Do niedawna Łabędź myślał, że zwiedził już wszystkie zakamarki terenów plemienia. Jednak tego popołudnia, gdy wrócił z porannego polowania przypomniał sobie dawnym obozie plemienia, który tak go zainteresował gdy po raz pierwszy Dąb pokazał mu wejście do Nietoperzej Jaskini. Ale po tym jakoś o tym miejscu zapomniał i tyle było z jego planów zwiedzania.
Dlatego niemalże od razu gdy myśl ta przyszła mu do głowy, wybył z obozu i ruszył w stronę okolic Ślimaczych Drzew. Nie zajęło mu długo dotarcie na miejsce. Podszedł do zarośli otaczających ścieżkę prowadzącą do wejścia i zaczął węszyć. O ile zjadała go ciekawość, tak wiedział, że lepiej nie wchodzić w nieznane chaszcze w ciemno. Kto wie, może jaskinia spodobała się jakiemuś lisowi czy innemu śmierdzącemu drapieżnikowi.

//Mysz

Mysz musiała nieco ochłonąć, więc oczywiste było, że wybrała się poza tereny obozu. Potrzebowała mniejszej ilości kotów wokół siebie. Zdecydowanie. Szła w stronę ślimaczych drzew, które znała dość dobrze ze względu na treningi, jednak zwolniła, kiedy zauważyła znajomego kocura. Łabędź może nie był idealnym słuchaczem, ale może odciągnie jej uwagę od tego, co działo się w jej głowie. Podeszła więc do niego od tyłu, swoim cichym krokiem. Nie był to najlepszy pomysł, bo mogła zostać z wydrapanymi oczami, ale raz się żyje. Zresztą, jeśli nie był skupiony, to mógł ją mimo wszystko usłyszeć. Gdy była wystarczająco blisko, ale nie na tyle, by mieć wydrapane oczy, powitała brata pytaniem.
- Znalazłeś coś ciekawego? -

Gdy tak węszył dookoła do jego nosa szybko dotarł znajomy zapach. Miał dobry węch, szybko rozpoznał zapach siostry. Póki co więc nie reagował, jedynie na chwilę zwracając uszy w jej stronę by po chwili ponownie je rozluźnić. Równie dobrze Mysz mogła przecież tylko przechodzić obok i nie chcieć z nim rozmawiać. Słyszał jednak, że ta się zbliża. Nie bardzo wiedział co ta planuje, że musiała się skradać zamiast po prostu się przywitać. Już chciał o to zapytać, jednak wtedy kotka odezwała się pierwsza.
- Nie - odparł krótko, odwracając się do niej połową pyska. Zerknął ponownie w stronę chaszczy prowadzących do wejścia do jaskini. - Wchodzisz ze mną? - zaproponował a kącik jego pyska wygiął się w lekkim uśmieszku. Normalnie wolał sobie zwiedzać tereny sam, ale dla siostry mógł zrobić wyjątek.

Jej plany nie powiodły się, jednak jakoś nie było jej przykro, ani nie poczuła zawodu z tym związanego, po prostu westchnęła pod nosem i bardziej zainteresowała się tym, co miał zamiar robić jej brat. Przyjrzała się temu, co tak bacznie obserwował, jaskinia, w której było ciemno i w zasadzie nie było wiadomo, co jest w środku - co może się złego stać? Pytanie Łabędzia nie było zaskakujące, acz Mysz chwilę wstrzymywała się z odpowiedzią, jakby w głowie obliczając wszystkie za i przeciw.
- Chciałeś tam wejść sam? - odpowiedziała pytaniem na pytanie, jednak nie dała mu czasu na reakcję- cóż, jako pełnoprawny łowca możesz iść przodem, ja pójdę za tobą - nie mogla przecież być tchórzem, poza tym równie dobrze mogą nic ciekawego nie znaleźć. Posłała Łabędziowi krótki uśmiech.

