Gdy Dąb ją przywitał, Mysz jakoś od razu zmizerniała, choć tylko na sekundę. Podświadomie wolała w tym momencie zobaczyć kogoś innego, choć sama przed sobą tego nie przyznała.
- Dzień dobry - odpowiedziała krótko i zastanowiła się nad pytaniem kocura. Nie czuła się źle, ale musiała zastanowić się, ile z tego, co czuje, może wyjawić kotu, którego jego siostra jakoś nie powstrzymywała przed byciem wieszczem. A przecież miał być to jej ukochany. Prychnęła na samą myśl o tym, co Dąb mógł odebrać za odpowiedź.
- Wybacz - zaczęła, gdy dotarło do niej jej uzewnętrznienie - szczerze powiedziawszy, pełna nadziei i przy okazji zmieszana - odpowiedziała w końcu. Nie widziała się jeszcze z rodzicami, była ciekawa co oni myślą o jej kandydaturze. Jeśli wcześniej nie brali jej zamiarów na poważnie, to teraz na pewno już to robili.
- A ty? - spojrzała na niego, była ciekawa, co czuł po wybuchu swojego brata i całemu zajściu.

No tak, oboje mieli wiele na głowie. Nie wiedziała, jak bardzo Dębowi zależy na byciu wieszczem, ale po tym, jak zgłosił się pierwszy... pomijając, że był to pogrzeb jego rodzonego brata, to wydawał się pewny.
- Ta ceremonia nie daje mi spokoju - odezwała się na jego słowa, po dłuższym przemyśleniu, a nawet nie, ta cała sytuacja był wręcz groteskowa.
- To, co się na niej wydarzyło... powinno wydarzyć się mimo wszystko w nieco innym czasie - dopowiedziała.
Na pytanie o trening musiała się poważnie zastanowić co i ile może tak naprawdę kocurowi powiedzieć. Nie zamierzała być wylewna tak czy inaczej, jednak nie wiedziała, czy Dąb zaraz nie powie tego wszystkiego swojej partnerce.
- Stabilnie - dobór słów może nie najlepszy, ale na pewno wystarczająco neutralny. Nie była pewna, co więcej mogła dodać, więc odwróciła pytanie - A jak tam mój brat? Daje sobie radę?

Pytanie kocura nieco ją zdziwiło, jednak postanowiła pozostać neutralna. Mysz uważała, że każde zebranie to na swój sposób ceremonia, zwłaszcza pogrzeb i to nowicjusza na wieszcza.
- To ze stresu - zaśmiała się krótko - oczywiście chodzi mi o pogrzeb - westchnęła cicho. Coś w tym było, kotka machnęła ogonem. Wszystko, co się działo, dla niej, wydawało się szybkie, zbyt szybkie. Nic jednak nie mogła na to poradzić, a jedynie zaakceptować.
- Cieszę się, w takim razie na pewno jesteś dla niego dobrym mistrzem - powiedziała ze szczerą radością w głosie. Nie miała po co być zazdrosna, cieszyło ją, że Łabędź będzie mógł spełniać swoją funkcję w Plemieniu.

Zrobiło jej się w jakiś sposób miło na słowa kocura, jej siostra zdziwiła ją swoim komentarzem i bardzo zdenerwowała. Przez towarzysza rozmowy kompletnie wyleciały z głowy jej rozterki.
- Jej słowa mnie zdenerwowały, rozumiem zamiar, ale nie musiała tego mówić przy wszystkich i w ten sposób mnie ośmieszać, nawet jeśli jej słowa były z troski - postanowiła, że powie mu co myśli na temat tego zajścia, bo, tak czy inaczej, będzie musiała porozmawiać z Promyk i przedstawić jej to, co myśli na temat wtykania się w nie swoje sprawy. Więc i Dąb pewnie później się o tym dowie, skoro tak bardzo się kochali. Yh.
- Nie przejmuj się w razie czego, chcę z nią o tym porozmawiać, po prostu chciałam trochę ochłonąć przed tą... konfrontacją - dopowiedziała po krótkiej chwili, nie chciała, żeby czuł się powiernikiem jakichś sekretów.

Na jego słowa zaśmiała się krótko.
- Też mam taką nadzieję - przyznała, nie lubiła kłótni, zwłaszcza że rodzinę stawiała wysoko w swoich wartościach. Choć i tak w ostatnim czasie upadła ona nieco niżej. Mysz nie chciała, by konflikty się nasilały, chociaż nie mogła przewidzieć, co przyniesie rozmowa z Promyk. Po cichu miała nadzieję, że jednak jej wysłucha i nie będzie jakiegoś wielkiego rozłamu. Postanowiła też, że nie da sobie przekroczyć ustawionych granic, a jeśli Promyk będzie natarczywa, to jedynie czas pokaże, co z tego wyjdzie.
- A ty... będziesz rozmawiał z Echem? - zapytała niepewnie. Po tonie dymnego na pogrzebie i jego słowach mogła się domyślać jak będzie chętny do rozmowy, ale była ciekawa czy mimo tego Dąb będzie próbował.

