Jakie znowu tereny Klanu Cienia? Chrząszczyk NIE ZNOSIŁA, gdy koty były takimi ignorantami! Wyrażanie się w taki, ugh, lekceważący sposób o jej domu, ojczyźnie, grupie, RODZINIE było niedopuszczalne, za kogo ona się miała? Nic tu nie czuła? To jej problem! Chrząszcz zaczęła wbijać pazury w ziemię i deptać ją mocno, by zostawić swój zapach; otarła się o drzewa nieopodal.
— TERAZ CZUJESZ????? — krzyknęła z wyrzutem. Dla kotów takich jak ona musiała być agresywna, widać od razu, że nic a nic nie wiedziała o godności, honorze i rozumie kota, a tym bardziej klanowego kota. ZERO szacunku.
W końcu jednak szylkretka okazała się… przydatna, a Chrząszczyk, wyłapując tą informację, poczuła się jak najprzebieglejszy i najbardziej cwany kot na świecie. Oczy zalśniły jej jak dziesięć groszy, a jej ciało zluzowało nieco z obronnej postury.
— Tak? Z której to strony, co? I jakie klany? GADAJ, albo ci gardło wyrwę — zagroziła. Bardzo groźnie!

- No czuję, i co?! Ja też mam swój zapach! - odparła i skrzywiła pysk. Co ta kocica od niej chciała? Przyszła, wrzeszczy i ma jakieś pretensje! Znajdowała się niedaleko granic plemienia, a nie jakiegoś klanu. Huragan wiedziała, że klany znajdują się z innej strony i żadna kocica nie mogła jej wmówić, że jest inaczej! Nie miała pojęcia, jakie może mieć intencje, więc nie zamierzała jej wierzyć.
Cofnęła się o parę kroków z nastroszonym futrem i wysunęła pazury. Ta kocica była niebezpieczna! Grozi jej i jeszcze o coś pyta? Huragan nie była aż tak głupia, by jej wszystko ujawnić i dać się zastraszyć.
- NIE! NIC CI NIE POWIEM! Znajdujesz się niedaleko granic Plemienia i to ty lepiej uważaj! Za chwilę mogą tu być moi współplemieńcy i zobaczymy, czy wtedy będziesz dalej tak mi grozić! - odparła pewna siebie. Tak naprawdę, to była tutaj sama i nie miała pojęcia, czy ktoś jeszcze z plemienia jest w pobliżu, ale ta kocica nie mogła tego wiedzieć.

— W CZTERECH LITERACH MAM TWÓJ ZAPACH, MASZ MÓJ CZUĆ, TO ZAPACH KLANU CIENIA, ROZUMIESZ?? — prawdopodobnie powinna przestać tak drzeć mordę, aczkolwiek emocje wzięły ją w ciasny ucisk i nie chciały puścić; w jej głowie był tylko nieskończenie krzyczący opos, w myślach chaos, ta cała sytuacja ją BARDZO denerwowała. Strasznie głupia była ta kocica, co ją spotkała.
Co? Nic jej nie powie? WIE COŚ O KLANACH I JEJ NIE POWIE? Chrząszczyk nabrała powietrza w pysk i patrzyła się na Huragan, jakby zabiła jej matkę; kilka uderzeń serca i Chrząszczyk była bliska zapowietrzeniu się. Jak, co… czemu ta głupia… …pipka…!! … Nie chciała jej nic powiedzieć?! Zaraz jej pokaże, och, pokaże ostro… !
— NAPRAWDĘ CHCESZ ZMARNOWAĆ ŻYCIE????? — wpół spytała, ale była to bardziej groźba; Chrząszczyk unosiła już jej bardzo imponującą łapę do góry. Ale nie atakowała – na to nie miała psychy, jeszcze. — Nie znam żadnego Plemienia, o czym ty do mnie fandzolisz?! G-gadaj o tych klanach, bo tego potrzebuję, no weź!! — jej głos nieco się zachwiał, gdy usłyszała o tych całych współplemieńcach, bo jednak nie chciała dostać wciry od grupki kotów tak samemu. Jaki to byłby wstyd! Mogła stosować… dziwne środki, ale naprawdę, chciała po prostu wrócić z ważnymi informacjami do Brzoskiwnki i Łasicy!

