Takie obroty. Niedźwiedź sam by tak ich nie nazwał, lecz nie było lepszej nazwy na to, co sobie właśnie...Wyznali?
No, obydwoje wyznali, że niemieli by nic przeciwko, by być razem, lecz Niedźwiedź wiedział, że będzie to kręta droga.
Choć jaka droga nie jest kręta, tak naprawdę?

Zielony wzrok zwrócił się znów ku niebu, czekając na słowa jasnofutrej, które teraz dla sepii były jak wyrocznia z najdalszych odmętów Lśniącego Szlaku. Czy w końcu nie były? Od nich zależały teraz ich dalsze losy.
Misiek wziął głęboki wdech - co jasnofutra kotka wybierze, tak nadal będą mogli zostać przyjaciółmi, nie?

Sepia prędzej spodziewała się odmowy, a nie czegoś na wzór przytaknięcia na jej plan. Uniósł lekko uszka i wysłuchał...Partnerki do końca. Przodkowie, to było takie dziwne słowo, szczególnie w myślach i na języku sepii, ze wszystkich kotów.
-Najlepiej....Jednak nie bój się mi powiedzieć, gdy takim nie będzie. Nie chce, byś musiała się frustrować takim ukrywaniem przez niewiadomy czas. Dasz mi znak, a ja...Porusze sprawe z moją rodziną, lub przynajmniej spróbuję. - Nie chciała sepia jednak wrzucać siebie, ani jasnofutrej w głęboką wodę, chyba to rozumiała.

Gdy jasnofutra liznęła sepie po czole, szylkretka tylko westchnęła, a następni wtuliła się w kryzę partnerki.

Gwiazdy nie lśniły jeszcze tak jasno w jego życiu - Dając czysty znak.
Przyjdzie im wrócić do obozu, to szylkretka wiedziała, lecz wspólne oglądanie gwiazd było teraz priorytetem i miłą odskocznią.
To był szalony poranek, pomyśleć, to ciekawe jaki będzie dzień...

Cisza nie była grobowa. Tyle dobrego. Tyle wystarczy.
Poranne niebo przemyte było kolorami granatu i pomarańczy, a przecinały je okazyjnie spadające światełka, które to wzrokiem śledziła sepia. Powietrze przecinały ich oddechy, więc nie było kompletnie cicho - to chyba byłoby najgorsze na ich bijące serca.
Na słowa jasnofutrej Niedźwiedź przytaknął.
-Gdy będziesz gotowa. -
Gdy Niedźwiedź też, poniekąd. Nie chciał nic pospieszać. Jeszcze wszystko by popsuł.
Obydwoje miały teraz zagwostkę chyba, jak to wszystko wyjaśnić rodzicom, lecz jeszcze nie na to pora. Teraz liczyły się tylko one.
Sepia nadal opierała się o kryzę jasnofutrej, z twarzą skierowaną ku nieboskłonowi.
-Głos serca? Ano - - Zaczął spokojnie, lecz z początku lekko zaskoczony. Zapomniało Niedźwiedziowi się, oho. Już po chwili dodał.-Zastanawiało mnie to, komu najbliżej do takiego świętowania. Królik i Tafla wyglądają jakby mieli sie ku sobie, czyż nie?

Niedźwiedzia nie zdziwiło, że jasnofutra partnerka nie chce obgadywać swego wuja, Królika, lecz kim by byli, gdyby nie obgadywali potencjalnych miłości i innych takich?
No i pojawiło się to szczególne ale, na które Misiek się przygotowywał.
Nie przygotowywał się jednak na taką nowinkę. No niech by to!
Zamrugał i miauknął spokojnie, ze zrozumieniem. -Obraże się. - Uniósł kącik mordki. -Tak utrzymują tradycje? - Przekręcił wzrokiem i dodał szybko.
-W sumie to dobre dla nich. Nie przejmować się tym wszystkim. Myślisz, że kiedyś też nie będziemy się tak tym przejmować? - Byłoby...Miło.

Wtulił się w kryzę partnerki, czując, jak poranna bryza niedługo zjawi się na ich górach. Może powinny się zwijać?
Odmrożenie zadu nie było przyjemnym odczuciem.

