Rybie Ogony

Żwir był zajęty nieco bardziej ruchliwą zabawą. Po krótkiej drzemce niebieski kocurek pierwsze co ujrzał przed oczami to maszerujący pajączek, który był trochę większy niż te, co zazwyczaj oglądał, gdy siedział w leczniczy. Bawił się w najlepsze, szczególnie, bo łatwo było do zauważyć. Niezbyt szczególnie rozglądał się za innymi kotami albo czy przypadkiem nie zachodził komuś drogę, bo wtedy by stracił swojego cennego, grubego pająka! Gdzieś obił mu się niezadowolony głos Zająca, ale postanowił go zignorować. W pewnej chwili jednak gruby pająk zniknął mu z oczu, kiedy? Gdy na ziemi pojawiło się więcej kamyczków, pewnie zastygł i udawał jednego! Żwir wtedy postanowił sobie odpuścić i po rozglądnięciu się dostrzegł brata, który to bawił się kamyczkami.
— Róg! Co porabiasz? — Spytał się głupio, bo to było raczej oczywiste, ale chyba nikt się od niego nie spodziewał mądrych wypowiedzi. Klapnął dupskiem na ziemi, obok dymnego i przechylił głowę.

_________________

If I lose myself tonight
It'll be by your side
I lose myself tonight
Whoa, yeah, yeah

Syn Pajęczyny stawia czujnie uszy, gdy podchodzi do niego Żwir, brat. Nie zamierza mu odpowiadać na pytanie w tak błahy sposób jak by można pomyśleć. W końcu to, że strzela kamieniami jest widoczne dla każdych oczu. A niebieski brat nie był niewidomy.
- Myślę.
Tak rozmyślając o tej całej Wiatr i Wieszczu można wysnuć... jedną ciekawą konkluzję. Ona ma tatę. Czemu on nie ma taty? Jest tylko mama Pajęczyna i nigdy nie chce mówić o ojcu. A do zdrowej rodziny potrzebny jest chłopak i dziewczyna.

_________________

Tego to się nie spodziewał. Najwidoczniej Róg miał więcej w głowie niż Żwir, który lekko otworzył pysk na znak zaskoczenia, choć to był mało widoczny odruch i trzeba było mu się trochę przyjrzeć, aby to zobaczyć. Przełknął delikatnie ślinę i milczał przez parę odbić serca.
— Eee... Ten, a o czym to? Jak fajnie kamyczkiem rzucić? Ja wolę te takie bardziej okrągłe, bardzo szybko się turlają i jest wtedy taki o, super plusk — podzielił się radośnie, po czym zaprezentował o to, co mu chodziło. Łapą uderzył w miarę okrągłego kamienia, który znajdował się blisko brzegu tak, aby wpadł we wodę.

_________________

If I lose myself tonight
It'll be by your side
I lose myself tonight
Whoa, yeah, yeah

Róg mruczy z niechęcią by udzielić odpowiedzi na pytanie brata. Teoretycznie zmagali się z brakiem taty oboje, ale jakoś nie miał humoru dyskutować o tym. Jeszcze by wyszło, że jest miękki bo jest mu z tego powodu smutno lub coś... fuj. Ale też niekoniecznie chce okłamywać brata, na przykład mówiąc że tak, myśli o kamieniach. Tak więc co robi Rożek? Nie odpowiada nic. Przynajmniej nie na temat pytania Żwirku.
- Bawimy się? - kamieniami oczywiście, ale to pewnie wiadomo.
Tak chyba najłatwiej wyjść z tej sytuacji. Po prostu niech się zabawią. Skoro i tak tym zajmuje się dymny kotek to czemu nie.
//Wygasla

_________________

W ostatnim czasie Echo nie czuje się dobrze – tym razem fizycznie, bowiem znowu zachorował. Bolało go gardło, miał chrypkę, i niby nie było to nic poważnego, ale dawało mu wygodną wymówkę do tego, by nie porozmawiać z Wieszczem. Teraz jednak czuje się już dobrze… ale dalej każdego dnia odwleka tę rozmowę. Choć powoli układa sobie wszystko w głowie, to przyznanie się do błędu i zmiana swojej decyzji o tym, by nie zostawać Nowicjuszem na ceremonii swojego rodzeństwa… jest trudna i wstydliwa. Jednocześnie każdy dzień, jaki mija, to dzień stracony, czego jest świadom. Zaciska zęby, ciskając z irytacją kamyk do stawu.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