Domyślała się, że rozmowa z Echem nie będzie zbyt przyjemna, z ich rozmów wynikało, że nie był kotem zbyt rodzinnym. W przeciwieństwie do Myszy.
- Cóż... powodzenia - posłała mu nikły uśmiech. Miała nadzieję, że ich rozmowa nie potoczy się tragicznie.
- Ja chyba będę już szła, obowiązki nowicjusza wzywają - powiedziała i jeśli Dąb nie miał nic więcej jej do przekazania, to Mysz pożegnała go i jeszcze raz życzyła mu powodzenia w rozmowie z własnym bratem, po czym oddaliła się, by wypełniać swoje obowiązki nowicjusza.


z/t

Mruknął cicho na życzenie Myszy. Wątpił, żeby rozmowa z Echem zakończyła się jakimkolwiek powodzeniem, bowiem jego brat był nie do przekonania, a na każdą rozbieżność ich zdań reagował chamsko, jakby tylko on może mieć rację. Ugh, co za paskudny brat, niestety jedyny, jaki mu pozostał.
Na kolejne słowa kotki łowca skinął łbem. No tak, obowiązki nowicjusza. Nie zamierzał więc więcej zaciągać rozmowy, tylko uprzejmie pożegnał się ze swoją rozmówczynią. Przez chwilę odprowadzał ją wzrokiem, zanim poszedł po swoje sprawy.

//zt

Ledwie co Łabędź wyszedł tego popołudnia na polowanie a już jego, Jaszczurkę i Orła, złapał deszcz. Całym sobą nienawidził Pory Złotych Liści. Bardziej mu się to kojarzyło z deszczem i błotem, niż tymi złotymi liśćmi, jak wskazywała nazwa.
Wszedł do jaskini cały mokry, z łapami upacianymi błotem i futrem jeszcze bardziej rozczochranym niż zazwyczaj. Mógłby przysiąc, że wygląda jakby zmiotła go jakaś powódź. Usiadł więc zirytowany przy jaskiniowym źródełku, by zamoczyć w nim łapy. Nie zamierzał wylizywać błota językiem. Jeszcze by puścił pawia. Gdy skończył obmywać łapy w wodzie, przeszedł do kolejnego kroku, jakim było wylizywanie mokrego futra w celu osuszenia.

//Żywica

Ostatnio jej nie było. Może tak właśnie objawia się starość czy coś, niemniej kotka czuła się jakby przeżyła trzy różne życia, ale żadnego z nich nie zapamiętała. Jeszcze gdzieś po drodze kichnęła... raz czy dwa. Robić co nie miała, nawet nie kusiły jej kocięta i ich śmieszne pomysły. W końcu młodziaki były o wiele bardziej kolorowe! Niemniej nawet one nie umiały wykrzesać z ciała szyszkowej kobiety więcej radości, która poznikała wraz z większością ukochanych kotów. Tylko ten nieszczęśliwy dołek. Nieszczęśliwy dołek z jakimiś losowymi kotami, które niby znała, jednak z oddali. W jej oczy rzucił się właśnie jeden, ze wcześniej wspomnianych ofiar nowego pokolenia i losu nieszczęśliwca. Chyba się nawet z nim kiedyś bawiła! Uśmiechnęła się do siebie niemrawo pod nosem, szybko rozejrzała, chwyciła jednego z rdzawych listków po czym podeszła do delikwenta, kładąc liść przed nim.
- Proszę, liść - miauknęła dumnie, wskazując na dar - Chcesz liścia? Znaczy, jest wiele liści dookoła, ale ten jest specjalny, bo jest mój. Znaczy ode mnie! - od razu poczuła, jak traci wenę. Matko, co ona majaczy? Zaraz odchrząknęła - Znaczy wiesz, jak nie chcesz, to nie musisz brać ani nic. Ty już...- zamrugała - Ty już chyba jakoś dawno skończyłeś trening, nie?

Point kontynuował osuszanie mokrego futra, w myślach siarczyście narzekając na błoto i pogodę. Z jego cichych narzekań wyrwało go oczywiście pojawienie się jednej ze strażniczek. Zerknął na nią, wykręcony przez próby wylizania najdalszej części uda, z wystawionym językiem, przez co mógł wyglądać trochę głupawo.
Liść? Dla niego? Po co mu liść? O czym ona bredziła? Ledwie ją w ogóle kojarzył. Pamiętał tylko, że nazywała się Żywica, była córką Wieszcza i kiedyś się bawili jak był mały.
- Ta, skończyłem. I eee dzięki? - stwierdził, siadając w końcu normalnie, chowając język i przyciągając łapą liścia, choć nie do końca wiedział co ma z nim zrobić. - Dobrze ty się czujesz? - zapytał, unosząc jedną brew gdy spoglądał na szylkretową.