– Wiesz... To ich decyzja. Jeśli nie chcą... to mają do tego pełne prawo. – odparła na słowa sepii. Głos Serca faktycznie był cudowną tradycją, ale zupełnie nieobowiązkową. Zazwyczaj kojarzy się z rodzinnym zebraniem, ale równie dobrze może tego nie być, albo zarezerwowane tylko dla partnerów. Wcale jej to nie przeszkadzało i wolała, żeby tak zostało, niż patrzeć na kwaśne miny przyszłych partnerów, którzy siłą próbują coś zorganizować. Byłby to tylko niepotrzebny dyskomfort dla wszystkich.
Na kolejne pytanie Niedźwiedzicy mruknęła twierdząco, kiwając lekko łbem. To, że teraz się tak zachowywali, było jedynie reakcją na coś nowego, na nagłe odkrycie, jakim było niespodziewane wyznanie sobie uczuć. Kto by pomyślał, że to się rozwinie tak gwałtownie? Wierzyła jednak, że to tylko chwilowe zmartwienia i z czasem Głos Serca i podobnie rzeczy będą przyjmować ze stoickim spokojem.
Później była już tylko cisza. Przyjemna cisza, w której po prostu siedzieli, wtuleni w swoje futra, patrząc w dal. Dopiero gdy zaczęło świtać, Księżyc zaproponowała powrót do obozu i jeśli Niedźwiedź nie miała nic przeciwko, to razem wrócili.

//zt

Takie opisy z reguły zaczyna się mówiąc o pogodzie. Jest coś poetyckiego w tym, że słońce wzbija się dla kogoś ten ostatni raz i ten ostatni raz dla tej samej jednostki zachodzi. Tego dnia jednak, nie było warto opisywać pogodę. Było brzydko i ponuro. Tak jakoś nijako. Może pogoda specjalnie dopasowała się pod to co czuła Wiatr? Wątpiła. Nie zasługiwała nawet na takie wyróżnienie. Nie po tym jak zachowała się ostatnio. Nie po tym jak zostawiła Robak. Na jeno własnym pogrzebie. Chociaż czuła, że tak właśnie powinno być. Przecież skoro czarne zakazało zbliżania się do siebie za życia, co miałoby powstrzymać ten zakaz przed ciągłym obowiązywaniem, nawet zza grobu? A ona nie chciała narażać się zmarłym.Niby ojciec zaprosił ją do wyczyszczenia ciała Robak, ten ostatni raz, aczkolwiek nawet wtedy czuła się… dziwnie. Jakoby każdy dotyk czarnego futra palił ją niemiłosiernie. Pewnie przesadzała, emocje z ostatnich dni w końcu zaczęły się do niej dobijać, a ona spanikowała. Tak też wróciła do tego co było zanim czarne odeszło. Zachowywania dystansu.
Chociaż czy nie łamała tej samej zasady przychodząc codziennie nad grób Robak? Nie wiedziała jak to działa, ale z jakiegoś powodu uspokajało ją to. Codziennie spędzała godziny nad miejscem, gdzie czarne zostało pochowane, czasami przynosząc kwiaty, a innym razem po prostu siedząc zapatrzona w jakiś odległy punkt na horyzoncie. Jakoby chciała jeszcze coś przekazać, jednak z jej pyska nigdy nie wydobył się ani jeden dźwięk.
Może gdyby mogła zostawić po sobie jakiś inny ślad… Manifestację tego co myśli. Wielka szkoda, że koty nie umieją pisać listów. Może gdyby było im to dane, Wiatr Niosący Cichą Piosnkę właśnie tak dawałaby upust swoim emocjom. I kiedy finalnie nadszedłby czas, mogłaby napisać ten jeden, ostatni list. Pewnie brzmiałby on wtedy jakoś tak.

