Zamyślił się przez chwilę. Miał mówić to co należy mówić, czy swoje przemyślenia na temat zmarłych? Sam w pewnym stopniu miał wątpliwości co do tego, czy rzeczywiście istnieją. Chociaż jednocześnie CHCIAŁ w coś wierzyć. Mieć jakieś wytłumaczenie i wiedzieć, że ktoś tam na nich sobie patrzy. Mimo to, jak wcześniej było wspomniane, był nieco sceptycznie nastawiony.
- Tak właśnie - potwierdził słowa kotki - Znaczy mniej więcej, nie wiem kto tam liczy dobre uczynki czy coś. I o ile dobrze rozumiem czy interpretuję to mieszkają na nocnym niebie. Wiesz, te całe gwiazdy i tak dalej - Obawiał się, iż jego wypowiedź była dość... niechlujna. Czy Księżyc to zauważy? Trudno powiedzieć, jednak miał nadzieję, że nie. Może to było niechlujne tylko w jego odczuciu? Może jest przewrażliwiony...?
- Kodeks to taki zbiór zasad - zaczął, starając się tym razem bardziej dokładnie ubrać swoje myśli w słowa - Przestrzega go każdy klan. Wiesz, żeby nie było chaosu i jakichś niehonorowych zagrań czy coś. Można powiedzieć, że niekiedy jest nawet stawiany wyżej niż klan gwiazdy. W sensie, zależy od kota, nie? - Czy tyle wystarczy? Jeśli kotka chciałaby wiedzieć więcej, zawsze może zapytać, a ten chętnie odpowie. Starał się po nocach powtarzać kodeks w głowie, żeby nie zdenerwować mentora, więc wykuł go na tablicach swojego mózgu niczym pacierz.
- Eeeeh, pewnie wygonią mnie zanim postawię łapę na waszych terenach - zaśmiał się niemrawo. Szczerze wątpił by w obozie plemienia powitano jakiegoś obcego kota z otwartymi ramionami. Zawsze są osoby które będą mieć o to sapy, chociaż by się nie dziwił. W końcu nic o takim osobniku nie wiedzą, prawda? A jakby się jeszcze dowiedzieli, że należy do jakiejś obcej grupy kotów. Hoh, gwiezdni chrońcie moje futro. Mimo wszystko wydarzenie naprawdę brzmiało ciekawie i szczerze żałował, że go nie zobaczy.
- Zwyczaje... - mruknął pod nosem. Mają coś takiego?- Cóż, gdy kociak kończy sześć księżyców, jest ceremonia na której dostaje mentora. Również jest ceremonia na wojownika, gdy kot skończy swoje szkolenie i wtedy składa przysięgę, że będzie bronić swojego klanu i takie tam. Potem odbywa czuwanie jedną noc. Nie polecam swoją drogą. No i zastępca jest wybierany przed górowaniem księżyca. I.... i to chyba tyle. Jeśli mam być szczery to klany przy tradycjach plemienia są niczym jakieś ziarenko piasku przy wielkim drzewie - Westchnął nieco zrezygnowany. Rzeczywiście plemienne sprawy wydawały się o wiele bardziej rozbudowane i kolorowe. Chciał to jakoś zmienić. Czemu w Wichrze nie ma takich rzeczy? Chamstwo.
- Swoją drogą, wracając do tematu gwiezdnych... u was też jest odpowiednik bezgwiezdnej ziemi? To takie miejsce gdzie trafiają złe koty.

- Może się spotkali, kto wie? Albo między nimi jest taka jakaś bariera która takie rzeczy uniemożliwia? A może to jest to samo miejsce, tylko o różnych nazwach - Zaczął swoje gdybanie, bez konkretnej przyczyny. Było pewnie jeszcze wiele możliwości, które mógłby przerobić w swojej głowie, ale to potem. Na spokojnie przed snem.
- No więc... - Zaczął się chwilę zastanawiać. Głównie dlatego że zinterpretował pytanie Księżyc na kilka sposobów. W końcu jednak wybrał ten najbardziej oczywisty, nad którym się nawet nie trzeba było zastanawiać - Nazywa w sensie miejsce gdzie żyje klan gwiazdy? Srebrna skóra/skórka, o ile dobrze kojarzę- Poruszył ze zdenerwowaniem ogonem. Innej nazwy nie kojarzył, więc to pewnie o to chodziło, prawda? Ah, te wątpliwości. Na kolejne słowa Księżyc kocur uniósł nieco brwi, po czym odpowiedział, nieco zbyt miłym tonem.
