Otworzyła powoli oczy słysząc głos niedaleko, od razu rozpoznając jego właściciela, a następnie przesunęła spojrzeniem po otoczeniu, by odnaleźć gdzie konkretnie kocur się znajduje w tej całej scenerii, by odezwać się dopiero, jak jej złociste oczy odnalazły go pomiędzy liśćmi na gałęzi, dzięki ruchowi jego ogona, bo inaczej mogłoby jej to zająć trochę dłużej, nawet jeśli wzrok miała cały czas w pełni sprawny.
- Ach, zauważyłeś, że schudłam? - miauknęła żartobliwie, acz na pysku nie pokazał się nawet cień uśmiechu. Rzadko się uśmiechała, musiałoby się stać coś wyjątkowo śmiesznego, żeby przez jej lico przebiegł uśmiech, a co dopiero mówić o szczerym śmiechu. - Na razie nie czuję żadnej różnicy. Ty i Wroni Cień przynajmniej od razu dostaliście terminatorów - rzuciła. Dosłownie, oprócz nowego miana nie czuła nic nowego. No, nie musiała chodzić na trening z Zaćmionym Słońcem, no i nie biegała z "Łapą" w imieniu, ale oprócz tego? Spodziewała się większych fajerwerków. No i bolał ją brak terminatora.

W tej, jak i w wielu innych kwestiach byli do siebie podobni; Konwaliowy Sen śmiałby nawet stwierdzić, choć nie na głos, że z całego rodzeństwa to z Zamglonym Jeziorem posiadał najwięcej wspólnych cech i fakt, że została mianowana później tego nie zmieniał.
- Oczywiście - podobnie, jak i ona, Konwaliowy Sen stronił od wyrazu zwanego uśmiechem - drżenie kącików pyska było jedyną zbliżoną do tego wyrazu mimiką, jaką można było u niego dostrzec.
- Owszem, podejrzewam jednak, że pozostawało to kwestią niewielkiej ilości wojowników i dużej ilości kociąt oraz terminatorów, nie zaś poszczególnych cech moich czy Wrony - odpowiedział zgodnie z prawdą. - Zwłaszcza, że wuj mianował mnie długi czas po tym, jak ukończyłem trening, podobnie, jak zwlekał z mianowaniem Szpaczego Śpiewu, zupełnie, jakby brakowało mu zaufania w moje umiejętności.
Końcówka ogona kocura poruszyła się ponownie. Prawdą było, że od czasu, gdy odebrano mu możliwość udawania się na treningi, posiadał zbyt mało zajęcia i zbyt wiele możliwości myślenia nad swoją sytuacją i powodami, dla których Wietrzna Łapa nie żył. Innymi, niż, oczywiście, jego własna bezmyślność i nieposłuszeństwo.
- Sądzę, że powinnaś otrzymać pod swoją opiekę terminatora, gdy tylko odbędzie się ceremonia kociąt Żmijowego Syku. Z którą, zdaje się, wuj również zwleka... - przesunął językiem po kosmyku sierści na swojej szyi, tak, by przygładzić go do reszty kryzy. - Być może powinienem zainteresować się stanem jego zdrowia. Żywię nadzieję, że kot, którego dostaniesz pod swoją opiekę okaże się być bardziej roztropny, niż Spopielona... czy Wietrzna Łapa.

Uniosła wyżej brwi, gdy usłyszała wyznanie kocura. Został mianowany później, niż w rzeczywistości powinien? Przecież skończył trening idealnie, by być mianowanym. Czyżby Rozżarzona Gwiazda bał się miotu Kruka? Że mógłby mu on jakoś zagrozić swoimi ambicjami i dobrymi umiejętnościami, żeby szybko skończyć trening, a potem równie szybko kogoś wytrenować? Parsknęła krótko.
- Przestarzałe myślenie o tym, że ktoś, kto nie ma jeszcze 12 księżyców nie może być dobrym wojownikiem? Czyżby nie wiedzieli, że stopowanie kogoś przed tym sprawia jedynie, że ich to zniechęca do dalszej pracy? Bo po co mają się starać i pokazywać przed klanem, skoro dostaną jedynie pogardę? - rzuciła. Ona miała zgoła inne problemy, ale zrozumiałaby, gdyby na przykład Szpaczy Śpiew zdecydowanie zniechęcił się do bycia wojownikiem, czy przestałoby mu tak zależeć na dobru klanu.
- Też mam nadzieję, że kogoś dostanę - powiedziała, kiwając głową. - Na mojej ceremonii do rozdania był tylko jeden terminator, i choć rozumiem, czemu mogłam go nie dostać, to nie sprawia to, że nie jestem zawiedziona. I również mam nadzieję, że będzie to ktoś ogarnięty, bowiem nie wyobrażam sobie żeby dostać pod swoje łapy kogoś nieodpowiedzialnego i unikającego treningu, jak pierwszy terminator Wrony - przyznała, skoro już Konwaliowy Sen wszedł na jego temat. - A co z Wietrzną Łapą? - spytała jeszcze, poruszając lekko uchem, ciekawa czym podpadł tym razem terminator drugiego jej brata.

