Od kiedy tylko Szałwiowe Życzenie wyszła z zielonego kaszlu, zaatakowała ją druga choroba, ale już mniej niebezpieczna, niż to pierwsze. Nie mrugnęła okiem, a nudności już przeszły, a ona była - przynajmniej na razie - zdrowa. Dlatego też wyszła ukradkiem z obozu, idąc w stronę wschodniej granicy z Sokolimi Górami. Nie wiedziała, czy coś tam znajdzie, ale hej, kto wie. Może będzie coś, co znajdzie, coś przyniesie Pliszce, aby miała chociaż minimalnie lżej.
A jak coś ją zje, to w sumie nie będzie płaczu.
Życzenie szła już pewniej przed siebie, zawijając ogon w pytajnik i zaczynając rozglądać się za czymkolwiek, co mogło zioło czy inny medykament przypominać.

O. To to śmierdzące ziółko, co Pliszka nie wiedziała co to, ale i tak to zabrały. Może po zgromadzeniu będzie coś wiedzieć więcej? Kiedy srebrna wojowniczka podeszła bliżej, zauważyła że biedna roślinka jest złamana wpół! Ah, no cóż.
Nie mniej jednak Szałwia przystanęła przy owym kwiatku i zaczęła wykopywać delikatnie całą roślinę, mając nadzieję, że uda się jej pozyskać jak najwięcej części. Albo przynajmniej cokolwiek, na dobrą sprawę. Cokolwiek było dobre.

O to nieźle jej się trafiło, bo też zebrała dość dużo tego zielska. Może się przyda Pliszce, a jak nie to najwyżej wyrzuci. Niemniej jednak, zebrała tylko liście i korzeń, ale przynajmniej będzie miała mniej do noszenia. Kocica wzięła części i owinęła je delikatnie w większy liść, który miał robić za ochronkę. Schowała medykamenty pod krzakiem i szła dalej, mając nadzieję, że jeszcze jakieś zioło znajdzie.

Kotka wiedziała, że nie należała obecnie do kotów silnych, tym bardziej po ostatnim kolorowym kaszelku. Dlatego wolała chyba się odsunąć od tego kota, który był drapieżnikiem i się po prostu ruszyła w drugą stronę w dalszym poszukiwaniu ziół dla Pliszkowego Dziobu.

Kotka pokręciła delikatnie nosem i rozglądnęła się dookoła. Nie spodziewała się, że zioła wpadną w jej łapy, no ale to na pewno lepiej niż takie... krogulce. Przez ciało Szałwiowego Życzenia przeszły zimne dreszcze, gdy tylko sobie przypomniała o morderczej pogoni o życie. No ale cóż, parła dalej. Dalej szukała ziół. Nie mniej jednak, tych nigdzie nie mogła zauważyć, dlatego też udała się do domu, zabierając ze sobą resztę. Przynajmniej coś miała, coś, co mogła dać Pliszcze.


Mimo tego, że miała teraz pod skrzydłami Krowią Łapę, to wojowniczka nie powstrzymywała się od dłuższych wędrówek. A teraz... a teraz znowu szukała ziół. Rozglądała się leniwie dookoła i po prostu szukała tego, co może wpaść w jej łapki.

No dobrze. Była na tym polowaniu ziółek, a znalazła... no właśnie ptaszka. Chociaż w sumie to czemu nie skorzystać z okazji? Dlatego kocica ustawiła się pod wiatr, schyliła głowę wraz z ogonem do linii grzbietu i ugięła delikatnie łapki. Zaczęła podchodzić powoli do ptaszka, zerkając raz po raz pod łapy, aby na nic nie nadepnąć, co mogłoby spłoszyć zwierzynę. Również raz co jakiś czas zatrzymywała się oraz chowała za krzaczki, co by w ten sposób oszukać ptaka. Gdy była już blisko ptaszyny wybiła się w powietrze, aby później szybko zabić swoimi zębami zwierzynę. No i fajnie by było, jakby jej to się udało.