Dąb od jakiegoś czasu był już wolny po dzisiejszym treningu. Na razie nie miał zbytnio niczego ciekawego do roboty - mech było jeszcze wymieniać za wcześnie, a kociarnią i starszyzną zajmowali się inni nowicjusze, którym nie chciał przeszkadzać. W związku z tym po prostu leżał na jednej ze skalnych półek i czyścił sobie futro, czekając, aż Promyk wykona swoje obowiązki.
W międzyczasie jego uwagę przykuł Echo, który siedział sobie przy brzegu stawu i rzucał kamieniami. Pewnie, jak zwykle, z frustracji. Ciekawe, ile jeszcze będzie dreptać jednym miejscu? Dąb westchnął, po czym powoli spuścił się i podszedł do stawu niedaleko brata.
– Długo jeszcze będziesz się tak złościć? – spytał neutralnym tonem, zanim pochylił się nad taflą wody, żeby wziąć z niej parę łyków.

_________________

You'll remember me, when the west wind moves
Upon the fields of barley
You'll forget the sun in his jealous sky
As we walk in fields of gold...
✦
Many years have passed since those summer days
Among the f i e l d s of barley
You can tell the s u n in his jealous sky
When we walked in fields of gold...

– „Długo jeszcze”? Bo ty oczywiście najlepiej wiesz, o co mi teraz chodzi – syczy z niepohamowaną złością w głosie, bez zawahania, bez zastanowienia. Nawet nie patrzy na brata, bo nie ma na to ochoty po tym, jak ten się właśnie do niego odezwał. Naprawdę? Tyle czasu nie rozmawiali, a on teraz uważa, że cokolwiek o nim wie? Śmieszne.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

– Nie. – odparł po chwili milczenia. Skąd ma wiedzieć, co takiego siedziało we łbie jego brata, że był... taki. Oczywiście, wciąż cenił go, jak każdego członka swojej rodziny, jednak w przeciwieństwie do reszty, działania Echa nie jest w stanie w żaden sposób pojąć. Tą jego gburowatą postawę. Chciałby go spytać o powód, ale coś mu się zdaje, że z takim podejściem brata raczej nie otrzyma sensownej odpowiedzi.

_________________

You'll remember me, when the west wind moves
Upon the fields of barley
You'll forget the sun in his jealous sky
As we walk in fields of gold...
✦
Many years have passed since those summer days
Among the f i e l d s of barley
You can tell the s u n in his jealous sky
When we walked in fields of gold...

– To się nie wypowiadaj, dopóki się nie dowiesz – rzuca chłodno, spokojniej, ale wciąż uderzając ogonem o podłoże. Zakłada z góry i jeszcze się wymądrza, hmpf. Jest jedna korzyść z tej durnej sytuacji z Dębem: odwraca to jego uwagę od jego bardziej… zajmujących zmartwień, chociaż na chwilę. – Chcesz czegoś? – pyta bezpośrednio po bardzo krótkiej chwili milczenia i w końcu przenosi spojrzenie na brata.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

– Tak. Chcę wiedzieć, co się stało. – odpowiedział spokojnie, przemilczając tamto burkniecie brata. Skoro ten uważał, że powinien najpierw się czegoś dowiedzieć, no to proszę bardzo, słuchał. Tym bardziej, że właściwie po to do niego podszedł - żeby jakoś zaznajomić się z jego sprawą i może nawet mu pomóc, o ile nie będzie się sprzeciwiać. W końcu od tego jest rodzina.

_________________

You'll remember me, when the west wind moves
Upon the fields of barley
You'll forget the sun in his jealous sky
As we walk in fields of gold...
✦
Many years have passed since those summer days
Among the f i e l d s of barley
You can tell the s u n in his jealous sky
When we walked in fields of gold...

– Co się stało? – powtarza, wpatrując się beznamiętnie w pysk brata. Co się stało… teraz? Dzisiaj? Te dwa i pół księżyca temu, kiedy była ich ceremonia? A może dawniej? Cóż, pewnie by wiedział, gdyby Dąb jakkolwiek doprecyzował, o co mu w ogóle teraz chodzi. – Czas spędzany z mamusią chyba nie wpływa dobrze na twoją precyzję wypowiedzi – mówi kąśliwie.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

– Co się stało, że sterczysz sobie w jednym miejscu jako kocię i warczysz na wszystkich, zamiast iść dalej, zostać nowicjuszem i jakoś porządnie rozwijać swoje życie. – rzekł już nieco chłodniej, a końcówka jego poruszyła się lekko. Co za gbur. Ale nic, może uda mu się na to coś poradzić, bo szczerze, nie chciał, żeby w jego rodzinie znajdowały się tak nisko upadłe jednostki.