Chciałem wyrwać się z obozu, trochę oderwać od ciągłego myślenia. Niby brzmi niewinnie, jednak naprawdę nie było mnie w obozie od samego ranka. A słońce właśnie zbliżało się ku zachodowi. Kończyłem tą całodniową wyprawę, chcąc złapać coś na ząb. Kierowałem się tropem pulchnej sikorki, która przed chwilą niczego nie świadoma przeleciała mi nad głową. Na moje nieszczęście nie zauważyłem durnej gałązki i ptaszynka spłoszyła się odlatując dalej niż się tego spodziewałem. Teraz jednak trwałem w pozycji łowieckiej nasłuchując jak i wypatrując ćwierkającej ptaszyny.

Koźlorogi

Ha! Kozła cały dzień mogło nie być w obozie. To znaczy, jak już przychodził to tylko by odłożyć zwierzynę lub z patrolu. Przepracowywał się bardziej gdy wyszedł z lecznicy. Chciał nadrobić stracony czas i po prostu pozbyć się negatywnych myśli. Nie były warte jego zdrowia.
Więc też teraz był na polowaniu. W sumie to kończył gdy zauważył jak słońce powoli zachodziło za horyzontem. Nie zamierzał polować do nocy. Był pracoholikiem ale nie był wariatem. Nie chciał się natchnąć na jakiegoś drapieżnika podczas polowania. Zwłaszcza, że teraz był… zmęczony. Stracił rachubę czasu. Wiedział jedynie tyle, że za długo był poza obozem i powinien wypocząć. Ale zanim to to powiedział sobie, że zapoluje ostatni raz.
Tak więc zaczął szukać nowego tropu i po dłuższych poszukiwaniach, wreszcie znalazł. Ptak. Nie duży. Może być. Zaczął iść w głąb za zapachem ptaszyny i gdy tylko ją dostrzegł, Kozioł przystąpił do pozycji łowieckiej.
Był pod wiatr i jako sprawny myśliwy, płynnie przemieszczał się wzdłuż długich zarośli. Jego precyzja do każdego szczegółu była niezłym widowiskiem. Widząc go tak skupionego a jednocześnie spokojnego. Gdy wyczuł odpowiednią chwilę, wyskoczył i rzucił się na bezbronną sikorkę. Zabił ją szybko, nie słychać było nawet jej wrzasku.
Był tak skupiony na swojej pracy, że dopiero po chwili wyczuł obecność innego kota obok. Stał nad swoim ex przyjacielem. Dzieliła ich odległość lisiego ogona od nich. Gdy ich spojrzenia się skrzyżowały, Kozioł przez chwilę stał nieco zdezorientowany. Po chwili trzepnął uchem a jego spojrzenie ściemniało. Nie chciał go tu spotkać. Nie chciał mieć z nim nic do czynienia.
– Nie wchodź mi w drogę. – mruknął jedynie po czym chwycił ptaszynę do pyska i zaczął powoli iść do obozu.
Jeżeli polowali na to samo to jego strata. Albo się jest szybszym albo przychodzi się do obozu z niczym. Takie jest prawo lasu.

