Sześć liści... No cóż, nie był to nadzwyczajny wynik, ale z pewnością lepszy niż brak tego medykamentu w składziku, a poza tym zbierał piołun dopiero pierwszy raz. Nie przejął się więc tym za bardzo, a wręcz przeciwnie, był w sumie całkiem zadowolony, bo mogło być znacznie gorzej. Zawinął liście w swój przygotowany wcześniej, większy liść, a następnie odłożył w jakimś bezpiecznym, charakterystycznym miejscu, żeby później móc łatwo do niego wrócić, a następnie ruszył nieco w górę, szukać medykamentów na zboczu. Czegokolwiek by nie znalazł – w sumie byłby zadowolony, więc póki co nie rozglądał się za niczym konkretnym.

Hm? Pojedyncza, naga łodyga, jajowate, rzadko owłosione liście, żółte płatki... To chyba musiała być nawłoć. Świetnie, coś na przeziębienia i biały kaszel zawsze się przyda, szczególnie że już wkrótce miało się zrobić zimniej i na pewno będą do nich przychodzić koty z objawami tych właśnie chorób. A że częścią leczniczą na szczęście były liście, a nie na przykład wybrakowane kwiatki – nie powinno być też większego problemu z jej zebraniem. Ponownie przygotował sobie liść, do którego później mógłby zapakować medykament, a następnie zaczął bardzo ostrożnie i delikatnie zrywać listki rośliny. Miał nadzieję, że uda się ich zebrać, no, co najmniej tyle, ile poprzednio piołunu.

Dziewięć liści to już całkiem zadowalający wynik, musiał przyznać. Pomiędzy sześcioma a dziewięcioma niby nie było aż tak dużej różnicy, ale jeśli chodziło o medykamenty – każdy listek, kwiatek, czy korzeń różnicy był cenny. Zadowolony z takiego wyniku zawinął więc nawłoć w przygotowany wcześniej liść, po czym odłożył tam, gdzie uprzednio zebrany piołun. A kiedy już był pewny, że jego zioła były razem w bezpiecznym miejscu, ponownie wyruszył w poszukiwaniu medykamentów na zboczu góry. Liczył na to, że coś jeszcze się znajdzie i w składziku wreszcie zapanuje jakaś większa różnorodność. I tak było już lepiej niż jakiś czas temu, ale wciąż wielu medykamentów im brakowało, co mogło być problematyczne w przyszłości.

Wychodząc po ziółka, niestety trzeba się było liczyć z tym, że czasami wymagało to dużo cierpliwości, a więc kiedy jego dobra passa finalnie się skończyła, nie zdziwił się za bardzo. Cóż, nie było powiedziane, że skończyła się na zawsze, prawda? Dlatego też nie poddawał się i w dalszym ciągu szedł po zboczu, licząc na to, że coś w końcu znajdzie. Poza tym, że uważnie się rozglądał, starał się iść pod wiatr, żeby może w ten sposób wyłapać jakieś ciekawe, charakterystyczne zapachy, które mogłyby być oznaką rosnących w pobliżu ziół.

Zmarszczył lekko pysk w zdziwieniu, kiedy zauważył mysz. Huh. Mogłaby się przydać na stos, a poza tym – mógł też z niej pozyskać mysią żółć. Czy potrzebowali mysiej żółci? Raczej nie. Mieli jej spory zapas, a więc nie sądził, żeby miało jej w składziku w najbliższym czasie zabraknąć. Skoro już jednak nadarzyła się okazja, a wciąż mieli w składziku sporo wolnego miejsca – to czemu nie zebrać i mysiej żółci? Szybko podjąwszy decyzję, ugiął łapy, ciężar ciała przenosząc na te tylne, a następnie ruszył w stronę, z której dobiegały odgłosy, spodziewając się zastać mysz pod tamtym krzewem. Pilnował, aby cały czas iść pod wiatr i na nic nie nadepnąć po drodze. Ogon i głowę zrównał z kolei z linią grzbietu. Jeżeli udało mu się podejść wystarczająco blisko, skoczył na mysz, chcąc ostrożnie przytrzymać ją przy ziemi, żeby nie uszkodzić jej woreczka żółciowego, a następnie zabić ugryzieniem w szyję.

