Uniosła delikatnie brew. Zawsze gotowi na walkę? No może. Nie żeby Błoto miało okazję takowej doświadczyć. Obecnie nie miało podstaw do wierzenia w drapieżniki oprócz tego, że jeśli jakiś został upolowany, to chętnie je zjadała. Ogółem wyglądało na to, żę Dąb był fanem obu rang. Ah jaki słodziak, patrzcie jak się jara! Błoto... chciałoby czuć to samo zafascynowanie. A może to tylko słaby humor po ostatnich wydarzeniach odzywał się teraz. Może chciałaby poczuć cokolwiek dobrego.
- Oczywiście, że łowcy są ważni. Mój tata jest łowcą, wiesz? Chyba koniec końców najlepiej po prostu pracuje się w parach - spojrzała na młodego z pewnym politowaniem, na prośbę o historii walki z drapieżnikiem. Otworzyła pyszczek, żeby odpowiedzieć, że nigdy z żadnym nie walczyła. Zaraz jednak się powstrzymała.
- Z drapieżnikiem? - wymruczało powoli, a w jeno głowie zrodził się pomysł. Powstrzymało się od chichotu.
- No słuchaj, to trochę straszna historia. Nie chciałobym, żebyś się później bał... - udało niepewność. Szybko jednak usiadło wygodniej, aby móc gestykulować łapami podczas opowieści.
- Zanim jeszcze odchodziliście od mamy, ja zaczęłam moje szkolenie - zaczęła, tonem obiecującym historię pełną przygód i zwrotów akcji - Po pierwszym treningu poszłam się napić, właśnie z tego stawu - machnęła łapą na spokojną taflę wody - Ale kiedy piłam, dostrzegłam kątem oka ruch. Więc obróciłam się... - zawiesiła głos i obróciła patrząc w głąb jaskini, jakby odgrywała scenę - I nagle coś złapało mnie za łapę! Patrzę, a to z wody wystrzeliło i próbowało mnie do niej zaciągnąć! - jej głos przybrał na sile i gwałtownie zwróciła się w stronę wody - I było ogromne! Ale kryło się w stawie, więc zaatakowało mnie znienacka! Więc machnęłam łapą i SIUP - uderzyła w wodę, rozplaskując ją na wszystkie strony - Odrąbałam mackę! - zawiesiła głos. Zmierzyła kociaka kontrolnym spojrzeniem. Oczywiście cała ta historia to była bujda, jakich mało. Ale kociaki bywają takie ufne, musiała spróbować. Przy swoich umiejętnościcach opowiadania nie powinno to być problemem. Na pewno jej uwierzy! A wymyślanie tejże epopeji jakby dało jej nowe życie. Takiego odklejenia od rzeczywistości właśnie potrzebowała.

Jego pytanie ją zdziwiło. Myślała, że wszyscy wiedzą. Nie żeby myślała, że jest tak ważna. Ale to była dośc głośna akcja. Cóż, skoro nie znał jej imienia, to i ten detal mógł mu ukmnąć.
- Szczyt, taki biało czarny - obwieściła dumnie. Trafił jej się najlepszy łowca w plemieniu! Cóż tym bardziej, że teraz mieli o dwóch mniej. Nie, nie chciała o tym myśleć.
Powstrzymała zmarszczenie brwi, kiedy Dąb spytał o wieszcza. Kurcze, jej historia może stracić na wiarygodności! Musi ją ratować. Nie byłaby dobrym narratorem, gdyby dała kociakowi po prostu zwątpić i sprawdzić realność tejże historii.
- A co, nie wierzysz mi? - spytała oburzonym tonem. Może uda jej się wzbudzić w nim poczucie winy. Tak, niech nie myśli, że może po prostu w nią wątpić!
- Za kogo ty mnie masz, za kłamczucha? - jej głos nabrał bardziej zranionego tonu - Poza tym nie powiedziałam mu. Pomyśl, jaka panika by powstała, gdyby się plemię dowiedziało, że w wodzie był potwór! Koty mogłyby zażądać przeprowadzki. A już jedną mieliśmy, nie możemy sobie ot tak pozwolić na kolejną - powiedziała, jakby to było oczywiste. Potem zmierzyła kocura poważnym spojrzeniem.
- Bo ty nikomu nie powiesz prawda? Nie chcesz chyba, żeby plemię popadło w popłoch? - spytała oskrażycielsko. O, proszę. Teraz może nawet na nią nie nakabluje! Cała wkrętka zostanie rozwalona, jeśli tylko spyta kogokolwiek. A na to nie można pozwolić! Chyba... Chyba że znalazłaby dorosłego, który potwierdzi jej słowa. A to, da się zrobić. W najgorsyzm przypadku.