/okoń rub coś bo kozioł se pójdzie xDDDDDD

- Nie udaje mi się złapać ciebie w obozie, Koziołku posłuchaj mnie chwilkę. - Na początku mówię cicho, zaskoczony treścią moich słów. Sam nie jestem pewien co do gwiezdnych wyprawiam. Jednak Nie chcę stracić takiej okazji. Wojownik pokazał mi się znikąd. Najpewniej oboje polowaliśmy na to samo, to nie był przypadek. Takie coś bez powodu się nie dzieję. Dalej w pozycji łowieckiej spoglądam na pointa, uważnie przyglądając się jego sylwetce. Nie może mi uciec, nie chcę znowu go stracić. Stres stanął mi w gardle, nie mogłem już nawet nabrać pełnego wdechu. Chyba serce przestało mi bić, albo to drzewa przestały się ruszać. Jednak mimo tego wszystkiego, Kozioł ciągle tam stał.

Słowa Złotego Okonia sprawiły, że Kozioł zatrzymał się. Co zapewne było dla młodszego kocura pożądanym czynem. Jednakże nie miał powodu do długiej radości, widząc jak Koźlorogi zmierza w jego kierunku z zmarszczonymi, gniewnie brwiami. W pysku dalej trzymał swoją wcześniej upolowaną zdobycz. Jednakże gdy stanął przed wojownikiem, wypluł ją na ziemie by móc warknąć na niego.
– Nie mów. Do mnie. Koziołku. – powiedział dokładnie i ze specjalnymi przerwami by wbił sobie to łba. Nie miał prawa go tak nazywać. Po tym jak go potraktował. – Takie zdrobnienia zachowaj dla swojej partnerki. – syknął. Nie wyobrażał sobie jednak by zastępczyni i on wymieniali się takimi słodkościami i nazywali siebie ,, kochaniem” czy ,,kwiatuszkiem’’. A nawet jeśli to było to dla Kozła obrzydliwe. Sam ich widok był obrzydliwy.
– O ile dobrze pamiętam to ostatnio wszystko sobie wyjaśniliśmy. Więc łaskawie mnie zostaw. – powiedział krótko. Nie rozumiał czemu niby miał go słuchać. Kości zostały rzucone i tyle. Zwłaszcza nie rozumiał czemu kazał mu się odsunąć z jego życia a teraz nagle pragnie jego obecności. Niech się w końcu zdecyduje psia mać! Tak czy inaczej, Okoń powiedział swoje i Kozioł nie widział sensu w dalszej rozmowie. Wybrał Zaćmienie to niech spędza z nią czas. Niech ją przytula i się jej żali. Ba! Niech se zrobią kocięta jak mu tak źle i samotnie. Kozła to nic już teraz nie obchodziło.

***

Wychynął spośród trzcin, w pysku trzymając upolowanego kaczora. Ptasie pióra, zwłaszcza te zielone ciemnoniebieskie, odróżniające się od sąsiadujących z nimi odcieni brązu lśniły w blasku promieni porannego słońca. Te odbijały się także od błyszczącego śniegu, którego drobinki skrzyły się, nieomal oślepiając oczy zielonookiego, gdy posłał ku nim spojrzenie pod nieodpowiednim kątem.
Ułożył zwierzę wśród poszycia u podnóża jednego z okolicznych drzew, by następnie zacząć ukrywać swą zdobycz pod warstwą obumarłych liści oraz, oczywiście, śniegu.

[Rozżarzona Gwiazda ]

Żar zdecydował się nieco odpocząć od obowiązków, wybrał się więc na spacer. Chyba załatwił wszystko, co miał zrobić. Dużo pomagała mu Zaćmienie, ale jej sprawa ciągle gdzieś siedziała z tyłu głowy rudowłosego kocura. Zawsze ten moment, gdy mógłby o niej porozmawiać z innymi jakoś nie nastaje, ale cóż. Kiedyś na pewno będzie musiał się za to zabrać. Ta sprawa w końcu nie zniknie sama, nie? Ale najpierw chciał się nieco zrelaksować, ruszył więc ku Małemu Oku i... O! Konwalia. Dawno nie rozmawiał z siostrzeńcem, szczególnie po sytuacji, gdy Trzask się związała z Dziką Różą. Ciekawe, co o tym wszystkim myślał.
- Hej Konwaliowy Śnie. O, widzę niespotykaną na tą porę zdobycz, naprawdę świetna. Nie przeszkadzam? - zapytał się, zerkając na kaczora, a potem na czarnego kocura. Jak chciał kontynuować polowanie, to nie będzie mu przeszkadzał, ale jakby chciał rozmawiać, to Żar jak najbardziej podyskutuje. Dawno tego nie robił, Gwiezdny Klanie! Zaczal się zapuszczać.