- Ah, to chyba dobrze - Cóż, w jego odczuciu słowa te były bardziej jak ,,Klany są nie moralne i bez wykształcenia". Może kotka miała coś innego na myśli, Pył brał pod uwagę taką opcję, jednak nadal nie mógł jakoś się zmusić do myślenia, że znaczyło to coś innego niż usłyszał. Mimo to pozostawał spokojny, przecież nie zacznie awantury z byle powodu, prawda? Czy on w sumie kiedykolwiek zaczął z kimś mieć z kimś jakiś problem wyraźny? Cóż, tych których się bał i nie trawił jednocześnie, po prostu unikał by potem wygrywać kłótnię w jego umyśle, czy też narzekać na nich pod nosem.
Hah, Wieszcz. O ile spotka go na skraju terenów. Kocur wypuścił głośniej nosem krótko  powietrze. Co mogło oznaczać w sumie wszystko, również że ma problem z oddychaniem, ale to swoją drogą.
- No, czyli podobnie - Mruknął, słysząc o treningu
- Ale że osiem księżyców aż? Przecież kociaki w tym waszym obozie do tej pory by wszystko rozniosły. Jak nawet takie które mniej niż pięć księżyców już chcą poza obóz wychodzić i pokonywać przeciwników - Mówił pół żartem, przypominając sobie te wszystkie opowieści dorosłych i swoje własne wspomnienia. Znaczy, nie żeby go ciągnęło na dwór, w tym temacie to on by najchętniej został w kociarni i nie wychodził. Raczej polegał na obserwacji innych pokoleń i rodzeństwa.
- Czyli nie rozmawiacie o jakichś złolach sprzed lat? - spytał, nieco zaskoczony. - To tak jakby nadal część waszej historii. A im więcej wiecie o kotach które źle skończyły, tym większą możliwość że nie popełnicie tych samych błędów co oni - Podzielił się swoim, jakże wszystkim potrzebnym zdaniem.

Znów nie całkiem się zgadzał. W jego przypadku najchętniej zostałby jeszcze w żłobku, a i tak podobno ich ceremonia została przeprowadzona nieco później niż powinna, jednak... osiem księżyców? Co on by do tej pory w obozie robił? Plątał się pod łapami, przeszkadzał, nudził się, a tak to przynajmniej mógł sobie wyjść na trening poza obóz. Więc nienawidził tego stresu, jednak zdawał sobie sprawę, że jakby został w stanie żłobka dłużej, w końcu by popadł w jakąś apatię gorszą niż ma teraz. Lepiej wcześniej niż później.
- Nie wiem co wy tam robicie, jednak to wcale nie jest jakoś strasznie męczące - zauważył, mówiąc lekkim tonem. No, jednak akurat ON nie powinien się chyba wypowiadać. Jego wytrzymałość zdychała na dłuższą metę, zwłaszcza jeśli chodziło o walkę i -dramatyczna pauza- drzewa. Aż poczuł niemiły dreszcz na kręgosłupie.
- A to tylko przez imię dany kot może zostać zapamiętany? A jeśli nie znało się imienia jakiegoś kota, albo nie miał imienia.... to co wtedy? I przecież nie pamiętacie imion wszystkich kotów z plemienia wiecznych łowów, czyli oni też znikają? - zastanowił się na głos. Nie wiedział jak to do końca działało w klanie gwiazdy, jednak nic o takich rzeczach jak zapomnienie nie słyszał.
- Nigdy o tym nie słyszałem - przyznał- Jednak jeśli klan gwiazdy może, to pewnie ci źli również. Tylko po co? Mieliby w tym jakiś interes? Przecież są martwi, po materialnych sprawach nic im nie zostało, a nad klanem nie czuwają, więc po kiego mieliby się męczyć z gadaniem z kotami żyjącymi - mruknął. Znaczy, mógłby się pewnie jakiś znaleźć, co to zrobi sobie jakiegoś następcę wśród żyjących, ale nadal pozostawało pytanie ,,po co". Pył tego nie potrafił pojąć. Zwykła strata czasu, martwi do żywych nie powrócą. Chociaż...? Gdyby tak przejąć ciało osoby która dopiero umarła i dusza takowej nie może wrócić do ciała? Albo urodzić się w jakimś nowym miocie? Huh....
