czarna pręgowana (klaszyczne) z bielą, długowłosa,  
Patrząc na Mysz zdecydowanie nie można powiedzieć o niej, że jest delikatna i smukła, choć nie wyróżnia się za bardzo od innych. Młoda kocica jest sporawych rozmiarów i wydawać by się mogło, że w przyszłości wielkością dogoni swojego tatę. Biała broda dodaje jej pyszczkowi wielkości, kolor ten schodzi na kołnierz i przez cały brzuch aż po ogon. Spiczaste uszy zawsze nasłuchują, nie tracąc czujności, z ich środka wychodzi biała sierść, zakończone są czarnymi pędzelkami. Zielone oczy zawsze z ciekawością i niekiedy rozbawieniem przyglądają się temu, co dzieje się naokoło niej. Bure ciało z długim futrem, przez które przechodzą czarne klasyczne pręgi, kończy się ciemnym, niemal czarnym, długim i puszystym ogonem, o którego Mysz dba jak o nic innego. Łapki też ma dość sporawe, lecz proporcjonalne do reszty ciała, kończą się białym futrem, które nieco przekracza linię palców w przypadku wszystkich czterech łap.
galeria : klik

Chociaż wciąż jest kociakiem i ma w sobie dużo radości — jak na nią, to ma też sporo rezerwy i czasem ciężko przebić się przez jej maskę obojętności. Mało ma wspólnego z myszami, choć jej imię pochodzi od tego zwierzęcia, to kotka nie jest strachliwa ani nieśmiała. Pewność siebie bije jej z oczu. W obronie swojego rodzeństwa i plemienia, jak sama uważa, potrafiłaby stawić czoła nie jednemu przeciwnikowi. Jest obserwatorem, czeka zawsze na odpowiedni moment i bardziej niż wdawać się w niepotrzebne kłótnie czy dyskusje, woli obserwować bieg wydarzeń z boku. Jak matka potrafi powiedzieć coś uszczypliwego, czasem nie zdaje sobie z tego sprawy, jednak w większości przypadków jej słowa są zamierzone i wykorzystuje je najlepiej, jak potrafi. Na pierwszy rzut oka widać, że jest ambitna, w przeciwieństwie do ojca, choć tak jak on, wierzy, że została stworzona do wyższych celów. Jest raczej realistką twardo stąpającą po ziemi, chociaż czasem lubi sobie pobujać w obłokach, to nie zdarza jej się zbyt często. Często przemawia przez nią ciekawość, a nawet wścibskość, choć nie przyzna się do tego przed nikim, to bardzo lubi wiedzieć wszystko, co się dzieje naokoło niej. Najmniejsze niesnaski wydają się jej być ciekawe i zrobi wiele by usłyszeć szczegóły.

Z czasem Mysz stała się zdecydowanie bardziej otwarta na inne koty, chętniej rozmawiała i dzieliła się swoimi przemyśleniami. Nierzadko opowiadała o sobie i o tym, co siedziało jej w głowie. Sprawiało jej trudność trzymanie w sobie wszystkich uczuć, które nie dawały jej spokoju.

Cicha Mysz Czyhająca w Gęstwinie urodziła się jako jedna z pięciu kociąt w miocie Jeż Skrytej w Liściach i Czosnku Rosnącego Dziko w Wąwozie. Zdecydowanie gorzej od Łabędzia Szybującego nad Taflą Jeziora, Dzikiej Róży Kwitnącej Przy Lesie, Jelenia Przedzierającego się przez Las i xyz zniosła pierwsze księżyce życia, chora nie wysuwała pyszczka z legowiska. Dzięki temu nieco więcej słyszała, dużo też pytała, o poprzedni miot i swoje starsze rodzeństwo. Dowiedziała się mniej więcej, co stało się z Bobrem Płynącym wraz z Nurtem, Krupą Śniegu Zebraną na Samotnej Skale, Małym Kasztanem Ukrytym w Liściach i Promyku Słońca Przebijającym Chmury. Rozumiała, a przynajmniej tak jej się wydawało, dlaczego Promyk nazywa się tak, a nie inaczej. Dowiedziała się, że Znakiem Przodków jest Sarna, chociaż do końca nie wiedziała, o co chodzi... Najważniejszą informacją, jak mówił Czosnek, było to, że należała do Plemienia Niedźwiedzich Kłów. Słyszała też trochę o burzliwym związku jej rodziców, chociaż nie interesowało jej to zbytnio, to nie mogła uciec. Schorowana nie miała gdzie, na szczęście zaczęła się lepiej czuć, dzięki czemu może w końcu socjalizować się z innymi.