No i w końcu nadszedł ten dzień - jego ceremonia na nowicjusza. Łabędź nie czekał jakoś specjalnie na tę chwilę. W sumie nawet nie wiedział czy się cieszyć czy nie. Z jednej strony zmiana rangi oznaczała więcej obowiązków, a z drugiej na pewno będzie traktowany poważniej, niż jako kociak.
Gdy tylko Jeż skończyła jego Lśniące Ślady (nic specjalnego, kilka starannych linii, szlaczków i odcisków łap wykonanych czarno-fioletowym kolorem), od razu wyszedł z kociarni i powędrował do Strzelistych Skał. Niemrawo skinął Wieszczowi głową, bo tak chyba wypadało i zajął miejsce. Trochę dziwnie czuł się z tym, że jest pierwszy, nie chciał wyglądać na szczególnie spiętego czy przejętego, no ale nie pozostawało nic jak tylko czekać na resztę jego miotu lub ewentualnie na Promyk. Huh, ciekawe że jest mianowana idealnie w momencie mianowania młodszego rodzeństwa na nowicjuszy. Ciekawe, czy kogoś dostanie.

Ucieszyłam się, gdy zarówno Tafla, jak i sam Wieszcz ogłosili mą gotowość do mianowania na łowczynię. Miałam mieć swą ceremonię wraz ze swym młodszym rodzeństwem, więc tego dnia będziemy świętować wspólnie - oni jako nowicjusze, a ja jako nowa polująca, mająca pełnię praw plemiennych. Nie mogłam się doczekać wspólnych łowów u boku Dęba. A propo Dęba, to poprosiłam go, aby razem z Taflą pomógł mi z moimi Lśniącymi Śladami, na co on ochoczo przystał. Chciałam mieć na sobie symbole ważnych dla mnie kotów, żeby każdego z nich uhonorować. Mój sukces jest również ich zasługą. I tak miałam na sobie odciski łap całej swej żyjącej rodziny - oczywiście, każda w innym kolorze, aby wiedzieć, która jest czyja - oraz coś, co miało wyglądać jak bóbr, kasztan i krupa spadłego śniegu. Musiałam czuć, jakby moje rodzeństwo z miotu również było przy mnie w tej podniosłej chwili. Poprosiłam również swą mistrzynię, aby wymalowała mi na ciele kilka pełzających robaków ku pamięci mojego pierwszego mentora. Poza tym miałam również wyobrażenia kilku słoneczek, nawiązujących zarówno do mojego imienia, jak i Brzaska, który był dla mnie jak starszy brat, oraz odciśnięte liście dębu, symbolizujące mą miłość do najlepszego przyjaciela. Jasnożółte plamy z kolei miały oznaczać moją przyjaźń z Żywicą. Tafla też pozostawiła po sobie pewien ślad na mej sierści, nie byłam jednak do końca pewna, co to miało przypominać. Pewnie trudno już jej było cokolwiek rysować, a pogarszający się z wiekiem wzrok wcale nie ułatwiał jej tego zadania. Cóż, najważniejsze, że był to jej znak. Gdy nadszedł TEN moment, byłam gotowa, aby zaprezentować się przed całym Plemieniem Niedźwiedzich Kłów. Wyszłam z legowiska i na wezwanie Wieszcza zbliżyłam się do Strzelistych Skał. Przysiadłam przy jedynym współplemieńcu, który zdążył tu dotrzeć przede mną. Był nim mój młodszy brat Łabędź. Uśmiechnęłam się z dumy na widok jego Lśniących Śladach, wymalowanych starannie łapą naszej matki.
- Witaj, Łabędziu. Dziś wasz wielki dzień. Jak tam? Denerwujesz się? Wiesz już, kim zostaniesz? - zagaiłam rozmowę w oczekiwaniu na resztę sprawców całego zamieszania, jak i widownię, która będzie świadkiem tego wydarzenia.

