Poruszał się ostrożnie po okolicy, wiedząc, że prędzej czy później natknie się na oznaczenia graniczne. Tak też było — w okolicy gęstego, iglastego lasu wyczuł woń kociego moczu, dzięki czemu wiedział, że jest blisko. Motywowała go, przede wszystkim, ciekawość. Nie był to klan, a więc kim byli? Jak wartościowe mogą okazać się informacje, które być może uda mu się zdobyć? Poczuł deszcz ekscytacji na samą myśl o tym, że będzie mógł poznać coś nowego. Nową grupę, nowe zwyczaje, być może nowy, ciekawy system imion. To znaczy... będzie mógł poznać, jeżeli tylko ktoś pojawi się w okolicy granicy.
Nie zamierzał bezczynnie czekać. Ruszył powoli wzdłuż granicy, kierując się w stronę gór. Zachowywał pewien odstęp od oznaczonych drzew, aby nie narażać się na gniew terytorialnej grupy, która tu mieszkała, a poza tym... nie spieszył się. Był czujny, ale jednocześnie nie chciał sprawiać wrażenia kogoś, kto miał złe zamiary.

Zatrzymał się, gdy tylko zdał sobie sprawę z tego, że nie jest sam. Uniesiony ogon Srebra na widok drugiego kota jasno świadczył o tym, że nie miał wrogich zamiarów. Uśmiechnął się i skinął głową na powitanie kotce, która od razu nawet przedstawiła mu, z kim ma do czynienia: Plemię Niedźwiedzich Kłów.
— Nie mam wrogich zamiarów — powiedział na głos to, co pokazywał do tej pory mową swojego ciała. Tak, aby uspokoić kotkę; wyglądała na bardzo młodą, jakby przeżyła dopiero jeden sezon, nie więcej. — Nazywam się Srebro. Co mnie zaś tu sprowadza... cóż, nie zamierzam ukrywać, że była to moja ciekawość co do tego, kto zajmuje te tereny i jak ciągnie się wasza granica, ale również i moja podróż w stronę przełęczy — odpowiedział zgodnie z prawdą.

"Nowi-"... nowi co? Nowicjusz? To było jedyne, co przyszło mu do głowy, nie skomentował jednak jej przejęzyczenia, a jedynie uśmiechnął się delikatnie.
— Strażniczka — powtórzył, kiwając ze zrozumieniem głową. Chciał coś dodać, jednak zaraz podjęła temat jego podróży, dlatego też pozwolił jej mówić, kiwając delikatnie głową i starając się spamiętać wszystkie te nazwy, które mu podała.
— Jeżeli strzeżesz tych granic, może zechcesz towarzyszyć mi przez chwilę w tej podróży do Orlej Przełęczy? — zaproponował, jednak szybko dodał: — Nie zamierzam przekraczać granic, ale dzięki temu i ty będziesz spokojniejsza, że żaden samotnik nie pałęta się po waszych ziemiach, ale i będziesz miała towarzystwo w swoim, jak sądzę, patrolu.
Nie był świadomy obecności drugiego kota, z którym była Księżyc, dlatego też zaproponował jej wspólny spacer wzdłuż ich granicy, bo zdaje się, że, tak czy inaczej, musiałaby wzdłuż niej przejść. Mieli więc w pewnym sensie wspólny cel, do którego mogli dążyć, aby było im nieco raźniej.

Kiwnął głową.
— Nie mam stałego domu od co najmniej jednego sezonu — odparł, uśmiechając się melancholijnie. Ruszył naprzód, nadając ich wędrówce równy, ale raczej niespieszny, spacerowy krok. — Ale pochodzę z małej wsi kilka dni drogi stąd. Większość życia przeleciała mi na dalekich wędrówkach i poznawaniu nowych kotów — dodał, zgodnie z prawdą. Czy wieś, w której się urodził była jego domem? W pewnym sensie tak. Wciąż była tam jego matka, Pieczarka. Wciąż była tam jego siostra, Biała. Wiedział, że zawsze przyjmą go z otwartymi ramionami, jeżeli znuży go wędrówka i będzie chciał spędzić resztę życia na łowieniu myszy i spaniu na sianie.
— A ty? Urodziłaś się tu, w Plemieniu, czy pochodzisz z zupełnie innego miejsca i dołączyłaś do niego po pewnym czasie? — spytał, odwracając głowę w stronę strażniczki.

— Na początku? Młodość — odparł, uśmiechając się do młodej strażniczki. — Wędrowaliśmy razem z bratem, bo nie chcieliśmy ograniczać się do jednego miejsca... a potem ciężko odzwyczaić się od wędrówki i braku granic — wzruszył barkami. Teraz już nie miał konkretnej motywacji: po prostu szedł, szukał swojego miejsca na świecie, gdziekolwiek by ono nie było. Trudno było zatrzymać się w miejscu, gdy większość życia spędziło się w drodze.
— Rozumiem — pokiwał głową, po czym zamilkł. Być może Księżyc chciała teraz o coś zapytać, albo zacząć jakiś temat? Jeżeli milczenie jednak będzie się przeciągać, z całą pewnością znajdzie coś, o czym będą mogli pomówić. Póki co jednak skupił się na obserwacji terenu.

