W mojej głowie rozbrzmiało kilka wyzwisk w stronę kotki, gdy usłyszałem jej słowa. Niemniej postanowiłem zastosować się do jej rady. Pomimo udanego ataku powoli zaczynałem odczuwać zmęczenie walką. Ale nie zamierzałem się poddawać, teraz, kiedy w końcu coś mi się udało. Tafla jednak nadal na mnie napierała, więc zdecydowałem się na ruch podobny do poprzedniego. Tak więc, ponownie zgiąłem łapy, by z całej siły wystrzelić je w stronę pyska siostry, prosto w miejsce między nosem a oczami.

Może mój atak był słaby, ale przynajmniej dzięki niemu Tafla się odsunęła i mogłem uwolnić się z jej ciężaru. Planowałem ją ponownie zaatakować ale gdy tylko ustałem na równe łapy zmęczenie walką stało się o wiele bardziej odczuwalne. Nogi jakby zaczynały odmawiać mi posłuszeństwa. Były jak z wełny.
- Mam dość... - wysapałem z goryczą, zły na siebie, na Taflę, i na wszystko inne wokoło. Dałem się zlać, tak samo jak księżyce nazad jastrzębiowi. Mimowolnie wbiłem pazury w ośnieżone podłoże, a poje oczy powędrowały w dół. Ciężko mi było podnieść wzrok na Taflę nie tyle co z upokorzenia, a zmęczenia.

Kocica dojrzała, że kopniach ze strony jej brata był dość słaby i zaczęła nieco żałować, że zdecydowała się na unik, ale sądząc po zmęczeniu Jeziora, gdyby udało jej się odpowiednio mocno uderzyć, mogłaby nieść nieprzytomnego trupka aż do obozu. Taka wizja ją nieco... rozbawiła. Gdy ten podniósł się i wysapał coś rozgoryczony, Tafla posłała mu lekki uśmiech i podeszła do niego, trącając go nosem w ucho. — Przynajmniej wiesz kiedy zrezygnować, a to dobra cecha. — pochwaliła go ciepło, po chwili dodając już bardziej zadziornie. — Przemilczę to, ze sprzedałam ci taki łomot, aleee wymienisz mi mech w moim legowisku. — wyszczerzyła wesoło kły i wymijając Jezioro, ustawić się u jego boku, trzepnęła końcówką ogona w jego uszy.
— Dobra, wracajmy. Zaraz się chyba rozpada. — mruknęła, zerkając na zachmurzone niebo. Gdy kocur możliwie się z nią zgodził, zaproponowała ramię o które mógłby się oprzeć w drodze powrotnej, a gdyby ten odmówił, szła po prostu obok aż do obozu, nie mogąc się doczekać, aż wyśpiewa o tym jedynemu słusznemu kotu; Królikowi rzecz jasna! Srebrny strażnik nie wliczał się w jej obietnicę odnośnie milczenia, hihi.

zt, dzięki

Odruchowo odsunąłem się, gdy tylko Tafla chciała dotknąć nosem mojego ucha. Jej dotyk, dotyk kogokolwiek, to było ostatnie czego teraz potrzebowałem. Na ch*j były jej miłe słówka?
- Wygrałaś walkę z trzy razy młodszym od ciebie nowicjuszem, z opóźnieniem w treningu. Do prawdy, jest to wyczyn godny chwalenia się innym - zaszydziłem w odpowiedzi. - Nie będę ci niczego sprzątać.
Nie zamierzałem, oczywiście, przyjmować pomocy łowczyni w powrocie do obozu. Nie byłem przecież w aż tak złym stanie. Co ona? Serio myślała, że coś mi zrobiła? Nauczyła się kilku ruchów od swojego gacha i wygrała mały sparing. A ja po prostu miałem tego pecha, że byłem o wiele młodszy i opóźniony w nauce walki. Rzuciłem jej jedynie obojętne spojrzenie i nie odzywając się już, po prostu skupiłem się na powrocie do obozu.

//zt, też dzięki <3

W przeciwieństwie do Księżyc, po krokach Żywicy można było dosłyszeć, że nie dość, że kotka jest ciężka, to jeszcze do tego w dniu dzisiejszym w wesołym nastroju. Już po jakimś czasie Księżyc mogła usłyszeć, a potem zauważyć wesołą, podobną z nastawienia do psa, szylkretową szyszę kłusującą w stronę jasnej strażniczki z błyskiem w oku, by potem stanąć i się głośno przywitać, kiedy znalazła się obok.
- Hej! To co, to jak? W sumie to ci muszę wyznać, że dawno się z nikim nie biłam! Trochę to zaniedbałam, ajaj... No, ale teraz chyba mogę trochę nadrobić, nie? - Rzekła wesoło, patrząc w pysk starszej kotki.

Na pytanie kotki, Żywica tylko kiwnęła energicznie i krótko głową, by zaraz potem, upewniając się, że Księżyc patrzy na Szyszę wszystkimi trzema oczami (niby ma dwa, ale może ma jeszcze jakieś trzecie mentalne ukryte?), wpierw postanowiła... rzucić w kierunku pyska kotki trochę ziemi, jak to Huragan kiedyś mówiła o oślepianiu, by zaraz potem wyskoczyć i spróbować łapami zaatakować pierś jasnofutrej. Kto wie, może się uda? No, szylkretowa przynajmniej na to liczyła!

Ha ha! Może nie udało jej się staranowanie Księżyc, ale przynajmniej ma teraz ziemię w oczach, a to już połowa sukcesu! Dobra, to co tam teraz? Nie widząc wielu kreatywnych możliwości, czekoladowa spróbowała podciąć łapy starszej strażniczki licząc, że i tym razem się uda, chociaż huf, jakby się nie udało, to przecież zawsze kolejna lekcja!

No i szczęście szlag trafił, a na dodatek Żywica skończyła z ziemią w oczach. Głupia ziemia i głupie oczy, trzeba się naumieć walczyć bez ich użycia i świat byłby łatwiejszy. Jakaś wewnętrzna wizja czy coś. No nic, czas znów zrobić zamach, tym razem chcąc pacnąć łapą w pysk jasnofutrej, chociaż ta ziemia wcale sprawy nie ułatwiała.

Tymczasem Żywica nie uznała swojego ataku za słaby. A nawet jeśli przeszło jej to gdzieś przez myśl, to może nawet się cieszyła? No bo, nie chciała nikomu zrobić krzywdy czy coś... No, ale nie traćmy wątku. Tym razem szylkretowa uznała, że ponownie spróbuje zaatakować łapy Księżyc, więc się nieco nachyliła i ot- spróbowała lekko dziabnąć zębami tylną łapę strażniczki.