Łabędź w odróżnieniu od większości plemienia, nie miał zbyt dużego doświadczenia z pogrzebami. Jedyne truchło jakie kiedykolwiek widział to te gdy polował i potem na stosie ze zwierzyną. Szczerze mówiąc jedyne co przymusiło go do podejścia bliżej, gdy usłyszał wołanie Wieszcza to sam widok ciała, czyli w sumie czysta ciekawość.
Tak jak pewnie dla wszystkich śmierć ucznia przywódcy była dla niego zaskoczeniem. No bo czy skoro nie był uczniem samego uzdrowiciela to czy tym bardziej nie powinien się już uodpornić na ewentualne choroby oraz otrzymać najlepsze leczenie? No cóż, najwyraźniej jego śmierć oznaczała, że był słaby i nie nadawał się do roli wieszcza. Ciekawe tylko, kogo teraz Wieszcz postanowi wybrać na następcę? Sądząc po tym, że wyglądał jak sucha, pusta kłoda to raczej nie będzie to zbyt przemyślany wybór, jeśli postanowi wybrać nowego następcę jeszcze dziś. No to ciekawie zapowiadała się przyszłość plemienia.
Point nie zamierzał specjalnie angażować się w to wydarzenie. Usiadł gdzieś z tyłu na tyle blisko, by po prostu wszystko widzieć i obserwował. Nie pofatygował się by w jakikolwiek sposób pocieszyć swojego mistrza. No bo co niby miał mu powiedzieć? Nie czuł się z nim na tyle blisko by być do takich rzeczy zobowiązany.

Mysz od samego rana szukała sobie rzeczy do robienia, w końcu jako nowicjusz musiała się spełniać w 110% i być przykładnym kotem, robić nawet więcej niż powinna.
Na wezwanie Wieszcza pojawiła się dostatecznie szybko, chociaż nie była jeszcze na pogrzebie. Słyszała, że się odbywały, ale wcześniej nie miała odwagi przyjść, coś ją powstrzymywało. Teraz, jako nowicjusz, nie mogła opuścić żadnych ceremonii. Nie mogła sobie na to pozwolić.
To jednak czyje ciało zobaczyła, wstrząsnęło nią. Róg, z którym osobiście się nie znała, ale który miał zostać następnym wieszczem. Brat Dębu i Echa... Przeniosła spojrzenie na czarnego kota. Nie mogła sobie wyobrazić co teraz myśli. Wyglądał na spiętego, postawiła krok w jego stronę, jednak szybko cofnęła łapę. Nie była pewna, czy kocur chciałby towarzystwa.
Gdyby była kotem bez uczuć, pewnie by uznała, że to jest jej szansa, w końcu nowicjusz Wieszcza właśnie leżał martwy, ale nie mogła sobie pozwolić na takie myślenie. To była strata, duża strata.
Spojrzała na wieszcza, albo raczej to, co wyglądało jak on, ale było puste w środku. Nie rozumiała. Jak on mógł poddawać się w takiej chwili? Tak, okazywanie słabości było czymś naturalnym, ale to... to nawet nie było to. Zmarszczyła nos w niezadowoleniu, ale zaraz jej pysk przybrał neutralny wyraz. Skłoniła głowę, by okazać szacunek zmarłemu i wzięła głębszy oddech, może nieco bardziej słyszalny od reszty. Bo skoro wieszcz teraz tak wyglądał, to co ich wszystkich czeka...

Całun śmierci znów zawisnął nad plemienną grotą, gdyż zmarł kolejny członek Plemienia Niedźwiedzich Kłów. Tym razem padło na Roga, ucznia samego Wieszcza i rodzonego brata mego ukochanego Dęba. Jak to jest, że Plemię Wiecznych Łowów wzywa do siebie nawet młode i pełne wigoru dusze? Nowicjusz miał przecież przed sobą jeszcze całe życie, a tymczasem jego puste, zimne ciało leży sobie nieruchomo na środku obozu, przystrojone ten ostatni raz na drogę ku naszym przodkom...Siadając w tłumie żałobników, na którego składali się już Łabędź, Echo i Mysz, rzuciłam spojrzenie na sklepienie groty, które zasłaniało widok na znajdujące się za nim niebo. Gdzieś tam byli Robak, Księżyc i Tafla, której pogrzeb z powodu choroby mnie ominął... Skupiając znów swój wzrok na smutnej scenie i żałośnie wyglądającym Wieszczu, dostrzegłam, że jedynym, który odważył się bliżej podejść do martwego kota był właśnie Dąb. Był strasznie przygnębiony śmiercią brata, nie mogłam więc pozwolić, aby samotnie przeżywał żałobę. Zbliżyłam się do niego, przysiadając się obok, a swą łapą objęłam jego grzbiet.
- Naprawdę mi przykro, kochanie. - nie wiedziałam, co jeszcze mogę powiedzieć komuś, kto właśnie stracił rodzonego brata. Moje rodzeństwo z miotu zostało jedynie uznane za zaginione, choć kto wie - pewnie już dawno Bóbr, Kasztan i Krupa wędrują po tej drugiej stronie...