Dąb w końcu załapał kim jest. Jego reakcja na tą informację była dla Błota równie ciekawa, co pchły w futrze starszyzny. Szczerze dla niej była to rzecz tak normalna, że czyjakolwiek opinia na ten temat była jej absolutnie zbędna. Tym bardziej, że działy się teraz rzeczy znacznie ważniejsze, a mianowicie kocur zbyt głęboko analizował jej opowieść. Co go tak wzięło? Musiała mocno walczyć, aby utrzymać poważną minę. Na wspomnienie o obowiązkach strażnika uniosła brew i uśmiechnęła się zawadiacko.
- A co ty możesz wiedzieć o funkcji strażnika maluchu? Nie żeby coś, ale to ja tutaj się uczę, nie ty - nie chciało być niemiłe, aczkolwiek no jak to tak, podważać jeno umiejętności! W dodatku nie mając żadnego doświadczenia. Nie miało mu tego za złe, bardziej uważało to za... Zabawne. Trochę taki przemądrzały ten Dąb, ale i tak go lubi. Mokrą łapą pacnęła go delikatnie kilka razy w łeb, jakby próbując go uspokoić.
- Nie bój żaby, potwór nie żyje. Zajęłam się nim, więc po co niepokoić innych? Widzisz ja wykonałam swoją pracę, obroniłam plemię. Nie ma już żadneeego zagrożenia tutaj. A dorośli zawsze mówili, że powinno się być skromnym, więc nie rozpowiadam - wyjaśniła pewnym tonem - Oczywiście też, jeśli ktoś by spytał no to powiem, tak jak tobie teraz - dodała wyjaśniająco. Następnie wyprostowała się trochę bardziej.
- Ale wiesz, tak na przyszłość, to nie do końca miło jest mówić komuś, że nie zna się na swojej robocie - stwierdziła. Kociak najwyraźniej jeszcze tego nie wiedział, nie zostawi go tak przecież. A później palnie coś przy kimś i będzie afera.

Nie spodziewała się, że kociak będzie upierał się przy swoim zdaniu. Czyżby był jednym z tych głupszych? Naprawdę nieładnie jest obrażać innych. Czy powinna porozmawiać na ten temat z jego mamą? Cóż Błoto wybaczy mu jego brak taktu! W końcu na pewno tak naprawdę wcale tak nie myślał. Dlatego też zareagowała śmiechem. Dawno... Się nie śmiała. Przynajmniej tak się czuła. Spędzanie czasu z innym kotem naprawdę pomagało.
- A skąd ty niby możesz wiedzieć, że ja się nie znam, co dzieciaku? - spytała rozbawiona, przekrzywiając łeb i badając kocurka ciekawskim spojrzeniem. No bo skąd?
- Nie wiesz jak wygląda trening, a już na pewno mnie na nim nie widziałeś. No i ty nawet nie byłeś jeszcze poza obozem... Nie możesz tak wymyślać, bo ktoś się kiedyś obrazi - znowu zachichotała. Głupiutki ten Dąb! Błoto go lubi. Chociaż, Błoto lubi wszystkich. Jakże mogłoby inaczej? Ale trzeba przyznać, te kocięta Pajęczyny miały skłonność do mało przyjemnych uwag skierowanych w jej stronę... Muszą mieć słabość do jej pięknego futerka!
- A mamy w plemieniu okropne skarżypyty...