- Tak właściwie, to czemu żyjecie w górach? Nie łatwiej było się zasiedlić tu, na dole? Wzięliście się tam skądś czy przyszliście stąd z innych stron, bo musieliście? - Odważył się zadać kolejne pytanie. Ciekawiło go to. Może też coś napadło na ich poprzednie tereny?

Poruszył pyskiem nieco nieprzekonany. Właśnie, MYŚL. Przecież nie mogli pamiętać o wszystkich umarłych kotach. Czyli po pewnym czasie zdychały tak? W sensie, rozpływały się i zamieniały się w wietrzyk, czy w co tam się martwe koty zamieniają.
- Rozmawiają...? W sensie że zmarli się tak przed wami losowo pojawiają, czy gadacie do ściany czy coś i liczycie, że to do nich trafi- zmarszczył nieco czoło, starając ogarnąć to swoim umysłem. Jakoś nie wyobrażał sobie siedzieć w losowym miejscu i patrząc w przestrzeń mówić do powietrza. Poza tym kontakt z gwiezdnymi w postaci rozmowy....? Nie czuł z nimi jakiejś wielkiej więzi jako ogółu.
- W sumie racja, jednak jak nie żyjesz od wielu, wielu księżyców, gdzie wszyscy inni już poumierali, to nie miałoby to większego sensu i tak. Strata czasu jak już mówiłem - wzruszył ramionami. Kompletnie tego nie rozumiał. Przecież ci źli musieli mieć coś ciekawszego do roboty od nawiedzania żywych. Jakby. Po co to komu. - To mają taką moc? To zmarli w ogóle mają jakiś większy wpływ? - zdziwił się nieco, marszcząc brwi. Aktualnie jego plan by nie wyrażać zbytnio swojego zdania, właśnie poszedł spać.
- Przecież to tylko zmarłe koty, nie są wszechmogący - mruknął, nadal nieco nieogarniający. Może plemię miało jakąś pogłębioną wiarę bardziej czy coś.
- Cóż, jak widzisz nadal żyjemy - zaśmiał się, słysząc że zjadłby ich lis. Nie miał zamiaru wspominać o zaginionych kotach, czy też tych wąchających kwiatki od spodu - Ale jakichś drapieżników przecież tam macie. Prawdę mówiąc to nigdzie nie jest tak naprawdę bezpiecznie, chyba że jeszcze nie istniejesz. Zawsze albo cię może coś zjeść albo spotkać jakaś inna klęska - No, odezwał się paranoik. Ale tak to już z nim było. Chodząca pesymistyczna chmura gradowa. Przecież a to mogło cię coś wszamać, możesz się zatruć, spaść z drzewa, nie otrzymać pomocy na czas, coś się może palić, możesz wpaść pod lód, umrzeć z odwodnienia, wyziębienia.... było tego całkiem sporo.
- My musieliśmy się wyprowadzić - przyznał, gdy kotka skończyła mówić o innym obozie- nie było mnie wtedy na świecie, ale klany spłonęły. Więc z czterech zostały dwa. No, i się rzeka niedawno odrodziła. W sensie klan. Klan rzeki. - Potem sobie jeszcze przypomniał o klanie nieba, jednak nie myślał o nim zbyt wiele. Bo w sumie co miał myśleć? Koty stamtąd najpewniej już dawno nie istniały.

Oho, czuły punkt? No cóż, zdarza się, nie będzie się teraz tym przecież zadręczał, prawda? .... prawda? Kiwnął tylko głową na to całe rozmawianie ze zmarłymi. Dziwne, ale skoro tak można, to co się będzie wtrącał? Przecież to chyba nie jego sprawa, prawda?
