Jastrząb chyba zadarł z niewłaściwą kotką, skoro tak o obrywał, a krew w coraz większych ilościach opuszczała jego ciało - szczególnie po jej kolejnym udanym ataku, lecz o tym za moment. W szamotaninie, złości, adrenalinie nie zdawała sobie sprawy, że choć przyszpiliła ptaszysko do ziemi - nadal mógł atakować ją również ostrymi jak brzytwa pazurami. Przekonała się o tym chwilę później, gdy poczuła pieczenie na podbrzuszu, prawdopodobnie obrywając w tym miejscu, lecz widocznie nie aż tak mocno, jakby chciało ptaszysko. Sama zaś uniosła łapę i z całej siły wycelował w brzuch jastrzębia. Bezbłędnie, bez nawet chwili zawahania, a cios jaki mu zadała był niemalże na równi z poprzednim. Nie wyglądał na mocy, a jednak jucha już w przeciągu uderzenia serca zaczęła plamić jego pióra, jej śnieżno-białe łapy... Spróbowała chwycić zębami skrzydło, aby je złamać, poważnie zranić. Może odsłaniała się w tej chwili na atak dziobem, lecz chciała się skupić na tym jednym celu. Przy okazji odskoczyła od jego przyszpilonego do ziemi ciała, niby go uwalniając. Chciała uniknąć tym samym kolejny cios w brzuch.

Minął już jakiś czas, około kilkunastu czy kilkudziestu dni od czasu ceremonii Kasztanowej Kryzy, w tym jej Milczącego Czuwania. A co z tym idzie - od jej ostatniego "spotkania" z Siwym Dymem. Od kiedy otrzymała terminatorów była dość zajęta, albo chodząc z nimi na treningi, albo na patrole, albo po prostu odpoczywając od wszystkich obowiązków wojownika. Nie widziała czekoladowego kocura już jakiś czas, gdzieniegdzie tylko mijając go w obozie czy kiwiąc głową na przywitanie. Nie miała jednak okazji z nim porozmawiać ani przegadać tego, co... działo się podczas czuwania.
No, a trochę do przegadania mieli. A może nie? Może nawet nie było o czym mówić, a kotka po prostu spanikowała? Nie była pewna, jednak jej myśli dręczyły ją dzień w dzień od tej nocy. Myśli o tym, co się z nią wtedy stało, dlaczego czuła takie uczucia a nie inne, dlaczego tak bardzo pragnęła tego kontaktu, kiedy wcześniej tak bardzo go unikała. Stety niestety kotka znała odpowiedź na to pytanie, jednak przerażała ją sama myśl tego, że może być... zakochana. I to w nim. W młodszym, głupiutkim kocurze! Przecież to tak nie pasowało do niej, do jej postawy, do jej charakteru! Uhhh!
Tak czy owak. Machnęła głową aby pozbyć się tych myśli, kiedy zbliżała się do Podnóża Gór. Była tutaj ponieważ miała się spotkać właśnie z Siwkiem- na szybko udało jej się zamienić z nim kilka słów dnia poprzedniego i zgodziła się na to spotkanie. Nie była pewna po co właściwie jest to spotkanie, czy to może polowanie czy jakiś patrol.
Czy się bała? Nie, może bardziej... stresowała? Nie wiedziała jak zareaguje na widok kocura i czy w ogóle nawiąże do sytuacji z Czuwania, jednak... Ah, a z resztą, zobaczymy! Udało jej się przejść przez wiele trudności w życiu, teraz też sobie jakoś poradzi!
A jednak... kiedy doszła na miejsce, kocura... nigdzie nie było. Zmrużyła oczy przez mroźne powietrze roznoszące się dookoła, i rozejrzała się, jednak nie dostrzegła nic poza zaspami śniegu i pojedynczymi drzewami tu czy ówdzie. Niebo tego dnia było puste i błękitne, i śnieg dookoła był dobrze widoczny, jednak nigdzie nie dostrzegła czekoladowego futra. Co prawda czuła zapach Siwka, słaby i zmieszany w śniegu, ale samego kocura nigdzie nie było. Czy był tu, ale uciekł? Speszył się?
Niezbyt pewna co dalej zrobić rozejrzała się raz jeszcze. No nic, poczeka chwilę, a jak nie to pójdzie z powrotem do obozu, no nic.

