Twarda Półka stała się nowym ulubionym miejscem Dęba. Może nie była ona najwyższa, ani najwygodniejsza, ale za to jako jedyna znajdowała się tuż nad Zębatym Ustroniem i pozwalała mu choć na chwilkę poczuć swoją ważność w plemieniu, jakby był kimś więcej, niż tylko kolejnym z wielu łowców. Nie bardzo wiedział, czy mógł sobie od tak na nią włazić, ale skoro inne koty spokojnie na niej siedziały, to postanowił, że on również będzie tam spędzać czas. Przynajmniej dopóki ktoś się go o to nie uczepi.
Po dzisiejszym treningu nowicjusz wziął ze stosu jakąś piszczkę i wspiął się po sąsiednich półkach na Twardą Półkę. Tam ułożył się najwygodniej, jak tylko mógł, po czym przyjął się za spożywanie swojego posiłku, w międzyczasie rozmyślając nad tym, jak osiągnąć to, czego chciał. Kątem oka zerkając na przestrzeń wokół groty Wieszcza. Może przy okazji zobaczy wchodzącego do niej uzdrowiciela?

//@Róg

Róg był dalej oszołomiony tym jakie podejście do niego ma Dąb. Z jednej strony mu pogratulował na ceremonii, a potem chciał u Wieszcza osiągnąć to by go przekonać że do nowej rangi Róg się nie nadaje. Ale kiedyś w końcu musieli zacząć gadać ze sobą z powrotem. Dymny kocur nie był pewny, czy to dobra decyzja by tak szybko się za to zabrać, ale dał sobie z rodzeństwem trochę czasu by wszyscy ochłonęli. Czy był on za krótki... zaraz się przekona.
Zauważył, że Dąb je coś sam na Twardej Półce, więc wziął dla siebie sikorkę ze stosu i wszedł paroma susami na skałę, by usiąść obok brata.
- Chcesz zjeść ze mną? - spytał Dęba patrząc się w jego pyszczek.

Dąb ustąpił Rogu trochę miejsca na Twardej Półce, na co dymny kocur skinął mu z podzięką głową. Nie musiał tego robić, ale teraz mieli oboje dużo przestrzeni do spożywania posiłku. Pierwsze czym uraczył go brat to pytanie o trening. Co w sumie nie było niczym dziwnym, ale dla Nowicjusza miało nieco gorzki wydźwięk. No tak. W końcu bury kocur musi się dowiedzieć czy Róg daje sobie radę jako Nowicjusz Wieszcza. Przecież jakby było inaczej to się nie nadaje i by musiał znowu wznieść jakąś głupią skargę. Eh.
- W porządku. Uczę się polować - odpowiedział krótko, tak jak miał w zwyczaju, no i nie wspominał oczywiście o tym że dowiedział się o rozmowie brata z Wiezczem - a twój?
Odbił pytanie by potem nachylić się nad swoim ptaszkiem i zacząć odbierać go z piór.

Pierwszą rekcją Rogu było proste ,,fajnie''. Bo hej, uczy się z bratem dokładnie tego samego w tym momencie. Nie odstawał póki co w swoich zajęciach od przeciętnego Nowicjusza Łowcy. Mógł się poczuć jakby jego trening tak na prawdę nie prowadził Wieszcz, tylko jakiś pierwszy lepszy kot. A cieszyło go to z jednej prostej przyczyny. Nie był tak oddalony od rodzeństwa i Dębu tak jak myślał wcześniej. Później jednak przeszli do kwestii rywalizacji. Bury brat upolował zająca, a teraz pytał się Rogu co on złapał.
- Wronę - odpowiedział patrząc na Dęba i wziął gryza wierzyny.
No i w sumie to dobrze, że nie polowali dłużej z mistrzami, bo mięli dzięki temu wyrównany licznik zwierzyny. Każdy z nich złapał jedną zdobycz.

- Jeszcze za bardzo nie. Pewnie jak już przećwiczę dobrze polowanie to pójdziemy dalej z materiałem, może do ziół. Tak to rozmawialiśmy o randze Wieszcza i jak wygląda łączność z przodkami - odpowiedział i wziął sobie kęs zwierzyny.
W sumie to nie dziwił się, że to akurat Dęba ciekawiło w jego treningu. W końcu jest Nowicjuszem Wieszcza po to by uczyć się o ziołach, kontaktach z przodkami, tak to byłby Nowicjuszem Łowcy. Ale takie zainteresowanie ze strony Dębu miało dla Rogu gorzkawy posmak. Jeszcze nie potrafi zapomnieć tego czego się dowiedział. Ale to odejdzie później. Po prostu na razie jest to świeża sprawa.