Dorodny kaczor, który z nieznanych mu powodów zdecydował się przebywać w pobliżu zamarźniętej tafli akwenu wodnego został całkowicie ukryty w bezpiecznym miejscu w momencie, w którym rudofutry skończył zadawać swe pytanie. Zielonooki niespiesznie uniósł głowę, kierując wzrok w kierunku ślepi gromowego przywodcy.
- Wuju - powitał wyższego rangą kocura, którego, żywił nadzieję, będzie miał możliwość zastąpić w przyszłości, obejmując to samo stanowisko, które piastował niegdyś Trzmiela Gwiazda. - Dziękuję i... nie.
Powoli przesunął językiem po sierści na swojej prawej przedniej kończynie, by poprawić futro zmierzwione podczas udanej próby zabicia ukrytego obecnie kaczora.
- Jak moja siostra ustosunkowała się do nałożonej na nią kary? - spytał, o dziwo określając kotkę swojej siostry, nie zaś tak, jak czynił to wcześniej, córki Kruka.

Przytaknął głową na odpowiedź kocura. Myślał, że czarny po prostu jest na polowaniu i nie chce, by mu się przeszkadzało, ale cieszył się, że może pogadać z siostrzeńcem. Ale na pytanie przekrzywil lekko głowę. Zmarszczył przy tym brwi w zamyśleniu. Kary? Nie kojarzył niczego takiego.
- Chodzi o Lew czy o Jezioro? W sumie to dawno Lew nie widziałem, ostatnio leżała w lecznicy... Czy o czymś nie wiem? - zapytał się, nie bardzo kojarząc sytuację. Albo być może się już starzeje i ma dziury w pamięci. Obie sytuacje są dość możliwe. Ale kto by mógł nałożyć karę? On jako mistrz tego nie zrobił, więc... Kto?

- O Lwią Łapę, naturalnie - odparł, wyraźnie zdziwiony, by zadać rudofutremu wynikające z tego zaskoczenia pytanie. - Zaćmione Słońce nie przekazała ci informacji o tym, jak nałożyła karę osobistego przeprowadzenia fragmentów treningu Lwiej Łapy ze względu na jej zachowanie?
Zdziwienie zielonookiego pozostawało szczere - wszak zastępca powinien informować swego przywódcę o istniejących zmianach, nie wspominając o tym, że interwencja w trening cudzego terminatora powinna odbyć się tylko wtedy, gdy jego mistrz wyrazi ku temu zgodę.
- Ze względu na słowa, które wypowiedziałeś, zdaje mi się, że z powodu bycia przywódcą możesz nie wiedzieć o wielu rzeczach, wuju - powiedział ostatecznie, żywiąc nadzieję, że nie przekracza pewnej formalnej granicy między nimi. Pozostawali wszak rodziną. - Nie chcę, byś zrozumiał mnie źle, mam na myśli jedynie fakt, że bycie przywódcą stawia cię w pozycji kota respektowanego, którego ewentualnej krytyki część kotów mogłaby się obawiać.

Uniósł brwi. Miał cichą nadzieję, że się przesłyszał. Jeszcze rozumiałby, gdyby Lew nie była jego terminatorką, ale do cholery był jednak przywódcą! I mistrzem Lew. Powinien wiedzieć, co się działo z nią. Ale próbował uspokoić narastające w nim zdenerwowanie. Zapomniała? Czekała aż Lew wyjdzie z lecznicy, żeby mu powiedzieć? Dlaczego miałaby to ukrywać?
- Widocznie Zaćmione Słońce miała swoje powody, by mi tego nie mówić. Muszę z nią o tym porozmawiać - powiedział, biorąc głębszy oddech i wypuszczając powietrze z cichym westchnieniem. Rozumiał, że to były jej obowiązki jako zastępca. Ale jako mistrz chciałby wiedzieć, że jego terminatorka ma część wiedzy zaliczoną. I że ktoś w ogóle wtrąca się w jego trening. Cokolwiek. Następne słowa gorzko uświadomiły Zarowi to, czego był świadom od początku. Pomimo że starał się zacierać granicę, to i tak koty się od niego odsuwały, pozostawiając między rudym a nimi chłodny dystans. A przecież był tym samym kotem, co zawsze! Tylko z dodatkowymi obowiązkami i dziewięcioma życiami.
- Cóż... Rozumiem to, że koty mogą mieć do mnie dystans... Ale jestem tym samym kotem, co każdy. Przecież nic nikomu nie zrobię przez to, że ktoś mi coś powie - powiedział, a jego końcówka ogona delikatnie drgnęła. Czasami marzył o tym, by ponownie wieść spokojne życie zwykłego wojownika. Ale to już nigdy nie wróci. Przynajmniej nie w obecnej sytuacji.
- Co w ogóle sądzisz o Zaćmionym Słońcu jako zastępcy? - zadał pytanie, próbując odsunąć trudny dla siebie temat. Jego problemy nie powinny być zrzucane na siostrzeńca! Pewno Konwalia miał wystarczająco swoich problemów.