Meduza upatrzyła sobie dzisiaj łowienie liści. Była już całkiem dużym kotem, więc nie bała się wchodzić do stawu, tak żeby woda sięgała jej nawet do brzucha! Może i to nie do końca rozsądne, bo pływać nie umie, ale na prawdę zachowywała ostrożność i rzadko kiedy wchodziła tak głęboko. Zazwyczaj po prostu maczała się do kostek. No i tak też było dzisiaj. Starała się nie wchodzić głębiej, tylko wyciągała jedną z łap, żeby złapać jakiegoś liścia. Pech chciał, że za bardzo pochyliła się do przodu i wywróciła się. Przez parę uderzeń serca jej głowa była pod wodą, ale szybko się wynurzyła i złapała się pazurami ziemi. Dobrze, że była na płytkim brzegu, phew! Dzięki temu nic jej się nie stało oprócz tego, że była teraz cała mokra. Postanowiła więc wyjść i cieszyć się trzema liśćmi, które wyłowiła wcześniej.
//gojo

Pech chciał, aby w okolicy znalazł się Niebo. Nie było to w żaden sposób przypadkiem w sumie, chłopaczyna przewijał się gdzie się dało o każdej porze dnia i wieczora (bo nie nocy, nie ważne jakby chciał!), więc nic dziwnego że łapy przypadkowo poniosły go i tutaj. Niedobrze jedynie dla Meduzy, którą szybko zauważył, ale której wypadku nie zdążył uwidzieć. Jedynie to, że była mokra.
Otworzył pysk. Cisza. Nie miał w głowie żadnej głupiej odzywki. Nic, co mogłoby jakoś pośrednio ją szczypnąć. Zmarszczył na moment brwi.
- Wyglądasz jak przerzuty szczur - skomentował w końcu. Po co? Właściwie, chyba nie był do końca pewien. - Ale taki co go koniec końców ktoś wypluł. Cześć.
Bo w sumie, wypadało powiedzieć. Znali się, oboje byli kociakami... ale jakoś, nigdy nie gadali.

Zobaczył ją Niebo. Kociak Gromu i Brzasku. Ich rodzice za bardzo nie lubili się z tą parką, bo uznawali ich za dziwnych. Grom uważał się za kocura, więc byli parą kocurów, zamiast Zwykłą Normalną Plemienną Rodziną. Czy coś tam. Meduza się tym nie przejmowała. Wręcz... była zafascynowana nimi. Grom miał odwagę mówić o sobie jak kocurze. Niebieskiej to imponowało. Podobało się. Ale nie przyznałaby się przed nikim. Ojciec chyba by ją zabił, jakby to usłyszał! Bała się tego.
Zrobiło jej się trochę wstyd, w szczególności, gdy kociak nazwał ją przerzutym szczurem. Serio wyglądała tak obleśnie, gdy była mokra? Warknęła cicho pod nosem i spojrzała w niebieskie ślepia kocura. Nie chciała robić złego wrażenia na młodszych kolegach! W końcu do tej pory nie miała nikogo choć odrobinę zbliżonego do niej wiekiem.
- Ej no przez przypadek wpadłam! - odpowiedziała czując się głupio - i... i cześć.
Na razie nie potrafiła na dłużej utrzymać wzroku na kocurze. Co chwilę zerkała więc w łapy i przebierała nimi.
- Ej a. Chcesz liścia? - wskazała łapą na swoje 3 listki. Chciała się przypodobać.

Dmuchnął nochalem, niby to poirytowany, niby nie... ale nadal na siebie, że nie mógł wymyślić nic bardziej wow. Chociaż, chyba i tak zadziałało, mniej lub bardziej.
- No, wiadomo że przez przypadek. Kto świadomie chce wyglądać jak... mokry szczur? To jest, kto co lubi, może ty chcesz być mokrym szczurem, cnie - wzruszył barkami. Już nie przerzuty, żeby się nie powtarzać. Ale wniosek był jeden, Meduza dla Nieba była jak taki szczurek. A czy to obraza czy nie, to chyba już było do prywatnej oceny.
Unikała wzroku. Zauważył, zmarszczył brwi, jeszcze nie wspomni. A potem poruszył jednym z uszu, niemal w stu procentach będąc pewnym, że w pierwszej chwili spytała czy chce "z liścia", i już prawie się oburzył!! Ale na szczęście dla samej siebie, pokazała mu liście. Aha, dobra, okej - prawie oberwała za niewinność.
- Po co mi liść? W sensie, ani tego nie zjem, ani to ciężkie, ani ostre, ani nic - więc innymi słowy, dość zbędne. - Zresztą, specjalnie wpadłaś po nie do wody. Po co TOBIE są liście.