Po następnych słowach brata Róg zamilkł na chwilę. Znów mu dobrze życzy, ale ile jest w tym prawdy? Nowicjusz na prawdę nie chciał być nieufny w stronę Dębu. Był jego rodziną. A to co zrobił mu za plecami było pewnie pod wpływem emocji. Wolał już chyba zdać się na kłamstwo niż podejmować ten temat. To jest już w przeszłości. Po prostu musi o tym zapomnieć.
- Dzięki - odpowiedział krótko i zajął się jedzeniem.

Dąb po chwili również kontynuował spożycie swojego posiłku, który już był prawie skończony. Nie zajęło mu długo, nim z piszczki pozostały tylko resztki w postaci skóry, kości i innych rzeczy, które nie jadł. Jeśli Róg dalej nie miał nic do powiedzenia, to pożegnał się z nim i odniósł pozostałości zwierzyny w odpowiednie miejsce, a następnie poszedł zajmować się swoimi sprawami.

//zt

Słysząc kolejne zaproszenie wieszcza, Mysz nie mogła uwierzyć, że już przyszedł czas decyzji. Wszystko działo się tak szybko. Z jednej strony cieszyła się, z drugiej zaś - stresowała. Dzięki poprzedniej rozmowie z wieszczem sporo wyklarowało jej się w głowie, za co była wdzięczna. Cieszyło ją, że już sama ze sobą żyła w zgodzie i nie musiała aż tyle głowić się nad tym, o co jej chodzi.
Przyszła w wyznaczone miejsce niedługo po Dębie, powitała oba koty i usiadła w niedalekiej odległości od nich. Mimo stresu jej serce nie biło tak mocno, jak przy pierwszej rozmowie, wieszcz już i tak podjął decyzję, zrobiła co mogła.

Czy jej się nie przesłyszało? Spojrzała to na Dęba, to na wieszcza i nie mogła uwierzyć w to, co słyszy. Potrzepała łbem na boki, nawet nie miała zamiaru ukrywać swojego zdziwienia. Nie było w tym jednak negatywnych emocji, po prostu zdziwienie. Tego się nie spodziewała, już łatwiej przyjęłaby fakt, że wieszczem nie zostanie, jednak nie zamierzała odmawiać.
Miała swoje odczucia co do Dęba, mieszane - ze względu na Promyk i Echo. Musiała jednak w tym momencie pozbyć się ich. Nie wątpiła w to, że będą się sprzeczać, na pewno mają odmienne zdanie, ale cel przyświecał im jeden - dobro Plemienia. Tak myślała, skoro Przodkowie sami wyszli z tym pomysłem.
Dość szybko się uspokoiła, chociaż już zastanawiała się, w jaki sposób mądrze będzie podzielić obowiązki. Sama skarciła się za to w myślach - najpierw trening.
- Jeśli chodzi o mnie, to zgadzam się - powiedziała spokojnym tonem - czyli to znaczy, że trening zaczniemy po tym, jak skończę ten z Promyk? - wolała dopytać dla pewności. Jeśli tak, to znaczy, że powinna podgonić nieco trening z siostrą i nie być dla niej aż tak uszczypliwa. Nie chciała skończyć dużo później niż Dąb, jednak nie miała zamiaru niczego aż tak przyśpieszać, zdecydowanie lepiej było wszystko zrozumieć najdokładniej, jak potrafi. Zastanawiały ją też myśli kocura, który razem z nią miał przewodzić Plemieniu. Ostatnio nie chciała dzielić się z nim zbyt dużymi informacjami, może i w jego oczach się nawet wygłupiła jedną pomyłką, a teraz? Teraz będzie musiała go poznać bliżej i zaufać w wyborach, które być może, jeśli dożyją, będą razem podejmować.

Kocur siedział i słuchał w milczeniu kolejnych słów Wieszcza. Przez jego uszy przeleciała najpierw odpowiedź na pytanie Myszy, na którą w żaden sposób zareagował, a potem dopowiedzenie na temat szczegółów dotyczących ich przyszłych rang. Więc o wszystkim będą decydować oni sami, w tym również o to, jak będą nazywać się jako nowi wieszczowie, gdy obecny jedynie przekaże im swoją wiedzę. Dąb odpowiedział na to lekkim mruknięciem w znak, że wszystko zrozumiał. Na informację o ceremonii łowca przytaknął łbem, po czym spojrzał na chwilę na Mysz. Zdawała się być podobnie spokojna i rozsądna, jak on, niedawno miał okazję z nią całkiem przyjemnie rozmawiać, więc wierzył w to, że się dogadają.
Jeśli Mysz nie miała niczego ważnego do dodania, Dąb podziękowałby za rozmowę i pożegnał się z Wieszczem, by potem wraz z nowicjuszką się oddalić i ewentualnie trochę ze sobą porozmawiać, zanim wrócili do swoich obowiązków.

//zt?