Przewróciłam oczami, słysząc ironię w głosie Echa. Mogłam się spodziewać, że zwykłe "przepraszam" mu nie wystarczy i będzie na mnie narzekał, ale i tak łudziłam się nadzieją, że jednak zareaguje na to całkiem inaczej. Bo czyż nadzieja nie jest tą, która umiera ostatnia? Prychnęłam w odpowiedzi na jego słowa.
- Przecież cię przeprosiłam i posprzątałam po sobie, o co ci jeszcze chodzi? Rozumiem, że może ci się nie podobać, że ktoś przez przypadek zasnął w twoim posłaniu, ale okaż choć trochę wyrozumiałości dla drugiego kota. Nie wiesz, jak to jest, gdy musisz trenować dwójkę nowicjuszy i do tego jeszcze pilnować, aby twoje plemię miało co do swoich pysków włożyć. - odparłam, dając nieco upust swojej złości z powodu niewyspania. Gdy nie byłam w pełni swoich sił życiowych, potrafiłam być strasznie markotna i w niektórych momentach nawet trochę złośliwa.

Jakim cudem taki gbur jak Echo mógł urodzić się w jednym miocie z kimś tak kochanym i cudownym jak Dąb? Bracia mieli dwa tak odmienne charaktery, jak noc różniła się od dnia czy ogień od wody. Cóż, jakby nie patrzeć, ja dorastałam z takimi smutasami jak Bóbr czy Kasztan, jednak oni nie byli dla innych aż tak niemili jak ten, który stał tuż przede mną. Nie chciałam już dłużej przebywać w tej ponurej atmosferze, którą czarny kocur roztaczał wokół siebie. Prychnęłam więc tylko w odpowiedzi na jego słowa.
- Nie, dzięki, mam swoje. I tamto jest znacznie wygodniejsze, niż to, które tak wspaniałomyślnie próbujesz mi teraz wcisnąć. - Nie mówiąc już o tym, że każdej nocy czekał tam na mnie Dąb, gdyż wszystko, co moje, należało teraz również do niego. - Właściwie...słyszę, jak mnie woła, muszę więc stawić się na jego wezwanie. Dzięki...i przepraszam za kłopot. - odparłam, ostatkiem sił próbując zażartować sobie z całej sytuacji. Nie czekając na jego reakcję, odwróciłam się i dumnym krokiem oddaliłam się w stronę swojej Nasłonecznionej Szczeliny.

[zt?]

– No tak, w tym zapewne jesteś świetna – prycha jadowicie za kocicą. Stawić się na jego wezwanie, przodkowie. Jak Dąb mógł w ogóle zainteresować się kimś tak żałosnym? Cóż za pozbawiony gustu biedak, tak chwytać się pierwszej lepszej kocicy, która tylko wykazała nim zainteresowanie.
Z ostentacyjnym obrzydzeniem bierze skażone przez Promyk legowisko w zęby i wynosi je poza obóz, żeby je wyrzucić. Obrzydlistwo.

zt

Błoto polowało. Polowało na kogoś, kogo będzie mogło zagadywać, zamiast robić cokolwiek pożytecznego. Inaczej mówiąc, robiło to, co zawsze. Niesamowitym jest, ile sposobów na robienie czegokolwiek poza pracą ta kotka wynalazła. W każdym razie robiło jakąś trzecią rundkę po obozie, na mordce utrzymując wielce zamyślony wyraz twarzy. W plemieniu było mnóstwo kotów i wszystkich lubiła, jednak i tak koniec końców decydzja padła na biedną Mysz, która jeśli tylko zwracała jakąkolwiek uwagę na otoczenie, mogłaby zobaczyć zbliżającą się w szybkim tempie Błoto. Ciemna kotka nie czekała, aż zbliży się na odpowiednią odległość, aby się wypowiedzieć.
- Mysza, czeeeeść! - rozległo się głośne powitanie. Uśmiechnęła się wesoło.
- A może powinnam cię nazywać wieszczu? Nie, czekaj wieszczowo? Wieszcz, wieszczawa? Wiesz... Wieszcz... Wiesz co, imię Mysz to ci jednak pasuje. Mówiłom ci to kiedyś?

//myszka!

