Pogoda z jaką zmagali się ostatnimi czasy pozostawiała wiele do życzenia - siarczysty mróz doskwierał klanowym kotom i zielonooki rad był z długości i gęstości swego futra. Zdawał sobie również sprawę że sroga Pora Nagich Drzew zwiastowała zwiększone szanse na powodzenie jego planu. Jeśli zamierzał znaleźć kotkę mogącą urodzić mu kocięta obecny moment, w którym samotniczki przymierały zapewne z głodu był ku temu idealny.
Niespiesznym krokiem, zachowując ostrożność i ciszę wyruszył pod wiatr w poszukiwaniu konkretnego drapieżnika - kotki mogącej stać się surogatką jego kociąt. Nie wątpił, że największe szanse na powodzenie odnieść mógłby gdyby napotkał na kotkę wysoką, szczupłą i krótkowłosą, o budowie takiej, jak ta posiadana przez Znikającą Łapę - nie wątpił, że osobniczki jej pokroju znosiły niskie temperatury najgorzej.

TYP TERENU: okolice rzek i jezior

Determinacja kocura w znalezieniu kotki marzeń była całkiem imponująca, ale gdy szedł przez okolice Małego Oka, los nie zamierzał zsyłać mu jednej z nich. Nie znaczyło to, że samotnika nie znalazł – ze strony, po której znajdowała się Gawra, można było wyczuć zapach młodego kocurka spoza Klanu Gromu. Nie był on daleko, a jeśli ciekawość Konwaliowego Snu dałaby górę i chciał wytropić tego, który przeszedł przez jego tereny, zobaczyłby, jak w leśnym obszarze opodal buro-biały młodzik próbował coś upolować. Mysz, by być dokładniejszym, ale jego technika pozostawiała wiele do życzenia. Miał maksymalnie siedem księżyców – nic dziwnego więc.

KONWALIOWY SEN:
S: 50 | Z: 28 | Sz: 8 | O: 30 | HP: 170 | W: 130
✦ cechy: ostre pazury, sokoli wzrok
✦ umiejętności: skradanie się: poziom 3 | tropienie: poziom 2 | wspinaczka: poziom 2 | zielarstwo: poziom 1

MŁODY SAMOTNIK:
S: 15 | Z: 20 | Sz: 14 | O: 7 | HP: 120 | W: 100

Zirytował się. Gdyby kocur był młodszy zapewne mógłby przyjąć go pod skrzydła Gromu zapewniając sobie ucieczkę od dręczącego go problemu i rozpraszając Rozżarzoną Gwiazdę. Ostatnim razem współczucie pozwoliło mu na zignorowanie nieprawidłowości, teraz jednak, gdy chłód doskwierał im wszystkim zaś ryzyko głodu stało się realne nie zamierzał kierować się wspomnianą emocją. Na ugiętych łapach, poruszając się pod wiatr i przenosząc ciężar ciała na tylne kończyny spróbował podkraść się do samotnika. Unikał mogących wywołać hałas elementów podłoża zaś głowę i ogon utrzymywał na poziomie reszty kręgosłupa. Wyciszył również oddech, zastygał w bezruchu i używał naturalnych osłon.
Jeśli zdołał zbliżyć się do tamtego na odpowiednią odległość podjął próbę skoku na grzbiet samotnika. Zamierzał rozorać go pazurami - granice klanu zbyt często przekraczane były przez pobratymców nieznajomego. Na swe nieszczęście był zbyt młody, zbyt odbiegający wyglądem od gromowego zastępcy... i nie był kotką.

Być może jego działanie nie było odpowiednie. Możliwe, że znacznie nie doceniał swej siły i zwyczane ostrzeżenie zmienić mógł w wyrok śmierci.
Słysząc zawołanie młodszego samotnika niemalże zamarł w bezruchu. Zielonymi ślepiami obserwował tak brzydzącą go posokę obficie pokrywającą grzbiet młodego kocura. Rany były dotkliwe i nawet jeśli chciałby darować mu życie byłoby ono bezwartościowe. Podejrzewał, że tak dotkliwej rany nie wyleczyłby wystarczająco szybko i skutecznie by uniknąć kalectwa i śmierci. Nawet jeśli zielonooki chciałby zmienić swą decyzję było już na to zbyt późno. Pozostało mu zapewnić mu szybki możliwie czysty zgon.
Postanowił - nie chowając pazurów - podjąć próbę wymierzenia ciosu w bok głowy kocura.

Podejrzewał że zadawanie kotce pytania dotyczącego faktycznego celu jego wyzbycia z obozu było bezcelowe.
Okazywało się, że młodzik nie zjawił się na miejscu sam i granicę przekroczył wraz z swą matką. Fakt ten sprawiał że wszelkie dotychczasowe wątpliwości zielonookiego zniknęły zastąpione koncentracją na następnej przeciwniczce. Nie był młodym kotem jednakże nigdy wcześniej nie zgładził osobnika swego własnego gatunku. Przeznaczenie nakazywało by w chwili obecnej zgładził ich dwójkę.
Podjął próbę doskoczenia do kotki by następnie uzbrojoną w pazury łapą zaatakować prawe oko samotniczki.