- Tak też podejrzewałem - odparł, nie zamierzając wątpić w dobre intencje ich zastępczyni - ta wszak wyraźnie powiedziała mu, że dobro Gromu stanowi jej priorytet. - Jak odpowiada ci współpraca z nią? Jeśli, oczywiście, mogę pozwolić sobie na wysunięcie tego pytania.
Nie chciał pozostawać kotem zbyt śmiałym, sądził jednak, że jako wojownik, istotna część gromu oraz jako krewny Rozżarzonego posiadał ku temu prawo.
- Owszem, sądzę jednakże, że jest to nieunikniona wada twej pozycji - zdawało się bowiem, że opisane zjawisko faktycznie było dla rudofutrego wadą, nie zaletą.
- Zgodnie z jej słowami po objęciu stanowiska chciała kierować się dobrem klanu - rzekł, pośrednio odpowiadając na pytanie przywódcy. - Dotarły do mnie jednakże niepokojące informacje... a i te, które sam przekazywałem Zaćmionemu Słońcu zostały zupełnie zlekceważone. Ostatecznie jednak ocena postawy Zaćmionego Słońca oraz tego, czy jesteś zadowolony ze sposobu, w jaki pełni swą rolę należy przede wszystkim do ciebie, wuju.
Wyminął pośrednio zapytanie rudofutrego, nie chcąc sprowadzać się do niekomfortowej dla niego pozycji w postaci skonfliktowania z przyszłą przywódczynią.

***

Tęsknię za śniegiem, nienawidzę tej pogody, nie da się oddychać ani wykonywać obowiązków przy normalnym oddychaniu. Z nadzieją wyczekiwałam chłodniejszej temperatury, dlatego dziś postanowiłam przespać porę górowania słońca i wykonywać swoją robotę przez resztę dnia... i nic to nie dało. Ciepło jak było przed drzemką tak było nieznośne po drzemce. Tyle dobrego że trening z Rozgwieżdżoną Łapą odbywał się w Ciemnej Głuszy... lepsze to niż trening w pełnym słońcu.
Gdy ten nieznośny dzień dobiegał końca postanowiłam przejść się nad Małe Oko, z nadzieją że chociaż tam poczuję chłodny powiew - bo moczyć łap nie zamierzałam.

/bocia

Bycie wojownikiem zaczynało mi się coraz bardziej podobać. Żadnych ograniczeń, możliwość odkrywania nowych miejsc w pojedynkę, a przede wszystkim poznawanie nowych kotów z Klanu Gromu, jak i spoza niego. Oczywiście, nowa ranga wiązała się również z nowymi obowiązkami takimi jak patrole czy polowania, jednak nie były one takie złe. Na pewno w czasie ich wykonywania czułem się lepiej niż wtedy, gdy musiałem zajmować się pielęgnacją starszych i ich legowisk za uczniowskich czasów. Korzystając z chwili wolnego czasu, wybrałem się na krótki spacer po gromowych terenach. Idąc przez las, do mych nozdrzy dotarł słodki zapach znanej mi już kotki, ruszyłem więc jego śladem, mając nadzieję na spotkanie z nią. Teraz, gdy oboje byliśmy wojownikami, mogliśmy spędzać ze sobą nieco więcej czasu. Nie zawiodłem się, docierając do miejsca, gdzie urywał się trop, bo oto nad Małym Okiem zobaczyłem ją - Jeżynowy Cierń we własnej osobie. Była równie piękna jak w dniu, w którym ją poznałem, choć oczywiście już nieco starsza niż te parę księżyców wstecz. Westchnąłem na jej widok i już bez dalszego ociągania się podszedłem do niej, aby się przywitać.
- Witaj, Jeżynowy Cierniu. Miło znów cię zobaczyć. Nie miałem okazji pogratulować ci awansu na wojowniczkę, jak i otrzymania swej pierwszej uczennicy. Jak się z tym czujesz? Ufam, że zastałem się w pełnym zdrowiu i dobrym humorze. - odparłem, wiedząc, że po tej kocicy mogę się wszystkiego spodziewać.

