Królika nie było. Robak zmarło. Wiatr nie żyła. Księżyc odeszła. Królik, Robak, Wiatr, Księżyc. Królik, Robak, Wiatr, Księżyc, Królik, Robak, Wiatr, Księżyc, KrólikRobakWiatrKsiężyc. Słonecznik nie była już w stanie być silna. Być może to jeden z powodów, dla których zawitała w lecznicy po raz kolejny, zaniedbując swoje zdrowie.
Z przykrym wyrazem pyska, podeszła do Wieszcza, wzdychając żałośnie. Gdy tylko ten spojrzał na nią, zmusiła się do smutnego uśmiechu, prostując się nieznacznie. Zajęło jej dłuższą chwilę, by zebrać w sobie siły i się odezwać.
– Wieszczu, dzień dobrrry. Boli mnie garrrdło...piecze i drrrapie... Ciężko mi mówić, czy jeść, nie mogę zbytnio, uch, przełykać – wychrypiała, każde kolejne słowo wywołujące coraz więcej dyskomfortu. To co, co tym razem sobie zgotowała?

Hej, ale chociaż nie umierała! Nie? Jakby miała dołożyć swoją cegiełkę do ostatniego wylewu plemiennych trupków, to pewnie ta wizyta u Wieszcza byłaby przepełniona grozą. Tak przynajmniej jej się zdawało. Z cichym westchnieniem, odczekała kilka uderzeń serca, aż Wieszcz wróci z medykamentami. Te posłusznie - i w skupieniu! - przeżuła najlepiej jak potrafiła, nie próbując nawet narzekać. Teraz tylko siedzieć na dupce i się kurować. Nie, żeby miała w planach hasać po terenach i szukać przygód - nieszczególnie nastrój jej na takie aktywności pozwalał. Byle, żeby się pozbyć tego choróbska.

//zt

Róg otrzepał futro z kurzu i wstał by ruszyć za Wieszczem, gdy w jaskini echo poniosło głos Dębu. Nowicjusz wysłuchał tego co mówił jego brat, po czym posłał spojrzenie szylkretowe mu kocurowi. Wyszło na to, że to dymny miał się zająć dzisiaj pacjentem. Pierwszy raz będzie próbował kogoś wyleczyć, ale nie martwił się na zapas. Znał medykament, który kazał mu przynieść Wieszcz, większej logiki w tym nie było niż podać go Dębowi prawda? Przytuptał więc do składniku, sięgnął po żółty kwiat mniszku. Łatwiej było mu zlokalizować tą część medykamentu, niż liść. Podszedł więc do brata i położył przed nim zioło.
- Zjedz, powinno pomóc - poinstruował, bo czuł że tak powinien się zachować Wieszcz wykonując leczenie.

---

Kocur odparł Dębowi, że nie, ale powinien odpoczywać i ograniczyć aktywność, szczególnie poza obozem, po czym wrócił do swoich obowiązków.

zt

Po otrzymaniu odpowiedzi kocurek skinął łbem, po czym pożegnał się i udał się do swojego lęgowiska na odpoczynek. Musiał dać sobie się zregenerować, tym bardziej, że nie był dzisiaj w dobrym samopoczuciu. Była to chyba jedna z niewielu sytuacji, kiedy bardziej wolał nic nie robić, niż zajmować się czymkolwiek, co przynosiłoby jakiś pożytek. Nie chciał jednak, żeby trwało to długo. Oby jutro czuł się już lepiej...

//zt

Mysz jak tylko pojawiły się pierwsze objawy choroby, postanowiła, że uda się do Wieszcza. Sami rodzice mówili jej, żeby tak robiła, w końcu nie chciała spędzić reszty swojego życia w legowisku lub martwa. Przystanęła niemal na środku terenu, na który weszła i się rozejrzała.
- Um... Wieszczu? - choć bywał u niej za kociaka, by podawać leki, to Mysz i tak nigdy nie była pewna, jak się zachowywać. Kichnęła, a jej głos tym bardziej rozległ się po zacisznych głazach. - Przepraszam - powiedziała ciszej w przestrzeń. Kiedy zobaczyła tego, do którego tutaj przybyła, skłoniła się ku ziemi, jakby jej życie od tego zależało.
- Dzień dobry - uniosła głowę i potarła pyszczek łapą - jestem w potrzebie, znów choruję - zaczęła, było jej wstyd za to, jaki słaby ma organizm, oczy załzawiły nieco mocniej - jak Wieszcz widzi, oczy mi łzawią, kaszlę i kicham co chwila - westchnęła i odkaszlnęła zaraz po tym.
- Jeszcze jakby tego było mało - kichnęła - to ledwo oddycham nosem - dokończyła w końcu. Samo mówienie było dla niej dość męczące, ale nie dała tego po sobie poznać i siedziała prosto przed kotem.