- Eh, nadal nie rozumiem po co się z czymś takim męczyć - mruknął, kończąc temat. Nie miał pojęcia co siedziało w głowie takiego bezgwiezdnego, i jakoś nie miał ochoty tego sprawdzać. Chociaż informacje jakie mogli mieć ci ,,źli" oraz ich historie, na pewno były ciekawe.
- Wiesz. Wysyłają omeny, znaki, ostrzegają przed niebezpieczeństwem. Ale nie zapominajmy, że to zmarłe koty. Kiedyś też pewnie trawię na srebrną skórę, tak samo jak ty do tego wiecznego plemienia, wyobrażasz sobie jakąś wielką nieograniczoną moc? Ja nie bardzo. Poza tym- ... Po prostu nie wydaje się to możliwe - Nieco pod koniec się podłamał słownie. Nie był pewien czy narzekanie na zmarłych i wytykanie im niesprawiedliwości przed Księżyc, było dobrym pomysłem. Z tego co zdążył zauważyć, plemię było dość mocno związane ze zmarłymi, podobnie jak klany... a przynajmniej zewnętrznie. Kto wie co tam osobnym kotom siedzi w głowie, nie?
- Hmmm, bo ja wiem, czy lepiej? Ja na przykład wolę łowić. Walka to nie jest moją mocną stroną. Nadal wszystko zależy od cech fizycznych i tak dalej... - Spróbował się jakoś wytłumaczyć. Czy mu wyszło? trudno powiedzieć. Czy ktoś podpalił...
- Nie mam pojęcia - zaczął, próbując odświeżyć swoje zwoje mózgowe - Albo jednak mam? Możliwe że to przez dwunogów. Swoją drogą, widziałaś kiedyś jakiegoś? - Zaczął chyba już ostatni temat do rozmowy, gdyż czuł jak się powoli rozładowuje. Zobaczymy jak to dalej będzie.

Wysłuchał pomysłu Księżyc, po czym uznał, że gdyby był przywódcą klanu, to klan klanu by już nie przypominał. Bardziej połączenie plemienia, wichru i dodatkowego zróżnicowania. Chaos. Istny chaos.
- Brzmi cudnie. Chciałbym by się na taki turniej zgodzili~ -zajojczał majestatycznie, mając w myślach takie wielkie klanowo-plemienne spotkanie na łowach czy coś. Golcowa Gwiazda by się może zgodziła, ale jak to będzie z resztą? Trudno powiedzieć. I przecież nie każdy wie o plemieniu, prawda...?
- Nic nie szkodzi, chętnie bym w czymś takim uczestniczył. Pomysł zacny - zapewnił kotkę, gdy ta zaczęła przepraszać, a przecież nie było za co! Został tylko problem ogólnej zgody. Hah...
- Święte słowa. - Powiedział, w połowie zgadzając się z kotką. Została jeszcze sprawa tego, czy on chce trenować walkę. No, tu wszystko stanęło pod znakiem zapytania. Polowanie, zdobywanie wiedzy, nauka historii.... wszystko mogło go zaciekawić! Ale nie walka. Taka treningowa jeszcze ujdzie, ale taka prawdziwa? Pazury, zęby i tak dalej? Aj, ależ to musiało być nieprzyjemne. Potem znów pokręcił głową, w wyrazie zaprzeczenia.
- Nigdy. Nie wiem czy to dobrze czy źle. Wiesz, chciałbym kiedyś takiego zobaczyć, ale to chyba niebezpieczne. Jednocześnie chęć ujrzenia tej łysej wiewiórki na własne oczy, jest dość duża i wiercąca. Wybrałbym się kiedyś by ich zobaczyć - przyznał, zdając sobie sprawę z tego, że: Musiałby mieć jakieś wytłumaczenie, drugą osobę w razie draki, najlepiej taką która zna teren, czas, chęci i dobrą pogodę. A no cóż, w najbliższym czasie dobrej ciepłej pogody raczej nie będzie, więc może sobie tą wycieczkę odłożyć na później, jak i myślenie o niej. A jak tam by były jakieś koty skłonne do rozmowy, to huh! Kopalnia wiedzy!
- Chyba będę się zbierać za jakiś czas - oznajmił po chwili ciszy, patrząc za siebie na klanowe tereny.

