Ważka miał, jak to na kociaka wypada, wyjątkowo dużo czasu, więc błąkał się wszędzie, gdzie tylko mógł być. Postanowił, że sprawdzi co u jego siostry, która leżała w zacisznych głazach przez choróbsko, które ją dopadło. Nawet nie wiedział, co jej dolega, więc stwierdził, że czas najwyższy się dowiedzieć. 
W chwili kiedy tylko czarny kociak wkroczył do miejsca, gdzie zbierano chore koty, rozejrzał się za siostrą. Pierwszą kotką, jaką zauważył, była Tafla, jego ciocia, więc od razu kiwnął do niej głową na przywitanie i podreptał dalej do Wodogrzmot. Usiadł przy siostrze i szturchnął ją łapą w ucho - śpisz? - zapytał.

Wodogrzmot nie liczyła, jak długo i jak wiele razy próbowała zasnąć tego popołudnia. Była wycieńczona, gardło ją bolało od kasłania, a sama perspektywa wyjścia na zewnątrz była dla srebrnej kuriozalna. Liczyła ptaki w głowie, zasłaniała oczy najbliższymi liśćmi bądź mchem, waliła się po łbie łapskiem, nic nie działało. Kociczka, nadal trzymając w sobie jak pasożyta upór, dziarsko zamykała swoje ślepia i zwyczajnie leżała, a szum lecznicy przykrył ją jak mała, śnieżna lawina.
Aż do momentu, gdy zaatakował jej uszy.
Niebieska nie była pewna, który fragment szmerów jej to zrobił – jednak otworzenie już przesuszonych od braku snu oczu nagle ją olśnił. Czy przyciemnił, węglowym kolorem. I żółtymi ślepiami, co przykleiły się do jej pyska. Niezbyt szybko połączyła w myślach te barwne kleksy w postać – to był jej jedyny brat z rodzeństwa zdominowanego siostrami, Ważka. Coś tam zapytał, czy śpi.
Czy ona śpi. Ta, co pół dnia się przewalała bez snu i stosowała techniki zakazane. Czy śpi.
Przodkowie, których wezwała uprzednio w umyśle, wraz z jasnym gnojem, na szczęście powstrzymali ją od ryknięcia na całą lecznicę. Rozwarła szeroko powieki i prezentując swoje już wspaniale wybarwione, intensywnie pomarańczowe oczy, sapnęła lodem do czarnego z bielą:
- Nie, ale chciałabym. Bardzo.
Te ostatnie słowa powiedziała z tak zimnym tonem, że aż strach sprawdzić, czy Ważkę jej oddech przypadkiem nie zamroził...

- Oh, okey - odpowiedział krótko czarno biały, po tym jak jego siostra mu odpowiedziała. Ważkę wyjątkowo ciekawiło czy rozbudził Wodogrzmot. No cóż, jeśli tak to przez przypadek, może mu daruję. - To powodzenia czy coś - dodał, wpatrując się jej, w pomarańczowe ślepia.
Jak usłyszał kroki, zerknął w tamtą stronę, dostrzegając swoją ciocię. Nie miał jeszcze okazji na spokojnie porozmawiać z kotką, więc właściwie to chciałby dowiedzieć się o niej czegoś więcej.
- Ja niemam nic przeciwko - powiedział za siebie, bez zbędnych emocji i czekał na odpowiedź swojej siostry.

---

Plemienny Wieszcz zjawił się dosyć szybko, wcześniej już widząc zbliżającą się Pajęczynę z kociakiem. Widok ten go raczej zaniepokoił, dlatego zaraz podszedł do obu i wysłuchał, co młodemu dolegało. Skinął głową, a następnie udał się po liść miodunki. Trzeba było działać szybko, by choroba się bardziej nie rozwinęła.
- Zjedz ten liść, proszę - powiedział ciepło, stawiając medykament przed Echem. - Niedługo poczujesz się lepiej. Powinieneś też zostać w lecznicy... Na chwilę. Dla pewności, że nikogo nie zarazisz.

