- Hmm, może dlatego, że to moje osobiste przemyślenia. W końcu bez gdybania życie byłoby bardziej szare niż jest w rzeczywistości. - Mruknęła, będąc na ziemi w chwili obecnej jakoś tak połową ciała, kiedy to druga połowa zaczynała gdzieś odpływać - A chyba nie chcemy życiu ułatwiać bycia beznadziejnym, prawda? - Dodała już nieco bardziej przytomnie z uśmiechem.
- A wiara plemienia to już pewnik i raczej nic nowego przy tym nie odkryjesz. Chyba, że masz jakąś myśl, którą chciałbyś się podzielić? - Zadała kolejne pytanie, chcąc jakoś rozruszać dymnego kociaka, już w tyle głowy myśląc, że w sumie będzie się zaraz zbierać, gdyż o dziwo, zaczęła się bardziej męczyć. Może lepiej by było odpocząć na chwilę.

Całe to gdybanie wydaje się Echu jedynie, co najwyżej, utrudnieniem i po prostu głupotą. Po co się tym w ogóle zajmować i przejmować? Nie ma ważniejszych zmartwień i problemów, które przynajmniej są namacalne, tu i teraz, a może nawet możliwe do rozwiązania, w przeciwieństwie do tych wymysłów Żywicy? Parska tylko i nic nie mówi, uznając to za wystarczające wyrażenie zdania w tej sprawie.
– Nie – odpowiada po prostu, po czym podnosi się na równe łapy i oddala się bez dalszego słowa. Ma dość. Dość tej rozmowy i tej kocicy. Ugh.

zt

Mysz przyszła tutaj zwabiona zapachem i ciekawością. Odkąd wyszła z legowiska, to przechadzała się, gdzie tylko mogła. Po tym, jak już wyszła również zdrowa od wieszcza. Wyleczenie kociego kaszlu było jednak priorytetem i kiedy lekarstwa zaczęły działać, to Mysz bardzo szybko ulotniła się, dziękując pospiesznie wieszczowi i przepraszając za zmartwienia, których przysparza innym.
To było pierwszym miejscem, o którym pomyślała, wychodząc, rozejrzała się i przysiadła w rogu, zastanawiając się, czy może jednak poczekać z jedzeniem. Choć sama nie wiedziała do końca na co.

Przyszedł czas na ulubioną rzecz Błotka - jedzenie. Jakież było jej zdziwienie, ale i zachwyt, kiedy przy Rogu Obfitości znalazła nowę kocię! Normalnie tyle ich ostatnio w obozie, można się o nie zacząć potykać. Posiłek szybko kompletnie zniknął z jej myśli, kiedy szybkim krokiem podchodziła do małej kotki. Oh może będzie fajna? Może okaże się tak gburowata jak Echo? Uwielbiała poznawać młode, zawsze była to pewna loteria.
- Siemaneczko dzieciaku - przywitała się głośno zbliżając się do kotki na być może zbyt mały dystans - Hej! Ciebie jeszcze nie widziałam, skąd jesteś? - domyślała się, że pewnie dzieciak przyczołgał się tu z lecznicy, ale zawsze warto spytać. Poza tym to daje kotce pole do popisu, mogłaby powiedzieć, że jest z księżyca i Błoto byłaby zmuszona w to uwierzyć.

Miała już wstawać, po upatrzeniu sobie jakiegoś jedzenia, jednak w tym momencie zauważyła nieznajomego kota, który przybył pewnie po to, żeby się najeść. Ostrożnie przyglądała się, co robi czarna kotka i jak tylko ta zaczęła iść w jej kierunku, to Mysz mimowolnie się wyprostowała, jakby chciała wydawać się większa niż jest w rzeczywistości (chociaż była sporych rozmiarów). Na powitanie i nazwanie dzieciakiem nie zareagowała, choć zdecydowanie jej się nie podobał. Nie cofnęła się również mimo tego, że kotka podeszła dość blisko.
- ...Stąd? - nie do końca wiedziała jak odpowiedzieć, w końcu tak jak ona należała do plemienia. Jakiej odpowiedzi kotka od niej oczekiwała? Bura zastanowiła się chwilę, w jaki sposób mogłaby odpowiedzieć na pytanie.
- Jestem Mysz, moimi rodzicami są Jeż Skryty w Liściach i Czosnek Rosnący Dziko w Gęstwinie - dodała, może w ten sposób nieznajoma będzie mogła lepiej określić "skąd" jest Mysz.