Usłyszałem głos Wieszcza. Nie zwiastował on raczej nic dobrego, dlatego... Długo zwlekałem z wyjściem z legowiska. Nie byłem pewny, czy naprawdę moja obecność byłaby niezbędna. W końcu... Od zawsze uważałem, że pogrzeby są przede wszystkim dla rodziny i dla bliskich osoby, która zmarła. To czas na ich pożegnanie z kotem, który zawitał w Plemieniu Wiecznych Łowów. Jednak podniosłem się, otrzepując sierść z pozostałości mchu, kierując się w stronę Strzelistych Skał. Ostatnie, co się spodziewałem zobaczyć, to ciało przyszłego Wieszcza. Przyszłości plemienia, która teraz leżała w bezruchu. Spojrzałem po kotach, na Wieszcza, który musiał pogrzebać swojego jedynego nowicjusza, na zrozpaczonych członków rodziny... Po czym usiadłem gdzieś z boku. Nie chciałem przeszkadzać najbliższym w opłakiwaniu zmarłego. Przeniosłem jedynie wzrok na Wieszcza. Czułem jedynie smutek... I współczucie. Wieszcz mi wiele pomógł w trakcie życia, jednak teraz widział jedynie pustą skorupę, z której już uleciało życie. Większość obecnych kotów nie znała Wieszcza wcześniej, ale... Kiedyś zdecydowanie był inny. Nawet, jak nie znałem go tak dobrze, to zmiana była bardzo zauważalna.

Głos Wieszca, a brak miotów do mianowania - nic innego, jak pogrzeb.


Serce miśki wiedziało, że to pewno nie żywica, ani nikt bliski. W teorii byli jeszcze za młodzi, przynajmniej na śmierć naturalną.

Tylko....Kto, skoro to głos ojca?
Niedźwiedź wróciło z patrolu terenów, a słysząc głos ojca trybiki zapaliły się, by się pojawić, pokazać. Dawno nie było na żadnej plemiennej aferze, a więc wybór był prosty.

Zielony wzrok zobaczył dość osobliwe zgromadzenie i specyficzne koty - Dęba, Echo i całą ferajne jakoś z nimi zaangażowaną. Niedźwiedzica mruknęła pod nosem.
Czyżby Pajęczyna?
Nie. Te niewdzięczne smarki by się pewno nie zjawiły. Niedźwiedź jednak nie mógłby mieć im tego za złe.
Sepia była wten wściekła na siebie.

Czarne futro, a jakże spokojna we wiecznym śnie sylwetka.
Nowicjusz ojca.

Wzięła głęboki wdech, siadając gdzieś z boku, po stronie wieszcza.
Nie było blisko z Rogiem, ba, rodzina, rodzeństwo już tu było, a zwołanie przez ojca... było srogą rzeczywistością.
Posłało ojcu zwykły wzrok żalu. Nadzieje jakie pokładał w czarnego dymnego zmarły wraz z nim.
Nie chciało nawet myśleć o konsekwencjach.