Echo nawet się nie odzywa, nawet nie rusza się z miejsca, udając, że go nie ma. Nie jest zadowolony – nie tylko ze swojego stanu, ale i tego, że jego pierwsze faktycznie spotkanie z Wieszczem odbywa się w takich okolicznościach, gdy z nosa leje mu się jakieś paskudztwo brudzące mu futerko w okolicach mordki, gdy nie jest w stanie ustać na łapach, i jeszcze, największa tragedia, oczy mu łzawią. Co on sobie pomyśli na jego temat!
Wydaje z siebie cichy, burkliwy odgłos, i wyściubia nos zza ogona, by wziąć liść. Krzywi się ostentacyjnie, jedząc go, ale tak naprawdę… jest nawet smaczny, a jeśli pomoże, to tym lepiej. Pozostanie w lecznicy jest okropną perspektywą, ale krótkie spojrzenie na matkę utwierdza go w przekonaniu, że musi tu zostać. Powoli przesuwa się za Pajęczyną do legowiska chorych, kiedy ta dość krótko dziękuje Wieszczowi za pomoc.

zt

---

Całe szczęście, że kociak zjadł liść bez większego sprzeciwu, mimo widocznego niezadowolenia na jego pysku. Wieszcz skinął jeszcze głową do Pajęczyny i lekko uśmiechnął się do obu, a następnie zajął swoimi sprawami.

zt

Chociaż Żywica przeprosiła, a Wieszcz wyznaczył jej karę, to, niestety, rana Księżyc magicznie nie zniknęła. Może ugryzienie było niegroźne, to jednak musiała nieco poleżeć w lecznicy, żeby wszystko odpowiednio się zagoiło. Trochę szkoda, bo miała tyle rzeczy do zrobienia za ten czas, a z początku nieco dłuższy odpoczynek powoli zmieniał się w powód do nudy. Jedyną rozrywką było obserwowanie obozu i rozmawianie z nawiedzającymi ją współplemieńcami. Niby już teraz mogłaby zacząć spokojnie przechadzać się po obozie, ale na wszelki wypadek wolała pozostać w miejscu i dać łapie w pełni się wyleczyć.
Zbliżyła się do ściekającej ściany, gdy odczuła lekkie pragnienie i zaczęła zlizywać z niej wodę. Uważała przy tym na to, żeby nie uszkodzić swojego opatrunku.

//Noc

Jak to na mnie przystało, chodziłam bezsensownie po obozie w poszukiwaniu czegoś ciekawego. Gdzie może być najciekawiej? W miejscu gdzie zwykle przebywa wieszcz! Pewnie ma fajne rzeczy do opowiedzenia!
Człapiąc sobie tak, spotkałam ładną kotkę. Wyglądała na jakąś znudzoną, więc postanowiłam do niej zagadać.
- Plose pani, co sie pani stało, se pani tu jest- spytałam grzecznie. Każdy musiał tu być z jakiegoś powodu, więc oczywiste, że jest tu po coś

Zachorował. Od razu, gdy zorientował się, że z jego stanem zdrowia jest coś nie tak to pojawił się w lecznicy. Musiał wyzdrowieć jak najszybciej się da. Co jeśli nie zdąży na ceremonię? Bardzo tego nie chciał, a ta zbliżała się nieubłagalnie szybko.
- Wieszczu - miauknął podchodząc do szylkretowego kocura, słabym, ciuchutkim głosikiem.
Czekał na to by zwrócono na niego uwagę zanim powie coś więcej.

Przełknął z trudem ślinę i oblizał się zanim był gotowy odpowiedzieć. Strasznie upierdliwe to chorowanie. Nieprzyjemne, męczące.
- Gardło... drapie, suche, piecze - no i miał też oczywiście chrypę, ale to było słyszalne.
Opuścił nisko ogon bo było mu przykro, że mówienie sprawia mu dyskomfort. Oby szybko mu przeszło po pomocy od Wieszcza.

