Kocica na początku nic nie odpowiedziała na stwierdzenie Echa. Dopiero po chwili wydała z siebie lekki pomruk, zanim wzięła kolejny kęs piszczki. Widziała, że dalsze ciągnięcie tego tematu nie ma sensu, tym bardziej, że młody i tak zdawał się tym nie przejmować. Jeszcze przez jakiś czas rozmawiała z nim o innych, mniej istotnych rzeczach, zanim się rozeszli w swoje strony.

//zt

Księżyc nie oferuje niczego w odpowiedzi – a dymny kociak triumfuje z poczucia wygranej potyczki słownej. Oczywiście, że ma rację, dlatego kocica nie znajduje żadnej odpowiedzi, prosta sprawa. Lepszy nastrój pozwala mu na rozmawianie z kocicą jeszcze przez jakiś czas po chwili ciszy na inne tematy, ale w końcu się oddala.

zt

Kolejny dzień, kolejny trening. Złość Dęba zdążyła już trochę minąć, jednak wciąż był niezadowolony z tego, jak potoczyło się jego życie. Na razie jednak musiał zachować cierpliwość i jakoś żyć z sytuacją, jaka obecnie panowała w plemieniu. Po dzisiejszym treningu Dąb stwierdził, że na razie obejdzie się bez posiłku, bo z jakiegoś powodu nie był głodny. Ułożył się więc w jakiejś szczelinie z wyścielonym mchem i obserwował stąd obóz, nie mając ze sobą żadnej zwierzyny.

//@Promyk

Był dzień po ceremonii kociaków Pajęczyny, a ja chciałam odnaleźć Dęba i porozmawiać z nim o tym, co na niej zaszło. Że to było bardzo niesprawiedliwe ze strony Wieszcza, że na swojego następca wybrał zamiast niego kogoś innego. Swoją decyzją okazał się być prawdziwym żuczym móżdżkiem! Mniejsza z tym. Musiałam odnaleźć młodszego kolegę i pocieszyć go, bo na pewno też nie jest zadowolony z tego, jak potoczył się jego los. Dzięki Plemieniu Wiecznych Łowów, że dobrze zapamiętałam jego zapach i mogłam wyniuchać go za sprawą własnego nosa. Jego woń zaprowadziła mnie do Samotnego Mchu, gdzie siedział, wyraźnie będąc w podłym wręcz nastroju. Przysiadłam się obok niego, łapy i ogon chowając pod siebie.
- Hej, Dąb. Jak się trzymasz? - odparłam, przerywając panującą między nami ciszę.

Miło było zobaczyć ten niepewny uśmiech na pyszczku Dęba. Dobrze było wiedzieć, że w tym momencie nie przeszkadzała mu moja obecność. Zdążyłam już bardzo polubić tego młodego kota i chciałam, żeby on też mnie polubił. Ale równocześnie nie chciałam mu się narzucać czy naciskać na niego, bo to mogło prowadzić do wręcz odwrotnej sytuacji. Dąb mógł mnie znienawidzić za samą natarczywą próbę wkupienia się w jego łaski, a do tego nie mogłam dopuścić. Nie na tym polega przecież przyjaźń.
- Cieszę się, że jakoś się trzymasz po tej całej sytuacji z ceremonią i wyborem następnego wieszcza. To ty powinieneś był zostać wybrany, a nie ten cały Róg. Nadajesz się do tego lepiej niż ktokolwiek z nas. Zapewne nie tylko ja tak uważam. - odparłam, kończąc swą myśl zirytowanym prychnięciem. - Trening u boku Tafli to spełnienie moich marzeń! Chciałam tego, odkąd ją tylko poznałam. Dlatego bardzo się rozczarowałam, gdy to mojego brata Kasztana, a nie mnie, dostała pod swoje skrzydła, gdy była pora naszej ceremonii. A teraz kochanego braciszka nie ma i wreszcie mogę się szkolić pod jej czujnym okiem! Choć z drugiej strony, Robak nie był taki zły. Zdążył mnie już dużo nauczyć, zanim Plemię Wiecznych Łowów nie wezwało go do siebie. - rzuciłam, poprawiając sobie nastrój tymi kilkoma słowami. - Fajnie, że ty również szkolisz się na łowcę. Będziemy mogli razem chodzić na polowania i rozmawiać na wspólne tematy! Nie mogę się tego doczekać! A jak twoje szkolenie? Poznałeś już Jaszczurkę? Jaka ona jest? Mam nadzieję, że nie za dużo od ciebie na raz wymaga? - spytałam się, szczerze zainteresowania jego zdaniem na temat doboru drogi życiowej, na którą miał wpływ obecny Wieszcz.

