No i nadszedł ten moment, który dla wszystkich członków ich plemienia był najpewniej najważniejszym w życiu - mianowanie. Dla Łabędzia jednak jakoś specjalnie niezwykłe nie było. Jedyne co widział w swojej zmianie rangi to to, że zamiast sprzątania w obozie i treningów będzie miał więcej polowania. No może jeszcze będzie mieć ciut więcej szacunku od innych kotów. Bardziej niż to cieszył go sam fakt, że wyprzedził w treningu swoje rodzeństwo. Heh, nawet się specjalnie nie starał.
Po tym jak Dąb wykonał na jego futrze wzroki, które zapewne przez kolejne dni będą mu tylko wadzić, pojawił się na ceremonii. Omiótł zebranych swoimi lodowo-niebieskimi oczami stwierdzając, że póki co było ich niewielu. Bez głębszego zastanowienia usiadł obok Echa, z racji, że ten również miał być dziś mianowany.
- Cześć - przywitał się krótko, zerkając na niego kątem oka zanim przeniósł wzrok gdzieś w stronę Strzelistych Skał.
Ciekaw był również, z resztą jak pewnie każdy, kogo Wieszcz wybierze na swojego następcę. Jego mistrza, siostrę czy może Echo? Ten ostatni najpewniej nie był zbyt dobrym wyborem, ale cóż, na pewno ciekawym. Niemniej sam uważał, że największe szanse ma Dąb i jego kij w zadzie. Ale nie pozostawało nic innego jak czekać na rozwój wydarzeń.

Mysz przyszła nieco później od reszty, wciąż jednak z wyczuciem czasu. Wyglądała jak zwykle, pewnie stawiała kroki i omiotła wszystkich spojrzeniem. Mimo swojej postawy, która sugerowałaby inaczej, Mysz była zestresowana i niepewna, w końcu całe plemię miało się dowiedzieć o tym, co postanowił wieszcz. Zastanawiała się, jak zareagują koty, jej spojrzenie utknęło na jednym z nich, miała wrażenie, że to oddali ich od siebie, jeszcze bardziej niż byli oddaleni dotąd. Postanowiła podejść do zgromadzenia kotów i pogratulować swojemu rodzeństwu, ale też i Echo, teraz, bo kto wie, co się stanie pod koniec tego wszystkiego. Stanęła przed Lilią, Łabędziem i Echem i pogratulowała każdemu z osobna, najczulej pogratulowała swojej siostrze, która w końcu zacznie swój trening. Później Łabędziowi i na końcu podeszła do Echo, któremu pogratulowała podobnie jak Łabędziowi, po czym jak najszybciej oddaliła się od zebranych, skinęła łbem Dębowi, gdy przechodziła obok i usiadła kawałek dalej od wszystkich. Wieszczowi też skinęła i czekała, starając się bardzo utrzymać jak najbardziej naturalny i neutralny wyraz pyska, chociaż zupełnie jak w przypadku rozmowy z wieszczem - miała wrażenie, że serce wyskoczy jej z piersi.

Mogłam się spodziewać, że z całego mojego rodzeństwa to właśnie Łabędź jako pierwszy zakończy swoje szkolenie i otrzyma awans na wyższą rangę. Dlatego nie zaskoczyła mnie wieść o jego ceremonii. Poza nim mieli być również mianowani Echo, kończący swój trening na strażnika, oraz Lilia, ma młodsza i trochę chorowita siostrzyczka. Zastanawiałam się, jakiego mistrza wybierze jej Wieszcz i czy będzie on łowcą, czy strażnikiem. Nie mogłam też przegapić wyboru na nowego następcę przywódcy Plemienia Niedźwiedzich Kłów, gdyż aż dwójka z moich bliskich aspirowała do tego miana, dlatego od razu, jak tylko usłyszałam starczy już głos uzdrowiciela, stawiłam się na zebranie plemienia. Na miejscu było już parę kotów, w tym te, które były gwiazdami dzisiejszego dnia. Echo, Łabędź i Lilia siedzieli razem, gdy tymczasem Dąb i Mysz wybrali miejsca z dala od innych. Podeszłam do grupki trzech młodszych kotów, aby pogratulować bratu i życzyć powodzenia siostrze, po czym przysiadłam się do swego partnera, posyłając Myszy powitalny uśmiech. Niech wie, że jej również dziś kibicuję, nawet jeśli myśl o tym, że mogłabym ją stracić rozdzierała od środka moje serce.