Westchnęło bezgłośnie. Młode z plemienia po prostu nie potrafią się bawić, co? Pokręciło delikatnie łbem z politowaniem. Nie zamierzało się jednak poddawać. Może jeszcze rozrusza tego dzieciaka. Bo plemię naprawdę potrzebuje więcej kotów, które nie mają kijka w tyłku.
-Ano widzisz, to tak jak ja, patrz ile mamy wspólnego! - powiedziała wesoło i usiadła sobie wygodnie -No właściwie to nie, ale nie przejmuj się tym - nie ma co teraz wchodzić w detale, chciała tylko utrzymać energię rozmowy. Mysz wydawała się bardzo spokojnym osobnikiem, a Błoto zaczynało mieć tego dość. Wszyscy tutaj są tacy spokojni i nudni.
- Błotko jestem - nie przedstawiało swoich rodziców, Mysz i tak by ich nie znała - Zagadać chciałom, no bo twojego pyszczka jeszcze tutaj nie widziałam! A wiesz, ja to tak lubię każdego bliżej poznać, zaprzyjaźnić się i co tam, od razu w życiu weselej, jak się z kimś pogada. No to Myszka, co tam, jak tam, co porabiasz? - chociaż jej pytania były zupełnie normalne i mało oryginalne, to Błotko wyglądała, jakby działo się coś niesamowitego. Uśmiechała się wesoło, końcówka jej ogona drgała wesoło, a łapy nie mogły do końca usiedzieć w miejscu.

Kotka, która podeszła do Myszy była zdecydowanie bardziej energiczna, ale młoda nie miała chęci na odpowiadanie tym samym. Stety lub nie, była kolejnym ponurym kotem w Plemieniu.
- Jesteś nie stąd? - przekręciła głowę w bok, była ciekawa, co to znaczy, dlaczego kotka o tym wspomniała i nie chciała kontynuować. To mogła być jakaś ważna informacja. Wysłuchała kotki w ciszy, bo niegrzecznie było przecież wcinać się w połowę zdania komuś. Coś jednak jej nie grało w wymowie Błotka. Nie rozumiała, dlaczego wypowiadała się o sobie w inny sposób.
- Czemu mówisz inaczej o sobie? - nie potrafiła określić tego, ale pierwszy raz się z czymś takim spotkała i ciekawość zwyczajnie wzięła górę. Dopiero po chwili dotarło do niej, że to mogło być niegrzeczne.
- Znaczy... przepraszam, mnie wiem, czy powinnam o to pytać- zupełnie zignorowała pytania kotki. Bo przecież pachniała jak kotka...
- Ja tu przyszłam po chorobie, trochę zjeść, bo od kociaka często choruję, a jedzenie jest ważne - odpowiedziała w końcu po krótkim zastanowieniu. Chciała dać możliwość wyminięcia tematu i uczepienia się może innego, jeśli faktycznie zadane przez nią pytanie nie było odpowiednie.

Błotko nic sobie nie robiła ze zdziwienia widocznego na pyszczku Myszki. Można wręcz powiedzieć, że jej zainteresowanie trochę jej schlebiało. Zazwyczaj to ono inicjowało rozmowy i zabawy, pytania kotki były więc bardzo mile widziane. Dlatego machnęła łapą w geście "nic się nie stało".
- Nie ma żadnego problemu! Czy ja ci wyglądam na kogoś, kto by się wkurzał o jakieś tam pytania osobiste? - spytała, bo lubiła myśleć, że wygląda jak sympatyczny osobnik - Widzisz, nie urodziłom się w plemieniu. No ale później przyszłam i oto jestem! - wyjaśniła szybko nie zagłębiając się w detale, bo dla niej było to oczywiste. Nie umiało sobie wyobrazić życia, w którym postąpiłoby inaczej.
Pytanie o jej sposób mówienia nie zdziwiło jej. Nie pierwszy i nie ostatni raz na nie odpowie. Jej uśmiech się powiększył.
- Jeśli chodzi o mówienie to robię tak, bo tak lubię - obwieściła z dumą. W końcu tak naprawdę do tego to się sprowadzło. Mogłoby rzucić monologiem na temat płci i jej postrzegania i kto wie czego jeszcze, ale koniec końców dla Myszy ważne jest tylko to: tak jej się po prostu podoba.
- Mądrze, mądrze - skomenotwała jej wymówkę na siedzenie w tym akurat miejscu - I rozważnie. Nie jesteś trochę za mała na takie mądre myślenie? Bez urazy, no bo to niby dobrze, ale to takie... dojrzałe - wyrzuciła z siebie bez myślenia. Co prawda to nie pierwszy dzieciak, który wydawał się urodzić z IQ trzy razy wyższym do tego Błotka, ale nadal ją to dziwiło.
- Ale to w sumie jest nieważne. Ważne jest, czy słyszałaś o potwoerze z naszego stawu?

