Kocurek ledwo co wstał. Przeciągnął się w wejściu i ziewnął potężnie, bo w końcu kociaki dużo śpią. Jednak dzisiaj coś mu przeszkodziło w porannym... chyba porannym, może popołudniowym? budzeniu się. Bowiem coś pogładziło jego kark, albo grzbiet albo dupke, nie był pewien, i to nie był szorstki język mamy! Bo to coś było miękkie i przyjemne, i pachniało zielonym.
Kociak zadarł łeb do góry, aby zobaczyć zwisający mech. Szaroniebieskie ślepia Szczytu zabłyszczały figlarnie, po czym srebrny kociak rzucił się na zieloną roślinkę, aby ją zerwać! Ale mu się nie udało, więc spróbował jeszcze raz, i jeszcze raz i jeszcze! Dopóki mu się nie uda urwać chociażby kawalątka to nie pójdzie dalej!

[Jezioro]

Kocur uwielbiał kociaki, także na wieść o nowym narybku się ucieszył. Jednak obowiązki strażnika nieco opóźniły jego wizytę u Mżawki Szepczącej o Świcie, która dorobiła się całkiem sporego miotu.
Po krótkim spacerku w kierunku Miękkich Półek zauważył, że coś, a raczej - mały ktoś - targa mchem przy Wiszących Ogonkach. Zaśmiał się cicho pod nosem i skierował się w stronę małego agresora, który usilnie próbował zamordować mech.
Szukanie nie zajęło mu długo - oto on, drań, który usilnie próbował zerwać zielony, zwisający puch.
– Cześć młody, jak ci idzie polowanie? Niezły przeciwnik z tego mchu. – przywitał się żartobliwie.

Kocurek nie dosięgał. Miał małe łapeczki i był niziutki i nie miał jak dosięgnąć owego mchu! I nawet jeśli skakał, to on dalej nie dosięgał i mijał się z zielonym puchem o kilka długości wąsa. W końcu jednak Szczyt usiadł, wyraźnie naburmuszony swoją niekompetencją. No i jak ma dobrze służyć Plemieniu, skoro nawet nieruszającego się o kocięcy krok mchu złapać nie potrafi?!
No a na pewno nie pomógł w tym kocur, który zdecydował, że do niego przyjdzie. Na jego słowa Ośnieżony tylko fuknął groźnie, odwracając łeb na bok. Kocur się z nim droczył, że niezły przeciwnik. Szczyt tylko wstał i odszedł kawałek dalej, aby tam klapnąć naburmuszonym i się nie odzywać do całego świata.

No, to niezły kawał kociaka. Jezioro próbował powstrzymać się od śmiechu, wszak nie chciał młodego bardziej znieważyć.
– Może i nie jestem Łowcą, ale z tego co wiem to jak skupisz siłę w tylnych łapach to skoczysz wyżej. A jak podrośniesz to nawet nie będziesz musiał skakać. – przyklapł obok kociaka – Jestem Jezioro, a tobie jak na imię młody?
Podobnie jak jego matka, kocurek wiele nie mówił. A może on nie potrafił mówić?! Ojoj, Jezioro poczuł się źle na myśl, że pożartował sobie z kociaka co nie potrafi gadać.

Nie odzywać się... przynajmniej na chwilę. Poczuł jak kocur siada obok niego i już miał znowu prychać i kichać, gdy ten się odezwał. No i w końcu gadał z sensem! Niebieskie ślepka kociaka otworzyły się szerzej, a ten podniósł łeb ku górze, znowu spoglądając na wiszący mech. Końcówka chudego ogonka kocurka drgnęła nerwowo, a ten w końcu wstał i podstawił się pod zielony puch. Przez chwilę kręcił dupką, a zaraz potem wyskoczył w powietrze, skupiając siłę w tylnych łapciach. I faktycznie, udało mu się. Oderwał trochę mchu, a Jezioro mógł usłyszeć wesoły pisk młodzika. W końcu mu się coś udało, prawda?
- Szczyt - odparł na pytanie o imię i spojrzał się na kocura. Mech rzucił mu pod łapy, taki dowód, że mu się udało.

Strażnik się uśmiechnął – No no, Szczycie, całkiem nieźle jak na młodziaka. Byłbyś niezłym łowcą. – owinął ogon wokół łap – Jesteś bardzo zdeterminowany, myślę, że będzie z ciebie dobry członek plemienia. A powiedz, jak ci się żyje jak na razie?
Kocur chciał się upewnić, że kociak miał się dobrze. Zawsze zadawał takie pytania młodym. Może po prostu nie chciał aby miały jakieś smutne dzieciństwo czy coś. Taka o, troska o innych. Albo niechęć do swojej własnej matki sprawiała, że Jezioro nie chciał, aby ktoś inny miał podobny los do niego. Mimo znaku Sarny, Jezioro w głębi duszy miał dużo żalu w sercu. Głownie do matki.