Słysząc wezwanie skierował kroki w kierunku głosu jak i zbierających się kotów. Przysiadł obok braciszka ciekaw co takiego się stało, że Wieszcz ich tutaj wezwał. Nie ogarniał niczego, ponieważ nie miał głowy do zapamiętywania ważnych dat. Wszystko uciekało mu z głowy dość prędko, więc dziwił się, że jeszcze nie zawalił swojego treningu. No, ale skradanie się i polowanie na zwierzątka było dla niego świetną zabawą, nad którą nie musiał długo myśleć. Wystarczyło, że robił to co kochał.
Chociaż polowanie nauczyło go nieco cierpliwości, tak jego łapki nie lubiły za bardzo bezruchu. Już i tak długo się nie ruszał, bo spał, a po drzemce miał tyle energii, którą chciał spożytkować raz dwa. Dlatego też, gdy dojrzał jak jego ogon żyje własnym życiem, zaczął go pacać łapą, aby go uspokoić. Ten jednak się wyrywał na wolność i z niego drwił! Dlatego pacał go dalej.

Spokojnie czekał aż zbierze się każdy, kto miał się zebrać. Nie spodziewał się, że usiądzie jeszcze z nimi Lilia. Właściwie to w ostatnim czasie zapomniał, że miał jeszcze jedną siostrę. Jej czułe powitanie przyjął z lekką niechęcią ale ostatecznie powstrzymał się od odepchnięcia jej, by nie robić niepotrzebnego zamieszania. Nie było co przeciągać tej ceremonii. Podziękował jej jednym słowem za gratulacje, tak samo jak Myszy, która tylko na chwilę do nich podeszła. Kątem oka widział, że blisko nich usiadł jeszcze Jeleń ale nie zwrócił na niego zbytniej uwagi.
W końcu odezwał się Wieszcz. Łabędź spokojnie wstał z miejsca, by razem z ciemnofutrym wystąpić nieco przed szereg. No to zaczynamy.
- Przysięgam - odparł na pytanie szylkretowego. W jego głosie brak było jakiejś wielkiej dumy czy ekscytacji, ale za razem nie powiedział tego jakoś na odwal.

Błotko, zgodnie ze swoim zwyczajem, jak tylko dowiedziało się o ceremonii, wyszło zebrać kwiaty dla nowicjuszy kończących swoją edukację. Chciało dobrać jak najładniejsze dla każdego, spędziło więc dużo czasu poza obozem przyglądając się i krytykując każdą napotkaną roślinę. Zajęło nu to tyle czasu, że kiedy wpadło zdyszane do obozu, to ceremonia już trwała. Niezręcznie podeszło, starając się nie przeszkadzać. Na chwilę zawiesiło wzrok na nowicjuszach, których wielka chwila działa się właśnie tu i teraz. Oba koty wyglądały naprawdę pięknie i mimo iż nie była to jej ceremonia, to na ten widok wstąpiła w nią pewna ekscytacja. Przysiadła się obok Mysz, bo ta siedziała taka samiusieńka, a Błoto ją bardzo lubiła. Odłożyła przed sobą zebrane kwiatki i uśmiechnęła się szeroko do kotki obok, a następnie skupiła się na ceremonii.