Dlugo się z tym wahała, ale ostatecznie dopysciła do siebie myśli o szybszej emeryturze niż planowała. Promyk ukończyła trening, a jej końcowy test wypadł całkiem satysfakcjonująco, dlatego Tafla nie miala już żadnych "ale" przed dopuszczeniem jej do mianowania. Cicho liczyła, że kotka odpowiednio ją zastąpi kiedy przejdzie do starszyzny. Naprawdę nie chciała tego robić, głównie przez ubogi stan łowców w plemieniu, ale zdrowy rozsądek przekrzyczał jej pracoholizm. Dlatego wraz z doniesieniem Wieszczowi o ukonczonym treningu przez Promyk, poinformowała go o chęci przejscia do starszyzny i... przyczynie tej decyzji. Jej wzrok był coraz gorszy, co powoli zaczynało uniemożliwiać jej najprostsze czynności, a co dopiero polowanie! Nie mogla już kurczowo trzymać się ukochanej rangi bo wiedziała, że przyniesie tym wiecej szkód niż faktycznych korzyści.
Pomimo kiepskiego samopoczucia, tak jak nakazuwała tradycja, przygotowała Promyk na jej wielki dzień. Mimo trudów, zostawiła na jej piersi wyraźny odcisk łapy, kilka symetrycznych kresek na bokach, które miały symbolizować promienie i kropkę na policzku.
— Moje najszczersze gratulacje, Promyk. Cieszę się, że to właśnie ty byłaś moją ostatnią wytrenowaną nowicjuszką — mruknęła zaraz przed tym jak kotka się oddaliła po wezwaniu Wieszcza i po chwilowym doprowadzaniu się do porządku, również Tafla zjawiła się pod skałą. Skinęła z szacunkiem łbem w kierunku Wieszcza i przysiadła gdzieś z boku, by mimo wsystsko, widzieć jak najlepiej.

Kotka przyszła cichym krokiem, imię teraz zdecydowanie odzwierciedlało, jak się czuła. Jej cała pewność siebie jakby wyparowała. Lśniące Ślady na jej futrze rzucały się w oczy, przez co czuła się nieswojo, choć dobrze wiedziała, że powinna nosić je z dumą. Jej matka postarała się zdobiąc jej futro, za co Mysz zdecydowanie była jej wdzięczna. Cieszyła się w duchu, że zdążyła wyzdrowieć do ceremonii, w końcu, jeśli w tym dniu byłaby zmuszona siedzieć sama w miejscu chorych, to chyba by całkiem się załamała. Poprawiła swoją postawę bez namysłu, by być większą i wydawać się pewniejszą siebie. Odgoniła wszystkie nieciekawe myśli i podeszła bliżej Promyk i Łabędzia.
- Gratulacje Promyk - powiedziała do starszej siostry krótko, ale szczerze. Łabędzia przywitała za to pacnięciem w bark, w takim miejscu, by nie naruszyć jego Lśniących Śladów i posłała mu uśmieszek. Może wyglądem się różnili, jednak charakter zdecydowanie mieli podobny, oboje mieli coś z matki, oboje byli dość cisi i potrafili powiedzieć sobie nawzajem nieprzyjemne rzeczy.

O rany, o rany, będzie mianowany! Nie mógł się już tego doczekać. Wręcz wybiegł na miejsce, gdzie wszyscy zaczęli się zbierać, a jego łapki skakały to w jedną, to w drugą stronę. Nie potrafił usiedzieć na miejscu! O nie! On już chciał wiedzieć jaki czeka go los! A potem... Potem chętnie poleciałby w teren badać wszystko i uczyć się od swojego mistrza tej tajemnej wiedzy.
Mama pewnie nie będzie zadowolona z tego jak się zachowywał, ale co miał zrobić? Energia go rozpierała! Chciał biec i biec i nigdy się nie zatrzymywać, dlatego też dużo go kosztowało usadzenie tyłka na ziemi, który zaraz podniósł się, gotowy do kolejnych psot.
— Siad — powiedział do swojego ciała, które oczywiście posłuchało go jedynie na moment. Miał nadzieję, że ta ceremonia pójdzie szybko, bo nie da rady tak siedzieć bezczynnie tyle uderzeń serca!

