Niedźwiedź zastrzygnął lekko uszami - wiedział, że potomstwo Pajęczyny nie ma przy sobie nikogo na wzór ojca, a dodać dwa do dwóch sepia potrafiła - choć były do tej pory tylko domysły, bo cholera, kto w końcu wie, czy może Pajęczyna miała plemiennego "partnera", tylko prywatnie, a ukrywała z jakichś personalnych powodów? Jednak słowa złotowłosej tylko dawały sepii do myślenia, bo jeśli żaden plemienny kocur nie przyznawał się do malców, to skąd one się wzięły? W magiczną ciąże Strażnik nie uwierzy. Na pysku sepi pojawiły się opuszczone brewki i wzrok współczujący, lecz szylkretka wiedziała jedno. Nie poruszać za bardzo już owego tematu. Zaśmiał się lekko.
-Praca Wieszcza? Racja, interesująca sprawa - nawet jeśli nie sam aspekt przewodzenia kotami, który bowiem dla wielu jest kuszący, to tak sama kiedyś byłam zaintrygowana lecznictwem i poznaniem ziół. Zawsze czułam lekką zazdrość w tym aspekcie pracy wieszcza. To, że znał się na naturze, by z nią współpracować. Piękna rzecz, czyż nie? Takie połączenie z tym, co otacza nas na co dzień. - Uśmiechnął się - może...Znalazł towarzyszkę w wspólnym zainteresowaniu? Na następne słowa młódki...Niedźwiedź już powstrzymał się od kliknięcia językiem. Gotcha. Zaufanie...Które trza było teraz zbudować. Więc czemu by nie na prawdzie?
-Nie ma kogo. To widać od wielu księżycy. Moich i mego rodzeństwa. Jerzyk jest.....Jerzykiem, więcej go nie ma jak jest, Żywica upadła na głowę za kocięcia, nie zrozum mnie źle, kocham ją jak siostra siostre, a ja.... - Odparł neutralnie. - Ja jako jedyna preferuje rolę strażnika w większej mierze. Służbę Plemieniu, wychowaniu rodziny w tradycji, odbudowaniu jego siły, takie sprawy...  To koty plemienia rządzą, słuchając się przywódcy, a nie on nimi. Ostatnie...Pogrzeby niejako to podkreśliły, mam wrażenie. - Odsunął wzrok na kęs mięsa i przełknął go.
Ustawił prosto łepetynę. -A co? Zainteresowana pozycją mego ojca? - Ojca. Kluczowe słowo.

-Szczerość się ceni. - Odpowiedział spokojnie, wzruszając barkami i ulokował łeb na prostej pozycji.
Na następne słowa młodej, Niedźwiedź mruknął. - Czasami nawet rzeczy bez sensu mają głębsze dno. - ot, tyle.
No i tu był pies pogrzebany - Niedźwiedź nie zmieniał uśmiechu spokojnego, przyjaznego ze swej mordki, lecz poczuł ukłucie w sercu, nie wiedząc nawet czemu. Czy JEGO ojciec potrafiłby ich tak zdradzić, nie mówiąc im nic o wyborze następcy? Tylko po fakcie?
Wiedział, że wieszcz nikogo z nich nie wybierze, jeśli któreś z nich nie przejdzie jakiekolwiek mentalnej próby, lecz fakt, że ICH ojciec mógł wybrać jakieś kocie bez namowy z rodziną kłuło.
Tyle dobrego, że tata nie miał jeszcze w zamiarach takowego wyboru, a był jeszcze defakto młodym przywódcą. Dzięki przodkowie.
Tata....Będzie mógł poznać wnuki, jeśli z Księżyc ustalą, co i jak...A on przestanie być tchórzem i wyzna przywódcy co łączy go z jasnosrebrną. Jest jeszcze czas. Na spokojnie.

-W ślady matki, eh? Dobrze słyszeć, gdyż silni strażnicy to dobry znak, a sama mówiłaś, nie wyglądasz mizernie. - Uniósł łba, w chlubie - Blask byłaby silnym strażnikiem, co jak co. Szkoda, by zmarnowała siłę, lecz...Cóż, to nie jego sprawa, jakie to ma ambicje. Byleby te ambicje nie odbiły się na jego rodzinie - wtedy sepia może mieć spore ale.