- Jak śmiesz atakować mnie na terenie mojego klanu - rzekł czując, jak posoka spływa na jego sierść napawając go obrzydzeniem. Pomimo dotkliwości bólu - nigdy wcześniej nie odniósł tak poważnych ran - to obrzydzenie właśnie targało umysłem kocura najmocniej. Poczuł, jak w jego pysku pojawia się charakterystyczny dla niestrawności smak goryczy. - Jak śmiesz wkraczać na cudze tereny i narażać życie własnego syna ucząc go by postępował podobnie - rzekł. Pozostawał zaskoczony faktem że poczuł jakąkolwiek empatię w stosunku do kocięcia - obecnie widok wspomnianej dwójki napawał go gniewem i obrzydzeniem. - Chcę, byś miała świadomość, że gdyby nie twoje postępowanie nadal by żył.
Emocje rzadko targały kocurem jednakże w tym momencie, dręczony zarówno nimi jak również i bólem oraz krwawieniem mogącym stać się zagrożeniem dla jego osoby, zdecydował się pozwolić im kontrolować go w celu zapewnienia mu przetrwania. Uniósł przednią kończynę by zaatakować zdrowe oko kotki - żywił nadzieję że wysunięte pazury pozwolą mu na pozbawienie kotki również drugiego oka.

Samotniczką ponownie zaatakowała go w sposób celny. Irytacja zielonookiego zwiększała się jednakże ostatkiem zdrowego rozsądku przypomniał sobie o właściwym postępowaniu. Dalsze poddawanie się emocjom nie mogło przynieść mu korzyści.
- Próbujesz manipulować mną czy sobą? Twój syn od co najmniej księżyca nie był już dzieckiem - rzekł ponownie wymierzając atak w oko kotki. Żywił nadzieję że ten cios uciszy samotniczkę na zawsze. Jej osoba brzydziła go niemalże tak bardzo jak emocje którym pozwolił sobą kierować, jak ból który odczuwał i jak posoka spływająca mu po futrze.

Zakopał oba ciała uważając by ziemia i śnieg nie dostały się do rany na jego gardle. Zatarł ślady walki by następnie niespiesznym krokiem i z zachowaniem nadmiernej wręcz ostrożności oddalić się w kierunku obozu. Pamiętał również, by zacierać ślady posoki wydostającej się z rany, nie chciał wszak sprowadzić niebezpieczeństwa do obozu. Ciecz barwiąca futro szkarłatem i zmieniająca strukturę jego kryzy brzydziła go jednakże tamowanie jej tutaj, w miejscu w którym był narażony na potencjalny atak było nierozważne.

Tęskniłem za mamą. Nie chciałem tego okazywać przed wszystkimi, ale czułem że byłem bliski wybuchnięcia. Często rozmawiając z innymi kotami czułem jak łzy napływają mi do oczu a ja nie mogę wydusić z siebie słowa. Jedyne co mi pozostało w takich sytuacjach to odwracać wzrok i uciekać pod pretekstem obowiązków.
Dziś był dzień płakania, nie umiałem tego już w sobie trzymać i musiałem się przejść poza obóz by odetchnąć świeżym chłodnym powietrzem którym zaciągałem się z nadzieją że trochę ochłonę. Łapy doprowadziły mnie do Małego Oka które akurat było zamarzłe. Skorzystałem z okazji i zacząłem krążyć na nim wpatrując się w lód podemną.

Zastrzygłem uchem wzdychając ciężko by wyrzucić napięcie z siebie. Spojrzałem w kierunku kroków i ujrzałem tak nie kogo innego a swoją ciocię. Szczerze mówiąc się jej tu nie spodziewałem a kogo niby miałbym? Głupi. Wysunąłem pazury wbijając je w lód podemną.
- Nic. - odpowiedziałem po chwili odwracając znów wzrok w taflę na której stałem. Co tam? Nic. Mama mi umarła. Nie ma jej. Medyczka jej nie pomogła. Tata nie użył gwiezdnych mocy by oddać jej jedno ze swoich żyć. On niedługo umrze ze starości i zostawią mnie z siostrami. A co jak im się coś stanie? Kolejna ciężka Pora Nagich Drzew? Jak mam im pomóc w takim wypadku? Czemu Tęczowej Chmury już nie ma? CZEMU? Miała patrzeć na moje mianowanie... chciałem jej jeszcze poopowiadać jak było na treningu, przynieść własną upolowaną piszczke by nie była głodna.
Do moich oczu zaczęły znów napływać łzy. Mrugałem szybko by ukryć ten fakt.

- Mh. - kiwnąłem głową na pytanie kotki wydając z siebie ciche mruknięcie. Nie wytrzymałem i otworzyłem pyszczek i zacząłem szlochać. Pochylony nad zamarzniętą taflą, niemalże zwinięty w kulkę chcąc ukryć się od całego świata. Chciałem do mamy. Jak mały głupi kociak. Jeszcze przed jej śmiercią myślałem że jestem dorosły, a teraz cofnąłem się do samego początku. Jestem małym durnym kocięciem które chce się wtulić w bok mamy i wrócić do kociarni. Chciałem znów poczuć rodzinne ciepło a nie mieć świadomość o chorującym ciągle tacie i martwej mamie.

Wtuliłem się przyciskając czoło i łapę do piersi złotej. Rozpłakałem się już całkowicie, podciągając nosem i próbując coś z siebie wydusić. Wydawałem z siebie tylko pojedyncze dźwięki kaszląc co jakiś czas.
- Ja - j - wycedziłem - DO MAMY. - uniosłem głos i wybuchłem szlochem jeszcze bardziej i wycierając w futro ciotki cieknące ze mnie łzy i wydzieliny z nosa. Ciężko było mi złapać oddech.