Moje serce napełniło się dumą, gdy Łabędź został oficjalnie mianowany łowcą Plemienia Niedźwiedzich Kłów, a Lilia po wielu księżycach chorowania wreszcie otrzymała swojego mistrza. Szkoda tylko, że został nim ten ponury kocur Echo, a nie jakiś inny strażnik, przykładowo jedna z córek Wieszcza, Żywica bądź Niedźwiedź. Nie ufałam, że będzie on na tyle odpowiedzialny, aby zająć się szkoleniem mojej delikatnej młodszej siostry, ale musiałam wierzyć, że Lilijka da sobie z nim radę. Odsuwając od siebie te myśli, skupiłam się na kolejnych słowach Wieszcza, ogłaszającego teraz wybór swojego następcy. Czy może raczej...następców? Aż dwójka kotów będzie się szkolić na plemiennych przywódców i uzdrowicieli? Czy to nie jest wbrew świętym prawom, stworzonym przez naszych przodków, którzy teraz tworzyli Plemię Wiecznych Łowów? Chyba, że nie mają oni nic przeciwko temu, Wieszcz na pewno się z nimi skonsultował przed podjęciem swej ostatecznej decyzji. Cieszyła mnie jednak myśl, że wybrał zarówno Mysz, jak i Dęba. Ich młodość i dobre serca mogą się okazać jedynym, słusznym wyborem...oczywiście, jeśli nauczą się oni ze sobą współpracować. Ta cała sytuacja nie może się skończyć tym, że plemię podzieli się na dwa wrogie obozy, które doprowadzą do tego, że ostatecznie wszyscy z nas dokonają swojego żywota...Nie, nie mogłam tak myśleć! Musiałam być dobrej myśli i pełna wiary w to, że dwa tak bliskie mi koty zdołają się dogadać i wspólnie poprowadzić plemię ku jego dawnej świetności. Spojrzałam na Dęba, czując, jak z moich trzewi wydobywa się cichy pomruk zadowolenia. - Gratuluję, kochanie. To wielki zaszczyt być następcą wieszcza i nie lada wyzwanie, ale wiem, że ty i Mysz razem dacie sobie z tym wszystkim radę, a ja zawsze będę was wspierać. - odparłam, opierając głowę na jego ramieniu. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, Plemię Niedźwiedzich Kłów czeka świetlana przyszłość.

Błotko przyszło, trochę spóźnione, ale jeszcze przed tym jak wieszcz przemówił, Mysz odwzajemniła uśmiech i mimowolnie przysunęła się bliżej, jakby szukając wsparcia w tej dość ciężkiej dla siebie chwili. Mogła zostać przy Echu, ale nie była pewna czy tego chciał kocur. W zasadzie, jeśli chodzi o niego, to niczego nie była pewna, a w tym momencie nie potrzebowała więcej stresorów.
Oglądała mianowanie z uśmiechem na pysku, cieszyła się i była dumna, że brat tak szybko skończył trening. Dąb się spisał, to dobrze o nim świadczyło, co Mysz odnotowała sobie w głowie, w końcu skoro będą współpracować, to warto lepiej go poznać. Mianowanie Echo też ją ucieszyło, chociaż nie znała powodów, dlaczego stało się to dopiero teraz, to miała o tym jakieś pojęcie. Jednak co ucieszyło ją jeszcze bardziej, to prezentacja Lśniących Śladów Lilii i tego, że to właśnie Echo zostanie jej mistrzem. Odetchnęła z ulgą w duchu i wydała z siebie mruknięcie zadowolenia. W końcu Lilia wolała, by to on został jej mistrzem, poza tym Mysz lubiła Echo i wierzyła, że dobrze przeszkoli jej siostrę.
Dopóki Lilia nie splotła ogona z ogonem Myszy, to kotka jakby była w transie, słuchała i wiwatowała na cześć nowych mianowanych. Otrząsnęła się i otarła w geście czułości o swoją siostrę.
Na przejście kotów do starszyzny nie zareagowała za bardzo, ale nieco ją zmartwiło. W końcu im więcej kotów w starszyźnie tym mniej do polowania i pilnowania granic. Machnęła końcówką ogona, jednak niezbyt mocno, by nie rozplątać go z tym siostry.

