- Nie kusi cię, by otworzyć oczy? - zapytała nagle i zachichotała. Ją by kusiło, i to nawet bardzo! Mimo tego by trzymała oczy zamknięte, bo jeśli to Szczyt by ją prowadził, to przecież nie miałaby czego się obawiać, czy coś.
- Już niedaleko! - dodała, żeby nie iść w całkowitej ciszy. Miała ochotę zacząć gadać o... wszystkim, a szczególnie o tym, co przygotowała, ale po prostu nie mogła. No nie mogła! Dlatego musiała trzymać pysk zamknięty, żeby nie zdradzić swojej niespodzianki, nawet jak Szczyt miał pozostać w niewiedzy tylko jeszcze przez chwilę, bo przecież zaraz miał wszystko ujrzeć na własne oczy.
Przyspieszyła nieco tempa, jednocześnie co jakiś czas zwalniając i pilnując, aby dobrze poprowadzić partnera, aż w końcu nie znaleźli się na Bratkowej Łące. Huragan stanęła niespodziewanie i rozejrzała się po okolicy... Wszystko było na swoim miejscu! Jak dobrze! Jej serce od razu zabiło szybciej i ruszyła do przodu, podchodząc bliżej do tego jednego miejsca, do kwiatowej dekoracji.
- I... możesz otworzyć oczy!

— I mam sobie zepsuć cokolwiek na mnie czeka? Nie, dziękuje — odparłem ze śmiechem, dalej trzymając oczy zamknięte. Co prawda chodzenie bez oczu było trudne, nawet bardzo. Nawet z prowadzeniem mnie przez moją partnerkę. Stawiałem ostrożnie łapy, przez co opóźniałem naszą podróż.
W końcu jednak dotarliśmy do miejsca, gdzie kotka mnie zaprowadziła. Otworzyłem oczy, rozpoznając... chyba?? tereny Bratkowej Łąki. Rozglądnąłem się dookoła, aby odszukać Huragan.
— Mm.. oh! — wyszło z mojego pyszczka, kiedy zauważyłem swoją partnerkę oraz przy czym jest. Uśmiechnąłem się ciepło, podchodząc do Huragan. Otarłem pyszczek o jej polik, z ciepłym pomrukiem, który wychodził z mojego gardła.
— Ah, widzę, że to będzie nasza tradycja, hm? — zaśmiałem się, uśmiechając się szeroko do szylkretki. Rozglądnąłem się dookoła miejsca, gdzie byliśmy. — Jest tu pięknie.

Kolejny dzień, kolejna okazja do spędzenia czasu w towarzystwie Dęba. A pogoda na spacer była wręcz idealna. Ciepło i przyjemnie, wręcz bosko. Szłam dziarsko, dotrzymując tempa przyjacielowi, zastanawiając się, dokąd tym razem nas prowadzi. Celem naszej przechadzki okazała się być łąka, pełna kwitnących fioletowych bratków. Zamruczałam na sam jej widok ze szczęścia. Dąb zawsze wybierał dla nas same najlepsze miejscówki. Nie wiedziałam, jak on on to robi, ale za każdym razem potrafił wprawić mnie w prawdziwy zachwyt. Powąchałam kwiat rosnący najbliżej mnie, rozkoszując się jego wonią. Spojrzałam na Dęba, a w moich oczach można było dostrzec iskierki podziwu.
- Czy chciałbyś na chwilę spocząć, aby móc w pełni rozkoszować się tą cudowną okolicą? - odparłam, proponując mu odpoczynek w otoczeniu tak wielu wonnie pachnących kwiatów.

Ja również spoczęłam na miękkiej, młodej trawie, które źdźbła przyjemnie łaskotały mnie w brzuch. Wąchając zapach kwiatów, rozkoszowałam się pięknym widokiem. Po chwili jednak, aby zająć czymś łapy, zaczęłam zrywać bratki i układać z nich niewielki bukiet. Chciałam mieć coś na pamiątkę tego spotkania, a poza tym kwiaty ładnie będą wyglądać w moim czystym legowisku. Jednak tego fiołka, który najbardziej mi się spodobał, postanowiłam podarować memu przyjacielowi, aby wiedział, jak wiele dla mnie znaczy. Poza tym byłam mu winna jeden kwiat. I tak jak on wcześniej mi, tak teraz ja założyłam mu go za uchem. Prześlicznie się z nim prezentował, a ten fiolet tylko podkreślał kolor jego oczu.
- Proszę, teraz ty również masz własnego kwiatka. Ładnie ci z nim, wiesz? - odparłam, po czym powróciłam do komponowania swojej kwietnej wiązanki, nucąc sobie pod nosem wesołą piosenkę.