Słuchałam uważnie wypowiedzi kocurka, nie chcąc przegapić ani jednego jego słowa. Ważne było, żeby
Dąb miał tak dobre relacje ze swą mentorką, jak ja miałam z Taflą, a wcześniej z Robak. Nie musieli się zaraz przyjaźnić czy coś, ale warto, żeby chociaż się nawzajem tolerowali, skoro mają kiedyś tworzyć jedną silną grupę łowców. Po jego odpowiedzi wywnioskowałam, że Jaszczurka nie była taką złą nauczycielką. Zamruczałam, słysząc jego końcową propozycję. Ucieszyłam się z pomysłu wspólnego polowania. To na pewno będzie świetnie spędzony czas w jakże doborowym towarzystwie!
- Już się nie mogę tego doczekać! Z chęcią z tobą zapoluję, mój drogi przyjacielu, bo co dwie głowy to nie jedna! - odparłam, w myślach wyobrażając już sobie nasze kolejne spotkanie i łowy, które nas wtedy czekają. Razem na pewno złapiemy pełno zwierzyny!

Śmiesznie było słuchać Promyk. To, z jaką radością podchodziła do zwykłego wspólnego polowania... Dąb aż się lekko uśmiechnął. Może faktycznie była wesołą, beztroską sarenką? Nie obchodziło go, czy faktycznie była spod tego Znaku. Ważne, że przyjemnie mu się spędzało z nią czas. Tak właśnie kolejne chwile, rozmawiając o różnych drobiazgach z Promyk, dopóki nie przyszedł czas na wykonanie swoich obowiązków.

//zt

W życiu Błota zrobiło się trochę cicho. Ogromne straty w członkach plemienia nie dały się jej we znaki tylko emocjonalnie. Nagle okazało się, że nie do końca ma z kim spędzać czas. Rzecz jasna uważała każdego za przyjaciela, ale to nie to samo, co rzeczywiście być z kimś blisko. Nie zamierzała się jednak z tego powodu smucić. Zamiast tego bawiła się jedzeniem, bo nie było już nikogo, kto mógły ją za to ochrzanić. Łamanie podstaw dobre zachowania nie było aż tak fajne, kiedy nikt jej nie zwracał uwagi, ale cóż. W każdym razie zabawa w podrzucanie myszy i próbowanie złapanie jej pyskiem szła jej świetnie.

//Róg

Róg uznał zachowanie Błota za dosyć... dziwne, może i zniewagające wobec zwierzyny. Ale również za wystarczająco interesujące by do kota podejść. Nie dawał od razu znać o tym, że to co ono robi niezbyt mu się podoba. Chciał pogadać. Bo czemu nie, nie znał zbyt Nowicjusza oprócz tego jednego sprędzonego razem święta.
- Hej - zaczął niezbyt wiedząc o czym może z niem porozmawiać. Może ono znajdzie jakiś temat.

Prawie zadławiła się myszą, którą w końcu udało jej się złapać po podrzuceniu. Róg pojawił się jakby znikąd i gwałtownie obróciła się do niego. Kaszlnęła, ale szybko wyprostowała się i posłała mu promienny uśmiech. Róg zrobił się całkiem sławny po zostaniu wybranym na następcę wieszcza, ale kojarzyła go również z rozmowy z nim i Noc. Wydał jej się wtedy całkiem sympatyczny.
- Rożek, siemka! - przywitała się - Co tam, co tam dzieciaku? Jak tam tening, gadałeś już z jakimiś martwymi kotami? - spytała, aby zapodać temat i dlatego, że była szczerze ciekawa. To była najciekawsza część pacy wieszcza, która oprócz tego wydawała jej się całkiem nudna. Ale rozmowa z przodkami? Przez myśl przeszło jej, że to nie fair, że tylko jeden kot w plemieniu może się z nimi jakoś porozumieć. Błoto dużo by dało, aby móc porozmawiać z tymi, których straciło. Jeśli Róg odpowie twierdzoąco, to może podpyta też jak to w ogóle działa. Huragan mówiła jej coś o znakach czy coś, ale jak ktoś mógłby się z tego czegoś wywiedzieć?