Słuchałam dokładnie Niedźwiedź. Ah, kotka, która mnie rozumie! Albo przynajmniej udaje, że mnie rozumie. W końcu, ktoś, kto mnie wspiera w tym, że chcę zostać Wieszczem, prócz matki. Uśmiechnęłam się delikatnie i skinęłam łbem.
— Przewodzić kotom, dbać o Plemię, decydować nad życiem i śmiercią... fascynująca rola, dlatego też to jest mój cel — odparłam spokojnym tonem głosu, delikatnie uderzając końcówką ogona o skalną podłogę. Otrzepałam swoją kryzę w spokoju.
— Obecny Wieszcz jest słaby. W sensie... osłabiony, przez ostatnie wydarzenia. Jednak gdyby chciał i postawił na swoim, jestem pewna, że każdy kot by się słuchał jego, i tylko jego — mruknęłam na kolejne słowa Niedźwiedź. Gdyby obecny Wieszcz miał... jakąkolwiek pewność siebie pewnie by potrafił postawić całe Plemię na nogi. Obecnie jednak... cóż. Siły go opuściły.
— Dokładnie — skinęłam głową na pytanie Niedźwiedź. Taki był mój cel.
Chwilę słuchałam co strażniczka mówiła o drugim dnie, jednak pokręciłam delikatnie głową na boki. Nie w moim interesie było to, aby grzebać w drugich dnach, cokolwiek.
— Cenię sobie szczerość. I prostolinijność — mruknęłam spokojnie.
Na słowa skinęłam głową. Miała rację. Łowcą może zostać każdy kot, strażnikiem musi zostać kot o stalowych nerwach i mięśniach. I byłam tym kotem między innymi ja.
— Mhm. Chcę bronić Plemię, przed każdym zagrożeniem. Czy chorób, czy obślizgłych samotników. I jeśli będę musiała, to z honorem oddam za nie życie — odparłam na słowa strażniczki, drżąc delikatnie uchem.

Czułem się dziś okropnie. Cały czas dręczyła mnie jedna rzecz. Było to.. nawet nie wiem jak to nazwać. Miałem uczucie takiego.. odstawania od reszty i dyskomfortu. Zaraz to wyjaśnię. Większość kocurów doskonale wiedziała, że nimi są. Ja za to miałem co do tego pewne wątpliwości, które narastają z każdym dniem.
Marzyłem, by ktoś teraz podszedł do mnie, otarł się pocieszająco o moje futro i powiedział, czy to jest w porządku. Powiedział, czemu tak się czuję. Bo odnosiłem wrażenie jakby to ze mną było coś nie tak.
Na razie mogłem tylko siedzieć i pozwalać, by mnie to męczyło. Nie wiedziałem, do kogo z tym przyjść. Ba, nie wiedziałem jak komuś o tym powiedzieć. Wydaje mi się, że nikt nigdy nie zastanawiał się nad takimi rzeczami. To przecież było oczywiste. Jesteś kocurem, to jesteś kocurem. Jesteś kotką, to jesteś kotką. Nie było niczego pomiędzy.
Nadal tak siedziałem, przyciśnięty do boku głazu, z bardzo nisko zwieszoną głową. Byłem pewny, że bił ode mnie wyraźnie smutek.
//Echo

Zacytuję to, co sobie pomyślałem wcześniej. "Marzyłem, by ktoś teraz podszedł do mnie, otarł się pocieszająco o moje futro i powiedział, czy to jest w porządku." I co, los się do mnie uśmiechnął? Phi! Wręcz przeciwnie. Zaraz usłyszałem głos kota, za którego kiedyś oddałbym życie. A teraz? Nigdy.
Był to Echo. Tak, ten Echo. Mój "ukochany" brat. Spodziewałem się jakichś odzywek i się nie przeliczyłem. Po chwili do moich uszu doszedł ten wnerwiający głos. Miałem ochotę opuścić to miejsce. Ale nie mogłem. Wynalazł by co najmniej kilka podobnych odzywek i czułbym się jeszcze gorzej. Szybko więc wstałem i stanąłem na przeciw niego. Moje źrenice zwęziły się i strzepnąłem ogonem, dając wyraźny znak mojej irytacji. Nie powiedziałem nic. Zupełnie. Tylko stałem, świdrując go zirytowanym wzrokiem, ponieważ byłem absolutnie tragiczny w utarczkach słownych. Nie chciałem być dla nikogo niemiły, ale mój brat.. Uh.