Mysz poza tym, że zajmowała się sprawami nowicjuszy, to po nosem ciągle powtarzała sobie jakieś informacje - głównie na temat ziół, o których uczyła się z wieszczem. Była tak zajęta powtarzaniem sobie wiedzy, że nie widziała zbliżającego się Błotka. Dopiero jak usłyszała jeno głos, to aż podskoczyła i spojrzała w kierunku Błota.
- Cześć - przywitała się krótko, acz na jej pyszczku od razu dało się zauważyć uśmiech. Uniosła jedną brew ku górze, gdy tak słuchała, co jej rozmówca ma do powiedzenia i nie mogła się zaraz po tym powstrzymać od śmiechu.
- Tak, lepiej, jak na razie zostańmy przy Myszy, dopóki jeszcze to imię do mnie należy - westchnęła cicho. - Chyba nie miałoś okazji tego mówić, ale cieszę się, że tak uważasz - uśmiechnęła się blado.
- Jak idzie twój trening? - zapytała zaciekawiona, ponieważ sporo księżyców minęło już, odkąd ostatni raz rozmawiali tak we dwoje, a nie na jakiejś ceremonii.

Iskierka dumy zatliła się w Błotku, kiedy Mysz zaśmiała się na jeno słowa. Dobrze było mieć kogoś, kto na głupiutke teksty i żarciki zaśmieje się, zamiast rzucać zdziwione spojrzenia.
- Ej, dla mnie zawsze będziesz Mysza - obiecała, bo słowa kotki wydały jej się dziwnie smutne. Wieszcz czy nie, osoba się przecież nie zmiania. Co prawda, pewnie będą się do niej częściej zwracali per "wieszczu"... Cóż, Błotko zadba o to, aby kotka usłyszała od czasu do czasu swoje imię. Pytanie o trening mogłoby wprowadzić ją w zawstydzenie, gdyby ciemna kotka była zdolna do takiego uczucia.
- Idzie jak krew z nosa - obwieściła wesoło - Ale wiesz, mi się nie spieszy. Wiem, że już jestem stare jak świat, ale kto może mnie winić za młodego ducha? - puściła oczko młodszej, jak zwykle utrzymując wsyzstko w żartobliwym tonie. Co prawda nie znała Myszy tak długo jak niektórych, ale bycie leniem było główną  cechą rozpoznawalną starszej.
- Wiesz, Niedźwiedź chyba nie czuje się za pewnie ze mną. Najfajniej było jak się uczyłam z Huragan. Ty jej chyba nie poznałaś? W każdym razie mogłoby pewnie być lepiej, ale nie narzekam - jak zwykle im dłużej mówi, tym mniej sensu jej słowa mają. Nie przeszkadzało jej to jakoś bardzo.
- A ty? Wiem, że wieszczowie mają okropnie dużo okropnie nudnej nauki.

Posłała Błotku uśmiech, który był jednocześnie podziękowaniem i autentyczną radością. W zasadzie, dopóki nie zaczęła treningu, to nie do końca w pełni zdawała sobie sprawę z tego, co wiąże się z byciem wieszczem. I to nie tak, że nagle przestała chcieć! Po prostu wszystko do niej powoli docierało i musiała się na wiele rzeczy nastawić i przygotować. Trochę ją to smuciło, bardzo stresowało, ale najbardziej ze wszystkiego - ekscytowało. Chciała poprowadzić rodzinę i przyjaciół w odpowiednim kierunku będąc wieszczem.
Uniosła brew, słysząc odpowiedź Błotka, ale zaraz pokręciła głową z rozbawieniem.
- Daj spokój, aż tak stare nie jesteś - odpowiedziała jej ze śmiechem. Spędzanie czasu z Błotko sprawiało, że nie myślała za bardzo o niczym i zapominała o sprawach, które na ogół są ważne dla każdego. Błotko miało inne podejście do świata i zarażało pozytywnymi myślami.
- Nie, nie poznałam - przyznała i na jej pytanie westchnęła przeciągle.
- To nie tak, nauka nie jest nudna. Poznawanie nazw roślin i ich właściwości naprawdę jest ciekawe. Przyczyni się do tego, że będę mogła każdemu pomóc. Po prostu jest tego wszystkiego bardzo dużo i czuję się trochę przytłoczona nagle, chociaż wiesz... Wiedziałam doskonale, na co się piszę i nie chcę z tego zrezygnować, bo to jest coś, co chcę robić. Tylko no... dużo - zaplątała się trochę w swoich słowach, jednak była pewna, że kto jak kto, ale Błotko zrozumie.