Po tym stało się to, na co czekała od początku ceremonii. Wieszcz ogłosił, że na swoich nowicjuszy będzie szkolił ją oraz Dęba. Kotka nie mogła w to uwierzyć własnym uszom, w duchu podziękowała przodkom, że jej się udało. Mimo że wcześniej została już o tym poinformowana, to jednak wciąż do niej nie docierało. Wzięła głębszy oddech, jak zwykła w ciężkich momentach i nieco uspokoiła się, gdy usłyszała słowa Lilii. Uśmiechnęła się pod nosem i spojrzała na nią, ale zaraz przeniosła spojrzenie na Dęba. On też na nią patrzył. Mysz wysłała mu pytające spojrzenie, bo pierwszy raz była w takiej sytuacji i nie do końca wiedziała, co ma robić. Dziękować przodkom? Trochę dziwne, zwarzywszy na to, że dziękowałaby im również za śmierć Roga. Z kolei nic nie zrobić... też tak nie bardzo. Czekała więc co zrobi kocur, by pójść w jego ślady.

To jego chwila i nikt nie może jej mu zabrać; kiedy jaskinia wypełnia się dźwiękiem jego imienia, czuje, że to wreszcie to, na co zasłużył. Nie trwa to długo, ale satysfakcja związana z nową rangą nie zniknie szybko. Cofa się wreszcie i siada tam, gdzie wcześniej, żeby usłyszeć, że faktycznie został mistrzem Lilii. Kiwa jej krótko głową na znak, że zaraz o tym porozmawiają, i ze zmarszczonym czołem krótko dziękuje Dębowi, nie rozumiejąc, czemu ten podszedł do niego tak szybko, jakby miał coś na sumieniu i chciał to załatwić jak najszybciej.
Przejście Zająca i Pajęczyny do Starszyzny traktuje z całkowitą obojętnością. Nie obchodzi go, czemu kocica, która go urodziła, podjęła taką decyzję. Bardziej interesuje go, kto zostanie przyszłym Wieszczem.
Echo nie lubi zmian, a już na pewno nie lubi tych, które zaburzają pierwotny porządek. W pierwszym odruchu wygłoszony przez szylkretowego kocura pomysł, że będzie dwóch Wieszczów, odrzuca go całkowicie, ale zaraz z tyłu głowy do głosu dochodzą wątpliwości; a co, jeśli to dobry pomysł – lepszy, niż jeden słaby Wieszcz, którego nijak nie można się pozbyć, dopóki łaskawie nie wybierze i nie wytrenuje swojego następcy? Ma bardzo mieszane uczucia, ale koniec końców dużo zależy od tego, kto obejmie te stanowiska.
I szybko się to staje jasne. Mysz… i Dąb. Na dźwięk imienia burej coś w nim drży, pojawia się w nim jakaś dziwna, podekscytowana nuta, jednak zabija ją szybko imię jego „brata”. Ale czy spodziewa się innego rezultatu? Może gdyby księżyce temu jego matka nie roztrzaskała jego świata na drobne kawałki, to dalej miałby realne ambicje i dążyłby do ich spełnienia. Może by nie zgorzkniał… może nawet nie darzyłby niechęcią niemal każdego w Plemieniu. Wszystko to go wykluczyło jako kandydata, i to już dawno. Dąb może być głupi jak kamień, ale obiektywnie patrząc jest lepszym kandydatem, chociażby z uwagi na to, że nie tylko szybko skończył trening swój, ale i swojego pierwszego Nowicjusza. Nie powiedziałby mu tego w pysk, ba, nikomu by tego nie przyznał, i wciąż nie widzi tego frajera jako przywódcy w jakimkolwiek sensie, ale… przynajmniej jest Mysz. I to w niej widzi jakąkolwiek nadzieję dla Plemienia, a gdyby Wieszczem został sam Dąb… Echa by tu długo już nie było.
Podchodzi do Dęba, Promyk, Myszy i Lilii. Dębowi gratuluje krótko i szorstko, Promyk traktuje niczym powietrze, a pozostałe dwie kotki… w jego całej postawie widać lekkie zawahanie, kiedy podchodzi do Myszy. W końcu nie mówi nic poza cichym „gratuluję”, a z Lilią umawia się na trening na następny dzień. Następnie bez dalszego słowa wychodzi z groty.