Hej Robak,
dawno się nie widzieliśmy, prawda? Ale staram się. Naprawdę się staram być przy Tobie jak najczęściej. W końcu to właśnie Ci obiecałam. Trwanie przy Twoim boku na zawsze. I nie zamierzam tej obietnicy złamać. Nie po tym co zrobiłam ostatnio. Nie po tym jak to się skończyło. Chociaż robi się coraz trudniej. A ja nawet nie wiem czy byś chciało, żebym tutaj była. Ale wmawiam sobie, że gdzieś tam w środku jeszcze darzyłoś mnie jakimkolwiek uczuciem. Przynajmniej jedną pozytywną jego iskierką.
Mama i tata się o mnie martwią. I naprawdę nie chcę ich zawieść. Wydaje mi się, że ostatnio zawiodłam już wystarczającą ilość kotów. A jednak znowu się muszą martwić. I, mówiąc szczerze, nie dziwię się im. Bo wiesz, nie jest ze mną najlepiej. I wydaje mi się, że powinnam o tym z kimś porozmawiać. W końcu przekonałam się już, jak to jest pogrążać się we własnym milczeniu. I było okropnie. Na szczęście miałam wtedy Ciebie. Ale teraz nie mam się do kogo odezwać (patrz na mnie, nie jestem nawet w stanie umieścić na papierze słów odnośnie twojego odejścia, jak żałosne to jest?). Ale wydaje mi się, że ciężko się do kogoś odezwać, kiedy jest się samotnym. Chociaż z drugiej strony, czy rzeczywiście jestem samotna? Mam mamę, rodzeństwo, Taflę, Księżyc i tak naprawdę całe Plemię. I wszyscy tu są. Stoją kawałek ode mnie, a jednak jakoby we mgle, tak blisko, że mogę ich zobaczyć, że mogę ich poczuć, a jednak nie mogę nijak ich dosięgnąć. Ale przecież tutaj są. Wszyscy czekają, ledwo krok ode mnie. I jeśli zrobię ten krok to przecież będzie już tylko łatwiej. Przecież potrafię zrobić krok! A jednak zrobienie go wymaga chęci i energii, a u mnie ostatnio nie jest z tym najlepiej.
A nie powinno tak być. Przynajmniej tak mi się wydaje. Bo widzisz, przecież wszystko ze mną w porządku. Czuję się świetnie. Wyśmienicie wręcz! Przecież mogę się uśmiechnąć. Mogę pokazać że wszystko jest ze mną dobrze. Że jestem w dobrym stanie. Przecież powinnam cieszyć się, że znowu jestem w Plemieniu. Moje łapy nie trzęsą się i potrafię nabrać normalny oddech, bez poczucia jakby moje płuca miały za chwilę wylecieć z mojej piersi. Wszystko jest w porządku. Ja jestem w porządku.
To jest dopiero ciekawa kwestia. Odkryłam ostatnio, że czym więcej razy to sobie powtórzę, tym bardziej w to uwierzę. Żałosne, czyż nie? Ale dla mnie starczy. Mówiąc, że wszystko ze mną w porządku pozwalam sobie na chwilę zapomnieć, o moim realnym stanie. Że znowu jestem rozczarowaniem. Znowu nie potrafię jeść. Ale przecież to normalne. Przecież to po prostu kolejna reakcja mojego ciała na to wszystko co się dzieje naokoło mnie. Po za tym chciałabym, żeby wszystko było rzeczywiście ze mną dobrze. Bo przecież, jeśli coś rzeczywiście jest ze mną jest nie tak, to znaczy, że potrzebuję pomocy. Naprawy, jeśli tak to mogę ująć. A takie rzeczy zabierają czas i energię od innych. Nie mówiąc już o tym ile razy niepotrzebnie wciągałam najbliższe mi koty w moje problemy. Czasami myślę, że może tak naprawdę wszyscy mnie sekretnie nienawidzą. Za to ile energii, ile nerwów im zabieram. Tobie zabrałam zdecydowanie za dużo. Nie dziwi mnie, że mnie znienawidziłoś. Ale to już się nie powtórzy. Obiecuję. Nie będę nikomu sprawiać więcej problemów. Na przodków, czuję się jak małe kocię, pisząc te słowa. Takie wiesz, niesforne, co musi obiecywać mamie, że już nie będzie psocić. Ale dokładnie tak się czuję.
Mówiąc o kociętach… To głupie, ale wiesz, miałam nadzieję, że kiedyś rzeczywiście jakieś będziemy mieli. Jeśli rzeczywiście mnie słuchasz, to pewnie się ze mnie teraz śmiejesz. Kiedy się dostatecznie skupię słyszę twój śmiech. Szkoda że nie śmiałoś się częściej. Ale wracając do tematu, wiem co sobie pewnie teraz myślisz: “Przecież ty nigdy nie chciałaś mieć kociąt! Gardziłaś nimi!” I pewnie masz rację. Ty zawsze miałoś rację. Ale jednak jest coś kojącego w świadomości, że zostałoby coś. Jakiś namacalny ślad po tym jakie żywiliśmy do siebie uczucia. Teraz już jednak nie ma takiej możliwości. Jedyne co po nas pozostanie to wspomnienie. Jakże ważne wspomnienie. I pióro, które mi podarowałoś. Mam je ze sobą pisząc to, wiesz? Mam też to, które powinno być dla ciebie. Może gdybyśmy rzeczywiście mieli kociaki moglibyśmy nazwać je po gatunkach ptaków? Czuję jakbym miała się zacząć za chwilę również śmiać. Do czego to dochodzi? Przez Ciebie rzeczywiście tęsknię za czymś czego nigdy nie miałam.