Obserwowałem bacznie brata. Byłem trochę z siebie dumny. Nie dałem się aż tak upokorzyć! Zawsze coś. Niestety nie miałem ochoty go słuchać. "Tak witasz brata?" Dobrze usłyszałem? - Zastanów się, czy sam powitałeś mnie lepiej. - pomyślałem. Chwila! Na Plemię Wiecznych Łowów! Ja to powiedziałem. Powiedziałem to. Do brata. Miałem ochotę zapaść się pod ziemię. Chociaż może to i dobrze? Myśląc co robię, nigdy bym się na to nie zdobył. Mam nadzieję, że nikt poza nami tego nie widział.

Minęło trochę czasu od ceremonii, a Dąb wciąż miał wiele do ustalenia na temat jego przyszłych rządów z Myszą. Z pewnością zastanawiał się, jak to wszystko będzie wyglądać, jakie będą ich poglądy, wygląd współpracy i wiele innych. No ale cóż, przynajmniej nie musiał się już na razie martwić o sprzeciw plemienia czy Przodków. Najlepszym sposobem na ustalenie wszystkich szczegółów będzie rozmowa z samą przyszłą wieszczynią, dlatego pewnego dnia zaprosił ją na wspólne wieczorne ptasie trele na jednej ze skalnych półek. Dąb przywykł do odbywania ich ze swoją partnerką, dlatego tym razem będzie trochę nietypowo.
Kocur wybrał ze stosu dorodną piszczkę (nie mysz) i ułożył się na porośniętej porostami skalnej półce, czyszcząc sobie futro, póki czekał na swoją rozmówczynię.

//Mysz

Domyślała się, że Dąb będzie chciał z nią porozmawiać. Sama chętnie z nim porozmawia i o swoich poglądach, w końcu będą musieli działać wspólnie, więc jeśli mają jakieś różnice, to dobrze by było je rozwiązać, jeszcze za nim będą dzielili władzę.
Mysz przyszła, wcześniej wybierając ze stosu zwierzyny najładniejsze ptaszysko, jakie udało jej się znaleźć. Nie mogła przynieść przecież czegoś nieodpowiedniego na tak ważną rozmowę! Podchodząc już do Dęba, odłożyła ptaka delikatnie i uśmiechnęła się delikatnie
- Witaj Dębie, mamy sporo do omówienia

Kotka po prostu nie lubiła chodzić wokół tematów, wolała powiedzieć wszystko wprost, chociaż nie zawsze było to łatwe. Jednak w tej sprawie sama chciała sporo się dowiedzieć, o tym, jak Dąb widzi ich współpracę, jak zapatruje się na tradycje i inne tego typu rzeczy i też podzielić się swoimi poglądami. Zjadła trochę przyniesionego przez siebie ptactwa i zgodnie z tradycją, jak i on, podzieliła się posiłkiem.
Słuchając go, nieco się zdziwiła, czy to nie to miał na myśli wieszcz, mówiąc o dzieleniu się obowiązkami? Już wychodziły między nimi różnice, ale Mysz nie obawiała się zbytnio, jeśli będą rozmawiać, to na pewno ich współpraca nie będzie zła.
- Sądziłam, że właśnie to miał na myśli Wieszcz. Jeśli jedno z nas będzie zajmowało się akurat, załóżmy, leczeniem rannego, to drugie w razie potrzeby poprowadzi ceremonię i odwrotnie. Myślę, że to odpowiednie rozwiązanie, bo w razie choroby jednego z nas, albo czegoś innego, drugie będzie mogło zająć się aktualnymi sprawami Plemienia - nie wyobrażała sobie, by tylko jedno z nich leczyło, a drugie zajmowało się ceremoniami, choćby z tego powodu, który wcześniej podała. Zjadła kawałek piszczki, którą przyniósł Dąb.
- Możemy ceremonie prowadzić na zmianę, jeśli ci to odpowiada - dopowiedziała po krótkim zastanowieniu.