Na jej komentarz tylko wzruszyła barkami. Kotka wyglądała no, jak kotka. Nie potrafiła określić charakteru po wyglądzie, bo mogła się pomylić, czego bardzo nie lubiła. A to czy ktoś lubił jak się go pyta o sprawy osobiste, czy nie... tym bardziej nie dało się tego zobaczyć po kimś na pierwszy rzut oka.
- Och... to bardzo fajnie - stwierdziła krótko, bo faktycznie, mówienie do siebie jak się chce, wydawało się młodej kotce śmieszne, ale też super i aż się jej oczy zaświeciły, bo Błoto teraz wydawała się znacznie fajniejsza niż jak tutaj przyszła.
- Ale muszę być dojrzała, inni będą na mnie liczyć - powiedziała poważnym tonem. Chciała, by inni mogli na niej polegać, a przecież na kimś dziecinnym się nie da. Zjeżyła się na samą myśl o jakimś potworze.
- Co to za potwór? - musiała poznać szczegóły, żeby móc go w razie czego pokonać i obronić swoją rodzinę.

Chociaż nie było tego widać, coś w Błotku drgnęło na reakcję Myszy. "To bardzo fajnie" powiedziała, jako jeden z niewielu kociaków nie zareagowała zdziwieniem czy obrzydzeniem! Jasne, Błotko nie brało do serca uwag innych czy ich krzywych spojrzeń, ale jak miło spotkać się ze zwykłą akceptacją.
Kolejne słowa kotki trochę ją zaniepokoiły i nie mogła powstrzymać się od odezwania się.
- Przecież masz czas na bycie młodą, nie musisz od razu zachowywać się jak dorosła. Jeszcze zdąży ci się bycie dojrzałym znudzić - nie rozwodziła się dalej, chociaż trend takiego sposoby myślenia był dość przerażający. Grupa kotów złożona z osobników, którzy nigdy nie mieli okazji być dziećmi? To nie mogło skończyć się dobrze, a okropna ilość młodych miała takie właśnie anstawienie.
Jej oczy rozbłysnęły, kiedy kotka zapytała o potwora. Uwierzyła! Ha! Oh to dobry dzień dla Błotka.
- Okropieństwo, większe niż trzy koty postawione jeden na drugim - powiedziała poważnie - Z mackami, które tylko czekają, żeby wciągnąć cię w głębiny! - zrobiła dramatyczny gest łapą mający przedstawić tą okropną wizję - Słyszałom, że kilka razy udało mu się pożreć kociaki, które podeszły zbyt blisko! - czy chciało wystraszyć Mysz? Niekoniecznie. No może troszkę, ale w imię dobrej zabawy.

Komentarz Błotka nieco ją zdziwił. Zwykle starsze koty cieszyły się, że Mysz jest już taka dojrzała i myśli w taki, a nie inny sposób.
- Alee... ja taka po prostu jestem chyba. Taką siebie znam - przyznała. Odkąd pamięta to była raczej z tych poważniejszych kociaków, jakby całą kocięcą radość Jeleń zabrał dla siebie. On był z całego rodzeństwa najbardziej rozbrykany.
- No i to, że nie skaczę i nie brykam, to nie znaczy, że nie jestem wesoła - stwierdziła po chwili. Nie każdy przecież musiał być wiecznie radosny i szczęśliwy. Nie była Promyk ani Jeleniem, żeby tak się cieszyć ciągle. Że ich pyszczki od uśmiechu nie bolały.
- Jak to kociaki!? - powiedziała przerażona i zła jednocześnie. Podniosła się z miejsca, jej ogon zaczął się poruszać - Wieszcz musi się o tym dowiedzieć. Przecież taki potwór nie może tak o sobie być po prostu - oburzyła się, czemu Błotko nic nie zrobiła z takim wstręciuchem? Czemu nikt z nim nic nie zrobił?