Nie bardzo rozumiał sens pytaniach "Chciałeś iść tam sam". Jaskinia nie została nigdy określona jako niebezpieczna, a bynajmniej do niego takie słuchy nie dotarły. Z tego co wiedział, mieszkały tam tylko nietoperze, a gdyby zamieszkało coś innego to raczej było by tu czuć zapach tego czegoś a strażnicy na pewno zauważyliby to na jednym z patroli.
Ostatecznie jedynie wzruszył ramionami i ruszył w stronę wejścia do jaskini. Przemknął między krzewami i schylił się, by wejść w ciasny tunel. Huh, dobrze, że trzęsło nim tylko na wysokości a nie w ciasnych pomieszczeniach. Niemalże czuł jak skały na około ocierają się o jego ciało. Ich aktualny obóz miał o wiele wygodniejsze wejście. Na szczęście jednak z czasem tunel się rozszerzył i spokojnie weszli do groty. Jego wzrok od razu powędrował w stronę sklepienia na którym widać było kilka nietoperzych cieni i słychać było małe popiskiwanie. Miał jedynie nadzieję, że nocne szczury nie będą zamierzały im przeszkadzać. Następnie jego wzrok padł na resztę jaskini. Ciemnica ale poszczególne miejsca dało się dostrzec.
- Niezłą miejscówkę tu mieliśmy, co? - miauknął w stronę siostry zanim ruszył wzdłuż ściany biegnącej od wejścia.

Mysz poszła za swoim bratem, rozglądała się uważnie i nasłuchiwała, chociaż z początku nie miała co, bo wejście nie było zbyt wielkie. Nie czuła się jakoś źle, nie miała klaustrofobii ani niczego takiego, jedyne co, to przeszkadzało jej, że później będzie się z tego wszystkiego czyścić, chociaż większość kurzy i tak zdjął prawdopodobnie Łabędź, o ile takowe były. Gdy już weszli do większego miejsca, Mysz przyglądała się i nasłuchiwała nietoperzy. Śmieszne, małe żyjątka.
- Chyba wolę naszą aktualną "miejscówkę" - stwierdziła i skrzywiła się delikatnie.
- Chociaż ta też ma swój urok - zaśmiała się pod nosem i szła za Łabędziem. Wciąż dużo węszyła, nasłuchiwała i obserwowała otoczenie, wydawało się spokojne i możliwe nawet, że chętnie przyszłaby tutaj sama, żeby trochę pomyśleć bez kotów naokoło.

Point wydał z siebie potwierdzający pomruk w reakcji na słowa siostry. Rzeczywiście to miejsce miało coś w sobie. Łowca mógł sobie wyobrazić jak kilka pokoleń temu koty żyły tu, kręciły się z kąta w kąt, poświęcały chwilę na ptasie trele, świętowały, odprawiały ceremonię. I to wszystko przerwała lawina. Huh, aż go złapał jakiś nostalgiczny klimat, co było dość dziwne, skoro przecież nic z tego nie pamiętał, w końcu nigdy wcześniej go tu nie było.
- Wow - sapnął z lekkim podziwem i zaskoczeniem, gdy idąc wzdłuż kamiennej ściany natrafili na ciekawą formę skalną. Szarpana, dość jasna skała "spadała" z sufitu jak woda. Czegoś takiego chyba jeszcze Łabędź nie widział. - Też to widzisz? Śmieszne - stwierdził, zanim zbliżył nos do wodospadu naciekowego by go obwąchać. - Słone - skwitował, odsuwając nos.

Mysz rozglądała się z zafascynowaniem wypisanym na jej mordce, podobnie jak jej brat - ona też zaczęła wyobrażać sobie to, jak koty wcześniej tutaj żyły. Każde polowania, pogrzeby i ceremonie, wszystkie dobre i złe chwile właśnie w tym miejscu. Narodziny kociąt... Wszystko przerwane, nie mogła sobie wyobrazić, co musiały czuć te koty, ile straciły i jak ciężko lub łatwo było im się przenieść do aktualnego miejsca. Wtem z zamyślenia wyrwał ją Łabędź, który zwrócił jej uwagę na wodospad naciekowy. Wyglądał interesująco, na komentarz brata zaśmiała się pod nosem.
- Spójrz za to coś, jakieś wgłębienie - zwróciła uwagę i wskazała pyskiem na to, na co patrzyła. Zastanawiała się, co tam było, teraz przysłonięte naciekami.