Na komplement Jeziora zamrugał raz po raz zdziwiony, że ten tak myśli. Podrapał się szybko za uchem, aby wydrapać sobie kołtun, który się tam znajdował.
- Ta myyisz? - mruknął zaskoczony, mrugając raz po raz ślepiami. Zaraz strażnik zadał drugie pytanie, którym było jego samopoczucie. Ten tylko zadrgał wibrysami. - Mi obrze! Ty?
Niestety Szczyt nie miał czasu na dłuższe porozmawianie z kocurem, bo zaraz go zawołała matka. Na wołanie kociak fuknął tylko niezadowolony wąsami i spojrzał się na niebieskiego.
- Usz iść. Pa pa! - zawołał, po czym pobiegł w stronę wejścia kociarni, gdzie czekała na niego Mżawka.

[zt]

Był większy. Już na pewno nie seplenił jak księżycowy kociak, a jego oczęta nie wybarwiły się na wszystkie kolory świata, jak Robakowi czy Wilkowi. Nie wiedział, czy to dobrze, czy jest jakiś opóźniony w rozwoju, czy może tak ma być? Nie był tego pewien i w sumie to... na razie go to nie obchodziło. Może kiedyś się zapyta gburowatego wujka Królika, lub o! Tafli! Tafla była miła i ładna, i mądra, i bardzo w ogóle super, więc na pewno znała odpowiedź na jego pytanie! Nie mniej jednak Szczyt wyszedł ze żłobka, przed nim się przeciągając tak, że mógł poczuć jak jego wszystkie kości strzykają. Wstał powoli i rozglądnął się dookoła. Podniósł głowę, aby zobaczyć zwisający z góry mech. Przysiadł, ale nie do końca, aby w końcu wyskoczyć ku górze i złapać trochę zielonego puchu w łapy. Skrzywił się delikatnie, aby finalnie otrzepać łapę z mchu. Wydał z siebie ciche "ble". Był już trochę większy, przez co mógł bez większego problemu doskoczyć do owej zabawki. Potrzebował czegoś innego... jakiejś innej rozrywki!

Wkrótce dało się wyczuć krącącą się nieopodal Księżyc. Ona także porządnie urosła i... O! Jej oczy również nie zmieniły kolor! Przypadek? Chociaż w sumie to ona nawet nie zwracała na to uwagi. Była zadowolona ze swojego wyglądu. Do tego kroczyła dumnie z ozdobionym listkami futerkiem.
Drgnęła uchem, kiedy usłyszała czyjeś "ble", a o jej nozdrza obił się zapach jej brata. Spojrzała na niego i uśmiechnęła się lekko.
– Cześć Szczycie! Co porabiasz? – zagadnęła do niego wesoło, po czym przystanęła obok niego.
– Ej, wiesz co? Niedługo zostaniemy nowicjuszami, a później i strażnikami! To znaczy... ty nim będziesz, a ja będę łowczynią. Co powiesz na małe sprawdzenie naszych umiejętności w walce przed ceremonią? Starsi byliby z nas dumni! – zasugerowała po chwili namysłu. Sama była znudzona chodzeniem w te i wewte oraz łapaniem mchu. Chciała spróbować czegoś nowego! Teraz miała na to świetną okazję, wiec nie zamierzała tego marnować. Pytanie tylko, czy Szczyt się na to zgodzi...

Gdy tylko młodzik usłyszał głos siostry podniósł wyżej jedną brew, następnie zwracając pysk w jej stronę. Uśmiechnął się do niej i już miał się odzywać, gdy tylko usłyszał jej następne słowa. Szczyt zamrugał kilka razy i nadął powietrza w poliki.
- He?! A skąd wiesz, że to na przykład ja nie będę łowcą, a ty zostaniesz strażniczką, co? Jestem takiej samej budowy jak ty, he. A wujek Królik jest barczysty, jest strażnikiem i w ogóle, i w ogóle go nie przypominam, więc skąd możesz wiedzieć, co? - napuszył się podczas mówienia, świdrując wzrokiem Księżyc. Fuknął jeszcze w odpowiedzi, delikatnie uderzając końcówką ogona o ziemię. Zmarszczył brwi na jej propozycję i mlasnął cicho, jakby to miało mu pomóc w myśleniu.
- E... brzmi dobrze. To atakuj pierwsza, czy coś - powiedział, nastawiając łapki w rozkroku i czekając na ruch ze strony Księżyc.