- JAKI ZNOWU KLAN CIENIA? NIC NIE ROZUMIEM! - tupnęła łapą. Nikt nie wmówi jej, że tu mieszka Klan Cienia. Przecież wyraźnie kiedyś usłyszała, że jest klan WICHRU oraz klan GROMU, i one mieszkają po innej stronie. Czemu ta kocica próbowała jej tak namieszać w głowie? Chociaż... Ta kocica faktycznie miała jakiś inny zapach. Ale skąd znowu wziąłby się jakiś nowy klan cienia? Ileż można?
- Nie, bo na mnie krzyczysz! A plemię... No Plemię Niedźwiedzich Kłów! Mieszkamy tu od księżyców! - odparła nieco oburzona, z przymrużonymi oczami, jednak kiedy otworzyła je szerzej, to postanowiła przyjrzeć się bardziej tej kocicy. Czy faktycznie mogła mieć coś wspólnego z klanami? Może, zamiast się kłócić, to powinna dowiedzieć się czegoś więcej? Nie, to był plan zbyt sprytny jak na możliwości Huragan. Przynajmniej miała ładne futerko, hmpf, jak teraz się przyjrzała.

— ARRRRGHH, TO SOBIE NIE ROZUMIEJ — jęknęła zirytowana, urażona brakiem szacunku szylkretowej kocicy do JEJ klanu. A potem jeszcze zamiast dać jej odpowiedź, to nawalała o swoim plemieniu, no i po co, jejku, nie obchodziło ją żadne plemię! To znaczy… może w innych okolicznościach kryptyczna, nieznana jej grupa kotów byłaby obiektem zainteresowania, ale teraz zależało jej na klanach.
— Ta? To zajebiście, nie obchodzi mnie to, proszępowiedzmiotychklanach nooo — jej ton szybko zmieniał się z groźnego do zdesperowanego i błagającego, no ale… nie chciała wracać do towarzyszek z tak marnymi informacjami, na Gwiezdny Klan!

Huragan była nieco wkurzona przez wcześniejsze zachowanie kotki (w końcu jej groziła!), ale jak zaczęła ją prosić, to nie mogła już dłużej tak się denerwować. Zresztą, wiedza o klanach nie była jakaś tajemna... Chyba? O Plemieniu nie zamierzała zdradzać szczegółów, jednak Klany? Klany nie miały dla niej większego znaczenia.
- No... Dobra, ale ty też mi powiedz o co chodzi! Bo ja słyszałam tylko o dwóch klanach, klanie Gromu i Wichru, a nie jakiś cień - wzruszyła barkami. Coś za coś - niech ta kocica w końcu wyjaśni, o co jej właściwie chodzi i czym jest ten klan cienia oraz skąd się wziął, to może i ona powie coś więcej. W ten sposób byłoby sprawiedliwie.