Pokiwało łbem słuchając wypowiedzi Myszy. Nie mogłoby nigdy w pełni pojąć, jak to jest chcieć być wieszczem. Dla nieno byłby to największy koszmar. Jednakże wiedziało jak to jest, kiedy wszystkiego jest za dużo i aż się w głowie od tego kręci.
- Typowy syndrom potrzeby odpoczynku - stwierdziło siląc się na poważny wyraz twarzy, chociaż nie mogło ukryć iskierki rozbawienia tlącej się w jeno oczach - Widzisz czego ja się szybko nauczyłam, to że trzeba z wiedzą pospać - stwierdziła z pewnością siebie godną prawdziwego wieszcza - Wtedy wszystko ci się układa w głowie i wszystko od razu ma więcej sensu po obudzeniu. Przysęgam, nic tak mi nie pomogło w zapamiętywaniu nazw granic, jak spanko - w tym momencie już łatwo było wyczytać z jeno ekspresji, że tak naprawdę zupełnie nie mówi na poważnie. Mówiło jednak szczerze. Jasne, lubiło spać. Ale naprawdę czasem lepiej było odpocząć i wrócić do powtarzania świeżo wypoczętym. Uważało, że w przerwach od kucia informacje miały okazję się poukładać w głowie.
- O, możesz jeszcze tworzyć rymowanki! Mogę ci pomóc! - spróbowała przypomnieć sobie zastosowanie chociaż jednego zioła. Nie przyszło jej do głowy nic, co miałoby jakiekolwiek zastosowanie medyczne.
- Na przykład: białe są stokrotki, pasują do futra każdej kotki! Zielonkawe są koniczyny, często rosną przy nich grzyby! Eee. W Ślimaczych Drzewach śpi wielki wiewiór, obok znanego klanu wichur! Od razu łatwiej wszystko zapamiętać. I fajniej się przy tym uczy! - skierowała oczekujące spojrzenie na Myszkę, oczekując reakcji. Osobiście uważała, że jest geniuszem. Ale ile kotów, tyle sposobów na przetwarzanie dużej ilości informacji.

Uniosła brew ku górze, słysząc odpowiedź Błotka. Ona przecież była wypoczęta - spała przecież, dobrze się odżywiała i miała energię na treningach, wykonywała też swoje obowiązku nowicjusza. Dawała organizmowi wszystko to, czego potrzebował.
- Wydaje mi się, że nie rozumiem, o co ci chodzi. Przecież śpię, jestem wyspana, jak budzę się następnego dnia - stwierdziła, chyba faktycznie nie do końca rozumiała, o co chodzi Błotku tak właściwie. I jak sen miał pomagać w zapamiętywaniu? Może spała jakoś źle? Czy dało się w ogóle źle spać? Mysz zaczęła zastanawiać się nad tym wszystkim, zamiast się rozluźnić, to spięła się jeszcze bardziej.
Zaśmiała się słuchając rymowanek Błotka, ale pokręciła głową.
- Dziękuję, to chyba jednak mi nie pomoże, chyba nie jestem tak kreatywna - stwierdziła spokojniej, czasami zazdrościła Błotko podejścia do tego wszystkiego. Bycia tak rozluźnionym kotem i nieprzejmowania się wszystkim wkoło.

Westchnęło cicho. Nie było pewne jak wytłumaczyć swój proces myślowy bez zdradzania, że po prostu bardzo lubi spać i dodanie temu właściwości edukacyjnych pomagało z unikaniem poczucia winy, za zajmwoanie się spankiem zamiast robotą. Jeszcze gorzej, że jej techniki nauki nie wydawały się sprawdzać w przypadku Myszy. Mimo swojego, jak zawsze, luźnego i śmieszkowatego podejścia, naprawdę miało nadzieję pomóc. Nie do końca chciało się pogodzić z tym, że chyba nie wiedziało jak. Nie potrafiło nawet do końca pojąć, jak tworzenie rymowanek może sprawiać komuś problem. Z tym jak ono uwielbiało każdą kreatywną zabawę, ciężko szło nu zrozumieć czasem, że inni myślą w inny spoób.
- Hm no dobra - mruknęło marszcząc brwi w zamyśleniu. To był temat ważny dla Myszy, nie chciało zostawiać jej tak bez żadnego rozwiązania problemu. A jednak już czuło zmęczenie tematem, jak to zazwyczaj przy omawianiu treningów.
- Zawsze mogę ci w czymś pomóc, jeśli będziesz potrzebować! - powiedziało więc, nie wynajdując żadnego genialnego rozwiązania - Wystarczy słowo i przybędę z odsieczą! No i - pacnęło delikatnie kotkę w ramię - Pamiętaj, że nie tylko treningiem się żyje młoda - jejku ale miało nadzieję, że Myszka nie wypali się podczas intensywnej nauki.