Przepraszam, to brzmi jakbym Cię o coś obwiniała. A nie chcę obwiniać nikogo. Bo wiesz, przez chwilę to robiłam. Obwiniałam Ciebie i wszystkich naokoło. O to, że nie umieją mi pomóc. Że nie widzą jak jest naprawdę. Że nie umieli pomóc Tobie. Ale teraz nie obwiniam już nikogo. Bo jeśli powinnam obwiniać kogoś to tylko i wyłącznie siebie. Aczkolwiek nie umiem tego zrobić. Już i tak jestem zbyt blisko po prostu rozbicia się na milion kawałeczków. Czuję się jakby najmniejszy podmuch miał sprawić, że to co ze mnie jeszcze zostało rozpłynie się w powietrzu. Dlaczego? Może rzeczywiście wcale nie jest tak dobrze jak mówię, że jest.
Nie jest ze mną dobrze. Jestem samotna, a życie, które tak ciężko budowałam, ustawiając sobie nie wiadomo jak wysokie wymagania, zaczyna się walić naokoło mnie. Cały ten czas, cała energia, wszystko jest teraz nie ważne. Przecież osiągnęłam swój cel. Zostałam łowcą. Jestem na szczycie. Jestem tym kim chciałam być. Ale czuję się jakby ten szczyt właśnie się pode mną zapadał. Jakbym ledwo się na nim trzymała. I nie ważne jak mocno się złapię, wydaję mi się, że za chwilę zlecę. A upadek będzie bolesny.
Chociaż kiedy tak o tym myślę to chyba spadłam już jakiś czas temu. Patrząc w przeszłość, widzę wszystkie znaki, które ostrzegały mnie przed dotarciem w to miejsce, gdzie obecnie się znajduję. A jednak chowałam je przed samą sobą. Może jestem w tym zbyt dobra? Ale teraz już nie mogę dłużej kłamać. Nie potrafię. Bo przecież wszystkie moje złamania, wszystkie wyrwy w moim sercu, teraz widać jak na tacy. I nie sądzę, żebym jeszcze miała siłę na schowanie ich. Mój łeb boli, moje łapy się trzęsą, a moje płuca odmawiają posłuszeństwa. I gdzieś tam w środku wiem, że jest już za późno na to wszystko. Za późno na poproszenie o pomoc. Ale nadal chcę spróbować. Problem w tym, że nie wiem jak. Więc zwracam się do ciebie. Jakkolwiek głupie i naiwne by to nie było. Chociaż, mówiąc szczerze, czuję się jakby ten list był bardziej dla mnie. Takie nieformalne pokazanie tego co czułam. Jakakolwiek pamiątka. Nie wiem, gubię się w tym wszystkim. Chociaż przecież doskonale wiesz, że nigdy nie byłam zbyt dobra w okazywaniu emocji. Byłoś jedynym kotem, przy którym jakkolwiek mi to wychodziło. A jednak nadal czuję się jakbym nie powiedziała Ci wszystkiego. Jakbym nie okazała Ci wszystkiego co czułam. I jakaś cząstka mnie ma głupią nadzieję, że może ty tak naprawdę wiedziałoś. Czułoś jak bardzo Cię kocham. Jak bardzo Cię kochałam, kocham i kochać nie przestanę. I jakkolwiek głupio to nie wygląda, kiedy teraz tyle razy to piszę, ciągle czuję jakby gdzieś tam była pustka, która tymi słowami powinna zostać wypełniona. Dziwne. Myślę, że to jedyne słowo, które rzeczywiście lubię powtarzać, i które gdzieś tam po drodze nie traci swojego znaczenia. Nigdy nie rozumiałam miłości. I może w tym wszystkim był problem. Ja generalnie rzadko cokolwiek rozumiałam. A ty zdawałoś się rozumieć aż za wiele.