Młoda kotka zachichotała, słysząc odpowiedź ze strony Szczytu. Dla niej to brzmiało aż za bardzo skromnie, jakby prosił, żeby go przekonywać do tego, że jest inaczej. Ostatecznie przewróciła oczami i westchnęła cicho z uśmiechem.
– Oh, głuptasie, oczywiście, że będziesz strażnikiem! Przecież jesteś kocurem! I nie porównuj się do Królika! On jest starszy, większy i... Zupełnie inny! – objaśniła swoją pozycję. Według jej wierzenia każda kotka jest urodzoną łowczynią, a kocur - wybitnym strażnikiem. Była niemal pewna, że jej domysły znów się potwierdzą. Wkrótce i tak się o tym przekona.
– Poza tym, nawet jeśli będziesz łowcą, to i tak musisz się nauczyć walczyć. Inaczej co zrobisz, jeśli rzuci się na ciebie drapieżnik? – dodała.
Później niemal od razu do jej łba przyszła kolejna wybitna myśl, chociaż nie tyczyła się ona samej walki.
– Właśnie! Wyobraź sobie, że ja jestem takim groźnym drapieżnikiem! Będę... rysiem! – zasugerowała, po czym ugięła swoje cztery łapki, przygotowując się do potyczki. Miała zacząć? Cóż, wbiła swe błękitne oczy w swojego braciszka, obmyślając plan działań. Nie była doświadczonym strażnikiem, więc trochę jej zajęło, nim zdecydowała się na swój pierwszy ruch.
– Grrr... Bój się! – rzuciła, udając, że jest rysiem. Nie wiedziała co prawda, jak one się zachowują i właściwie to jedyny drapieżnik, którego nazwę znała. Do tego słyszała, że podobno zachowywały się jak koty. Zgięła grzbiet w łuk i nastroszyła futerko. Ogon trzymała nieco wyżej nad ziemią, a jego koniec lekko drgał.
Nagle wybiła się do przodu, odpychając się mocno tylnymi łapami, a przednie wysunęła przed siebie. Chciała z całej siły rzucić się na pierś Szczytu, aby powalić go, obejmując jego szyję przednimi łapami (bez wysuniętych pazurków). Nie chciała przy tym wyrządzić mu żadnej krzywdy, jedynie powalić.

Szczyt nabrał powietrza w poliki czując, jak gotuje się w nim środku krew. Pokręcił energicznie na jej słowa.
- Gadasz bez sensu! Przecież nasz ojciec jest łowcą, a matka strażnikiem! A też przecież Pąk Zakwitający na Bratkowej Łące jest strażniczką, więc płeć nie ma nic do rangi - sarknął, kładąc uszka po swojej czaszce. Prychnął jeszcze na siostrę, odrzucając głowę na bok.
- Nie wiem kto ci takich głupot nagadał, ale cię okłamał. Albo ci się to przyśniło, Księżyc - mruknął niemrawo, marszcząc przy tym brwi i kawałek grzbietu nosa. Zadrgał niemrawo wibrysami, świdrując Księżyc wzrokiem. Prychnął jeszcze raz, uderzając delikatnie ogonem o ziemię.
- Przecież podczas polowania to chodzi Łowca, aby polować, i Strażnik, aby bronić w razie czego! Łowcy się nie uczą walki podczas treningu, dziwna jesteś dzisiaj - rzucił mrużąc delikatnie oczy i pokręcił znowu głową. Pokręcił głową, po czym słuchał uważnie słów siostry. Westchnął cicho, marszcząc brwi.
- Dobra. Niech ci będzie, i tak się nudziłem - mruknął, obserwując poczynania Księżyc. Nastroszył swoje futerko na karku, uginając przy tym swoje łapcie. Prychnął, wbijając ślepia w białe cieniowane futerko siostry, a gdy tylko ta rzuciła się w jego stronę, Szczyt postanowił odskoczyć do tyłu, aby tak uniknąć łap przeciwnika.

[mg]

Księżyc w odpowiedzi także nachmurzyła się, a od emocji nastroszyła lekko sierść. Furknęła.
– Wcale, że nie! – burknęła ostro – Dobrze, trzy koty, a reszta? Moja teoria się sprawdza, a nasi rodzice i Pąk są wyjątkiem i tylko potwierdzają regułę! – dorzuciła ze zmarszczonym noskiem.
Jej gniew tylko się nasilił, słysząc kolejne słowa brata. Jej ogon latał na wszystkie strony, jak szalony. Dobrze, że zaproponowała walkę. Może chociaż za pomocą siły mu pokaże, kto tu tak naprawdę ma rację?
– I co? A jeśli strażnik nie okaże się w pobliżu? – spytała, posyłając braciszkowi krzywe spojrzenie.