Łowca niemalże od razu odwrócił wzrok w stronę, którą wskazała mu siostra. Nie wahał się przed podejściem do wgłębienia w sale, zakrytego naciekami. Zajrzał tam ostrożnie, na wypadek, gdyby ukrywały się tam jakieś nietoperze jednak ani jednej skrzydlatej myszy tam nie znalazł. Wsunął więc tam łeb by obwąchać jakieś nikłe resztki mchu, które tam zostały. Zapach był oczywiście zwietrzały i nic konkretnego nie wywąchał, więc wyszedł z tego czegoś co być może kiedyś było legowiskiem.
- Może to było legowisko wieszcza, co? - zwrócił się do burej. Resztki, zdawałoby się, już starożytnego mchu świadczyć mogły o tym, że ktoś tu spał. Samo miejsce było dość małe, więc zmieściłby się tu chyba jeden kot. Pierwsze co mu więc przyszło do głowy, to legowisko wieszcza, ale oczywiście mogło równie dobrze być to legowisko jakiegoś losowego kota, który nie chciał spać z innymi.

Mysz przyglądała się poczynaniom brata, sama - po tym, jak wyszedł - postanowiła wsadzić łeb do środka i rozejrzeć się po pomieszczeniu. Zdecydowanie wszystko wskazywało na to, że było to legowisko. Wyłonił głowę i rozejrzała się.
- Możliwe, że masz rację, wiele stąd widać - przyznała i wzięła głębszy oddech. Czyli gdyby ni to, co się stało, to stąd obserwowałaby Plemię jako przyszły wieszcz? Oczami wyobraźni widziała, jak zwołuje Plemię na ceremonię, wyznaczała mistrzów, mianowała kocięta. Uśmiechnęła się półgębkiem.
- Pewnie dobrze im się tu żyło - stwierdziła, nie kierując tych słów konkretnie do Łabędzia.

- Pewnie ta. Inaczej wynieśliby się przed tą całą lawiną - stwierdził rozglądając się po sklepieniu jaskini na którym połyskiwały oczka nietoperzy. Huh, trochę przerażające. Znaczy, nie że przerażające, że chciało mu się podkulić ogon i uciekać, ale jak wyobrażał sobie, że w każdej chwili te latające szczury mogłyby się rzucić na nich całą chmarą...
- Śmierdzi tu tymi nietoperzami - stwierdził zamyślony, przenosząc wzrok na ściany groty, szukając czegokolwiek co mogliby zwiedzić, choć nic specjalnego nie rzucało mu się w oczy. Ciężko było jednak stwierdzić, czy to przez to jak ciemno było, czy przez to, że rzeczywiście już nic tu nie było. - Chcesz jeszcze tu posiedzieć? - zapytał, jednak jego ton wskazywał na to, że jemu samemu już nie bardzo chciało się tu siedzieć. W zasadzie to zrobił się trochę głodny, no i jak wspomniał, zapach był tu taki sobie.