Nowa ceremonia przynosiła ze sobą dużo dobrego. Pierwszą rzeczą byli nowi nowicjusze, kolejni koledzy i koleżanki, którzy powinni być skłonni do zabaw i wspólnego czasu, nawet jeśli Błoto było od nich starsze. Drugą rzeczą była nowa ranga Promyk, na którą ta na pewno ciężko pracowała! Błoto, chcąc utrzymać stworzoną przez siebie samą tradycję żywą, wynalazła dla kotki prezent, który popędziła jej podarować, jak tylko usłyszała wołanie wieszcza. Nie zapomniała też o Tafli, która również kończyła teraz ważny okres w swoim życiu. Kotów zebrało się dużo. Nic dziwnego, tyle będzie dzisiaj mianowanych! Skierowała się do Promyk, rzucając każdemu "hej", "witam" i "hejo".
- Siema, siema, siema - przywitało się z siedzącą grupą kotów trochę zabiegane, delikatnie kładąc dary przed siebie - Promyk gratulacje! I Tafla tobie też, no obie dałyście z siebie wszystko, więc przyniosłom wam prezenciki - z ekscytacją wskazało na dwa leżacę przed nią kwiatki. Podsunęło Promyk czerwony, bo uznało, że fajnie będzie wyglądał z jej futerkiem. Tafli natomiast podsunęło kwiatek biały. Nie miało zbyt wielkiego wyboru z powodu pory roku, więc niestety nie udało nu się znaleźć żadnych,  któe jeno zdaniem bardziej by do Tafli pasowały.
- Więc no gratuluję wam obu, super robota! - posłała im wesoły uśmiech i usiadła w oczekiwaniu na rozpoczęcie całego teatrzyku. Miała nadzieję, że żaden kociak się na nią nie obrazi, że nic im nie przyniosła. No ale cóż, jakby to powiedzieć... Oni jeszcze nic nie zrobili, więc za co miała im przynosić prezenty? Nie, tak łatwo to nie ma! Ale będzie o nich pamiętać w przyszłości.

Szykowała się kolejna ceremonia. Tym razem nie tylko zostanie mianowana nowa łowczyni, ale również i miot. Życie w plemieniu dla mnie było dość spokojne, doceniałem to. Jedyny rytm życia wyznaczały właśnie ceremonie i święta, które uświadamiały mnie, że czas płynie. A ja nie robię się młodszy. Jednocześnie nic takiego w życiu nie osiągnąłem. Ale jeszcze, dopóki miałem siły, chciałem przysłużyć się plemieniu jako strażnik. Niekoniecznie jako mistrz, spodziewałem się, że raczej nie otrzymam teraz nowicjusza. W plemieniu było sporo młodych, z ogromnym nakładem energii, którzy najlepiej spożytkują czas z pokoleniem rozpoczynającym swoje szkolenie. Gdyby był jednak cień szansy, że mógłbym ponownie spróbować sił w trenowaniu, to... Chciałbym tę szansę w pełni wykorzystać.
Spojrzałem w kierunku Tafli i Promyk, a jej nowicjuszka była pokryta wieloma różnorodnymi Lśniącymi Śladami. Były... Piękne i wyjątkowe. Kiwnąłem im na przywitanie głową z delikatnym uśmiechem, po czym zająłem miejsce gdzieś na uboczu, by nie przeszkadzać innym.

Przyjmowałam gratulacje od wszystkich i każdego z osobna z uśmiechem na swym pyszczku i pomrukiem zadowolenia w swoich trzewiach. Cieszyłam się zwłaszcza z dumy malującej się na pyskach kotów bliskich memu sercu - Dęba, Tafli, Myszki...Jednak najbardziej zaskoczył mnie gest Błota. Mimo, że wcześniej nie byłyśmy ze sobą jakoś blisko - ba, praktycznie nie rozmawialiśmy ze sobą ani razu - to i tak ta kocica zdobyła się na to, żeby wyszukać dla mnie ładny kwiatek, choć Pora Złotych Liści miała się już ku końcowi. Miło z jej strony. Od razu wsunęłam sobie jej dar za ucho, dopełniając tym samym swój odświętny wygląd.
- Bardzo ci dziękuję, Błoto. Wiedz, że doceniam twój podarek. - może po dzisiejszej ceremonii powinnam poznać ją jakoś bliżej? Chciałabym jej się jakoś odwdzięczyć, a zaproponowanie jej mojego czasu i przyjaźni wydaje mi się teraz najlepszym rozwiązaniem.

Czy Róża cieszyła się na myśl o swojej ceremonii? Trochę tak, jednak mimo najszczerszych chęci, czuła lęk. Wcześniej przypominało to jedynie lekki stresik, jednak gdy nadszedł dzień ceremonii, Różyczka od rana była niespokojna. Dopiero gdy usłyszała głos Wieszcza, który zwoływał koty, jej lęk trochę zmalał. Dała sobie jeszcze kilka krótkich chwil na wzięcie głębokich wdechów i wydechów, po czym wyszła z kociarni, by udać się pod Strzeliste Skały.
A tam ujrzała, że jej rodzeństwo było już obecne! Uśmiechnęła się lekko na myśl, że przynajmniej nie musi siedzieć sama i czekać aż reszta rodziny dołączy. Podeszła przywitać się krótko z Łabędziem, Promyk i Myszą oraz rzuciła krótkie "dzień dobry" do obecnych przy nich kotów, a na końcu skierowała się do Jelenia,który, jak zdążyła zauważyć, usiadł poza tym zbiorowiskiem, sam. Gdyby nie znała swojego brata to zmartwiłaby się, że mogło się coś stać, ale raczej wykluczała tą opcję. Gdy już znalazła się obok niego, była praktycznie pewna, że jego brata nie dręczą zmartwienia, tylko nadmiar energii.
-chyba nawet nie muszę pytać czy jesteś podekscytowany, bo odpowiedź jest bardzo wyraźna - zagadnęła do niego i zachichotała cicho. -denerwujesz się? No wiesz, zmianami i... nauką nowych rzeczy? Ceremonią, treningiem... Czy raczej jesteś spokojny?