Dymny sam nie wiedział jak zareagować na to że Błoto coś zrobiło podczas podrzucania myszy i kaszlnęło. Zamrugał zdezorientowany i miał po prostu spojrzeć się na nią pytająco, ale nie ufał swoim umiejętnościom co do robienia min na tyle.
- Wszystko w porządku? - spytał i przechylił lekko ucho w jeno stronę.
Mruknął głęboko, gdy zastanawiał się co odpowiedzieć Nowicjuszowi. Trochę zbiło go z tropu podejście Błota. Zdawało się niewiele wiedzieć o tym jak wyglądają kontakty z Plemieniem Wiecznych Łowów. Ale wciąż się uczyło, więc mogło jeszcze się nie uczyć o tym na treningu. Bądź po prostu przekazano jej mało wiedzy o tych kwestiach. W końcu Róg wiedział o wiele więcej też ze względu na specyfikę jego treningu.
- Nie, nie. Kontakt z Plemieniem Wiecznych Łowów jest przez znaki, nie ma czegoś takiego jak rozmowa z przodkami w dosłownym sensie. Ale znaków jeszcze żadnych znajomych od nich nie otrzymałem jeśli to cię ciekawi.
Starał się brzmieć miło, na ile potrafił. Bo nie chciał wyjść na przemądrzałego.

Pokiwała tylko łbem dając nowicjuszowi znać, że nic jej nie jest. Odpowiedzi na swoje pytanie wysłuchało z zaciekawieniem i na chwilę wpadło w zamyślenie.
- A tak, tak... - mruknęło na przypomnienie, że nie da się ze zmarłymi porozmawiać. Tak, Huragan jej to kiedyś mówiła. Jej naiwne nadzieje na zadanie dręczących ją pytań rodzinie szybko legły w gruzach.
- Szkoda, to chyba najciekwasze w byciu wieszczem. No bo wiesz, jak to brzmi? Porozumiewanie się ze zmarłymi? Brzmi epicko. Chociaż trochę głupio, że nie da się po prostu porozmawiać. Co jeśli nie zrozumiesz znaku? - spytała trochę siebie, trochę Roga, trochę sam wszechświat. No nie przemyślał ktoś tego tworząc ten system. Wydawało się jej, że jest on podatny na pomyłki i brak zrozumienia. Ale co ona tam wie, jej zadaniem jest umieć rozpoznać zagrożenie i przyłożyć mu w pysk.
- Ciekawe, że nie potrafią szepnąć nam do ucha, ale mogą zrobić inne rzeczy. Myślisz, że po prostu nie chcą z nami gadać? Może mają tak fajnie tam na górze, że przychodzenie tu jest nudne czy coś...

Róg wzruszył ramionami. Nigdy się tak nad tym mocno nie zastanawiał. Wiedział, że przodkowie są ważni i są mocno powiązani z życiem każdego kota Plemienia, ale mimo wszystko chyba ważniejsze było też myślenie samemu. Nie przypuszczał takiego scenariusza, w którym złe odczytanie jakiegoś znaku miałoby doprowadzić do czegoś tragicznego, a zresztą...
- Tak już to ma miejsce od księżycy, więc działa prawidłowo. A jeśli nie zrozumiem znaku... to nie wiem, jakoś sobie poradzę na pewno przecież. Znaki dostaje się regularnie, więc kolejny znak może dać czyste spojrzenie na poprzedni.
Pokręcił głową słysząc kolejne słowa Błota. O co jej chodziło, że tak bardzo chciała by Przodkowie im mieszali w życiu? Przez to, że jej rodzice odeszli z Plemienia i teraz możliwe, że nie żyją? Róg nie wiedział. Ciekawiło go to co może czuć dymny kot w tej rozmowie, o co jej dokładnie chodziło i tak dalej... ale chyba nie wypadało się tym interesować.
- Myślę, że nie ma potrzeby by z nami tak wprost rozmawiali. My mamy swoje życie, a oni już je stracili, więc nie ma sensu by się do nas bardziej zbliżali.

Róg wydawał się kompletnie nie interesować tymi sprawami. Mrugnęła w szoku. Czy on naprawdę uznawał to za takie oczywiste? W jego głosie i oczach nie widziała żadnego zaangażowania sprawą gadających umarlaków.
-Nie powiedziałeś tego - zaczęła robiąc poważniejszą minkę. Zaczynała się czuć, jakby była jedyną osobą przy zmysłach w tym momencie. Wlepiła spojrzenie w kocura mając nadzieję, że ten okaże chociaż odrobinę swoich emocji.
- Róg słuchaj mnie uważnie - powiedziała powoli i wyraźnie, trochę jak do kociaka - Mówimy o porozumiewaniu się ze zmarłymi. Kotami, których ciała pożerają już robaki. W ogóle cię to nie... nie wiem, nie dziwi, nie fascynuje? - szczerze powiedziawszy nie było nawet pewne, czy w to wierzy. Plemię miało swoje wierzenia, tradycje. Niekoniecznie była przekonana, że są prawdziwe. Tym bardziej, że nikt nie traktował tego poważnie! Wszyscy to po prostu akceptowali i traktowali, jakby było to mniej ciekawe, niż kulka mchu.
- Może to dlatego, że ty wiesz o tym od zawsze, ale naprawdę nie interesuje cię ta druga strona? Ja bym się dała pociąć, żeby dostać znak od jakiegoś umarlaka. Tylko plemię tak umie, czy to nie dziwne? - czy nikt nie zadaje pytań? Czemu tylko plemię ma życie po śmierci, czemu gadają do nich znakami, a nie tak normalnie? Co to powoduje, czemu tak jest? Czy naprawdę tylko Błoto się tym zainteresowało? Bo jeśli tak, to to trochę niepokojące. Jasne, to bardzo fajna sprawa. Niesamowita. Jakoś wcześniej nie przyłożyła do tego wagi, ucząc się na strażnika i nie mając z tym styczności, ale oczekiwałaby, że Róg będzie gadał tylko o tym.