//Siwek hihi

Tymczasem Siwek... Na początku zwyczajnie się zgubił. Jak to Siwek. Niby tereny własnego klanu, ale wciąż sam nie potrafił nigdzie trafić! Co innego patrol z innymi kotami, a co innego samotna wyprawa! Znał tylko drogę do Rysiego Gąszczu, bo był blisko i miał charakterystyczne drzewa! Ale z całą resztą... Już gorzej.
W końcu jednak natrafił na czyjeś ślady - a konkretnie na ślady Kasztan. Wyczuł, że przechodziła tutaj jakiś czas temu, więc podążył za nią. Tak szedł, szedł... I wtedy wpadł na mały pomysł. Pewnie byłaby zła, gdyby się spóźnił, więc... Po prostu ją zaskoczy! Skoro tędy szła, to tędy pewnie będzie wracać, prawda? Dlatego... Poszedł schować się w śniegu. Czuł, jak mrowią go łapy i sam nie wiedział, czy to przez podekscytowanie, czy przez zimno. Serce też biło mu mocno - jak nigdy, gdy chciał po prostu się z kimś pobawić, czy zrobić mu niespodziankę! Musiało być w tym coś jeszcze... Coś, czego się bał. Czego cholernie się bał. Dlatego... Odwracał od tego uwagę wygłupami i zabawą!
No i tak... Czekał. I czekał. Już zaczął kontemplować nad wyjściem i ewentualnie poszukaćniem kotki, ale... Jest! Dojrzał znajome cimne futerko zbliżające się do... Jego kryjówki! No bardziej idealnej okazji być nie mogło! Zaczaił się, bardziej wręcz zakopując w tym śniegu... I kiedy tylko przeszła obok...
Skok! Spróbował ją uderzyć przednimi łapami w bok, oczywiście bez pazurów, chcąc przewalić ją na grzbiet i stanąć nad nią.
- Ha! Mam cię! - wyszczerzył się zadziornie. Miał nadzieję, że kotka się tego nie spodziewała! - I co teraz zrobisz, klanowy kociaku?~

Rozglądała się tak przez dobrą chwilę, aż w końcu zdecydowała, że nie ma na co czekać. Jeśli Siwek nie przyjdzie, to zajmie się innymi obowiązkami choć... poczuła lekki niepokój. Czemu nie przyszedł? Może coś się stało?
Zignorowała jednak te myśli i po prostu machnęła ogonem, lekko podirytowana faktem, że będzie musiała iść drugi raz ten kawał drogi, a łapy powoli przymarzały jej do ziemi. Odwróciła się i ruszyła w drogę z powrotem, mrużąc oczy aby uchronić je przed chłodnym powietrzem.
No i szła, szła, aż w pewnym momencie znów poczuła zapach kocura. Zanim jednak zdążyła jakkolwiek na niego zareagować, poczuła jak coś wyskakuje zza śniegu obok i uderza ją, tym samym przewracając ją na glebę. Jej serce zabiło mocniej i wszystkie instynkty nagle się przebudziły a źrenice rozszerzyły. Cokolwiek to było i ją zaatakowało, było spore i zdołało przewrócić ją, więc ta od razu wyciągnęła pazury.
Padła na ziemię i podniosła łapę z pazurami, kiedy to nad sobą zobaczyła nikogo innego, jak tego cholernego Siwka. Jej źrenice powoli zaczęły znów się powiększać, schowała pazury, lecz jej serce wciąż mocno biło wystraszone. Ugh, nie dość, że ostatnio zrobiła z siebie taką milutką koteczkę, to jeszcze teraz dała się zaskoczyć! Rzeczywiście, jak kociak, o którym tamten wspomniał.
- Nie muszę ci chyba przypominać, kto tu jest kociakiem- prychnęła w odpowiedzi i uderzyła go łapami od dołu tak, aby go z siebie zrzucić. Chce się bić- będzie się bić!
Zwłaszcza, że lekko zdenerował Kasztan swoim spóźnieniem, a do tego wciąż była poddenerwowana całą tą sytuacją z czuwania... no, teraz to się na nim wyżyje, jak jest taki mądry!

...okej, nie spodziewał się za cholerę, że mu się uda. Czy może inaczej - miał nadzieję, że się uda, ale nie że z takim skutkiem! Widząc, jak jego przyjaciółka ma przez chwilę problem z wzięciem wdechu, aż skulił zmartwiony uszy. Nie chciał jej obić aż tak mocno no!
- W-wszystko dobrze? - spytał zaraz - Nie chciałem tak mocno, przepraszam... - skulił uszy jak zbity kociak. Przynajmniej atak od Kasztan nieszczególnie go zabolał!
Poczekał, aż sytuacja się ustabilizuje, żeby kotki nie wykończyć i dopiero wtedy podjął się następnego ruchu. Chcąc tym razem dać się kotce wykazać, spróbował uchylić się przed jej następnym ciosem, jaki by nie był - jeśli trzeba było, to postarał się odskoczyć uwalniając ją, a jeśli nie - po prostu by się uchylił, nadal nad nią stojąc. Jeszcze do niego nie dotarło, w jakiej pozycji oboje się w tej chwili znajdowali... Może to i dobrze?