Mrugnęła zaskczona, ale szybko na jej twarzy znowu pojawił się uśmiech.
- Racja. Nie wyglądasz na gbura - Mysz najwyraźniej po prostu była wyjatkowa. Zazwyczaj Błotko kojarzyło dwa rodzaje kotów: te fajne i te poważne. Myszka jakoś wpadała w oba te pola. Może więc wcale nie trzeba brykać, aby być pogodnym? Eh, za dużo myślenia jak na jeden dzień.
Ku jej uciesze Mysz zareagowała z prawdziwym entuzjamem. Poklepała się cicho po plecach za tak dobre sprzedanie historyjki. No i z kimś takim Błotko może pracować, kimś kto jest gotowy do akcji i wierzy jej na słowo.
- Nie bój żaby - rzekła uspokajająco, dumnie wypinając pierś - Zabiłam potwora, kiedy ten próbował i mnie wciągnąć do swojego mokrego legowiska. Odrąbałam mu mackę, o tak! - zrobiła szybki ruch łapą przecinając powietrze - Skrył się w głębinach stawu i od tamtego czasu nie wrócił - wyszczerzyła się wesoło. Myszka tak bardzo chciała chronić plemię, że czuła się odrobinkę źle tak ją wpuszczając w maliny. Ale z drugiej strony, nikt jeszcze nie umarł przez głupi żart.

Nie do końca wiedziała, co to znaczy słowo gbur, ale ucieszyła się w duchu, że na kogoś takiego nie wygląda. Przecież jakby wyglądała jak gbur, to by nie wyglądała jak Mysz. I o jaką żabę chodziło Błotku? Chyba ten potwór, to nie była tak naprawdę jakaś wielka żaba, prawda? Zmarszczyła nos i zaczęła się nad tym poważnie zastanawiać. A zaraz później, na jej pyszczku było widać podziw i prawdziwą adorację.
- Zabiłaś go? Ale super! Ale jak go zbiłaś, to jak mógł się skryć później? - przekrzywiła łeb w podejrzeniu, może jednak Błotko to jest bajkopisarka, a nie prawdziwa zabójczyni potworów.
- Wiesz, jak już zostanę wieszczem, to pozbędę się wszystkich potworów raz na zawsze - powiedziała z dumą w głosie, żaden potwór wtedy nawet nie pomyśli o tym, by zbliżyć się do plemienia.

Otworzyła niepewnie pyszczek, kiedy Mysz wychaczyła niezgodność w jej opowieści. Hm. Jak z czegoś takiego wybrnąć. Wyrwało jej się ciche przekleństwo, szło jej już tak dobrze! Mysz totalnie jej już wierzyła.
- To potwór, skąd mam wiedzieć, jak przeżył śmierć? - spytała więc w próbie obrony. Tak, jak robi się niebezpiecznie, to trzeba zgrywać głupka. Liczyła tylko, że Myszka nie będzie już więcej kwestionować jej historii.
- Jak już zostaniesz wieszczem? Czy ty się na łowcę nie uczysz? - spytało trochę skonfundowane. Ominął je jakiś news? I jak ma wytłumaczyć kotce, że potwory nie istnieją? No nic, pozostaje tylko iść dalej w zaparte, nie może teraz zdradzić jej prawdy.
- Poza tym nie wiem jak z tym pójdzie. Potworów jest dużo i są strasznie ogromne! Wiem, bo widziałom takie, zanim przyszłam do plemienia - HA! Nie ma jak sprawdzić takiej informacji, bo nigdy nie była poza terenem plemienia. Błotko oficjalnie wygrała i może do końca życia szczycić się tym, że przekonało młodą Mysz do istnienia potworów! Wielkie osiągnięcie, w jej mniemaniu.