Wsłuchała się w słowa kota i tylko przytaknęła mu jedynie. To, że się zgadzali, było dobrym znakiem i wróżyło im dość dobrze. Wsłuchała się w jego dalsze słowa, co jakiś czas przegryzając gryzonia.
- Hm. Jeśli chodzi o ceremonie, to ciężko będzie podzielić wszystkie w taki sposób, albo raczej... nie widzę sensu. O ile na dłuższych - z większą ilością informacji możemy bez problemu się dzielić, to przy mianowaniu jednego kota, załóżmy, byłoby to niepotrzebne - stwierdziła - ale jeśli chodzi o wybieranie kierunków nauki czy też mistrzów dla tych kotów to tak, zgadzam się, że powinniśmy decydować o tym razem - dopowiedziała po chwili. Wolała z nim być szczera, zwłaszcza że będą współpracować, miała nadzieję, długi czas. Dalsze jego słowa po prostu przyjęła do wiadomości, nie miała zbyt odmiennych opinii od niego, jak się okazuje, nie chciała też stawać okoniem tylko po to, by pokazać, że ona też ma jakieś zdanie. Dała też mu przejąć inicjatywę w rozmowie, bo sama nie była pewna, o czym dokładnie chciałaby pomówić, poza tym zawsze raczej była słuchaczem niż prowadzącym rozmowy.
Gdy Dąb skończył mówić, Mysz zastanowiła się na chwilę. Kot zdecydowanie był pewny i ułożony, widać było, że był przygotowany i trochę czuła się przy nim jakby wzięta z terenów obcych, dopiero przyszła do plemienia. Nie myślała nad tym aż tyle.
- To wydaje się sensowne, masz jakieś propozycje? - chciała się dowiedzieć, jeśli Dąb faktycznie miał jakieś opinie na ten temat.
- Jednak wolałabym też poznać twoją opinię na te tematy, które poruszysz, bo działamy na jednym froncie i nasze decyzje, mimo że podjęte samodzielnie, nie powinny odbiegać od siebie za bardzo. Chcemy wzmocnić Plemię, a nie je nawet bezwiednie dzielić. Plus takie niesnaski mogą nas niepotrzebnie poróżnić, a wolałabym uniknąć niepotrzebnych sprzeczek, które można zawczasu zniwelować - miauknęła, zanim Dąb zdążył odpowiedzieć na jej pytanie.

Słysząc jego słowa, przez chwilę ucieszyła się, że Echo miał już swoją ceremonię, bo miała wrażenie, że Dąb nie zgodziłby się mianować swojego brata, jeśli teraz byliby wieszczami. Wraz z dalszą częścią rozmowy jednak Mysz czuła się coraz bardziej nieswojo, czuła się wręcz niekompetentna przy tym, jak wyglądał w jej oczach Dąb. Tak mówiła o tym, jak bardzo chce zostać wieszczem, odkąd zaczęła mówić i nie chciała się wycofać, jednak miała wrażenie, że Dąb jest zdecydowanie bardziej od niej przygotowany. To jak się wypowiadał i jakie miał pomysły. Ona w zasadzie nie dodawała nic od siebie, może powinna? Chociaż uważała, że kocur każdy temat wyczerpywał, a Mysz nie miała pojęcia, co mogła dodać od siebie. Wiedziała, że nie może uniknąć tej rozmowy, ani żadnej innej i nie może teraz zrezygnować, ale było jej zwyczajnie ciężko. Czuła jak jej serce przyspiesza, dokładnie jak przy rozmowie z wieszczem. Wzięła kilka głębszych oddechów.
- Nie zrozum mnie źle, wiem, że nie ze wszystkim zawsze będziemy się zgadzać i domyślam się, że nasze zdania będą od siebie odbiegać. I wiem też, że jeśli sytuacja będzie pilna, to nie będę czekała z decyzją. Wiem, czym jest samodzielność, serio, nie musisz mi umniejszać i tłumaczyć jak kocięciu - westchnęła pod nosem - Tylko właśnie, nie wiedziałam, o jakie sprawy dokładnie ci chodzi. Sama, wybacz, nie wyjaśniłam, o co dokładnie chodzi mnie. I właśnie, nie chcę doprowadzić do takiej sytuacji, w której, załóżmy, koty przychodzą do jednego z nas ze sprawą, bo wiedzą, że ta odpuści, a druga zareagowałaby właśnie surowym ukaraniem. Uważam, że to podzieli plemię. Choć ciężko będzie przytoczyć każdą możliwą sytuację i większość wyjdzie w trakcie, po prostu - choć wcześniej nie była napięta, to w trakcie swojej wypowiedzi widocznie się napięła, jednak teraz znów jej ciało mimowolnie się rozluźniło.
- Niepotrzebnie skomplikowałam, przepraszam. Będąc szczerą, to nieco się tym wszystkim stresuję, bo mam wrażenie, że powinnam mieć coś do dodania, a zwyczajnie twoje pomysły mi pasują i nie mam co do nich zastrzeżeń. I tak teraz to, co powiedziałeś, też ma sens. Jeśli chodzi o codzienne konflikty, to racja, nie widzę sensu w konsultowaniu się ze wszystkim. Zagrażające plemieniu też, to oczywiste - zaśmiała się krótko, choć niepewnie. Postanowiła otworzyć się nieco przed Dębem, miała nadzieję, że nie popełnił w ten sposób błędu, jednak nie chciała ukrywać swoich emocji, które związane są z rolą, którą będą razem pełnić. Nie oczekiwała użalania się, nie chciała tego, może nieco liczyła na zrozumienie lub pominięcie tematu.