Nie miała nic do dodania do słów brata, mruknęła jedynie, na potwierdzenie, że słyszała jego słowa. Sama nie miała żadnych więcej rozmyślań na temat tego miejsca. Kawał historii i tyle. Mogli niej wynieść wiedzę, ale poza tym, to nie było do czego wracać. Nie było sensu płakać nad przeszłością lub zastanawiać się bardziej, jak było tutaj kotom, bo... to nie wróci.
Zaśmiała się pod nosem na uwagę brata, ale miał rację.
- Nie, lepiej już wracajmy - stwierdziła, nie powinni tutaj za długo przebywać, bo faktycznie obudzą nietoperze i będą musieli uciekać albo walczyć, a że Promyk nie nauczyła Myszy żadnych, nawet najprostszych ruchów, to wolała nie kusić losu.
Ruszyła za Łabędziem do wyjścia, na szczęście obyło się bez odganiania latających gryzoni, a później wrócili wspólnie do obozu.

z/t x2

Żyto nie miał w planach odwiedzanie Plemienia, ale chciało mu się nieco lepiej zwiedzić tak rzadko odwiedzaną przez niego dolinę Sokolich Gór. Z początku nie zajmował się niczym nadzwyczajnym - po prostu przechadzał się po Trawiastym Zboczu. Zerkał też na samo pasmo górskie, wzdłuż którego szedł. Po dłuższej chwili jego uwagę przykuła jakaś nora, a raczej zarośnięte wejście, które wziął za opuszczoną norę. Wyglądała jak długi tunel, ale nie wyczuł żadnego zapachu drapieżnika, który mógłby wskazywać na czyjąś przynależność. Po dłuższym zastanowieniu kocur postanowił zaspokoić swoją ciekawość i zaryzykować, wchodząc do tunelu. W końcu nie miał wiele do stracenia i najwyżej po prostu stąd ucieknie.
Samotnik szedł i szedł, lecz ku jego zaskoczeniu tunel ten zdawał się nie mieć końca. Do tego było tu cholernie ciemno, zimno i już się powoli szykował do odwrotu, ale wyczuł lekki prąd świeżego powietrza. Skoro był podmuch powietrza, to na pewno musiało tu gdzieś być drugie wyjście, dlatego postanowił iść dalej, nie zważając na wszystkie niedogodności. Drgnął lekko, kiedy nagle przeleciało nad nim sporo potwornie skrzeczących nietoperzy. Cholera, skąd ich się wzięło tak dużo?! Dobrze, że nie mogły mu zrobić większej krzywdy, choć ich odgłosy były nieco uciążliwe dla jego uszu. Na jasne gwiazdy, niech już się pokaże to wyjście...
Zamiast wyjścia dotarł do... komory. Takiej dość sporej, ledwo oświetlonej przez pojedyncze szpary w ścianie głazów i połamanych drzew - wygląda na to, że kiedyś znajdowało się stąd wyjście. Czyżby natknął się na jakąś jaskinię? Kocur mruknął zainteresowany, nawet lekko zaskoczony, bo nie spodziewał się czegoś takiego. Wyczuwał też lekką, całkiem świeżą woń plemienia, ale była ona tak słaba, że podejrzewał, że raczej nie zaglądali tutaj często. Chyba nawet do nich nie należała. Samotnik postanowił więc rozejrzeć się lepiej po tej komorze. Wkrótce odkrył kolejne tunele, z których jeden był krótki i prowadził do dwóch mniejszych komór, a do drugiego postanawiał nie zaglądać, żeby niepotrzebnie nie ryzykować. W centrum tej głównej komory był też jakiś niewielki zbiornik brudnawej wody, a nad nią skała ze ściętą ścianą. Także odkrył ścianę pełną nacieków, coś, czego nigdy do tej pory nie widział. Wyglądała ona trochę jak jakiś wodospad. Ciekawe...
Tak oto spędzał kolejne chwile na zwiedzaniu komory, nie zauważając mijającego czasu...