I o swoim plemieniu szczegółów zdradzać nie musiała. To znaczy… na razie. Jeszcze nie. Hah!
— Mhm, no jasne, że tylko o nich — mruknęła na odpowiedź koteczki. Jak zwykle! Jak. Zwykle! Ona była ignorancka, nie interesując się tematem Wielkich Klanów bardziej, i ten głupi Grom i Wicher, że pielęgnują pamięć TYLKO o samych sobie, bo co, są lepsi? Stwierdzili, że mogą sobie rzucić Klan Cienia w kąt jeszcze zanim nadszedł pożar, a potem… potem pewnie (bo Chrząszczyk tam nie było) stwierdzili, że skoro już się tam pali, to ma nie ma co ich ratować, jeden problem z głowy. Ugh! Obrzydliwi.
Była troszeczkę niepewna, czy powinna cokolwiek jej mówić – zdradzać TAK WAŻNE informacje, ale z drugiej strony… powinna wiedzieć o wielkiej chwale Klanu Cienia, a w ten sposób może się czegoś dowiedzieć o tym, gdzie są klany i jak wyglądają teraz tereny, i, i w ogóle.
— Nooo, bo słuchaj, były cztery klany. CIEŃ, Rzeka, Grom i Wicher, co nie? No ale Rzeka, Grom i Wicher za nic sobie mieli NAS, Klan Cienia, i gdy brakowało nam zwierzyny, to nie odstąpili skrawka własnych, bardziej… pełnych zwierzyny terenów, ani nam nie pomogli, ani nic, jakby chcieli, żebyśmy zniknęli! I… ee… no potemmnieprzytymniebyło, ale był pożar i Grom i Wicher sobie uciekli, bo ich jeszcze tak bardzo nie spaliło, a Cień i Rzeka sobie zniknęły i teraz pewnie Grom i Wicher się zachowują jakby tylko oni byli w… odwiecznej klanowej równowadze, no! — wyjaśniła, emocjonując się kilka razy i gestykulując ogonem czy ekspresją. — ALE MY ŻYJEMY!!! I WRÓCILIŚMY!!! A TERAZ GADAJ WSZYSTKO CO O NICH WIESZ — zapiszczała, niecierpliwie przebierając nogami.

Huragan nie miała pojęcia o tak zwanej wielkiej chwale Klanu Cienia i tragedii, jaka przydarzyła się jeszcze na starych terenach. Zmrużyła oczy i westchnęła, by następnie posłuchać o tych klanach. Cóż, musiała przyznać - no było to ciekawe i chciała dowiedzieć się nieco więcej. Uwielbiała różne historie tego typu, a klany... Klany były dziwne!! I dlatego były ciekawe!!
- Mhm, no - pomrukiwała co jakiś czas. - Mhm... Oh - mruknęła zaskoczona, słysząc o pożarze. Czyli... Klan Cienia oraz Klan Rzeki zostały zniszczone przez pożar, a pozostałe klany nie pomogły? To było... Naprawdę karygodne z ich strony. Huragan nie wiedziała, jak bardzo zżyte ze sobą są klany, ale w plemieniu wiedziała i była przekonana, że w razie takiego pożaru każdy by sobie pomógł i rzucił się za kimś w ogień. Tak by było, prawda? Prawda...?
- Um, to faktycznie... Nie wiem, co powiedzieć... Przykro mi, że tak się stało. Nie wiedziałam, że było więcej klanów! Kto by pomyślał! Dobrze, że przeżyliście w takim razie! - zaczęła. Kocica wzięła ją na litość i teraz Huragan po prostu musiała powiedzieć wszystko, co wiedziała, inaczej czułaby wyrzuty sumienia, że nie pomogła biednym cienistym kotom! - No więc są te dwa klany, Grom i Wicher, i one żyją jakby... Za górami! No ale sobie żyją, i to chyba dobrze. Nie wiem za bardzo, którędy możesz się tam dostać, bo ja znam drogę tylko od strony naszego plemienia. Jest taka przełęcz, i jak się dalej nią przejdzie, to tam mieszkają te klany. W sumie, to jakby ominąć tereny plemienia i iść dookoła, to też by można dotrzeć do tego przejścia. Ale to długa droga. A przez tereny plemienia przejść nie wolno, nie wolno! Ojej, i teraz sobie przypomniałam... Jest jeszcze trzeci klan... yyy... rzeki, chyba.