Mysz czuła się niepewnie i dobrze wiedziała dlaczego, jednak nie ufała kocurowi na tyle, by podzielić się wszystkimi swoimi myślami. Do tej pory nie czuła tego wszystkiego - że faktycznie udało jej się i była na drodze zostania wieszczem, nawet obecny trening pod czujnym okiem wieszcza nie sprawił, że to aż tak odczuwała. Dopiero rozmowa z Dębem była dla niej jak kubeł zimnej wody - to się dzieje i to naprawdę. Może dlatego tak nagle wszystko ją przytłoczyło. Uśmiechnęła się blado w stronę kocura, nie chciała zostać uznana za słabą, właśnie dlatego też to robiła, nie chciała zajmować się kociętami i robić za szczęśliwą matkę, chciała więcej.
- Nie, przecież dałeś mi pole do przedstawienia swoich poglądów, a ja zwyczajnie odbiłam pałeczkę. Chodzi o to, że widać, że to przemyślałeś i poświęciłeś temu czas. Jesteś dobrym kandydatem na wieszcza - odpowiedziała mu i odetchnęła - ja natomiast chyba nie przygotowałam się do tej rozmowy aż tak dobrze, jak mi się wydawało - zaśmiała się krótko, o ile w ogóle dodała w myślach.
- Jest intensywnie i fakt, mamy jeszcze sporo czasu, jednak jeśli masz jakieś pomysły, którymi chciałbyś się ze mną podzielić teraz, to chętnie ich wysłucham. Jeśli nie to może faktycznie mała przerwa będzie dobrym pomysłem - było jej też dziwnie, bo Dąb był zupełnie inny, niż opisywał go Echo. Mogła się domyślić, żeby brać wypowiedzi dymnego z przymrużeniem oka. Kocur, który siedział przed nią, był bardzo wyrozumiały i ani razu podczas ich interakcji nie sprawił, by czuła się źle. Był zwyczajnie dobry i rozumiała, czemu Promyk tak go kochała.

Mysz zdecydowanie miała sporo rzeczy, o których musiała pomyśleć, przede wszystkim o faktycznym byciu wieszczem. Bo w teorii wiedziała, co ją czeka i czego mogła się spodziewać. W praktyce teraz nie będzie jednego wieszcza, ale dwóch i faktycznie powinna przemyśleć więcej rzeczy, jak podzielić i co dlaczego. Miała wrażenie, wchodząc w tę rozmowę, że wie, jednak po ilości informacji i małym ataku paniki, co w zasadzie było idealnym określeniem tego, co właściwie się z nią stało, okazało się, że powinna sobie jeszcze sporo rzeczy w głowie ułożyć.
- Pewnie, przy następnym spotkaniu o tym porozmawiamy - odpowiedziała zdecydowanie żywsza i bardziej podekscytowana. Co prawda miała na ten temat coś w głowie, jednak wolała lepiej to przemyśleć, jak wszystko.
- Z tych, które zaproponował wieszcz... bardziej mi odpowiada Wieszcz Blasku Księżyca, jeśli mielibyśmy wybierać inne, to pewnie i tak wybrałabym coś z tym związanego - przyznała - ewentualnie coś bardziej związanego z pogodą, z deszczem i śniegiem, tęczą - dodała po chwili.