Oh, doskonale wiedziała, co oznacza wołanie Wieszcza i już nawet nie kryła się z niechęcią z nim związaną. Zawsze wtedy coś się działo, i zazwyczaj oznaczało śmierć. Ah well. Kto tym razem? Jakieś z nowicjuszy które poszło sobie pozwiedzać tereny? Umierający we śnie? Umierający przez drapieżnika, czy może choroba i niegojąca się rana? Niemniej kiedy dotarła smętnie na miejsce i rzuciła okiem na przyczynę zwołania... poczuła złość. Już nawet nie było szoku, po prostu nieme ,,aha, kolejny", które pojawiło się w jej środku. Kiedy chociaż jedna rzecz wydawała się w końcu układać, znowu musiało się coś zawalić. Oczywiście, że obiecujący zastępca musiał umrzeć. W końcu gdyby nie jedno nieszczęście na pół roku, to plemię straciłoby swój "czar~". Powędrowała wzrokiem po zgromadzonych, a gdy jej oczy dostrzegły znajomą sepię siedzącą obok ojca, właśnie tam skierowała swoje łapy. Usiadła ciężko i owinęła łapy ogonem. Czuła się źle. Ojciec teraz będzie miał na głowie wybranie nowego zastępcy, który miałby zastąpić obiecujące dziecko Pajęczyny, po taśmie porażek zwanej jako ,,jego własny miot". Popatrzyła na szylkreta niemrawo. Chyba nie miała ochoty zgadywać, kto pójdzie na szkolenie jako następny.

Zostałam przy Dębie, dopóki ten nie dał mi znać, że jest już gotowy, aby dać Rogowi odejść w spokoju. Pomodliłam się w myślach za duszę zmarłego, życząc mu bezpiecznej podróży do Plemienia Wiecznych Łowów, po czym wraz ze swym ukochanym siadłam wśród zebranego tłumu żałobników. Zauważyłam, że w międzyczasie zdążyli do nas dołączyć jeszcze Renifer, Niedźwiedź i Żywica. Na takich właśnie zebraniach aż rzucało się w oczy to, jak nieliczną grupę stanowiło Plemię Niedźwiedzich Kłów. Zwłaszcza wśród łowców brakowało łap do pracy. Jeszcze trochę potrwa, nim kolejne pokolenia dołączą do mnie i Dęba, a żłobek jak na razie stał całkiem pusty i nie wiadomo, kiedy ponownie się zapełni. Smutna to wizja, lecz niestety prawdziwa...

Widziała zachowanie kotów, przyglądała się każdemu po trochę, aż jej spojrzenie padło na Promyk i Dęba. Przypomniała jej się rozmowa z Echem i aż nią wzdrygnęło, kiedy faktycznie jej siostra cały czas przebywała tak blisko kocura. Nie skrzywiła się jednak i nie dała po sobie poznać lekkiego obrzydzenia, zamiast tego swój wzrok znów skierowała ku wieszczowi.
Jego pytanie, to co powiedział, było tym na co czekała. Od kociaka wiedziała, że jest stworzona do wyższych celów. To było to, o czym marzyła. I chociaż przez ostatnie księżyce odpuszczała, chciała pogodzić się ze swoim losem, to właśnie wtedy Plemię Wiecznych Łowów daje jej znak. Czy te wszystkie chwile, w których wątpiła, były tylko testem? Już chciała się podnieść, ale wtedy usłyszała głos Dęba. W tamtej chwili przypomniała jej się rozmowa z czarnym kocurem. Czemu cały czas wracała do chwil z nim myślami? Tego nie wiedziała, ale zastanawiała się, czy kocur też się zgłosi. Przeniosła na chwilę na niego spojrzenie, ale zaraz po tym wzięła głębszy oddech. To było jej przeznaczenie albo ostatnie utwierdzenie w przekonaniu, żeby nie interweniować w przeznaczenie. Jeśli teraz nie wyjdzie, to będzie znak, żeby trzymać się tego, co zostało jej przeznaczone. Podniosła się.
- I ja - wybrzmiała pewnym siebie tonem i zrobiła kilka kroków w przód. Może brakowało jej treningów, może i była młoda, ale teraz albo nigdy. Miała jedynie nadzieję, że Echo nie będzie mieć jej tego za złe.

Nie dociera do niego ta cisza.
Ta cholerna cisza, którą przerwały słowa ojca.
W mózgu Niedźwiedzicy zapala się czerwone światło - złość, która ukrywała się pod jego futrem. Przetarł ogonem o bok Żywicy, posyłając jej spojrzenie. Musiały wziąć sprawy w swe łapy.
Ta bezczynność ojca. Ta wiara, a raczej jej brak. Te nieposzanowanie tradycji, które skończyło się śmiercią pół-plemiennego kocięcia.
Te słowa.