Mam jednak nadzieję, że w takim razie zrozumiesz i moje wytłumaczenie. Bo przecież należy Ci się ono. Kiedy mnie nie było zajmował się mną pewien samotnik. Nie wiem kim był i mówiąc szczerze, byłam wtedy w zbyt dużym afekcie żeby się takimi rzeczami przejmować. Powiedział mi on jednak to i owo, kiedy leczył moją ranę. A ja zadawałam dużo pytań. Patrząc na to z perspektywy czasu nawet nie do końca wiem dlaczego. Może po prostu chciałam czymś zająć umysł, a może moje kocięce marzenia o leczeniu kotów w jakiś sposób znowu się objawiły? Mniejsza z tym. Powiedział mi on bowiem czego mam się wystrzegać. I to chyba był jego błąd. Chociaż nie wiem, pewnie wyjdzie to wszystkim na lepsze. I wiesz, czuję się jakby to była moja ostatnia opcja. I dużo kotów mówi o tym jako łatwiejszej drodze, aczkolwiek ja już tak na to nie patrzę. Nie umiem przynajmniej. Wydaje mi się, że moje ego by mi na to nie pozwoliło. Jest coś ironicznego w dążeniu przez całe życie do bycia najlepszym tylko po to, żeby zakończyć je w najprostszy sposób. Ale podjęłam już decyzję. Chyba nawet zanim jeszcze zaczęłam to pisać. Może to głupie ale jakiś czas temu, pijąc wodę zakrztusiłam się. I wiesz co? Nie walczyłam z tym. Nie chciałam z tym walczyć. Jakaś część mnie była wtedy zadowolona. Jakbym rzeczywiście czekała aż nadarzy się okazja. Może jestem po prostu za słaba na to życie.
Wiesz, do teraz wracam myślami do nocy, w której zwierzyłoś mi się z tego jak naprawdę się czujesz. Wtedy nie umiałam tego zrozumieć. Mimo, że sama nie byłam najszczęśliwsza, nie potrafiło do mnie dojść jak ktoś może czuć się aż tak źle, że chce sam siebie unicestwić. Bałam się tego. Bałam się każdej kolejnej nocy. Bałam się obudzenia i zobaczenia, że Ciebie nie ma obok. A jednak finalnie to ja byłam tą, która zniknęła.
Jednocześnie jednak powoli zaczynam Cię rozumieć. I podziwiać Cię z każdą godziną coraz bardziej. Bo te wszystkie emocje, a raczej ich brak, przytłoczyły mnie niemal od razu. Pobiły i pozostawiły wypraną z czegokolwiek na ziemi. Nawet nie umiałam płakać. I kiedy ja poddaję się po kilku dniach, Ty ciągle walczyłoś przez tyle księżyców. Ale tym się najwidoczniej różnimy. Nie jestem nawet w połowie tak silna jak Ty. Brakuje mi Ciebie i robi się to coraz bardziej nie do zniesienia. Ciekawe czy ty jeszcze w ogóle o mnie myślisz.
Łudzę się, że tak. Że rzeczywiście coś dla Ciebie znaczyłam. Nawet kiedy kazałoś mi wtedy wyjść. Nawet nie wiesz ile razy ta scena odgrywała się w mojej głowie raz za razem, a ja za każdym razem starałam się zrobić coś inaczej. Podjąć decyzję, która sprawiłaby że byś mnie zrozumiało, lub przynajmniej wysłuchało. Ciągle jednak kończyło się dokładnie tak samo. I jakkolwiek mnie to już nie boli, nie umiem nad tym dłużej płakać. Może to wszystko miało jakiś większy cel? Miało czy nie, chyba go zaprzepaściłam. Nie, żeby to jeszcze jakkolwiek się dla mnie liczyło. Odkąd zrozumiałam, że to co było między nami się skończyło, czuję jakby nic więcej większego sensu nie miało.
Zastanawiam się jak jest tam, gdzie teraz się znajdujesz. I czy w ogóle skończymy w tym samym miejscu. Bo mówiąc szczerze nie zdziwiłabym się, gdybym została zesłana do tych ciemniejszych rewirów. Zasługujesz na odpoczynek, a moja obecność tylko by go zaburzała. Aczkolwiek nadal nie mogę przestać się zastanawiać jak to będzie. Bo tutaj nie dzieję się nic ciekawego. Już dawno zrobiło się ciemno, jednak mój wzrok zdaje się doskonale przyzwyczaić do warunków w jakich się znajduję. Gdyby tylko emocję działały w ten sam sposób. Ale mniejsza z tym. Przed chwilą wylądował niedaleko mnie jakiś robak. Chyba ćma, nie widzę dokładnie. Chciałabym wierzyć, że to ty. Że postanowiłoś towarzyszyć mi w tej ostatniej wędrówce, chociaż nie widzę jaki miałobyś w tym cel. Ale nadzieja dodaje mi siły. Oprócz tego wydaje się jakby zbierało się na deszcz. Wzbiera się wiatr, a do moich nozdrzy dociera charakterystyczny zapach wilgoci. Chciałabym krzyknąć do robaczka, żeby odleciał i schował się przed deszczem, jednak z mojego pyska nie wydobywa się nic oprócz kaszlu. To chyba dobrze, prawda? Chociaż trochę żałuję, że wzięłam te jagody tak szybko. Może w innym wypadku mogłabym obejrzeć wschód słońca jeszcze ten jeden raz? Ale gwiazdy też mi wystarczą. Przypominają mi o tobie. O naszym pierwszym wspólnym wyjściu i później tym kolejnym. Chciałabym móc oglądać z Tobą gwiazdy codziennie. Ale teraz już chyba nie mam takiej możliwości. Boję się.
Czy mogę obejrzeć z Tobą spadające gwiazdy jeszcze ten jeden raz?