W końcu przerwała ciszę; zastrzygł uchem po stronie, po której szła Księżyc, by zaraz skierować ku niej pysk. Uśmiechnął się lekko i pokiwał głową.
— Jeżeli tylko masz na to ochotę, oczywiście — odparł pogodnie; nie przeszkadzała mu cisza, nawet jeżeli towarzyszyła ona spacerowi z ledwo poznanym kotem. Dla niego nie była krępująca, w ogóle nowo poznane koty nie były dla niego tak obce, jak dla innych kotów; być może to kwestia stylu życia, a może jego własna filozofia. Gdyby traktował każdego nowego rozmówcę jak obcego, z dystansem, to całe życie funkcjonowałby tylko w ten sposób, zdystansowany od innych.
— Słyszałaś może o grupach, które żyją po drugiej stronie gór? — spytał, zerkając na nią. — Nazywają siebie klanami, mieszkają tam od jakiegoś czasu, ale chyba nie zapędzają się aż tu...?

— Miałem. Są... interesujący — odpowiedział. — To, co mówisz, jest ciekawe, bo niewiele kotów z Klanów wie o waszym istnieniu, a przynajmniej tak wynika z moich obserwacji. Stąd ten temat; byłem ciekaw, czy i wy nie wiecie do końca, z kim macie do czynienia, ale wygląda na to, że jesteście lepiej przygotowani — dodał po krótkiej chwili milczenia, jako że jego pierwsza odpowiedź była zbyt lakoniczna i nie zdradzała przemyśleń wędrowca, który uwielbiał dzielić się swoimi myślami z każdym, kto był skłonny go wysłuchać.
— Wcześniej nie oznaczaliście granic? To znaczy, że nie było tu wcześniej żadnych, mniejszych lub większych grup? — spytał, bo Księżyc poruszyła bardzo ciekawy temat. Różne grupy miały różne powody, dla których nie oznaczały granic; czasem nie było potrzeby, czasem było to zbyt niebezpieczne, a innymi razy znów nie było to zgodne z wierzeniami danej grupy.

— Rozumiem. To ma sens — przyznał, kiwając głową. — Mimo to, jesteś strażniczką, to znaczy: strzeżesz bezpieczeństwa plemienia, w tym też terenów, które do was należą, czyż nie? Czy twój zakres obowiązków zmienił się w związku z pojawieniem się klanów? — spytał, zerkając na nią kątem oka z zainteresowaniem, bo słowa Księżyc były bardzo ciekawe. Nie było potrzeby pilnowania granic, a więc: strzeżone było tylko miejsce, w którym znajdowały się legowiska? Czy nieobecność samotników po tej stronie gór oznaczała, że plemię mogło sobie pozwolić na zagarnięcie nieograniczonej powierzchni terenu, o którą nawet nie musiało dbać?

— Mm — mruknął cicho, przyjmując do wiadomości to, co przekazała mu Księżyc. — Różne grupy mają różne podejścia do obrony granic, a mnie zawsze fascynowały różnice dzielące i łączące różne kultury. Moja własna, dawna grupa operowała na podobnych zasadach; mieliśmy swój rewir, o którym wiadomo było, że należał do nas, ale nie było wyraźnych granic, swego rodzaju kreski narysowanej na piasku, która wyznaczała, gdzie się zaczyna, a gdzie kończy. Jedynie nasze gniazda były ukryte i strzeżone — podzielił się częścią swojej własnej historii ze strażniczką, po czym już zamilkł, nie mając nic więcej do dodania. Szli dalej, przez chwilę milcząc, gdy granica zaczęła powoli skręcać wyżej, w stronę gór. Dotarli do Orlej Przełęczy.
— Nie będę zabierał ci już więcej czasu, zwłaszcza że udało nam się dobić do brzegu — powiedział, rzucając okiem w stronę przełęczy. — Niezwykle miło mi było cię poznać, Księżyc, i mam nadzieję, że uda nam się jeszcze spotkać i porozmawiać, a więc: do zobaczenia — pożegnał się z nią ciepło, kiwając jej głową w wyrazie podziękowania za rozmowę jak i cenne, choć szczątkowe informacje, jakie mu przekazała, po czym oddalił się samotnie przez Orlą Przełęcz, za cel obierając sobie Oko Gór.

zt

To była chyba moja najdłuższa wędrówka od...równie długiego czasu. Wyruszyłam z samego rana poprzedniego dnia i udało mi się zajść aż do Krecich Kopców, gdzie umknęłam przed wściekłym Czarnym Wilkiem i przespałam się na niezbyt wygodnej ziemi niedaleko Orlej Przełęczy. Z rana jednak ruszyłam dalej, natykając się w końcu na oznaczenia graniczne grupy, która była tu odkąd pamiętałam; Plemienia. Nigdy jednak nie miałam okazji by porozmawiać z członkami tej grupy, no, osobiście. A jeżeli tak, to już o tym zapomniałam. Wiedziałam jednak o ich istnieniu, nawet Drzazga coś o nich kiedyś wspominała, a sama od czasu do czasu gdy przebywałam w Międzyrzeczu czy na Krokusowym Polu, natykałam się na różne patrole, ale to tyle. Chciałam nieco więcej, a wykorzystując fakt, że czułam się odrobinę lepiej  tymi zawrotami głowy, wyruszyłam w małą podróż. Gdy podeszłam bliżej granicy, zaczęłam przechadzać się tuż przy niej, co jakiś czas zerkając w głąb terenów by wypatrzeć, czy ktoś się zbliża.

[Królik]