Najwyraźniej zdążył już nabrać trochę wprawy w łapaniu myszy, bo poszło gładko i bez zbędnych nieprzyjemności. Skrzywił się jednak lekko, kiedy poczuł w pysku krew piszczka. Bleh. Może i przyzwyczaił się do polowania, bo w końcu było koniecznością, ale to nie znaczyło, że to lubił. W żadnym wypadku. Starając się o tym zbytnio nie myśleć, przewrócił mysz na plecy, żeby następnie rozciąć jej brzuch i znaleźć woreczek z żółcią... a potem przerwał, uświadomiwszy sobie, że nie miał przygotowanego mchu. No tak, to już nie Mechowisko, gdzie ten był dosłownie na każdym kroku. Znalazł więc szybko jakiś kawałek mchu, a gdy był gotowy, rozciął woreczek z żółcią i przycisnął go do niego, żeby w ten sposób zebrać antykleszczową ciecz. Nie potrzebował jej wcale dużo, ale i tak zbierał ją starannie.

Motyla Łapa zaczynał myśleć, że miał jakieś olbrzymie szczęście do tej mysiej żółci, bo za każdym razem, jak już spotykał na swojej drodze myszy, to nie dość, że powodziły mu się polowania, ale jeszcze zdobywał na oko całkiem ładną ilość uncji. Cudownie. Liczył jednak, że uda mu się znaleźć coś bardziej przydatnego niż mysia żółć, której mieli w składziku dużo, choć oczywiście doceniał te zbiory. Zakopał martwą mysz gdzieś w pobliżu, a mech z medykamentem odłożył tam, gdzie wcześniej piołun i nawłoć, po czym ruszył na dalsze poszukiwania. Dokładnie rozglądał się dookoła, a także szedł pod wiatr, nosem próbując wyłapać zapach jakichś ziół.

Ugh, chodzenie przez dłuższy czas bez niczego do zbierania było frustrujące, ale Motyla Łapa wiedział, że takie rzeczy wymagają czasu, a więc w dalszym ciągu spokojnie szukał jakichś przydatnych medykamentów. Piołun, nawłoć i mysia żółć to już coś, ale mimo wszystko liczył na trochę ambitniejsze zbiory. Jakby nie patrzeć, składzik był ciut zaniedbany, a samą mysią żółcią i medykamentami na biały kaszel kotów nie wyleczy! Rozglądał się więc bardzo uważnie i kontynuował drogę pod wiatr, licząc na to, że los się nad nim zlituje i coś jednak wkrótce znajdzie.

Och, nie. Niedobrze. Lis, może i młody, ale wyglądał też na wygłodniałego... Zdecydowanie niedobrze, uch. Motyla Łapa nie przywykł do spotykania wielu drapieżników, ale z drugiej strony zwykle nie oddalał się też tak bardzo od obozu, kiedy szedł w poszukiwaniu ziół. Czuł, że futro na karku unosi mu się w strachu, ale nie zamierzał tak po prostu stać i czekać, aż lis go zauważy. Najciszej jak potrafił, na lekko ugiętych łapach, wycofał się gdzieś... za coś. Żeby się ukryć, wyjść poza zasięg wzroku drapieżnika, a wtedy odwrócić się i szybciej, ale wciąż w ciszy, odejść jak najdalej, w przeciwną stronę niż kierował się lis. Byle od niego uciec. Może to był znak, żeby powoli zbierał się do obozu...?

Przełknął nerwowo ślinę, kiedy wycofując się, doświadczył lisa w akcji – polował na coś. Jak dobrze, że to nie on był na miejscu tego piszczka, uch. Na szczęście jednak drapieżnik odszedł, a jemu udało się skutecznie oddalić, więc zdecydował się ruszyć dalej, w przeciwną stronę niż lis. Nie chciał spędzać już za dużo czasu w tej okolicy, bo mimo wszystko wciąż się obawiał, że natrafi na drapieżnika ponownie, a był daleko od obozu... dlatego zamierzał niedługo wracać, ale chciał się jeszcze szybko rozejrzeć za pajęczyną. Co prawda skoro był już pod górami, to mógłby się rozejrzeć za czymś bardziej, hm, charakterystycznym dla tego terenu, jak na przykład sosna limba, ale mieli jakieś medykamenty na rany i kaszle, a pajęczyny zostało im mało – a rany przecież trzeba było jeszcze czymś opatrzyć, nie tylko podać odpowiednie roślinki. Rozglądał się więc za jakąś pajęczyną, licząc na to, że wkrótce ją znajdzie i będzie mógł na spokojnie wracać do obozu. Potem może pójdzie rozglądać się za medykamentami gdzieś... bliżej. W mniej ryzykownym miejscu.