Och, chwała Klanu Cienia chyba tak onieśmieliła tą kocicę, że wpadła w jakieś zakłopotanie, bo nie mogła się wysłowić. DOBRZE! Chrząszczowa Łapa będzie wzbudzać strach w sercach plemiennych kotów, będą się bać w ogóle odezwać do cienistych. Kolejny sukces w jej karierze! Na szczęście szylkretka wyraziła skruchę i postawiła się po stronie Cienia (duh!). Oooch, ojej, i zaczęła jej opowiadać o klanach. Ale Chrząszczyk była w tym dobra, w wyciąganiu wiadomości, to jest… była z siebie najszczerzej w życiu DUMNA, ach!
— Za górami… — gór chyba nie przejdą. Nie? Ale musiała być chyba jakaś inna droga. Przełęcz, może? Przecież gdyby nie było przejścia, to pewnie plemię i klany by o sobie nawzajem nie wiedziały! Och, faktycznie przełęcz… aha, no jasne, ale jest na terenach "plemienia". Niech w pupy sobie wsadzą to swoje plemię, ona musiała się tam dostać! Naokoło… ugh, no dobra, może coś ogarną. Ogarną…
— Chwila, CO?! — podskoczyła jak poparzona, gdy ta wspomniała o trzecim klanie. Rzeki? RZEKI??? TEJ RZEKI? Czyli… Rzeka sobie JEDNAK przeżyła, zostawiła ich, i, i żyją tu sobie razem z resztą? A Cienia nikt nie raczył zaprosić na imprezę? Przecież to… to… nie miała słów, przecież to było karygodne zachowanie, dlaczego inne klany ich tak nie znosiły?! To tak, jakby chciały, by wymarli… ugh. — TE LISIE ŁAJNA! UGRHHHHH — jęknęła w gniewie, prawie że piszcząc. Zaczęła przebierać nogami, pod nosem gadając sobie jakieś wiązki przekleństw. — Y… Uch… ZAPAMIĘTAJ MNIE! I KLAN CIENIA!! WRÓCIMY TU I ZROBIMY PORZĄDEK Z KLANAMI!!! — krzyknęła, gdy była w trakcie opuszczania miejsca ich spotkania i prędkiego wracania do jej towarzyszek. Och, powie im wszystko!

zt

Huragan stała jak wryta, słysząc odpowiedzi kocicy. Sama nie wiedziała już, co miała na to powiedzieć. Klan Cienia? Miała o nim zapamiętać? Klan Cienia zrobi porządek z klanami? Czy klany nie były jakby... zjednoczone, nie pomagały sobie? Czemu Klan Cienia miałby się rozprawić z pozostałymi? O co w tym wszystkim chodziło? Jak o tym myślała, to smażył jej się mózg. Nic nie rozumiała z tego! Nic a nic! Chyba była na to wszystko po prostu za głupia.
Westchnęła i wzruszyła barkami, a następnie również skierowała się w swoją stronę - do terenów Plemienia. Nie miała już chyba na tyle mózgu, żeby rozmawiać teraz z kolejnym kotem związanym z Klanami.

[zt]

Minęło już trochę czasu, w którym Pył spędził swoje dni na poznawaniu świata dwunożnych. Te bezwłose istoty ogólnikowo dzieliły się na kilka grup. Te miłe, te neutralne i te które zaczynają gonić cię miotłą po podwórzu, mimo, że nic nie zrobiłeś. Nie trafił na jakieś większe skupisko samotników. Miał wrażenie, że było ich nawet mniej niż w klanie, chociaż, może to tylko wrażenie. W każdym razie, obchodząc jak najbardziej klanowe tereny, trafił na trawiaste zbocze, z którego powoli kierował się do góry, z dwóch konkretnych przyczyn.
Pierwszą było to, że dymny chciał z góry rozeznać się w terenie, by łatwiej było czegokolwiek szukać. A drugą: że może natrafi tam na jakieś ślady dymnego kocura, nawet, jeśli byłoby to jakieś truchło. W każdym razie, wdzięczny za zachmurzone niebo, po jakimś czasie dotarł na płaską w miarę powierzchnię, dzięki której mógł się jako tako rozeznać, ignorując ciepły, mocny wiatr, który bawił się jego sierścią.