I znów Dąb sprawił, że mój pyszczek pokrył się rumieńcem. Jednak miałam okazję ukryć go pod przykrywką rozbawienia. Zachichotałam pod wpływem słów przyjaciela. Czy on myślał, że nie znam się na kwiatach?
- Przecież wiem, głuptasie. Jestem kotką i potrafię nazywać kwiaty po imieniu. Ja jednak wolę mówić na nie fiołki, jakoś ta nazwa przyjemniej brzmi w uchu.- odparłam, po czym wtuliłam się w miękkie futro Dęba, delikatnie przy tym mrucząc. Wiedziałam, że przy nim nic mi nie grozi. W jego ramionach zawsze czułam się bezpiecznie. Po chwili jednak wyprostowałam się do poprzedniej pozycji i spojrzałam w jego piękne, zielone oczy, aby odpowiedzieć na jego pytanie. - Tą piosenkę...śpiewała nam kiedyś mama i stąd ją znam. - wyjaśniłam, mając na myśli czasy, gdy Jeż jeszcze sprawiała wrażenie szczęśliwej matki i partnerki. Wiedziałam już, że te czasy dawno minęły, a przy tacie trzymało ją jedynie poczucie obowiązku, a nie miłość. To i jeszcze ich nowe wspólne kocięta, które lada dzień miały przyjść na świat. Nie byłam jeszcze do końca pewna, czy cieszę się z młodszego rodzeństwa. Nie chciałabym, żeby podzielili los Kasztana, Krupy czy Bobra, więc dla wszystkich byłoby lepiej, gdyby w ogóle się nie urodziły...

Nie zauważyłam, jaką reakcję Dęba wywołał mój chwilowy czuły gest, gdyż ponownie skupiłam się na składaniu bukietu. Już prawie kończyłam. Jeszcze tylko parę listków do dekoracji...Et voila! Z moich własnych łapek powstało prawdziwe dzieło sztuki bukieciarstwa! Zostawię sobie te fiołki nawet, gdy już uschną. Będę mieć pamiątkę z tego spotkania na długie księżyce, a poza tym ususzone rośliny mają swój specyficzny urok. Po moim wyznaniu Dąb tylko mruknął, po czym zamilkł, a między nami zapadła głucha cisza, przerywana jedynie świstem naszych oddechów. Spojrzałam na niego, aby wymiauknąć:
- Wracamy już czy chcesz tu zostać jeszcze przez chwilę? - mi to w sumie było obojętne. Mogłam być wszędzie, byle z Dębem u boku. Dlatego to jemu pozostawiłam ten wybór.

//mały gniot, wybacz...

Jednak słońce, chylące się już ku zachodowi, postanowiło zadecydować za nas. Dzień miał się zaraz skończyć, aby ustąpić miejsca nocy. A przebywanie na zewnątrz, gdy na niebie góruje księżyc, czasem potrafiło być bardzo niebezpieczne. Dlatego wstałam i otrzepałam się z opadłych liści oraz płatków, po czym zwróciłam znów swe spojrzenie na Dęba.
- Lepiej już wracajmy. Nie lubię przebywać po zmierzchu poza naszą grotą. - to nie tak, że bałam się ciemności czy coś. Po prostu nie chciałam trafić po drodze na jakiegoś drapieżnika, z którym na pewno dwójka młodych, niedoświadczonych łowców by sobie nie poradziła.

[zt]

Mruknął, kiwając łbem w znak zgody. Faktycznie, robiło się powoli ciemno, przebywanie na tej łące w nocy, będąc niedoświadczonym w walce łowcą, byłoby zdecydowanie nierozsądne. No cóż, skoro los za nich zadecydował, że już czas, to nie pozostaje nic innego, jak zacząć się zbierać z powrotem do obozu. Szkoda, że musieli to robić teraz, bo dla niego czas tutaj płynął bardzo szybko. Przecież nie tak dawno tu przyszli. Z drugiej strony, nikt mu nie zabroni spędzania czasu z Promyk w Niedźwiedziej Grocie, więc nie ma co marudzić. Dąb wstał i wraz z Promyk wrócił do obozu.

//zt

Co Mysz robiła poza obozem? Najkrócej mówiąc: zwiedzała i odkrywała tereny na własną łapę. Wymknęła się, jak potrafiła najciszej, a strażnikowi stojącemu przy wejściu powiedziała, że idzie na trening. Co nie do końca było kłamstwem, ale jedynie pół prawdą. Promyk sama mówiła ostatnio, że będą spotykać się przy ślimaczych drzewach, a nie przy wejściu - bo nie jest już kociakiem. Przechadzała się po terenach, aż w końcu natknęła na pustą polanę. Wyszła trochę bardziej na środek, rozglądając się uważnie i poruszając uszami na każdy dźwięk, który usłyszała. Czyste niebo było w tym miejscu dobrze widoczne, ale na chwilę obecną bardziej interesowała ją sama polana. Pusta, chłodna, choć już nie tak podmokła, jak tereny ślimaczych drzew. Wzięła głębszy oddech i uśmiechnęła się pod nosem. Lubiła przebywać sama, mogła w spokoju przemyśleć woje dalsze kroki. Może dostanie znak od Plemienia Wiecznych Łowów, co powinna robić dalej, skoro następca wieszcza został wybrany.