- Oh, czyli to w sumie trochę jak taka supermoc - stwierdziła zaintrygowana. Błoto nie widziała wielu rzeczy, też dlatego, że niektórych rzeczy widzieć nie chciała. Wyrobiła więc sobie zwyczaj ignorowania większości potencjalnie nieprzyjemych informacji. Do uważnych więc nie należała. Jej uśmiech poszerzył się, kiedy ton, jak dotąd sztywnego kociakia, przerodził się w bardziej żartobliwy. Przełamuje się! Widać i słychać, że potrzebował po prostu chwili na wyluzowanie. Może udałoby jej się odkryć jego prawdziwe poczucie humoru, kiedyś.
- Nie zdziwiłabym się - powiedziała luźno - Mi się nigdzie nie spieszy. Jak mnie mianują na strażnika, to zaraz będę musiała wiesz... robić rzezczy. Teraz też muszę, ale wcale nie muszę być odpowiedzialna jeszcze - pomarudziła trochę, bo nie byłaby sobą, gdyby perspektywa pracy ją cieszyła. O nie, będzie się wylegiwać póki może.
- Ale będę ci kibicować, kiedy będziesz zostawać kim tam będziesz - obiecała jeszcze, żeby kocur nie zraził się za bardzo. Taki zadaniowy i poważny, pewnie zależało mu na tym wszystkim. Błotu też zależało, ale nie na obowiązkach. Wolało uczyć się ile może i cieszyć beztroską młodości. Mogoby się wydawać, że kotka powinna robić się coraz bardziej poważna z wiekiem, ale było jej do tego jeszcze daleko.

Uniósł jedno ze swoich brwi, ale ostatecznie wzruszył luźno ramionami. Supermoc? No cóż, skoro uważna obserwacja i jego domysły są uznawane przez kotkę za coś nadzwyczajnego w plemieniu, to czemu nie.
Na kolejne jej słowa mruknął lekko. Szczerze, był nieco zaskoczony tak luźną reakcją na to, że mógł ukończyć trening szybciej od niej i tym samym okazać się od niej "lepszym". Nawet go wspierała. Najwidoczniej Błotko nie była szczególnie konkurencyjnym kotem, co w sumie... Podobało mu się. Zawsze to jakieś urozmaicenie od jego rodzeństwa. Uśmiechnął się.
Jeszcze trochę tutaj siedział, dopóki nie znudziło mu się rozmawiać z Błotem. Nie był to w niej problem, bo sama rozmową z nią nie była taka zła, ale chciał się już zająć czymś innym. Pobić się z rodzeństwem, pomęczyć pytaniami inne starsze koty lub po prostu pobyć samemu. Pożegnał się z nowicjuszką i udał się do innej części obozu.

//zt

Koniec końców miło jej się rozmawiało z Dębem. Chociaż na początku trochę niemiły, to kocur wydał jej się całkiem przyjazny. Nie tak bardzo jak Nocka, ale ona była bezkonkurencyjnie najlepsza z rodzeństwa, więc się nie liczyła. Rozmowa była miłą odmianą i o dziwo, trochę pomogła z jej samopoczuciem. Prawodpodobnie nie na długo, ale kiedy Dąb już odszedł, to jeszcze chwilę na pysku Błota lśnił uśmiech.

//zt

Dzięki temu, że wyzdrowiała, w końcu mogła obejrzeć trochę obozu i nie musieć siedzieć i wysłuchiwać historii z życia Czosnku. To nie tak, że nie lubiła jego historii, ale słuchanie piąty raz tej samej w przeciągu jakiegoś czasu było po prostu męczące. Śliskie grzbiety nie były idealnym miejscem do ucieczki, ale były na tyle spokojne, że odpowiadały jej, przynajmniej na chwilę obecną. Mysz przysiadła się i rozejrzała. Wzięła głębszy oddech, po czym położyła się na swoich łapach i zwinęła ogon. Idealny bochenek. Przymknęła oczy, przyglądając się tafli stawu, która poruszała się delikatnie, kocica mlasnęła nieznacznie i otworzyła szerzej oczy. Podniosła się i zbliżyła bardziej do wody, przysiadła i wyciągnęła łapkę w stronę stawu, nie była pewna czy chce ją zamoczyć, ale ciekawość zdecydowanie zaczynała brać górę.