Dymny kociak pochwycił medykament. Bardzo ładnie pachniał. W pysku roznosił bardzo mocny efekt, przez co Róg bardzo powoli go spożywał, bo ten efekt go szokował. Ale w końcu skończył przeżuwać wszystko dokładnie i mógł się oblizać i wziąć mocniejszy oddech. Dziwne ziele.
- Zo-zostanę - odpowiedział pewnie, ale dalej nieco się borykając z mówieniem - wyzdrowieje do ceremoni?
To go najbardziej interesowało teraz. Chętnie by się też dowiedział co właśnie zjadł, ale priorytety priorytetami. Nie chciał nie móc wziąć udziału w swoim mianowaniu. A niedługo już kończył osiem księżycy! Znaczy, nie tak niedługo, ale może długo zajmie mu dojście do siebie i co wtedy?

Czasem nie dało się wyzdrowieć od razu... Okej. Róg przyjął to do wiadomości, ale by tego nie chciał. Chce jak najszybciej wyzdrowieć. Już nie mówiąc o tym, że bałby się tego, że długo nie potrafi wyzdrowieć. Mogłoby mu się przecież nawet pogorszyć. Wierzył w kompetencje Wieszcza, ale los lubił płatać figle. Przynajmniej tak wynikało ze słów kocura. Chociaż raczej scenariusz był pozytywny, że nie będzie tak by nie wyzdrowiał na ceremonię. Ale jeśli niestety by się tak stało to i tak zostanie mianowany. Ale nie będzie mógł od razu pójść na trening. Szkoda. To on musi szybko wyzdrowieć.
- Dobrze, powiem od razu Wieszczowi jeśli nie będę się lepiej czuć - odpowiedział zarzekając się, że będzie działać szybciutko jeśli coś by się działo - mógłbym dowiedzieć się jak nazywał się ten medykament?
Róg był po prostu ciekawy. Medykament był interesujący, na pewno nie zapomni jak wyglądał jego liść i jaki miał zapach. Fajnie byłoby więc wiedzieć jak się nazywał. Bo do czego służył już w jakiejś części wiedział. Na to co mu dolegało. Właśnie. O kurde. To na co chorował.
- To co mi dolega nie jest groźne? Nie zaraziłem nikogo?
Nie był to chyba żaden z tych kaszli, którymi łatwo zarazić innych i są niebezpieczne prawda? Brakowało u niego w objawach najważniejszej cechy - kaszlu. W końcu skoro od niego biorą się nazwy tych chórów to musiał by go mieć. Co mu więc było? Czy jego rodzeństwo się nie zaraziło, gdy z nimi rozmawiał wciągu dnia?

Czyli ten ładnie pachnący liść należał do rośliny, która nazywana jest miętą. A medykament ten sam w sobie był dosyć powszechny. Był bardzo ciekawy. Przynajmniej Rogowi się podobał. Bo tą swoją mocną wonią i ożywiającym posmakiem zwracał na siebie uwagę. I o ile temat roślinki przyprawiał go o przyjemne emocje, że aż nieznacznie się uśmiechnął, to temat choroby... był nieprzyjemny. Utrata głosu, problemy z oddychaniem. Nie życzyłby tego żadnemu kotu. A na pewno już nie sobie! Więc bardzo marzył o tym, by szybko wyzdrowieć z tego bólu gardła. Dobrze, że nie miał tego całego przeziębienia. Bo wtedy by kogoś mógł faktycznie zarazić. Nie mówiąc już o tym, że miałby jeszcze jakieś inne objawy. Brr. Ciekawe ile najwięcej na raz nieprzyjemnych rzeczy można doświadczać. Ale już z tym dał sobie spokój. Musi się oszczędzać. Lekko uniósł ogon do góry, żeby nie dotykał on ziemi i skinął głową Wieszczowi, mówiąc mu że chce się położyć. Po tym już nie zostawało mu nic więcej jak poczekać aż szylkret go zaprowadzi do legowisk chorych, bo sam nie wiedział gdzie one są. Nigdy nie był na dłużej w lecznicy. Braci w niej nie odwiedzał zbytnio, gdy zachorowali. Heh.