Róg nie kwestionował takich kwestii jak... wiara i to jak ona funkcjonuje. Najwidoczniej było to bardzo dużym szokiem dla Błota, że ktoś ma normalne podejście do przodków. Uniósł więc kocią brew na pierwsze ze słów Nowicjuszki. Nie miał pojęcia co niby takiego powiedział. Ale słucha kota dalej, niech go olśni.
- No... jest to ciekawe ale co w tym takiego. Przecież tak jest od zawsze w Plemieniu. To nie jest nic nowego.
Późniejsze słowa Błota świadczą tylko i wyłącznie o tym, że no, czuć że nie jest plemiennego pochodzenia. Jak bardzo Róg nie chciałby tego oceniać, to zauważa to, że cały jej problem i zdziwienie związane z przodkami z tego wynika.
- Jaka druga strona - odpowiada na słowa kota, bo mimo że coś próbuje z tego zrozumieć to nie rozumie o co nu chodzi.

Przewróciła oczami na słowa kocura. Zaczynała myśleć, że już za późno, aby uzmysłowić mu, jak dziwne to wszystko jest.
- A jakbyś od dziecka jadł robaki na obiad, to też byś nigdy się nie zastanawiał, czemu to robisz?- burknęła niezadowolona, że jej rozumowanie w ogóle nie jest rozumiane. Jak można tak wszystko przyjmować bez jakichkolwiek pytań? Przecież Róg miał być w przyszłości wieszczem, nie może tak bezkrytycznie słuchać starszych. Ale może to ogólny problem dzieci Pajęczyny, wszystkie z nich miały świra na punkcie zasad i tradycji plemienia.
- No zmarła strona, miejsce gdzie idziesz jak umrzesz- wytłumaczyła -No bo słuchaj, jak dłużej o tym pomyślisz, to to ciągnie za sobą konsekwencje, ta cała nasza wiara- nie żeby Błoto należało do bardzo wieżących - Skoro plemię ma przodków, to kto jeszcze ich ma? Ja wiem, że wy tutaj nie przepadacie za samotnikami, ale z doświadczenia ci powiem, że niewiele się oni różnią od nas. Więc czemu oni mieliby nie mieć przodków? Albo czemu się nie odzywają? Czy są ogólne zasady dotyczące zmarłych kotów, czy każdy kot, każda grupa ma inaczej? Ciała mamy te same, więc nie sądzę, aby po śmierci działy się z nami różne rzeczy, a jednak nikt nie gada o samotnikach po ich śmierci. Jakby gdzie dokładnie idziemy, bo niebo czy gwiazdy to dość ogólne określenie? Wszyscy, tak bez pytania? Skąd to w ogóle wiemy? Jak plemię powstało, to nie miało przodków, no bo wcześniej nie istniało, to jak to się zaczęło? - zamilkła na chwilę po wystrzeleniu pytań jak z pistoletu. Westchnęła. Ta, ostatnio miała trochę czasu na myślenie. Może trochę za dużo.
- Czy gadam jak szalona? Szczerze. No bo trochę dziwnie, że nikt tutaj nigdy nie zadaje pytań - spytała już spokojniej. Zaraz wystraszy Roga. Ale może on coś jej podpowie, w końcu uczy się od wieszcza. Chociaż z jego nastawieniem, to chyba po prostu uzna ją za szaloną.

Zmęczona. Taka właśnie była Mysz. Od pogrzebu Roga nie miała chwili spokoju, jak nie ona sama siebie męczyła ciągłymi rozmyślaniami i gdybaniami, to inne koty chciały z nią porozmawiać, dodać do tego obowiązki Nowicjusza i trening z Promyk... kotka miała serdecznie dość wszystkiego. Nie najlepszym pomysłem było wybieranie tego mchu na położenie się, ale w tym momencie już mało co ją interesowało. Położyła się i nim się obejrzała - zasnęła. Nawet nie przeszkadzały jej inne koty i ich rozmowy. Wciąż była nieco czujna, ale zdecydowanie mniej niż zazwyczaj.


/ Lilia