie będziesz mnie słuchać.
Dalej nie odwracam pyska w jej stronę i grzebie w ziemi. Aczkolwiek mniej agresywniej niż chwilę temu.

Nie lubię gdy ktoś podejmuje na mnie próbę wymuszenia. Tak, zachęcanie do czegoś czego nie chce robić też uznaje za dociskanie mnie żebym coś zrobił. Macham ogonem szybciej i wbijam mocniej pazury w zielsko-trawsko.
- A czemu mam próbować? Nie mam ochoty po tym jakie wrażenie na mnie wywarłaś kim kolwiek jesteś. Bo przedstawić się nie przedstawiłaś. Znasz moje imię, a ja twojego nie.
Odczuwam chęć przekręcania głowy by zmierzyć wzrokiem kocice, ale nie robię tego. Trzymam dalej sztywno kark w stronę trawy, którą ciacham pazurami. Aczkolwiek mało co z niej już pozostało.

Najmądrzejsza kocia świata raczy zniżyć się do poziomu zwykłego przeciętnego kota i podaje mi swoje imię. Notuje je w swej pamięci, ale nie odpowiadam jej ani słowem. W końcu zna już moje imię. A innej odpowiedzi na przestawienie się nie było niż zrobienie tego samego.
Ruszam wąsami zadowolony, gdy kocica przestaje naciskać na rozmowę. Chwilę później jednak złoszczę się z powrotem i na złość niszczę jeszcze bardziej agresywnie rośliny.
- Czemu? - odpowiadam niczym głupek czując jak krew buzuje mi w żyłach.

Marnotrawstwo. Nie obchodzi mnie to. Ani ten zasrany Wieszcz. Ani, że przeszkadzam zwierzynie co tutaj mieszka. Starczy jej to, że nie zamierzam jej łapać. Prycham niezadowolony i rzucam ziemią w stronę kocicy.
- A co? Zmusisz mnie do tego, żebym przestał?
Marszczę nos i przenoszę w końcu wzrok na kocice. Macham ogonem czując jak łapy mi drżą ze złości.

Groźby. Czyli to wydawało się najlepszą opcją dla starej kocicy w tej sytuacji? Super. Na prawdę na cudowny poziom zeszła ta niebieskooka brutuska. Wszystko, tylko żeby postawić na swoim. Ale jednego nie da się odmówić. Groźby działają. Wyżywanie się na roślinach nie było warte zagrożenia jakim była skarga do Srafli. Co jak co, ale nie chce by mieszana była w to ciapata Łowczyni. Nabieram śliny w pysku, spluwam nią w pysk jasnej kocicy i odwracam się na pięcie. Przestaje niszczyć chwasty, tak jak mi kazała, idę sobie gdzieś indziej. Mam nadzieję, że niebieskooka da mi spokój tak jak obiecała.