Zwolnił kroku, gdy dostrzegł gronostaja, a następnie upewnił się, czy na pewno stał pod wiatr. Ugiął łapy, pochylił głowę, przyciskając uszy do czaszki, a jego ogon zafalował delikatnie, układając się w prostej linii ciągnącej się od czubka jego nosa aż po koniuszek ogona. Nie zamierzał się zastanawiać dłużej, niż było to konieczne - wiedział, że schwytanie gronostaja było w tym momencie złapaniem dwóch piszczków naraz: zarówno jego, jak i zaskrońca, którego upolował. Bacząc na to, by nie nastąpić na nic, co mogłoby zaalarmować małego drapieżnika (nie był pewien, czy wyciszanie kroku było konieczne, ale biorąc pod uwagę niskopodłogowość drapieżnika uznał, że odchyli się lekko w tył i przeniesie ciężar ciała na tylne łapy i tak, jako że wydawało mu się to być sytuacją analogiczną do innych stworzeń, które trzymały się blisko ziemi), Jabłkowa Gałąź chciał w ciszy zbliżyć się do niego na długość, z której mógł oddać skok, by móc skoczyć naprzód, na gronostaja, i zatrzasnąć szczęki na jego karku.

Niech to szlag. Prychnął rozdrażniony, gdy okazało się, że źle wymierzył odległość i kłapnął zębami tuż obok karku gronostaja; cóż, miał za swoje. Był zbyt pewny siebie i teraz musiał wziąć na klatę konsekwencje tego, które wiązały się z otwartą walką z gronostajem, który... hm. Nie wyglądał na takiego, który zaraz ucieknie, a raczej gotował się do walki z wojownikiem. Cóż. Skoro nie zamierzał uciekać, to Jabłkowa Gałąź zamierzał dopilnować, by pożałował tej decyzji.
Zamierzał uderzyć w grzbiet gronostaja łapami, by ciężarem swojego ciała przycisnąć go do ziemi, a wysuniętymi pazurami wczepionymi w sierść uniemożliwić mu ucieczkę.

Co jest. Powoli zaczynał czuć, jak frustracja podgrzewa krew w jego żyłach. Daleko było jej jeszcze do wrzenia, choć zdecydowanie do tego zmierzała, jeżeli jego celność będzie utrzymywała się na tak słabym poziomie. W jego gardle zabulgotał niezadowolony warkot, gdy chwilę po tym, jak poczuł szczypiący ból na nosie, nagle szarpnął łbem w przód, chcąc zatrzasnąć szczęki na łapie gronostaja, nim ten zdąży ją cofnąć.

Chociaż irytowało go to, że znów zacisnął szczęki na niczym, nie mógł tak po prostu pozwolić na to, by gniew wziął górę nad racjonalnym myśleniem. Ostatnie, czego chciał, to pozwolić sobie na to, by brawura i głupota popchnęła go tu bardziej ryzykownym rozwiązaniom.
Gdy gronostaj zaatakował jego łapę, Jabłkowa Gałąź nie zamierzał pozostać bierny; tą samą łapą, która została zaatakowana, zamierzał uderzyć w pysk małego drapieżnika, w planach mając rozerwanie mu pazurami całej mordy. A jak wyjdzie w rzeczywistości, to już inna kwestia.

To było żałosne; nie dość, że nie udało mu się przywalić w gronostaja na tyle, by rzucić nim w bok, to jeszcze ten podjął kontratak, który okazał się być o wiele bardziej dotkliwy. Zasyczał, gdy pazury gronostaja rozcięły skórę na jego łapie, a on sam uczepił się jego kończyny. Jabłkowa Gałąź nie zamierzał zrobić niczego oryginalnego - nie zamierzał pozwolić na to, by ten długi szczur skoczył wyżej i wgryzł się w jego gardło, wobec czego chciał po prostu chwycić go zębami za łeb, skoro i tak jego głowa była w zasięgu jego szczęk.

Poczuł jeszcze, że pazury gronostaja rozcinają skórę na jego barku, jednak tępy ból szybko został zagłuszony przez tryumf, który wiązał się z tym, że nareszcie celnie chwycił gronostaja za łeb, a jego czaszka pękła jak sucha gałązka pod naporem jego szczęk. Fantastycznie.
Poświęcił jakiś czas na to, by zatrzeć ślady krwi po walce, oczyścił również własne futro i rany. Wyglądało na to, że to by było na tyle z jego polowania; świeże rany miały zbyt intensywny zapach i było to zarówno ryzykowne, jak i całkowicie nieopłacalne. Zebrał więc swoje dzisiejsze łupy i oddalił się do obozu.

zt