Pomysł z pomaganiem był zdecydowanie lepszy od poprzednich, w których Mysz była zwyczajnie gorsza. Patrzyła na świat dość prosto, a bycie kreatywnym nie wychodziło jej prawie wcale, a już na pewno nie tak dobrze, jak Błotku. Oczywiście mogła się wyrazić kreatywnością w polowaniu czy zbieraniu ziół, kiedy nie wiedziała jak to zrobić, ale to by było na tyle.
- Oj zdecydowanie przyjdę po pomoc, jak będę tego potrzebowała - przyznała szczerze, bo Błotko patrzyła na świat inaczej, czego Mysz nie rozumiała, ale właśnie dzięki temu mogła wnieść trochę świeżej perspektywy do nurtujących burą zagadnień.
- Pamiętam... -tym razem była nieco bardziej przygaszona, niby coś w tym było, jednak poza rodzeństwem i kilkoma kotami z Plemienia, nie było nikogo, z kim mogłaby pogadać. Trochę ją to bolało, że Plemię było tak małe, ale to dawało jej nadzieję, że w przyszłości razem z Dębem poprawią tę sytuację.
- Dzięki Błotko, zawsze miło się z tobą rozmawia, ale jak już mowa o treningu, to powinnam uciekać - zaśmiała się krótko. Podniosła się z miejsca i pożegnała Błotko, miała sporo na głowie, nie chciała też zabierać za dużo czasu czarnofutrej.


z/t

Ucieczka Szakal może i by się powiodła, gdyby nie to, że Łabędź akurat wracał z polowania. Już był blisko wejścia do jaskini, gdy nagle z wyskoczyła z niej jedna z córek Wodospadu. Kocur wbił w nią wzrok, początkowo nieco zaskoczony zanim zbliżył się o kilka kroków by ustać zaraz przy kotce. Futro miał potargane i oblepione śniegiem a w pysku niósł wychudzonego królika. Spłaszczył uszy i zmierzył ją lodowatymi oczami, zanim upuścił pod swoje łapy zabiedzoną zdobycz.
- Ładnie to tak uciekać z obozu? Matka wie, że urządzasz sobie wycieczki? - zapytał z nutą wyniosłości, jakby cieszył się, że przyłapał kociaka na próbę ucieczki, czy cokolwiek bura tam planowała.

Wszystko byłoby idealnie, ale… nie, no nie. Żart? Musiał wrócić do tego obozu AKURAT TERAZ? Bura zmierzwiła nienawistnym (na tyle, ile mógł być wzrok pięcioksiężycowego kota) wzrokiem Łabędzia, ale unikała kontaktu wzrokowego, może licząc, że wtedy po prostu ją zignoruje. Niestety, wraz z opuszczeniem przez jego szczęki tego marnego królika, przez jego usta przeszły dokładnie te słowa, jakie spodziewała się usłyszeć. Jeszcze ten ton! Mogła go znieść na Długiej Nocy, ale teraz czuła się po prostu urażona. Traktowana jak małe kocię - kiedy już nim nie była. Była już tylko trochę niższa, niż wszystkie dorosłe koty! Zmarszczyła brwi, a na pysk wpadł grymas. Nie zamierzała dawać się pomiatać - i nie zamierzała dać się zastraszyć.
— Nie twoja sprawa — parsknęła, by zaraz wziąć głęboki wdech. Przygotowała się na dłuższy monolog.  — Słuchaj mnie teraz uważnie, panie Ł a b ę d z i u. Weźmiesz teraz tego swojego zająca w pysk, wejdziesz do obozu, i zapomnisz, że kogokolwiek tutaj widziałeś. Nie powiesz NIKOMU że tu jestem, a już tym bardziej nie mojej matce, A JUŻ NA PEWNO NIE MOJEMU OJCU — próbowała brzmieć groźnie, opanowanie i zdecydowanie. Myślała, że idzie jej dobrze. Nawet. — Ty wiedziesz swoje życie tak, jak wcześniej, a ja mam to, co chcę. Czaisz?