_________________

You'll remember me, when the west wind moves
Upon the fields of barley
You'll forget the sun in his jealous sky
As we walk in fields of gold...
✦
Many years have passed since those summer days
Among the f i e l d s of barley
You can tell the s u n in his jealous sky
When we walked in fields of gold...

– Ty tak serio? – pyta, unosząc brew. – T e r a z mnie o to pytasz? Po dwóch i pół księżycach zadałeś to pytanie sam sobie w swojej głowie? I na dodatek nie wpadłeś na odpowiedź, skoro już tyle czasu się nad tym zastanawiałeś… Naprawdę, tylko na tyle cię stać? – dodaje i zaraz parska z rozbawieniem. Tyle czasu mu to zajęło… i jeszcze go pyta? Śmieszne.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

– Tyle księżyców... A ty wciąż zachowujesz się tak, jakby tamta sytuacja wydarzyła się wczoraj. Większość z mojego rodzeństwa zawiodła się Pajęczyną i ja również, lecz wszyscy zdążyli się jakoś pogodzić się z tym faktem, żyją dalej i tylko ty, taki najlepszy, siedzisz sobie w miejscu, ominąłeś ceremonię i nie robisz absolutnie nic, żeby jakoś poprawić swoje życie. Myślałem, że jesteś silniejszy. Wierzyłem, że mimo wszystko wreszcie weźmiesz się w garść, ale teraz... widzę, że sprawa jest o wiele poważniejsza. – powiedział. Echo drwił z niego, jakby był od niego lepszy, chociaż to akurat Dąb powinien się teraz śmiać. Echo robił z siebie centrum wszechświata, wiecznie czegoś od innych oczekiwał, a sam nie robił przy tym nic dla plemienia. To cud, że z taką osobą nic nie próbuje zrobić Wieszcz, jakby pozwalał mu na takie haniebne zachowanie. To tylko bardziej pokazuje, jak słaba sytuacja panowała w plemieniu. Takiego absurdu chyba nie widział jeszcze żaden z przodków. – Powiedz mi, czy nasze pochodzenie naprawdę ma jakieś znaczenie? Czy to, co odwaliła nasza matka, oznacza, że nie możesz już mieć normalnego, plemiennego życia? Koniec świata?

_________________

You'll remember me, when the west wind moves
Upon the fields of barley
You'll forget the sun in his jealous sky
As we walk in fields of gold...
✦
Many years have passed since those summer days
Among the f i e l d s of barley
You can tell the s u n in his jealous sky
When we walked in fields of gold...

Bla bla bla. O przodkowie, to dopiero znalazł się najmądrzejszy i najlepszy. Tak wszystko wie, dorobił sobie już całą teorię po tylu księżycach nierozmawiania z nim… to po co w ogóle sobie nim zaprząta głowę, skoro już ma wyrobione zdanie?
– Dobrze ty się czujesz? Może przejdź się do Wieszcza – odzywa się szyderczo, kiedy Dąb już kończy biadolić. – Raz. Jak ci tak bardzo to przeszkadza, to czemu teraz się do mnie prujesz, a nie… no nie wiem. Może po… och! Może po ceremonii? – pyta ironicznie, wysuwając podbródek. – Albo trzy księżyce temu? Cztery? Pięć? – Parska. – Dwa – nic nie wiesz. To urocze, że tak sobie już wszystko wymyśliłeś, ale tak naprawdę nic nie wiesz o tym, co myślę, czuję i robię, nic nie wiesz o moich zamiarach i o tym, jakie jest moje życie, bo miałeś mnie w dupie cały ten czas, a do tego te gadki w stylu że myślałeś, że jestem silniejszy i wierzyłeś, nie sprawią, że osiągniesz swój cel, jakikolwiek on jest, a tylko sprawiają, że chce mi się rzygać, więc z łaski swojej z a m k n i j p y s k i naucz się, kiedy go otwierać.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