Co jak co, ale kotka nie spodziewała się, że w pewnym momencie nie będzie w stanie złapać tchu. Otwarła pysk aby zabrać do niego powietrze, ale nie dała rady i wydała jedynie bezgłośne syknięcie.
Poczuła, jak zbiera się w niej złość poprzez fakt, że została tak łatwo przewrócona i obezwładniona. Poczuła wstyd, ośmieszenie, poczuła się jak w trakcie treningu z Szerszeniem.
Na dodatek jeszcze nie uderzyła go tam, gdzie planowała, co jeszcze bardziej odpaliło w niej płomień konkurencji. Może nie powinna tego tak do siebie brać i trochę się uspokoić, w końcu to tylko zabawa, jednak złość na samą siebie była silniejsza i połączyła się ze wszystkimi męczącymi myślami jakie były w jej głowie od ostatniego czasu. Zignorowała więc jego słowa, a w zamian kiedy tylko ten zdecydował się na kolejny ruch ta zaczęła się szamotać. Widząc, że ten już teraz próbuje się uchylić uderzyła go tylnymi lapami, tak jak wcześniej, ale dołożyła do tego silne uderzenie łapą w miejsce, gdzie zaraz miał znaleźć się jego łeb. Czuła, jak jej serce wali jak gdyby to była prawdziwa walka, jak gdyby walczyła tu o swoje życie... Oh, nie myślała w tej chwili zbyt rozsądnie.

No cóż, nie miał wyjścia - musiał jednak uskoczyć! Ale hej, przynajmniej kotka go nie trafiła! No i może to całe szczęście, że musiał z niej zejść? Inaczej pewnie by ogarnął, w jakiej sytuacji w tej chwili oboje się znajdują, hah...
W każdym razie! Skoro unik wyszedł mu teraz tak dobrze, to kolejny też musiał, prawda? A że zwykle uniki mu nie wychodziły, to teraz miał szansę je trochę potrenować! W każdym razie, znów postanowił uchylić się przed atakiem kotki. Chociaż cicho liczył na to, że tym razem atak wyjdzie jej lepiej!

Oj, ta furia i złość jaka się w niej wezbrała w tym momencie, ta wczepiona w nią od dzieciństwa chęć bycia lepszą i wykazania się. Nie sądziła, że ta mała walka dla zabawy zamieni się w jej osobiste piekło w którym każdy jej ruch chybi a ona niczym bezbronny kociak leży na ziemi i nie umie się obronić.
Jej źrenice zwęziły się kiedy kocur nareszcie z niej zlazł i poczuła, że może znów zaatakować. Wtedy podniosła się i zatrzymała na uderzenie serca aby wybrać Siwka na cel, po czym najszybciej jak umiała rzuciła się w jego stronę, celując gdziekolwiek w jego ciało, byleby przewalić go na ziemię i choć na chwilę poczuć tą satysfakcję, że jednak jej trening nie poszedł na marne.

Zaczął chyba nawet w końcu czuć się... Źle, że tak dobrze mu szło w tym treningu w tej chwili, hah. Miał nadzieję, że kotka nie będzie na niego zła po wszystkim, że jemu wychodzi lepiej. On nie umiał się złościć (no nie licząc Mroza), ale inni to zupełnie co innego.
Teraz już nie uniknął... Tym razem za to wyciągnął łapę, żeby pacnąć kotkę w łebek - ale tym razem pilnował, żeby nie zrobić tego za mocno. Nie chciał jej w końcu zrobić krzywdy, a nawet nie używając pazurów można przez przypadek zrobić komuś choćby siniaka czy coś!

Ona również nie podjęła uniku. Każdy nieudany ruch zdawał się napędzać ją jeszcze bardziej i bardziej rozwścieczać, choć przez jej myśl przeszło również poddanie się. Ale gdzie! Ona? Poddać się?
W życiu.
Kiedy tylko wylądowała za nim i była do niego tyłem, od razu odwróciła się i widząc, że ten też szykuje się do ataku, rzuciła się na jego bok, chcąc w niego uderzyć i przewalić kocura na ziemię.
No dalej, co się z nią dzieje? Dlaczego teraz nagle całą jej wiedzą i umiejętności walki wyparowały?

Oj, to raczej w tej chwili Siwek miał szczęście, bo poprzednie jego sparingi zawsze kończyły się jego przegraną! Dlatego był zaskoczony tym, jak dobrze mu teraz szło.
Kasztan znów była bliska uderzenia go, ale jednak... Nie wyszło. Kocur był bliski spytania jej, czy na pewno chce kontynuować, ale czuł, że ta nie podda się tak łatwo, dopóki nie pacnie go chociaż raz. W takim razie kocur nadal nie chcąc zrobić kotce krzywdy, delikatnie spróbował chwycić jej szyję w swój pysk, nie wbijając oczywiście w nią zębów. Teraz będzie bliżej, więc... Może chociaż teraz trafi?

Kotka poczuła jak zostaje uderzona i na chwilę kręci jej się w głowie. No nie. Najpierw nie umiała złapać tchu, teraz kręciło jej się w głowie, co jest grane?? Czy to głupie czuwanie omamiło ją do tego stopnia, że już nawet nie potrafi walczyć?
- Cholera!- syknęła do siebie, marszcząc nos, nie zamierzając się poddać choć czuła jak powoli męczy ją to ciągle skakanie dookoła i próba ataku.
Mimo wszystko jednak kiedy poczuła, że Siwek łapie ją za szyję, spróbowała wygiąć się w taki sposób aby uderzyć go łapą w pysk i zmusić do wypuszczenia jej karku.