Niedźwiedź przypomina sobie Jaskółkę - pełnego życia, ambicji, iskry, by przejąć po ojcu rangę, by plemie było dumne z och rodziny, ich miotu, ich tradycji.
Tradycją było, że wieszcz wybiera na sukcesora swe własne kocie, a co w tej chwili robił szylkretowy kocur?
Miał wszystko w kuprze. Był zdesperowany. Był zmęczony. Był jak skorupka jajka, bez niczego w środku.

Niedźwiedzi wyraz pyska nie zmienia się, pozostaje kamienny, zimny, wlepiający się z zmarszczeniem brwi w ojca.
Jedyne co robi, to bierze głęboki wdech.
Ojciec też był kotem.  Tylko kotem.
Kotem, który mógł się złamać jak gałązka na wietrze.

Wten głosy plemienia. Wzrok Niedźwiedzia pozostaje pełny żalu na ojcu, lecz w środku, w swych myślach?
Sepia pluje. Odchodzi i nie wraca już do groty. Szczególnie, gdy odzywają się to kocięta Pajęczyny. Te, które przyprawiały go o drgawki, gdyby miał żyć pod władzą któregokolwiek z nich. Już jedno zdechło. Dalej im mało?
Wten odzywa się kocie, bure, dobrze zbudowane. Lecz jakże młode i niedoświadczone życiem. Mianowane pod własną młodą siostrą.

Niedźwiedź podchodzi powoli do ojca, ociera się o jego bok własnym. Siedzi w grobowej ciszy, chcąc wspomóc ojca. Jakkolwiek, o ile kocur w ogóle był w stanie to poczuć.

-Ojcze. - Przerywa ciszę, w tle słysząc oskarżenia Echa do Dęba. Szepcze w jego kierunku, by nie słyszano jego słów w publice.
-Pogrzebmy wpierw młodziana. On... - Zielony wzrok wbił się w obce, dymne futro. -Zasługuje na spokojny pochówek. Czyż nie?- Spojrzało się na zebranych. Szczególnie na rodzeństwo denata. Przekłócało się jak zwykłe kocięta.


Pną mu się przekleństwa na język, lecz po swych słowach dodaje szybko. Szepcze do szylkretowego kocura.
-Zbierz chętnych, lecz podejmij decyzje na zimno. Nie...nie tutaj. Nie nad ciałem. - warga sepii drży. Nie lubiło tego rodzeństwa, lecz chociaż z szacunku dla tego, czego się uczył niebieskooki, niech decyzja zapadnie po namyśle. Nie na szybkiego.
-Nie, gdy serce twe otwarte świeżą raną.


Samo nie miało już szans, lecz ojciec....Musiał kogoś posłuchać. Chociaż raz. Nie mieć wszystkiego na barkach.
Znów, wzrok wbił się w okruch, jakim był Róg.
Biedna Pajęczyna, z punktu widzenia matki. Żadna matka nie powinna przeżyć swych dzieci.

Młody point obserwował jak wokół całego wydarzenia zbiera się coraz więcej kotów. Przez pewien moment nawet miał ochotę się wycofać dyskretnie, ale jednak był ciekawy, czy Wieszcz postanowi coś powiedzieć w temacie śmierci swojego nowicjusza. Ale... oho, nie tego się spodziewał. Tak po prostu? Kto chce być wieszczem? Był aż tak zdesperowany? Kto w ogóle wybrał go na uzdrowiciela? Nic dziwnego, że plemię było w tak słabym stanie w jakim było. Ale czy Łabędź był przez to zły? Oburzony? Nie. Raczej zainteresowany. Był szczerze ciekaw reakcji plemienia i tego, kto postanowi się zgłosić. On sam niezbyt był zainteresowany tą rangą. Za dużo ograniczeń, za dużo obowiązków i za dużo użerania się z kotami, których nie lubił. Nie zdziwił się jednak, gdy zgłosił się jego mistrz. Nie pałał do niego jakąś wielką sympatią, ale musiał przyznać, że łowca był odpowiedzialny i był dobrym łowcą. Najpewniej by się nadawał poza tym, że miał kij w dupie. Był też ciekaw, czy jego żal po stracie brata nadal był obecny, czy może był teraz skrycie podekscytowany możliwością wkroczenia na jego miejsce.
Potem jeszcze zgłosiła się jego siostra. Też jakoś bardzo go to nie zaskoczyło. Wiedział, że była ambitna.
Zdziwił się jednak, gdy głos zabrał Echo. No, no, z takim wieszczem mogłoby być ciekawie, to musiał przyznać. Dyskretnie zerknął w stronę znajomego, ciemnego kocura. Chciał tylko zrobić na złość Dębowi, czy może rzeczywiście chciał zostać wieszczem?
Nowicjuszowi cudem udało się powstrzymać uśmieszek na pysku, gdy obserwował zaistniałą sytuację, najwyraźniej czerpiąc jakąś pokręconą przyjemność z całej tej chaotycznej sytuacji. Zachował więc ciszę, obserwując wszystko z boku, przenosząc lodowe oczy na starucha nazywającego się ich wieszczem, ciekaw jaką decyzję podejmie w związku z tyloma chętnymi na to stanowisko. A może stwierdzi, że ma to w dupie i postanowi, że cała trójka będzie wieszczem?