//Księżyc

Podziwiał widoki do momentu, w którym kątem oka nie zauważył jasnego futra. Wpierw się zjeżył, a gdy zrozumiał kto to jest, zjeżył się bardziej. Chociaż już w innym rodzaju stresu. Cholera. Przekroczył granicę? Nie? Panika ogarnęła jego ciało, podczas gdy zaczął węszyć w powietrzu. Nie. Jedyny plemienny zapach pochodził od szynszyli. Nadal byli na terenach niczyich. To dobrze. Pozostawał jednak kolejny problem. A mianowicie uczucie przypału i beznadziejności. Powinien przeprosić za kłopoty wywołane tamtego dnia (nadal był wkurzony na Gołębia za dorzucenie swoich nikomuniepotrzebnych pięciu groszy i podskakiwanie do starszego kocura). Właśnie, powinien, tylko czy kotka chciała wysłuchać przeprosin, czy po prostu go przegoni. W teorii nie miała do tego prawa, ale w praktyce kto wie co jej teraz siedzi w głowie. No i oczywiście uważał, że wina całego zamieszania nie była tylko jego winą, ale to tak na marginesie, przecież jej tego w twarz nie powie. Tak więc, po prostu tak stał zestresowany i nie wiedział czy się wycofać, czy zbliżyć na taką odległość, by do siebie nawzajem nie musieli krzyczeć jak patologia pod monopolowym, czy stać tam nadal. Hm. Trudny wybór, ale chyba sobie postoi.

Wow, jakie przyjazne powitanie. Nie ruszał się jednak z miejsca, kiedy ta postanowiła do niego podejść. Pył niczym gąbka pochłonął od niej całe negatywne nastawienie, podczas gdy uszy powędrowały nisko, przylegając do czaszki. Pytanie wywołało najpierw zaskoczenie, a potem irytację. Aż miał ochotę odburknąć ironicznie ,,CieBie Też MiłO WidZieć", tym teatralnym tonem, jednak jakaś część jego charakteru wyraźnie trzymała jego wszelkie pogarszające sprawę odzywki w tym bezpiecznym kojcu.
- A mam coś chcieć? - Spytał zdezorientowany. Marszcząc czoło. Kotka była nerwowa. Zbyt nerwowa. Jakby conajmniej ubił jej połowę rodziny i zjadł psa, a tego nie zrobił. Dodatkowo coraz trudniej przychodziło mu wyduszenie ze swojego gardła słów przeprosin, a mentalną przestrzeń osobista gwałtownie wzrosła.
- Jestem poza terenami plemienia, nawet poza granicą. W tym momencie to ty możesz być aktualnie intruzem, wiesz o tym - ,,I nawet nie chciałem cię spotkać" Dodał w myślach, kierując swój wzrok na podłoże. Jakoś nie chciał patrzeć w pysk szynszyli podczas tej rozmowy. Może przez niechęć zobaczenia jej wyrazu pyska, a może dlatego, że nie chciał, by ona odczytała jego myśli, o ile to w ogóle było możliwe.