Wybrać się? Za kilka dni? Hmmm
- Chyba nie powinno być większego problemu, jeśli wcześniej wszystko ogarnę - mruknął po chwili zastanowienia. Przez chwilę nawet chciał iść się spytać Tanecznego czy może zniknąć na chwilę, jednak ogarnął, że nie ma takiej potrzeby aktualnie. Żenada. Ale pomysł z wyjściem żeby pozyskać więcej informacji? Bezcenny. Nie znał Księżyc za dobrze, ale bić się umiał, w miarę ogarniał teren, a skoro Trzask w miarę zaufał, to tej tu plemiennej dziewoi też może.
- Do zobaczenia za te kilka dni! Najlepiej w tym miejscu, by się nie zgubić - mruknął na odchodne, po czym podreptał w stronę obozu.

[zt]

Czas brnął do przodu na tyle prędko, że nim Słodka Łapa się obejrzała okazało się, że zbliżała się Pora Zielonych Liści, a część wonnych, wiosennych kwiatów obumierała. Z tego też powodu koteczka wybierała się na częste spacery po okolicy, ciesząc oko ostatnimi westchnięciami Pory Nowych Liści. Najczęściej widoczna była na łąkach, gdzie lubiła przesiadywać, oczywiście jak była pogoda. Niestety ostatnie dni przede wszystkim były chłodne i szarobure co dodawało jeszcze bardziej przygnębiającej otoczki wichrowi, który przechodził częściową żałobę po stracie Tonącego Słońca. Niestety kot, który miał pełnić jedną z ważnych ról, opuścił ostatnio ich szeregi udając się na wieczne polowanie. I choć jego śmierć nie odbiła się szczególnie mocno na rudo-białej koteczce, to wciąż jednak coś dla niej znaczył, a utrata jego cóż, była ciosem dla Klanu. Później jeszcze dowiedziała się, że Szałwiowe Życzenie została wybrana na kolejną zastępczynię, co niezmiernie ucieszyło ją, ponieważ lubiła kocicę i to ona przede wszystkim pomogła jej pozbierać się po kłótni z bratem. A co do niego. Wciąż nie wiedziała co się z nim dzieje, mimo iż mijał już kolejny z rzędu księżyc. Z pogłosek słyszała, że gdzieś widziano jego burę futro włóczące się po terenach lub w obozie pod nieobecność Słodkiej co dawało jej, chociaż odrobinę ulgi, że kocur wciąż jej na dobre nie opuścił.
I tak mijał dzień za dniem, a kociczka powoli zmierzała ku końcowi swojego treningu. Tak niewiele jej zostało i szczerze nie mogła się doczekać, aż wreszcie zostanie wojownikiem. Pozbędzie się tej uwłaczającej ją rangi terminatora i wreszcie sama będzie mogła szkolić przyszłe pokolenia. Było już popołudnie, gdy pomarańczowoka wybrała się na spacero-patrol wzdłuż granicy przy Sokolich Górach. Nie śpieszyła się nigdzie. Powoli obchodziła ją co jakiś czas znacząc dla wzmocnienia linii granicznej, gdy niedaleko siebie, przy samotnym krzewie od strony Mechowiska, dotarł do niej szmer. Momentalnie zwróciła łeb w tamtym kierunku, a serce zabiło jej szybciej. Nie była pewna co też tam czyhało więc z lekkim przestrachem napięła mięśnie i zbliżyła się po cichu i wolno do krzewu mając nadzieję, ze za moment nie wypadnie z niego drapieżnik! "Oh, Gwiezdny Klanie, niech to będzie mysz, a nie nic niebezpiecznego!'

Czy spodziewała się zastać w tych krzakach jakiegoś kota? Ależ oczywiście, że...nie. Co więcej, przez jej optymistyczne myśli o dziwo taka możliwość nawet nie przebiegła, a tu proszę jakie miłe w nie miłym zaskoczenie. Przez pierwszą chwilę cofnęła się o krok, strosząc futro i cofając rude uszyska, gdy zauważyła wystający buro-biały łepek. Dopiero tak naprawdę, kiedy kocurek się odezwał, utwierdziła się w przekonaniu, że nie był on żadnym niebezpiecznym stworzeniem! Jeszcze bardziej zdziwiła się, gdy usłyszała swoje imię, na co zamrugała parokrotnie pomarańczowymi ślepkami i odetchnęła z ulgą. Rozluźniła wnet napięte mięśnie i przygładziła napuszone na kryzie futerko.
