Poczułem kolejny dreszcz po słowach Płatka, kuląc uszy po sobie. Owinąłem ogon mocniej wokół swoich łap, mocniej zamknąłem oczy. Sam już nie wiedziałem. Nie wiedziałem nic. Dlaczego to się wszystko działo? Dlaczego się działo wtedy, kiedy myślałem, że życie mi się ułożyło i było dobrze. Niedawno, tak niedawno, Królikowi mówiłem, że wszystko jest w porządku i że wszystko się układa. Pociągnąłem nosem, wziąłem kilka, szybkich, urywanych wdechów. Było mi niedobrze. Czułem się jak jakaś zwilgotniała i spleśniała zwierzyna, którą trzeba wyrzucić ze stosu.
Słowa Płatka... bolały. Strasznie bolały. Chwiejnie jednak wstałem, podszedłem do kocura i starałem się dotknąć swoim nosem jego policzka. Wraz z tym ruchem napłynęła kolejna fala łez. Nie chciałem tego.
— Przepraszam, Płatku — miauknąłem tylko cicho, zamykając jak najbardziej oczy. — Przepraszam cię... tak strasznie. Ale... jak będziesz się czuł... lepiej. To ja będę obok. Zawsze. Bo jesteśmy przyjaciółmi — dodałem, odsunąłem się, czując, jak trochę się zataczam przy tym ruchu. Stanąłem na ugiętych łapach, pozwoliłem głowie, aby doszła do siebie, a później odszedłem. Tak jak prosił Płatek.
Moje kroki nie prowadziły jednak do środka obozu, a w stronę terenów. I z każdym krokiem były one coraz szybsze, aż w końcu nie przemieniły się w bieg. Nie chciałem być w obozie. Nie chciałem być wśród kotów, które kochałem, a które raniłem swoim byciem. To ja byłem problemem. Gdyby nie ja, to Płatek nie miałby problemów teraz. Gdyby nie ja, to nie stałoby się na treningu Wiatr to, co się stało. Gdyby nie ja Robak byłoby szczęśliwe, nie płakałoby wtedy nad Łuską. Gdyby nie ja, to moi rodzice nie mieliby żuczy móżdżek za syna, a Królik by nie musiał mnie wyławiać. Gdyby nie ja to Huragan by miała kogoś o wiele lepszego. Gdybyniejagdybyniejagdybyniejagdybynieja...
To ja byłem problemem, prawda? Byłoby każdemu łatwiej, beze mnie.
Nawet nie zauważyłem kiedy przebiegłem przez granice i znalazłem się w okolicach Trawiastego Zbocza. Nie wróciłem wtedy na noc do obozu.

[zt]

Tym razem nie odsuwa się, jedynie posuwa nieco przestraszone, zdziwione spojrzenie kocurowi w reakcji na kontakt fizyczny, a policzek dotknięty przez Łowcę nawet teraz… znowu jakby swędzi, pali, ma nagle zupełnie nieracjonalną, nieadekwatną ochotę dotknąć tego miejsca łapą, albo dotknąć samego Szczyta, ale… nie, nie może!
Proszę, nie zostawiaj mnie, chce powiedzieć na jego słowa. Nie umie. Nie ma siły. Tak będzie lepiej, lepiej dla niego, dla Szczyta, dla wszystkich, tak, niech Szczyt zajmie się sobą, swoim życiem, partnerką, swoim szczęściem, i nie będzie mu już więcej przeszkadzał, psuł, wtrącał się, obciążał go…
– Przpraszam – jęczy słabo za Szczytem, ale nie wie, czy ten to słyszy, i nie wie, co zrobić, wejść do obozu? Nie, nie chce, ale… chce pobiec za kocurem, ale nogi odmawiają mu posłuszeństwa, nie daje rady się podnieść. Jakiś czas zostaje tu, wreszcie jednak ukrywa się w jakimś miejscu blisko obozu, gdzie pozwala sobie na niekontrolowany płacz, aż nie zaśnie ze zmęczenia.