---

Ma ochotę gorzko się zaśmiać, kiedy jako pierwszy odzywa się Dąb. No bo przecież kto inny. Jego brat gryzł ziemię, jeszcze nie został nawet wyniesiony z obozu, ale to przecież żaden problem. W końcu można w końcu zająć jego miejsce, więc co z tego, że odbyło się to kosztem jego śmierci, prawda? Doskonale pamięta, jak ten, wówczas świeżo mianowany na Nowicjusza… kociak niemalże, zaślepiony własną ambicją i emocjami, wyciągający pochopne wnioski, był pierwszy i jedyny, by twierdzić mu w pysk – na podstawie dziwnych, naciąganych, czarno-białych przesłanek – że jego brat nie jest wyrozumiały, nie jest pewny siebie, nie będzie w stanie leczyć, podejmować decyzji, że zawiedzie, że przyniesie Plemieniu szkody, i tak dalej… a potem nagle broniący się, że tylko się dzieli spostrzeżeniami, że nie próbuje go do Roga zniechęcić. Ale dobrze. Skoro to wszystko zarzucał Rogowi, to samego siebie zapewne uważał za przeciwieństwo, czyż nie? Czy teraz dalej tak jest? Czy kieruje się on spełnieniem chorych ambicji swojej matki, czy jest w tym pierwiastek czegoś więcej – faktycznej chęci przysłużenia się Plemieniu?
Mało oczekiwanym zwrotem wypadków jest jednak zgłoszenie się Myszy. Nie zna jej, bo leczenia nie tworzą najlepszych okoliczności do rozmów; wie tylko tyle, co powiedziała mu kiedyś Jeż – że, przynajmniej jak była młodsza, chciała zostać Wieszczem. Cóż za absurdalne słowa: chcieć zostać Wieszczem. Po co? Po co w ogóle tego chcieć? Po co się w ten sposób wyrzekać siebie… z własnej woli? Mysz jest młoda, niedoświadczona, mało osadzona w Plemieniu przez choroby, jakie nękały ją całą młodość. Co tak naprawdę wie o kotach, którymi chciałaby rządzić? Co tak naprawdę wie o stanowisku, o którym marzy; czy jest świadoma, że zapewne skończy jak on, jeśli nie będzie wystarczająco silna? Czy jest w ogóle w stanie to dźwignąć? A on… czy powinien znowu popełnić błąd, znowu wybrać kogoś tak młodego, zrujnować mu życie tą straszną rolą… i wreszcie być może tego życia go pozbawić, gdy zachoruje?
I zaraz Echo, po kłujących, wściekłych, pełnych pretensji słowach w stronę Dęba, zgłaszający znienacka swoją kandydaturę. Jakie on ma w ogóle pobudki? Sam zaprzepaścił swoje szanse, kiedy Wieszcz brał pod uwagę część jego rodzeństwa – po wyznaniu swojej matki na temat ich pochodzenia obraził się na wszystko i wszystkich, Wieszcz nie mógł go złapać, żeby go wybadać jako potencjalnego kandydata, a ostatecznie przypieczętował swój los, kiedy nawet nie przyszedł na własną ceremonię. Dlaczego zgłasza się teraz? Czy faktycznie mu zależy, czy po prostu ma problem z tym, że Wieszczem mógłby być Dąb… albo Mysz? A może po prostu chce się go pozbyć po tym, jak… jak… jak zabił jego brata, jedynego, którego akceptował? Ale czy ktoś taki jak on – arogancki, egoistyczny, wiecznie niezadowolony, czasem wręcz otwarcie wrogi, surowy – byłby lepszym Wieszczem, niż on sam? Ale to jest może to, czego tak naprawdę potrzebuje Plemię: ktoś równie okropny, co jego ojciec, pod którego rządami grupa miała się dobrze?