Dopiero po chwili zauważyła przesuwające się obiekty na niebie, zupełnie tak jakby Plemię Wiecznych Łowów jej wysłuchało! A zaraz po tym usłyszała głos kota mniej/więcej za swoimi plecami. Była tak przejęta, że go nie zauważyła. Odwróciła się, a jej oczom ukazał się kot, który spóźnił się na ceremonię jej starszej siostry. Wywróciła oczami na jego pytanie.
- A powinnam? - zmierzyła go spojrzeniem, podniosła się i podeszła do kocura bliżej, wolała nie mieć go za plecami, a skrycie się bardziej w drzewach też było przekonujące. Miała nadzieję, że spotkanie czarnego kota nie było kolejnym znakiem od Plemienia Wiecznych Łowów. Bo co to niby miało dla niej i jej przyszłości znaczyć?! Pokręciła głową odganiając tę myśl i wróciła spojrzeniem na punkty na niebie.
- Widziałeś wcześniej coś takiego? - zwróciła się do Echa jakby od niechcenia, ale była zafascynowana tym, co działo się na niebie. Jeśli to faktycznie był znak, to chciała dowiedzieć się, co znaczy.

Przeniosła spojrzenie na kocura, czy powinna zapytać Promyk o pozwolenie na wyjście? Może. Będzie się nad tym zastanawiała, kiedy starsza siostra już dowie się o jej wyprawie. Na jego pytania tylko wzruszyła barkami i uniosła końcówkę ogona, by zaraz ją opuścić.
- Ostatnio wydaje się czymś zajęta, ma sporo na głowie, a ja - odwróciła spojrzenie, znów przyglądając się dwóm punktom na niebie - nie jestem na tyle nierozsądna, by pytać o coś takiego - dopowiedziała, doskonale wiedziała, że spotkałaby się z odmową. W końcu jak dorosłą by się nie wydawała, to starsza siostra była na tyle opiekuńcza, że by jej po prostu nie puściła.
Zastrzygła uchem w jego kierunku, kiedy odpowiedział na jej pytanie. Zastanawiała się, czy może ktoś ze starszych już kiedyś widział coś podobnego.
- Ciekawe czy ktoś już to dostrzegł - odezwała się - są dwie, tak blisko... co to może oznaczać - zastanowiła się na głos, chętnie przyjęłaby sugestie, jeśli czarny kot chciałby się podzielić swoimi pomysłami. Sama pewnie by to zrobiła, ale liczba jej się nie zgadzała... Chyba że... ON miał być częścią czegoś, co było przeznaczone dla niej? Niedorzeczne. Przecież kocur nawet nie potrafił przybyć na czas podczas ceremonii.

- Zdecydowanie - odpowiedziała mu krótko i oderwała spojrzenie od obiektów. Na pewno będzie jeszcze długo myślała o znaczeniu tego, co sobą reprezentują, ale teraz, skoro była okazja, to postanowiła zmienić temat. Poznać trochę kocura, który razem z nią siedział na Bratkowej Łące i był świadkiem czegoś zjawiskowego.
W zasadzie już wcześniej Mysz była ciekawa, dlaczego spóźnił się na ceremonię i nieco ją to nurtowało, a w sumie to coraz bardziej. Jednak kotka wątpiła, aby ten się przed nią otworzył, nie wyglądał na wylewnego. Może źle go oceniła. Może to wszystko i spóźnienie na ceremonię było jedynie pomyłką, może złośliwe komentarze tylko się takie wydawały? Jeden sposób, by się przekonać. Przejechała ogonem po ziemi i owinęła nim swoje łapy.
- Czemu pojawiłeś się spóźniony na ceremonii? - zapytała w końcu - jeśli nie chciałeś tam być, to trzeba było w ogóle nie przychodzić - dodała i chociaż chciała, by brzmiało to dość obojętnie, to nie zabrakło w jej tonie niechęci. Ceremonie były ważne dla Plemienia, w końcu to na nich były ogłaszane ważne rzeczy i uważała, że ktoś, kto nie bierze ich na poważnie, nie bierze też na poważnie Wieszcza, a zatem też całego Plemienia.