zt

Chodziła po kotach, losowo się przysiadając i pytając, czy przypadkiem nie umieją pływać, a jak nie, to czy wiedzą kto. I takim właśnie sposobem, trafiła na Potężny Nurt Bystrego Strumienia. Kotka miała do kocura mieszano-neutralne odczucia, ale w końcu był ojcem jej dawnego kolegi! Więc chyba nie mogło być jakoś źle czy coś. Oprócz umiejętności pływania strażnika, dowiedziała się jeszcze o rybich umiejętnościach Mżawki. Mżawka była mamą Robak i fajen Szczytu, więc nie powinno być z tym problemu również! Znaczy, ona nie chciała się uczyć łowić ryb, po co jej to, łowcy są od tego. No, więc uznała, że podzieli się tą świetną informacją z Wiatr i może pani mama się zgodzi na naumienie siostry techniki łowieckiej. Nie powinno być problemu do momentu, w którym wszystko to dzieje się dla dobra plemienia. W końcu im więcej kotów wie jak łowić czy jak pływać, tym lepiej. W końcu wypadki chodzą po kotach, więc trzeba się ubezpieczyć na wypadek wypadku który może się stać i więcej nie będziemy mieć kota pływającego przykładowo. Oczywiście Żywica, wracając jeszcze do ryb, mogłaby chcieć się dowiedzieć... teorii. Ale szczerze to wyciągnęłaby to już chętniej od nauczonej Wiatr, niż z dorosłego kota. Tak więc, gdy tylko wyłapała swoją Potężno-Nurtową zdobycz, bez wahania podreptała do starszego, z uśmiechem na pysku.
- Hej, Potężny Nurcie! - Zawołała w jego stronę, dreptając wesoło ku czarno-białemu stworzeniu - Nie przeszkadzam? Masz chwilkę?

/i need mg

Wpierw się nieco zmieszała, ale zaraz do wypowiedzi starszego doszło jeszcze ,,I tak", więc zaraz odzyskała wątek.
- No bo, tak sobie myślałam, a wcześniej pytałam koty, żeby się dowiedzieć, bo Nurt umie pływać, prawda? - Spróbowała jakoś sklejać ze sobą pojedyncze słowa. - Więc chciałabym się spytać, czy nie miałbyś może trochę czasu i siły by poduczyć... taką mnie na przykład w tej kwestii - Przerwała na chwilę, by spróbować odczytać jakieś emocje z pyska strażnika. Najwyżej dostanie po uszach albo szybkie słowa zbywające. No, na to drugie przynajmniej mogłaby odpowiedzieć.
- No bo, pomyślałam, że to może być przydatne i - tak. - Dodała już nieco niezręcznie i nerwowo.

Przez ,,Nie" na pysk kotki wkradł się niezadowolony wyraz. Albo raczej coś pokroju: ,,Aha, no tak, mogłam się tego spodziewać". Natomiast na zadane jej pytanie nie potrafiła jakoś sensownie odpowiedzieć. Zamyśliła się więc na chwilę, patrząc w jakiś mało konkretny punkt.
- No.... jakbym gdzieś kiedyś przez przypadek wpadła i była tam woda, to umiałabym pływać i bym się nie utopiła, o! - Odpowiedziała w końcu, chociaż sama jakoś nie specjalnie była zadowolona ze swoich słów - Chociaż w sumie może też dla samego faktu posiadania tej umiejętności? Znaczy, chciałam nauczyć się sama, ale potem pomyślałam, że jak znajdę kogoś kto umie, to będzie bezpieczniej, ale to może nie... - Dodała zaraz, chociaż bez specjalnego odniesienia do tego swojego ,,nie" na końcu.

Jedyne co przez ten czas robiła, to siedziała w ciszy słuchając wywodu, czując się jak dzieciak karcony przez rodzica. I doszła po tym do jednego konkretnego wniosku. Że musi dojść do swojego sukcesu sama! Skoro jej nie chce pomóc, to sobie sama pomoże i się samodzielnie nauczy, chociażby miała się moczyć w jakiejś losowej głębszej kałuży. Chociaż z jej umiejętnościami i tak by pewnie się o coś potknęła, walnęła głową w kamienie na brzegu i leżała przez kilka godzin pyskiem w płytkiej tafli wody, podczas gdy reszta jej ciała byłaby na suchym lądzie. ,,Zastanowię się" nie oznaczało całkowitego ,,nie!". Na to jej zawiedziony pysk się nieco rozweselił. Najwyżej będzie go prześladować codziennie tym tematem przez następnych kilka księżyców, kiedy uzna, że czas na ,,zastanowienie" dobiegnie końca.
- Nie, dzięki Potężny Nurcie! Jak coś, to sobie jeszcze o sobie przypomnę - Rzuciła na odchodne, opuszczając swojego rozmówcę.

[zt]

Jeśli nie leżałem w jakimś kącie w obozie, jeśli nie leżałem w swoim legowisku, to albo byłem na spacerze, albo na polowaniu, albo siedziałem przy wyjściu. Dzisiaj była ta ostatnia opcja. Mimo tego, że to miejsce wiązało się z mieszanymi uczuciami, to lubiłem tu przebywać. Dodatkowo nie chciałem przywiązywać jednego miejsca do zmarłego przyjaciela. W końcu musiałem go puścić wolno i zacząć żyć swoim życiem.
Usiadłem, owinąłem ogonem swój tułów. I się patrzyłem przed siebie, na krajobraz, wszystko, co się znajdowało. Wziąłem głęboki wdech, spojrzałem na swoje łapy. Teraz były bardzo ciekawe.

ksieżyc

Siedziałem w spokoju, przynajmniej dopóki nie usłyszałem głosu siostry. Przez mój grzbiet przeszedł dreszcz, a ze swoich łap wzrok podniosłem na siostrę. Drgnąłem delikatnie uszami, a na jej pytanie podniosłem słabo jedną brew do góry. A to widać nie było?
— Um... odpoczywam. Chyba tak można to... określić? — zgarbiłem się delikatnie, obserwując z uwagą pysk siostry. Owinąłem mocniej ogon wokół swoich łap, i przeniosłem wzrok na podłoże, na którym siedziałem, a później na niebo.