Łabędź uniósł lekko brew słysząc opryskliwy i naburmuszony ton burej. Co ona? Chciała go wystraszyć, czy jak? Miał się wystraszyć kociaka? Młoda wyglądała wręcz śmiesznie, gdy się tak puszyła. Dokładnie jak jej stary. No, może bardziej dziecinnie. Łowca sam nie był pewien, czy być zirytowanym jej groźbami, czy się śmiać.
- Słuchaj mnie teraz uważnie, pani G r o ź n a - powiedział, przedrzeźniając ją złośliwie. - To co chcesz, to będziesz mieć jak skończysz trening, a póki co robisz co dorośli ci karzą. Kapusiem nie jestem, więc na skargę nie polecę, ale masz w podskokach wracać do obozu. Bo jak cię dorwie jakiś lis czy inny śmierdziel to będzie twój pierwszy i ostatni spacerek.
Tak jak jej powiedział, nie zamierzał się skarżyć. Nie tylko dlatego, że nie chciał być kapusiem, ale też dlatego, że niezbyt chciał mieć styczność z Jaszczurką i Wodospadem. Ale nie chciał też, by kociakowi się coś stało. Bo jakby wyszło, że ją widział i jej nie zatrzymał, to byłoby na niego. Nie chciał mieć dzieciaka na sumieniu.

Przedrzeźniał ją? Zmarszczyła brewki w niezadowoleniu - był taki, jak wszyscy inni. Trening - jak miała go skończyć, skoro nawet nie wolno mu było go zacząć? Nie była mała, nie była mała, nie była mała! Była dużym kotem! Och, i oczywiście, robisz co dorośli ci każą, jak ci dorośli faktycznie wiedzieli lepiej, a przecież w głowie Szakal jej własne słowa miały więcej sensu. Zresztą, co z tego, że nie był kapusiem? Nie bycie kapusiem to zwykły standard. Minimum. Nie robił jej tym jakiejś łaski. Parsknęła z pogardą w stronę łowcy.
— A co cię to w ogóle obchodzi, co mnie dorwie? Ciebie nie dorwie, tylko mnie, a ja wychodzę sama, przecież mnie nie widziałeś, nie? — groźnie zmrużyła oczy i z każdym słowem zbliżała swój niezadowolony pysk bliżej kocura. — Sory, ale nie, pa! — powiedziała, po czym zauważając drogę ucieczki, wyskoczyła w stronę terenów jednym zgrabnym susem (ale jeszcze nigdzie nie szła, bo chciała zobaczyć, czy Łabędź się odwróci i ją powstrzyma, czy coś).

Wieczni łowcy, co za głupi bachor. Jak ona mu się trafi na nowicjuszkę to chyba sam rzuci się w paszczę jakiegoś wilka. Ona naprawdę nie miała mózgu, że wolała teraz sobie tam zginąć zamiast jak każdy normalny kot poczekać aż Wieszcz mianuje ją na tego nowicjusza. Matko, jak można być takim półgłówkiem. No dobra, ale skoro chce.
Łowca wyszczerzył kły w irytacji, słysząc zuchwałe odzywki kotki. Ne zamierzał z nią dłużej rozmawiać i na szczęście ona też nie, skoro już sobie poszła. Nie zamierzał też za nią gonić i się z nią szarpać. Jeszcze gówniara by potem poszła na skargę do rodziców. A skoro o nich mowa, to Łabędź po prostu zabrał swojego królika i wszedł do jaskini. Nieśpiesznie go odłożył a następnie podszedł do Wodospadu, który sobie akurat odpoczywał. Nie chciał skarżyć, ale Szakal sama się o to prosiła.
- Wiesz, generalnie to córka ci właśnie z obozu spi*rdala - powiedział, wskazując ogonem w stronę wyjścia. Po tym po prostu odszedł w swoją stronę. Niech Wodospad męczy się ze swoim pomiotem.

//zt