Nie jest jednak ważne to, co Wiatr zawarłaby w takim liście, gdyż koty nie umieją przecież pisać. Tak też tej nocy Wiatr trwała w ciszy nad miejscem gdzie zostało pochowane Robak, aż do czasu, kiedy jej oddech nie rozpłynął się w porannym wietrze. I to właśnie on niósł tę cichą piosnkę, służącą za ostatnie pożegnanie.

Poczucie wieczności - to poczuł, gdy patrzył na grób siostry złożony nieopodal tego należącego do Robak.
Poczucie żalu i smutku, widząc ciało ojca i matki - tego pierwszego takie zmarniałe, tej drugiej takie wyniszczone.
Poczucie bezsilności widząc Księżyc, gdzie dla własnego dobra Niedźwiedź odrzekł, że dosyć miał już siedzenia nad grobem - Wiatr odeszła. Zawsze poniekąd tego chciała. I tyle, prawda?

Niedźwiedź jednak nie odszedł. Nie mógł i nie mógłby nigdy. Nie miał plemienia głęboko gdzieś, by to robić, by wybrać drogę tchórza, choć czasami... Umysł igrał mu sztuczki, nie skłamie sepia gdy powie, że nie myślała o ucieczce wiele razy.
Gdzieś tam, daleko, za góry plemienia, za lasy klanowych kotów. By biec, skakać bez nikogo patrzącego, by poczuć wiatr na poliku.

Takie atrakcje miał i tu, przypominał sobie i miał rację.

Pierwszy śnieg, żabia dolina. Oglądanie spadających gwiazd, Ostoja Wiecznych łowców. Widać tym razem nastąpiła zamiana miejsc.


Łapy Niedźwiedzia tym razem nie prowadziły kochanków na najwyższy szczyt, a raczej na bezpieczne boczne półki z kamienia, pod którymi nie widać było jeszcze tego, co miało zaraz nastać - śniegu.

Płatek owego tworu spadł na nos sepii, a ta idąc równym krokiem ze swą partnerką po skończonej warcie wtuliła się w jej kryzę - nie martwiła się niedźwiedzica o własną skórę, tłuszcz amortyzował ją od zimna, lecz Księżyc ostatnio nie wyglądała najlepiej.
Niedźwiedź prychnął mentalnie - ciekawe czemu, geniuszu.
Zmrużył oczy na zimną wodę na nosie i strzepnął uchem, spoglądając na nieboskłon.
-Jak widać nie tylko twa osoba chce mi dzisiaj potowarzyszyć. Pomyśleć, że masz kompetycje moja droga. - Uśmiechnął się lekko kącikiem pyska, zwracając zielony wzrok ku szynszylowej strażniczce.