Nah.
W oczach Pyła kotka oczywiście również się zmieniła na gorsze, więc można powiedzieć, że ich nastawienia do siebie były wyrównane. Chociaż Pył zdawał się być w swojej głowie bardziej neutralny, otoczony pasywną bańką bezpieczeństwa.
Kocur nie zareagował na jej pierwszą odpowiedź. Natomiast druga... cóż. Z jego gardła wydobyło się ciche ,,mh". Czemu od razu zakładała, że coś chciał?
- Sprawy prywatne, nie związane z plemieniem, więc o to martwić się nie musisz - Ta konwersacja ciągnęła się donikąd, jednocześnie coraz bardziej oddalając się od jego zamiaru zwyczajnych przeprosin. Czemu kotka tak strasznie utrudniała sprawę? A jej krzywy uśmiech nie polepszał sytuacji, tylko dodatkowo gotując mu krew i tworząc wyraz na pysku z łagodno-neutralnego, do tego typu chłodnego i zmęczonego. Czy szynszyla szukała przyczepki na siłę, czy po prostu chciała się na nim wyżyć za kłopoty, które jej sprawił? I naprawdę sądziła, że odpowie jej na jej uwagę o zapachu, posiadając na swoim pysku minę, która wyraźnie go do tego zniechęciła? To... trochę bolało, patrząc wstecz na ich pierwsze kilka spotkań i raczej pozytywną atmosferę. Kocur czuł się z tym źle, naprawdę źle, przez kilka dobrych księżyców. I teraz się to powoli zacierało, z każdym kolejnym oddechem, drgnięciem ciała czy słowami, które produkowała kotka, ze swoim pasywno-agresywnym nastawieniem, które go powoli przytłaczało.
-Być może - Mruknął tylko, drgając ogonem. Miał dość. Skierował swój wzrok w górę, szukając kolejnego punktu, z którego dobrze by było widać resztę doliny sokolich gór.

Powinno się w tym momencie skończyć na słowach ,,to dobrze", jednak tak nie było. Wzrok kocura znów poleciał gdzieś w bok, jakby się zastanawiał. Jego wewnętrzny głos miał ochotę wymalować wielkimi drukowanymi literami nad sobą napis: ,,Nie twój interes", jednak po prostu stał. Stał i czekał, z lekko zmarszczonymi brwiami i głową skierowaną w bok, patrząc w kępę trawy, która miała w sobie tyle życiodajnej siły, by przyczepić się i wrosnąć w ziemię w tak nieprzyjemnych warunkach i do tego jeszcze nie odfrunąć przy pierwszym lepszym podmuchu wiatru. Milczał do momentu, w którym nie usłyszał kolejnych słów Księżyc, podczas których jego uszy drgnęły, a on sam wrócił wzrokiem w pysk szynszyli. Nawet nie starał się ukryć "rozbawienia" wymieszanego z niedowierzaniem, które wymalowało się na jego pysku, idealnie obrazując krótkie: ,,co xd". Zaraz potem jednak jego mina się zmieniła, kiedy kocur postanowił unieść brwi i spojrzeć na nią znacząco, nadal z pewnym rodzajem rozbawienia. ,,Nie wiem za jak głupiego mnie masz, ale aż tak nie jestem".
- H. Nie zostałem wygnany, sam odszedłem, chociaż mało brakowało - Rzekł w końcu, odpowiadając na wcześniejsze pytanie. Kotka mogła już w jego wcześniejszym zachowaniu zobaczyć mniej pasywne nastawienie. To ,,Wybacz" go jakoś wzięło, chociaż nadal był z lekka urażony. Dodatkowo zniknęła ta pewna cząstka rodzaju prywatnego zaufania.
- Poza tym, kto o zdrowych zmysłach znów pchałby się na granicę, na której zobaczył wielkiego, pręgowanego kocura z bliznami? - mruknął, nadal lekko rozbawiony - I jeszcze po tej... Sytuacji. ...W sumie to chciałem za nią przeprosić, chociaż nie sądziłem, że się jeszcze spotkamy. Nie powinienem był przychodzić tak blisko twojej granicy. Pewnie miałaś przez to kłopoty - Kontakt wzrokowy był trudny do utrzymania, więc kocur bardziej w tej chwili kierował słowa w stronę kolejnej kępki jakiegoś zielska z fioletowymi kwiatkami, przednią łapą bawiąc się jakąś resztką ziemi i kamieniami, które akurat pod nią leżały - Przepraszam.