Oh, nie trafiła, ale to nic! Walka dopiero się zaczęła, więc jeszcze będzie miała okazję, aby się popisać. Ruszyła prosto w jego stronę, chcąc jak najszybciej skrócić dystans pomiędzy nią a jej bratem. Następnie, kiedy była dość blisko, znów skoczyła, tym razem tak, aby znaleźć się nieco powyżej swojego przeciwnika. Chciała przelecieć nad jego łbem, po czym wylądować na grzbiecie, wczepiając się mocno łapami w tułów.
Nie wiedziała, po co ma to robić, ale mimo to zrobiła bez większego namysłu. W końcu walka to nie czas na rozmyślanie.

- A właśnie, że tak! - fuknął, czując, że wygrywa w tej rozmowie. Napuszył się delikatnie, obserwując, jak siostra marszczy nos i dalej mówi bzdety.
- Żadna reguła! Twoja reguła nie ma w ogóle sensu, przecież to tylko Wieszcz wie, jaki kot nadaje się do czego. O! Jego partnerka, Gałązka Targana przez Wiatr, też jest strażniczką, ha! A Huragan, jedna z nowicjuszek uczy się u wujka Królika na strażniczkę! Kto jeszcze, m, o ten. Ten taki bury kocur wychodził na trening z Taflą, a ona jest łowczynią! Także twoje słowa nie mają sensu, he! - powiedział dumny z tego, jak zaorał swoją siostrę i to, jak ją ładnie wytłumaczył. Wyprostował się, pusząc swoją krótkowłosą kryzę i krzywo się uśmiechając.
- Jeśli łowca nie potrafi walczyć i wychodzi sam na polowania, to jest niedoświadczony i głupi! - sarknął, patrząc na kocicę spod byka. Nadął powietrza w poliki, marszcząc brwi.
Szczyt pokręcił nosem na boki, obserwując jak siostra pada na ziemię. Dodatkowo sam odskoczył na taką odległość, że to aż pozazdrościć można! Uśmiechnął się krzywo, a gdy tylko zobaczył, że siostra znowu gotuje się do ataku napiął mięśnie i znowu chciał odskoczyć, teraz w bok. Nie dosięgnie go, ha!

– Nie! – pisnęła uparcie, chcąc zapanować nad swoją pozycją. Jeszcze mu udowodni, że on sam gada głupoty.
– Tak? To dlaczego większość kotek jest łowczyniami, a kocury są strażnikami? – mruknęła, dalej gniewnie patrząc na braciszka. Chyba status rysia faktycznie do niej pasował. Poza tym nie obchodziło ją, jaki argument wobec niej przytoczy Szczyt. Ona i tak za wszelką cenę udowodni, że to ona ma rację.
– Dobrze, następnym razem, jak zobaczę cię jako samotnego i bezbronnego łowcę na polowaniu, tak ci i powiem! "Jesteś niedoświadczonym żuczym móżdżkiem!" – dorzuciła, lecz tym razem z dumą, bo, według niej, złapała go właśnie za słowo. Od razu sobie wyobraziła, jak będzie go wyzywać w podobnej sytuacji i biedny Szczyt będzie umierać ze wstydu. Wtedy to będzie zabawa!

Prychnęła, doświadczając kolejnej porażki. Jednak nie zamierzała się tak łatwo poddawać. Natychmiast obróciła się w stronę swojego brata. Najszybciej, jak tylko mogła. Następnie znów ugięła swoje łapki mocniej i rzuciła się na swojego przeciwnika z lekko rozwartym pyszczkiem. Wydobył się z niej krótki, lecz głośny dźwięk, przypominający pisk. Tym razem chciała chwycić zębami prawą tylną łapę, lecz starała się to zrobić tak, aby nie pokaleczyć przy tym brata.

- Bo najwyraźniej tak Plemię Wiecznych Łowów tak powiedziało, ale to nie ma nic w związku z twoją durną regułą - zaparł się, uderzając teraz szybciej końcówką srebrnego ogonka. Prychnął szybko wyciskając z nosa wszelkie powietrze. Potruchtał w miejscu, czując, jak w środku go coś normalnie aż skręca!
- Sama zostaniesz strażnikiem i nici będzie z tej twojej reguły, he! - zawołał z przekąsem, zaczynając stawiać swoje futro na karczku. Zmarszczył brwi i prychnął jeszcze raz.
- Dobrze, tylko, że mnie nigdy w takiej sytuacji nie znajdziesz, pfy!

Szczyt szerzej uśmiechnął się, gdy jego siostra znowu padła na ziemię. Podniósł wyżej ogon w zadowoleniu, spoglądając z wyższością na kocicę. Ugiął się na łapkach przygotowując się na atak Księżyc. Ale teraz trzeba atakować, a nie uciekać! Może był zwinny jak łowca, ale jeśli chciał atakować zwierzynę, to może poćwiczyć też na siostrze. Zmrużył oczy teraz chcąc wyskoczyć w stronę siostry i uderzyć łapami w jej bok, aby tak wytrącić ją z równowagi.