//Promyk

Korzystając z chwili wolnego czasu, wybrałam się na mały spacer po plemiennej grocie. Moje łapy poniosły mnie ku Brzegom Stawu, a właściwie ich konkretnej części - Śliskim Grzbietom. Dochodząc na miejsce, ostrożnie stawiałam swe kroki, gdyż wystarczył jeden błąd, aby ześlizgnąć się do zimnej i mokrej wody. A ja wolałam uniknąć niepotrzebnej mi teraz kąpieli. Znajdując się u celu swej wędrówki, dostrzegłam samotnego kociaka, a właściwie kotkę, znajdującą się niebezpiecznie blisko krawędzi. Podeszłam do niej powoli, żeby jej nie wystraszyć, po czym odkaszlnięciem dałam znać o swej obecności.
- Ostrożnie, uważaj, żeby nie wpaść do wody. Trochę tu ślisko. - odparłam, gdy tylko mała zwróciła na mnie swą uwagę. Posłałam jej jednak ciepły uśmiech, rozpoznając w niej Mysz, drugą ze swych młodszych sióstr. Ostatnio widziałam ją, jak ledwie przyszła na świat. Biedaczka przez ostatnie księżyce strasznie chorowała i przez to rzadko ją można było spotkać w żłobku u boku Jeż wraz z resztą jej miotu. - Ach, to ty, Myszko. Miło widzieć cię wreszcie w dobrym zdrowiu. Mama pozwoliła ci już wychodzić samodzielnie ze swojego legowiska? - miauknęłam, a mój głos był podszyty troską o młodszą, bardziej chorowitą siostrzyczkę.

Przez dłuższą chwilę jeszcze wpatrywała się w taflę wody, dopóki nie usłyszała kaszlnięcia zza pleców. Dopiero wtedy podniosła swoje spojrzenie i całkowicie ocknęła się z transu, w którym ewidentnie była. Potrzepała głową na boki i przyjrzała się kotce.
- Nie musisz się o mnie martwić - stwierdziła, wiedziała, że woda jest lodowata i dopiero wtedy, jakby przypominając sobie, że może zrobić coś nieodpowiedzialnego, cofnęła łapę i postawiła ją na skale. Odwdzięczyła się starszej siostrze nikłym uśmiechem, po czym westchnęła cicho, słysząc jej kolejne słowa.
- Mi też jest miło - przyznała zgodnie z prawdą - reszta rodzeństwa już dawno rozrabiała po całym obozie - stwierdziła i zaśmiała się krótko.
- W końcu przyszła pora i na mnie, wiesz, mimo tego, że się tu urodziłam, to jakbym wcale nie znała naszych terenów - przyznała z niesmakiem, przez swoje choroby w ogóle nie opuszczała legowiska i tylko słuchała opowieści rodzeństwa gdzie i dlaczego watro się udać i co takiego fajnego można robić na terenie obozu. Ciężko było, żeby im choć trochę nie zazdrościła, chociaż nie dawała tego po sobie poznać, za to uważnie wysłuchiwała ich opowieści, żeby, jak w końcu wyzdrowieje, móc samemu odwiedzić te miejsca.

Kiwnęłam głową, przyjmując do wiadomości wytłumaczenie siostry. Słowa Myszy brzmiały całkiem mądrze jak na tak młody wiek kotki. Co ja mówię, to już prawie dorosła panna! Jeśli dobrze liczę, nieubłaganie zbliżała się ceremonia całego mojego młodszego rodzeństwa. Powoli nadchodził dzień, w którym to staną się nowicjuszami i podejmą najważniejszy wybór, który zawarzy na ich dalszym życiu. Będą musieli wybrać, którą ścieżką chcą podążyć - czy chronić bezpieczeństwa plemienia i jego członków jako strażnicy, czy jednak być łowcą i wraz z innymi dbać o to, aby w zapasach nie zabrakło dla nikogo świeżego pożywienia. Wiedziałam, że tych drugich mieliśmy ostatnio znacznie mniej, co mogło przyczynić się do nieodpowiedniego wyżywienia członków Plemienia Niedźwiedzich Kłów, zwłaszcza u progu Pory Białych Zasp. Nie dałam jednak długo zaprzątać tym sobie głowy, aby nie psuć sobie dobrego humory spowodowanego widokiem młodszej siostry w pełni swoich sił.
- Dobrze to słyszeć. Cieszę się, że już znacznie lepiej się czujesz. Wyzdrowiałaś w samą porę! Już za niedługo będzie czas waszego mianowania na nowicjuszy. Wiesz już, kim chcesz zostać w przyszłości i w jakim sposób przysłużyć się swojemu plemieniu? - odparłam, z niecierpliwością oczekując na to, co odpowie mi Myszka.