zt

Reakcja Echa była... zaskakująco pozytywna. Nie pisnął ani słowa sprzeciwu i nawet im pogratulował. I to z uwagą na to, że nie tylko Dąb został wybrany, ale że wbrew tradycji będzie dwóch wieszczów. A może był zwyczajnie zmęczony tą całą sytuacją, jaka panowała w plemieniu? W każdym razie, łowca nie spodziewał się tak spokojnego przyjęcia nowego stanu rzeczy przez brata. Na jego szorstkie gratulacje odpowiedział skinięciem łba i krótkim "dziękuje".
Następnie ponownie spojrzał na Mysz, która... zdawała się czegoś od niego oczekiwać? Być może czuła się trochę zagubiona i liczyła na to, że wygłosi jakąś krótką, emocjonującą przemowę w odpowiedzi na decyzję Wieszcza. Kocur przez chwilę się zastanawia, po czym ponownie prostuje się, patrząc na uzdrowiciela.
– To będzie dla nas wielki zaszczyt, Wieszczu Szepczących Kamieni. Będziemy razem dbać o Plemię najlepiej, jak potrafimy. – rzekł w końcu głośno i wyraźnie. Może to trochę dziwnie, że wypowiadał się za Mysz, ale w sumie dzielili podobne nastawienie do ich nowych ról, więc wierzył w to, że ta nie będzie miała nic przeciwko. Później już tylko czekał na oficjalne zakończenie ceremonii i ewentualne ustalenie rozpoczęcia ich treningów.

//zt

Lilia przyjmowała wszelkie gratulacje w milczeniu, ale z łagodnym uśmiechem na mordce. Musiała jednak przyznać, że jej skupienie zostało w pełni skradzione przez fakt wybrania Myszy na nowego Wieszcza, a raczej; jednego z dwóch. Jeszcze nie do końca jak  powinna się czuć z tym, że w Plemieniu miała zajść tak drastyczna zmiana, ale... wierzyła, że Mysz sobie poradzi, bo co do niej nie miała najmniejszych wątpliwości. Już miała zaproponować siostrze wspólny posiłek na uczczenie sukcesu, kiedy dostrzegła jej spojrzenie w kierunku Dęba. Delikatnie poruszyła wąsami w niemym mruknięciu i sama zerknęła w jego kierunku. Oboje wyglądali na nieco zagubionych i niepewnych, a szczególnie Mysz. Wychodziło na to, że czekała na jego ruch, a Lilia postanowiła się wstrzymać z jakimikolwiek propozycjami. Wtedy też podszedł do nich Echo, któremu posłała wesoły uśmiech, a kiedy mu się przyglądała, dostrzegła coś bardzo ciekawego. Jego wahanie. Przymrużyła łagodnie ślepia i uśmiechnęła się pod nosem. Cokolwiek oznaczało, Lilia bardziej skupiła się na umawianiu na pierwszy trening i to już na następny dzień! Przytaknęła mu i rzuciła ciche "do zobaczenia" w ramach pożegnania, po czym usłyszała donośną odpowiedź ze strony Dęba. Szturchnęła siostrę łokciem w bok i delikatnie się do niej nachyliła.
— Mimo wszystko nie powinien mówić za ciebie — szepnęła spokojnym tonem, ponownie się prostując. Gdy ceremonia definitywnie zaczęła dobiegań końca, Lilia jeszcze chwilę spędziła obok Myszy, po czym podeszła do Dęba, również mu krótko gratulując i oddaliła się do swojego legowiska. Chciała się wyspać przed treningiem.

/zt