Próbowałem coś jeszcze z siebie wydusić ale ciągle się zacinałem. Więc przestałem próbować i po prostu płakałem wciskając nos w futro kotki. Po dłuższej chwili... zmęczony emocjami? Albo nie mający już w sobie nic więcej do produkcji łez odsunąłem się od ciotki podciągając nosem i wycierając go niedbale swoim ramieniem. Westchnąłem głęboko, moje gardło nadal drżało ale na pewno nie tak jak na początku mojego szlochania.
- Tata też zalaz umze? J - jest colaz stalszy... i - i... - spytałem i znów zaszlochałem. - Nie chce znów pogzebu, to jest za ciężkie, ja jestem za słaby na to wszystko. - chyba pierwszy raz przyznałem przed kimś że nie czuję się tak pewnie i tak silnie jak na co dzień. Jak ten jedyny syn przywódcy klanu gromu, szczyciłem się tym tytułem przed każdym. To brzmiało tak doniośle. A teraz... teraz czułem się jak nikt, dosłownie jak porzucone kocię.

Westchnąłem ciężko gdy ciocia wspomniała o mamie.
- Na początku mam wlazenie że było nawet łatwiej... ale, ale to wszystko się nazbielało... i ja chce się do niej psytulić. Nie chce jej na Sleblnej Skólce, chcę ją tutaj, psy nas. - odpowiedziałem. Nic mi nie dawało jej czuwanie na każdym kroku. Polowania mi nie wychodziły, zapominałem o jedzeniu, nie chciało mi się wstawać z legowiska. Gdybym mógł się z nią widzieć na przykład co księżyc... dałbym wiele za to, naprawdę.
- Jak mam się nie smucić... - mruknąłem. - Wszystko jest... jest do dupy. Chcę cofnąć czas.

Słuchałem uważnie słów złotej. To wszystko co mówiła brzmiało... abstrakcyjnie. Nie widziałem jakiejkolwiek przyszłości, nie chciałem zakładać rodziny. Miałem już własną. Jeszcze umrę i zostawię swoje kocięta ze bolącym sercem. Dosłownie gdy myślałem o matce, czułem ukłucie w klatce piersiowej. To było chyba najokropniejsze przeżycie którego doznałem w życiu. Świadomość że nigdy już jej nie zobaczę... że to wszystko zadziało się tak szybko.
- Co mam zlobić żeby moje siostly nie umalły jak mama? Tak szybko..? - spytałem niepewnie wpatrując się w las otaczający Małe Oko.

Wziąłem kilka głębszych wdechów unosząc głowę ku niebu z zamkniętymi oczami. Nauczę się walczyć... jak nie na treningu z tatą to sam, muszę przyśpieszyć swoje mianowanie żeby chociaż mieć większe szanse na obronę mojej rodziny. A zostanie medykiem... brzmiało ciężko. Ilość ziół i chorób by mnie przytłaczała... i co jakbym zrobił coś źle? Podał o jakieś ziarenko za dużo lub za mało? Zabiłbym kogoś.. ale może i bym uratował mamę.
- Tak, polowanie tak... chciałabyś mnie poduczyć walki może w obozie? Co będę już nieco do psodu... - zaproponowałem kierując swój wzrok z powrotem na złotofutrą.

Uśmiechnąłem się delikatnie spoglądając kotce w oczy.
- Dziękuje ciociu. - odpowiedziałem wdzięcznie i otarłem się jeszcze ostatni raz o jej kryzę swoim czołem. Chyba potrzebowałem wypłakania się. Mam nadzieję że będzie już tylko lepiej... mama chyba jest przy nas, tak?
I tak jak zaproponowała ruszyliśmy razem na tereny treningowe, poćwiczenie walki na pewno nieco nas rozgrzeje. Poza tym emocje potrafią również zmęczyć więc nasze nauki może nie trwały za długo, ale na pewno pomogły mi psychicznie.