Jednak wszystkie pytania i wątpliwości co do kotów zgłaszających swoje kandydatury nagle się w nim wyciszają, gdy sobie uświadamia, że… nawet go to za bardzo nie obchodzi. Już nawet nie ma większego znaczenia, kto się zgłasza i z jakimi intencjami. To już… nie będzie jego problem. Wybierze jednego kota, nauczy go, co trzeba, i… i to będzie koniec. Wolność. A z Plemieniem niech się dzieje, co dziać się ma.
Kocur jest już tak zobojętniały na wszystko, że nie reaguje na pierwsze słowa Echa, chociaż zapewne powinien. To, że widzi w nich prawdę, nawet jeśli sam by jej na głos nie wyraził, to tylko niewielka cząstka powodów jego milczenia. Głównie bowiem chodzi o to, że ta część, która kazała mu reagować, łagodzić takie sytuacje, dbać o dobrą atmosferę i tak dalej… chyba umarła razem z jego Nowicjuszem. Niech się kłócą. Niech się drą nad ciałem swojego brata. To przodkowie i pobratymcy ich osądzą, a nie on.
Dotyk Niedźwiedź go otrzeźwia, na chwilę – co widać w zaskoczonym lekko wyrazie pyska – wyrywa go z tej pustki. Jednak w tym samym momencie pojawia się w nim chłód. Odsuwa się od swojego kocięcia, kiedy to próbuje się o niego otrzeć. Nie chce teraz udawać, że są taką świetną, bliską rodziną. Wieszcz jest doskonale świadom swojej słabości, swojej głupoty, swojego braku kompetencji – do tego stopnia, że nie potrzebuje być akurat teraz, w tym momencie, nad ciałem swojego Nowicjusza, uważany za durne kocię przez swoją własną córkę, która go teraz poucza, mimo iż nie wie, jakie są jego zamiary. Gdzieś w środku boli go to, że Niedźwiedź nie mówiła nic w innych sytuacjach, gdy było mu ciężko, tylko odzywa się teraz, bardziej tak naprawdę, w jego odczuciu, dbając o martwego Roga, niż o niego, i z góry zakładając jego plany, zamiast go spytać, ale… teraz to nie ma znaczenia, prawda?
– Świetna rada. Tylko czy ja w ogóle powiedziałem, że zamierzam podejmować decyzję teraz? – pyta ją cicho, głosem tak zdławionym z emocji, że aż lodowatym. W normalnym stanie nigdy by nie odezwał się do kogokolwiek, a szczególnie swojego kociaka, w tak ironiczny, zimny sposób, ale… cóż. Nic nie jest normalne. Ma krew własnego Nowicjusza na łapach. Ma na sumieniu kolejne życie młodego kota. Co już mu szkodzi?
– Jeżeli ktoś jeszcze jest chętny, niech zgłosi się po pogrzebie, dzisiaj lub w ciągu najbliższych dni. Decyzję podejmę wkrótce – mówi więc głośno twardym tonem, żeby ma pewno nikt więcej nie miał co do tego wątpliwości. Może jest durny, ale nie aż tak.
– Niech Plemię Wiecznych Łowów przyjmie Roga na Lśniący Szlak – odzywa się po krótkiej chwili. Teraz przez jego głos przebija się ogromny ból. – Ja… – Głos mu się łamie, bo nie znajduje słów. – …zajmijmy się pogrzebem – mówi w końcu ciszej. Pogrzeb przebiega standardowo; wraz z bliskimi Roga zamierza wynieść ciało poza obóz. Tam – znaleźć odpowiednie miejsce, wykopać dół, zgodnie z tradycją – która dla Wieszcza jest automatyczna – umieścić wraz z ciałem zwierzynę, i je zakopać. Następnie grób powinien zostać udekorowany kwiatami i kamieniami.