//Błoto

O starej jaskini plemienia Błotko słyszało kiedy było nie większe od krzewów porastających ich terytorium. Jak przez mgłę pamiętało o historii przeprowadzki plemieńców, o tym jak straszne to było. Nigdy nie zaglądała do groty, nie miała po co. Jednak teraz, kiedy zapach nieznanego kota prowadził aż do zarośniętego wejścia, musiała przełamać strach zrodzony z opowieści. Należało to sprawdzić, niestety. Mruknęła kilka brzydkich słów pod nosem przedzierając się przez roślinność. Tęskniła za byciem nowicjuszem. Nie wypadało jej teraz wrócić się po pomoc i zostać w obozie, kiedy inni badali sprawę. Spróbowała skupić się na pozytywach, takich jak zwiedzenie nowego miejsca i możliwe poznanie nowej osoby. Oby ta osoba nie odgryzła jej nosa.
Jak tylko zagłębiło się odrobinę w tunel prowadzący do reszty jaskini, jeno humor się poprawił. Chociaż leniwe, Błotko należało do kotów ciekawskich. Miało cichą nadzieję, że nikogo tu nie ma i sobie po prostu zbada każdy zakamarek groty. Niestety zapach kota, za którym podążało, robił się tylko silniejszy. Rzeczą oczywistą było, że jeno zadanie polegało na przepędzeniu nieznajomego z ich terenów. Prawdopodobnie należałoby się zakraść i zaatakować.
- Haloooo! - jeno krzyk odbił się echem od skalnych ścian. Ta, nigdy nie lubiło tych gierek w walkę i inne takie. Po prostu poprosi tego kogoś o wyjście! Jak trudne mogłoby to być? Tylko go znajdzie. Chociaż słyszało ciche dźwięki nietoperzy, które zamieszkiwały tą jaskinię, to nie mogło powstrzymać pewnego uczucia bezpieczeństwa. Jasne, wyglądało to inaczej i zapach był stary, ale nie różniło się to tak bardzo od ich obozu. I kiedyś nim było.
- Halooo, echo! - uśmiechnęła się słysząc, jak jej słowa powtarzają się odbite od ścian. W końcu też doszła do głównej komory jaskini i natychmiastowo zapomniała o swojej misji. Zamiast tego stała w wejściu badając wszystko wzrokiem. Jak miała się skupić, kiedy po raz pierwszy widziała stary dom ich przodków?

Chociaż wiedziała, że wchodzi tu w poszukiwaniu samotnika, to jego obecnośc i tak ją zaskoczyła. Wydawał się on pozytywnie nastawiony, co od razu ułatwiało sprawę. Proszę bardzo, jak chciała, tak dostała. Jak zrobiła kilka kroków to w jej polu widzenia pojawił się nieznajomy. Wyglądał dostatecznie miło, aby poczuła się swobodnie.
- Hejka! - przywitała się i posłała kocurowi uśmiech w ciemnej jaskini. Może powinna być bardziej uważna, ale zawsze była ufna. No i przecież była wytrenowana, to chyba znaczy, że umie się obronić. Zresztą, jeśli nie będzie myśleć o złych możliwościach, to może się nie wydarzą.
- Um, tak, zdecydowanie. Plemie ma świra na punkcie jaskini, wszystko sie zawsze w jakiejś dzieje - miauknęła wesoło, łatwo pozwalając sobie na wypowiadanie się bez żadnego filtra - Tutaj podobno kiedyś mieszkaliśmy, dopóki jakiś kataklizm nas nie dopadł - podzieliła się informacją. Rozglądała się ciekawsko po nieznanym terenie, który jednocześnie dawał jej dziwne uczucie deja vu.
- O i ten, Błotko jestem i  ogółem to chyba powinnam cię przegonić? - w jej głos wkradło się pytanie - Tereny plemienne i takie tam - nietrudno było wyczytać z jej postawy i tonu glosu, że nie bierze tego zbyt poważnie. Znacznie bardziej w obecnej sytuacji ciekawiły ją odnogi jaskini i to, ile plam na ciele miał ten nieznajomy osobnik. Wszystko, tylko nie jej obowiązki.
- Ale to wiesz, na luzie. I takie tam. Jeśli ty masz luz, to ja mam luz. Masz luz?