Proszę bardzo. Ptaszyna zabita i później może się podzielić z medyczką jak ta będzie miała wolniejszy moment w swoim zapracowanym życiu. Jaskółkę wzięła delikatnie za skrzydło i przeciągnęła ją pod krzew, gdzie wykopała dziurę i tam zwierzynę zakopała. Szybko umyła pyszczek z krwi zwierzęcia, a następnie dalej szukała ziół. W końcu coś musi znaleźć, prawda? Rozglądała się dookoła za czymkolwiek, ale finalnie... nic nie znalazła. No cóż, nie zawsze może mieć szczęście. Dlatego zaraz odwróciła się na pięcie, zabrała swoją ofiarę i odeszła w stronę obozu.

[zt, dzieki za magowanie]

Podnóże gór nie było miejscem, w które Motyla Łapa przychodził często. Roślinności nie było tam zbyt wiele, w dodatku było na samej granicy ich terenów, a wolał jednak trzymać się terenów, które były bardziej w środku. Kto wie, co dokładnie mogłoby go czekać w górach, gdyby się tam kiedyś zapuścił? A jednak właśnie zamierzał się trochę zapuścić, a dokładniej to planował się udać na samo zbocze góry, żeby poszukać tam medykamentów. W ostatnim czasie na treningu poznał sporo takich, które lubiły się z tego rodzaju terytoriami, a więc podejrzewał, że mógłby znaleźć w okolicy coś ciekawego. Chociażby jakiś piołun, który mógłby się przydać na pasożyty, na które aktualnie chyba nic nie mieli. Nie zamierzał wchodzić wysoko, bo nie wybierał się nie wiadomo gdzie, ale rozejrzeć się nawet w niskich partiach gór zawsze warto, także rozpoczął szukanie. Póki co niczego konkretnego, ot, chciał się zorientować, na co w ogóle mógł w okolicy natrafić, więc po prostu się rozglądał. Później? Zobaczy się.

Wstrzymał na chwilę oddech, po raz pierwszy widząc coś takiego na własne oczy. Brak futra, ta wielkość, poruszanie się na dwóch nogach? Na osty i ciernie. To musiał być dwunóg. Tak blisko terenów, obozu, wszystkiego? Nie podobało mu się to... i nie do końca wiedział co robić. Rozważał ucieczkę i poinformowanie kogoś w obozie, bo wolał nie zadzierać z kimś takim jak dwunogi, a może, uch, może przydałoby się, żeby ktoś o tym wiedział? Był już prawie gotowy, żeby udać się w stronę obozu, kiedy to dwunóg po prostu sobie poszedł, a Motyl szybko stracił go z pola widzenia. Och. No, w porządku, chyba można i tak. Na wszelki wypadek wciąż mógł o tym komuś powiedzieć, ale póki co nie było pośpiechu. Mógł wracać do poszukiwania medykamentów, a więc to właśnie zrobił – szedł dalej po zboczu góry i rozglądał się za jakimiś roślinami (tudzież chociażby pajęczyną), które nadawałyby się do leczenia, a nosem próbował wychwycić jakieś interesujące zapachy.

Och! W końcu w oczy rzuciła mu się roślinka, która rosła w pewnej odległości od niego, ale z daleka zdecydowanie wyglądała na coś, co mogło być medykamentem... tak więc bez wahania podszedł do niej i, proszę bardzo, rzeczywiście przydatne ziółko: to musiał być piołun! Zgadzał się idealnie z tym, co mówiła mu o tej roślinie Pliszkowy Dziób. Świetnie, bo między innymi tej rośliny tu szukał. Przygotował sobie więc jakiś duży liść, do którego mógłby potem zapakować zebrany medykament, a następnie zaczął bardzo ostrożnie zrywać listki rośliny, licząc na to, że uda mu się stworzyć jakiś zapas. Nie musiał być wielki, ale... jakikolwiek, tak naprawdę.