/Ksiun ekeoekek

Rozpoczęła się kolejna Pora Ciepłych Wichrów, a to oznaczało dobrą pogodę, Taniec Kwiatów oraz... spadające gwiazdy. Przynajmniej tak wynikało z plotek w obozie. Oczywiście, Dąb pamiętał o tym, jak sam je oglądał kiedy był jedynie małym kocięciem. Tamta chwila z pewnością była fascynująca i chciał ponownie tego doświadczyć. Zamierzał to zrobić wraz z tą osobą, z którą wtedy oglądał, czyli z Promyk.
Niestety, przez pierwsze dni miał dość ścisły harmonogram i po nocach jedyne na co miał ochotę, to na sen. Później jednak udało mu się znaleźć czas na odpoczynek, by w końcu się wybrać z przyjaciółką na deszcz meteorytów. Także jeszcze w dzień ją zaprosił na obserwację tego cudownego zjawiska.
Teraz, kiedy był nowicjuszem, mógł spokojnie opuszczać obóz, więc o zmroku wybrali się w inne miejsce, niż wejście do Niedźwiedziej Groty. Tym razem Dąb wybrał Ostoję Wiecznych Łowców, ponieważ wydawało mu się, że szczyt góry byłby bardziej romantycznym, tylko dla nich miejscem, niż dolina czy jeziora, przy których już nieraz siedzieli. No i po prostu dla urozmaicenia. Na szczęście, tego dnia nie było żadnych ceremonii, więc nie musieli się martwić o to, że zastaną jakiegoś czuwającego, nowo mianowanego łowcę albo strażnika.
Dąb ostrożnie wszedł na szczyt, pilnując Promyk, żeby w razie czego ją złapać. Może i była od niego starsza, ale ponieważ była niższa i słabsza, to wciąż czuł potrzebę dbania o jej bezpieczeństwo. Następnie usiadł niedaleko starej sosny, posłał krótkie spojrzenie Promyk, po czym spojrzał na niebo, czekając, aż wszystko się zacznie.

//@Promyk

Wraz z nastaniem nowej Pory Ciepłych Wiatrów miała również nastąpić noc spadających gwiazd. Wyczekiwałam jej z niecierpliwością, gdyż Dąb zaprosił mnie na wspólne oglądanie deszczu meteorytów. Teraz, gdy oboje byliśmy starsi, nie musieliśmy ograniczać się do obserwacji nocnego nieba, wyglądając jedynie z wejścia do plemiennej groty. Bury kocur obiecał mi, że tym razem przygotował dla naszej dwójki coś znacznie lepszego, lecz nie chciał zdradzać mi żadnych szczegółów. Rozumiem, miałam mieć niespodziankę. Dobrze, niech tak będzie. Z tymi myślami szłam pewnie za swoim towarzyszem, śmiejąc się w duchu za każdym razem, gdy ten starał się dopilnować, abym nie spadła gdzieś po drodze przez górskie ścieżki. To było na swój sposób urocze, jednak czułam się z tym nieco dziwnie. W końcu ja byłam tą starszą i w moim interesie powinno leżeć nasze bezpieczeństwo, a poza tym trochę mnie to krępowało. Podziękowałam jednak kocurkowi za jego chęci, składając mu na policzku delikatne liźnięcie. Wreszcie wspólnymi siłami dotarliśmy na szczyt, z którego rozciągał się zapierający dech w piersi widok na wszystkie tereny należące do Plemienia Niedźwiedzich Kłów. Wiedziałam więc, że będzie to równie dobre miejsce do oglądania niezwykłego gwiezdnego pokazu. Przysiadłam się do Dęba, ogon owijając wokół łap i uśmiechając się pod nosem, po czym tak jak on przeniosłam wzrok na ciemniejące powoli niebo.