zt

Oczywiście, nie mogło się obyć bez innych chętnych i Dąb zdawał sobie z tego sprawę. Zaraz po nim zgłosiła się Mysz, co zapowiadało się interesująco. Nie sądził, że ta dość cicha i spokojna nowicjuszka zechce kandydować na tak wymagającą i ambitną rangę. Nie miał jednak nic przeciwko. Może i była młodsza, ale mogła mieć spory potencjał, więc jej rządy chętnie by wspierał.
Co dla niego nie było ani trochę zaskakujące, to pretensje Echa w jego stronę. Nie bardzo się tym przyjął, chociaż trochę dziwne były rzeczy, których się czepiał jego brat. "Nawet nie poczekasz, aż twój brat zostanie pogrzebany" Nie bardzo rozumiał, co złego w tym, że postanowił odpowiedzieć teraz na to pytanie, zamiast niepotrzebnie przemilczeć i dopiero potem się zgłosić. Nie widział też, by jego zgłoszenie na Wieszcza jakoś wykluczało przeżywanie śmierci bliskiego. Posłał Echu krótkie, lekko zmieszane spojrzenie, który później jego pysk przybrał w neutralny wyraz.
– Jeśli chcesz, to możemy o tym porozmawiać po pogrzebie. – mruknął do Echa tak, by tylko on usłyszał. Nie chciał się z nim kłócić, tym bardziej teraz, gdy plemię zmagało się z taką stratą. Nie na pogrzebie swojego brata. Widział, że ten był zdenerwowany i pewnie wszystkie te słowa, w tym również zgłoszenie swojej kandydatury, wypowiedział jedynie ze swojej złości.
Po chwili ponownie spogląda na Wieszcza, tym razem szepczącego coś do swojej córki. Ten niecodzienny, niepokojąco chłodny ton jawnie sugerował stan, w jakim obecnie się znajdował lider plemienia. Potem mówi parę słów na temat wyboru nowego następcy, po czym życzy swojemu byłemu nowicjuszowi przyjęcia na Lśniący Szlak.
– Niech Plemię Wiecznych Łowów przyjmie Roga na Lśniący Szlak... – powtarza za nim cicho, znowu spoglądając na nieżyjącego nowicjusza. Szkoda mu go było, ale nic już nie mógł z nim zrobić, poza zapewnieniem mu spokojnego pochówku. Westchnął, ocierając się lekko o Promyk, a następnie dając jej znać, że musi iść.
Pomógł w wynoszeniu jego ciała poza obóz i zakopywaniu w wybranym przez rodzinę miejscu. W czasie grzebania ciała to Dąb postanowił przynieść jego ostatni posiłek, który był dorodnym królikiem. W końcu droga do Lśniącego Szlaku była długa, więc lepiej, żeby Róg się porządnie nasycił. Po zakopaniu ciała dołożył do kopca parę kamieni na ostateczne pożegnanie. Wszystko to robił w kompletnym milczeniu. Później jeszcze przez jakiś czas siedział samotnie przy tym miejscu, zastanawiając się nad tym, jak będzie wyglądać plemię bez Roga.

//zt

Mysz jedna wiedziała, ile jest gotowa poświęcić, a w zasadzie nawet ona nie do końca zdawała sobie z tego sprawy. Tchórz z imienia, jednak występując przed wieszcza, nie była bardziej pewna siebie. Nie bardzo zwracała uwagę co dzieje się między Echem a Dębem, choć na słowa tego pierwszego nieco wybiła się z rytmu. Nie mogła sobie jednak zaprzątać teraz tym głowy, cel był jeden i wyraźniejszy niż przez wszystkie księżyce jej życia. Teraz Czosnek mógł zobaczyć co to znaczy ambicja, co to znaczy być stworzonym do wyższych celów. Uśmiechnęła się pod nosem delikatnie, by zaraz usłyszeć, że decyzja wkrótce zostanie podjęta.
Nie zdziwiło jej to, przecież wieszcz nie może ot, tak odpowiedzieć na zgłoszenie trzech kotów. To wymaga przemyśleń, ucieszyło ją to, choć widziała, w jakim stanie jest ich przywódca. Nie była pewna czy właśnie w ten sposób Jeż i Czosnek o nim opowiadali. Zdecydowanie wiele się w nim zmieniło i Mysz w jakiś sposób to rozumiała, sama ciągle się zmieniała i dorastała. Wzięła głębszy oddech, by uspokoić szalejący umysł.
Dalej była przy pogrzebie i pożyczyła Rogowi tego, co wieszcz, obserwowała i była cicho, spokojna. Po zakończeniu odeszła dość szybkim krokiem, coraz więcej myśli kłębiło się w jej głowie, choć już myślała, że wszystkie je poukładała.

z/t