Na ceremonię przyszedł też i Róg. Nie znał za bardzo miotu, który miał być mianowany, ale nic nie szkodzi. Musiał zjawić się na tak ważnym wydarzeniu dla całego Plemienia jak mianowanie Nowicjuszy i jednej Łowczyni. Zjawiając się na ceremonii nie podszedł do nikogo konkretnego. Usiadł gdzieś na boku, gratulacje Promyk zdecydował się złożyć już po mianowaniu, bo póki co podeszły do niej inne koty.

Uśmiechnął się widząc Różyczkę i pokiwał jej główką. Tak! Był podekscytowany! Jego ciało wszystko niestety zdradzało. Nie potrafił tego ukryć.
— Tak! Ekscytuje się! Jestem ciekaw kogo dostane na mistrza, a ty? Ah! Chce tak bardzo wyrwać się z obozu i zwiedzać świaaat. Moje łapki już się rwą. Mówię im, że mają przestać tak szaleć, ale mnie nie słuchają. No spójrz na nie. — Wskazał łapą wiercące się kończyny, które pragnęły poderwać się ponownie i już naskoczyć na samego Wieszcza, by ten rozpoczął ceremonie i ugasił jego ciekawość. — Ale wcale nie denerwuje! — Pokręcił główką. — Bardziej się cieszę. To będzie wspaniała przygoda, mówię ci. Nie ma tu czego się bać. Może uda mi się pogadać z wiewiórkami? — myślał na głos. — Myślisz, że byłyby chętne ze mną porozmawiać, gdybym je poprosił?

Przybyła również Niedźwiedzica - jej pysk okryty lekkim różem, resztką po polowaniu. Szybko przeczyściła futro i ruszyła na wołanie ojca.

Na miejscu zobaczyła sporą grupkę młodych, w tym swoją nowicjuszkę, Błoto. Kiwnęła młodym na przywitanie, a na Promyk zostawiła na chwilę wzrok - jej ślady były niczemu sobie. Niedźwiedź mruknął z aprobatą i ruszył gdzieś na bok.

Miała do siebie sepia żal, że nie wyrobił się z treningiem Błota, lecz zostało jej troche powtórek i granice, więc musiały wytrzymać.

Niedźwiedź przysiadł się do Renifera - bez większego namysłu, po czym miauknął cicho.
-Hej. - Kiwnął łbem. - Jakieś oczekiwania? - dodała sepia, unosząc skromnie brewke.

Jej obecność była zbędna. Już z daleka spróbowała rozpoznać plamy, do których mogłaby się dosiąść i... uh, kogo my tu mamy? Dzieciaki, ale akurat nie miała ochoty się do nich dosiadać. Kilka kotów z którymi nie rozmawiała, Promyk wyglądała na zajętą i chyba to też jej ceremonia, prawda? Znaczy, tak, głupie pytanie... uwagę jej przykuła jeszcze Niedźwiedź, jednak i ta siedzi obok Renifera, więc nie specjalnie miała ochotę przeszkadzać. Uhh, co zrobić. Zaraz więc uniosła ogon w górę, przybrała swój zwyczajny lekki uśmiech i podreptała w stronę szylkretki.
- Hej! Gratulację, wreszcie mamy trochę łowców w plemieniu, co? Jesteście jak gatunek na wymarciu - zażartowała, stając przed Promyk. Cóż, akurat co do tej roli miała szczerze sceptyczne podejście jeśli chodzi o jej pechowość, więc trochę spięła się na myśl, że i koleżankę może to spotkać... chociaż nie okazywała tego otwarcie. Przywitała się jeszcze z jakąś grupką kotów i jeśli nikt nic nie miał do dodania, poszła na swoje zwyczajowe miejsce, by tam zrobić z siebie bochen i czekać na rozwój sytuacji.