— Trudne, ale. Jest w porządku — odparłem, dalej nie spoglądając na siostrę. Zmrużyłem słabo oczy, przez chwilę zastanawiając się nad sensem tej rozmowy. Z Księżyc nie rozmawiałem jakoś bardzo często, nawet, jeśli byliśmy rodzeństwem. Raz na jakiś czas, i tyle. Jednak i tak Księżyc próbowała ciągnąć tę rozmowę. Drgnąłem delikatnie uchem i otrzepałem futro, jakbym miał na nim kurz. Spojrzałem na kotkę, mrużąc oczy.
— Czy coś... chcesz ode mnie, Księżyc? — zapytałem spokojnym tonem głosu. Nie miał on brzmieć jakoś agresywnie, po prostu chciałem się dowiedzieć, czy jest jakiś cel tej rozmowy.

Słuchałem siostry z delikatnie przymkniętymi ślepiami, obserwując dokładnie jej pysk. Przegryzłem delikatnie język, milcząc. Przez dłuższy czas milczałem, do momentu, aż nie poczułem zimnego powiewu wiatru. Wzdgrynąłem się, uciekłem wzrokiem gdzieś na bok.
— Nie wiem — odparłem szczerze. Nie miałem ochoty na rozmowy, nie chciało mi się otwierać pyska, ale też... spędzić czas. Z siostrą. Zawsze coś, nie? Zawsze coś.

Nie wierzyłem, że jeszcze tylko księżyc i Błotko będzie mogła zostać nowicjuszem! Miałem szczerą nadzieję, że może dostanę koteczkę pod swoje wychowanie, jeśli będzie łowcą, jednak nie chciałem iść specjalnie do Wieszcza i prosić, aby dostać swojego kociaka na swojego nowicjusza, heh.
Siedziałem niedaleko Miękkiego Przejścia, to patrząc na bawiącą się w oddali Błotko, to na widok za jaskinią. Aż przyjemnie mi było, że będę mógł wrócić do rangi łowcy.

Siedziałem niedaleko Miękkiego Przejścia. Przy okazji, miałem pod łapami nornicę, jednak jej jeszcze nawet nie dotknąłem. Oglądałem krajobraz za obozem, myśląc o tym, co właśnie się przede mną znajduje. Co widzę.
Widziałem kolorowe liście, które ostatni raz, kiedy je widziałem, były zielone. Westchnąłem cicho, na sekundę podnosząc łapę, aby zacząć tę wylizywać, i później przeczesywać futro. Niby miałem nornicę, ale zająłem się czymś innym. Myciem futra, bo te dalej przesiąknięte było zapachem ziół.

[blotko]

Błoto odsypiała trening. No bo jaks się namęczyła, to musi sobie porządnie odpocząć! Więc obudziła się dopiero niedawno i, skończywszy się przeciągać, podeszła po coś do żarcia. Wybrała sobie wróbla i rozejrzała za miejscem, które będzie w jej mniemaniu odpowiednie, do pożywienia się. Jej oczy rozbłysnęły, kiedy zobaczyła ojca. Siedział sam i nie wyglądał na zajętego. Nie żeby miało to jakiekolwiek znaczenie, bo zamierzała mu poprzeszkadzać i tak! Kilka uderzeń serca później już ocierała się bokiem o kocura, nadal z jedzeniem w pysku. Spojrzała na niego błyszczącymi od szczęścia oczami i bezceremonialnie upuściła swój posiłek.
- Tata! Hej! - miała gdzieś, że zachowywała się bardziej jak kocię, niż nowicjusz. Podekscytowana nie mogła usiąść i poruszała łapami, próbując pozbyć się nadzwyczajnej energii. Szczyt nadal pachniał ziołami, ale co tam. Jeśli Błoto się w niego wyprzytula, to zaraz będzie pachniał jak normalny!
- Całe wieki jakbym cie nie widziała! Jak się czujesz? Wiesz, że umiem już się wspinać? Huragan mi pokazała jak! - wyrzuciła z siebie z gigantycznym uśmiechem. Było tyle rzeczy, o których chciała mu opowiedzieć!