Moje oczy rozbłysły, jak tylko na niebie pojawiły się pierwsze gwiazdy. Cóż to był za niezwykły pokaz! Spojrzałam kątem oka na Dęba, nie chcąc niczego przegapić, i właśnie wtedy nasze ukradkowe spojrzenia się spotkały. W jego zielonych oczach dostrzegłam odbicie tego, co działo się nad nami. Odwróciłam wzrok, nieco zawstydzona, jednak kąciki mojego pyszczka podniosły się, tworząc nieśmiały uśmiech. Czy nasze spotkania zawsze będą tak wyglądać? Wymiana raptem paru słów, niewinne uśmieszki i spojrzenia? Nie warto się jednak tym teraz przejmować. Jesteśmy razem w przepięknych okolicznościach przyrody i tylko to się liczyło w tym momencie. Oparłam głowę na jego ramieniu, wciąż wpatrując się w gwiazdy. Pragnęłam, aby ta chwila mogła trwać wiecznie...

Gwiezdna rewia powoli dobiegała końca. Jeszcze tylko parę ostatnich maruderów przeleciało przed naszymi oczami po nocnym niebie, nim nie było już co oglądać. To był bardzo piękny i nieziemski pokaz spadających gwiazd, a ja cieszyłam się, że znów mogłam go obserwować z Dębem, jak za pierwszym razem. Tą uroczą i romantyczną chwilą oczywiście musiało przerwać moje potężne ziewnięcie, którego nie zdążyłam powtrzymać czy choćby zasłonić łapką rozwarty pyszczek. Przytuliłam uszy po sobie, zawstydzona swoim zachowaniem.
- Przepraszam, wyrwało mi się. Chyba powinniśmy już wracać. Nie jest bezpieczne przebywać poza plemienną jaskinią po zmroku, a poza tym nam obojgu przyda się dobry sen. Dziękuję ci za ten wspaniały wieczór, lepszego nie mogłam sobie wymarzyć. - odparłam, po czym liznęłam burego po jego policzku, okazując my tym samym swoją wielką i szczerą wdzięczność.

[zt?]

Dębowi nie przeszkadzało ziewnięcie kotki. Nawet nie zwrócił na to większej uwagi. Cokolwiek by Promyk nie zrobiła, on zawsze będzie to tolerować, dopóki ona będzie się przy tym czuć dobrze.
– Mhm. – mruknął na jej stwierdzenie o powrocie. Faktycznie powinni już wracać. Już miał się zbierać i w tym momencie Promyk liznęła go po policzku. Zaskoczony lekko tym zdarzeniem zamrugał parę razy, po czym odrząknał cicho, aby nie ciągnąć tego niezręcznego momentu. Następnie wrócili razem do obozu, po drodze pilnując, żeby jego przyjaciółka bezpiecznie się spuściła.

//zt

Ostatnio Mysz nie miała za dużo chwil dla siebie, trening z wieszczem i Promyk zajmował większość jej czasu, powtarzanie informacji, które przekazał jej wieszcz, zadania nowicjusza, z których musiała się wywiązywać... Wszystko to, tylko po to, by nie myśleć za dużo i niepotrzebnie. Wcześniej miała na to więcej czasu, ale teraz. Teraz tylko przed snem myślała o jej rozmowach z innymi kotami i albo karciła się w głowie, albo starała uspokoić, że przecież dobrze zrobiła.
Wędrowała po obozie i w końcu z niego wyszła, starając się powtarzać ostatnie nauki wieszcza, złamania i poparzenia. Powtarzała sobie, aż sylwetka dobrze znanego jej kocura, była na tyle widoczna, że nie dało jej się zignorować.
- Echo - zawołała go, zanim zorientowała się, co robi. Teraz na nic szukać odwrotu, to nie był obóz, nie było innych kotów.

Gdy tak na nią patrzy, to Mysz czuje się mała. Jak mały kociak, który zrobił coś złego i teraz jest karany. Cisza jedynie do tego dodawała. Przypomniało jej się, co mu powiedziała i jak uciekła. Powinna za to przeprosić? Powiedzieć, że ją poniosło i poprosić by zapomniał o tej sprawie? Nie chciała tego, ale nie czuła też powodu, by przepraszać go, za odejście. Kocica przełknęła ślinę i poprawiła się, by pewniej stać na łapach, także się nie poruszyła.
- Mogę dołączyć? - zapytała i zrobiła krok w jego stronę, jeśli on nie miał zamiaru się ruszyć, to ona wykona ten pierwszy krok.