Przymknęła oczy badawczo i przyjrzała się Błotko, jakby próbując sprawdzić, czy aby na pewno jej pytanie ma sens, ale zaraz przyznaje jej racje mruknięciem. Faktycznie, skąd niby miało by wiedzieć, co potwory mogą, a czego nie. Przecież Błotko było kotem tak jak Mysz!
- Tak, ale chciałabym zostać wieszczem - stwierdziła, chociaż jeszcze nie było żadnej ceremonii. Myszka przyszła się najeść do rogu zaraz po tym, jak zdążyła wyzdrowieć. Ceremonia jej i jej rodzeństwa miała się dopiero odbyć.
- Co prawda Promyk mówiła, że już jest kandydat na wieszcza - skrzywiła się nieco - więc może jednak łowca... - zamyśliła się bardziej. W takim razie będzie polowała na te przebrzydłe potwory.
- Ale ja się nie mogę bać! Bo nawet jeśli zostanę łowcą, to będę je zabijać! - podniosła się z miejsca i stanęła pewnie na łapach, żeby pokazać swoją odwagę.

Ambicje młodej Myszy były ogromne, ale Błotku to nie przeszkadzało. Nie stawały się one całym jej charakterem, jak niektóre zapracowane koty, z którymi Błoto miała mniej przyjazne relacje. Nie, właściwie nie przeszkadzałoby jeno, gdyby kiedyś Mysz stanęła na czele plemienia.
- Cóż, chcieć to móc - stwierdziła więc tylko. Zachichotała na gotowość kotki do walki.
- A no to nie ma się co bać. Skoro ty masz tyle chęci do zabijania, to ja będę mogło sobie trochę odpocząć - mruknęła z rozbawieniem. Poprzeszkadzała Myszce jeszcze trochę, ale koniec końców nawet Błotko musi czasem zająć się jakimiś obowiązkami. A przynajmniej poudawać, że to robi.

//zt

W myślach przyznała rację swojej kociej osobie towarzyszącej - w końcu pokona dla plemienia wszystkie zagrożenia i nie oszczędzi nikogo, kto stanie jej na drodze! Rozmowa z Błotkiem trwała jeszcze trochę, ale Mysz zjadła, a Błotko też miało swoje rzeczy do robienia, więc oboje rozeszli się w swoje strony. Mysz była przepełniona myślami i zastanawiała się już jakie pułapki może zastawić na te potwory, które kryły się niedaleko.


z/t

Mysz wcale nie czuła się lepiej, chodziła dość osowiała i choć próbowała udawać, że wszystko w porządku, to na dłuższą metę nie potrafiła utrzymać uśmiechu na pysku. Było to męczące i po prostu odechciało jej się wszystkiego. Wciąż wykonywała treningi i wszystkie zadania nowicjusza, jednak szło jej to z trudem. Tak samo, jak jedzenie czy spanie. Przez chwilę miała chęć udać się do Wieszcza i poprosić o wierzbę albo samemu ją wziąć bez pytania. Nie mogła jednak pozwolić sobie na to, by nawet nie wychodzić z legowiska. Nie mogła. Wmawiała sobie, że tak jest lepiej, wmawiała, że powinna sobie odpuścić, skoro dymny nie chciał mieć z nią do czynienia. Zauważyła, jak jej unikał i nie pozostawała dłużna. Sama wolała iść w inną stronę, zmienić codzienne trasy i po prostu nie wchodzić mu w drogę.
Gdy przyszła do rogu obfitości, to wyczuła jego zapach, oczy jej się zaświeciły i choć próbowała wyglądać na niewzruszoną, to znów targały nią silniejsze emocje. Rozglądała się, dopóki go nie dostrzegła, jak zwykle w cieniu, oddalony, z jednej strony chciała podejść, porozmawiać, przeprosić i powiedzieć, że się myliła, to nie było to. Żeby ich relacje, chociaż były jak wcześniej. Z drugiej, nie chciała pozwolić sobie na taką chwilę słabości. Czemu miała go przepraszać? Oddała swoje serce na łapie, a on zwyczajnie na nie napluł i odszedł. Nie, ona nie może zrobić pierwszego kroku, żadnego już. Szybko odwróciła głowę. Wzięła ze stosu jak na ironię, mysz. Nie była głodna, jednak musiała zjeść cokolwiek. Poszła gdzieś dalej, by nie spłoszyć kocura, zaczęła jeść.