Niektórzy uznaliby słowa kocura za wyzwanie bądź groźbę. Błoto jedynie wyszczerzyło ząbki wesoło, kompletnie nie tracąc swojego dobrego humoru i luźnego nastawienia.
- No oczywiście! Taka robota - zapewniła, a w jej głosie pojawiło się rozbawienie, jakby pytanie wydało jej się śmieszne. Co prawda nie była wcale przyzwyczajona do walki, ale jak trudne mogłoby to być? Poza tym Błotko nie miało w zwyczaju umniejszaniu swoim umiejętnościom, wręcz przeciwnie. Pewność siebie jeszcze nigdy nie odbiła się na ciemnym kocie źle, tak więc z czasem, tylko nabierało jej więcej.
- Musiałbyś uciekać z powrotem do domu tak szybko, że królikom by się głupio zrobiło - dodało dumnie wypinajac pierś - A mieszkasz sam? Wiesz, ja kiedyś mieszkałam bez plemienia. Nie myślałeś może o dołączeniu? Powiem ci, że moja jakość życia znacznie wzrosła, od kiedy się przyłączyłom do tej gromady. I musiałom znieść tylko trochę dokuczania! - w typowym dla siebie stylu, szybko zmieniło temat podążając za pomieszanymi myślami. Czy wolno nu było zapraszać innych do plemienia? Prawdopodobnie nie. Nigdy jeszcze no to nie powstrzymało.
Mało dyskretnie powąchała nieznajomego dokładniej próbując odnaleźć odpowiedź na swoje pytanie jeszcze zanim kocur zdążył odpowiedzieć. Miał ładne łatki, wpasowałby się do ich grupki idealnie. A jeśli Błoto dostanie po uszach za takie propozycje, to trudno. Zresztą, jak ktokolwiek miałby się dowiedzieć? No chyba, że gość się zgodzi. Nie przewidziało odpowiedzi na taką możliwość.

Wzruszyło delikatnie ramionami na odmowę kocura. Jego strata. Nie mogło udawać, że go rozumie, ale nie było osobnikiem kłótliwym. Było też zbyt leniwe, aby próbować go przekonywać. Ochoczo więc rzuciło się do opowiadania znanej nu historii w najbardziej dramatyczny sposób, w jaki mogło.
- Było to tysiące księżyców temu - jeno głos nabrał tonu sugerującego, że wypowiadane słowa mają niezwykłą wagę - Plemię do generacji mieszkało sobie tutaj i nic nie wydawało się iść źle. Jednak ich spokój poruszyć miała najgorsza pora białych zasp w historii! - uśmiechała się szeroko odstawiając swój ulubiony teatrzyk. Machnęła ogonem w stronę jednego z wyjść z jaskini.
- Tej pamiętnej nocy pogoda była okropna. Wicher wiał, a śnieg kumulował się tuż nad wejściem do obozu. Plemię pogrążone było w słodkim śnie, kiedy nagle zgrzyt i trzask i zaczęła się lawina! - nie bała się dodawać detali dla dramaturgii. Jej opowieści towarzyszyły wyolbrzymione ruchy i mimika, nie tak różne od zachowania podekscytowanego kociaka. Ale jakże można ją winić, kiedy była stworzona do opowiadania bajek?
- Tony lodowatego śniegu zablokowały wyjście, a dźwięk przemieszczającego się śniegu brzmiał jak ryk niedźwiedzia! Koty panikowały, nagle odcięte od światła i reszty świata, zamknięte w domu, który mógł stać się ich grobowcem! - jej podekscytowana opowieść zaczynała odbijać się echem, kiedy mówiła głośniej podczas punktu kulminacyjnego historii - Jednak w ciemnościach ostał się promyk nadziei. Wieszcz poprowadził koty do drugiego wyjścia, które jeszcze nie zostało zasłonięte przez lawinę. Uratował całe plemię! Tułali się potem długo, ale finalnie odnaleźli swój nowy dom - Niedźwiedzią Grotę, która do dziś nam służy - uspokoiła się trochę - Kto wie, może to jakiś potwór spowodwał lawinę - dodała tak na wszelki wypadek, może samotnik był łatwowierny. Może uda jej się go wkręcić.