Skinęłam głową Żywicy, gdy tylko ta zjawiła się na ceremonii. Jej żarcik wywołał nieznaczny uśmiech na moim pysku. Cóż, nie dało się nie zauważyć, że łowców w plemieniu z każdym kolejnym sezonem jest coraz mniej...Większość z nich, tak jak Tafla, jest już w na tyle zaawansowanym wieku, aby przejść na spokojną emeryturę do legowiska starszyzny i pozostawić nam, młodym, obowiązek dbania o pełne brzuchy kotów z Plemienia Niedźwiedzich Kłów. Od dzisiaj zadanie to spadnie również na mnie. Dzisiejszy dzień był spełnieniem wszystkich moich kocięcych marzeń. Dlatego, gdy tylko Wieszcz wyrzekł moje imię, wystąpiłam z tłumu, prezentując się dumnie przed całym plemieniem. Skupiając się całkowicie na sylwetce plemiennego przywódcy i uzdrowiciela, odparłam z całą pewnością w swym głosie:
- Przysięgam. Dopóki żyję, żaden kot nie będzie chodził głodny. - oczywiście, musiałam dorzucić też coś od siebie. Zwykłe "przysięgam" było dla mnie zbyt krótkie i nudne, a nie widziałam też sensu w powtarzaniu słów Wieszcza. Jeszcze tylko chwila dzieliła mnie od dołączenia w poczet pełnoprawnych łowców Plemienia Niedźwiedzich Kłów...

Nie spodziewałem się, że przysiadzie się do mnie Niedźwiedź. Nasza relacja nie była taka sama, jak przed moim zniknięciem, dużo się również w życiu strażnika podziało. Ale... Cieszyłem się z towarzystwa. To było miłe nie siedzieć samemu podczas mianowania nowych nowicjuszy.
- Cześć. Nie, nie mam żadnych. Jest dużo młodszych i pełniejszych energii strażników ode mnie. Głównie przyszedłem... Posłuchać - odpowiedziałem na pytanie, mówiąc całkowicie szczerze. Nie spodziewałem się po tej ceremonii niczego. Do grona strażników dołączyło parę młodych kotów, którzy z pewnością lepiej zajmą się nowicjuszem, niż ja.
- A ty? Masz oczekiwania? - zadałem pytanie. Z tego, co kojarzyłem, Niedźwiedź zajmowała się tylko jednym nowicjuszem. Miała bardzo dużą szansę, że otrzyma kogoś nowego. Ja za to chciałem się skupić na obowiązkach strażnika. Wiedziałem, że rola mistrza... Nie jest dla mnie. Nie sprawdziłem się, zawiodłem swoich dotychczasowych podopiecznych i pewno samego Wieszcza. A ceremonia... To była dobra okazja, by zobaczyć, jak Plemię się zmienia.
Niedługo potem rozpoczęło się mianowanie. Promyk zasiliła skromne szeregi łowców, wytrenowana przez samą Taflę. Potem mianowanie nowicjuszy. Jak się spodziewałem, żadnego nie będę szkolić, ale za to Niedźwiedź już tak. I sama Promyk została mistrzynią. I to dwóch nowicjuszy na raz! Miałem nadzieję, że kotka sobie poradzi. Już jeden potrafi stanowić wyzwanie, a co dopiero dwójka. Ale to nie był koniec ceremonii. Dowiedziałem się o przejściu młodszej siostry do starszyzny. To mnie... Zdziwiło. Na pewno się tego nie spodziewałem. Musiało stać się coś naprawdę poważnego, żeby Tafla zdecydowała się na przejście do starszyzny.
Po zakończeniu ceremonii, spojrzałem w kierunku Niedźwiedź z delikatnym uśmiechem.
- Powodzenia na treningu. Mam nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze - powiedziałem, po czym podniosłem się i skierowałem w stronę Tafli. Tym razem poważniejszy. Odczekałem na to, aż będzie wolna od innych rozmówców, nie chcąc jej przeszkadzać.
- Taflo... Jak się czujesz? - zapytałem z troską, dość cicho. Podejrzewałem, że to mógł być dla kotki drażliwy temat. W końcu od zawsze chciała być niezależna, silna i samodzielna. Wypełniała swoje obowiązki solidnie, dbając o to, by nikt w plemieniu nie był głodny. I, moim zdaniem, była jedną z najlepszych łowczyń.