— Ależ najadłeś mnie strachu Skowronkowa Łapo! — i choć w pierwszej chwili zdawać się mogło, że Słodka Łapa była na terminatora zła, to w rzeczy samej wcale tak nie było. No, może odrobinkę, bo jednak wystraszyła się nie na żarty! Ale na jej mordce nie pojawił się żaden gniew, czy złość, zresztą prawdopodobnie nawet nie zdawał sobie sprawy, że przechodziła niedaleko niego, więc nie mogła mieć mu tego za złe. Tak czy inaczej, zaśmiała się cicho na koniec, aby przypadkiem nie wystraszyć młodzika. A skąd go znała? A no może i nie widywała się zbyt często z potomkami Nakrapianego Nosa, lecz wciąż mimo wszystko poczuwała się, by chociaż wiedzieć jak się nazywają i pod czyim okiem się uczą! Właśnie stąd. A odpowiadając na jego pytanie, pokiwała potakująco głową. — Oh, doprawdy? — zapytała nie kryjąc w swoim głosie zaskoczenia. Skoro Szałwiowe Życzenie tak mówiła i jeszcze Orzeszek, a miała z nimi dobry kontakt i mogłaby rzec, że ta dwójka wojowników znała ją wystarczająco dobrze, to skoro wysłali go do niej, to musiał być podobny charakterem! Na samą myśl uśmiechnęła się wesoło, przez moment zapominając, że przecież oprócz tej informacji Skowronek zadał jej również pytanie! Ah, no przecież! — Ah, wybacz zamyśliłam się nieco, hah. To brzmi głupio, ale myślałam, że w tych krzakach może się ukrywać jakiś drapieżnik! - A ty czemu przesiadujesz w tych krzakach? — przekrzywiła lekko łepek na bok wymownie spoglądając na krzaki w których siedział. — Tylko mi nie mów, że robisz sobie tajną kryjówkę z nich! Jak coś to niczego nie widziałam!

Ah, całe szczęście, że Skowronek się nie oburzył, bo przez pierwszy moment stwierdziła, że może nie powinna zaczynać takich teatralnych zagrywek, lecz jej obawy były niepotrzebne, ponieważ kocurek okazał się zrozumieć, że to nie było na serio, serio i nawet sam pociągnął temat dalej! Ale...na tym zakończyło się, a Słodka jedynie dodała swój cichy chichot dołączając się tym sposobem do wesołego śmiechu syna Nakrapianego Nosa. Już lubiła tego młodzika!
— No proszę, hah! A to ci numer. — mruknęła bardziej do siebie niżeli do niego. No, nie spodziewała się, że została zaproponowana już od tak wczesnych księżycy! Musieli mieć naprawdę dobry powód skoro poruszyli jej temat w konwersacji ze Skowronkiem, a jeżeli chodziło o charaktery to już mogła zauważyć w buro-białym pewne swoje cechy!
I wtedy też nastąpiła szybka zmiana tematu na ciekawą i tajemniczą historyjkę, którą zaczął opowiadać, a Słodka, jak to Słodka oczywiście wiedziała, że nie była ona prawdziwa. A mimo to wciągnęła się w nią i z zainteresowaniem wsłuchiwała się w słowa młodzika, nie kryjąc podziwu, który zwieńczyła kolejnym cichym chichotem, z tym że tym razem zakryła pyszczek łapką, ażeby nie było to aż tak mocno widoczne. — Motyl mówisz? Mhm...a co byś powiedział, gdybyśmy poszli go poszukać? Nie mógł odlecieć przecież tak daleko! — Odszukanie zaginionego motylka? Czemu by nie! Nawet jeżeli miałoby się ostatecznie nie powieść to zielonooki na tyle zdążył już rozweselić córkę Barwnej Łączki i tak przyjemnie jej się z nim rozmawiało, że no nie mogła nie zaproponować. A ponadto już raz miała okazję odszukiwać wiewiórki i co najlepsze jej się udało (!), to i może z motylkiem się uda!