Dąb westchnął, póki słuchał z niechęcią tego, co mówił mu Echo. Coś czuł, że nie nadaje się do tej rozmowy. Nie umiał podejść do całej sprawy z delikatniejszej strony, a im bardziej próbował wyciągnąć coś z brata, tym gorzej układała się sytuacja. W pewnym momencie Dąb zdecydował, że nie ma sensu dłużej ciągnąć tego dialogu. Tak więc po ostatnich słowach Echa... milczał. Po prostu siedział z zamkniętym pyskiem, tak jak jego brat sobie życzył.
– Wybacz. Po tylu księżycach chciałem w końcu z tobą porozmawiać, może nawet pomóc... ale chyba lepiej ci jest beze mnie. – rzekł po długiej chwili milczenia, powoli się zbierając. – W takim razie nie będę ci już więcej przeszkadzać. – dodał, po czym oddalił się od brata, o ile ten nie spróbował go zatrzymać. Czuł, że cała ta rozmowa po tak długiej przerwie była jedną wielką stratą czasu. Już nigdy więcej nie będzie rozmawiać z Echem.

//zt

_________________

You'll remember me, when the west wind moves
Upon the fields of barley
You'll forget the sun in his jealous sky
As we walk in fields of gold...
✦
Many years have passed since those summer days
Among the f i e l d s of barley
You can tell the s u n in his jealous sky
When we walked in fields of gold...

W ciszy, która zapada między nimi, dymny kocur przez chwilę liczy na to, że przemówił mu do rozsądku, ale szybko się rozczarowuje. Parska histerycznym śmiechem na to pie*rzenie Dęba. Pomóc mu! P o m ó c! Bo o to pewnie prosił? Wzruszające. I jeszcze to „lepiej ci jest beze mnie”, żeby co, wywołać u niego poczucie winy? Jeszcze czego.
– Pomóż sam sobie i albo zacznij myśleć, zamiast zakładać, że rzeczywistość wygląda tak, jak twoje wymysły, albo po prostu nie wtrącaj się w sprawy, o których nie masz pojęcia – odpowiada cierpko, nie patrząc już nawet za bratem. Cóż, przynajmniej ma coś wspólnego z Pajęczyną – tylko to, co on myśli, sądzi i robi, jest słuszne… co za odklejeniec. Echo nawet nie chce się o nim dłużej myśleć, wraca do poważniejszych spraw.

zt

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

Jest zły na wszystko i jednocześnie nic szczególnego. Irytuje go nawet poprawa pogody – tego dnia na terenach nagle złapała go ulewa, przez co wrócił do Niedźwiedziej Groty cały przemoczony, niech to szlag. W większości już wysechł, jednak zamiast robić cokolwiek innego po prostu wylizuje mokre futro w zacisznym miejscu w pobliżu stawu.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

Kotka cały dzień wypełniała swoje obowiązki nowicjusza, których nie było zbyt wiele, głównie zajmowała się starszyzną, choć niektórzy powiedzieliby, że raczej uprzykrzała im życie, bo chciała pomóc za bardzo. W zasadzie robiła wszystko, żeby nie myśleć za bardzo. Zebrała też trochę mchu, zanim zaczęło padać, ale po tym postanowiła, że jednak czas na przerwę. W końcu i ona powinna móc trochę odpocząć. Staw był na to idealnym miejscem, za kociaka przychodziła tu wpatrywać się w taflę wody. W jakiś sposób ją to wyciszało. Tym razem nie była sama, szybko zobaczyła znajome, czarne futro, a zaraz po tym jego zapach zmieszany z zapachem mokrej sierści. Podeszła nieco bliżej.
- Cieszę się, że to nie mnie złapała ulewa - stwierdziła swoim spokojnym tonem i przyjrzała się kocurowi.

_________________

Gorzka wódka, gorzka wódka
Niech mnie ktoś zabije
Gorzka wódka, gorzka wódka
Chyba już n i e ż y j ę

Niech mnie ktoś pochowa
W białej sukni sobie z b l e d n ę
Panną młodą nie zostanę

N I G D Y NIĄ NIE BĘDĘ

W takich chwilach posiadanie długiego futra jest koszmarem. Jest przyzwyczajony do tego, że mycie długich kosmyków jest upierdliwe, ale teraz, kiedy trzeba to zrobić dokładnie, i na dodatek są wciąż mokrawe… to zwykła katorga. Jakby tego było mało, zaraz słyszy kroki. Kieruje spojrzenie w stronę odgłosów, żeby zobaczyć nikogo innego, jak Mysz. Po jego grzbiecie przechodzi dziwny, nieprzyjemny dreszcz.
– Nawet mnie nie denerwuj – odpowiada burkliwie. – A poza tym… skąd wiesz. Może po prostu chciałem nauczyć się pływać – dodaje w tym samym tonie, jednak sama intencja jest nieco inna.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

Starlight