Pytanie, które zadała Promyk, bardzo nią poruszyło i mimo swojego zwykle neutralnego wyrazu pyska, tym razem dało się zobaczyć determinację. Wiedziała, że jest stworzona do czegoś więcej, chciała to udowodnić każdemu. Zwłaszcza Czosnkowi, który był zwyczajnie leniwy i mimo swoich opowieści nic nie robił w kierunku zrobienia czegoś i pokazania się, sprawienia by było lepiej.
- Chciałabym zostać wieszczem - to był pierwszy raz, jak wypowiedziała te słowa, dopiero teraz zauważyła ich powagę i może kocięcą naiwność. Patrzyła jeszcze przez chwilę w taflę wody, jednak szybko podniosła spojrzenie na starszą siostrę. Jej pyszczek znów przybrał neutralny wyraz, przyglądała się kotce i oczekując reakcji. Nie nastawiała się na wspierające komentarze ani na zganienie za mówienie głupot. W zasadzie sama nie wiedziała, czego od Promyk oczekuje.

Spojrzałam zmartwionym wzrokiem na siostrę, która, tak jak kiedyś Dąb, zapragnęła zostać wieszczem. Marzenie Myszy jednak nie mogło się spełnić, gdyż już ktoś szkolił się pod okiem obecnego Wieszcza. A mianowicie Róg, brat mego najlepszego przyjaciela. Musiałam przekazać burej tą jakże smutną prawdę.
- Przykro mi, kochanie, ale w tej chwili nie jest to możliwe. Wieszcz już jakiś czas temu wybrał swojego następcę i sumiennie szkoli go na przyszłego przywódcę i uzdrowiciela Plemienia Niedźwiedzich Kłów. My za to musimy wierzyć, że jego wybór był słuszny i gdy przyjdzie odpowiedni czas, młody Róg dobrze sprawdzi się w swojej nowej roli. Wierz mi, bycie strażnikiem czy łowcą też może być całkiem ciekawe. Ja od początku wiedziałam już, że chcę iść w ślady naszego ojca i tak jak on polować dla innych jako łowczyni. Ty też z czasem odkryjesz swoje przeznaczenie. - odparłam, posyłając Myszy nieśmiały, ale pokrzepiający uśmiech.

To, co powiedziała jej Promyk, obiło się echem w jej głowie. Nie mogła w to uwierzyć, znaczy, mogła, ale ciężko jej było z tą wiadomością. O ile Mysz zawsze była powściągliwa w okazywaniu emocji, to teraz na jej pyszczku dało się zauważyć ból, nie tylko szok. Przecież była stworzona do wyższych celów, musiała być. A jeśli zostanie wieszczem, nie było tym celem, to... to, co było? Oderwała spojrzenie od Promyk, nie takiej reakcji chciała, ale to była jedyna, którą mogła otrzymać, skoro wieszcz już wybrał. Spojrzała znów w wodę i wzięła głębszy oddech. Zamknęła oczy i niecałe dwa bicia serca później na jej pyszczek powrócił neutralny wyraz.
- Ja... zgłodniałam, wiesz? - odezwała się ze spokojem i podniosła - pójdę coś zjeść - dopowiedziała i zeskoczyła ze śliskiego grzbietu.
- Do zobaczenia - rzuciła jej na odchodne, po czym szybkim krokiem opuściła to miejsce, jak najdalej mogła.


z/t

Okropnie mi się zrobiło, gdy musiałam uświadomić Myszce prawdę i za pomocą raptem paru słów pogrzebać jej słodkie marzenia. Chyba lepiej się stało, że usłyszała to ode mnie, a nie odkryła to na własną łapę, prawda? Byłam jednak pewna, że bura koteczka prędzej czy później odnajdzie w życiu taki cel, który bez problemów uda jej się osiągnąć. Już chciałam jej to powiedzieć, gdy to właśnie moja siostra przerwała tą ciszę, która między nami zapadła po moich słowach.
- Dobrze, nie będę cię już dłużej zatrzymywać. Smacznego życzę. Miło było się spotkać i porozmawiać. Do następnego razu. - odparłam, zanim kotka zdążyła mnie opuścić. Resztę dnia spędziłam już całkiem sama, jednak nie czułam z tego powodu żadnego żalu.

[zt]