Jego westchnięcie sprawiło, że kotka poruszyła uszami. Był zawiedziony, widziała to, chociaż nie mogła być pewna. Sama się sobą zawiodła, swoim marnym zdrowiem. Postanowiła się uspokoić na tyle, na ile mogła i znów kaszlnęła, chcąc nabrać więcej powietrza w płuca i odetchnąć.
- Dobrze - kiwnęła mu głową, siedzenie tutaj nie było złe, chociaż nie była tym za bardzo pocieszona. W końcu dopiero co niedawno była zamknięta w legowisku. Tam przynajmniej miała rodzeństwo. Tutaj, rozejrzała się znacząco, tutaj za dużo towarzystwa nie miała. Z jednej strony miła odmiana, z drugiej... skrzywiła się lekko. Wolała jednak zostać tutaj niż zarażać, to nie skończyłoby się za dobrze. Machnęła ogonem. Gdy Wieszcz wrócił, to przyjrzała się uważnie temu, co jej przyniósł i powąchała, słuchała dokładnie tego, co miał jej do przekazania.
- Nie bardzo - odparła krótko, po czym postąpiła dokładnie z instrukcją Wieszcza Szepczących Kamieni. Przeżuwała najdokładniej, jak potrafiła, co jednak nie należało do najprzyjemniejszych i najsmaczniejszych, ale jeśli miało jej pomóc... to nie mogła odmówić. Przełknęła ciężko to, co zostało jej w pyszczku i potrzepała łebkiem.
- Dziękuję - skinęła głową - to ja w takim razie chyba się położę, jeśli to wszystko... - powiedziała nieco ciszej i rozejrzała się za jakimś przytulnym kątem do odpoczynku.

Wciąż kichała i co jakiś czas dało słyszeć się kaszel od kotki, trzymała się swojego kąta, z którego nie wychodziła w obawie o zarażenie innych, którzy mogą się pojawić w zacisznych głazach.
Gdy Wieszcz przyszedł sprawdzić jak się trzyma, nie musiała nic mówić, bo sam zauważył, że objawy nie przechodzą. Szybko, choć dokładnie, przeżuła kolejną dawkę ziół, tym razem z dodatkiem miodu, co sprawiło, że zdecydowanie lepiej smakowało.

time skip

Zaczęło przechodzić, więc odeszła

z/t

Nie wiedziała nawet kiedy zaczęła się źle czuć. Czy to przez nowe obowiązki i kolejne zaniedbanie siebie? Nie była pewna. Wiedziała za to, że źle się czuje, była senna i nie chciało jej się jeść. W zasadzie jak tylko widziała zwierzynę w rogu obfitości, to się wycofywała. Do tego gorąc, ogólne osłabienie i powiększone węzły chłonne. Westchnęła, nawet nie zdając sobie sprawy kiedy. Swoje kroki skierowała do zacisznych głazów, gdzie ostrożnie wzięła mysią żółć bliżej do siebie i w swoim przeklęcie długim futrze zaczęła szukać małych krwiopijców. W końcu to wszystko była ich sprawka, była tego świadoma. Jeden, najłatwiejszy do znalezienia, bo na łapie. Drugi, gdzieś przy kryzie; trzeci na boku, później czwarty... piąty i szósty.... zużyła przez to dwie uncje mysiej żółci, ale chyba pozbyła się wszystkich, które miała. Otrzepała futro, zupełnie jakby brzydziła ją sama myśl o tych wstrętnych krwiopijcach. Obrzydliwe. Teraz, skoro już pozbyła się ich wszystkich, to powinna poradzić coś na gorączkę i powiększone węzły. Wzięła dawkę korzenia dziewięćsił, by pomóc sobie z gorączką. Teraz trochę odpocząć, zjeść coś... czekać aż przejdzie.