Zestrzygłam uszami do tyłu słysząc kroki za sobą, moje ciało mimowolnie się napięło, ale pomimo tego nie odwróciłam się. Czekałam w ciszy aż ten ktoś podejdzie do mnie... musiał być to gromiak, bo kto inny miałby czelność wejść tak głęboko w tereny Klanu Gromu?
I tak jak myślałam był to gromiak, niestety ten za którym nie przepadałam - Bociani Klekot. Niby nieco starszy ode mnie a jednak mający móżdżek terminatora lub kocięcia. - Dzięki, tak, jest wszystko dobrze. - odparłam dalej wpatrując się w taflę Małego Oka. Cóż za poważne przywitanie z jego strony, chyba chciałby odmienić mój pogląd na niego... jednak nie powinien oczekiwać że słowami cokolwiek zdziała. Czyny są czymś co definiują kim jesteśmy.

Jeżynowy Cierń nie była chyba zadowolona, że mnie widzi. Czy powiedziałem lub zrobiłem coś, co mogło ją urazić? Chyba, że prostu kotka zawsze miała taki antyspołeczny nastrój...Z tymi myślami usiadłem w bezpiecznej odległości od niej, nie narażając tym samym jej przestrzeni osobistej. Nie chciałem za bardzo narzucać się ze swoją osobą, dlatego nie odzywałem się już więcej. Jeśli zechce, Jeżynka sama przerwie tą ciszę, wiszącą między nami. Równie dobrze mogłem posiedzieć, w spokoju rozkoszując się roztaczającym się wokół nas widokiem.

//wybacz, że trochę gniot...

Czyli kocur postanowił spędzić ten wieczór te dwie długości lisa ode mnie. W ciszy. Chciał tego spotkania czy faktycznie trafił na mnie tu przypadkowo i chciał po relaksować się nad Małym Okiem? Gdyby to pierwsze to chyba próbowałby rozmawiać... mam wrażenie że wszyscy w tym klanie mają problemy z rozmawianiem, nie licząc przywódcy. Każdy jest taki strachliwy, lub głupi, niepewny... ugh.
- Biała jest bardzo ucieszona treningiem. - dodałam bo dłuższej chwili ciszy. Nie lubiłam jej imienia, i to nie przez to że źle mi się kojarzyło tylko było po prostu dziwne. Dlaczego nie ma na imię Płomienista Łapa? I co się stanie gdy w dalekiej przyszłości zostanie przywódczynią? Rozgwieżdżona Gwiazda? Nonsens. Poza tym język się łamie.

/luzior bluzior, mozna krotkie pisac

Tego wieczora Tęczowa Chmura postanowiła na trochę wybyć z obozu, co by trochę się przejść i przy okazji nazbierać trochę mchu, patyczków, kamyków czy innych drobiazgów, które mogłyby przypaść do gustu kociętom. Choć tak ogólnie to chodziło w tym wyjściu głównie o to, by odpocząć od hałasu kociarni i oczyścić trochę umysł.
W końcu jednak zaczynało robić się ciemno, więc zaczęła wracać z okolic Pomornikowej Grani w stronę obozu, po drodze zahaczając jeszcze o Małe Oko. Słońce już praktycznie zaszło, a na niebie coraz bardziej widoczne stawały się białe punkciki, a nawet jedna czy dwie małe smugi przemykające po ciemniejącym niebie. Przysiadła więc na chwilę, ciesząc się tym widokiem.

//Żar