/ztx2

Po odstawieniu Wilczej Łapy do obozu nie miał ochoty na to, by w nim siedzieć. Postanowił więc zająć się czymś pożytecznym i po prostu wybrał się na polowanie.
Nie odszedł daleko. Często kręcił się w okolicy Małego Oka, lubił je. Było w nim coś, co ciągnęło Jabłkową Gałąź do tego, by wciąż do niego wracał, choć sam nie wiedział co dokładnie. Lubił towarzystwo wody. Z tego też powodu uznał, że rozejrzy się w tej okolicy za czymś interesującym: prawdopodobnie trafi na całe mnóstwo żab, które wybudziły się już ze snu i donośnie dawały znać o swojej obecności, choć gdy patrzył w stronę wody, nie widział żadnej z nich w zasięgu łap. Rozciągnął grzbiet, otrząsnął sierść i nawęszył wiatr, ciekaw tego, czy uda mu się odnaleźć jakiś świeży trop, nim bezsensownie ruszy naprzód.

W: 109/115, statystyki stąd

Hm. Nie spodziewał się rzęsorka, choć z całą pewnością było to zaskoczenie pozytywne - zdecydowanie wolał gryzonie niż płazy, podobnie jak większość Klanu Gromu zapewne. Mimo wszystko płazy miały swój specyficzny smak i zapach, a do tego sama faktura ich skóry była dziwna w dotyku.
Upewnił się co do kierunku wiatru i ustawił się tak, by poruszać się pod wiatr. Obniżył się na łapach, dbając o to, by nie szurać piersią po podłożu i trawie; odchylił się też w tył, przenosząc ciężar ciała na tylne łapy, by móc maksymalnie wyciszyć swój krok. Pochylił głowę, ogon zrównał z grzbietem i ruszył naprzód, ostrożnie stawiając łapy, by na nic nie nastąpić i nie narobić hałasu.
Gdy znalazł się na odpowiednią odległość od rzęsorka, skoczył naprzód, chcąc chwycić ją w łapy, a następnie uśmiercić kłapnięciem zębów w kark.

Zamarł w momencie, w którym rzęsorek spojrzał w jego stronę, naiwnie wierząc, że to sprawi, że gryzoń go nie zauważy. Niestety, tak się nie stało - przez to, że się zatrzymał, prawdopodobnie stracił szansę na to, by złapać go szybciej; teraz jednak nie było czasu na to, by się zastanawiać nad tym, co by było, gdyby jednak zrobił coś innego. Nie zdążył nawet warknąć w myślach „szlag”, gdy jego łapy natychmiast szarpnęły jego ciało w przód w pogoni za uciekającą zwierzyną. Miał nadzieję, że uda mu się go złapać w te dwa-trzy susy, nim ten zdoła dotrzeć do wody, i możliwie jak najszybciej uśmiercić.

Fantastycznie. Rzęsorek zawisł bez życia w jego szczękach... i przez ułamek uderzenia serca Jabłkowa Gałąź zastanawiał się, czy w ogóle był sens w tym całym gonieniu takiej drobnicy. Przecież to i tak była przekąska na raz. Kompletnie nie kalkulowała się cena do faktycznej wartości zwierzyny. Ech.
Wykopał płytki dołek, w którym ukrył zwierzynę, po czym ruszył szukać czegoś ciekawego gdzieś dalej, odbijając nieco od Małego Oka; jego mała pogoń musiała zwrócić uwagę okolicznej zwierzyny, która pewnie schowała się na jakiś czas, więc musiał zmienić lokację.

Nic. Zmarszczył brwi, gdy zatrzymał się i przez chwilę stał w miejscu, rozkładając się na boki i próbując wyłapać jakikolwiek zapach. Parsknął cicho pod nosem, po czym ruszył dalej, odbijając znów bardziej w okolice Małego Oka. Może przynajmniej przy brzegu stawu będzie miał trochę więcej szczęścia, w końcu przy wodzie zawsze coś się kręciło prawda? Ech. Nie mógł wrócić do obozu tylko z rzęsorkiem, szanujmy się.